Forum biblijne

[tropiciel]

David77

Przyimki jak widać mają różne funkcje i różnie się zachowują. Interesuję się tematem, gdyż zdaniem zwolenników formy Jahwe brzmienie przyimków be, ke, le przed Tetragramem przybierających formę ba, ka, la, a nie zaś bi, ki, li świadczyć ma na korzyść tej formy.

____________________________________________

http://biblia-odchwaszczona.webnode.com

[EMET]

[tropiciel]

EMET

prawdziwie chrześcijańska postawa z pana strony, panie EMET ! Gratulacje !

________________________________

[EMET]

[David77]

tropiciel

Cytat:

David77 Przyimki jak widać mają różne funkcje i różnie się zachowują. Interesuję się tematem, gdyż zdaniem zwolenników formy Jahwe brzmienie przyimków be, ke, le przed Tetragramem przybierających formę ba, ka, la, a nie zaś bi, ki, li świadczyć ma na korzyść tej formy.

Czy występowanie przyimków przed Tetragramem w bezdyskusyjny sposób dowodzi że pierwszą samogłoską jest samogłoska ,,a '' ?

יַהְוֶה Jahweh , kiedy to imię w takiej formie poprzedzimy przyimkami ,ba,ka,la . powstanie nam odczyt :

בַּיהוָה Bahwah,

כַּיהוָה Kahwah

לַיהוָה Lahwah

W tych trzech przypadkach za każdym razem pod pierwszą spółgłoską jest krótka samogłoska ,, patah '' to z kolei miało by dowodzić że w w tetragramie pierwszą samogłoską nie jest : szewa ,, e'' lecz samogłoska ,, patah '' z stąd też imię Boże w formie - יַהְוֶה

jest to niestety tylko jedna strona medalu gdyż w imionach teoforycznych nie zawsze owa metoda z przyimkami się sprawdza .

Gdyby tetragram był poprzedzony przyimkami : בִּ, לִ ,כִּ wówczas mieli byśmy zapis Tetragramu יִהוָֹה Jihowah a nie Jehowah

[tropiciel]

David77

Cytat:

Czy występowanie przyimków przed Tetragramem w bezdyskusyjny sposób dowodzi, że pierwszą samogłoską jest samogłoska ,,a '' ? יַהְוֶה Jahweh , kiedy to imię w takiej formie poprzedzimy przyimkami ,ba,ka,la . powstanie nam odczyt : בַּיהוָה Bahwah, כַּיהוָה Kahwah לַיהוָה Lahwah W tych trzech przypadkach za każdym razem pod pierwszą spółgłoską jest krótka samogłoska ,, patah '' to z kolei miało by dowodzić że w w tetragramie pierwszą samogłoską nie jest : szewa ,, e'' lecz samogłoska ,, patah '' z stąd też imię Boże w formie - יַהְוֶה jest to niestety tylko jedna strona medalu gdyż w imionach teoforycznych nie zawsze owa metoda z przyimkami się sprawdza . Gdyby tetragram był poprzedzony przyimkami : בִּ, לִ ,כִּ wówczas mieli byśmy zapis Tetragramu יִהוָֹה Jihowah a nie Jehowah

Bardzo słuszne spostrzeżenie. Faktycznie w przypadku imion teoforycznych nie sprawdza się wyżej wymieniona zasada dotycząca przyimków, ale nie tylko w przypadku imion teoforycznych.
Dotyczy to tych imion, które zawierają w pierwszej swej części skrót Imienia Bożego Jeho- np. Jehonadab, Jehoahaz, Jehoszua. Dodając partykuły enklityczne בְ ( be) , כְ ( ke ), לְ ( le ) otrzymujemy łącznie z danym imieniem בִ ( bi ), כִ ( ki ), לִ ( li ), a nie בַ ( ba ), כַ ( ka ), לַ ( la ) stąd np. לִיהוֹאָחָז lihoahaz, a nie lahoahaz .

