Forum biblijne

[tropiciel]

Pogański cezar Konstantyn faktyczny założyciel kościoła katolickiego noszący tytuł pontifex maximus nadał na całe wieki antyżydowski kurs polityce kościelnej, gdy w swym liście do wszystkich biskupów napisał : "nie miejmy nic wspólnego ze znienawidzonym narodem żydowskim". Jako zwierzchnik tego kościoła otwierający i zamykający sobór nicejski w 325 r. wytyczył wrogi Żydom i ich kulturze kierunek zwłaszcza w Europie, ale również na terenach azjatyckich i afrykańskich, które podlegały władzy i wpływom rzymskim. Na tej bazie zrodził się antysemityzm, a potem i rasizm, który wydał straszne żniwo w postaci Holocaustu.

Antysemityzm ma długą historię. Samo słowo antisemitismus pojawia się ok.1889 r. w Niemczech w pracy Wilhelma Marra pt. Der Sieg des Judentums iiber das Germanentum. Czas i miejsce nie były przypadkowe. Pojecie to szybko się rozpowszechniło i 1897 r. Nouveau Larousse illustre łagodnie definiuje antysemityzm jako " ruch społeczny, który w pewnych krajach skierowany jest przeciwko Żydom i zmierza do zastosowania wobec nich środków nadzwyczajnych ". A Petit Larousse illustre określa go w 1906 r. jako " doktrynę tych, którzy są przeciwni wpływom Żydów ", ale w wydaniu z 1988 r. jest już to " doktryna lub postawa systematycznej wrogości wobec Żydów " . I takie też rozumienie tego pojęcia funkcjonuje do dziś, choć pojęcie to jest nieścisłe, gdyż semityzm obejmuje nie tylko Żydów, ale i Arabów. Zarówno bowiem jedni jak i drudzy są potomkami Sema.
Współcześnie istnieje pogląd, by rozgraniczyć pojęcie antysemityzmu jako wrogości do Żydów na tle religijnym, od antysemityzmu rozumianego jako antyżydowski rasizm. Utożsamianiu tych pojęć przeciwstawili się współcześni Żydzi np. Hannah Arendt. Uzasadnieniem może być też istnienie Żydów, którzy są ateistami. Ktoś mógł być znienawidzony tylko za swoje pochodzenie pomimo, że nie podzielał poglądów większości swoich rodaków.

Żydzi byli przedmiotem nienawiści od samego początku odkąd się pojawili na arenie dziejów. W zasadzie nienawiść skierowana do nich sięga jeszcze dalej do samego Izraela. Juda był synem Jakuba - ojca Izraela, a Izraelici byli znienawidzeni przez okoliczne narody z wielu względów. Głównym jednak powodem była ich wiara w Boga i ich poglądy. Ostrze więc nienawiści skierowane z tego powodu do nich zwracało się w gruncie rzeczy przeciw samemu Bogu opisanemu w Biblii. Błogosławieństwa, które spływały na lud Boży były powodem zawiści ze strony ich sąsiadów, a to rodziło wrogość. Nie sposób jednak to zrozumieć bez analizy historycznej i bez analizy pewnych pojęć.

Otóż, słowo Żyd pochodzi od greckiej formy słowa Ιουδαιος ( gr. Ioudaios ) imienia Juda ( יהודה hebr. Jehuda' ). Polskie słowo Żyd  weszło do polszczyzny w średniowieczu poprzez wpływ języka czeskiego i pochodzi najprawdopodobniej od francuskiego juif, a to ze staro-francuskiego giu. Istnieją również teorie, że do języka czeskiego słowo to przyszło nie z francuskiego, ale z włoskiego (od Giudeo, z łacińskiego Iudeus ). Natomiast Ioudaios oznacza w grece Żyda – czyli mieszkańca Judei. To słowo z kolei pojawiło się w grece z aramejskiego, gdzie wyraz Jehudhai pochodzi od hebrajskiego Jehudi ( Żyd ) od imienia - יְהוּדָה - Jehuda ( Juda ) – czwartego syna Jaakowa ( Jakuba ) - Gen. 29 : 35. Ród Judy zamieszkiwał centralne tereny późniejszego królestwa Izraela, nazwane od jego imienia Judeą.
Imię Jehuda ma ścisły związek z wychwalaniem, wysławianiem Boga Najwyższego, którym jest JEHOWAH, bo takie jest Imię Najwyższego objawione prawie 7 000 razy w Biblii. O znaczeniu imienia nadanego synowi Jakuba ( Izraela ) upewniają słowa Lei, która powiedziała pełna wdzięczności za urodzenie syna :
הַפַּעַם אוֹדֶה אֶת יְהֹוָה עַל כֵּן קָרְאָה שְׁמוֹ יְהוּדָה
co znaczy : - " odtąd będę sławić, wychwalać ( hebr. 'ode' ) Jehowę, dlatego nazwała go Jehuda " . Np.w księdze Nehemiasza 11 : 17 w wyrazie יְהוֺדֶה - jehode' ( t.zn. - chwalił ) oraz np. w Psalmie 6 : 6 w wyrazie יוֺדֶה - jode' - ( t.zn. - będzie wysławiał ) widać zastosowanie tego samego czasownika oznaczającego wychwalanie. Wszystkie te formy pochodzą od czasownika יָדָה - jada' - dosł. chwalić, sławić. Jehuda więc to "sławiący" lub "wychwalający Jehowę". Jest to zatem chwalca Jehowy.

Nie tylko jednak Juda był chwalcą Boga Najwyższego. JEHOWAH był wychwalany przez jego braci, matkę i ojca, którym był Jakub oraz przez tych wszystkich, którzy im służyli i byli z nimi związani. Wrogość wobec nich oznaczała wrogość wobec samego Boga. Zawiść wrogów wypływała stąd, że Jakub - ojciec Izraela był objęty błogosławieństwami Bożymi, gdyż dziedziczył po Izaaku wszystkie Boże dary i obietnice ( Gen. 28 : 13 - 16 ), choć wcześniej stosując podstęp uzyskał błogosławieństwo w miejsce Ezawa ( Gen. 27 : 1 - 41 ). Szczególne zaś błogosławieństwa Boże, które spłynęły na Izaaka nie objęły Ismaela i Hagar ( 1 Moj. 21 : 9 - 12 ; Gal. 4 : 29 - 30 ). Jak widać z tekstu Biblijnego nic się jednak nie wzięło bez przyczyny. Izaak dziedziczył wszystko po Abrahamie, a on wyłącznie za swoją wierność Bogu został tak wyróżniony i tak obsypany licznymi błogosławieństwami Bożymi - Gen. 22 : 16 - 18, choć już wcześniej przed tym uwierzył Jehowie, a On poczytał mu to za prawość ( usprawiedliwienie ) - Gen. 15 : 6; Rzym. 4 : 19. Nawet przed tym zdarzeniem mającym ogromne znaczenie był wyróżniony i pobłogosławiony przez Melchisedeka - kapłana Boga Najwyższego ( Gen. 14 : 19 ) za prawość, którą się wyróżniał. W zasadzie jego posłuszeństwo i wierność charakteryzowały go od samego początku. Dlatego JEHOWAH Bóg Wszechmocny powiedział do niego : " Będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklinających cię przeklinać będę; i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi. " - Gen. 12 : 3. Abraham potwierdził oddanie i wierność Bogu swoimi czynami - Gen. 12 : 1 - 4.
Abraham był potomkiem wiernego Sema ( Gen. 9 : 27 ) syna Noego. A Noe za swoją nieskazitelność i wierność, i chodzenie z Bogiem ( Gen . 1 : 9; Hebr. 11 : 7 ) ocalał wraz z rodziną z potopu, który zniszczył niegodziwych ludzi. Wszyscy ci, którzy zginęli nie okazali się chwalcami Jehowy ( Gen. 6 : 5 - 8; 11 - 13; Mt. 24 : 37 - 39 ). Istnieją przesłanki, że wrogo odnosili się do Noego zwiastuna sprawiedliwości ( 2 Piotra 2 : 5 ) podobnie jak wcześniej odnosili się wrogo do Henocha, który też "chodził z Bogiem" ( Gen. 5 : 24 ) i ostrzegał ludzi przed sądem Bożym ( Judy 1 : 14 - 15 ). Wszyscy ci ludzie poszli drogą Kaina ( Judy 1 : 10 - 14 ), który zabił sprawiedliwego Abla z zawiści, że Bóg mu błogosławił - ( Gen. 4 : 3 - 8; Mt. 23 : 35; Łuk. 11 : 51; 1 Jana. 3 : 12 ).

Wszyscy ci mężowie wiary przed Judą okazali się chwalcami Bożymi. Ich przeciwnicy zaś okazali się dziećmi diabła ( 1 Jana 3 : 10; Jana 8 : 44 ). Jeśliby jednak tą zasadę zastosować do tych spośród ludu Bożego, którzy byli po Judzie - to niestety nie wszyscy z Izraela okazali się Izraelem i nie wszyscy okazali się chwalcami Jehowy - Rzym. 11 : 4.
Nie jest więc Żydem ten, który jest nim zewnętrznie - jak o tym napisał apostoł Paweł - na podstawie obrzezki ciała, lecz na podstawie obrzezki ducha ( Rzym. 2 : 28 - 29 ). Nie znaczy to, że Paweł Hebrajczyk z rodu Benjamina ( Filipian 3 : 5 ) negował swą tożsamość narodową, gdyż zgodnie ze słowami zanotowanymi w 5 Moj. 10 : 16 - 17 każdy prawdziwy Izraelita miał mieć obrzezane serce, oczyszczone od wszelkiego zła. Kto zaś tego nie uczynił narażał się samemu Bogu - ( 3 Moj. 26 : 41 ; Jer. 9 : 24 - 25 ). Nie wszyscy jednak Izraelici okazali się wierni Bogu ( Rzym. 11 : 4 - 5 ) i stąd też Bóg nie zawsze ich ochraniał jako swój lud przed ich wrogami - 2 Król.19 : 30 - 31; Iz. 10 : 20 - 21.

Wrogość wobec Izraelitów, a po podbiciu przez Asyrię Samarii zogniskowana głównie na Żydach, wyrażała się w nienawiści wobec wszystkiego co hebrajskie. Już Sema określono " praojcem wszystkich synów Ebera " - ( Gen. 10 : 21 ). Eber ( עֵ֔בֶר ) zaś od którego wywodzi się słowo Hebrajczyk nie wiadomo dlaczego został wyróżniony przez swoich potomków. Był niewątpliwie prawnukiem Sema i przodkiem Abrahama, ale skoro Izraelitów później nazywano Hebrajczykami, wskazywałoby to - na ich szczególną kulturę i język odróżniający się od wszystkich pozostałych ( Dz.Ap. 21 : 40 - 22 : 1 - 3 ; 2 Kor. 11 : 22 ).
W tym właśnie sensie już Abraham został zabrany z drugiej strony rzeki Eufrat ( מֵעֵ֣בֶר הַנָּהָ֔ר - me 'eber ha nnahar - Joz. 24 : 3 ) w celu odróżnienia go od pozostałych ludzi, i tak to rozumieli tłumacze Septuaginty, którzy w Gen. 14 : 13 nazwali Abrahama " przechodniem " ( gr. τῷ περάτῃ ). Nie oznaczało to rzecz jasna każdego kto przekroczył Rzekę, bo w tym wypadku każdy kto tego dokonał mógłby być nazwany Hebrajczykiem.
Nie oznaczało też podróżników, koczowników tylko ze względu na odróżnienie od stałych mieszkańców, gdyż JEHOWAH jest nazwany Bogiem Hebrajczyków ( 2 Moj. 3 : 18; 5 : 3; 7 : 16; 9 : 1, 13; 10 : 3 ), a wielu nomadów czciło w tamtym czasie fałszywe bóstwa. W słowie Hebrajczyk - עִבְרִי - 'ibri końcówka jest taka sama jak w wypadku określeń patronimicznych czyli odojcowskich, a więc nazw utworzonych przez dodanie do imienia, nazwiska bądź przydomka ojca lub przodka przedrostka bądź przyrostka wskazującego na pokrewieństwo - np. Mo'abi ( Moabita ) od Mo 'ab ( Moaba ), albo 'Ammoni ( Ammonita ), Dani ( Danita ).

Przykładem wrogości wobec Hebrajczyków była postawa Egipcjan. Pogardzali nimi uważając ich za pasterzy i koczowników ( Gen. 46 : 31 - 34 ), i obawiali się ich mylnie utożsamiając ich z Hyksosami - ( dosł. " władcy obcych krajów " lub "królowie-pasterze" ). Utożsamienie Hyksosów z Hebrajczykami widać w historii Egiptu spisanej przez Manethona w III w pne., z której korzystał później Józef Flawiusz. Potem też niektórzy uczeni próbowali skojarzyć wypędzenie Hyksosów z Egiptu z izraelskim Exodusem. ( C.E. DeVries : The international Standard Bible Encyclopedia, red. G.W. Bromiley, 1982, vol. 2, str. 787 ).
Egipcjanie w ten sposób prawdopodobnie tłumaczyli własną historię i niepowodzenia, bo przecież musieli jakoś sobie wytłumaczyć olbrzymi wpływ jaki wywarły na ich kraj rządy Józefa ( Gen. 41 : 38 - 45 ; 45 : 4 - 11 ). Dla nich był to obcy lud, a wieloletni pobyt Izraelitów w ziemi Goszen w trakcie którego stali się liczniejsi i silniejsi niż miejscowa ludność nie napawała ich optymizmem. Ponadto wierzenia Izraelitów były z pewnością zagrożeniem dla rządzącej klasy kapłanów. A przecież to od nich zależało spisywanie historii. W tej sytuacji faraon próbował bardziej podporządkować sobie izraelitów chcąc powstrzymać ich rozrastanie się, ale metody jakimi się posłużył były zbrodnicze ( Gen. 1 : 8 - 14 ). Ciężka, wręcz nieludzka, niewolnicza praca nie powstrzymała jednak procesu rozmnażania się Izraelitów, a w dodatku im bardziej byli gnębieni, tym bardziej się oni rozrastali. Wtedy faraon nakazał w barbarzyński sposób mordować nowo-narodzonych chłopców hebrajskich - ( Gen.1 : 15 - 16 ).

Faraon nie reagował na wezwanie Boga Hebrajczyków, by wypuścił Jego lud ( Ex. 3 : 18; 5 : 3; 7 : 16; 9 : 1; 9 : 13; 10 : 3 ). Pomimo dziewięciu plag wylanych przez Boga na Egipt pozostał upartym, a jego serce było nieczułe. Dopiero dziesiąta plaga, która dotknęła go osobiście spowodowała wypuszczenie na wolność Hebrajczyków. Ale wkrótce potem puścił się w pościg za nimi wraz ze swoim wojskiem chcąc ich zgładzić. Najwidoczniej jednak nie spodziewał się jaki obrót to przyjmie - Gen 14 : 24 - 30 - bowiem sam JEHOWAH Bóg walczył za swój lud. Dla faraona i jego wojska skończyło się to tragicznie.

