Forum biblijne

[Gwardian]

Szanowni, Czcigodni i Wielebni!
Siostry i Bracia apologeci, którzy takie macie tu piekielne dylematy, pomóżcie mi, skromnemu zakonnikowi bractwa ateistianów i agnostianów zrozumieć pewną religijną paranoję, która, choć oczywista i oczywistością swą bijąca po oczach - nie jest nigdy i nigdzie dyskutowana.
Po lekturze tak zwanego „słowa bożego” nijak nie mogę pojąć takiego oto mechanizmu tak zwanej sprawiedliwości (?) bożej czyli wiekuistej. Nie mówiąc już o nieograniczonym miłosierdziu.
Wiadomo wszem i wobec, co zresztą głosi Kościół święty - iż największym wrogiem Boga jest Szatan. Z niczego tak się ten zRokiciały Belzebub nie cieszy jak z choć jednej odwiedzionej od Waszego Boga duszy człowieczej. Już tylko z mojej ma niezwykłą radość. Tenże zwiedziony jest jego najlepszym przyjacielem i - co oczywiste - śmiertelnym, potępionym wrogiem Waszego Boga. I cóż się z (na wszelki wypadek pozagrobowej zemsty oczywiście nieśmiertelną!) duszą takiego jak ja potępieńca dzieje?
Bóg ekspediuje ją do... piekła, aby tam Szatan - serdeczny przyjaciel i spiritus movens apostazji tej duszy ową wiekuiście smażył w smole i męczył piekielnym ogniem oraz innymi dolegliwościami. Więc Wasz Bóg - nie może inaczej być - to nikt inny tylko związany z Diabłem umową, na wskroś dwulicowy kontrahent, który z jednej strony gra rolę diabelskiego wroga (i vice versa!), a z drugiej ma w stosunku do niego oczywiste zobowiązania wynikające z jakiejś kaducznej "umowy o dzieło" karania zwolenników Diabła... jego własnymi rękami!
No nijak inaczej być nie może. To tak, jakby nie przymierzając Georgie Debilju Bushmen schwytanych Talibów i wahabitów z Al-Kaidy dawał bin Ladenowi do osądzenia i przykładnego ukarania - smołą, ogniem, prądem i wszelakimi rodzajami tortur fizycznych oraz psychicznych!
NA WASZEGO BOGA, Siostry i Bracia Mili, TO WSZYSTKO SIĘ NAWET KACZEJ KUPY NIE TRZYMA, a co dopiero ŚWIĘTOBLIWEJ LOGIKI!
Toż rzeczony bin Laden owszem, przyjąłby ich, synów swoich i córki swoje bez reszty mu oddane, ale z otwartymi ramionami, całym swoim wielbłądzim serem zbrzuchacił i kubkiem koziego mleka na dodatek by ich spoił, a radości ich nie byłoby końca - ale w żadnym przypadku mąk i tortur by im nie zaaplikował, bo za co - za zasługi?
Już widzę te szalone zabawy, strzelający pod sklepienie piekieł, tryskający szampan, hulanki i swawole, jakie się muszą w czeluściach onych odbywać na koszt... Waszego Boga, który nie widząc całego debilnego absurdu zawartej umowy śle tam bez opamiętania zwolenników Szatana a swoich przeciwników, i jeszcze pewnie całość tego bałaganu sponsoruje, w kotły co jakiś czas się przepalające ale chyba od bimbru na piekielne potrzeby pędzonego wyposaża, ubezpieczenia zdrowotne, ogniowe i od nagłych erupcji smoły, a także ZUS i szkodliwe płaci, tetryk jeden!
OTO, CO SWOIMI NIEDOWAŻONYMI DOGMATAMI NA OCZACH NASZYCH I PRZODKOW WASZYCH ZROBIŁ Z BOGA ŚWIĘTY, APOSTOLSKI KOŚCIÓŁ, POZA KTÓRYM NIE MASZ ZBAWIENIA... I Z PRZYCZYN KTOREGO WIĘKSZEGO PIEKŁA NA ZIEMI, NIŻ JEST ONO Z JEGO WOLI I CHOREJ FANTAZJI POD ZIEMIĄ.
Czyżby ten Naczelny Lucyfer nie wiedział jaki jego czeka rychły i marny koniec?
AMEN!
PS. Dlatego, szarpany rozterkami w tej jakże ważnej materii, na której zawisła cała misternie tkana sfera "pewnej sprawiedliwości wymierzanej nam/wam po śmierci" przez bosko-diabelski tandem pokornie pytam - to jak to właściwie z tym piekłem jest, bo "jak to ze lnem było" - wszyscy wiemy, ale to dużo za mało, by na tym budować absolutność naszą transcendentną a wiekuistą...

