Forum biblijne

[Krystian]

[thethinker]

[thethinker]

[tropiciel]

DLA PRZYPOMNIENIA : Podstawowe błędy na temat Imienia Bożego, które można spotkać w różnych książkach i w internecie :

( UWAGA ! Błędne poglądy zapisane są kolorem ciemno-niebieskim )

1. kluczem do samogłosek Tetragramu był zastępczy tytuł Adonaj

Gdyby tak było Imię Boże powinno w zapisach masoreckich widnieć jako Jahowah, tymczasem w żadnym manuskrypcie hebrajskim nie ma takiej formy

2. poprawną formą Imienia Bożego jest Jahwe

Niestety takiej formy nie ma w żadnym manuskrypcie hebrajskim. Pogląd ten wywodzi się z zapisów samarytańskich lub greckich, a fonetyka samarytańska i grecka różniły się od hebrajskiej.

3. forma JEHOWAH jest błędna i pochodzi z błędnego zapisu wynikającego z reguł pisowni hebrajskiej, które nie pozwalały pisać pod jod szwa złożone ( odczytywane w tym wypadku jako a ) przez co zapisywano szwa proste ( odczytywane jako krótkie e )

Argument, że w Tetragramie pod jod nie pisano szwa złożonego ( które pod alef w tytule Adonaj zapisywano jako dwukropek i poziomą kreskę ) i dlatego zapisano to jako szwa proste ( w postaci dwukropka co odczytywano jako samogłoskę krótką e ) nie jest prawdą. Dowodem na to jest Sędziów 16 : 28 ), gdzie zamiast szwa prostego mamy w Tetragramie pod jod zapisane szwa złożone tzw. hatef-segol ( razem w postaci dwukropka i trzy-kropka w postaci odwróconego trójkąta - co w sumie daje pięcio-kropek odczytywany jako e ).

4. skrócona forma Imienia Bożego JAH pochodzi od formy Jahwe

Dokładne przypatrzenie się jak wygląda zapis samogłoski w formie JAH wyklucza taką możliwość. Forma JAH szczególnie używana w trakcie wychwalania w pieśniach i Psalmach ma pod jod samogłoskę qamac ( zapisywaną jak polskie T ), tymczasem w zapisie Jahwe ( oczywiście nie w manuskryptach, bo tam takiej formy nie ma ) pod jod występuje samogłoska krótka zwana patah ( w postaci dwukropka i poziomej kreski ). Forma skrócona JAH powstała poprzez połączenie jod oraz ostatniej samogłoski qamac ( zapisanej jak polskie T ) podspółgłoską he - z formy JEHOWAH.

5. w najstarszych manuskryptach masoreckich mamy szereg zapisów Imienia Bożego : Jehowah, Jehwah, Jehowih, Jehwih w kilku wersjach. Nie wiadomo, która była prawdziwa i sami masoreci nie znali wymowy Imienia Bożego

Masoreci byli starannie wykształconymi skrybami, którzy dokładnie opierali się na zasadach wielowiekowej fonetyki hebrajskiej. Nie mogli wprowadzać swoich innowacji, bo spotkałoby się to z natychmiastowym sprzeciwem wszystkich Żydów. Skąd więc te różne formy ? Otóż, warto zauważyć, że forma Jehowih oraz skrócona forma Jehwih występuje tylko po tytule Adonaj co wskazuje, że Imię Boże było formą żywą. Nie było formą skostniałą jak wynika zapisów masoreckich.
Skąd zatem skrócona forma Jehwah oraz Jehwih ?
Jeśli ktoś uważnie przeanalizuje Tetragram, to z jego zapisu widać, że wprowadzenie samogłosek tworzy trzy sylaby. Już z tego względu dwusylabowa forma Jehwa, Jehwih czy Jahweh ( której nie ma w żadnym manuskrypcie hebrajskim ) jest niepoprawna. Dlaczego zatem masoreci opuszczali samogłoskę holem odczytywaną jako samogłoska o - zapisywaną nad spółgłoską waw ? Odpowiedź jest prosta. Sygnalizowało to czytającemu publicznie Torę w synagodze, że wymowa jest niepełna przez co zamiast wymawiać Imię Boże zastępowano je tytułem Adonaj co nie świadczy oczywiście, że samogłoski z tytułu Adonaj były szyfrem do Tetragramu. Podobnie było w przypadku formy skróconej Jehwih.