Dalej w przypadku np. לְ ( le ) + יְהוּדָהmamy לִהוּדָה lihuda' a nie lahuda'. Również partykuły enklityczne różnie zachowują się w poezji np. מוֹ w połączeniu z בְ ( be) , כְ ( ke ), lub לְ ( le ) dało בְמוֹ ( bemo ), כְמוֹ ( kemo ) lub לְמוֹ ( lemo ). Zazwyczaj bowiem, gdy dane słowo zaczyna się od sylaby יְ ( je ) [ czyli jod oraz szwa pod jod ], to w przypadku dołączenia partykuły enklitycznej traci szwa i stąd np. kiedy בְ ( be ) jest dołączone do יְרוּשָׁלַיִם ( Jeruszalajim ) otrzymujemy בִרוּשָׁלַיִם ( biruszalajim ). Albo np. gdy לְ ( le ) dołączymy do wyrazu בְרִת ( berit ) to otrzymamy לִבְרִת ( liberit ). Te same zmiany dotyczą כְ ( ke ). Gdy dołączymy tą partykułę do słowa oznaczającego Jeruzalem - otrzymamy כִּיווּשָׁלִִָםִ ( kiruszalaim ).

Tak więc tych, którzy twierdzą, że wymowę Jahwe potwierdzają partykuły enklityczne be, ke, le dołączone do Tetragramu należałoby zachęcić, by się dokształcili.

______________________________________

http://biblia-odchwaszczona.webnode.com

[EMET]

[David77]

Język hebrajski gramatyka Ks . Bernard Polok .


Przedrostki nierozłączne

przedrostki לְ ,-בְּ ,כּ nie są samoistnymi słowami lecz tak jak rodzajniki są zawsze związane ze słowami , którymi zarządzają . Dlatego nazywa się je przedrostkami nierozłącznymi .

Przedrostki nierozłączne לְ ,-בְּ ,כּ przyjmują następującą punktację

a) Zwykle przyjmują punktację (szewa) np. : לְמֶלֶךְ

b) przed spółgłoską z szewa שְׁ przyjmują samogłoskę (hireq ) : לִשְׁמוּאֵל

c) przed יְ przyjmują hireq przy czym szewa pod spółgłoska י wypada np. : לִיהוּדָה


d) przed rzeczownikiem אֱלֹהִים przyjmuje samogłoskę .. Cere zaś szewa compositum pod א zanika לֵאלֹהִים.

Zatem jest to powszechne zjawisko występujące w j hebrajskim

[David77]

W j hebrajskim spójnik וְ ( i) w przeciwieństwie do innych języków nigdy nie występuje samodzielnie , lecz stanowi zawsze prefiks - element następującego po nim słowie . Kiedy występuje w charakterze łączników może oznaczać najczęściej łącznikowe ( i) , czasem jednak ma znaczenie kontrastujące lub przeciwstawne ,, a'' , ,,lecz '' albo rozłączne i parenetyczne ,, teraz '' . Na ogól jest pisane ze zwykłym szewa - przed spółgłoskami z (wyjątkiem י oraz ב , פ, מ) z pełnymi samogłoskami

W innych przypadkach zachodzą następujące zmiany :

a) przed spółgłoskami wargowymi ( מ, ב,פ) zawsze oraz przede wszystkim innymi spółgłoskami ( z wyjątkiem י ) jeżeli występuje pod nim szewa to wówczas וְ we zmienia się na וּ ,,u''które jest wymawiane wyraźnie , osobno ( czasem następuje połączenie w jedną sylabę z przyimkiem np :

מֹשֶׁה Mojżesz - וּמֹשֶׁה i Mojżesz

b ) Przed słowami rozpoczynającymi się od יְ spójnik ten przybiera postać וִי np : יְהוּדָה Juda - וִיהוּדָה i Juda


Podobnie jest z innymi przyimkami , ale o tym już innym razem

[EMET]

[David77]

Kolejnym takim przyimkiem który poprzedza rzeczownik w j.hebrajskim jest przyimek מִן (z)

W praktyce stosuje się go w następujący sposób

הָאָרֶץ- ziemia + מִן = מִןהָאָרֶץ z ziemi

Nehm 13:6 מִן-הַמֶּלֶךְ od Króla , nożna również spotkać w tekstach hebrajskich frazę : מֵהַמֶּלֶךְ

2 Sam 3:37 מֵהַמֶּלֶךְ- od Króla .

Kiedy jednak mamy sekwencję połączenia przyimka z rzeczownikiem bez rodzajnika który to nie rozpoczyna się od spółgłoski gardłowej lub ר wówczas zanika spółgłoska ן (nun) a w jej miejsce pojawia się dagesz forte podwajający brzmienie spółgłoski po spółgłosce מ

מִמֶּלֶךְ- od Króla .