Szanowni, Czcigodni i Wielebni!
Siostry i Bracia apologeci, którzy takie macie tu piekielne dylematy, pomóżcie mi, skromnemu zakonnikowi bractwa ateistianów i agnostianów zrozumieć pewną religijną paranoję, która, choć oczywista i oczywistością swą bijąca po oczach - nie jest nigdy i nigdzie dyskutowana.
Po lekturze tak zwanego „słowa bożego” nijak nie mogę pojąć takiego oto mechanizmu tak zwanej sprawiedliwości (?) bożej czyli wiekuistej. Nie mówiąc już o nieograniczonym miłosierdziu.
Wiadomo wszem i wobec, co zresztą głosi Kościół święty - iż największym wrogiem Boga jest Szatan. Z niczego tak się ten zRokiciały Belzebub nie cieszy jak z choć jednej odwiedzionej od Waszego Boga duszy człowieczej. Już tylko z mojej ma niezwykłą radość. Tenże zwiedziony jest jego najlepszym przyjacielem i - co oczywiste - śmiertelnym, potępionym wrogiem Waszego Boga. I cóż się z (na wszelki wypadek pozagrobowej zemsty oczywiście nieśmiertelną!) duszą takiego jak ja potępieńca dzieje?
Bóg ekspediuje ją do... piekła, aby tam Szatan - serdeczny przyjaciel i spiritus movens apostazji tej duszy ową wiekuiście smażył w smole i męczył piekielnym ogniem oraz innymi dolegliwościami. Więc Wasz Bóg - nie może inaczej być - to nikt inny tylko związany z Diabłem umową, na wskroś dwulicowy kontrahent, który z jednej strony gra rolę diabelskiego wroga (i vice versa!), a z drugiej ma w stosunku do niego oczywiste zobowiązania wynikające z jakiejś kaducznej "umowy o dzieło" karania zwolenników Diabła... jego własnymi rękami!
No nijak inaczej być nie może. To tak, jakby nie przymierzając Georgie Debilju Bushmen schwytanych Talibów i wahabitów z Al-Kaidy dawał bin Ladenowi do osądzenia i przykładnego ukarania - smołą, ogniem, prądem i wszelakimi rodzajami tortur fizycznych oraz psychicznych!
NA WASZEGO BOGA, Siostry i Bracia Mili, TO WSZYSTKO SIĘ NAWET KACZEJ KUPY NIE TRZYMA, a co dopiero ŚWIĘTOBLIWEJ LOGIKI!
Toż rzeczony bin Laden owszem, przyjąłby ich, synów swoich i córki swoje bez reszty mu oddane, ale z otwartymi ramionami, całym swoim wielbłądzim serem zbrzuchacił i kubkiem koziego mleka na dodatek by ich spoił, a radości ich nie byłoby końca - ale w żadnym przypadku mąk i tortur by im nie zaaplikował, bo za co - za zasługi?
Już widzę te szalone zabawy, strzelający pod sklepienie piekieł, tryskający szampan, hulanki i swawole, jakie się muszą w czeluściach onych odbywać na koszt... Waszego Boga, który nie widząc całego debilnego absurdu zawartej umowy śle tam bez opamiętania zwolenników Szatana a swoich przeciwników, i jeszcze pewnie całość tego bałaganu sponsoruje, w kotły co jakiś czas się przepalające ale chyba od bimbru na piekielne potrzeby pędzonego wyposaża, ubezpieczenia zdrowotne, ogniowe i od nagłych erupcji smoły, a także ZUS i szkodliwe płaci, tetryk jeden!
OTO, CO SWOIMI NIEDOWAŻONYMI DOGMATAMI NA OCZACH NASZYCH I PRZODKOW WASZYCH ZROBIŁ Z BOGA ŚWIĘTY, APOSTOLSKI KOŚCIÓŁ, POZA KTÓRYM NIE MASZ ZBAWIENIA... I Z PRZYCZYN KTOREGO WIĘKSZEGO PIEKŁA NA ZIEMI, NIŻ JEST ONO Z JEGO WOLI I CHOREJ FANTAZJI POD ZIEMIĄ.
Czyżby ten Naczelny Lucyfer nie wiedział jaki jego czeka rychły i marny koniec?
AMEN!
PS. Dlatego, szarpany rozterkami w tej jakże ważnej materii, na której zawisła cała misternie tkana sfera "pewnej sprawiedliwości wymierzanej nam/wam po śmierci" przez bosko-diabelski tandem pokornie pytam - to jak to właściwie z tym piekłem jest, bo "jak to ze lnem było" - wszyscy wiemy, ale to dużo za mało, by na tym budować absolutność naszą transcendentną a wiekuistą...

