Jachu - 2009-02-19, 15:54 A coś się Ty tak przypiąl do ŚJ,dawaj raczej dowody swojej wiary i uczynków z niej wypływających,a będziesz bardziej wiarygodnym i mile widzianym. Z najlepszymi życzeniami na drodze przwdziwej wiary i jej skutków. Jachu tessa - 2009-02-19, 16:45
Czyli faktem jest: "Dawne dzieje Izraela" autor Józef Flawiusz: ""W pierwszym roku panowania Cyrusa -był to rok 70 od owego czasu ,gdy lud musiał ze swej ojczyzny iść na wygnanie do Babilonu -Bóg użalił się nad niewolniczą dolą tych nieszczęśników i wypełnił ową zapowiedż którą ogłosił im niegdyś jeszcze przez proroka Jeremiasza ,że skoro przetrwają siedemdziesiąt lat pod wodzą Nabuchodonozora i jego potomków ,przywiedzie ich on z powrotem do ziemi ojców ,gdzie odbudują świątynię i znów zażywać będą pomyślności jak dawniej." Dzieje 10:112 "Jeremiasz rzekł ...że król babiloński ,który ich/egipcjan/ pokonał przywiedzie swą armię pod Jerozolimę będzie ją oblegał ...zburzy miasto do gruntu i będziemy jego niewolnikami jego i jego potomków przez 70 lat.Po upływie bowiem tego czasu wyzwolą nas z niewoli Persowie i Medowie ,którzy też odeślą nas do ojczyzny i wtedy jeszcze raz zbudujemy świątynię i podżwigniemy Jerozolimę z gruzów". Dzieje 10:184 "Natomiast król babiloński ,gdy uprowadził dwa plemiona nie osiedlił w ich krainie żadnego nowego ludu skutkiem czego cała Judea ,Jerozolima i świątynia stały pustką przez 70 lat". "Przeciw Apionowi" Józef Flawiusz 19 "Nabuchodonozor spalił Przybytek w Jerozolimie i wogóle cały nasz naród wydalił i przesiedlił do Babilonu wskutek czego miasto zostało wyludnione przez 70 lat aż do czasu króla Persów Cyrusa". Augustyn "Państwo Boże" 18:25 "Gdy tedy u Hebrajczyków panował Sedekiasz ...naród żydowski do niewoli uprowadzony został do Babilonu po zburzeniu Jerozolimy i sławnej świątyni przez Salomona zbudowanej .Dopiero za króla perskiego Dariusza po 70 latach niewoli przepowiedzianych przez Jeremiasza proroka obdarzono Żydów wolnością". Teofil 3/25:3 "Po tych królach ...Judeę najechał król babiloński Nabuchodonozor .On to wziął lud judejski w niewolę do Babilonii i zburzył świątynię zbudowaną przez Salomona .Lud pozostawał w niewoli babilońskiej przez 70 lat/.../I tak oto w drugim roku panowania Cyrusa wypełniło się owe zapowiedziane przez proroka Jeremiasza 70 lat" Zatem 70 lat skończyło się w drugim roku Cyrusa ,a według historyków był to 537 rpne. Zatem licząc wstecz 70 lat niewoli otrzymujemy rok 607 pne jako rok zburzenia świątyni w Jerozolimie. Sivis Amariama - 2009-02-19, 16:53 Wytłumacz mi więc, dlaczego Twoje wyliczenia nie pokrywają się z dowodami historyków? [którzy nie są zmuszeni dostosowywać swoich odkryć do powstałych na przełomie XIX i XX wieku doktryn religijnych] Jachu - 2009-02-19, 17:03 Coś rzucam do poczytania. I trochę mnie nie będzie,muszę wyjśc. OKRESY CHRONOLOGICZNE Z przytoczonej wczesniej listy dat biblijnych wynika, że łancuch chronologiczny składa sie z dziewieciu głównych ogniw, czyli okresów o różnych długosciach. Każde z tych ogniw wytrzyma gruntowne badanie, gdy bedziemy badac je w swietle samych tylko cytatów z Pisma Swietego. Jest rzecza ważna, by zbadac je dokładnie, ponieważ własciwa interpretacja proroctw odnoszacych sie do czasu, zależy całkowicie od prawdziwej chronologii. OKRES 1656 lat od stworzenia Adama do potopu nie wymaga wielu komentarzy, ponieważ opiera sie na zapiskach w oryginalnym hebrajskim Pismie Swietym. Jak już wielu wybitnych chronologów wykazało, dodanie w Septuagincie, greckiej wersji Starego Testamentu, dokładnie 100 lat do wieku wiekszosci patriarchów jest niewatpliwym fałszerstwem. Trudno byłoby wyobrazic sobie powód, dla którego .ydzi w Palestynie pragneliby skracac swoje starożytne zapisy chronologiczne, natomiast łatwo stwierdzic, dlaczego greccy .ydzi w Egipcie byli skłonni do ich wydłu<ania, kiedy tłumaczyli z hebrajskiego na grecki. Chcieli oni aby – na ile to tylko możliwe – ich historia w greckim przekładzie jawiła sie jako starożytna, wypadała korzystnie w porównywaniach z historia egipskich sasiadów. Egipscy historycy przypisywali bowiem ogromna długowiecznosc ich zapiskom przeszłosci. Należy zauważyc, że zdaniem egiptologów chronologia egipska jest przedmiotem trudnym, głównie wskutek niedostatecznej ilosci faktów, zwiazanych z rzadami królewskimi od 7 do 11 i od 13 do 17 dynastii. Oryginalna lista królów, zestawiona przez egipskiego kapłana i historyka Manetho w pierwszej połowie 3 wieku p.n.e. zagineła, a jej kopie, które zachowały sie w pismach Juliusza Afrykanskiego i Euzebiusza, nie sa ze soba zgodne. Również żadne z pózniej odkopanych tabliczek i papirusów nie zawieraja kompletnej, chronologicznej listy królów. Nieznana jest także kolejnosc, ani długosc okresu panowania wielu królów egipskich, toteż zestawienie dokładnej historii chronologicznej Egiptu jest niemożliwe. Oczywiscie wysuwano wiele systemów chronologicznych, ale ogromna rozbieżnosc opinii wskazuje, jak trudne jest dojscie do jakichkolwiek pewnych wniosków. Data zaproponowana przez szesc głównych autorytetów jako poczatek pierwszej dynastii jest różnie ustawiana, w okresie obejmujacym 2554 lat, od roku 5869 p.n.e. do roku 3315 p.n.e.! Ta ostatnia data, rok 3315 p.n.e. jest najnowsza hipoteza. Nadzieja może napawac obserwacja postepu prac wykopaliskowych w Egipcie, które stale dostarczaja nowych danych dla badan. Stała zas redukcja dat uznawanych za niezbedne zbliża je coraz bardziej do swiadectw zawartych w Biblii. Ten brak pewnosci, z którym mamy do czynienia w egipskiej chronologii, w równym stopniu dotyczy chronologii Asyrii i wszystkich innych panstw starożytnych. Dlatego też mamy ogromne zaufanie do chronologii hebrajskiej, która podaje powiazana historie od czasów Adama do roku 536 p.n.e., kiedy to swiecka historia zaczyna byc wiarygodna. OKRES 427 lat od potopu do daty Boskiego Przymierza z Abrahamem, podobnie jak okres omawiany poprzednio, opiera sie na starożytnych hebrajskim Pismie Swietym. Przypuszcza sie, że okres ten powinien byc skrócony o 60 lat wobec stwierdzenia 1 Moj. 11:26, że "gdy Terach miał siedemdziesiat lat, zrodził Abrama, Nachora i Harana". Dałoby to okres 145 lat pomiedzy narodzeniem Teracha a przymierzem z Abrahamem, w mysl bowiem 1 Moj. 12:4-7, Abraham miał 75 lat, gdy przybył do ziemi Chananejskiej, i w ten sposób zdobył obietnice. A wiec: 70 + 75 = 145. Ci, którzy upieraja sie, że okres ten był krótszy, nie biora pod uwage słów Szczepana (Dz. Ap. 7:2-6), że Abraham wszedł do ziemi Chananejskiej już