Gdy Izraelici przeszli przez Morze Czerwone od samego początku swej narodowej historii stali się przedmiotem ataków ze strony sąsiednich, pogańskich narodów, które usiłowały ich zniszczyć. Rzadko, który naród okazywał im jakąkolwiek przychylność. Narody te uwikłane były w odrażające demoniczne kulty i praktyki połączone ze składaniem krwawych ofiar z własnych dzieci. Te satanistyczne praktyki połączone ze spirytyzmem, magią i wróżbiarstwem wraz z nienawiścią skierowaną do ludu Bożego spowodowały reakcję ze strony Boga ( 5 Moj. 18 : 9 - 14 ). Ludy te zamiast upamiętać się zaczęły występować zbrojnie przeciw Hebrajczykom chcąc ich zniszczyć. Chcieli nawet zniszczyć tych, którzy wzięli sobie do serca, że z Izraelitami jest Bóg - jak to było w wypadku Gibeonitów ( Joz. 10 : 1- 4; 11 : 19 ). Ale wrogowie Gibeonitów nie spodziewali się, że Bóg Izraela pomoże obronić swój lud i wszystkich, którzy u Niego szukali schronienia ( Joz. 10 : 5 - 11 ). Towarzyszyły temu nadzwyczajne zjawiska, bo sam JEHOWAH walczył za swój lud - Joz. 10 : 12 - 14. Tak też było zawsze, gdy Izraelici byli wierni Bogu - Joz. 11 : 1 - 6; Joz. 23 : 5 - 10; 24 : 2 - 12.

Niestety Izrael po wejściu do Ziemi Obiecanej okazał się niewierny Bogu łamiąc Przymierze jakie z Nim zawarł - 2 Kron. 12 : 1. Wtedy Bóg przestał ich ochraniać - 2 Kron. 12 : 2. Gdy rozumieli swój błąd i nawracali się do Boga, wspaniałomyślnie przebaczał im, ale gdy się od Niego odwracali nie mogli liczyć na Jego pomoc. Tak działo się wiele razy - 1 Król. 19 : 13 - 14; Psalm 78 : 38 - 59 ; Iz. 1 : 4; Jer. 9 : 12 - 15. Aż w końcu miara się przebrała - ( Ez. 23 : 1 - 39 ). Bóg wydał wtedy Samarię - północne królestwo Izraela w ręce Asyryjczyków, a Judeę wraz z Jerozolimą w ręce - Babilończyków. W dodatku dziesięć plemion Izraela zostało uprowadzonych do niewoli w Asyrii ( gdzieś na tereny dzisiejszego Iranu i zachodniego Afganistanu ), a na ich miejsce przesiedlono ludność z pięciu północno-mezopotamskich prowincji, w tym również z prowincji Kuteh ( Kutim ), co dało początek Samarytanom. Sprowadzili oni ze sobą kult obcych bogów, co stało się sidłem dla wielu ludzi - ( 2 Król. 17 : 6 ; 24 - 34 ). Natomiast choć królestwo Judzkie istniało dłużej, a czterej królowie judzcy : Asa, Jehoszafat, Ezechiasz i Jozjasz dali dowód wierności Bogu, niestety ich następcy zaprzepaścili przeprowadzone reformy i okazali się nielojalni względem Boga. Wysyłał On jednak nieustannie proroków, by ich odwrócić od błędnego postępowania ( Jer. 25 : 4 - 7 ). Ale kiedy to nie poskutkowało ostatecznie wydał ich w ręce Babilończyków. Po 70 latach niewoli, gdy reszta Hebrajczyków powróciła z wygnania, aż do drugiego zburzenia Jerozolimy w 70 r. ne. Izraelem ponownie nazywano wszystkich żyjących wtedy potomków Jakuba. Określenie "cały Izrael" oznaczało członków wszystkich 12 plemion - Ezd. 2 : 70; 10 : 5; Neh. 12 : 47; Dz.Ap. 2 : 22, 36. Prawdopodobnie niektórzy jakimś cudem przetrwali lub dołączyli się do wygnańców judzkich, nie mniej los większości z nich był nieznany.

Powrót Izraelitów do ojczyzny nastąpił dopiero na początku 537 r. za zgodą perskiego króla Cyrusa II, który podbił Babilon. Judea jako prowincja Jehud uzyskała częściową autonomię ( 2 Kron. 36 : 20-21; Ezdr. 1 : 1 - 4 ). Nieco później za panowania perskiego króla Aswerusa ( Kserksesa I ) syna Dariusza I, niektórzy potomkowie wygnańców zaczęli nawet piastować wysokie stanowiska, jak to się stało w wypadku np. Mardocheusza i Estery.
Zanim jednak Mardocheusz został wyniesiony na tak wysoki urząd, miała miejsce historia, która o mało nie skończyła się tragicznie dla całego narodu żydowskiego. Pełen nienawiści do Żydów wezyr Haman podstępnie chciał namówić władcę Persji Aswerusa ( Kserksesa I ), by ich wytępił - Est. 3 : 8 - 9. Gdyby do tego doszło, byłaby to z pewnością zagłada Żydów na szeroką skalę. Ale i tym razem Bóg czuwał nad nimi. Podstępny plan Hamana został zdemaskowany przez królową Esterę, a on sam został powieszony na szubienicy, którą kazał wznieść dla Mardocheusza, wszelkich zaś wrogów narodu żydowskiego spotkała śmierć ( Est. 7 : 1 - 9 : 19 ).

Bóg więc okazał się wielce łaskawy dla swego ludu i pomimo kary jaką ludowi swemu wymierzył nie opuścił go, ale pozwolił mu odżyć, zapewniając mu przychylność królów perskich, aby lud mógł wznieść świątynię i naprawić zniszczenia w Jerozolimie - Ezdr. 9 : 6 - 15. Ezdrasz rozumiał, że wszystko co spotkało Izraelitów było wynikiem złych uczynków. Ale Bóg w swej litości i miłosierdziu oświecił ich oczy i dał im nieco wytchnienia w ich niewoli - Ezdr. 9 : 7 - 8. Wyrazem tej troski była zgoda na odbudowę świątyni wydana przez Artakserksesa, syna Kserksesa I, gdy Nehemiasz był podczaszym na zamku w Suzie - ( Neh. 2 : 1 - 8 ). Po odbudowaniu świątyni 49 lat licząc od czasu wydania rozporządzenia przez Artakserksesa I , Izraelici znowu mogli się zwracać do Boga. Z okazji zakończenia odbudowy świątyni, złożono ofiarę „ według liczby plemion Izraela ” - ( Ezdr. 6 : 16 - 17 ). Ale duża część narodu izraelskiego pozostała rozproszona i zaczęto do niej stosować określenie „diaspora” ( gr. rozproszenie ). W V w. p.n.e. kolonie takie istniały we wszystkich 127 prowincjach perskiego imperium ( Est. 1 : 1; 3 : 8 ).
Sytuacja Żydów uległa zmianie, gdy imperium perskie zostało podbite przez Greków. Jerozolima i Judea poddały się bez walki wojskom Aleksandra Macedońskiego. Wkrótce potem Juda weszła w skład prowincji nazwanej Syrią Dolną, czyli Celesyrią. Stolicą prowincji zostało miasto Samaria. W ramach Celesyrii Juda stała się autonomiczną eparchią ze stolicą w Jerozolimie. I właśnie wtedy Grecy zmienili nazwę Judy na Judeę.

Po śmierci Aleksandra jego czterej wodzowie rozdzielili między siebie jego imperium i wtedy Judea stała się państwem granicznym, mając z jednej strony Egipt Ptolemeuszów, a z drugiej strony Syrię Seleucydów. Początkowo Judea znajdowała się pod panowaniem Ptolemeuszy, ale w 198 r. pne. została zajęta przez Seleucydów. Na terenach tych zakładano kolonie greckie np. w Samarii ( Sebaste ), w Akko ( Ptolemaida ) w Bet-Szean ( Scytopolis ) oraz na terenie Dekapolis. Starszyźnie, arcykapłanowi i kapłanom nadawano przywileje chcąc ich pozyskać dla siebie. Część z nich uległa tym wpływom. Ponadto tworzone były gimnazjony mające związek z pogańską religią helleńską w celu przyciągania młodzieży żydowskiej i osłabienia ich więzi z zasadami biblijnymi. W ten sposób helleńskie praktyki i wierzenia zaczęły oddziaływać na społeczność żydowską. Punktem kulminacyjnym hellenizacji było wprowadzenie przez Antiocha IV z dynastii Seleucydów całkowitego zakazu wypowiadania Imienia Boga Izraela. Talmud wspomina o tym m in : " Trzeciego dnia miesiąca Tiszri, wzmiankowanie IMIENIA Bożego w kontraktach zostało zakazane, ponieważ grecka władza zabroniła wspominania  Imienia Bożego Izraelitom. " -  Talmud Babiloński, Rosz HaSzanna  18b.

Imię Boże jednoczyło Izraelitów o czym władza najeźdźców dobrze wiedziała. W miesiącu Kislew ( grudzień ) 167 r. pne. Antioch IV splądrował Świątynię powodując w niej spore zniszczenia. Po splądrowaniu miasta, doszło do masakry ludności, a pożar zniszczył wiele dzielnic.  Tym razem wojska Seleucydów nie opuściły miasta,  zaś Antioch IV ustanowił nad Jerozolimą swojego dowódcę wojskowego. Wtedy też wprowadził on swój Nowy Porządek Świata według wzorców pogańskiej kultury i myśli helleńskiej. Całkowita utrata suwerenności Izraela zmuszała wszystkich Żydów do przyjęcia i wprowadzenia w życie nowych praw i rozporządzeń kompletnie  przeciwnych Torze. Niespełna rok później,  po tym  jak zaatakował miasto,  Antioch IV wydał dekret zakazujący obrzezania,  studiów religijnych,  obchodzenia świąt  ( z szabatem włącznie ),  a ponadto zmuszający Żydów do bałwochwalstwa  i  spożywania  zakazanych pokarmów. Była to tylko część jego polityki zmierzającej do całkowitej  hellenizacji narodu żydowskiego  i  przekształcenia go w społeczeństwo greckie. Żydzi zostali zmuszeni do obowiązkowego udziału w składaniu ofiar ze świń przed posągami  bogów greckich. Zuchwałym atakiem na wiarę i zwyczaje żydowskie było wzniesienie na ołtarzu Świątyni w Jerozolimie pogańskiego ołtarza poświęconego Zeusowi Olimpijskiemu. Wywołało to zdecydowany bunt narodu, który rozpoczął powstanie Hasmoneuszy - judejskiego rodu kapłańskiego pod wodzą  Jehudy Machabeusza i po zaciekłych walkach pokonali Greków przywracając dawny porządek. Odrestaurowali  i  ponownie  poświęcili  Świątynię, oczyściwszy ją 25 dnia miesiąca Kislew ze wszystkich posągów i wszelkich pogańskich, greckich pozostałości. Z powrotem wprowadzili ład według Tory po czym świętowali i radowali się.  Była to pierwsze święto Chanuki roku 165. Nazwa "chanuka" została nadana dla upamiętnienia faktu, że żydowscy wojownicy odpoczęli ( hebr. chanu ) zakończywszy walkę z wojskami syryjsko-greckimi. A ponieważ dzień 25 miesiąca Kislew zapisany hebrajskimi literami jako cyfra 25, można odczytać jako "ka", to z połączenia obu słów "chanu" oraz "ka" powstała nazwa święta - Chanuka.
Hasmoneusze  anulowali wszystkie przeciwne Torze dekrety nie tylko przywracając  Święte Imię  Boże,  ale wydając dodatkowe prawo dotyczące stosowania Imienia Bożego na co dzień.  Miało być ono teraz wymieniane nawet w kontraktach handlowych pomiędzy kupcami. Niektórzy jednak spośród znaczących jednostek byli przeciwni stosowaniu  Imienia  Bożego w takich kontraktach  i wkrótce  unieważnili  ten punkt dekretu Hasmoneuszy.  Nie był to odosobniony przypadek,  gdyż ci zwierzchnicy nazwani później rabinami,  sprzeciwili się Hasmoneuszom  i wprowadzili odmienne tradycje, które z czasem stały się normą i miały wpływ na cały naród żydowski. Ich przepisy wypaczały sens Prawa Bożego spisanego przez Mojżesza w Torze. Wtedy też ukształtowały się dwa stronnictwa : pro-hasmonejscy saduceusze i anty-hasmonejscy faryzeusze. Pod ich zgubnym wpływem znalazła się reszta Izraela, którą Bóg w swej dobroci oszczędził.

Prawdopodobnie ok. 161 r. pne. Juda Machabeusz zawarł sojusz z Rzymem wciąż prowadząc walkę z Seleucydami. Dążył do ustanowienia niezależnego państwa żydowskiego. Kiedy poległ w bitwie, politykę jego kontynuowali jego bracia : Jonatan i Szymon. Seleucydzi początkowo zdecydowanie przeciwstawiali się Machabeuszom. Z czasem jednak poszli na kompromis przyznając owej dynastii pewną miarę autonomii. Tym rządom przeciwstawili się esseńczycy, którzy założyli niezależną gminę w Qumran. W jednym ze Zwojów znad Morza Martwego, będącym komentarzem do Księgi Habakuka, potępili „Niegodziwego Kapłana, który początkowo nosił miano prawdy, ale gdy panował nad Izraelem, jego serce stało się wyniosłe”. Gdy syn Szymona - Jan Hyrkan objął po ojcu władzę oraz urząd arcykapłana, po klęsce Seleucydów w wojnie z Partami w 129 r. pne., ponieważ nie zagrażali już mu Syryjczycy, zaczął najeżdżać i podbijać terytoria poza Judeą. Ich mieszkańcy musieli się nawracać na judaizm. Należeli do nich Idumejczycy ( Edomici ). Podbita została również Samaria. Hyrkan w dniu 21 miesiąca Kislew 129 r. doszczętnie zniszczył tam świątynię, którą Samarytanie wznieśli na górze Garizim zdradziecko przeprofilowawszy ją ku czci Zeusa Helleńskiego ( odbudowana dopiero po powstaniu Bar-Kochby w 132 r. przez Rzymian ku czci Jowisza ). Początkowo Hyrkan był zwolennikiem faryzeuszami, ale gdy go zganili za to, że nie chce zrezygnować z urzędu arcykapłana, opowiedział się za saduceuszami, którzy w ten sposób doszli do wielkiego znaczenia widocznego również i później - ( por. Dz.Ap. 5 : 17 ). Faryzeusze jeszcze bardziej stracili swe wpływy, gdy królem i arcykapłanem obwołał się Aleksander Janneusz, brat zmarłego Arystobula, który był najstarszym synem Hyrkana. Po śmierci Janneusza i krótkich rządach Salome - jego żony ( 76 - 67 pne. ) rozgorzała walka o władzę między synami Hyrkana : Hyrkanem II - arcykapłanem i Arystobulem II.
W roku 63 p.n.e. bracia ci zwrócili się do rzymskiego władcy Pompejusza, przebywającego wówczas w Damaszku, z prośbą o mediacje w ich konflikcie. Stało się to zaproszeniem dla obcej interwencji. Tego samego roku Pompejusz wkroczył ze swymi wojskami do Jerozolimy i zajął miasto. Królestwo Hasmoneuszy zaczęło chylić się ku upadkowi. W roku 37 p.n.e. Jerozolima została zdobyta przez idumejskiego króla Heroda Wielkiego, którego rzymski senat uznał za „króla Judei”, „sprzymierzonego króla i przyjaciela narodu rzymskiego”. W ten sposób Jerozolima wraz z Judeą i Galileą ( przejętą przez Hasmoneuszy ) dostała się pod panowanie rzymskie.