Przy połączeniu יְ na początku zachodzi konstrukcja jak przy słowach :

2 Sam 5:13 מִירוּשָׁלִַם z Jerozolimy .

Przed rzeczownikami rozpoczynającymi się spółgłoską gardłową lub ר wówczas spółgłoska (nun) zanika a w jej miejsce pojawia się niejako wzdłużenie ( i )do (e)

4 Moj 13;3 מֵאָדָם- od człowieka

4 Moj 24:19 מֵעִיר z miasta.


Odnośnie Tetragramu poprzedzonego przyimkami to należy zwrócić uwagę na bardzo istotny szczegół a jest nim nazywając umownie wyjściowa samogłoska która to nie zmienia swego znaczenia , tutaj posłużę się dwoma przykładami

1)

Jozu 10:5 יְרוּשָׁלִַם – Jeruzalem (Je)
Sęd 1:21 בִּירוּשָׁלִַם – w Jeruzalem (bi)
Ezdr 1:3 לִירוּשָׁלִַם – do Jeruzalem (li)
כִּירוּשָׁלִַם -Jak Jeruzalem (ki )


2 ) 2 Moj 17:10 יְהוֹשֻׁעַ (Je )
בִּיהוֹשֻׁעַ w Jozue (bi)
לִיהוֹשֻׁעַ do Jozuego (li)
כִּיהוֹשֻׁעַ Jak Jozue (ki)


W jaki sposób wymawia się imię Jozue w j hebrajskim czy יַהוֹשֻׁעַ Jahoszua czy też יְהוֹשֻׁעַ Jehoszua podobnie jest ze słowem Jeruszalaim ,


Widzimy więc na podstawie tym przykładów że samogłoska ,, e'' nie ulega zmianie .

[EMET]

EMET:
Według interesującej nas formy -- < hāvā(h) > -- mamy 6 miejsc w tekście Biblii Hebrajskiej: Rodzaju 27:29; Nehemiasza 6:6; Hioba 37:6; Koheleta 2:22; 11:3; Izajasza 16:4.

W kolejności, zatem, rozpatrzmy wymienione teksty --
(1) Rodzaju /hebr. Bereszith/ 27:29
יַעַבְדוּךָ עַמִּים וישׁתחו לְךָ לְאֻמִּים הֱוֵה גְבִיר לְאַחֶיךָ וְיִשְׁתַּחֲוּוּ לְךָ בְּנֵי אִמֶּךָ אֹרְרֶיךָ אָרוּר וּמְבָרֲכֶיךָ בָּרוּךְ׃
Mamy zaznaczony na brązowo zapis wyrażenia w formie gramatycznej – < hᵉvē(h) >.
Oto, jaka translacja w 'Interlinii Vocatio' [Tom PIĘCIOKSIĄG, tłum. Anna Kuśmirek]: „Niech_służą_ci ludy, i_oddają_pokłon *** przed_tobą plemiona! Bądź panem dla braci_twoich, [...]”. 'PNŚ', we fragmencie: „Zostań panem swych braci”. Nazwa użytej formy gramatycznej: verb qal imperative masculine singular homonym 2.

(2) Nehemiasza /hebr. Nechemja/ 6:6
‎ כָּת֣וּב בָּ֗הּ בַּגּוֹיִ֤ם נִשְׁמָע֙ וְגַשְׁמ֣וּ אֹמֵ֔ר אַתָּ֤ה וְהַיְּהוּדִים֙ חֹשְׁבִ֣ים לִמְר֔וֹד עַל־כֵּ֛ן אַתָּ֥ה בוֹנֶ֖ה הַחוֹמָ֑ה וְאַתָּ֗ה הֹוֶ֤ה לָהֶם֙ לְמֶ֔לֶךְ כַּדְּבָרִ֖ים הָאֵֽלֶּה׃
Mamy zaznaczony na brązowo zapis wyrażenia w formie gramatycznej – < hōvĕ(h) >. Oto, jaka translacja w 'Interlinii Voacatio' [Tom PISMA, tłum. Henryk Drawnel]: „[...] dlatego ty odbudowujesz mur, a_ty zamierzasz_być dla_nich *_królem, [...]". W 'PNŚ', mamy we fragmencie: „ty stajesz się ich królem”.
Nazwa użytej formy gramatycznej: verb qal participle masculine singular absolute homonym 2.