po smierci Teracha, swego ojca. Według 1 Moj. 11:32, Terach zmarł w wieku 205 lat. Nie należy wiec rozumiec, że wszyscy trzej synowie Teracha urodzili sie w tym samym roku, lecz że poczał on spładzac tych synów majac 70 lat. Abraham, mimo że był synem najmłodszym, był z nich najważniejszym i dlatego jest wymieniony jako pierwszy. OKRES 430 lat od Przymierza Abrahamowego do czasu wyjscia z Egiptu i dania Zakonu jest wyraznie okreslony przez natchnionego Apostoła w liscie do Galatów 3:17. (Słowa "wzgledem Chrystusa" należy opuscic. Patrz wersja poprawiona – R.V.). Z tych natchnionych słów apostoła Pawła dowiadujemy sie, że 430-letni okresu pobytu synów Izraela, o którym wspomina Mojżesz (2 Moj. 12:40, 41) zawiera w sobie pobyt Abrahama, Izaaka i Jakuba w ziemi Chananejskiej, która mimo iż była im obiecana w dziedzictwo, wciaż była "cudza ziemia" (Dz. Ap. 7:4, 5). Ponieważ daty biblijne wskazuja na okres 215 lat od Przymierza Abrahamowego do chwili wejscia Jakuba do Egiptu, jasnym jest, że rzeczywisty pobyt synów Izraela w Egipcie wynosił 215 lat (215 + 215 = 430). Wiekszosc autorytetów sadzi, że okres 215 lat jest zbyt krótki na tak liczne rozmnożenie sie Izraelitów w Egipcie. Zapominaja oni jednak o tym, że Pismo Swiete stwierdza, iż przyrost ten miał charakter cudowny (Patrz 2 Moj. 1:1-22, Ps. 105:23, 24, 37, 38). Odrzucajac natchnione swiadectwo Apostoła Pawła w liscie do Galatów (3:17), tłumacze wersji poprawionej (Revised Version) zmienili sens wiersza 2 Moj. 12:40, aby zwiekszyc ilosc lat w Egipcie. Oni to sprawili, że ustep ten brzmi: "A czasu mieszkania synów izraelskich, którego mieszkali w Egipcie, było czterysta i trzydziesci lat". Przy tej zmianie tekstu tłumacze R.V. popełnili osobliwy bład wykazany na załaczonym rysunku Nr 13. Rysunek ten przedstawia genealogie Mojżesza. Podczas wyjscia z Egiptu Mojżesz miał 80 lat (2 Moj. 7:7). Jego matka Jochebed była córka Lewiego (4 Moj. 26:59). Lewi żył 137 lat (2 Moj. 6:16), lecz nie mógł on spedzic w Egipcie wiecej niż 97 ostatnich lat swego życia, skoro był starszy od Józefa (1 Moj. 37:3), a Józef miał 39 lat, gdy Jakub i jego synowie przybyli do Egiptu (1 Moj. 41:46-54; por. 1 Moj. 45:3-11). Z faktów tych wynika, że jesli pobyt Izraelitów w Egipcie wynosił 430 lat, jak zakładaja tłumacze Revised Version, to Jochebed musiałaby miec co najmniej 253 lata w czasie, gdy urodził sie Mojżesz! Poza tym ojciec Mojżesza, Amram, był synem Kehata, a Kehat był jednym z tych, którzy przybyli do Egiptu z Jakubem. Kehat żył 133 lata, a Amram 137 (1 Moj. 46:8, 11; 2 Moj. 6:18, 20). Gdybysmy wiec teraz nawet założyli, że Kehat był noworodkiem w chwili przybycia do Egiptu, a Amram urodził sie w tym samym roku, w którym umarł jego ojciec, to i tak pozostanie luka 80 lat miedzy smiercia Amrama i narodzeniem Mojżesza! Słowa Jehowy wypowiedziane do Abrahama (1 Moj. 15:13, 15), a zacytowane przez Szczepana (Dz. Ap. 7:6, 7), że nasienie Abrahama bedzie ciemieżone przez 400 lat, czesto sa interpretowane w ten sposób, że gnebienie w Egipcie miało trwac 400 lat. Apostoł Paweł jednak wykazuje, że to zapowiedziane ciemieżenie rozpoczeło sie wówczas, gdy Ismael "wyszydzał", czyli "przesladował" Izaaka w czasie uczty z okazji odstawienia Izaaka od piersi (Gal. 4:28-30, 1 Moj. 21:5-12). Skoro daty biblijne wskazuja, że Izaak urodził sie na 405 lat przed Wyjsciem, musiał miec on 5 lat w chwili, gdy został odstawiony od piersi. Fakt, że Izaak nie był "odstawiony od piersi" dopóki nie skonczył 5 lat zdaje sie byc czyms niewytłumaczalnym dla ludzi z krajów zachodnich, ale w Palestynie jest to na porzadku dziennym, nawet w obecnych czasach. Kobiety w Palestynie wierza, że im dłużej dziecko jest karmione piersia, tym bedzie silniejsze. Nigdy zatem nie odstawiaja go od piersi przed ukonczeniem dwóch lat. Czesto zas, w przypadku ulubionego dziecka płci meskiej, takiego jakim był Izaak, jest ono utrzymywane przy piersi przez cztery lub piec lat, a nawet dłużej. Biblijne "niemowleta i ssace" sa na tyle rozumne, że moga spiewac i sa chetne do przyswajania wiedzy (Mat. 21:15, 16; Izaj. 28:9; 1 Sam. 1:21-23). Dalsza zapowiedz Jehowy wobec Abrahama, że jego potomstwo wyjdzie z niewoli w czwartym pokoleniu, i że naród, który trzymac ich bedzie w niewoli bedzie osadzony (1 Moj. 15:14-16, Dz. Ap. 7:7) wypełniła sie, gdy Mojżesz uwolnił Izraelitów po zesłaniu dziesieciu plag na Egipcjan. Te cztery pokolenia zaczeły sie od Jakuba, gdy przybył do Egiptu; Lewi i Jochabod rozpoczynaja drugie i trzecie, a Mojżesz czwarte pokolenie. Przekłady Starego Testamentu, samarytanski i Septuaginta, zdecydowanie popieraja natchnione oswiadczenie Apostoła w liscie do Galatów (3:17), tłumaczac 2 Moj. 12:40: "A czasu mieszkania synów Izraelskich i ojców ich, którego mieszkali w ziemi Chananejskiej i w ziemi Egipskiej było czterysta lat i trzydziesci lat". OKRES 46 lat od Wyjscia z Egiptu do podziału ziemi pomiedzy dwanascie pokolen izraelskiej składa sie z dwóch okresów: 40-letniego i 6-letniego. Te 40 lat od czasu Wyjscia do chwili, gdy przekroczyli rzeke Jordan, aby wziac w posiadanie ziemie Chananejska zgadzaja sie co do jednego dnia (2 Moj. 12:42-51; 5 Moj. 29:5, Joz. 4:19, 4 Moj. 14:34). Okres nastepujacy po owych 40 latach na puszczy, podczas którego Izraelici podbili siedem narodów, a nastepnie podzielili ziemie Chananejska miedzy pokolenia (Dz. Ap. 13:17-19) trwał 6 lat, jak tego dowodza nastepujace teksty: 4 Moj. 33:3; 9:1; 10:11, 12; 13:1-3; 13:25, 26; 32:8; Joz. 14:5-7, 10. W Ksiedze Jozuego (14:5-7, 10) czytamy, że w czasie, gdy Jozue dzielił ziemie, Kaleb przyszedł do niego i powiedział: "Ty znasz to słowo, które wyrzekł Pan do Mojżesza, meża Bożego, w Kadesz-Barnea odnosnie do mnie i odnosnie do ciebie" – a mianowicie, że bedzie on żył, aby odziedziczyc czesc ziemi – "Miałem czterdziesci lat, gdy Mojżesz, sługa Pana, wysłał mnie z Kadesz-Barnea, abym przeszpiegował te ziemie (...) I oto, zgodnie ze słowem, które wypowiedział Pan do Mojżesza, Pan zachował mnie przy życiu przez te czterdziesci piec lat (...) I oto teraz mam lat osiemdziesiat piec". Dowiadujemy sie w 4 Moj. 10:11, 12, że dwudziestego dnia, drugiego miesiaca i drugiego roku (tzn. 1 rok, jeden miesiac i 20 dni) po opuszczeniu Egiptu, .ydzi wywedrowali z Synaju na puszcze Paran. Stad własnie z puszczy Paran, z miejscowosci Kadesz-Barnea wyruszyli szpiedzy, a miedzy nimi był Kaleb i Jozue (4 Moj. 13:1-3, 25, 26, 32:8). A wiec Kaleb wyruszył w celu szpiegowania ziemi w nieco wiecej niż rok po Wyjsciu; w 