6. formę Jehowa błędnie wprowadził Rajmund Martini w XIII wieku w swojej książce Pugio fidei ( Sztylet wiary ) z ok. 1280 r.

Przede wszystkim należy wiedzieć, że Rajmund Martini był katalońskim dominikaninem starannie wykształconym w języku hebrajskim w celu dialogu z Żydami i ich zwalczania. Katolicki kler sporo w niego zainwestował. Gdyby więc Rajmund Martini wprowadził zniekształcone Imię Boże, to na dyspucie z Nahmanidesem - słynnym uczonym żydowskim natychmiast zostałoby mu to wytknięte.
Ponadto najstarsze kodeksy masoreckie z Imieniem JEHOWAH to kodeks z Aleppo z 930 r. oraz Kodeks Leningradzki B 19A przechowywany w Petersburgu z 1008 r.

7. Imię Boże Jehowah wymyślili masoreci i wcześniej nie było takiej formy

Ci którzy tak twierdzą nie znają przed-masoreckiej metody odczytywania tekstu spółgłoskowego zwanej Em-Qeria' , która pozwala na odczytanie Tetragramu jako Jehouah, gdyż zapisane waw odczytywano jako polskie " Ł " natomiast akcent padał na ostatnią sylabę z powodu pierwszej samogłoski krótkiej e. Metodę Em-Qeria' potwierdza Józef Flawiusz. W opisie z Księgi Wyjścia 28 : 36 - 39 jest napisane, że na diademie noszonym przez arcykapłana miał być umieszczony Tetragram. Litery tworzące Tetragram były zapisane w paleo-hebrajskim i były odczytywane jako samogłoski. Poświadczyły to pisma z Qumran z I wieku. Dodatkowym świadectwem jest Talmud. Tetragram jest tam określony jako " Szem Ha-meforasz " czyli Imię wyraźnie odczytane " litera po literze " - patrz : Gesenius 6567 komentarz na # 2. Talmud zakazywał wymawiania Tetragramu według dźwięku jego liter - Sanhedryn 101a.

8. Imię Boże przestało być wymawiane przez Żydów z szacunku dla tego Imienia

Przeczy temu historia. Gdy Seleucydzi zdobyli Jerozolimę i zaczęli panować nad ziemią izraelską Antioch IV Epifanes wprowadził swój Nowy Porządek Świata według wzorców pogańskiej kultury i myśli helleńskiej. Całkowita utrata suwerenności Izraela zmusiła wszystkich Żydów do przyjęcia i wprowadzenia w życie nowych praw i rozporządzeń kompletnie przeciwnych Torze. Antioch IV wprowadził też całkowity zakaz wypowiadania Imienia Boga Izraela. Talmud wspomina o tym tylko w jednym zdaniu : " Trzeciego dnia miesiąca Tiszri, wzmiankowanie IMIENIA Bożego w kontraktach zostało zakazane, ponieważ grecka władza zabroniła wspominania Imienia Bożego Izraelitom". Dokładnie przypatrując się historii zakaz wypowiadania Świętego Imienia Bożego rozpoczął się oddekretu Antiocha IV Epifanesa przeciwnego Torze. Była to tylko część jego polityki Nowego Porządku Świata zmierzającej do całkowitej hellenizacji narodu żydowskiego i przekształcenia go w społeczeństwo greckie.
Później Rzym, który zdobyły władzę nad Izraelem, nawiązał do ustaw Seleucydów. Za publiczne nauczanie Tory i publiczne wymawianie Imienia Bożego groziły srogie kary. Nie wszyscy Żydzi się temu podporządkowali, ale spotkała ich za to śmierć w okropnych męczarniach co zanotowały kroniki, gdy cezar Hadrian sprawował władzę. To skłoniło rabinów zwłaszcza Abba Szaula ( II wieku ) przeciw wymawianiu Imienia Bożego co jest datowane są na krótko po męczeńskiej śmierci rabbiego Haniny. Zwyczaj ten został przyjęty w obawie przed restrykcjami władz rzymskich. Zarówno Seleucydzi jak i Rzymianie doskonale wiedzieli, że Imię Boże jednoczy wszystkich Żydów czego się najbardziej obawiali.