Rzymianie na terenach podbitych utworzyli prowincję rzymską Judeę, ale nie szanowali wiary i zwyczajów żydowskich co doprowadziło do licznych konfliktów. Na domiar złego saduceusze i faryzeusze kolaborowali z Rzymianami chcąc zachować swoje urzędy, władzę i bogactwo co czyniło ich wrogiem ludu bardziej szukającego przywództwa w zelotach - stawiających sobie za cel walkę z okupantem i z tymi, którzy z nim kolaborowali. Niewielu było chętnych do słuchania Słowa Bożego i do szukania pojednania z Bogiem. Świadczy o tym niewątpliwie działalność Jana Chrzciciela ( hebr. Jehoִhanan HaMmaִtbil ) - Jana 1 : 19 - 34.
Choć wielu Żydów oczekiwało Mesjasza nie było wpatrzonych w sprawy duchowe, lecz cielesne. Nie zwracali uwagi na właściwe znaczenie Prawa Bożego i przez to pomijali to co jest jego istotą : sprawiedliwość, miłosierdzie i wierność ( Mt. 23 : 23 ). Gdy więc pojawił się Jezus ( hebr. Jeszua ) nie rozpoznali w nim oczekiwanego przez Izrael Mesjasza. Większość Żydów odrzuciła go popierana przez kapłanów, którzy celowo podburzali tłumy, by nie szły za nim. Z drugiej strony zeloci i jeszcze bardziej fanatyczni sykariusze widzieli walkę o odrodzenie Izraela w orężu cielesnym, a nie duchowym ( Mt. 26 : 52; 2 Kor. 10 : 3 - 4 ), dlatego również nie popierali Jezusa i nie rozpoznali go.
Uczeni w Piśmie i faryzeusze demaskowani przez Jezusa ( hebr. Jeszuę ) za fałsz i obłudę w obchodzeniu Prawa poprzez zasłanianie się tradycją i dodatkowymi przepisami ( Mt. 15 : 1 - 9 ) - stworzyli wspólny front chcąc się pozbyć niewygodnego dla nich człowieka oraz tych, którzy stali się jego uczniami. Saduceusze zaś pełniący funkcję naczelnych kapłanów ( Łuk. 3 : 2 ) czerpiący zyski ze sprzedaży tego co miało być składane na ofiarę, nienawidzili Jezusa, gdyż dwukrotnie oczyścił świątynię jerozolimską z handlarzy zamienioną przez takich ludzi w " jaskinię zbójców " - ( Mt. 21 : 12 - 13; Mr.11 : 15 - 18; Łuk. 19 : 45 - 47; Jana. 2 : 13 - 17 ).

Ci zaś, którzy słuchali Jezusa i poszli wiernie za nim okazali się prawdziwymi Izraelitami, w których nie było fałszu i zakłamania - Jana 1 : 47. Okazali się więc prawdziwymi chwalcami Jehowy - Boga Izraela. Ich postawa ściągnęła na nich nienawiść "płodu żmijowego" ( Mt. 23 : 33 ), potomstwa wężowego, które zamordowało Mesjasza. ( Dz.Ap. 4 : 10 - 12; 7 : 52 - 53 ). Podobny los spotkał uczniów Jezusa ( Jana 15 : 20 - 21; Dz.Ap. 6 : 8 - 7 : 60; 8 : 1; 12 : 1 - 3; 13 : 49 - 50; 14 : 19; 21 : 27 - 36; 22 : 22; 23 : 12 - 15; 25 : 1 - 8; 28 : 16 - 19; 2 Kor. 11 : 22 - 27 ; Ap. 1 : 9; 2 : 10 ). Ci, którzy ich prześladowali, okazali się synagogą szatana - Ap. 2 : 9. W ten sposób zaprzeczyli swojemu żydostwu, gdyż atakując i mordując sług Jehowy i nie szanując Jego Prawa zanegowali swoje własne korzenie zgodnie z nazwą jaką nosili. Słusznie apostoł Paweł napisał w liście do Rzymian 2 : 28, że - " nie ten jest Żydem, który jest niem na zewnątrz, i nie to jest obrzezanie, które jest widoczne na ciele. " Większość tamtego pokolenia okazała się niestety niewierna Bogu.

Tymczasem narastała niechęć Żydów do Rzymian i w końcu różne niesnaski i konflikty doprowadziły do wybuchu powstania w 66 r. ne., któremu przewodzili zeloci i sykariusze. Zostało ono krwawo stłumione przez Rzymian. Oblężona Jerozolima padła 11 września 70 r. Miasto zostało zburzone, Świątynia Jeruzalemska spalona i zginęło 600 tys. Żydów. W sumie - jak podaje Józef Flawiusz - podczas wojny żydowskiej w latach 66 -73 zginęło 1 100 000 ludzi, a do do niewoli trafiło ponad 97 tys., z czego 17 tys. zmarło z głodu. Była to kara za niewierność wobec Boga ówczesnego pokolenia - przed czym przestrzegał Mojżesz ( 5 Moj. 28 : 15 - 68 ) oraz Jezus ( Łuk. 19 : 41 - 44 ).
Ale uczniowie Jezusa biorąc sobie do serca ostrzeżenia ( Mt. 24 : 15 - 20; Mr. 13 : 14 - 18; Łuk. 21 : 20 - 24 ) w chwili wybuchu powstania przeciwko Rzymianom w 66 r. opuścili Jerozolimę i jak podaje Euzebiusz z Cezarei - schronili się w mieście Pella należącym do Dekapolu w prowincji Perea na wschód od Jordanu. Usłuchali więc Jezusa i dzięki temu ocalili swoje życie.
W przeciwieństwie do nich ci Żydzi, którzy pozostali w mieście - stracili życie, a ci co pozostali zostali uprowadzeni do niewoli. Książęta i przedstawiciele znakomitych judzkich rodów zostali odesłani do Rzymu. Dzieci i niewiasty sprzedano. Starszych wysłano do egipskich kopalń, a najsilniejszą młodzież rozdano po rzymskich prowincjach, aby występowała w cyrkach walcząc z dzikimi zwierzętami. Podczas jednego takiego cyrkowego spektaklu potrafiono zgładzić nawet 2 tys. ludzi. Cezar Wespazjan ogłosił Judeę swoją własnością prywatną i nakazał rzymskim urzędnikom rozprzedać ją małymi działkami, a dotychczasowy podatek na świątynię płacony przez Żydów, cesarz nakazał odtąd pobierać na rzecz świątyni Jowisza Kapitolińskiego. Podatek ten został uznany przez rabina Johanana ben Zakkai jako kara Boża za żydowski grzech. Jeszcze wtedy nie odmawiano Żydom dostępu na teren wzgórza zniszczonej świątyni. Jerozolima pozostała w zasadzie niezamieszkana, ale w 132 r. rzymski cezar Hadrian postanowił odbudować ją jako miasto hellenistyczne ze świątynią Jowisza i postanowił nadać jej nazwę Colonia Aelia Capitolina. Wywołało to wybuch kolejnego powstania żydowskiego pod wodzą Bar-Kochby w latach 132 - 135. Chwilowo Żydzi odzyskali Jerozolimę, jednak w 135 r. opór ich został złamany. Jerozolima została doszczętnie zniszczona, a na jej miejscu założono rzymskie miasto o nazwie Aelia Capitolina. Plac, na którym stała świątynia oraz jej otoczenie, został zaorany. Rzymianie zmienili nazwę kraju z Judei na Syria-Palestina tzn. Syria palestyńska, czyli dosł. filistyńska. Żydom zakazano wstępu do miasta co trwało dwa wieki.

Hadrian próbował wykorzenić wiarę żydowską. Wykorzystał w tym celu anty-żydowskie dekrety po Grekach zakazujące głośnego wymawiania Imienia Bożego i nauczania Tory. Zbrodnią było wymówienie Imienia Boga Żydów publicznie. Nehemiah Gordon w swej nowej książce pt. Shattering the conspiracy of silence. The Hebrew power of the priestly blessing unleashed - w rozdziale VIII opisuje wykonanie wyroku śmierci na rabinie zwanym Hanina' ben Teradion ( חנניה בן תרדיון ) z trzeciej generacji tannaitów - uczonych żydowskich, gdzieś miedzy 130 a 138 r. n.e. Był jednym z dziesięciu męczenników zamordowanych przez Rzymian za zignorowanie zakazu rzymskiego. Do tego na śmierć została skazana również jego żona, a córka na poniżenie. Sankcje cezara Hadriana były bezlitosne. Straszna śmierć jaką mu zadano miała podziałać na Żydów odstraszająco. I tak też się stało. Ok. 150 r. ne. rabin Abba Szaul wprowadził zakaz wymawiania Imienia Bożego. Od tej pory Żydzi w obawie przed najeźdźcami i osobami z nimi kolaborującymi przestali publicznie wymawiać Imię Boże. Nie mniej Ci, którzy pozostali wierni Torze zawsze bardziej słuchali Boga niż ludzi. Dla nich miarą prawdy było to co JEHOWAH Bóg Wszechmocny powiedział do Izraela. Wywoływało to wrogość ze strony coraz bardziej władczych rabinów.

Szczególnie w ciężkim położeniu byli chrześcijanie pochodzenia żydowskiego, gdyż zderzali się nie tylko z wrogością Rzymian, ale i własnych rodaków. Jednak dla Rzymian różnice w poglądach między chrześcijanami a pozostałymi Żydami były mało istotne, gdyż chrześcijan traktowano jako jedną z sekt żydowskich i najlepiej byłoby - zdaniem niektórych ( np. Sulpicjusza Sewera ) - pozbyć się i jednych i drugich. Wrogość do chrześcijan pochodzenia żydowskiego wypływała jeszcze z tego, że nie uznawali " boskości " cezarów i nie chcieli pójść na żaden kompromis z władzami rzymskimi.
W dodatku wśród chrześcijan pochodzenia nie-żydowskiego pojawili się odstępcy zyskujący uznanie u władz, którzy w obawie przed prześladowaniami odcinali się od wszystkiego co żydowskie opacznie interpretując klęskę Żydów jako odrzucenie przez Boga całego narodu. Było to w sprzeczności z tym co napisał apostoł Paweł w liście do Rzymian 11 : 1 - 5, 11- 32. Z cytowanego fragmentu wynika bowiem niezbicie, że JEHOWAH Bóg nie odrzucił całego narodu.
Ale rozumowanie odstępców stało się pułapką dla wielu ludzi, którzy zaczęli wszystkich Żydów obwiniać jako przeklętych przez Boga. Takie anty-semickie nastawienie widać w postawie cezara Konstantyna, który taki właśnie ton nadał idącemu z nim na ugodę kościołowi czując się jego zwierzchnikiem jako pontifex maximus. Odtąd zaczęto ów katolicki kościół traktować jako społeczność, która zastąpiła odrzucony przez Boga Izrael. Wyrazem tych tendencji było zerwanie ostatniej więzi wiążącej chrześcijaństwo z hebrajskim pniem macierzystym co stało się na soborze nicejskim w 325 r. poprzez ustalenie obchodzenia odtąd Wieczerzy Pańskiej nie w dniu Paschy żydowskiej, lecz jak nazwa wskazywała w pogańskim dniu przesilenia wiosennego. Już wcześniejszy dekret Konstantyna mówił, że " czcigodny Dzień Słońca ( łac.: venerebilis Dies Solis ) winien być wolny od rozpraw sądowych i od wszelkich zajęć ludności miejskiej " . W roku 364 odbył się synod w Laodycei podczas którego zamanifestowano jednoznacznie stanowisko kościoła wobec niedzieli. W kanonie XXIX tegoż synodu widnieje następujący zapis: „ Chrześcijanie nie powinni judaizować i próżnować w sobotę, ale powinni pracować w tym dniu ". Później na II soborze nicejskim przestrzegano przed skrytym obchodzeniem szabatu i innych praktyk judaizmu. Natomiast sobór Bazylejski ( 1431- 1437 ) już otwarcie zakazał pod groźbą ciężkich kar zachowywania szabatów i innych uroczystości. Uchwała soboru mówiła, że naruszający zasady kościelne " będą sprowadzani na dobrą drogę przez kapłanów w swych parafiach, albo przez innych, wyznaczonych do tego przez biskupów diecezjalnych mocą prawa bądź starożytnego zwyczaju, albo inkwizytorów do spraw błędów heretyckich. Po wezwaniu, jeśli zajdzie taka konieczność pomocy świeckiego ramienia, będą oni karani w taki sposób, aby dla innych mogli stać się przykładem. " . Potwierdził to sobór florencki ( 1439 - 1445 ) ogłaszając m.in. że nie można zachowywać szabatu pod groźbą utraty zbawienia wiecznego i że praktykujący szabat i pozostałe przepisy są obcy dla wiary w Chrystusa.

Uprzedzenia do Żydów funkcjonowały przez kilkanaście wieków, a nawet w niektórych środowiskach funkcjonują do dnia dzisiejszego włącznie. Położenie Żydów pogarszały antyżydowskie pisma i homilie autorstwa takich biskupów z IV wieku jak : Grzegorza z Nyssy, Hilarego z Poitiers, czy Jana Chryzostoma. " Krew Jezusa - pisał Orygenes - spada nie tylko na Żydów tamtych czasów, ale na wszystkie pokolenia Żydów aż do końca świata”. „Synagoga to dom rozpusty — napisał z kolei Jan Chryzostom — kryjówka bestii nieczystych (...) Żaden Żyd nigdy nie modlił się do Boga (...) Są opętani przez demony. " Nastawienie więc cezara i uległych mu biskupów wytyczało nowy kierunek w ich polityce i teologi.