[kato]

Żar godny rewolucjonisty. Ciekaw jestem, jak długo w nim wytrzymasz? Nie staram się być złośliwym, ale nie jesteś tu pierwszym i zapewne nie ostatnim, który coś takiego pisze. W każdym razie trzymam kciuki.

[Gwardian]

[EMET]

[leopard]

Ostatnio w jakimś niedzielnym katolickim programie ( na jedynce czy dwójce) zwrócono uwagę na homilię Benedykta XVI, w której zdystansował się on wobec nauczania Jana Pawła II, który twierdził, iż piekło nie jest literalnym miejscem, ale raczej opłakanym stanem oddalenia od Boga. Konserwatywny Ratzninger woli wersję standardową piekła z jego wszystkimi ognistymi atrakcjami Wersję "Steam hot!" powiedziałbym

Ostatnio w jakimś niedzielnym katolickim programie ( na jedynce czy dwójce) zwrócono uwagę na homilię Benedykta XVI, w której zdystansował się on wobec nauczania Jana Pawła II, który twierdził, iż piekło nie jest literalnym miejscem, ale raczej opłakanym stanem oddalenia od Boga. Konserwatywny Ratzninger woli wersję standardową piekła z jego wszystkimi ognistymi atrakcjami Wersję "Steam hot!" powiedziałbym

[Gwardian]