9. Imię Boże zostało wpisane przez skrybów żydowskich do Pisma Świętego

Gdyby tak było hebrajscy skrybowie musieliby sfałszować Pismo Święte co najmniej 6 825 razy, bo tyle razy występuje Imię Boże w manuskryptach masoreckich. Poglądowi temu przeczą też daleko wcześniejsze zwoje z Qumran, w których występuje Imię Boże zapisane w formie Tetragramu zwłaszcza zwój Izajasza. Teza, że skrybowie fałszowali Pismo Święte jest absurdalna, gdyż nie udałoby się oszukać całego społeczeństwa żydowskiego, które z pokolenia na pokolenie pielęgnowało wiedzę na temat Boga Izraela.

10. Jezus i apostołowie nie wymawiali Imienia Bożego i nigdzie go nie ma w Nowym Testamencie

Przeczy temu Apokalipsa 19 : 1, 3, 4, 6, gdzie w greckich pismach Nowego Testamentu występuje forma Alleluja, które jest dokładnym odpowiednikiem hebrajskiego Hallelu - JAH. Występuje więc skrócona forma Imienia Bożego. Jezus i apostołowie cytowali 112 razy Pisma Hebrajskie, gdzie występowało Imię Boże. Jezus i apostołowie mający ogromny szacunek do Słowa Bożego nie mogli go przeinaczać i zmieniać.

_______________________________________

http://Biblia-odchwaszczona.webnode.com

[thethinker]

[Krystian]

Cytat:

Nie ośmieszaj się pajacu na FORUM

Nie wyzywaj Tropiciela od pajaców, ponieważ łamiesz regulamin tego forum.
Są fora jak dobrze wiesz, gdzie szanuje się Imię Boga.

thethinker napisał/a:

BZDURA, BZDURA, BZDURA.

z Imienia Boga Jehowah niszczyciela robisz.

thethinker napisał/a:

BZDURA, BZDURA, BZDURA.

Takie bzdury jak ty wypisujesz, dawno nie czytałem.

[thethinker]

Skan z podręcznika do nauki języka hebrajskiego na poziomie podstawowym i średnio zaawansowanym.
Hasło: Jehowa podchodzi od zmodyfikowanych samogłosek z wyrazu Adonai, czego dokonali Masoreci.
W książce wyraźnie zaznaczono: Jeśli JHWH znajduje się w otoczeniu rzeczownika Adonaj, będzie zawierało pod sobą samogłoski od Elohim. I Będzie czytane JeHoWiH lub JeHWiH.

"tropiciel" nie jest w zasięgu żadnej literatury naukowej ani akademickiej, mającej bronić imienia Bożego w formie Jehowa, jakoby samogłoski EOA używane przez Masoretów, były w celu ujawnienia Imienia Bożego.

Jego epitety pod moim adresem w stylu, iz jestem analfabeta hebrajskim, świadczą o prostocie i błazenadzie w jego osobie.

---

JHWH w podręczniku do nauki hebrajskiego.jpg

Plik ściągnięto 17 raz(y) 76 KB

[tropiciel]

takie podręczniki w wydaniu katolickiego kleru to można śmiało przeznaczyć na papier toaletowy.

____________________________

Następny? Dawno nie dostałeś ostrzeżenia?

[thethinker]

[tropiciel]

po chamskich inwektywach pod moim adresem przestałeś być userze jakimkolwiek partnerem dla mnie do dalszej dyskusji.