Kodeks Teodozjusza z 439 r. określał upośledzony pod względem prawnym status Żydów, odsuniętych od urzędów honorowych i możliwości budowania nowych synagog. Potwierdzony został później przez kodeks Justyniana (Servitus Judaeorum ), który sankcjonował szykany np. zamykanie synagog i odbieranie znaczenia zeznaniom Żydów w zaistniałych sporach. Hierarchia katolicka obawiała się o swój autorytet wśród ludzi. Zdawała sobie doskonale sprawę, że zagrożeniem dla kleru są Pisma Hebrajskie, które mogą dać wnikliwym ludziom inne spojrzenie na wiele spraw i zagadnień niż jak to czyniono do tej pory pod jego czujną kontrolą. Współpracujący z klerem Justynian był w niektórych sprawach wyrazicielem jego woli. I tak np. aby uniemożliwić chrześcijanom - Quarto-decimianom obchodzenie Ostatniej Wieczerzy według Paschy żydowskiej wypadającej zawsze w dniu 14 Nisan, Justynian wydał zakaz obchodzenia Paschy w ogóle, skoro gdy Pascha zbiegała się z Wielkanocą mogłoby się wydawać, że chrześcijanie święcą Paschę żydowską.
Inne rozporządzenie dotyczyło posługiwanie się grecką Septuagintą w synagogach w trakcie odczytywania Słowa Bożego w szabat lub święta. Znany historyk żydowski prof. Heinrich Graetz w swym dziele pt. Historja Żydów, wyd. Judaica, W-wa 1929 r. w tomie IV na str. 197 podał na temat cesarza Justyniana i zalecanej przez niego Septuaginty taką oto informację : " łudził się bowiem, że wprowadzenie do obrzędów synagogalnych przekładu greckiego, osobliwie zaś zmodyfikowanej już w duchu chrześcijańskim Septuaginty, zjedna Żydów dla wiary chrześcijańskiej. Rozkazał bowiem pod karą surową, aby wszystkie gminy żydowskie w państwie bizantyjskim posługiwały się koniecznie przy odczytach sobotnich przekładem na język grecki lub łaciński, i te naturalnie, które nie miały do tego żadnej ochoty. Zabronił też nadal używanej dotąd powszechnie agadyczno-budującej egzegezy Pisma świętego. Justnian usiłował tedy wykorzenić tradycyjne pojmowanie Pisma świętego na rzecz zmienionego znacznie w duchu chrześcijańskim przekładu. " Oczywiście prof. Heinrich Graetz ma tu na myśli katolicyzm.

Celem przeciwnika było jednak przede wszystkim zniszczenie prawdziwych Żydów, by uniemożliwić ludziom dostęp do Prawdziwego Boga. Stąd też na wszelki wypadek był atak na wszystko co żydowskie. Cenę płacił cały naród. Szczególnie niebezpieczni mogli być dla hierarchów kościoła chrześcijanie wywodzący się ze środowiska żydowskiego, którzy nie akceptowali uznawanego przez władze rzymskie kościoła. Kler zdawał sobie sprawę z możliwości odrodzenia Izraela - Rzym. 11 : 23; Zach. 8 : 23 i to jak niepokojące widmo stale krążyło i krąży nad głowami tych uzurpatorów podających się za zastępców Chrystusa.

Tymczasem tu i ówdzie dochodziło do ekscesów antyżydowskich, które czasem przeradzały się w otwarte konflikty jak to było np. w Callinicum w Mezopotamii w 388 r,. w Aleksandrii w 414 r., w 418 r. na Minorce. W IV i V wieku splądrowano też wiele synagog albo przekształcono je w kościoły np. w Tipasa, w Dertona, w Antiochii, w Edessie i w wielu innych miejscach. W Syrii w 415 w wyniku oskarżeń o mord rytualny fala rozruchów doprowadziła do spalenia lub konfiskaty wielu synagog, konfiskaty majątków Żydów oraz przymusowej konwersji pod groźbą wygnania. Kulminacja prześladowań na Wschodzie nastąpiła za panowania cezara Herakliusza, który swym edyktem w 632 r. nałożył na wszystkich Żydów obowiązek przyjęcia chrztu. Antyżydowskie prawa wprowadzono także w państwach zachodnio-katolickich VI i VII wieku. Synody w Orleanie, Elvirze, Toledo ( w 681, 694, 697 r. ) ustanawiały szereg restrykcji, dotyczących relacji żydowsko-katolickich, zalecały również przymusową konwersję oraz odbieranie Żydom dzieci i wychowywanie ich jako katolików. Często prześladowania występowały w wyniku tzw. dysput, w którym brał udział kler oraz zmuszeni do tego rabini.
Edykty nakazujące przymusowe chrzty zostały wydane również we wschodniej części imperium przez Leona II Izauryjskiego ( 722 r. ), Bazylego I ( 874 r. ), Romanosa I ( 930 r. ). Lud żydowski nie tylko istniał w Bizancjum, ale i przejawiał prozelityzm sięgający poza granice państwa do Bułgarów i Węgrów. Na krańcach północnych Morza Czarnego powstały duże osady żydowskie, a w połowie VIII wieku nastąpiło nawrócenie na judaizm Chazarów - ludu koczowniczego pochodzenia tureckiego. W ten sposób zwiększyła się liczebność tych, spośród których pochodziło wielu Żydów zwanych później Aszkenazyjczykami. Natomiast według innej teorii Aszkenazyjczycy są potomkami Żydów, którzy uciekli z t.zw. Palestyny po podboju muzułmańskim w VII wieku i osiedlili się w Europie Południowej, a w późnym średniowieczu przenieśli się do Europy wschodniej z Niemiec czy Nadrenii. Wydają się to potwierdzać badania DNA oraz analiza języka, którym się posługiwali wykazująca brak wpływów tureckich.
Wyodrębnienie się Żydów Sefardyjskich ( od hebr. ספרד - Sefarad - Hiszpania i Portugalia ) posługujących się ladino ( dialektem judeo-kastylijskim ) oraz dżudejro ( dialektem judeo-portugalskim ) od Aszkenazyjskich ( od hebr. אשׁכנז - Aszkenaz ) czyli Żydów z Aszkenazu - zamieszkujących Europę Wschodnią, Środkową o częściowo Zachodnią - miało wpływ na dalszą historię. Sama nazwa „aszkenazi” wywodzi się od Aszkanaza - postaci biblijnej, pierworodnego syna Gomera ( Gen.10 : 3 ). W literaturze rabinicznej królestwo Aszkanaza pierwotnie związane było z ziemiami zamieszkałymi przez Scytów, a następnie Słowian, zaś od XI wieku z Europą Północną i Niemcami. Gdy w czasach późniejszych główne ośrodki żydowskiego nauczania skupiły się w Niemczech, Żydów zamieszkujących Europę Zachodnią i Środkową, zaczęto nazywać aszkenazim ( aszkenazyjczykami ). Mówili oni językiem Jidysz dosł. żydowskim, ale była to w gruncie rzeczy mieszanina języka niemieckiego z dodatkiem słów słowiańskich, tu i tam przetykana hebrajskim. Mimo że w XI wieku aszkenazyjczycy stanowili jedynie 3% ludności żydowskiej na świecie, w 1931 roku stanowili ok. 92%. Dziś liczbę tę można szacować na ok. 80% choć na terenie Izraela następuje stopniowe zmieszanie się obu grup.
Ale nie tylko istniały te dwie grupy Żydów. Byli bowiem w diasporze w różnych częściach świata : np. : Żydzi jemeńscy, Żydzi chińscy, Żydzi indyjscy czy Żydzi etiopscy.

Antyżydowską postawę i wypowiedzi biskupów katolickich widać od samego początku uformowania się hierarchii kościelnej. Przykładem może być postępowanie biskupa Mediolanu Ambrożego uznanego przez katolików za świętego, lub choćby Cyryla - biskupa Aleksandrii. Stanowcza postawa doktrynalna jest widoczna u papieża Grzegorz I ( 590 - 604 ), który stwierdził, że Izrael popełnił olbrzymi błąd odrzucając dogmat o Trójcy Świętej. Rozproszenie jest karą, jeżeli nie za ukrzyżowanie, to przynajmniej za prześladowanie apostołów. Tak samo potępił surowo skłonności judaizujące ( np. przestrzeganie szabatu ), które pojawiały się wśród chrześcijan w Rzymie i na Sycylii.
Dało się to odczuć w innych rejonach Europy. Np. w VII wieku Hiszpania była krajem, gdzie Żydzi doznali najwięcej nieżyczliwości, wrogości i prześladowań. Tam po przyjęciu katolicyzmu przez króla wizygockiego Rekkareda w 587 r. za pośrednictwem Leandra z Sewilii - przyjaciela Grzegorza I, przywrócono znów prawodawstwo antyżydowskie Kodeksu Teodozjusza, które w minionych latach mniej lub bardziej respektowano. Rekkared poparł anyżydowskie uchwały synodu w Toledo w 589 r. Natomiast w 610 r. Sisebut - władca państwa wizygockiego wydał dekret nakazujący Żydom przyjąć chrzest, w przeciwnym razie groziło im wygnanie z kraju. Dekret ponowił w roku 681 król Erwig. Takie samo rozporządzenie zostało wydane 629 r. przez Dagoberta - króla państwa Franków. Na IV synodzie w Toledo w 633 r. uchwalono, że przymusowe chrzty z czasów Sisebuta są nadal ważne i w razie potrzeby należy nawet siłą przywieść Żydów do religii katolickiej. Konwertytom zakazano utrzymywania kontaktów z dawnymi współwyznawcami, a dzieci ochrzczone odbierano nieochrzczonym rodzicom żydowskim, by wychować je po katolicku. Na VI synodzie w Toledo w 638 r. król Swinthila nakazał wygnać wszystkich Żydów, którzy odmówili przyjęcia chrztu. Natomiast konwertyci musieli podpisać specjalne zobowiązanie wierności wiary katolickiej.
Za panowania Recesjana ( 649 - 672 ) nastąpiła nowa fala prawa dyskryminującego Żydów. Na VIII synodzie w Toledo w 653 r. król zaatakował " zaraźliwą zarazę " jaką przynieśli Żydzi ". Wkrótce potem król Erwig ( 680 - 687 ) w trosce o "wyrwanie z korzeniami zarazy żydowskiej" opracował cały system przepisów i ustaw represyjnych, które zostały przyjęte przez XII synod w Toledo w 681 r. Uległy wobec kleru ogłosił, że wszyscy Żydzi mają w ciągu roku pod groźbą konfiskaty mienia, kar cielesnych i wygnania przyjąć katolicyzm. Różne rozporządzenia powierzały biskupom kontrolę nad realizacją tego zadania. Zakazywano też kontaktów z Żydami w obawie przed ich wpływem. Taką antysemicką propagandę szerzył np. arcybiskup Lyonu - Agobard ( 779 - 840 ). Według niego wszyscy Żydzi wyznania mojżeszowego okryli się podłością, niby płaszczem. Podłość przenika ich członki do szpiku kości, podobnie jak woda i tłuszcz przenikają ciało ludzkie. Są przeklęci w miastach i na wsiach, na początku i na końcu ich żywota. Ciąży klątwa na ich trzodach, na mięsie, jakie spożywają, na ich winnych latoroślach, na ich czynach i na ich sumieniu.


Od IX wieku pojawiają się inne niepokojące znaki : przypisuje się Żydom całą serię zdrad. Posądzenia oparte są na aluzjach do przeszłości, pozwalających z każdego Żyda uczynić Judasza. Tym to sposobem oskarża się ich o oddanie Bordeaux - Normandczykom, Barcelony, a nawet Tuluzy - Maurom. Wszystko to pozwalało usprawiedliwić praktykę pozwalającą w każdy Wielki Piątek u bram katedry w Tuluzie policzkować Żyda w geście ekspiacji za śmierć Chrystusa. Stało się to zwyczajem od 1000 r. jak podaje Ademar z Chabannes - francuski mnich i kronikarz. Żydów podejrzewano o najgorsze rzeczy i zbrodnie.
Sytuacja uległa znacznemu pogorszeniu w okresie wypraw krzyżowych, które stały się pretekstem do masakr Żydów w Europie. Po co bowiem krzyżowcy mieli iść walczyć z muzułmanami, skoro mieli pod ręką innych niewiernych - Żydów ? Taka była postawa krzyżowców z Rouen jak zaświadcza Guibert de Nogent ( 1053 - 1124 ) : " Pragniemy, powiadali , walczyć z wrogiem Boga na Wschodzie; ale mamy Żydów przed oczami, rasę bardziej wrogą od wszystkich pozostałych. Rozpoczniemy całe dzieło na opak. "