Czcigodni i Wielebni!
Siostry i Bracia!
Nie ma lepszego "lekarstwa" na piekielne wrażenia jak Ćwiczenia Ignacego Loyoli - tego od jezuitów.
Ćwiczenia duchowne Ignacego Loyoli (wydaje się że musiał mieć coś z głową) stały się dla milionów katolików podstawowym podręcznikiem chrześcijańskiej ascezy. Nie były one bowiem pisane wyłącznie dla „współtowarzyszy", ale i dla szerokich rzesz katolików, którzy wraz z Towarzystwem Jezusowym mieli współpracować w budowaniu nowego ładu chrześcijańskiego. Porównywano Ćwiczenia z praktykami medytacji joginów. Metody są zbieżne: chodzi o opanowanie wyobraźni, tej sprężyny ludzkich uczynków, i podporządkowanie jej racjonalnym decyzjom woli. U joginów ćwiczenia prowadzą do stopienia się z nirwaną, u Ignacego — do jak największej mobilizacji energii ludzkiej celem ujrzenia piekła.
Plan Ćwiczeń przewiduje cztery tygodnie rozmyślań, spędzonych w najdogodniejszych warunkach, w izolacji od gwaru i codziennych zajęć. Są to więc dni świętobliwego skupienia, „rekolekcji", które od czasów Ignacego stały się nieodzowną częścią katolickiego programu wychowawczego.
Pierwszy tydzień poświęcony jest samookreśleniu się człowieka wobec Boga Stwórcy: są to klasyczne rozmyślania o celu życia człowieka „stworzonego, by Bogu przynosić chwałę". Uświadomienie celu ma wyrobić ducha ,,obojętności". Nie jest to jednak stoicka apatheia, beznamiętność, lecz świadomość, że ,,obojętne" jest wszystko, co nie prowadzi bezpośrednio do celu. Taki jest sens aforyzmu głoszącego, że „cel uświęca środki", aforyzmu często przez samych jezuitów wypaczanego i mogącego prowadzić do skrzywienia podstawowych zasad moralności ludzkiej.
Do świętej obojętności skłaniają dwa rozmyślania: jedno nad potęgą „grzechu". Tu Ignacy każe sobie dokładnie wyobrazić, czym jest piekło, odór siarki, żar ognia, wycie diabłów i dusz potępionych. Należy imaginację ludzką przejąć strachem do tego stopnia, by nie imała się jej pokusa. Medytacje ignacjańskie nie mogą poprzestawać na ogólnikach. Każdy punkt, każda sytuacja musi być dokładnie przeanalizowana, odtworzona w wyobraźni, aby stała się niemal dotykalna dla umysłu, konkretna, realna. Jednocześnie Ćwiczenia określają dokładnie sposób odprawiania medytacji, normują liczbę kroków, pozycję ciała, jadłospis i charakter otoczenia.
Drugi tydzień należy poświęcić medytacjom nad Królestwem Chrystusa. Przed oczyma wyobraźni mają przesuwać się kolejno sceny z Ewangelii. Medytujący ma tak nad nimi rozmyślać, jakby sam był żywym świadkiem opowieści ewangelicznych. O historycznej autentyczności biblijnych opowiadań Ignacy nie wątpi i nie może wątpić jego uczeń. Tam gdzie Ewangelia nie podaje szczegółów, należy je sobie uzupełnić wyobraźnią: a więc jak wyglądał żłobek, jaka była szerokość stajenki betlejemskiej itp. Chodzi o to, by pamięć wierzącego nasycona detalami opisów ewangelistów wciąż kierowała uwagę medytującego ku osobie Jezusa.
W drugim tygodniu należy również odprawić słynną medytację „o dwu sztandarach" - jednym Chrystusa, a drugim Lucyfera. Jest to nowa wersja augustiańskiej teorii o dwóch państwach: państwie Bożym i państwie szatańskim. To, co u Augustyna było historiozofią, u Ignacego staje się konkretnym problemem osobistego wyboru. Ignacy wyjaśnia istotne sprężyny ludzkiej decyzji - jest to jeden z pierwszych traktatów prakseologii, zadziwiający nowoczesnością niektórych spostrzeżeń, a jednocześnie przygnębiający swym fanatyzmem. Ważne jest dla człowieka - powiada Ignacy - zastanowienie się, czy jego decyzja jest odwołalna czy nieodwołalna. W sprawach religii - rzecz jasna - dla Loyoli może istnieć tylko decyzja nieodwołalna. Wybierając sztandar Chrystusa człowiek rezygnuje z dalszej możliwości zmiany postanowienia; wszelka później podjęta zmiana decyzji będzie zawsze poczytana za zdradę i grzech.
W ciągu trzeciego tygodnia należy rozmyślać o męce Pańskiej, w sposób równie realistyczny, jak i w poprzednich medytacjach. Jednocześnie rozmyślający ma ćwiczyć swą wolę, opanowywać zachcianki, ćwiczyć się w umartwianiu.
Wreszcie ostatni tydzień, okres „radości", ma wzbudzić w rozmyślającym optymizm i wiarę w zwycięstwo kościoła wojującego. Nie sposób, oczywista, oddać w paru słowach klimatu tej przedziwnej książeczki. Wiele w niej naiwnych uwag, które świadczą, jak głęboko jeszcze Ignacy tkwił w średniowiecznym świecie pełnym fantazji rycerskiej i religijnej wyobraźni.
Ćwiczenia wskazywały, jak wykształcić ludzi na głęboko wierzących i całkowicie, bezkrytycznie i bezwolnie posłusznych członków katolickiego kościoła rzymskiego. Psychiatria wie jakie mogą być tego skutki.
Ciekawym zatem waszych piekielnych wrażeń, bo mnie nic z tego nie wychodzi – nawet po kilku wzmocnionych drinkach.
Do zobaczenia za 4 tygodnie.

