Forum biblijne

[Queza]

Żeby zaistniał związek mężczyzny i kobiety potrzebne są słowa "klucz" aby zbudować związek, ja takie słowa "klucz" w swoim życiu usłyszałam i wiem na czym będzie polegał mój związek.

[Luba]

[RM]

Luba,
miłość to Bóg,... a tak konkretnie co to znaczy?
Co to znaczy miłość? Potrafisz to jakoś zdefiniować? Co się kryje pod tym pojęciem?
Bo dopóki nie zdefiniujesz tego magicznego pojęcia z Twojej perspektywy, reszta tekstu nie ma żadnego sensu.
Miłość to nie jest forma relacji osobowych? Naprawdę? Czyli co? Bezosobowa wymiana poziomów energetycznych pomiędzy potencjałami kwantowymi?

Jest taka zasada: najpierw myślę, potem piszę. W drugą stronę nie działa.

[booris]

Tiaa...wlasnie sie dowiedzialem,ze ludzkie zwierze probuje mnie pouczac w sprawach duchowych.Zycze sukcesu i pozdro.
ps.masz smycz?

[Luba]

[Bobo]

[Luba]

[Luba]

[Bobo]

[Luba]

[Bobo]

[booris]

[wuka]

[Luba]

[RM]

Bóg miłosierny...

Ogromnym wyzwaniem dla wielu ludzi jest uporanie się z dialektyką i retoryką składania ofiar. Podstawowy, religijny przekaz, dotyczący sensu dobrej nowiny, jest taki, że Jezus jest ofiarą przebłagalną dla Boga za grzechy wszystkich ludzi. Zatem z jakiegoś względu, zupełnie niejasnego, Bóg zaciął się w sobie z powodu (chyba) jakiegoś grzechu i zawziętość Mu popuściła dopiero, kiedy jego Syn złożył swoje życie w doskonałej ofierze przebłagalnej. Wyrażę się dosłownie, takie rozumowanie jest głupie. Przede wszystkim rodzi wyobrażenie o Bogu, jako o neurotycznym despocie. Oczywiście to rozumowanie jest podparte tezą o bożej sprawiedliwości, która nie mogła zostać zaspokojona w inny sposób. Jednak w ST jest wiele przykładów, kiedy Bóg po prostu wybaczał, nie otrzymując w zamian żadnej ofiary czy żertwy, a jego sprawiedliwość na tym nie ucierpiała.
Weźmy Abrama. On znał porządek kapłański i ofiarniczy, zanim poznał Boga. Czy Bóg oczekiwał od niego składania ofiar? Nie, po prostu Abram znał jedynie taki schemat budowania relacji z Bogiem, zatem wchodząc w relację z Bogiem, po prostu składał mu ofiary. Ofiary były składane we wszystkich religiach, i nie są wynalazkiem Mojżesza oraz kultu JHWH. Tak więc ludzie, których myślenie zostało ukształtowane przez pryzmat Drzewa Poznania Dobra, postrzegali Boga. A Bóg prawdziwy, chcąc podtrzymać i utrzymać relację z człowiekiem, godził się na taką religijną dialektykę i retorykę. Godził się do czasu! Przełomem jest nadejście Pomazańca, z objawieniem Boga Ojca i Prawdy, z otwarciem umysłu człowieka na działanie i inspirowanie Ducha Prawdy.
Świetnym przykładem rozwoju duchowego jest Paweł. W jego wczesnych listach, znajdujemy retorykę o ofierze doskonałej, gładzącej grzechy i budującej pomost do Boga. Ale w późniejszych listach ta retoryka zanika, a następuje koncentracja na dojrzewaniu i przewartościowywaniu myślenia. Ja godzę się na to i jest to dla mnie w pełni oczywiste, że od momentu poznania Jezusa, w życiu człowieka powinien następować rozwój duchowy, pociągający za sobą zmianę myślenia. Dokładnie tak jest w przypadku Pawła. Jednak większość chrześcijan rozumuje kategoriami, że tak jest napisane, a najlepsze co mogą zrobić, to się tego kurczowo trzymać.
Misja Jezusa zadała śmierć pewnym schematom ze ST, a prowadzi człowieka do otwartości na nowe.
I tak, misja Jezusa wyzwala myślenie człowieka od retoryki opartej na składaniu Bogu ofiar. Składanie Bogu ofiar jest bez sensu, no chyba, że tą ofiarą jest tzw. duch skruszony człowieka (Ps 51,19). Uwalnia nas od myślenia, że poprzez przestrzeganie prawa można zbliżyć się do Boga, nawiązać z Nim relację. Uwalnia nas od koncepcji, że tylko ta religia jest ok. Od przekonań o świątyniach (budowlach), dniach świętych, świętych czynnościach, przedmiotach, rytuałach itp.
Jezus wprowadza nas w inną retorykę: przemiana myślenia, duchowy rozwój prowadzący do dojrzewania, przewartościowania życiowych celów i motywów, uporządkowania świata wewnętrznego i zewnętrznego człowieka wg Prawdy.
Zatem nowy człowiek, nie realizuje się duchowo poprzez religijne aktywności, lecz poprzez świadome wchodzenie w przestrzeń uczenia się budowania wartościowych, trwałych i szczerych relacji z bliźnim (przede wszystkim w małżeństwie) oraz budowania bliskich, głębokich i symbiotycznych relacji z Bogiem, opisywanych w pismach słowem "jedność".