(3) Hioba /hebr. Ijjow/ 37:6
‎כִּ֤י לַשֶּׁ֙לַג׀ יֹאמַ֗ר הֱוֵ֫א אָ֥רֶץ וְגֶ֥שֶׁם מָטָ֑ר וְ֜גֶ֗שֶׁם מִטְר֥וֹת עֻזּֽוֹ׃
Mamy zaznaczony na brązowo zapis wyrażenia w formie gramatycznej -- < hevē` >.
Oto, jaka translacja w 'Interlinii Voacatio' [Tom PISMA, tłum. Maria Kantor]: „Gdyż do_śniegu mówi: Padaj (na)_ziemię! [...]”. W 'PNŚ", mamy we fragmencie: „Mówi bowiem do śniegu: 'Padaj na ziemię', [...]”.
Należy tutaj zaznaczyć, iż mamy w Hio 37:6 niemal >identyczną postać< wyrażenia hebr. oraz niemal >identyczną formę gramat.<, jak ta /użyta/ w wersecie Rodz 27:29. Nazwa teraz użytej 'formy gram.': verb qal imperative masculine singular homonym 1. Zarówno więc w Rodz 27:29, jak i w Hio 37:6 – mamy w trybie rozkazującym /'imperative'/. Zatem, literalnie można by oddać tak: „Gdyż do_śniegu mówi: Bądź [ew.: Stań_się /Pojaw_się/] (na)_ziemi!”. W przypadku konkretnie 'śniegu': oznacza to po prostu, iż ów ["śnieg", właśnie] 'opada na ziemię'; jak to się mawia: „Pada śnieg”. W tekście mamy, zatem: wolę Boga, jak i same wykonawstwo z Jego rozkazu – odnośnie 'śniegu', właśnie. Użyty tryb rozkazujący w oddaniu funkcjonalnym: "Padaj!". Chodzi, zatem, o tzw. 'opad atmosferyczny'.

(4) Koheleta /hebr. Qoheleth = „Zgromadzający; Zbierajacy; Zwołujący"/ 2:22
‎ כִּ֠י מֶֽה־הֹוֶ֤ה לָֽאָדָם֙ בְּכָל־עֲמָל֔וֹ וּבְרַעְי֖וֹן לִבּ֑וֹ שֶׁה֥וּא עָמֵ֖ל תַּ֥חַת הַשָּֽׁמֶשׁ׃
Mamy zaznaczony na brązowo zapis wyrażenia w formie gramatycznej – < hōvĕ(h) >.
Oto, jaka translacja w 'Interlinii Vocatio' [Tom PISMA, tłum. Horodecka i Golovanov]: „Ponieważ co_będzie_miał *_człowiek z_całego_trudu swego [...]”
W 'PNŚ', mamy we fragmencie: „Cóż bowiem człowiek ma z wszelkiego swego trudu [...]”.
Nietrudno zauważyć, iż w Koh 2:22 mamy identyczne wyrażenie hebrajskie oraz użytą, co zrozumiałe, identyczną formę gramatyczną taką, jak to i /wcześniej/ w tekście Neh 6:6. Mamy więc - w dalszym ciągu - od formy „być”: w koniugacji qal oraz w formie imiesłowu [pariciple]. 'PNŚ' oddało akurat w formie czasu teraźniejszego, ale to nie przekłada się w istotny - 'konfliktowy', jakby - sposób na wymowę rozumienia sensu wypowiedzi w translacji wersetu /Koh 2:22/.

(5) Koheleta 11:3
אִם־יִמָּלְא֙וּ הֶעָבִ֥ים גֶּ֙שֶׁם֙ עַל־הָאָ֣רֶץ יָרִ֔יקוּ וְאִם־יִפּ֥וֹל עֵ֛ץ בַּדָּר֖וֹם וְאִ֣ם בַּצָּפ֑וֹן מְק֛וֹם שֶׁיִּפּ֥וֹל הָעֵ֖ץ שָׁ֥ם יְהֽוּא׃
‎Mamy zaznaczony na brązowo zapis wyrażenia w formie gramatycznej -- < jǝhû` >.
Oto, jaka translacja w 'Interlinii Vocatio': „[...] miejsce na_które_upadnie drzewo tam będzie.”.
W 'PNŚ', mamy we fragmencie: „to w miejscu, gdzie drzewo to padnie, tam też będzie leżeć.”. Czyli, wyrażenie „leżeć” - byłoby jakby w domyśle; w stylu: „będzie_[leżeć]”.
Mamy zastosowaną tutaj bardzo interesującą formę gramatyczną, mianowicie: verb qal imperfect 3rd person masculine singular apocopated homonym 2.