45 lat pózniej ziemia została zdobyta i podzielona. W sumie stanowiło to okres 46-letni. OKRES 450 lat, Okres Sedziów, według apostoła Pawła ciagnie sie od czasu podzielenia ziemi do czasu proroka Samuela (Dz. Ap. 13:19-20). Ogólnie wiadomo, że bez tych natchnionych słów w Nowym Testamencie, ciagłosc chronologiczna Starego Testamentu byłaby przerwana. Nie znalibysmy również okresu rzadów Saula, gdyby Apostoł i tym razem nie dostarczył nam tej wiadomosci, umożliwiajac w ten sposób połaczenie łancucha chronologicznego (Dz. Ap. 13:21). W rzeczywistosci Stary Testament dostarcza wskazówki, ale wskutek oczywistej pomyłki, popełnionej przez kopiste, sprawa ta nie jest przedstawiona jasno. Przy pomocy Apostoła wiemy, że cały okres od Wyjscia do poczatku wzniesienia Swiatyni w Jerozolimie wynosił 580 lat. W 1 Ksiedze Królewskiej, w naszej Biblii czytamy, że omawiany okres wynosił 480 lat, czyli o 100 lat mniej niż suma okresów podawana w innych cytatach Pisma Swietego (40 + 6 + 450 + 40 + 40 + 4 = 580). Przyczyna, z powodu której zakradł sie ten bład do 1 Ksiegi Królewskiej, gdzie liczba 580 została zamieniona na 480 jest widoczna, gdy porównamy hebrajski znak ”I” oznaczajacy liczbe 4, ze znakiem ”J” oznaczajacym liczbe 5. Pomimo, iż we wszystkich istniejacych hebrajskich manuskryptach Starego Testamentu (żaden z nich nie jest wczesniejszy niż X wiek naszej ery) cyfry pisane sa w całej rozciagłosci, wydaje sie rzecza pewna, że autorzy oryginałów i wszyscy starożytni kopisci używali liter alfabetu dla okreslenia wartosci liczbowych. Dobrze znany jest fakt, że metoda ta była stosowana przez Greków, a w istocie przez wszystkie narody Wschodu. Monety machabejskie dowodza w sposób rozstrzygajacy, że ta skrócona metoda zapisywania liczb była na porzadku dziennym u Hebrajczyków po okresie niewoli babilonskiej (536 r. p.n.e.) i nie ma powodu, aby watpic, że była ona stosowana i przed tym. Wskutek podobienstwa pewnych liter w alfabecie hebrajskim, kopisci, wbrew swojej przysłowiowej uwadze mylili je ze soba, przyczyniajac sie w pewnych przypadkach do powstania wielu nieporozumien. To prawdziwy cud, że nie spotyka sie czesciej w Biblii błedów tego rodzaju, a Bóg dopilnował, aby błedy, które wkradły sie, zostały naprawione przez inne swiadectwa Słowa Bożego. OKRES 513 lat, królów Judy, datujacy sie od Samuela proroka, kiedy to rozpoczeło sie owe 40 lat panowania Saula, aż do detronizacji Sedekiasza, ostatniego króla, opiera sie całkowicie na Kronikach, z okresem panowania Saula jako jedynym wyjatkiem (Dz. Ap. 13:21). Niemożliwe jest przeciagniecie łancucha chronologicznego poprzez linie królów dziesieciu pokolen bez powoływania sie na linie Judy, ponieważ w kolejnosci rzadów królów izraelskich wystepuja dwie przerwy. Dziesiecioletnia przerwa nastepuje po panowaniu Jeroboama II (2 Król. 14:23; 15:8), oraz dziesiecioletnia przerwa po rzadach Pekacha (2 Król. 15:27, 17:1). Rzady królów judzkich podane w Ksiegach Królewskich zgadzaja sie dokładnie z tymi, podanymi w Ksiegach Kronik. Chronologowie (jak np. Usher), którzy próbowali opierac ten okres chronologii na "synchronizmach"1) odnalezionych w Ksiedze Królewskiej, spowodowali wiele niepotrzebnego zamieszania, ponieważ jest rzecza dobrze wiadoma, że owe synchronizmy nie dadza sie pogodzic z rzadami królów Judy i Izraela, a nawet same ze soba.2). Panuje teraz ogólna zgoda co do tego, że synchronizmy te dodała do ksiag Królewskich pózniejsza reka i nie moga byc one uważane za pierwotne, niezależne dane chronologiczne. Fakt, że autor Kronik (które, jak sie utrzymuje, były ostatnimi napisanymi ksiegami Starego Testamentu) zignorował długosci panowania królów Izraela (dziesieciu pokolen, które po smierci Salomona oderwały sie od Judy, popadajac w bałwochwalstwo) i ograniczył sie wyłacznie do królów Judy, powinno wzbudzic w nas przeswiadczenie, że Pan zamierzył, abysmy prowadzili łancuch chronologiczny poprzez linie królów Judy (patrz 1 Kron. 3:9-16). Uwagi dodatkowe: 1) Synchronizm jest to stwierdzenie, że król Judy "A" rozpoczał swe rzady w okreslonym roku panowania króla "B" z Izraela, lub na odwrót. Jako przykład patrz 2 Król. 15:32. 2) Jako przykład niezgodnosci w oswiadczeniach synchronizmów może służyc cytat z 2 Król. 15:30, mówiacy o tym, że Ozeasz zabił Pekacha w 20 roku Jotama i zamiast niego królował. Twierdzenie to jest całkiem wyraznie wtracone, ponieważ panowanie Jotama nie trwało dłużej niż 16 lat (2 Kron. 27:1), ani Ozeasz nie rzadził zamiast Pekacha nawet w 20 roku po wstapieniu na tron Jotama (co byłoby w 4 roku panowania Achaza, jak to sugeruje Usher w komentarzach do wielu Biblii, ponieważ 2 Król. 17:1 stwierdza, że Ozeasz rozpoczał panowanie w 12 roku Achaza). Ów synchronizm 27 lat, o którym nadmienia 2 Król. 15:1, prawdopodobnie nie jest zgodny z prawda, a i wiele innych synchronizmów jest błednych. Słowa w 2 Król. 8:16: "Jozafata króla judzkiego" sa opuszczone w szeregu hebrajskich manuskryptów i w wielu przekładach. Gdyby synchronistyczne stwierdzenia 2 Król. 8:16 i 3:1 były prawda (w ten sposób rzady Jorama, króla judzkiego, trwałyby tylko 4 lata i skracalyby łancuch chronologiczny o 4 lata), to wówczas inne synchronizmy, jak na przykład 1 Król. 17:29 i 22:41 nie mogłyby byc prawdziwe. Wskazuje to, że wiele synchronizmów w Ksiedze Królewskiej jest sprzecznych i utwierdza nas w przekonaniu, że sa one wtracone (patrz rys. Nr 15, str. 17). OKRES 70 lat spustoszenia ziemi Judzkiej i Jerozolimy od czasu zniszczenia Jerozolimy i swiatyni przy detronizacji Sedekiasza, aż do pierwszego roku Cyrusa, łatwo odnalezc, porównujac wyrażenia podane w nastepujacych cytatach: 3 Moj. 26:33-35; Jer. 25:11, 12; 29:10; Dan. 9:2, 2 Kron. 36:19, 20. Jako, że okres ten nasuwa wiele nieporozumien i ponieważ ważnym jest, aby go dokładnie ustalic, sadzimy, że należy nieco głebiej omówic szczegóły. Czytelnik może sam sobie sprawdzic liczne cytaty odnoszace sie do omawianych faktów. Z rozpatrzenia powyższych wersetów wynika jasno, że owe 70 lat spustoszenia, o których mówił Jeremiasz, były wypełnieniem proroctwa Mojżesza. Mówiło ono o tym, że ziemia bedzie cieszyc sie sabatami odpoczynku, kiedy bowiem ludzie w niej mieszkali nie pozwalali jej odpoczywac. Gdy Sedekiasz został zabrany jako jeniec do Babilonu, w 4 miesiacu 11 roku jego panowania, w kraju pozostali najbiedniejsi z ludu (Jer. 39:10). Władze nad nimi Nabuchodonozor powierzył Godoliaszowi (2 Król. 25:22). Gdy .ydzi, którzy uciekli do innych krajów, dowiedzieli sie, że Godoliasz sprawuje