I tak zaraz po ogłoszeniu pierwszej krucjaty przez papieża Urbana II doszło do masakry ludności żydowskiej. Kronikarz Richard de Poitiers oświadczył, że krzyżowcy wybili w wyniku licznych masakr Żydów prawie w całej Galii, z wyjątkiem tych, którzy przeszli na katolicyzm. Najbardziej liczne i najbardziej krwawe zdarzenia miały miejsce w Niemczech, zwłaszcza w dolinie Renu. Towarzyszyły temu plądrowanie i grabież. W Spirze, w Worms, w Moguncji, w Kolonii, Trewirze, Ratyzbonie, Bambergu i w Pradze - wszędzie straciło życie wielu Żydów. Także szturm krzyżowców na Jerozolimę w 1099 r. zakończył się spaleniem żywcem zamkniętych w synagogach Żydów. Później pogromy żydowskie wybuchały cyklicznie. Często jedynym sposobem uratowania życia było przyjecie katolickiego chrztu. W czasie drugiej wyprawy krzyżowej (1147–1149) nastąpiło nasilenie propagandy antyżydowskiej przedstawiającej naród żydowski jako odwiecznego wroga chrześcijan. Dochodziło do gwałtów i morderstw w wielu miastach, w których zgładzono mnóstwo ludzi. Podobne historie powtarzały się przy każdej nowej wyprawie krzyżowej. Podczas swego rodzaju buntu niesłuszne zwanego „krzyżową wyprawą Pastoureaux"( dosł. Pastuszków ), w 1320 r. ponad dwadzieścia gmin żydowskich zniknęło we Francji południowo-wschodniej, a mianowicie w Auch, Gimont ( Gaillac ), Albi. Torturowanie i zabijanie Żydów było wpisane w misję krzyżowców w drodze do t.zw. Palestyny i z powrotem, a praktyka przymusowych nawróceń i chrztu, zwłaszcza żydowskich chłopców, szeroko rozpowszechniona. Do głównych zadań członków nowo tworzonych zakonów należało nawracanie Żydów na katolicyzm. Pomiędzy franciszkanami a dominikanami rozgorzała dysputa nad prawem książąt do przymusowego chrzczenia żydowskich dzieci na mocy feudalnej władzy nad niewolnikami w obrębie swych włości. W tym okresie rozwinął się też przesąd o „mordach rytualnych” i „krwi na macę”. W Europie szybko rozprzestrzeniło się zrodzone w dwunastowiecznej Anglii przekonanie, że Żydzi torturują i składają w ofierze chrześcijańskie dzieci. Towarzyszyła temu legenda o wykradaniu hostii oznaczającej „ciało i krew” Chrystusa, i wykorzystywaniu jej w odrażających obrzędach. Te oskarżenia o rytualne mordy, ofiary z ludzi i bezczeszczenie hostii dały asumpt wierze, że judaizm jest związany z magią, której ostatecznym celem jest zniszczenie chrześcijaństwa. Egzekucjom Żydów oskarżonych o rytualne morderstwa towarzyszyło niszczenie całych wspólnot żydowskich, oskarżanych o uprawianie magii w zamiarze ściągnięcia Czarnej Śmierci i innych mniejszych i większych nieszczęść.
W 1247 w Beelitz (Brandenburgia) spalono z tego powodu całą społeczność żydowską. Podobne incydenty, najczęściej zakończone prześladowaniami mają miejsce w Paryżu – w 1294 r., Laa (Austria) w 1298 r., Röttingen koło Würzburga i Korneuburgu koło Wiednia w 1298 r., Ratyzbonie w 1299 r., Saint-Pälten w 1306 r., Krakowie w 1325 r., Güstrow w 1330 r., Deggendorf w 1337 r., Enghien w 1370 r., Pradze w 1388 r., Poznaniu w 1399 r., Głogowie w 1401 r., Segowii w 1410 r., Ems w 1420 r., Wrocławiu i Świdnicy w 1453 r., Passau w 1478 r., Sternbergu w 1492 r., Berlinie w 1510 r., Mittelbergu (Alzacja) 1514 r., Sochaczewie w 1558 r. Synody we Wrocławiu i Sienne (1267 r.) zakazały wiernym kupowania żywności u Żydów. Mord dzieci oraz profanacja hostii były przedmiotem wielu legend oraz częstym motywem przedstawianym w sztuce chrześcijańskiej.

Podobne oskarżenia pojawiały się w innych krajach europejskich po soborze laterańskim IV w 1215 r., na którym uchwalono dogmat o t.zw. przeistoczeniu, poprzez co wzrósł kult hostii i pojawiły się złośliwe pomówienia pod adresem Żydów. Efektem i symbolem uprzedzeń były przepisy ściśle separujące ich od katolików oraz nakazujące Żydom noszenie odmiennych strojów lub oznaczeń np. żółtych łat na strojach, spiczastych czapek itd. Nakaz noszenia wyróżniających ubiorów wprowadził sobór laterański IV w 1215 r. Żydom często zezwalano mieszkać tylko w wybranej dzielnicy miasta ( w t.zw. getto – od wł. borghetto co znaczy - dzielnica ). Istniało getto w Rzymie, w Wenecji, w Pradze, we Frankfurcie nad Menem, i w wielu innych miastach. Zamknięci w takich dzielnicach mogli wychodzić tylko o określonych godzinach, niekiedy musieli pozostawać w nich w niedziele i musieli płacić specjalny podatek na granicy miasta ( Leibzoll ). Niektóre miasta nie tolerowały w ogóle Żydów. Zakazywano im także kupowania ziemi i wyznaczano profesje, jakimi mogli się zajmować. Żydzi byli często wynajmowani jako poborcy podatków i pośrednicy między dziedzicem a ludnością wiejską, egzekwującymi powinności feudalne. Takie zajęcia sprzyjały budowie stereotypowego poglądu na temat Żydów w świadomości społecznej wielu narodów. Za tymi wszystkimi intrygami i nagonkami stał kler, który często podżegał do różnych ekscesów i prześladowań.
Od pogromów żydowskich nie była wolna Anglia.W latach 1189-1190 przetoczyła się przez Anglię fala pogromów. Najpierw poszły słuchy z Westminster do Londynu, ze król nakazał masakrę Żydów. Później pogromy nastapiły w: Lynn, Stamford Fair, Bury St.Edmunds, Colchester,Thetford, Ospringe i York. Jednocześnie władze różnych okregów wprowadzały zakaz mieszkania Żydów na ich terenach. Proces ten zapoczatkował Bury St. Edmunds (1190). Pozniej w ich ślady poszły: Newcastle (1234), Wycombe (1235), Southampton (1236), Berkhamsted (1242), Newbury (1244), Bridgnor (1274) i Cambridge (1275). W latach 1263-1265 w szeregu miastach ludność zabrała się za grabienie dóbr żydowskich. Były to: London, Canterbury, Northampton, Winchester, Cambridge, Worcester i Lincoln. W 1290 r. król Edward I wydał edykt wydalenia wszystkich Żydów z Anglii. Edykt obowiązywał do końca średniowiecza. Edykt nie był to odosobnionym przypadkiem, ale kulminacją ponad 200 letniego zwiększonego prześladowania. Dopiero Oliver Cromwell ponad 350 lat później pozwolił Żydom na powrót do Anglii w 1657 r. w zamian za dobre układy finansowe.

Tolerancja średniowiecznych władców wobec Żydów była związana przede wszystkim z ich rolą w życiu gospodarczym. W czasach obowiązywania kościelnego zakazu pożyczania pieniędzy na procent ( t.zw. lichwy) – do którego nie stosowali się Żydzi – kupcy żydowscy pełnili rolę bankierów, co było przyczyną zarówno tolerowania Żydów, jak i niechęci do nich. Zadłużenie chrześcijańskich książąt oraz kupców było stałym źródłem napięć i często przyczyniało się do wypędzania Żydów. Wypędzanie wiązało się z całkowitą konfiskatą ich mienia przez władcę i często było sposobem wybrnięcia z problemów finansowych. Najbardziej znaczące wypędzenia były : w 1182 z Paryża, z Francji w 1254, 1322, 1359, 1394; z Hiszpanii w 1492; z Portugalii w 1497 r. W latach 1338–1339 nad środkowym Renem miała miejsce seria pogromów Armlederów w Alzacji ( 1338 - 1339 ), w trakcie których zubożałe rycerstwo i chłopi wymordowali większość mieszkańców tamtejszych gmin żydowskich.
Żydów nierzadko oskarżano o trudnienie się nie tylko magią, ale i paktowanie z diabłem, a także o powodowanie epidemii poprzez zatrucie studni, co miało być dokonane z nienawiści do chrześcijan. W efekcie epidemie często prowadziły do pogromów żydowskich. Wraz z wybuchem epidemii dżumy, która zdziesiątkowała ludność Europy w latach 1348–1349, rozpoczęły się masowe mordy społeczności żydowskiej, oskarżanej o wywołanie pandemii m.in. poprzez zatrucie studzien. Dzięki zastosowaniu tortur, wymuszano od Żydów "przyznanie się do winy", co skutkowało m.in. spaleniem 900 Żydów żywcem w Strasburgu 14 lutego 1349. We Francji Filip Piękny jako pierwszy zarządził pierwsze wielkie wygnania : w 1306 roku ok. stu tysięcy Żydów musiało opuścić kraj, choć dopiero 15 lipca 1394 r. ogłoszono ogólny i ostateczny edykt wyganiający Żydów z północnej i południowej Francji. Ludwik XIII powtórzył to w 1615 r. Pod koniec XIV w. doszło do wypędzeń Żydów z Ulm ( 1380 ), Magdeburga ( 1384 ) i Strasburga ( 1388 ). W 1454 r. wybuchły antyżydowskie rozruchy we Wrocławiu i innych śląskich miastach powstałe z inspiracji nuncjusza papieskiego, franciszkanina Jana Capistrano. Chociaż jego pierwotnym zamiarem było wszczęcie ludowego buntu przeciw Husytom, doprowadził on również do powstania bezwzględnej kampanii przeciw Żydom, których oskarżył o profanowanie chrześcijańskiej religii. W wyniku zachęt poczynionych przez Capistrano, wypędzono Żydów z Dolnego Śląska. Krótko potem, Capistrano został zaproszony do Polski przez Zbigniewa Oleśnickiego, gdzie przeprowadził podobną kampanię w Krakowie i wielu innych miastach, jednak zamieszki antyżydowskie przybrały tutaj o wiele łagodniejszą formę. W 1495 r. 40 lat później, Żydom nakazano opuścić centrum Krakowa, lecz pozwolono im osiąść w „żydowskim mieście”, w Kazimierzu. W tym samym roku Aleksander Jagiellończyk, idąc za przykładem władców Hiszpanii, wypędził Żydów z Litwy. Przez kilka lat znaleźli oni schronienie na terenie Polski, dopóki nie otrzymali w 1503 roku pozwolenia na powrót do Wielkiego Księstwa Litewskiego.
W Hiszpanii bowiem 31 lipca w 1942 r. a więc w roku odkrycia Ameryki wygnano Żydów co było wyrazem polityki kleru katolickiego dążącego do pełnej władzy w tym kraju. Podobna sytuacja zaistniała w Portugalii w 1497 r. Nawet tam gdzie znaleźli się uciekinierzy spotykał ich podobny los. W 1495 r. rozpoczęła się nowa fala prześladowań Żydów, wśród których było wielu uchodźców z Hiszpanii. Żydzi zostali też wygnani z Neapolu w 1510 r. Ale te wygnania nie spowodowały pozbycia się wszystkich Żydów. W Niemczech i Italii nie zastosowano tak drastycznych środków, stąd też odbywały się na tych terenach wędrówki Żydów tam i z powrotem. Ale upokarzani i odrzucani Żydzi stali się coraz bardziej wyizolowani i odrębni nawet w krajach, które ich w jakiejś mierze tolerowały. Celową izolację narzucał katolicki kler. I tak. np. w 1434 synod w Bazylei zakazał chrześcijanom jakichkolwiek regularnych kontaktów z Żydami, nie wolno im było leczyć się u żydowskich lekarzy, korzystać z żydowskiej służby i mieszkania w tych samych domach. Żydom zabroniono wznoszenia nowych synagog, zmiany miejsca pobytu bez zezwolenia, sprawowania funkcji publicznych i pożyczania na procent.

Jaka więc była sytuacja tych wszystkich, którzy chcieli żyć w zgodzie ze Słowem Bożym ? Otóż, wszelkie ruchy religijne, które krytykowały papiestwo i odwoływały się do Pisma Świętego kler katolicki oskarżał o judaizowanie, a Żydów oskarżał o inspirację tych ruchów. Sytuacja więc takich chrześcijan jak np. waldensi czy lollardowie była bardzo trudna, gdyż z jednej strony mieli nienawidzące ich papiestwo i kler oskarżające ich fałszywie o zdradę Chrystusa i kontaktowanie się z Żydami, a z drugiej strony mieli Żydów, którzy za spotykające ich prześladowania potępiali całe chrześcijaństwo błędnie zaliczając katolików do uczniów Jezusa. Bez wątpienia największym zagrożeniem dla wszelkiego " nasienia wężowego " było przez wszystkie wieki i jest nadal - jego przeciwieństwo, a więc ci wszyscy, którzy dziedzicząc dary i obietnice Boże dane Abrahamowie, Izaakowi, Jakubowi i Mojżeszowi przyjęli Chrystusa i uwierzyli, że jest nim Jezus ( hebr. Jeszua ) z Nzazaretu - Rzym. 11 : 23, 28 - 29. Stąd atak na cały naród. Tak właśnie postępowali krzyżowcy - zbrojne ramię papiestwa, którzy niejednokrotnie chcąc wyeliminować prawdziwych sług Bożych na wszelki wypadek potrafili wyrżnąć całe miasto, w którym spodziewano się ich znaleźć. Nieprzyjaciółmi więc oficjalnej władzy byli wszyscy, którzy szukali schronienia u prawdziwego Boga, a zwłaszcza ci, którzy byli objęci Przymierzem Mesjańskim - Łuk.22 : 29 - 30: Ap. 20 : 6.

Tymczasem ze względu na potrzebę wzrostu miejskich przychodów, zapraszano Żydów z powrotem do dzielnic i miast, z których zostali wcześniej wypędzeni. Jednak gdy ci wzbogacali się, częstokroć plądrowano ich majątki i wypędzano ponownie. Całokształt tych wydarzeń sprawił, że środek ciężkości osadnictwa żydowskiego w Europie przesunął się na wschód. Żydzi emigrowali m.in. do Polski, Czech i na Litwę, gdzie byli przyjmowani z większą tolerancją. Ale również i w Europie środkowej oraz Wschodniej po pewnym czasie okazało się, że tolerancja była złudą.

Ani reformacja , ani kontrreformacja nie przyniosła wielkiej poprawy położenia Żydów. Można powiedzieć, że nawet przyczyniła się do pogorszenia ich sytuacji. Np. Marcin Luter początkowo miał nadzieję na ich nawrócenie, ale niespełnienie się tego planu sprawiło, że wysunął swoje oskarżenia pod adresem Żydów i żądał zamknięcia wszystkich synagog i szkół żydowskich oraz domagał się zakazu ich zgromadzeń pod karą śmierci. Napisał on m.in. pamflety takie jak : "List do dobrego przyjaciela przeciw tym, co obchodzą szabat; O Żydach i ich kłamstwach; Vom Schem Hamphoras, i inne. Powtarza w nich całą niemal gamę wcześniejszych oszczerstw katolickich o zatruwaniu przez Żydów studni, mordach rytualnych, itp. W pamflecie pt. O Żydach i ich kłamstwach wydanym w Wittenberdze w 1543 r. napisał on m.in. : " Najpierw powinny zostać podpalone ich synagogi, a cokolwiek się ostoi, powinno być zakopane w ziemi, tak aby nikt nigdy nie zobaczył ocalałego kamienia, czy popiołu.  Ponadto, żydowskie modlitewniki powinny zostać zniszczone, a rabinom należy zabronić nauczania.  Jeśli chodzi o wszystkich Żydów to należy „zburzyć i zniszczyć ich domy, a mieszkańców umieścić pod jednym dachem albo w stajniach jak Cyganów, pokazać im że nie są panami naszej ziemi”. Żydzi powinni zostać usunięci z dróg i rynków, ich własność skonfiskowana. Następnie to „jadowite robactwo” powinno zostać odesłane  do przymusowej pracy i zarabiać na swój chleb, „aż im  pot będzie kapał z nosa”. Na koniec Żydzi powinni zostać wypędzeni „po wsze czasy” .