(6) Izajasza /hebr. Jesza(e)ja/ 16:4
יָג֤וּרוּ בָךְ֙ נִדָּחַ֔י מוֹאָ֛ב הֱוִי־סֵ֥תֶר לָ֖מוֹ מִפְּנֵ֣י שׁוֹדֵ֑ד כִּֽי־אָפֵ֤ס הַמֵּץ֙ כָּ֣לָה שֹׁ֔ד תַּ֥מּוּ רֹמֵ֖ס מִן־הָאָֽרֶץ׃
Mamy zaznaczony na brązowo zapis wyrażenia w formie gramatycznej -- < hevî >.
Oto, jaka translacja w 'Interlinii Vocatio' [Tom PROROCY, tłum. Sławomir Stasiak]: „[…] Bądź_schronieniem dla_niego przed niszczycielem! [...]”.
W szerszym ujęciu: הֱוִי־סֵ֥תֶר לָ֖מוֹ מִפְּנֵ֣י שׁוֹדֵ֑ד -- < hevî-sēthĕr lāmô mĭppᵊnê szôdhēdh >; gdzie < szôdhēdh >, postać rdzen. = < szādhădh>, rdzeń < sz d d >: omawiane ostatnio w kontekście 'niszczyciela' [czy tp. 'określeń']. Gwoli: < mĭppᵊnê > = „przed obliczem”.
'PNŚ' tak oddaje we fragmencie: „Stań_się dla nich kryjówką przed łupieżcą.”. W 'PNŚ' - oddano w l. mnogiej: ze względu na wymowę części a. /wersetu/.
Nazwa użytej tutaj - w zapisie - formy gramatycznej, to: verb qal imperative feminine singular homonym 2.
Jak więc widzimy, mamy w dalszym ciągu - także i tutaj – na bazie formy bezkolicznikowej: „być; stać się”.