władze nad ta reszta, powrócili i przyłaczyli sie do niego (Jer. 40:11, 12). Czytamy jednak dalej, że Godoliasz i wielu innych zostało w 7 miesiacu zamordowanych (Jer. 40:15, 16; 41:1-3). Chociaż Pan obiecał chronic tych nielicznych, którzy pozostali w ziemi, gdy tylko beda Mu posłuszni (Jer. 42:10-12), oni teraz tak sie bali Chaldejczyków, że nie chcieli osiedlac sie w ziemi, lecz uciekli do Egiptu (Jer. 43:1-7). Tak wiec, przy koncu 11 roku panowania Sedekiasza, ziemia Judzka była opuszczona (Jer. 44:2, 6, 7, 22; 2 Król. 25:25, 26). Ten żałosny lek garstki ludzi pozostałej po smierci Godoliasza był przepowiedziany przez Mojżesza, gdy mówił, że beda uciekali z ziemi i pogina miedzy nieprzyjaciółmi (3 Moj. 26:36-39). Wówczas ziemia cieszyc sie bedzie odpoczynkiem (3 Moj. 26:33-34, 43), aż sie wypełni 70 lat. Chociaż nauczanie Pisma Swietego dotyczace tego 70-letniego okresu spustoszenia jest bardzo wyrazne, zostało ono dziwnie zaciemnione przez Ushera i innych chronologów. Wyobrażali oni sobie, że owe 70 lat rozpoczeły sie w trzecim lub czwartym roku panowania Jojakima, na 19 lub 18 lat przed detronizacja Sedekiasza. To oczywiscie skróciłoby łancuch chronologiczny poprzedzajacy 1 rok naszej ery i sprawiło, że okres 6000 lat od stworzenia Adama upłynałby 19 lub 18 lat po 1872 roku n.e. Pismo Swiete wykazuje jednak dobitnie, <e niewola nie rozpoczeła sie w 3 lub 4 roku rzadów Jojakima, lecz w trzecim miesiacu rzadów Jojachina (syna Jojakima), zwanego równie< Jechoniaszem i Choniaszem (patrz 2 Król. 24:6-18). Prorok Ezechiel (który był pomiedzy uprowadzonymi do Babilonu z Joachinem) zawsze obliczał okres niewoli jako datujacy sie od czasu, gdy Jojachin został pojmany na 11 lat przed ostateczna niewola oraz spustoszeniem Jeruzalemu i ziemi (Ezech. 1:2; 33:21; 40:1; patrz rys. Nr 16, str. 20). Wobec tego kara za zbiorowy grzech ojców spadła na głowe Jojachina (Choniasza; Jer. 22:24, 25; 36:30, 31). Dowiadujemy sie, że to w tym czasie (na 11 lat przed detronizacja Sedekiasza) Nabuchodonozor i jego słudzy przybyli i oblegli Jeruzalem. Jojachin (syn Jojakima) uznał widocznie opór za beznadziejny i wraz ze wszystkimi swymi ksiażetami i przywódcami oddał sie w rece króla babilonskiego (2 Król. 24:10-17). Ta pierwsza deportacja jenców do Babilonu miała miejsce w 8 roku rzadów Nabuchodonozora (2 Król. 24:12; Jer. 24:1-10), zas druga i ostateczna deportacja nastapiła 11 lat pózniej przy detronizacji Sedekiasza, w 19 roku panowania Nabuchodonozora (2 Król. 24:18, 19; 25:1-11). Kilka miast w Judei, które po pierwszej niewoli wciaż zachowywały niepodległosc, zostały spustoszone podczas ostatecznej inwazji babilonskiej (Jer. 34:1-22). To własnie o tej ostateczej niewoli mówi sie, jako o uprowadzeniu w niewole Jeruzalemu (Jer. 1:3 i 32:1-5). To od tego czasu rozpoczyna sie 70 lat spustoszenia (Dan. 9:2). Powstaje pytanie: Na jakiej podstawie Usher twierdził, że uprowadzenie w niewole Judy nastapiło na 18 lat przed detronizacja Sedekiaszaż Nie poszedł on w slady Józefusa1), lecz usiłował pogodzic zapiski biblijne z Astronomicznym Kanonem Ptolomeusza, który zdaje sie miec poparcie Dan. 1:1-4. Nie można uznac, że owe 70 lat spustoszenia Jeruzalemu i kraju rozpoczeły sie w 3 roku Jojakima, ponieważ według Pisma Swietego "spustoszenie" oznacza "bez żadnego obywatela", a Jeruzalem i kraj nie były całkowicie wyludnione, aż do czasu detronizacji Sedekiasza (patrz Jer. 4:7; 6:8; 9:11; 26:9; 32:43; 33:10, 12, a także Zach. 7:5, 14). Ze wzgledu na szacunek dla Kanonu Ptolemeusza niektórzy sadza, że wiersze Dan. 1:1-4 podtrzymuja pojecie, że poczatek owych 70 lat nastapił w 3 roku Jojakima (lecz patrz poprzedni dopisek). Jednak takie odczytanie Dan. 1:1-4 koliduje wyraznie ze wszystkimi historycznymi relacjami o niewolach, zawartymi w ksiegach Królewskich, Kronik i Jeremiasza, które już rozważalismy. Nie możemy odrzucic połaczonych swiadectw proroczych i historycznych z powyższych ksiag na podstawie li tylko watpliwego odczytania wiersza Dan. 1:1, tym bardziej, że tekst ten sprzeczny jest z Dan. 2:1. Z powodu tej niezgodnosci pomiedzy Dan. 1:1, a Dan. 2:1, oraz z powodu niezgodnosci tych tekstów z porzadkiem chronologicznym niewoli, o których opowiadaja inne ksiegi Pisma Swietego, szereg komentatorów sugeruje, że 3 rok panowania Jojakima w Dan. 1:1 należy rozumiec, jako oznaczajacy 3 rok jego poddanstwa Nabuchodonozorowi, kiedy to odwrócił sie i zbuntował, i w ten sposób sprowadził króla Babilonu przeciw Jeruzalemowi (2 Król. 24:1). Pewnym jest bowiem, że Jojakima nie zabrano w niewole do Babilonu. W Dan. 2:1 liczba 2 powstała najwidoczniej z liczby 12. Podobny bład można znalezc porównujac 2 Król. 24:8 z Kron. 36:9, gdzie liczba 8 w Kronikach powstała z oryginalnej liczby 18, zachowanej w ksiedze Królewskiej. W Biblii Variorum Dan. 2:1 czyta sie jako dwunasty. Z ta poprawka przypuszczalnego błedu w Dan. 2:1 oraz ze zrozumieniem, że 3 rok Jojakima w Dan. 1:1 należy uważac za 3 rok jego poddanstwa Nabuchodonozorowi2), opowiadania w ksiedze Daniela staja sie zgodne z relacjami o niewolach podanymi w innych cytatach Pisma Swietego. Uwagi dodatkowe: 1) Józefus tak mówi o tym 70-letnim okresie: "On [Nabuchodonozor] zredukował ich wszystkich, a swiatynie nasza, która była w Jeruzalemie podpalił [por. 2 Kron. 36:19-21]; mało tego, cała nasza ludnosc usunał z jej własnego kraju i przeniósł ja do Babilonu, i wtedy stało sie, że miasto nasze było opuszczone przez okres siedemdziesieciu lat aż do czasu Cyrusa, króla Persji (Apion 1:19)". W innym miejscu mówi: "Ale król Babilonu, który wyprowadził dwa plemiona [Judy i Beniamina], nie umiescił żadnego innego narodu w ich kraju, co oznacza, że cała Judea i Jeruzalem, i swiatynia stały pustka przez siedemdziesiat lat (Ant. X. 10:7)". Chociaż cytujemy te dwa ustepy, aby pokazac, że Józefus widocznie rozumiał owe siedemdziesiat lat, jako okres spustoszenia zapoczatkowany spaleniem swiatyni i zburzeniem Jerozolimy przy detronizacji Sedekiasza, tym niemniej rozpoznajemy, że na ogół nie można na nim polegac w sprawach chronologicznych, w których zaprzecza sobie. Czyni to również w wielu innych miejscach w swoich pismach. 2) Mimo że Pismo Swiete nie podaje, kiedy Jojakim rozpoczał płacenie okupu, poprzednie ustepy posrednio wskazuja, że było to w 8 roku. Wielki historyk żydowski Józefus potwierdza to dowodami, twierdzac wyraznie, że Jojakim stał sie hołdownikiem Babilonu w 8 roku swego panowania, buntujac sie trzy lata pózniej, tj. w 11 i ostatnim roku swego panowania (Patrz Ant. X. Rozdz. 