Czcigodni i Wielebni!
Siostry i Bracia!
Nie ma lepszego "lekarstwa" na piekielne wrażenia jak Ćwiczenia Ignacego Loyoli - tego od jezuitów.
Ćwiczenia duchowne Ignacego Loyoli (wydaje się że musiał mieć coś z głową) stały się dla milionów katolików podstawowym podręcznikiem chrześcijańskiej ascezy. Nie były one bowiem pisane wyłącznie dla „współtowarzyszy", ale i dla szerokich rzesz katolików, którzy wraz z Towarzystwem Jezusowym mieli współpracować w budowaniu nowego ładu chrześcijańskiego. Porównywano Ćwiczenia z praktykami medytacji joginów. Metody są zbieżne: chodzi o opanowanie wyobraźni, tej sprężyny ludzkich uczynków, i podporządkowanie jej racjonalnym decyzjom woli. U joginów ćwiczenia prowadzą do stopienia się z nirwaną, u Ignacego — do jak największej mobilizacji energii ludzkiej celem ujrzenia piekła.
Plan Ćwiczeń przewiduje cztery tygodnie rozmyślań, spędzonych w najdogodniejszych warunkach, w izolacji od gwaru i codziennych zajęć. Są to więc dni świętobliwego skupienia, „rekolekcji", które od czasów Ignacego stały się nieodzowną częścią katolickiego programu wychowawczego.
Pierwszy tydzień poświęcony jest samookreśleniu się człowieka wobec Boga Stwórcy: są to klasyczne rozmyślania o celu życia człowieka „stworzonego, by Bogu przynosić chwałę". Uświadomienie celu ma wyrobić ducha ,,obojętności". Nie jest to jednak stoicka apatheia, beznamiętność, lecz świadomość, że ,,obojętne" jest wszystko, co nie prowadzi bezpośrednio do celu. Taki jest sens aforyzmu głoszącego, że „cel uświęca środki", aforyzmu często przez samych jezuitów wypaczanego i mogącego prowadzić do skrzywienia podstawowych zasad moralności ludzkiej.
Do świętej obojętności skłaniają dwa rozmyślania: jedno nad potęgą „grzechu". Tu Ignacy każe sobie dokładnie wyobrazić, czym jest piekło, odór siarki, żar ognia, wycie diabłów i dusz potępionych. Należy imaginację ludzką przejąć strachem do tego stopnia, by nie imała się jej pokusa. Medytacje ignacjańskie nie mogą poprzestawać na ogólnikach. Każdy punkt, każda sytuacja musi być dokładnie przeanalizowana, odtworzona w wyobraźni, aby stała się niemal dotykalna dla umysłu, konkretna, realna. Jednocześnie Ćwiczenia określają dokładnie sposób odprawiania medytacji, normują liczbę kroków, pozycję ciała, jadłospis i charakter otoczenia.
Drugi tydzień należy poświęcić medytacjom nad Królestwem Chrystusa. Przed oczyma wyobraźni mają przesuwać się kolejno sceny z Ewangelii. Medytujący ma tak nad nimi rozmyślać, jakby sam był żywym świadkiem opowieści ewangelicznych. O historycznej autentyczności biblijnych opowiadań Ignacy nie wątpi i nie może wątpić jego uczeń. Tam gdzie Ewangelia nie podaje szczegółów, należy je sobie uzupełnić wyobraźnią: a więc jak wyglądał żłobek, jaka była szerokość stajenki betlejemskiej itp. Chodzi o to, by pamięć wierzącego nasycona detalami opisów ewangelistów wciąż kierowała uwagę medytującego ku osobie Jezusa.
W drugim tygodniu należy również odprawić słynną medytację „o dwu sztandarach" - jednym Chrystusa, a drugim Lucyfera. Jest to nowa wersja augustiańskiej teorii o dwóch państwach: państwie Bożym i państwie szatańskim. To, co u Augustyna było historiozofią, u Ignacego staje się konkretnym problemem osobistego wyboru. Ignacy wyjaśnia istotne sprężyny ludzkiej decyzji - jest to jeden z pierwszych traktatów prakseologii, zadziwiający nowoczesnością niektórych spostrzeżeń, a jednocześnie przygnębiający swym fanatyzmem. Ważne jest dla człowieka - powiada Ignacy - zastanowienie się, czy jego decyzja jest odwołalna czy nieodwołalna. W sprawach religii - rzecz jasna - dla Loyoli może istnieć tylko decyzja nieodwołalna. Wybierając sztandar Chrystusa człowiek rezygnuje z dalszej możliwości zmiany postanowienia; wszelka później podjęta zmiana decyzji będzie zawsze poczytana za zdradę i grzech.
W ciągu trzeciego tygodnia należy rozmyślać o męce Pańskiej, w sposób równie realistyczny, jak i w poprzednich medytacjach. Jednocześnie rozmyślający ma ćwiczyć swą wolę, opanowywać zachcianki, ćwiczyć się w umartwianiu.
Wreszcie ostatni tydzień, okres „radości", ma wzbudzić w rozmyślającym optymizm i wiarę w zwycięstwo kościoła wojującego. Nie sposób, oczywista, oddać w paru słowach klimatu tej przedziwnej książeczki. Wiele w niej naiwnych uwag, które świadczą, jak głęboko jeszcze Ignacy tkwił w średniowiecznym świecie pełnym fantazji rycerskiej i religijnej wyobraźni.
Ćwiczenia wskazywały, jak wykształcić ludzi na głęboko wierzących i całkowicie, bezkrytycznie i bezwolnie posłusznych członków katolickiego kościoła rzymskiego. Psychiatria wie jakie mogą być tego skutki.
Ciekawym zatem waszych piekielnych wrażeń, bo mnie nic z tego nie wychodzi – nawet po kilku wzmocnionych drinkach.
Do zobaczenia za 4 tygodnie.