[tropiciel]

c.d.

Fala konwersji, która następowała w wyniku prześladowań, często była motywowana chęcią zachowania życia i majątku. Konwertyci zwani marranami nierzadko praktykowali judaizm w ukryciu. Spowodowało to podejrzliwość wobec nich oraz prawa wymierzone w neofitów, które przybrały de facto rasowy charakter. Potomków ich nie przyjmowano do stanu kapłańskiego i zgromadzeń zakonnych, a poddawano kontroli inkwizycji. Szczególnie aktywnie tropiła „krypto-judaizm” inkwizycja hiszpańska, która prowadziła rejestry konwertytów i ich potomków, i chętnie wszczynała procesy na podstawie donosów.
Na soborze trydenckim ( 1545 - 1563 ) zwołanym w celu potępienia i wytępienia protestantyzmu najważniejsze dla papiestwa stało się odzyskanie krajów, które oderwały się od Rzymu. W tym też celu Paweł III w bulli z 27 września 1540 r. zatwierdził oficjalnie powołanie zakonu jezuitów ( Societas Iesu ). Reguła zakonu przewidywała m.in. całkowite posłuszeństwo wobec papieża i dogmatów kościoła, a także aktywną walkę z wszystkimi, których kler uważał za wrogów. Zakonnicy określali się mianem żołnierzy Chrystusowych ( militia Christi ). Wkrótce potem jezuita Peter Canisius ( Kanizjusz ) autor katechizmów ( pisanych po niemiecku i po łacinie ) stwierdza, że kto wyznaje zbawienną naukę Chrystusa w jego kościele ( mając na myśli kościół katolicki ), ten brzydzi się i potępia Żydów, Mahometan, heretyckie kulty i sekty.

W 1555 roku papieżem został kardynał Caraffa. Jako Paweł IV  przyjął stanowisko zakładające, że wpływ judaizmu jest śmiertelnym zagrożeniem dla wiary katolickiej.  Uważano, że Żydzi sprzyjają szerzeniu się herezji co wywołało nową falę prześladowań. Paweł IV przywrócił wiele średniowiecznych postanowień, ograniczających prawa Żydów, nakazujące im noszenie wyróżnionych strojów. Już od IV soboru laterańskiego w 1215 r. nakazano Żydom nosić krążek, kawałek żółtego płótna jako ostrzeżenie przed kontaktami, ale również jako znak niższości, znak stanu niewolniczego będącego udziałem wielu Żydów średniowiecznych. Zarządzenia te obowiązywały w Państwie Kościelnym aż do XIX wieku. Żydów obwiniano później także o inspirowanie masonerii i antyklerykalizmu, w następnie – doktryn liberalnych i socjalistycznych, a zwłaszcza bolszewickich, komunistycznych.
W Bulli papieskiej Cum Nimis Absurdum, papież Paweł IV napisał : „Wydaje się zupełnym absurdem, aby żydzi, których Bóg skazał na wieczną niewolę za ich winy, mogli cieszyć się miłością Chrześcijan”. Odnowił on prawodawstwo antyżydowskie i umieścił w Rzymie zamykane na noc getto. Bulla nakazywała również, aby Żydzi płci męskiej nosili żółty kapelusz, a kobiety żółte chusty. Posiadanie nieruchomości lub praktykowanie przez nich medycyny wśród katolików zostało zakazane. Wprowadzała ona również ograniczenie ilości synagog do jednej dla każdej żydowskiej wspólnoty. Na wszystkich papieskich ziemiach powstały odizolowane obszary, tzw. getta.

Z kolei w Rzymie, Bolonii, Florencji i Ankonie zapłonęły stosy, na których palono nie tylko żydowskie książki, lecz również marranów – potomków hiszpańskich  i portugalskich  Żydów siłą nawróconych na chrześcijaństwo. W 1559 r. na indeksie ksiąg zakazanych znalazł się Talmud. Pius V ten sam, który potępił królową angielską Elżbietę wyrzucił Żydów z Państwa Kościelnego, choć niektórym pozwolił pozostać w gettach Rzymu i Ankony w celach handlowych.

Za papiestwem zwracającym się ostro przeciwko Żydom poszły monarchie, które dotąd żywiły do nich sympatię. Nawet car - Iwan Groźny odmówił Żydom prawa zamieszkania w Rosji, i również przejazdu przez jego kraj " ponieważ - jak napisał - roznoszą wszędzie wiele zła " - cytując za treścią odpowiedzi na list króla Polski, Zygmunta Augusta. Jeszcze zanim nowy car doszedł do władzy za rządów Iwana III Srogiego cerkiew miała sporo kłopotu z t.zw. judaizantami z Nowogrodu, którzy odrzucali dogmat trynitarny, Boskość Chrystusa, kult maryjny, nieśmiertelność duszy, kult ikon i życie klasztorne ( w monasterach ). Ich poglądy zyskały wielu zwolenników. Zwołany sobór w listopadzie 1504 r. potępił ich. Po aresztowaniu 27 grudnia 1504 r. przywieziono ich w klatkach na zamarzniętą rzekę Moskwę, a następnie utopiono. Byli wśród nich popi i diakoni, a nawet spokrewnieni z rodziną panującą. Z początkiem 1505 r. spalono w Moskwie całą grupę " żydowińców " jak ich przezywano, choć jeden z nich piastował godność archimandryty. Pozostałych skazano na dożywotne więzienie i tylko niektórym udało się uciec. Oskarżano ich, że ich wspólnikami byli Żydzi i taki pogląd można spotkać do dziś, choć historyk J.I.Gessen ( 1871 - 1939 ) wykazał, że Żydzi nie mieli w tym żadnego udziału.

Podobna sytuacja, zaistniała później na ziemiach polskich. Ruch unitarian zwanych " Braćmi Polskimi " szerzący się pod wpływem zbiegłych przed inkwizycją włoską reformatorów stanowił zagrożenie dla kleru katolickiego. Aby ich się pozbyć kardynał Hozjusz sprowadził do Polski do Braniewa jezuitów w 1564 r. za rządów Zygmunta II Augusta. Jezuici przystąpili do zwalczania unitarian. Wkrótce potem Piotr Skarga rektor kolegium jezuitów, wezwał z ambony króla Zygmunta III Wazę, by wytępił wszystkich unitarian. Jezuici podsuwali też królowi pomysł zniszczenia Rakowa, gdzie Bracia Polscy założyli słynną Akademię. Zachęcali też do pogromów wyznaniowych. Wiosną 1627 r. jezuici rozpuścili plotki i podali treść sfingowanego przez siebie listu, jakoby lubelscy Bracia Polscy sprzyjali Szwedom, modlili się za nich, knuli zdradę na rzecz Szwecji i Siedmiogrodu. W 1638 r. zamknięto Akademię Rakowską na skutek prowokacji księdza Rokickiego dotyczącej przydrożnego krzyża. Krakowski biskup Jakub Zadzik, wojewoda sandomierski Jerzy Ossoliński i nuncjusz papieski wykorzystali incydent jako pretekst do zniszczenia Braci Polskich na mocy wyroku sejmowego z kwietnia 1638 mimo obrony ze strony różnych posłów. Kiedy królem został ex-kardynał jezuita Jan II Kazimierz Waza, który ogłosił się królem Szwecji i Polski sytuacja Braci Polskich była przesądzona. Od roku 1648 Bracia Polscy znaleźli się w Rzeczpospolitej poza prawem. Realizacji pozbycia się ich przeszkodził " Potop Szwedzki " ( 1655 - 1660 ). Ale po wypędzeniu Szwedów z Polski przyszła kolej na nich. W lipcu 1658 r. zwołano do Warszawy pierwszy od rozpoczęcia wojny ze Szwedami sejm. Na samym początku wystąpił z kazaniem jezuita Seweryn Karwat, który nawoływał, aby rozprawiono się nie tylko z nieprzyjaciółmi króla, ale i z wrogami kościoła, przede wszystkim z Braćmi Polskimi. Uchwała Sejmowa z 1658 r. nakazywała Braciom Polskim - wyprzedać majątek do roku 1661 ( w ciągu trzech lat ) i opuścić kraj. Za niepodporządkowanie się tej ustawie groziła kara śmierci. Kolejnym krokiem było postanowienie Sejmu w 1668 r., że nie wolno pod karą śmierci porzucić wiary katolickiej. Unitarian polskich przezywano judaizantami i wszędzie dopatrywano się wpływu Żydów.
Co więcej - wrogie nastawienie do ludności żydowskiej można było spotkać nawet w pismach wielu znanych uczonych i myślicieli ówczesnej Europy. Jeszcze przedtem w latach 1648 - 1655 wzrosła fala prześladowań na Ukrainie. Kozacy pod wodzą Bohdana Chmielnickiego dokonali masakry ok. 100 tysięcy Żydów i zniszczenia ok. 300 wspólnot. Tysiące mieszkańców tych ziem uciekło na zachód, a część z nich dotarła również do Niemiec.
W 1727 r .wyszedł nakaz cesarzowej Katarzyny I żony Piotra I : „Żydzi…jacy znajdują się na Ukrainie i w innych prowincjach państwa rosyjskiego mają zostać wygnani bezzwłocznie poza granice Rosji”. Nieco później w 1742 r. Elżbieta Romanowa córka cara Piotra I wydała ukaz, w którym nakazała wypędzenie Żydów o ile nie przyjmą chrztu. Jednak na skutek Rozbiorów Polski w 1772 r. w skład Rosji weszły ziemie, na których mieszkała znaczna liczba Żydów. Aby zalegalizować stan faktyczny, caryca Katarzyna II ustanowiła w 1791 r. t.zw. Strefę Osiedlenia ( ros. Черта Oседлости ), na wschód od której nie wolno było zamieszkiwać ludności żydowskiej. Miało to na celu odizolowanie Żydów od Rosjan oraz miało pełnić rolę strefy buforowej między Rosją a zachodnimi sąsiadami. Strefa ta funkcjonowała do czasów Rewolucji lutowej w 1917.

W 1775 r. papież Pius VI wydaje surowy edykt skierowany przeciw Hebrajczykom : Editio sopra gli ebrei, który był ważny przez 25 lat aż do czasu przybycia wojsk napoleońskich. W edykcie tym powiedziano m.in., że Żyd wychodzący w nocy poza getto będzie skazany na śmierć; sprzedaż katolikom chleba, mięsa i mleka jest zakazana; również zabrania się posiadania sklepów poza gettem i że wszelkie relacje z katolickimi sąsiadami są zabronione. Później papież Pius IX ( 1846 - 1878 ) będzie utrzymywał ograniczenia wobec Żydów, którzy będą zamknięci w getcie w Rzymie - jedynym istniejącym w Europie aż do czasu powstania państwa włoskiego likwidującego ostatecznie państwo kościelne 20 września 1870 r. Mury tego getto zburzono w 1888 r., ale w 1930 r. po zawarciu traktatów laterańskich między Piusem XI a rządem Mussoliniego naziści ponownie je reaktywowali.
Tymczasem, gdy we Francji doszło do Rewolucji w latach 1789 - 1799 jezuita Abbe Augustin Barruel w swym dziele na temat historii jakobinizmu pt. Memoires pour servir a l’Histoire du Jacobinisme wykazuje, że Rewolucja Francuska była dziełem spisku masońskiego. I choć bezpośrednio nie wskazał na Żydów, to w 1806 r. puścił w obieg sfałszowany list prawdopodobnie wysłany do niego przez policję sprzeciwiającą się polityce liberalnej Napoleona Bonapartego wobec Żydów, zwracający uwagę na rzekomy udział części Żydów w konspiracji wcześniej przypisywanej masonom. Miało to wpływ na kształtowanie się poglądów o międzynarodowym spisku żydowskim w celu zdobycia władzy nad światem.
I właśnie po upadku Napoleona w 1815 r. rośnie nacjonalizm co spowodowało zwiększenie represji wobec Żydów. Od 2 sierpnia do października 1819 miały miejsce pogromy w Niemczech, które stały się znane jako zamieszki Hep-Hep. Żydzi byli przedstawiani jako ci, którzy próbują przejąć kontrolę nad gospodarką. Pozbawiono ich praw obywatelskich. Własność żydowska została zniszczona, a wielu Żydów zostało zabitych.

Daleko większa dyskryminacja miała miejsce na terenie Rosji. Dnia 26 sierpnia 1827 r., nałożono na Żydów w Rosji przymusowy obowiązku służby wojskowej: żydowscy chłopcy w wieku poniżej 18 lat zostali umieszczeni w szkołach kantonistów ( ros. кантонистские школы ), gdzie przechodzili trening wojskowy i musieli służyć w armii przez 25 lat. Nieraz zmuszano ich do przyjęcia chrztu.
Kiedy 13 marca 1881 car Aleksander II przeciwny osiedleniu się jezuitów w Brześciu zginał w zamachu bombowym oskarżono o to fałszywie Żydów, choć sprawcą był Ignacy Hryniewiecki z organizacji Norodnaja Wola. Widoczne to stało się, gdy carem został Aleksander III. W tym mniej więcej czasie - nie przypadkowo - pojawił się w obiegu dokument znany jako Protokoły Mędrców Syjonu ( ros. Протоколы Сионских мудрецов ) – opisujący rzekome plany osiągnięcia przez Żydów globalnej dominacji. Jak twierdzi część historyków - Protokoły zostały napisane przez Matwieja Gołowinskiego, rosyjskiego współpracownika cara Mikołaja II, na zamówienie Ochrany, tajnej policji politycznej Imperium Rosyjskiego, w celu zrzucenia odpowiedzialności za ówczesne problemy polityczne i społeczne Rosji na społeczność żydowską. W dużej części Protokoły są dosłownymi cytatami fragmentów XIX-wiecznej satyry autorstwa Maurycego Joly'ego mającej formę odbywającej się w piekle rozmowy Napoleona III i Machiavellego. Encyklopedia Britannica opisuje protokoły jako sfałszowany dokument, który służył za pretekst i uzasadnienie antysemityzmu na początku XX wieku. Później były wykorzystywane przez nazistów do uzasadnienia ich polityki eksterminacji ludności żydowskiej, a obecnie są propagowane przez fundamentalistów islamskich przeciw Izraelowi.