6:1-3). OKRES 536 lat od zakonczenia 70 lat spustoszenia Jeruzalemu i ziemi Judzkiej aż do poczatku 1 roku naszej ery opiera sie na swiadectwach historii swieckiej. Po ukonczeniu owych 70 lat przy koncu kanonu Starego Testamentu, Pismo Swiete, notujac wydarzenia o historycznym znaczeniu, podaje w którym roku panowania króla poganskiego to wydarzenie miało miejsce. Ponieważ jednak Pismo Swiete nie podaje długosci okresów panowania tych królów poganskich w tym samym nieprzerwanym porzadku, w jakim zapisywało rzady królów Judy, musimy w tym wypadku polegac na kartach historii swieckiej. Jak powinnismy byli tego oczekiwac, skoro Bóg nie podał w swoim Słowie danych dotyczacych tego okresu, historia swiecka od konca 70 lat spustoszenia Jeruzalemu jest wiarygodna i pewna, czego nie można powiedziec o okresach poprzedzajacych pierwszy rok panowania Cyrusa. Gdyby nie to, że Bóg przez swoich natchnionych pisarzy dostarczył koniecznych danych, umożliwiajacych nam powiazanie wspomnianego powyżej wiarygodnego okresu historii swieckiej z łancuchem chronologicznym Biblii, nie bylibysmy absolutnie w stanie ustalic naszego położenia w strumieniu czasu. Z tego też powodu, kto ze czcia studiuje Słowo Boże, ten dobrze zrobi trzymajac sie scisle Chronologii Biblijnej, polegajac na zapisach historii swieckiej tylko w tym wypadku, jesli zgadzaja sie one z zapisami natchnionymi i gdy do nich, tak jak w wypadku 1 roku Cyrusa, bezposrednio sie odnosza. Możemy byc pewni, że tam, gdzie Bóg odsyła nas do swieckiej historii, zawsze dopilnował, aby historyczne dane, konieczne do ustalenia naszych dat, zostały podane przez autorów godnych zaufania. W 2 Kron. 36:19-23 i w Ezdr. 1:1 czytamy, że w pierwszym roku panowania Cyrusa, króla Persji, zezwolono .ydom na powrót do Jeruzalemu. Obalenie królestwa babilonskiego przez Medów i Persów (Elam) było przepowiedziane przez Izajasza przeszło 180 lat wczesniej (Izaj. 13:1, 17-19; 21:2, 9), jak również przez Jeremiasza (Jer. 51:11). Balsazar był ostatnim z królów Chaldejskich, a gdy zabito go w czasie zdobycia miasta Babilonu przez Cyrusa, "Dariusz Medczyk objał królestwo" (Dan. 5:25-31). Dariusz Medczyk został w historii swieckiej utożsamiony z Cyaxaresem II, który był stryjem Cyrusa. Rzady Cyrusa, Persa, datuje sie czasami od zdobycia przez niego Babilonu w roku 538 p.n.e., ale wówczas działał on jedynie jako wódz armii pod władza Dariusza. W ten sposób, zgodnie z proroctwami, monarcha medski w połaczeniu z perskim przywiedli królestwo Babilonu do kresu. Tak długo jak Med zasiadał na tronie, Persowie odgrywali role drugorzedna, ale po wstapieniu na tron Cyrusa, zaczeli przeważac Persowie. To przejscie najwyższej władzy od Medów do Persów zostało przedstawione w wizji Daniela pod postacia barana o dwóch rogach (symbolizujacych dwie władze), z których jeden był wyższy od drugiego. Wyższy (perski) wyrósł, jako drugi (Dan. 8:3, 20). Rok 536 p.n.e. jest ogólnie przyjeta data wstapienia Cyrusa na tron. Natychmiast po zdobyciu władzy, Cyrus, wypełniajac proroctwo dotyczace jego osoby (Izaj. 44:28; 45:1, 13) wydał edykt, w którym zezwolił pojmanym .ydom na powrót do Jeruzalemu i w ten sposób zakonczył długi, siedemdziesiecioletni okres spustoszenia. OKRES 1872 lat dodany do sumy poprzednich okresów dopełnia szesciu tysiacleci od daty stworzenia Adama. Jednak wyliczenia wskazuja, że upadek i potepienie Adama nastapiło w dwa lata po jego stworzeniu; tak wiec, gdy liczymy od upadku, 6000 lat skonczyło sie w 1874 roku n.e. Cytat z "Chronologii Biblijnej"1974/2007 Br.Tadeusza Wiśniewskiego Jachu tessa - 2009-02-19, 17:45
Czy powyzsze zacytowane wypowiedzi nie są historyczne? Sivis Amariama - 2009-02-19, 17:47 Gdzie więc tkwi sprzeczność? Dlaczego historykom wychodzi inna data niż Tobie? tessa - 2009-02-19, 17:55
Czy historycy wnikają w proroctwa biblijne? Jak cytuje powyzej Jachu ,owe 70 lat niewoli babilonskiej zaczelo sie za Jechojahima syna Jehojakima a nie za Jehojakima.To jest podstawowy blad historykow. Sivis Amariama - 2009-02-19, 17:56 znają je. tessa - 2009-02-19, 18:11 nie dokladnie. Ile najazdów na Jerozolime za czasow Nebukadneccara widzą historycy? Sivis Amariama - 2009-02-19, 18:15 Znają, ale nie muszą ich uwzględniać:> Więcej - metodologia raczej tego zabrania. Do ustalenia daty w zupełności wystarczają pozostałe dane archeologiczne. Dlaczego żydzi również uznają tę datę? Źle interpretują swoje proroctwa? 
tessa - 2009-02-19, 19:08 Oto czysta chronologia biblijna: Najpierw ustalmy czystą chronologię ,potem ustalimy jej daty. Za punkt wyjscia posłużmy sie latami panowania króla Babilonu Nebukadneccara. PIERWSZY ROK PANOWANIA tego króla byl jednoczesnie czwartym rokiem panowania Jehojakima króla Judy. Jr 25:1 NS „Słowo, które doszło do Jeremiasza w związku z całym ludem Judy w czwartym roku Jehojakima, syna Jozjasza, króla Judy, czyli w pierwszym roku Nebukadreccara, króla Babilonu,” LATA PANOWANIA JEHOJAKIMA Mamy tez wzmianke ze Jehojakim królował w Judzie 11 lat. 2Krl 23:36 NS „Jehojakim miał dwadzieścia pięć lat, gdy zaczął panować, a panował w Jerozolimie jedenaście lat. Jego matka miała na imię Zebida i była córką Pedajasza z Rumy.” PIERWSZY NAJAZD Ustalmy tez kiedy po raz pierwszy król Babilonu najechał na Judę . W II Krolow 24:1 czytamy: 2Krl 24:1 NS „Za jego /Jehojakima/dni nadciągnął Nebukadneccar, król Babilonu, i Jehojakim na trzy lata został jego sługą. Odwrócił się jednak i zbuntował się przeciw niemu.” Podczas pierwszego najazdu nie było jenców zabranych do niewoli babilonskiej. DRUGI NAJAZD Jak dalej podaje Biblia było to w siódmym i ósmym roku krola Babilonu. 2Krl 24:12 NS „W końcu Jehojachin, król Judy, wyszedł do króla Babilonu on i jego matka, i jego słudzy, i jego książęta, i jego dworzanie; a król Babilonu pojmał go w ósmym roku swego królowania.” 2Krn 36:6 NS „Przeciwko niemu wyruszył Nebukadneccar, król Babilonu, żeby mu nałożyć miedziane okowy i uprowadzić go do Babilonu.” Czytamy tez: 2Krn 36:8 NS „Pozostałe zaś sprawy Jehojakima oraz obrzydliwości, które czynił, jak również to, co znaleziono przeciwko niemu, opisano w Księdze Królów Izraela i Judy; a w jego miejsce zaczął panować Jehojachin, jego syn.” Skoro na miejsce Jehojakima zostal krolem jego syn Jehojachim ,widocznie wczesniej Jehojakim musial zginąc. Nie ma zadnej wzmianki jakoby był on uprowadzony do Babilonu.Jest natomiast relacja o jego smierci . Jr 22:18-19 NS „"Dlatego Jehowa tak rzekł o Jehojakimie, synu Jozjasza, królu Judy: 'Nie będą nad nim zawodzić: "Ach, mój bracie! I ach, moja siostro!" Nie będą nad nim zawodzić: "Ach, panie! I ach, jego dostojność!"