________________

[EMET]

EMET:
Ponieważ mamy tutaj poczynioną „plastyczną wizję” ‘miotły’, więc zapodam werset z ‘BHS’ z ową ‘miotłą’ ---
„I uczynię z niego siedlisko jeżozwierzy i trzciniaste rozlewiska wód, i wymiotę go miotłą unicestwienia" – brzmi wypowiedź Jehowy Zastępów.” – Izajasza 14:23, ‘PNŚ’.
Tekst hebrajski z ‘BHS’ –
וְשַׂמְתִּ֛יהָ לְמוֹרַ֥שׁ קִפֹּ֖ד וְאַגְמֵי־מָ֑יִם וְטֵֽאטֵאתִ֙יהָ֙ בְּמַטְאֲטֵ֣א הַשְׁמֵ֔ד נְאֻ֖ם יְהוָ֥ה צְבָאֽוֹת׃
Fragment: „i wymiotę go miotłą unicestwienia” [‘PNŚ’] ew., jak w ‘Interlinii Vocatio’ [Tom PROROCY]: „i_wymiotę_go miotłą zagłady” [tłum. Sł. Stasiak], to w ‘BH’:
וְטֵֽאטֵאתִ֙יהָ֙ בְּמַטְאֲטֵ֣א הַשְׁמֵ֔ד trans.: < vᵊṭē`ṭē`thîhā bᵊmăṭ`ªṭē` hăšmēdh >. Fraza hebr.: < bᵊmăṭ`ªṭē` hăšmēdh >, gdzie w wyrażeniu < bᵊmăṭ`ªṭē` >, mamy przyimek < bᵊ > oraz rdzenną formę < măṭ`ªṭē` >, która znaczy, właśnie, „miotła” [ew., też, bezokolicznikowo: „zamiatać, pozamiatać”]. Tak też, mamy - jako następne - wyrażenie: < hăšmēdh > /= < hăszmēdh >/, gdzie, poza rodzajnikiem < hă >, mamy od rdzennej formy < šāmădh > /= < szāmădh >/ na bazie rdzenia < š m d > /= < sz m d >/ = w koniug. hiph., m.in.: „zniszczyć; zburzyć; zgładzić; wytracić; zlikwidować” [‘Briks’, Vocatio, str. 363]. Nie mamy tutaj, zatem, skądinąd znanej formy < hōvā(h) > [z Izaj 47:11; Ezech 7:26/2x/], ew. < hăvvā(h) > [„nieszczęście; niedola; upadek; zniszczenie; podstęp; nieprawość; żądza” - ‘Briks’, str. 92]. Owe formy, jak i forma < hāvā(h) >, wywodzą się od rdzenia < h v h >. Owa 3. forma: „stać się; być; pozostać” [‘Briks’, tamże].
Zakrawa na śmieszność ‘parcelacja zapisu’ notacji < jᵊhōvā(h) > w układzie: < jᵊ > i stosowanie prostackiej, w istocie, ‘przekładki myślowej’, że: skoro < hōvā(h) > znaczy, co znaczy [por. jw.], to ‘dokładka’ członu początkowego < jᵊ > sprawiać miałaby swoistą „zbitkę pojęciową” [jak natrętnie sugestywnie pragnęliby zwolennicy >wiadomej tezy< o pochodzeniu zapisu „Jehowa” /ew. Jehova, Yehowa, Yehova; też z zapisem „h” na końcu/] od… A przecież np. ŚJ nie wywodzą zapisu /i znaczenia/ Imienia Bożego od formy < hōvā(h) >, lecz od formy < hāvā(h) >, co bynajmniej nie sprawia, że, potem, „wymusza to” zapis per < jᵊhāvā(h) >. O ile dany ktoś pragnie wywodzić hebr. formy koniugacyjne metodą tzw. „zwykłej parcelacji”, to poświęciłem temu post/y/ na Forum, gdzie jawnie mieliśmy bardziej nie tylko tzw. „zwykłe sztukowanie”, co inną postać [tak napiszę] zapisu po początkowym członie < jᵊ >. Ba, w obrębie rdzenia < h v h >, mamy, jak pisałem, trzy [3] postacie; jednak - nawet w obrębie owych 3. form - też mamy rozmaitość, o czym b. szczegółowo było na Forum.
Przypomnę, iż w obrębie < hāvā(h) > mamy ‘6’ wersetów z zapisem: < hᵉvē(h) >; < hᵉvî >; < hōvĕ(h) >; < jᵊhû` >; < hᵉvē` > [2x]. Co się tyczy formy < hōvā(h) > - o tym powyżej. Ostatnia forma < hăvvā(h) > -- jest zastosowana w 15. wersetach ‘BH’.
Tudzież wielu - praktycznie dziecinnie - próbuje wnioskować o pochodzeniu tzw. „poprawnej” formy „Jahwe” [też przez „Y”, „v” i „h” na końcu] od kombinacji „Jah” + „we”. Skoro bowiem, jak wielu mniema, skrócona forma Imienia Boga = „Jah” [ew. przez „Y”], to najzwyczajniej dokładając „we”, otrzymujemy… [ew. z „h” na końcu]. Jak wielokrotnie pisywałem: >takie to aż dziecinnie proste, a tu uczeni tak się głowią<. Tyle tylko, że forma „Jahwe” [i niuanse] jest bardziej akademicko wykoncypowaną, niż taką, która ma poświadczenie w naukowo-krytycznych wydaniach ‘BH’ [tak w ‘BHK’, ‘BHS’, ‘BHQ’; czy ew. 2. jeszcze wydaniach krytycznych ‘BH’]. Bardziej, o ile już, o czym też w przypisach do ‘RB/NWT’ [ŚJ], mamy na bazie tzw. ‘Kodeksu z Aleppo’ zapis per „Jehva(h)” [ew. niuanse]. Ale... nawet i wtedy zachowała się w wielu miejscach postać zapisu wskazująca na trans. najbardziej znaną, czyli… < jᵊhōvā(h) >, właśnie [!]; o czym szerzej pisywał pan o nicku ‘tropiciel’.
Ponadto, o czym było już po wielekroć na Forum: mamy wszak 18/20/ imion własnych w tekście ‘BH’, które zaczynają się na „Jeho”, np. „Jehoszua; Jehonatan”; jak najbardziej - wg etymologii - analizowanych wg członu „Jeho” /i dalej/, nie zaś wg członu „Je” /i dalej/. Stąd też mamy: „Jehoszua” = „Jeho” + „szua” [nie zaś: „Je” + „hoszua”]; „Jehonatan” = „Jeho” + „natan” [nie zaś: „Je” + „honatan”]. Podobnie jest z etymologią pozostałych ‘16/18/’ imion zaczynający się na „Jeho”. Zaś na „Jah” mamy praktycznie tylko jedno [1] imię własne - „Jahdaj” [objaśniane już szerzej na Forum] oraz nazwę miasta „Jahac”. Przy czym, zapis imienia „Jahdaj” mamy - < jāhdāj >, zaś formę „Jahwe” piszemy jako: < jăhvĕ(h) > [czyli inna samogłoska „a”]. Gdyby nawet, o ile, to byłoby bardziej od formy „Jah” [zapis < jāh >], niż od „Jahwe” [akademicko-hipotetyczna forma, jak pisałem].