[CZEK0LADA]

Gwardian, pisz krócej, bo może wtedy przebrnę przez jakis twoj post.

Póki co mogę dołaczyc do tematu "Piekło" z małą refkeksją.
Z mojego osobistego doświadczenia wiem, ze są dwa rodzaje piekła.

Jedno piekło -jest w nas. Przed nim uciec nie można, jak nie mozna uciec przed śmiercią, ani przed miloscią, ani przed Duchem Pańskim.

Dawid pisał:
"Dokąd ujdę przed Duchem twoim Panie?"

To piekło człowiek świadomy swojej grzeszności ( o ile jej nie wyparł w nieświadomość), bedzie nosil wszędzie ze sobą, dopóki nie doświadczy smierci i ponownego narodzenia. Dopóki nie umrze dla złej pożądliwości i pychy, która zawsze "chodzi przed upadkiem".
Pieklo nosimy w sobie, jesli pozwalamy aby namiętność toczyła nasze członki jak robak.
Nienasycone serce, któremu mało i mało.
Nie zagłuszy tego alkohol, ani narkotyki, ani kolejne związki seksualne.
To "pieklo" - nie ma dna.

Drugie piekło - to "śmierć druga", kiedy nie skorzystamy z oferty jaką przynosi Ewangelia Jezusa Chrystusa.
Tej śmierci jeszcze nie znam i wierzę, że jej nigdy nie ujrzę.

Gwardian, pisz krócej, bo może wtedy przebrnę przez jakis twoj post.

Póki co mogę dołaczyc do tematu "Piekło" z małą refkeksją.
Z mojego osobistego doświadczenia wiem, ze są dwa rodzaje piekła.

Jedno piekło -jest w nas. Przed nim uciec nie można, jak nie mozna uciec przed śmiercią, ani przed miloscią, ani przed Duchem Pańskim.

Dawid pisał:
"Dokąd ujdę przed Duchem twoim Panie?"

To piekło człowiek świadomy swojej grzeszności ( o ile jej nie wyparł w nieświadomość), bedzie nosil wszędzie ze sobą, dopóki nie doświadczy smierci i ponownego narodzenia. Dopóki nie umrze dla złej pożądliwości i pychy, która zawsze "chodzi przed upadkiem".
Pieklo nosimy w sobie, jesli pozwalamy aby namiętność toczyła nasze członki jak robak.
Nienasycone serce, któremu mało i mało.
Nie zagłuszy tego alkohol, ani narkotyki, ani kolejne związki seksualne.
To "pieklo" - nie ma dna.