(19) Zostanie pogrzebany pogrzebem osła, zostanie wywleczony i wyrzucony poza bramy Jerozolimy'.” Osmy rok krola Babilonu byl jednoczesnie 11 rokiem krola Jehojakima i jego ostatni rok panowania w Judzie. Jak podaje Biblia wczesniej o 3 lata krol Babilonu "nadciagnął " i Jehojakim został jego wasalem.Bylo to w 5 roku króla Babilonu.Ten pierwszy najazd na Jude nie przyniosł jenców królowi Biblilonu. Pierwsi jency zostali uprowadzeni dopiero 3 lata pozniej w ósmym roku króla Biblilonu. Jeremiasza 52:28 Jr 52:28 NS „Oto lud, który Nebukadreccar poprowadził na wygnanie: w siódmym roku trzy tysiące dwudziestu trzech Żydów.” TRZECI NAJAZD Zatem mamy 11 lat panowania Jehojakima ,oraz kilka miesięcy panowania jego syna Jehojachina. W ósmym roku Nebukadeccara Daniel,jego towarzysze i Jeremiasz zostali uprowadzeni do niewoli w Biblilonie.Tak jak i Jehojachin. 2Krl 24:12-16 NS „W końcu Jehojachin, król Judy, wyszedł do króla Babilonu on i jego matka, i jego słudzy, i jego książęta, i jego dworzanie; a król Babilonu pojmał go w ósmym roku swego królowania.(13) Następnie wyniósł stamtąd wszystkie skarby domu Jehowy i skarby domu królewskiego, i porozbijał wszystkie złote przybory, które Salomon, król Izraela, wykonał w świątyni Jehowy, jak to powiedział Jehowa.(14) I uprowadził na wygnanie całą Jerozolimę i wszystkich książąt oraz wszystkich dzielnych mocarzy uprowadził na wygnanie dziesięć tysięcy a także każdego rzemieślnika i budowniczego wałów obronnych. Nie pozostawił nikogo oprócz niskiego stanem ludu ziemi.(15) Uprowadził więc Jehojachina na wygnanie do Babilonu; także matkę króla i żony króla oraz jego dworzan, jak również najprzedniejsze osobistości kraju uprowadził jako wygnańców z Jerozolimy do Babilonu.(16) Wszystkich dzielnych mężów, w liczbie siedmiu tysięcy, oraz rzemieślników i budowniczych wałów obronnych, w liczbie tysiąca, wszystkich mocarzy prowadzących wojnę, król Babilonu uprowadził jako wygnańców do Babilonu.” A w miejsce Jehojachima krol Babilonu ustanowił królem Judy Sedekiasza wuja Jehojachina. 2Krl 24:17 NS „A w jego miejsce król Babilonu ustanowił królem Mattaniasza, jego wuja. Potem zmienił mu imię na Sedekiasz.” Sedekiasz tez panowal 11 lat,po czym sie zbuntował . 2Krl 24:18-20 NS „Sedekiasz miał dwadzieścia jeden lat, gdy zaczął panować, a panował w Jerozolimie jedenaście lat. Jego matka miała na imię Chamutal i była córką Jeremiasza z Libny.(19) I czynił on to, co złe w oczach Jehowy według wszystkiego, co uczynił Jehojakim.(20) Bo z powodu gniewu Jehowy działo się to w Jerozolimie i w Judzie, aż ich odrzucił sprzed swego oblicza. A Sedekiasz zbuntował się przeciwko królowi Babilonu.” I własnie wtedy nastąpił trzeci najazd na Jerozolimę. Był to 18-19 rok panowania Nebukadneccara i jest to rok zburzenia swiątyni w Jerozolimie. 2Krl 25:8-11 NS „A w miesiącu piątym, siódmego dnia tego miesiąca w dziewiętnastym roku króla Nebukadneccara, króla Babilonu Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, sługa króla Babilonu, przybył do Jerozolimy.(9) I spalił dom Jehowy oraz dom królewski i wszystkie domy w Jerozolimie; spalił też ogniem dom każdego znaczniejszego człowieka.(10) A całe wojsko chaldejskie, które było z dowódcą straży przybocznej, zburzyło mury dookoła Jerozolimy.(11) Resztę zaś ludu, która pozostała w mieście, oraz zbiegów, którzy przeszli do króla Babilonu, jak również resztę tłumu Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, uprowadził na wygnanie.” Był to 3 najazd na Jerozolime a drugi w którym uprowadzono jenców do Babilonu. Jeremiasza 52:29 Jr 52:29 NS „W osiemnastym roku Nebukadreccara z Jerozolimy były osiemset trzydzieści dwie dusze.” Jachu - 2009-02-19, 20:01
Jachu - 2009-02-19, 20:07 Dodaję wykres dotyczący synchronizmów dla lubiących hisrorię i śledzących wątek: tessa - 2009-02-19, 20:12 A teraz daty. 19 rok panowania Nebukadneccara to rok zburzenia swiątyni w Jerozolimie. Jak umieścić te daty w historii świeckiej? Musimy mieć datę z tej historii dobrze poświadczoną i na tej podstawie umieszczamy chronologie biblijną w dziejach świata. Jedną z dat w historii świeckiej bardzo dobrze poświadczoną jest data zdobycia Babilonu przez Cyrusa Persa. Według wszystkich historykow jest to rok 539 pne. Cyrus zdobył pogański Babilon w 539 roku . Jak o tym wydarzeniu pisze Biblia? Jeremiasz wskazuje: "A gdy sie dopełni siedemdziesiat lat rozliczę się za przewinienie z krolem Babilonu i z owym narodem -brzmi wypowiedz Jehowy -z ziemia Chaldejczykow i uczynię z niej bezludne pustkowia po czas niezmierzony". A zatem wydarzenie to miało się spełnic po 70 latach licząc od daty zburzenia Jerozolimy. Inny prorok Izajasz powiedział nawet imię zwyciezcy -Cyrus. Iz 44:26-29 NS „spełniam słowo swego sługi i całkowicie wprowadzam w czyn radę swego posłańca; mówię o Jerozolimie: 'Będzie zamieszkana', a o miastach Judy: 'Zostaną odbudowane, a jej spustoszone miejsca wydźwignę'; (27) mówię do głębiny: 'Wyparuj; i wszystkie twoje rzeki wysuszę'; (28) mówię o Cyrusie: 'On jest moim pasterzem i wszystko, w czym mam upodobanie, całkowicie wykona' to, co powiedziałem o Jerozolimie: 'Zostanie odbudowana', a o świątyni: 'Twój fundament zostanie położony' ". Cyrus jako wybraniec Bozy "spenił to w czym mam upodobanie" tak rzekł Jehowa o Jerozolimie: "Zostanie odbudowana a o swiatyni "Twoj fundament zostanie połozony". Kiedy się to spełniło? W roku 539 pne Cyrus pokonał Babilon w roku 538 pne na wiosnę został krolem. Biblia mowi ze w pierwszym roku swego panowania 537 pne wydał dekret o powrocie wzgnancow do Judy i Jerozolimy. Czytamy o tym w Ezdrasza 1,1 Iz 44:26-29 NS „spełniam słowo swego sługi i całkowicie wprowadzam w czyn radę swego posłańca; mówię o Jerozolimie: 'Będzie zamieszkana', a o miastach Judy: 'Zostaną odbudowane, a jej spustoszone miejsca wydźwignę';(27) mówię do głębiny: 'Wyparuj; i wszystkie twoje rzeki wysuszę';(28) mówię o Cyrusie: 'On jest moim pasterzem i wszystko, w czym mam upodobanie, całkowicie wykona' to, co powiedziałem o Jerozolimie: 'Zostanie odbudowana', a o świątyni: 'Twój fundament zostanie położony' ". Lud tez tak uczynił a dotarli do Jeruzalem w roku 537 pne w miesiącu siódmym.Ezd 3:1 I w tym roku skonczyło sie 70 lat spustoszenia Judy i Jeruzalem.Ziemia nie była juz opustoszała. Liczac 537 dodac 70 otrzymujemy 607 pne jest to rok spustoszenia Jeruzalem. Jachu - 2009-02-20, 10:49 Witam