O ile motywacją pisywania na Forum jest u danego Kogoś misja antyjakaśtam [np. antyŚJ, antyśJ; niekoniecznie, zresztą, tylko taka…] oraz tzw. dowartościowanie samego siebie [poprzez wyraźne rozbudzenie własnego EGO], to dalekie to jest od jakiejkolwiek naukowości, rozwagi oraz zwyczajnej bezstronności. A jeszcze podbudowywanie tego tzw. „dobrym życzeniem” poprzez hasło „POKÓJ WAM” oraz notorycznym uskokom antyŚJ...
To zaś, że ktoś sam sobie [i swoim wywodom] przypisuje jakiś decydujący wymiar sprawczy, tudzież swoją tezę traktuje na równi z bezspornym naukowym dowodem, to... tym bardziej mamy tutaj jawne - danego kogoś - odsłonięcie się i uzewnętrznienie skrytych /bądź jawniejszych/ pobudek, zgodnie ze znaną zasadą: „wszak i mowa twoja cię zdradza”; „według słów twoich sądzę cię” itp. sentencjonalne wypowiedzi z Pisma. Jeszcze dowodu nie dostarczył - a jedynie wybiorczo skanów co nieco zapodał [okraszając przy tym swoją ‘frazeologią’] - ale dalej „w najlepsze” feruje w tonie oskarżycielskim. Zatem: jaki dany ktoś, takie i Jego pisanie [np. ta forma ekspresji].
Mamy taką zdroworozsądkową wskazówkę w Rzym 2:21a, aby... >zanim się kogoś pouczać zechce, po prostu zacząć od samego siebie<: tyle i tylko tyle. Samemu będąc nawet dyletantem, jakoś nawet nie wypada innym próbować objaśniać niuanse gramatyki hebrajskiej [bo o to tutaj chodzi najbardziej!] bez prostactwa typu: „miotła” oraz „zniszczenie”. Nawet w ‘Neohebrajskim Słowniku Klugmana’ na „miotła” mamy rozważane - już powyżej - wyrażenie, nie zaś jakieś „je” czy tp. Ponadto -- warto się douczyć, jak to jest z owym członem „je” [dokładniej, jak mamy „jᵊ”] i jaką postać przybiera zapis po owym „je”: czy jest to tzw. ‘zwykłe sztukowanie’…
Ale… O tym wszystkim już było na Forum, już było; warto poczytać i dopiero potem „przechylać się przez mównicę”, aby innych pouczać, nie wspominając o okraszaniu nadto retoryką antyŚJ [dając tym samym dowody swojej subiektywnej niechęci]. O rozbudzonym EGO – już pisałem.