Drugie piekło - to "śmierć druga", kiedy nie skorzystamy z oferty jaką przynosi Ewangelia Jezusa Chrystusa.
Tej śmierci jeszcze nie znam i wierzę, że jej nigdy nie ujrzę.

[Gwardian]

[EMET]

[Gwardian]

[EMET]

[Gwardian]

EMET

Cytat:

Co się tyczy bogów wymyślonych przez człowieka, to czytamy: "Bogowie, którzy nie stworzyli nieba ani ziemi, znikną z ziemi spod tego nieba." [Jeremiasza 10:11b, BW]. Zarówno owych wymyślonych bogów jak i tych, którzy im ufają, czeka niechlubny koniec, gdyż czytamy: "Niech zostaną zawstydzeni wszyscy, którzy służą jakiemuś rzeźbionemu wizerunkowi, ci, którzy się chełpią nic niewartymi bogami." -- Psalm 97:7, NŚ.

Czcigodny!
Wyznawcy Zeusa i jego panteonu w ówczesnej Helladzie - na dlugo przed Jahwe też eliminowali "wymyslonych bogów".
Czy Ty myslisz że wasza świeta księga zwana Biblią jest bardziej święta od innych świętych ksiąg? Wszyscy bogowie żyją tak dlugo jak długo mają wyznawców. Bógów Słowian wyparli chrześcijanie - odeszli w mroki Mitologii. Jahwe też tam wraz ze swoją Trójcą (czy Czworcą) odejdzie - już niedługo - może za 500 - 1000 lat.Takie są niestety - a moze stety - koleje ludzkich losów i ich wierzeń. Bogowie Indian też już śpią snem wiecznym. Po Jahwe powstaną inni bogowie, bo nigdy nie będzie na ziemi tak - żeby "panował" jeden. Nigdy - bo nigdy tak nie było.
Bóg jest najwznioślejszym wymysłem homo sapiens. Najdonioślejszym wynalazkiem człowieka, jest kapłan. Ale najwartościowszym odkryciem człowieka jest uświadomienie sobie, że posiada ROZUM.
Trudno dociec początków wiary człowieka w istnienie bóstw. W różnych kulturach, na różnym etapie ich rozwoju istniała wiara w "coś" co jeszcze nie było nazwane "bogiem". Wpierw czczono siły przyrody, zjawiska i twory natury: kamienie, drzewa, grzmot, błyskawice; to wszystko, co człowieka otaczało i czego doświadczał; to, co napawało go strachem i radością na przemian. Złe i dobre bóstwa wyłoniły się z przyrody. Słońce, księżyc, gwiazdy, woda, ogień, itd., to były elementy pozytywne z natury swej rzeczy, na które człowiek spoglądał przychylnie. To, co jemu szkodziło i było nieprzyjemne, wrogie oraz przerażające (grzmoty, zimno, ulewy, susza lub błyskawice), było złe.
Grecki myśliciel Ksenofenes (z Kolofonu) krytykując religijny antropomorfizm, pisał: "Gdyby byki, konie i lwy posiadały ręce i mogły nimi malować i posągi tworzyć jak ludzie, to konie malowałyby postacie bogów podobne do koni i takież ciała im dawały, a byki podobne do byków, takie dając im kształty, jakie dany gatunek właśnie posiada. Etiopowie twierdzą, że bogowie ich są czarni i płaskonosi, a Trakowie, że są niebieskoocy i rudowłosi."
Pierre Simon de Laplace francuski matematyk, astronom i fizyk w roku 1796 wydał dzieło "Mechanika nieba", w którym przedstawił naukową hipotezę kosmogoniczną. Cesarz Napoleon I zapoznawszy się z jego pracą, zapytał uczonego, dlaczego w swojej teorii nie wspomniał o bogu?
- Sire, je n'avais besoin de cette hypothese* - odpowiedział uczony.
-----------------------------------
* Najjaśniejszy Panie, nie potrzebowałem tej hipotezy

EMET

Cytat:

Co się tyczy bogów wymyślonych przez człowieka, to czytamy: "Bogowie, którzy nie stworzyli nieba ani ziemi, znikną z ziemi spod tego nieba." [Jeremiasza 10:11b, BW]. Zarówno owych wymyślonych bogów jak i tych, którzy im ufają, czeka niechlubny koniec, gdyż czytamy: "Niech zostaną zawstydzeni wszyscy, którzy służą jakiemuś rzeźbionemu wizerunkowi, ci, którzy się chełpią nic niewartymi bogami." -- Psalm 97:7, NŚ.