pięknie. Jaszcze coś dorzucę dla pojaśnienia,sposobu liczenia lat (roku) ROK, JEGO POCZATEK I DŁUGOSC W podanym wyżej wykazie dat biblijnych Biblii, poczatek lat liczony jest zgodnie z obecnym systemem liczenia, mianowicie od 1 stycznia.1) Tak jest jednakowoż jedynie dla wygody, ponieważ sa liczne dowody na to, że poczatkowo na półkuli północnej uznawano powszechna zasade rozpoczynania roku jesienia, o kwartał wczesniej niż obecnie.2) Sa dowody na to, że przed data wyjscia Izraelitów z Egiptu, Babilonia praktykowała ten zwyczaj i liczyła poczatek roku od jesieni. Stworzenie Adama, wskazane w spisie chronologicznym jako rok 4128 p.n.e., w rzeczywistosci miało miejsce kwartał wczesniej, w jesieni poprzedniego roku, tj. 4128¼ lat przed 1 stycznia 1 roku n.e. Dlatego 6000 lat od stworzenia Adama mineło w roku 1872 n.e. jesienia, czyli po upływie 1871¾ lat od 1 stycznia 1 roku n.e. (4128¼ + 1871¾ = 6000). Kiedy czytamy w 1 Moj. 7:11, że potop zaczał sie w szescsetnym roku życia Noego, miesiacu drugim, siedemnastego dniu miesiaca, to należy rozumiec, że rok ten rozpoczał sie jesienia. Przy wyjsciu z Egiptu, kiedy Izraelici zostali oddzieleni przez Boga w Pasche 14 dnia miesiaca Abib, Pan rzekł przez Mojżesza: "Miesiac ten bedzie wam poczatkiem miesiecy, bedzie wam pierwszym miesiacem roku" (2 Moj. 12:2; 5 Moj. 16:1). W ten sposób Pan uczynił różnice miedzy rokiem Jego ludu, a rokiem pogan; ponieważ Pascha w miesiacu Abib (lub Nisan, jak został pózniej nazwany – Est. 3:7) wypada na wiosne. Zgodnie z tym przykazaniem Pana, naród Izraelski liczył miesiace w swoim roku od wiosny; ich siódmy miesiac przypadał na jesieni i pokrywał sie z poczatkiem roku ich poganskich sasiadów.3) W spisie chronologicznym dat, rokiem wyjscia jest rok 1615 p.n.e., ponieważ jednak wydarzenie to miało miejsce wiosna, o kwartał pózniej, wiec dokładny okres od Wyjscia do 1 stycznia 1 roku n.e. wynosi 1614¾ roku. Podobnie jest z data wejscia Izraelitów do Chanaanu, podana jako rok 1575 p.n.e. Biblia wskazuje, że miało to miejsce na poczatku roku żydowskiego wiosna (3 Moj. 23:10, Joz. 4:19, 5:10), tak wiec dokładny okres od tego wydarzenia, aż do 1 stycznia 1 roku n.e. wynosi 1574¾ roku. Lata panowania królów judzkich rozpoczynały sie wiosna (koronacja Saula, pierwszego króla Izraela miała miejsce wiosna – 1 Sam. 11:12-15; 12:1-17; patrz również 2 Kron. 29:1-3, 17; 30:1-5, 15; 35:1-19); a jesli król zwalniał tron wskutek smierci, lub z innej przyczyny, to rok w czasie którego przestawał on panowac, był wliczany w całkowita liczbe lat jego panowania (2 Król. 24:18; 25:2-7). Pierwszy rok panowania jego nastepcy liczony był od najbliższej wiosny. Jeżeli ów nastepca zmarł lub został zdetronizowany przed ta najbliższa wiosna, to jego krótkiego panowania nie wliczano do całkowitego ciagu chronologicznego, lecz było ono właczone w ostatni rok panowania jego poprzednika (2 Kron. 36:9, 10). Za pomoca takiej umowy unikano czesciowego pokrywania sie, lub podwójnego liczenia roku. Słoneczny rok zwrotnikowy, od którego zależne sa pory siania, żniw, itd. (1 Moj. 8:22) nie może byc podzielony na równa ilosc dni. Jego dokładny czas trwania, jaki może byc okreslony przez astronomów, wynosi 365 dni, 5 godzin, 48 minut i 46 sekund lub, przy użyciu liczb dziesietnych, 365,2422 dni. Poczatkowo wiele narodów zakładało, że rok ma 12 miesiecy, trwajacych 30 dni trzydziestodniowych, czyli łacznie 360 dni (Patrz 1 Moj. 7:11, 24; 8:3, 4; gdzie o 5 miesiacach mówi sie jako równych 150 dniom, tj. 30 x 5). Pomniki w Egipcie pokazuja, że w najdawniejszych czasach taka była długosc roku w tym kraju. Pózniej Egipcjanie dodali do swojego roku 5 dni, aby uzyskac zgodnosc z jego porami. Z czasem jednak, gdy odkryli, że miesiace ich roku nadal nie zgadzaja sie z porami (ich rok był wciaż o blisko czwarta czesc dnia za krótki), w dażeniu do skorygowania rozbieżnosci wprowadzili złożony system cykli. Naród żydowski również uważał swój rok jako składajacy sie z 360 dni, który zwany jest niekiedy rokiem ksieżycowym.4) Lecz rok żydowski był ksieżycowym jedynie do czasu, gdy jego dokładny poczatek był regulowany przez pierwsze widoczne pojawienie sie nowiu bezposrednio poprzedzajacego żniwa wiosenne. Jeżeli w ciagu 15 dni od pierwszego pojawienia sie nowiu przy koncu dwunastego miesiaca zboża były dostatecznie dojrzałe, aby w mysl przepisów Zakonu umożliwic kapłanowi ofiarowanie snopa Panu jako pierwociny plonów (3 Moj. 23:5-11, 2 Sam. 21:9), wtedy proklamowano pierwszy dzien pierwszego miesiaca (stad nazwa pierwszego miesiaca, Abib, tj. "zielone kłosy"). Jeżeli, z drugiej strony, zboża w tych 15 dniach nie dojrzały, to wieczór, w którym pojawił sie nastepny nów ksieżyca, ogłaszany był jako pierwszy dzien nowego roku.5) Za pomoca takiej prostej umowy rok żydowski był automatycznie korygowany (3 Moj. 23:5-16; 5 Moj. 16:9) tak, aby jego przecietna długosc była rzeczywiscie długoscia roku słonecznego, dokładnie ta sama, jaka uznajemy obecnie, chociaż dla wygody .ydzi posiadali 12 miesiecy 30 dniowych. Tym sposobem narodowi żydowskiemu oszczedzono skomplikowanych obliczen astronomicznych, jakimi Egipcjanie i inne narody uznały za konieczne ustalac poczatek i długosc ich roku. Lecz w zamierzeniu, aby ten prosty, automatycznie korygowany, 360-dniowy rok zastosowac, kryło sie cos wiecej niż wygoda, ponieważ rozpoznanie go w proroczych fragmentach Biblii dowodzi jego symbolicznego znaczenia (Obj. 11:2, 3; 12:6, 14; 13:5). Kiedy rok żydowski, w rzeczywistosci słoneczny, zwrotnikowy pod wzgledem czasu trwania, użyty jest proroczo, symbolizuje 360 słonecznych lat zwrotnikowych posiadajacych po 365,242 dni. Proroczy miesiac, z kolei, symbolizuje 30 słonecznych lat zwrotnikowych. Na zwrotnikowym roku słonecznym opieraja sie daty historii i dlatego nazwany jest rokiem historycznym. Uwagi dodatkowe: 1) Dzien 1 stycznia przyjety został jako poczatek roku przez Francje w 1563 roku, przez Szkocje w 1600 roku, a przez Anglie w 1752 roku. 2) Jesien na półkuli północnej jest oczywiscie w tym samym czasie, co wiosna na półkuli południowej. W swoim artykule "Primitive Year" (Pierwotny Rok), (cytowanym obszernie przez prof. C. Piazzi Smyth’a w II tomie "Life and Work" – .ycie i Praca), Mr. R. G. Haliburton z Halifaxu, Nowa Szkocja, jasno dowodzi, że poczatkowo narody regulowały swój rok przez pojawienie sie Plejad lub Siedmiu Gwiazd. Rok ich zaczynał sie noca, podczas której gwiazdy te widziano najdłużej, tj. w chwili, gdy o północy zajmowały one pozycje dokładnie nad południkiem znajdujacym sie nad głowa. Na półkuli północnej ma to miejsce w jesieni. Mr. Haliburton napisał, że w ten dzien (1863), Rok Plejad wciaż jeszcze obserwowała poganska ludnosc Australii, Nowej Zelandii, Meksyku, Wysp Pacyfiku, itd. Obecnie, z powodu powolnego, stałego postepu cyklu precesyjnego, Plejady osiagaja punkt kulminacyjny na południku znajdujacym sie nad głowa około dwa miesiace pózniej niż w czasie Noego. 