Pochodzenie większości tego, co składa się na Protokoły, wywodzi się z broszury zatytułowanej "Dialogue aux enfers entre Machiavelli et Montesquieu ou la politique de Machiavelli au XIXe siecle par un contemporain" ( Rozmowy w piekle między Machiavellim i Monteskiuszem ), francuskiego satyryka Maurice'a Joly, który atakuje polityczne ambicje Napoleona III, posługując się diabolicznymi intrygantami w piekle. Z kolei Joly zaczerpnął znaczną część swojej broszury z popularnej powieści Eugene'a Sue pt. Les Mystères du peuple ( Ludzkie tajemnice ). W dziele Sue spiskowcami byli jezuici, a Żydzi w ogóle się tam nie pojawiają.
Ciekawe, że Hermann Goedsche, antysemita i niemiecki szpieg pracujący na rzecz pruskiej tajnej policji, który został usunięty z posady urzędnika pocztowego po spreparowaniu dowodów na rzecz oskarżenia reformatora politycznego Benedicta Waldecka w 1849 roku, włączył Dialogi Joly'ego do swojej napisanej w 1868 książki Biarritz, pod nazwiskiem Sir John Retcliffe. W rozdziale "Żydowski Cmentarz w Pradze i Rada Przedstawicieli Dwunastu Plemion Izraela" - wymyślił tajną rabiniczną kabałę, która spotyka się na cmentarzu co 200 lat, aby zaplanować terminarz żydowskiej konspiracji. Aby przedstawić to spotkanie, zaczerpnął scenę z powieści Józef Balsamo, Aleksandra Dumasa, gdzie Cagliostro i jego towarzysze wymyślają intrygę diamentowego naszyjnika, a także sceny z Dialogów, jako rezultat tego spotkania. Książka Goedschego została przetłumaczona na rosyjski w 1872 roku, a w 1891 urywek z rozdziału zawierającego opis fikcyjnego spotkania rabinicznej "rady przedstawicieli", łącznie ze splagiatowanymi Dialogami Joly'ego, krążyła już po Rosji. Prawdopodobnie rosyjska tajna policja uznała go za użyteczne narzędzie w swoich próbach zdyskredytowania liberalnych reformatorów i żydowskich rewolucjonistów, którzy zyskiwali w owym czasie społeczne poparcie. W czasie słynnej afery francuskiego oficera pochodzenia żydowskiego - Alfreda Dreyfusa we Francji ( oskarżonego na podstawie spreparowanych dowodów o zdradę na rzez Niemiec ), w latach 1893-1895, gdy polaryzacja stosunku do Żydów w Europie osiągnęła szczyt, Dialogi zostały wydane w swojej ostatecznej postaci, która ukazała się w Rosji w 1895 r. i począwszy od 1897 r. zaczęły być prywatnie wydawane jako Protokoły.
Kolejną falę popularności przeżyły po 1905 r., po utworzeniu parlamentu czyli – t.zw. Dumy. Reakcyjna Unia Narodu Rosyjskiego, znana jako Czarna Sotnia, razem z Ochraną zrzuciły winę na "międzynarodowy spisek żydowski" i rozpoczęły program szerokiego rozpowszechniania Protokołów jako uzasadnienie dla fali pogromów, które przetoczyły się przez Rosję w latach 1903-1906, i jako narzędzie do odwrócenia uwagi od społecznego aktywizmu. Prawosławny rosyjski duchowny Sergiej Aleksandrowicz Nilus rozpowszechniał Protokoły - " Rozdział 18 ", rzekomo jako pracę Pierwszego Kongresu Syjonistycznego w szwajcarskiej Bazylei w 1897 roku. Taki jest oficjalny pogląd.
Ale część historyków twierdzi, że za protokołami kryje się intryga jezuicka, którzy byli faktycznymi autorami tego pisma. Mało kto zdaje sobie sprawę z istnienia "Sekretów Mędrców z Bourg-Fontaine", dokumentu napisanego ponad 100 lat przed "Protokołami Mędrców Syjonu". Było to dzieło jezuitów mające na celu zdyskredytowanie jansenistów, katolickiego ruchu będącego w konflikcie z Watykanem. Oba dokumenty są niezwykle do siebie podobne.
Bez względu jednak na to jak było w rzeczywistości, nie ulega wątpliwości, że Protokoły odegrały fatalną rolę w historii, a wydane w milionach egzemplarzy w Rosji i w Niemczech przyczyniły się do wzrostu fali antysemickich nastrojów, rasizmu i eksterminacji ludności żydowskiej.

Za panowania nowego cara państwo wspierało nastroje antysemickie i urządzało pogromy, przez co setki tysięcy Żydów na zawsze opuściło Rosję, emigrując do USA i Europy Zachodniej. Do samych Stanów Zjednoczonych przybyło w sumie ponad 1,5 miliona Żydów. Cara i rząd obwiniano o prześladowanie i prowokowanie incydentów antyżydowskich i otwarcie wzywano do ich obalenia. Większość Żydów rosyjskich pewnie z radością powitała upadek carskiego reżimu, który podsycał antysemityzm, wyznaczał Żydom strefy osiedlania i radykalnie ograniczył ich dostęp do wyższych uczelni. Żydzi pamiętali wypędzenie z Moskwy w 1891 r. oraz fakt, że rząd carski tolerował prześladowanie Żydów i wręcz zachęcał do pogromów setek osiedli żydowskich w przededniu rewolucji 1905 r.; pamiętali proces, w którym skazano Mendla Bejlisa w 1911 r. pod zarzutem mordu rytualnego oraz deportację w głąb Rosji setek tysięcy Żydów, oskarżonych o spowodowanie klęski armii rosyjskiej w 1914 r. Jednak po rewolucji lutowej 1917 r. rząd Kiereńskiego przywrócił im prawa. Antysemityzm carskiej władzy, pomimo drastycznych środków, nie zbliżył większości żydowskiej do radykalnej lewicy. Przyczyną, dla której na pewno nie wszyscy Żydzi rosyjscy popierali bolszewików w 1917 r. był ateizm, stanowiący zaprzeczenie wiary żydowskiej.
Ideę narodowości żydowskiej z wielką pasją zwalczał Lenin. Jeszcze w 1913 r. pisał: „Ktokolwiek, wprost lub pośrednio, wysuwa hasło 'narodowej kultury' Żydów, jest ( jakiekolwiek mogą być jego dobre chęci ) wrogiem proletariatu, poplecznikiem starego i kastowej pozycji Żydów, pomocnikiem rabinów i burżuazji." Choć więc po dojściu do władzy w Rosji w szeregach bolszewickich było wielu Żydów, system tolerował ich o tyle, o ile wyrzekli się swojego żydostwa i całym sercem i duszą służyli komunizmowi.

Przewrót zbrojny w Rosji dokonany przez bolszewików w nocy z 24 na 25 października 1917 r. spowodował destabilizację w kraju. Pomiędzy listopadem a grudniem doszło do pogromów i ekscesów antyżydowskich w sześćdziesięciu miejscowościach, w tym w Benderach, Tyraspolu, Charkowie, Kijowie i Witebsku. Niespodziewane wyniesienie żydowskich komunistów na eksponowane stanowiska władzy sowieckiej dodatkowo rozjątrzyło niechętnych im mieszkańców. Tak więc, gdy wybuchła wojna domowa, w wyniku rewolucji październikowej 1917 r. - wielu Żydów zbliżyło się do bolszewików, jednak nie z powodu nagłej sympatii do czerwonych, lecz raczej pod wpływem instynktu samozachowawczego, bowiem staczanym walkom towarzyszyły masowe pogromy. Nie znaczy to jednak, że nawet wtedy wszyscy Żydzi stali się bolszewikami. Znany jest fakt, że w roku 1918 rabini z Odessy obłożyli anatemą bolszewików pochodzenia żydowskiego. A w sierpniu 1918 roku nowa komunistyczna gazeta wydawana w języku jidisz „Der Emes” („Prawda”) ogłosiła „początek proletariackiej dyktatury na żydowskiej ulicy” jednocześnie występując przeciwko chederom, Talmudowi i Torze. W czerwcu 1919 roku, za podpisem S. Agurskiego i J. Stalina, rozwiązano centralne biuro żydowskich wspólnot — tej konserwatywnej części Żydów, którzy nie przeszli na stronę bolszewików. Skonfiskowano ich majątki, zamknięto synagogi i zakazano nauki hebrajskiego oraz publikacji w tym języku. Zlikwidowano żydowskie ugrupowania - socjalistyczny Bund i Partię Syjonistyczną, które oskarżono o zdradę i zdziesiątkowano. Ci więc, którzy trwali przy swej narodowości i wierze nie mieli łatwo.

W roku 1919 Armia Czerwona z Trockim na czele ruszyła na Ukrainę. Dowódca nacjonalistów ukraińskich, Hryhorji, apelował o pomoc przeciw bolszewikom, gdyż "Ukrainą zawładnęli sprawcy ukrzyżowania Chrystusa", zaś oddziały partyzanckie walczyły pod hasłem: " Śmierć Żydom ! Za prawosławie ! " Gdy w walce nastąpił przełom, niektórzy dowódcy zmienili front i dalej dokonywali pogromów, tym razem pod auspicjami bolszewików. Na Ukrainie zamordowano około 70 tysięcy Żydów, a następne 50 tysięcy zgładzili biali z Rosyjskiej Armii Ochotniczej Denikina. W rezultacie rzuciło to Żydów w ramiona czerwonych. W partii bolszewickiej mieli liczną reprezentację. Ponieważ Żydzi mieszkali przeważnie w miastach i mieli lepsze wykształcenie niż przedstawiciele innych grup narodowościowych, nic dziwnego, że zostawali aktywistami i w obrębie partii szybko awansowali. Stąd zajęli ważne i szczególnie odpowiedzialne stanowiska w administracji nowego reżimu. Wtedy wielu Rosjan zetknęło się po raz pierwszy z nową władzą w osobie komisarza, oficera tajnej policji lub urzędnika pochodzenia żydowskiego. Prostych ludzi jednak nie interesowała cała socjologia ruchu komunistycznego. Fakty utwierdzały ich w antysemityzmie, a wizerunek Żyda-komisarza nałożył się dodatkowo na portret Żyda-bogobójcy. Za wszystkie nieszczęścia Rosji byli według nich oczywiście winni Żydzi. Nie ulega wątpliwości, że Żydzi komuniści, którzy wyrzekli się wiary i zasad Tory, a skalali się występkiem i zbrodnią - fatalnie zapisali się w historii nie tylko Rosji, ale całej Europy Wschodniej.

Po I wojnie światowej pewne środowiska katolickie ogarnął niepokój z dwóch powodów : po pierwsze - 2 listopada 1917 r. pojawił się list lorda Jamesa Balfoura do barona Waltera Rothschilda ( syna Nathana ) t.zw. Deklaracja Balfoura jako deklaracja rządu brytyjskiego wyrażająca pragnienie utworzenia w Palestynie " żydowskiej siedziby narodowej " . Balfour chciał w ten sposób uzyskać poparcie społeczności żydowskiej w czasie działań I wojny światowej. Była to odpowiedź na oczekiwania i starania ruchu syjonistycznego co doprowadziło do przyznania przez Ligę Narodów Mandatu Palestyny w 1922 r. i ostatecznie do utworzenia państwa Izrael co miało miejsce 14 maja 1948 r. na podstawie decyzji ONZ. Drugim powodem niepokoju był udział Żydów w Rewolucji Październikowej w 1917 r. oraz w próbie przewrotu komunistycznego na Węgrzech i Niemczech. Wszystko to wraz z Protokołami Mędrców Syjonu zdawało się przemawiać za międzynarodowym spiskiem żydowskim.
Z drugiej strony jezuici rządzący w Watykanie od 1814 r. prowadzili papieską politykę, której celem było zniszczenie cerkwi prawosławnej. Benedykt XV i Pius XI poinformowani zostali przez swoich jezuickich spowiedników Alissiaardi'ego i Celebrano oraz kardynała Gaspariego - Sekretarza Stanu, że " zwycięstwo [ prawosławnej ] carskiej Rosji(…) mogłoby być dla Watykanu większą katastrofą niż Reformacja. " Jest znamienne, że dopiero bolszewik Włodzimierz Lenin dał w 1922 r. generałowi jezuitów zezwolenie na powrót zakonu do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich po okresie wydalenia przez władze carskie. Za zgodą władz sowieckich zaczęła działać na terytorium ZSRR specjalna Papieska Komisja pro Russia. Jej pracami kierował w latach 1925–1934 francuski jezuita, biskup Michał d’Harbney. Zlikwidowanie cerkwi prawosławnej i cara jej protektora i zwierzchnika było zgodne z planami jezuitów.

Nie ulega też wątpliwości, że bolszewicka rewolucja była finansowana z jednej strony przez Kaisera Niemiec, aby Rosjanie zawarli pokój z Niemcami, które nie mogły równocześnie prowadzić walk podczas I wojny światowej na wszystkich frontach, z drugiej strony - rewolucja była finansowana przez elity bankierskie z Wall Street. Z jednej więc strony byli tacy jak Diego Bergen odpowiedzialny za wysłanie Lenina i jego towarzyszy do Rosji z pieniędzmi niemieckimi by wywołali rewolucję, z drugiej strony były wysyłane pieniądze z Wall Street. Nie jest chyba kwestią przypadku, że Diego Bergen, niemiecki rzymsko-katolik szkolony w jezuickich uczelniach, później został niemieckim ambasadorem w Watykanie za czasów Republiki Weimarskiej oraz hitlerowskiego reżimu. Z kolei żydowscy bankierzy z Wall Street - jak to opisuje prof. Antony C. Sutton - a więc : Jakub H.Schiff,  Felix Warburg, Otto H. Kahn, M.L.Schiff, Max Breitung, Isaac Seligman, M.Guggenheim oraz Kuhn, Loeb wspierali zawrotnymi sumami Rewolucję i swoich współrodaków w Rosji. Nie byłoby w tym nic szczególnego, gdyby nie fakt, że wszystkim sterował FED ( Federal Reserve ) - Centralny Bank USA stworzony przez Rotschildów, J.P. Morgana i Rockefellerów - ( Rycerzy Maltańskich ) w listopadzie 1910 r. w Jekyll Island Club w stanie Georgia. FED został zatwierdzony 23 grudnia 1913 r. przez prezydenta i masona - Woodrowa Wilsona. Przybyły z Frankfurtu do Nowego Jorku syn rabina Jakub H. Schiff przejął na polecenie Rothschildów kontrolę nad amerykańskim systemem pieniężnym i drukowaniem dolara. Dało to potężne możliwości żydowskim oligarchom na sfinansowanie I Wojny Światowej i Rewolucji w Rosji. Sam Jakub Schiff  dzięki małżeństwu z Teresą Loeb stał się współpartnerem spółki bankierskiej „Kuhn, Loeb & Co". Spółkę tę posiadali dwaj emigranci z żydowskich gett w Niemczech: Abraham Kuhn i Solomon Loeb. Oprócz wspomnianych rodów ważną rolę odgrywały także dwa inne żydowskie klany: Morganów i Warburgów (pochodzących z Niemiec). Były ściśle powiązane ze spółką Schiffa, Kuhna i Loeba. Paul Warburg wszedł w świat powiązań z tym wielkim kapitałem dzięki swojemu małżeństwu z Niną Loeb. Felix Warburg poślubił z kolei Frede Schiff. W ten sposób klan mógł współuczestniczyć w poczynaniach tej wielkiej siatki finansowej. Wszystkie te wymienione klany brały udział w finansowaniu zarówno wybuchu I Wojny Światowej jak i Rewolucji w Rosji. Prym jednak wiedli Rothschildowie, a na drugim miejscu Jakub Schiff.