Czcigodny!
Wyznawcy Zeusa i jego panteonu w ówczesnej Helladzie - na dlugo przed Jahwe też eliminowali "wymyslonych bogów".
Czy Ty myslisz że wasza świeta księga zwana Biblią jest bardziej święta od innych świętych ksiąg? Wszyscy bogowie żyją tak dlugo jak długo mają wyznawców. Bógów Słowian wyparli chrześcijanie - odeszli w mroki Mitologii. Jahwe też tam wraz ze swoją Trójcą (czy Czworcą) odejdzie - już niedługo - może za 500 - 1000 lat.Takie są niestety - a moze stety - koleje ludzkich losów i ich wierzeń. Bogowie Indian też już śpią snem wiecznym. Po Jahwe powstaną inni bogowie, bo nigdy nie będzie na ziemi tak - żeby "panował" jeden. Nigdy - bo nigdy tak nie było.
Bóg jest najwznioślejszym wymysłem homo sapiens. Najdonioślejszym wynalazkiem człowieka, jest kapłan. Ale najwartościowszym odkryciem człowieka jest uświadomienie sobie, że posiada ROZUM.
Trudno dociec początków wiary człowieka w istnienie bóstw. W różnych kulturach, na różnym etapie ich rozwoju istniała wiara w "coś" co jeszcze nie było nazwane "bogiem". Wpierw czczono siły przyrody, zjawiska i twory natury: kamienie, drzewa, grzmot, błyskawice; to wszystko, co człowieka otaczało i czego doświadczał; to, co napawało go strachem i radością na przemian. Złe i dobre bóstwa wyłoniły się z przyrody. Słońce, księżyc, gwiazdy, woda, ogień, itd., to były elementy pozytywne z natury swej rzeczy, na które człowiek spoglądał przychylnie. To, co jemu szkodziło i było nieprzyjemne, wrogie oraz przerażające (grzmoty, zimno, ulewy, susza lub błyskawice), było złe.
Grecki myśliciel Ksenofenes (z Kolofonu) krytykując religijny antropomorfizm, pisał: "Gdyby byki, konie i lwy posiadały ręce i mogły nimi malować i posągi tworzyć jak ludzie, to konie malowałyby postacie bogów podobne do koni i takież ciała im dawały, a byki podobne do byków, takie dając im kształty, jakie dany gatunek właśnie posiada. Etiopowie twierdzą, że bogowie ich są czarni i płaskonosi, a Trakowie, że są niebieskoocy i rudowłosi."
Pierre Simon de Laplace francuski matematyk, astronom i fizyk w roku 1796 wydał dzieło "Mechanika nieba", w którym przedstawił naukową hipotezę kosmogoniczną. Cesarz Napoleon I zapoznawszy się z jego pracą, zapytał uczonego, dlaczego w swojej teorii nie wspomniał o bogu?
- Sire, je n'avais besoin de cette hypothese* - odpowiedział uczony.
-----------------------------------
* Najjaśniejszy Panie, nie potrzebowałem tej hipotezy

[Henryk]

[Arius]

[t.ostry]

W objawieniu jest napisane ze Diabel wraz ze wszystkimi zlymi beda spaleni w kazni ognia wiecznego... tlumacz to sobie jak chcesz ale dla mnie oczywiste jest ze wieczne odlaczenie od Boga jest calkowitym wymazaniem mojej osoby... Zastanow sie dlaczego Biblia opisuje dwie smierci; jaka smiercia umarl jezus na krzyzu; kiedy Diabel z aniolami i wszystkimi ludzmi beda unicestwieni i gdzie wtedy beda... moze to pomoze Ci zrozumiec ze nie ma roznicy miedzy pieklem a druga smiercia - calkowitym unicestwieniem