Miejsca występowania wyrażeń z tekstu Biblii Hebrajskiej oddanych na bazie formy wyjściowej < hāvā(h) > [mamy, bowiem, rdzeń < h v h oraz trzy /3/ formy na bazie tegoż rdzenia], podałem na podstawie najnowszej 'Konkordancji' do Biblii Hebraica, mianowicie: „A New Concordance of the Old Testament / Using the Hebrew and Aramaic Text” / Second Edtion / Corrected and Easier to Use / Edited by Abraham Even-Shoshan / Introduction by John H. Sailhammer // Thesaurus of the Language of the Bible Hebrew and Aramaic / Roots, Words, Proper Names / Phrases and Synonyms // “KIRYAT SEFER” PUBLISHING HOUSE LTD., JERUSALEM // Copyright, 1997 // ISBN – 965–17–0192–7 – מסת ״ב .
Tekst w owym 'Dziele' jest trzykolumnowy. Hasło < hāvā(h) >, a dokładniej mamy obok siebie zapis הָוָה, הָוָא -- [czyli:] < hāvā(h) >, < hāvā` >; mamy zaraz /pod hasłem/ wykaz miejsc występowania w tekście Biblii Hebrajskiej -- znajduje się ów /wykaz/ na stronie 284, dz. cyt., 'dolna prawa' kolumna ['4' miejsca] oraz dwie 'górne linijki' [jako, że '2' miejsca] kolumny 'środkowej'. Mamy wersety w takiej kolejności podane: {dla formy - < hōvĕ(h) >} (1) Eccl. 2:22; (2) Neh. 6:6; {dla formy - < jǝhû` >} (3) Eccl. 11:3; {dla formy - < hᵉvē(h) >} (4) Gen. 27:29; {dla formy - < hevē` >} (5) Job 37:6; {dla formy - < hevî >} (6) Is. 16:4. Zaraz - jako następne [dalej 'kolumna środkowa'] - w kolejności mamy: wykaz '16' miejsc na bazie formy < hăvvā(h) >, zaś - na 'końcu' - mamy "słynną" formę < hōvā(h) > oraz /są podane/ owe '3' miejsca występowania w 'BH' – (1) Is. 47:11; (2/3) Ezek. 7:26, 26. Zatem podobnie, jak to i np. w Programie Komp. 'BW10', mamy miejsca z trzech [3] 'form gramatycznych na bazie rdzenia' < h v h >. Dla ew. zainteresowanych podaję, iż wykaz występowania miejsc na bazie rdzenia < h j h >, mamy od strony 286, lewa kolumna /od dołu/, a skończywszy na stronie 294, lewa kolumna /około środka kolumnmy/, zaś – potem - jest omawiane następne hasło - < hêṭēbh > /= < hêṭēw >/ -- הֵיטֵב [vide też: ‎ יטב / יָטַב ].
Na koniec, zaś: dla przypomnienia i dla większej przejrzystości podaję, co dotyczy rdzenia < h v h > oraz form 'od niego się wywodzących', jak to i w np. w 'Konkordancji do BH' - A. E. Shoshana: znanego leksykografa języka hebrajskiego.
rdzeń < h v h > -- הוה
forma odrdzenna -- < hāvā(h) > ['6' miejsc występowania w 'BH'; jak to i w omawianym wykazie] -- הָוָה
forma odrdzenna -- < hăvvā(h) > ['16' miejsc występowania w 'BH] -- ‎ הַוָּה
forma odrdzenna -- < hōvā(h) > ['3' miejsca występowania w 'BH'] -- הֹוָה
Jeszcze raz '5' notacji [z '6' miejsc] od formy odrdzennej -- הָוָה -- < hāvā(h) >:
(1) < hōvĕ(h) > -- ‎ הֹוֶ֤ה
(2) < jǝhû` > -- ‎ יְהֽוּא
(3) < hᵉvē(h) > --‎ הֱוֵ֤ה
(4) < hevē` > -- הֱוֵ֫א
(5) < hevî > -- הֱוִי

Stephanos, ps. EMET

[tropiciel]

Cytat:

Dla ew. zainteresowanych podaję, iż wykaz występowania miejsc na bazie rdzenia < h j h >, mamy od strony 286, lewa kolumna /od dołu/, a skończywszy na stronie 294, lewa kolumna /około środka kolumnmy/

Pytanie powstaje w takim razie ile jest miejsc na bazie rdzenia HJH od str. 286 lewa kolumna/od dołu/ a skończywszy na str. 294, lewa kolumna / około środka kolumny we wspomnianej najnowszej 'Konkordancji' do Biblii Hebraica, mianowicie: „A New Concordance of the Old Testament / Using the Hebrew and Aramaic Text” / Second Edtion / Corrected and Easier to Use / Edited by Abraham Even-Shoshan / Introduction by John H. Sailhammer // Thesaurus of the Language of the Bible Hebrew and Aramaic / Roots, Words, Proper Names / Phrases and Synonyms // “KIRYAT SEFER” PUBLISHING HOUSE LTD., JERUSALEM // Copyright, 1997 // ISBN – 965–17–0192–7 – מסת ״ב .

Pytam bo nie dysponuję tym wydaniem, natomiast według konkordancji Stronga jest tych miejsc 3561 więc nieco więcej niż w przypadku 6 miejsc z HVH. W konkordancji Gerharda Lisowsky' ego Konkordanz zum hebräischen Alten Testament ed. 1981 Stuttgart, od str. 381 do str. 411 a więc prawie 30 stron ( po trzy kolumny na każdej stronie ). Ile więc jest takich miejsc jeśli można policzyć ?

Hioba 37 : 6 ujawnia podstawowe znaczenie rdzenia HVH czyli padać, upadać

Koh. 11 : 3 wg. Orthodox Jewish Bible : "If the clouds be full of geshem, they empty themselves upon ha'aretz; and if the etz fall toward the darom (south), or toward the tzafon (north), in the makom (place) where the etz falleth, there it lieth. " [ lieth ang. archaiczna forma od lie - leżeć. W PNŚ chyba przez przypadek dobrze przetłumaczono.