Żadne to osiągnięcie przepisywanie z internetowych stron nie tyle naukowych wywodów, co tez takich, które są konstruowane >pod z góry założoną tezę<, gdzie bardziej kogoś - jakaś - niechęć [eufemizm] się uzewnętrznia, niż zdrowe kryterium doktoranckie: „nie dla próżnej chwały, lecz by prawda bardziej kwitła”, jak to i wynika wg zasady z: Deut 1:17a; Wyj 23:3; Kapł 19:15 [zwłaszcza końcowe słowa].
O ile komuś misja [antyjakaśtam, np.] przesłania bezstronne dochodzenie do prawdy, to...

Stephanos, ps. EMET

[RN]

[thethinker]

A tu odpowiedź na te wykrętne komentarze "EMETA"

Zajrzyjcie do skanu :)

Widzisz EMET, jesteś cienki jak sam "tropiciel"...
Nie umiecie pokazać ludziom prawdy.
Nie rozpisuj się bezsensownie o rdzeniach ani od tego co Świadkowie Jehowy z czego wywodzą, a z czego nie wywodzą, bo nie chodzi oto co się z czego wywodzi, tylko co mówisz.
To ma znaczenie EMET!! ma znaczenie co wypowiadasz na głos :)
A na głos w imieniu bożym jest HoWaH i on nic z HaWAH nie ma wspólnego.
Końcowe H jest nie me - nie ma w nim w środku kropki.

---

Ja-HoWaH HQ.jpg

Plik ściągnięto 20 raz(y) 186,43 KB

[thethinker]

I tak jeszcze dla zainteresowanych kolejny skan dot. homonimów.

Jak widać można inaczej napisać drużka i dróżka (ale nie drurzka i drórzka); można inaczej napisać warzyć i ważyć, ale żaden logopeda nie podpisze się nigdy pod tym, że inaczej wymawia się "ż" i "rz" lub "u" i "ó" więc nie ma znaczenia czy Ja jest miotłą a HoWaH niszczycielem i razem pisze się je tak czy inaczej.
Ważne jak się je wymawia. W języku polskim o błędzie ortograficznym w grupie homonimów decyduje już tylko kontekst w tekście pisanym.
Co wypowiadamy na głos po hebrajsku wokalizując JaHoWaH lub JeHoWaH?
Czy Pan Sacha Pecraic może napisać taką pracę naukową??