3) Ten rok żydowski znany jest jako rok koscielny. Lecz Pismo Swiete wskazuje, że siódmy miesiac rozpoczynał okres nazwany rokiem cywilnym, który dotyczył głównie ludu i niewolników. Siódmy miesiac roku koscielnego był poczatkiem "roku uwolnienia" od niewolnictwa i długów, rokiem Sabatowym, podczas którego ziemia leżała odłogiem; a wielki rok Jubileuszu, rokiem przywrócenia (3 Moj. 25:3-10; 5 Moj. 31:10). 4) W pewnym sensie, zgodnie z metoda .ydów uznawania czesci dnia jako jeden dzien, można mówic o miesiacu ksieżycowym jako składajacym sie z 30 dni, ponieważ odstep miedzy dwoma nowiami wynosi co najmniej 29,5 dni. Niemniej jednak rok ksieżycowy składajacy sie z 12 miesiecy zawiera tylko niewiele ponad 354 dni [dokładnie 354,367]. 5) .ydowska Miszna zawiera opis metody, za pomoca której naród izraelski ustalał poczatek swoich miesiecy. Twierdzi sie, że ta metoda zawdziecza swoje pochodzenie tradycji, siegajacej czasów Mojżesza, a kontynuowana była tak długo, jak istniał Sanhedryn. Trzydziestego dnia ostatniego miesiaca, na wyżynach górujacych wokół Jeruzalemu rozmieszczano wartowników, aby wypatrywali pierwszego pojawienia sie nowiu. Skoro tylko którys z tych strażników zauważył sierp ksieżyca, spieszył natychmiast do pewnego domu w miescie, gdzie był przesłuchiwany przez przewodniczacego Sanhedrynu. Gdy wystarczajaca liczba tych naocznych swiadków została przeegzaminowana, a zeznania ich uznane były jako zadowalajace, przewodniczacy oficjalnie ogłaszał dzien "poswiecony". Wtedy wiadomosc te rozpowszechniano po całym kraju za pomoca sygnałów ogniowych ze wzgórz i przez szybkich posłanców do odległych rejonów. DZIEN NARODZENIA PANSKIEGO Przyjetym jest prawie przez wszystkich biblijnych egzegetów jak i przywódców religijnych, że 25 grudnia nie jest rzeczywistym dniem narodzenia Chrystusa, jednak nie podaja oni żadnego rozwiazania pozwalajacego ustalic dokładna, ewentualnie przybliżona date Panskiego narodzenia. .adnej wskazówki pod tym wzgledem nie otrzymalismy dotad ani od historyków, ani od archeologów itp. Jedynie Biblia podaje nam pewne dowody odnosnie tego przedmiotu. Studiujac ja dokładnie możemy poznac miesiac, jesli już nie dzien narodzenia Panskiego. Poniżej podajemy miesiace w jezyku hebrajskim i jezyku polskim oraz teksty biblijne, w których jest o nich mowa. 1. Kwiecien - Abib lub Nisan 2 Moj. 13:4, Est. 3:7 2. Maj - Ziw 1 Król. 6:1, 37 3. Czerwiec - Siwan Est. 8:9 4. Lipiec - Tamuz Zach. 8:19 5. Sierpien - Ab Ezdr. 7:9 6. Wrzesien - Elul Neh. 6:15 7. Pazdziernik - Etanim lub Tiszri 1 Król. 8:2 8. Listopad - Bul 1 Król. 6:38 9. Grudzien - Kislew Neh. 1:1 10. Styczen - Tebet Est. 2:16 11. Luty - Szebat Zach. 1:7 12. Marzec - Adar Est. 3:7 Pierwszy dowód Z Ewangelii według sw. Łukasza (1:26) wynika jasno, że Jan Chrzciciel był o szesc miesiecy starszy od naszego Pana, ponieważ Maria została poinformowana o tym, że narodzi Pana Jezusa wtedy, gdy Elżbieta była w szóstym miesiacu ciaży. Należy wiec odszukac, w którym miesiacu Zachariasz został powiadomiony o narodzeniu Jana. Wiemy, że Zachariasz służył w swiatyni i że pochodził z rodziny Abijaszowej (Łuk. 1:5), która była jedna z 24 ustanowionych przez Dawida (1 Kron. 24:7-18) do służby w swiatyni. Jak wynika z podanego tekstu (werset 8) rodzina Abijasza zajmowała ósme miejsce w tym porzadku. Każdy kapłan wykonywał swe usługi religijne przez okres 15 dni w ciagu roku. Zmiana Zachariaszowa przypadała wiec w drugiej połowie miesiaca czwartego, który po hebrajsku nazywał sie Tamuz, a po polsku lipiec. W czasie tych 15 dni Anioł powiadomił Zachariasza, że bedzie miał syna. Z tego, co powiedziano powyżej wynikałoby, że Elżbieta poczeła Jana na poczatku sierpnia, gdy Zachariasz, po zakonczeniu swej służby, powrócił do domu. Jan narodził sie wiec na poczatku maja nastepnego roku. Gdy Elżbieta była już w szóstym miesiacu, to znaczy w styczniu, u Marii zjawił sie Anioł Gabriel i powiadomił ja, że narodzi Pana Jezusa. Wynika z tego, że Maria poczeła naszego Pana w styczniu, a narodziła na poczatku pazdziernika. Drugi dowód W ksiedze Daniela (9:24-27) podane jest proroctwo dotyczace 70 tygodni (każdy proroczy dzien należy liczyc jako rok, a to na podstawie 4 Moj. 14:34 i Ezech. 4:5, 6). Proroctwo to podawało, że od czasu wydania prawa o odnowieniu i odbudowaniu Jeruzalemu dane było 70 tygodni (490 lat) narodowi (izraelskiemu). Przy koncu 69 tygodnia Mesjasz miał byc pomazany, a w połowie ostatniego 70 tygodnia zabity, aby przez Swoja smierc uczynic koniec ofierze krwawej i ofierze z pokarmów. Artakserkses, król perski, wydał wyżej wspomniane prawo (odbudowania murów Jeruzalemskich – przyp. tłum.) Nehemiaszowi, jencowi babilonskiemu (Neh. 2:1-8). Z historii wiemy, iż miało to miejsce w roku 454 przed Chrystusem. Tak wiec po 69 tygodniach, czyli po 483 latach, gdy liczymy od roku 454 przed nasza era, otrzymamy rok 29 naszej ery, w którym Chrystus, dzieki swemu poswieceniu stał sie Pomazancem Panskim, Mesjaszem. Wiemy też, że w czasie Swego chrztu Pan miał lat 30. Nastepnie w srodku 70 tygodnia, czyli trzy i pół roku po Swoim chrzcie Pan został ukrzyżowany. Wszyscy biblijni egzegeci zgadzaja sie, że Pan miał wtedy 33,5 roku. Stad wiec czas Jego narodzenia może byc łatwo okreslony, gdy cofniemy sie o 33,5 roku wstecz wzgledem kwietnia 33 roku naszej ery, co prowadzi nas do pazdziernika 2 roku przed nasza era. Trzeci dowód Wiemy, iż w czasie narodzenia Pana Jezusa pasterze przebywali jeszcze wraz ze swymi stadami w polu i że tam zostali powiadomieni przez Aniołów o narodzeniu Mesjasza. Miesiac grudzien w Palestynie jest miesiacem zimowym; jest to czas deszczów i burz. Pasterze nie mogliby wiec w tym czasie przebywac w polu. Przeciwnie jest z poczatkiem pazdziernika. Jest to koniec sezonu letniego, w czasie którego pasterze mogli sie jeszcze tam znajdowac. (Powyższy artykuł ukazał sie w 6 numerze "JOURNAL DE SION" z roku 1972 i podpisany jest przez Stowarzyszenie Studentów Biblijnych w Bangalore w południowych Indiach). Cyt z" Chronologii Biblijnej" br.Tadeusza Wiśniewskiego 1974/2007r. Jachu |
||||||||||||||