Iz. 16 : 4 w Revised 2013 : " Become a place of concealment to them because of the destroyer " - a więc od czasownika stać się

Koh. 2 : 22 według Revised 2013 : " What does a man really gain from all his hard work and ambition that drives him to work hard under the sun ? " wg Izaaka Cylkowa : " Bo cóż zyska czlowiek za calą pracę swoją i za zabiegi serca swego, którymi się trudzi pod słońcem ? " A więc mamy czasownik zyskać, mieć a nie zaś być ]

Neh. 6 : 6 według Revised 2013 : " That is why you are building the wall; and according to these reports you are to become their king " a więc stać się a nie zaś być

Rodzaju 27 : 29 we fragmencie PNŚ: „Zostań panem swych braci”. A więc znów od czasownika stać się.

__________________________________________

http://biblia-odchwaszczona.webnode.com

[EMET]

EMET:
Przypomnę, jak krótko - leksykalnie - objaśnia wg zapisu rdzenia – הוה -- < h v h > -- 'Podręczny Słownik Briksa': „1. q imp. הֱוֵא; Hi 37,6 upaść. 2.ª q impf. יְהוּא, imp. הֱוֵה, f. הֱוִה, pt. הֹוֶה; stać się; być; pozostać (→ היה).” – Vocatio, ed. 1999r., str. 92, 8 hasło od dołu.
Objaśnienia skrótów: --- q – koniugacja qal; imp. – imperativus (tryb rozkazujący); ª – arameizm; impf. – imperfectum; pt. – participium (imiesłów).
W części aramejskiej - tegoż 'Słownika Briksa' - mamy takie objaśnienie leksykalne ---
„הוא oraz הוה; pe zdarzyć się; nastąpić; być; stawać się (→ hebr. היה
2. הוה).” -- str. 398, tamże. Gdzie: pe – koniugacja aramejska: peal, peil.

Dygresja moja --
W przypadku znaczeń leksykalnych, należy się wystrzegać tendencji apodyktycznych takich, kiedy: mając swoje określone stanowisko względem znaczeń, ochoczo przywołujemy jakby wyłącznie te 'leksykony' oraz te autorytety, które 'biegną w sukurs' tym naszym 'uważaniom'; podczas, gdy jest jak bardziej naukowo: zapodawać i 'to', i 'tamto': nawet, kiedy nie „po naszemu”.
Ma to również znaczenie przy wywodzeniu - <znaczenia Imienia Boga> - niekoniecznie tylko lansując wersję od formy < h j h >, lecz...
Tak też zapodawane skwapliwie znaczenie: „upaść; upadać”; skoro w hebr. biblijnym mamy, a jakże, formy rdz.: < n p l > oraz < j r d >. Mamy tutaj, jak uważam, tendencję do jakby 'trywializowania' i pomniejszania wydźwięku znaczeniowego funkcji rdzennej "havah": mimo i tak, przecież, niewielkiej ilości występowania - owej formy - w tekście 'BH'.

Oczywistą jest sprawą, że, jak to już kiedyś pisałem: przywołuję najczęściej [chociaż nie wyłącznie!] 'Podręczny Słownik Briksa' [wzorowany na 'Podręcznym Fohrera': znanego np. z 'opracowania egzegetyczno-filologicznego Ks. Hioba'], gdyż, jak sama nazwa: jest podręczny i... poręczny. Jednak: „świat filologii biblijnej się nie kończy”, rzecz jasna, na owym 'Słowniku Briksa'; tak jak „nie kończy się” na Konkordancji Lisowsky'ego czy tp.: to zrozumiałe.

Należy też zaznaczyć, o czym było już na Forum pisane, iż mamy też - na bazie rdzenia < h v h > - w aramejskich partiach 'BH', czyli w Ks. Ks. Ezra [Ezdrasza] oraz Danijjel [Daniela]: naliczyłem - 71 miejsc.

Wracając do początku post/u/ i formy wyjściowej: zatem, nawet gdyby, to wariant: „Stanę się, kim się stanę” - mógłby pobrzmiewać.
Z tego, co wiem, to są dosyć dziwne reakcje [eufemizm] na formę użytą w Qoheleth 11:3 oraz próby owej objaśniania: tak, aby wręcz kwestię spłaszczyć i jakby zdezawuować…

Gdy zapytałem jednego z biblistów polskich [nie ujawniam którego] o próbę wytworzenia formy kauzatywnej /czyli: sprawczej/ w qal imperfectum od < hava(h) >, to niewiele się istotnego dowiedziałem [praktycznie - nic konkretnego]: chociaż ów biblista – to nie jakiś jeno magister.