PS. na tej zasadzie dla dzieci robi się rebusy.
Tak więc miotła-niszczyciel, miotła-ruiny to na dzień dobry "JaHoWaH" które można napisać na różne sposoby, co jest wtedy bez znaczenia.

15. Kolor czerwony jest zarezerwowany dla moderacji w celach porządkowo-administracyjnych, zwykli użytkownicy nie mogą go używać.

---

Homonimy.jpg

Plik ściągnięto 9 raz(y) 86,48 KB

[EMET]

EMET:
Oto przypomnienie ‘18’ imion własnych zaczynających się na „Jeho”, takoż zapisywanych nawet w konserwatywnych Przekładach żydowskich --
1. Jehoachaz; 2. Jehoasz; 3. Jehochanan; 4. Jehojada; 5. Jehozawad; 6. Jehojachin; 7. Jehojaqim; 8. Jehojariw; 9. Jehonadaw; 10. Jehonatan; 11. Jehoadda; 12. Jehoaddan; 13. Jehocadaq; 14. Jehoram; 15. Jehoszewa; 16. Jehoszua; 17. Jehoszafat; 18. Jehosef . Gdy słuchamy - gdy tekst 'BH' czyta biegle lektor - to pobrzmiewa tam forma „Jeho” czy ma miejsce wzdraganie się: po prostu się czyta, jak się widzi ową formę z „Jeho” czy…?

Najciekawsze jest, że w opracowaniach [np. katolickich] czytujemy, że pełna forma imienia Jezus to „Jehoszua”, ale jednak - zaraz obok - czytamy: „Jahwe jest zbawieniem” [ew. „Jahwe zbawia”], czy, jak w komentarzu ks. Szczepańskiego [z r. 1917]: „Zbawienie Jahwy” [do Mat 1:21]. Zastanawia, dlaczego nie mamy objaśniane „Jeho zbawia” czy „zbawienie od Jeho”? Wszak mamy jawnie i niedwuznacznie zapisane z formą „Jeho”, nie zaś „Jah” czy tp. Nie wymagamy, rzecz jasna, zapisu „Jehowa” [wiemy, wiemy, dlaczego...], bowiem wszak nie mamy też zapisu per „Jahweszua”. ew. „Jahszua”. Tenże biblista Szczepański podaje Ps 110:1 „Słowo Jahwy do Pana mego [...]” - w objaśnieniu do Mat 22:44.

Mamy w Biblii takie imię, które w zapisie mamy per „Mechujael” – ‎ מְחוּיָאֵל – trans.: < mᵊḥûjā`ēl > /= < mᵊchûjā`ēl >/, w którego skład wchodzi, znane skądinąd, wyrażenie w wiadomy sposób [eufemizm] się kojarzące. ‘Leksykon ŚJ’ objaśnia wg znaczenia: "ugodzony przez Boga".

W zapisie koniugacyjnym, o czym już pisałem, mamy często zmiany w stosunku do formy odrdzennej. Tak też wyrażenia z owym członem "je" oraz dalszy człon jakże często inaczej, niż forma odrdzenna: o czym obszernie pisywałem na Forum, konkretnie podając formy i miejsca.

To, iż ktoś ma skojarzenia, jakie ma, to problem tego kogoś, kto takowe skojarzenia ma; cóż na to poradzić?

Tak też alergiczne reagowanie na formę "Jehowa" mimo tego, że jawnie się mówi, że to nie ma związku - z jako taką - formą "hova(h)". A potem te szyderczo-drwiące pogwarki jakże wielu... A przecież, o czym już było wielokrotnie na Forum: ‘Konkordancja J. Stronga’ wyróżnia zarówno Imię Boga [w "zapisie tradycyjnym"], jak i też samą formę "hova(h)": bynajmniej nie metodą wywodzenia od owej ‘obrzydłej’ [i źle się wielu kojarzącej] formy...

Stephanos, ps. EMET