Na podejście typu takie, iż <<brak takowej formy koniugacyjnej w tekście 'BH'>>, już User 'Wilczek' pisał na Forum: „Skoro nie ma /takowej formy/ w tekście 'BH', to i ową formę – kauzatywną - wytworzyć w oparciu o fachowe - kogoś - znawstwo filologiczne, kierując się /przy tym/ regułami gramatycznymi. To, że jakiejś formy gramatycznej brak jest w danym /jakimś/ konkretnym 'dziele' [choćby i w np. 'Biblii Hebrajskiej'], nie znaczy, iż owej - formy gramat. - nigdzie więcej nie ma, bądź nie da się owej wytworzyć ze względu na tzw. 'zakaz gramatyczny'.”. Zapodałem wg sensu wypowiedzi.

Tak też, daremnie próbuję jakiegoś znawcę hebrajskiego skłonić do tego, żeby się nieco wysilił w 'tym to względzie'. Kto wie, może sprawia to 'przywiązanie' co niektórych co do wywodzenia jeno od rdzenia < h j h > [zamiast też i od rdzenia < h v h >]; kto wie… /?/ A,... może przeraża ich myśl, iż powstała by forma bardzo zbliżona do... „Jehova(h)”; kto wie, kto wie...

Ostatnio ktoś powiedział mnie coś interesującego, jeśli chodzi o objaśnianie znaczenia 'Imienia Boga Biblii – JHVH'.
Powiedział w sensie: <<Imię Boga Biblii niekoniecznie może się znaczeniowo wywodzić tak od rdzenia < h j h >, jak i od rdzenia < h v h >, lecz może stanowić swojego rodzaju… UNIKAT. Byłaby to zatem forma niejako samoistna i 'rdzenna' [?]: dla owej 'formy zapisu' - byłby to po prostu -... zapis Tetragrammatonu [TAK!]>>. Ciekawe, bardzo ciekawe…
Odmawiam odpowiedzi na pytanie: od kogo to usłyszałem i kto takową opinię przedłożył.

Na koniec – Co się tyczy miejsc występowania w 'BH' wg rdzenia < h j h >, to owych jest /w tekście 'BH'/ wg morfologii: 3577 miejsc, w 3133. wersetach, w '564.' formach szczegółowo gramatycznych.

Stephanos, ps. EMET

[tropiciel]

Cytat:

Na podejście typu takie, iż <<brak takowej formy koniugacyjnej w tekście 'BH'>>, już User 'Wilczek' pisał na Forum: „Skoro nie ma /takowej formy/ w tekście 'BH', to i ową formę – kauzatywną - wytworzyć w oparciu o fachowe - kogoś - znawstwo filologiczne, kierując się /przy tym/ regułami gramatycznymi. To, że jakiejś formy gramatycznej brak jest w danym /jakimś/ konkretnym 'dziele' [choćby i w np. 'Biblii Hebrajskiej'], nie znaczy, iż owej - formy gramat. - nigdzie więcej nie ma, bądź nie da się owej wytworzyć ze względu na tzw. 'zakaz gramatyczny'.”. Zapodałem wg sensu wypowiedzi. :->

No to niech wytworzy tą formę, albo niech powie, GDZIE w tekście BH ona występuje, bo jakoś nie można się jej dopatrzeć !

Cytat:

Tak też, daremnie próbuję jakiegoś znawcę hebrajskiego skłonić do tego, żeby się nieco wysilił w 'tym to względzie'. Kto wie, może sprawia to 'przywiązanie' co niektórych co do wywodzenia jeno od rdzenia < h j h > [zamiast też i od rdzenia < h v h >]; kto wie… /?/ A,... może przeraża ich myśl, iż powstała by forma bardzo zbliżona do... „Jehova(h)”; kto wie, kto wie...

A może kogoś przeraża po prostu myśl, że Towarzystwo Strażnica może się w tej kwestii mylić i dlatego uporczywie trzyma się formy HVH. Nie wiem dlaczego większym autorytetem w tej kwestii mają być Amerykanie, a nie zaś rodowici Żydzi.

_______________________________________________________________________


http://obohu.cz/attachmen...a_Gordon_EN.pdf