I tu dla niektórych nić się urywa. Natomiast, trop prowadzi znacznie dalej. Faktem porażającym jest, że Rotschildowie są strażnikami skarbu Watykańskigo i pracują dla Watykanu - o czym informowała Jewish Encyclopedia, 1901-1906, Vol.2 str. 497. Światowa polityka finansowa jest więc dyktowana przez papiestwo, którego prawą ręką jest generał zakonu jezuitów. Rothshildowie jako lichwiarze Watykanu od stuleci prowadzą interesy dla papiestwa i na tym zbili swój ogromny majątek. Bill Hughes w książce The Secret Terrorists and The Enemy Unmasked, 2002 r . napisał : “ Jezuici, rękami Rothschildów i finansisty Nicholasa Biddle, dążyli do przejęcia kontroli nad systemem bankowym Stanów Zjednoczonych.” FED ( Federal Reserve ) podobnie jak Bank of America został w gruncie rzeczy stworzony przez jezuitów.

Powstaje więc słuszne pytanie : kto w tym wszystkim pociąga za sznurki i o co w tym wszystkim chodzi ? Kto zna Biblię nie jest mu trudno odpowiedzieć sobie na to pytanie.

Poczynania komunistów zarówno w Niemczech, Włoszech jak i w Rosji oraz innych krajach obserwował pilnie od samego początku kler katolicki. Potrzebni byli mu ludzie, którzy silną ręką zaprowadziliby porządek umożliwiający pełną władzę papieską. Takich fanatycznych ludzi, gotowych wypełniać każde polecenie katolickiego kleru, gotowych realizować antysemicką politykę Watykanu wkrótce znaleziono. Byli to : Adolf Hitler, Benito Mussolini ( gdy zaczął współpracować z Hitlerem ), Ante Pavelić, ks. Josef Tiso, gen. Francisco Franco, Joseph Darnand ( w czasie rządów Vichy ), biskup Alois Hudal i wielu innych, którzy ich wspierali. Jeszcze za pontyfikatu Leona XIII skrajne formy antyjudaizmu pojawiły się wśród wykształconego rzymskiego duchowieństwa, co z pewnością nie pozostało bez wpływu na katolickie otoczenie i na kleryków studiujących na papieskich uniwersytetach. Pomiędzy lutym 1881 r. a grudniem 1882 w jezuickim czasopiśmie „Civilta Cattolica” w serii artykułów powrócono do kwestii mordów rytualnych. Ich autor - jezuita Giuseppe Oreglia de San Stefano, twierdził, że zabijanie dzieci na ucztę paschalną było na Wschodzie „bardzo częste”, a wykorzystywanie krwi chrześcijańskich dzieci powszechnym prawem „obowiązującym wszystkich Hebrajczyków”. Co roku - pisał - Żydzi „krzyżują dziecko”, a żeby jego krew poskutkowała, „dziecko to musi skonać w męczarniach”. W roku 1890 pismo "Civiltà Cattolica” zajęło się Żydami w cyklu artykułów - wydanych powtórnie w formie broszury pod tytułem Della questione ebraica in Europa ( Rzym 1891 ) - których celem było zdemaskowanie działań Żydów przy tworzeniu nowoczesnego liberalnego państwa narodowego. Autor oskarżył ich, że „dzięki swej przebiegłości” wywołali rewolucję francuską, by osiągnąć równość obywatelską, a potem wcisnęli się na kluczowe stanowiska w większości gospodarek państwowych, aby przejąć nad nimi kontrolę i wszcząć swoje „jadowite kampanie przeciwko chrześcijaństwu”. Żydzi byli „rasą budzącą obrzydzenie”, „pasożytami, którzy, nie pracując i niczego nie wytwarzając, żyją z potu innych”. Pamflet kończyło wezwanie do zniesienia „obywatelskiej równości” i oddzielenia Żydów od reszty narodu.

Włoski więc organ jezuitów La Civiltà Cattolica jest najlepszym dowodem antysemityzmu tego zakonu. Faszystowki przywódca Roberto Farinacci od 1938 r. minister egzekwujący antysemicką segregację rasową widział ścisły związek między antysemicką polityką a artykułami publikowanymi przez wymienione czasopismo. W szczególności powoływał się na wypowiedzi jezuitów, że " Żydzi są zdeprawowaną rasą " i " wrogiem ludzkości " wzywając do unieważnienia wszystkich ustaw, które dają Żydom równouprawnienie obywatelskie i polityczne. Farinacci stwierdził, że faszyści mieli w jezuitach "stałych prekursorów i mistrzów w kwestii żydowskiej " - ( prof. David Kertzer str. 284, powołuje się na Farinacciego 1938, La Cheiesa e gli ebrei. Conferenza Tenuta Il 7 Novembre xvii..a Milano per l'inaugurazione annuale dello Instituto di cultura fascista. Rzym ).
Prof. Dawid Kertzer był zdania, że kościół rzymski - "rzeczywiście pomógł stworzyć podstawy dla faszystowskich ustaw rasowych ". - ( prof. Kertzer, str. 285 ).
Antysemityzm hitlerowski, zakończony fabrykami śmierci i ludobójstwem na niespotykaną dotąd skalę, wywodził się więc w prostej linii z antysemityzmu katolickiego. Nie byłoby możliwe rozpętanie tak olbrzymiej i powszechnej machiny nienawiści przez nazistów bez głębokiego, historycznego uwarunkowania jakie stworzył kler. Nie ulega wątpliwości, że Hitler nigdy nie doszedłby do władzy, gdyby nie poparcie jezuitów i Watykanu.

Hitler doszedł do władzy dzięki głosom Katolickiego Centrum ( partii rządzonej przez jezuitę Ludwiga Kaasa ) zaledwie pięć lat wcześniej ( 1933 r. ), ale większość celów cynicznie wyjawionych w Mein Kampf ( niem. dosł. Moja Walka ) było już zrealizowanych. Edmond Paris w książce pt. The Secret History of the Jesuits str. 138 napisał, że generał zakonu Włodzimierz Halke - Ledóchowski poinstruował jezuitę Bernhardta Staempfle jak napisać Mein Kampf. Gdy książka została napisana Hitler ją jedynie podpisał. Bo to zakon jezuitów udoskonalił słynny pan-germański program opisany w tej książce - por. Edmond Paris :The Secret History of the Jesuits, 1965.
Hermann Rauschning członek NSDAP i prezydent Senatu Wolnego Miasta Gdańsk cytuje słowa Hitlera : " Nauczyłem się bardzo dużo od zakonu jezuitów, powiedział Hitler. Aż po dziś dzień nic nie było tak potężne, jak hierarchiczna organizacja kościoła. Zaadaptowałem wiele z tej organizacji do swojej własnej partii. Zdradzę ci pewien sekret, zakładam ["zakon"], a w nim wychowam młodzież która zadrży podstawami świata. Wtedy, Hitler przestał mówić, powiedział tylko że więcej nie może nic powiedzieć. [ chodziło mu oczywiście o SS ] - " Hitler m'a dit ", ( ed. Co-operation, Paris 1939, str. 266, 267, 273 ). Hitler nie bez powodu wtrącił :" Widzę w Himmlerze naszego Ignatiusa Loyolę " - Adolf Hitler : Libres propos , Flammarion, Paris 1952, str.164. Wujek Heinricha Himmlera był bowiem jezuitą i jednym z ulubieńców generała zakonu Halka-Ledóchowskiego. Wujek Himmlera był starszym oficerem SS pod komendą swego siostrzeńca Reichsführera Heinricha Himmlera. Obaj spotykali się często na zamku Wawelsburg w Westphalii, gdzie mieściła się siedziba zakonu jezuitów. Himmler sam siebie nazywał " czarnym jezuitą " i odwoływał się do tradycji zakonu krzyżackiego, a całe SS założone przez niego było wzorowane na zakonie jezuitów. Heinrich Himmler był odpowiedzialny za ludobójstwo Żydów i za system obozów koncentracyjnych.
Początek wzmożonych represji antyżydowskich dała Noc Kryształowa ( niem. Kristallnacht ) z 9 na 10 listopada 1938 r. w trakcie której doszło do ogromnego pogromu Żydów w hitlerowskich Niemczech. Decyzję dotyczącą Endlösung der Judenfrage ( niem. ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej ) podjęta 20 stycznia 1942 r. W rezultacie polityki eksterminacji zamordowano ok. 6 milionów Żydów.
Antysemityzm i rasizm, którego rezultatem był Holokaust niestety nie zakończył się wraz z upadkiem III Rzeszy. T.zw. „ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej”, polegające na masowych mordach popełnianych w obozach zagłady było tylko pewnym etapem martyrologicznym w historii Żydów i nie oznaczało końca problemów.

Tymczasem w Rosji Sowieckiej następca Lenina, Józef Stalin chętnie posługiwał się antysemityzmem podczas walki o władzę w latach dwudziestych i wielkich czystek w latach trzydziestych. Ale zdarzały się i takie historie w latach 1939-1941, gdy obowiązywał pakt Ribbentrop-Mołotow, że NKWD przekazywała niewygodnych Żydów ( nawet komunistów ) w ręce Gestapo. Choć początkowo w stalinowskiej Rosji sytuacja Żydów nie była zła, to jednak po wojnie, z czasem uległa zmianie. Początkowo Stalin sprzyjał Żydom i popierał ich dążenia do zbudowania w t.zw. Palestynie własnego państwa. Jednak gdy 14 maja 1948 roku ogłoszono powstanie niepodległego Państwa Izrael, Stalin powoli zaczął zmieniać swój stosunek do nich. Stalin nie ufał działaczom Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego i zaczął podejrzewać ich o współpracę z amerykańskimi Żydami. Sowieckie władze coraz bardziej postrzegały ich jako wrogów sowieckiego państwa i samych Rosjan. Od stycznia 1949 r. zaczęło dochodzić do pierwszych aresztowań i pokazowych procesów związanych ze " spiskiem żydowskim ". Sterowane przez państwo sowieckie akcje antyżydowskie nasilały się aż do 1953 r. Represjami dotknięto wszystkie środowiska żydowskie w ZSRR, zamordowano wielu przedstawicieli inteligencji. Rozstrzelano np. wszystkich członków Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego. Kampania antysemicka rozszerzyła się także na inne kraje obozu socjalistycznego, m.in. na Czechosłowację, Węgry czy Rumunię, gdzie w pokazowych procesach stracono wielu działaczy komunistycznych pochodzenia żydowskiego. Rosyjskie pismo satyryczne „Krokodił" zamieszczało wówczas karykatury Żydów, których nie powstydziłby się hitlerowski „Der Stiirmer". Na rok 1953 zaplanowane było „ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej", czyli przymusowa deportacja wszystkich Żydów z ZSRR w głąb Syberii, jednak śmierć Stalina pokrzyżowała te plany.

Następcy Stalina wyrzekli się stosowania przemocy na taką skalę, jednak dalej promowali antysemityzm. W ZSRR pod patronatem władz mogły się więc bez przeszkód ukazywać antyżydowskie paszkwile, a obiektem ataków stało się państwo Izrael określane jako " kraj faszystowski ". Ten lewicowy antysemityzm rozprzestrzenił się także w PRL, zwłaszcza w latach 1967-1968. Wówczas to antysemityzm stał się oficjalną polityką państwa. Oficjalnie nazywany był antysyjonizmem. Kampania antyżydowska rozpoczęła się, gdy 9 czerwca 1967 r. państwa Układu Warszawskiego zerwały stosunki dyplomatyczne z Izraelem. Lewicowy antysemityzm nie ograniczał się tylko do Żydów komunistów. Antysemityzm przeżył upadek komunizmu. W byłych państwach komunistycznych zwłaszcza w Polsce kler katolicki wykorzystywał nienawiść do komunistów wśród których osoby o pochodzeniu żydowskim obsadzały ważne stanowiska państwowe. Nienawiść do Żydów stała się też paliwem wyborczym różnych organizacji i partii politycznych. Niektóre miały w tym spore doświadczenie. W 2006 r. Parlament Europejski zarzucił Polsce nasilenie się zjawisk o charakterze antysemickim, a Europejski Kongres Żydów skrytykował wydźwięk audycji katolickiego Radia Maryja. Choć oficjalnie raczej nikt z kleru aktualnie nie chce uchodzić za antysemitę, jednak nie da się zatuszować faktu, że wielu z nich w gruncie rzeczy jest zamaskowanymi antysemitami, którzy w podstępny i sprytny sposób dalej szerzą swój antysemityzm. Najlepiej widać to w internecie. Raport Fundacji wiedzy Lokalnej wykazał, że polscy Internauci najczęściej atakują Żydów. Nie ma jednak skutku bez przyczyny. Wystarczy poczytać różne strony o charakterze klerykalnym, aby wyrobić sobie na ten temat odpowiednie zdanie.

A jak sytuacja wyglądała w USA ? W latach 1900 -1924 antysemityzm i prześladowania w Europie sprawiły, że do Stanów Zjednoczonych wyjechało ok. 1,75 miliona Żydów. Przed 1900 rokiem ogół Żydów w populacji amerykańskiej był zawsze mniejszy niż 1% ludności, przed 1930 r. wskaźnik ten wynosił już 3,5%. Wzrost liczby Żydów i ich awans społeczny przyczynił się do zaostrzenia się antysemityzmu. W pierwszej połowie lat dwudziestych Żydzi byli dyskryminowani na rynku pracy, mieszkań. Dyskryminacja objęła ich uczestnictwo w wielu klubach i organizacjach. Wzrosły opłaty dla osób pochodzenia żydowskiego w szkołach i na uniwersytetach. Wzrost tendencji antysemickich w USA światowa opinia publiczna zauważyła po linczu dokonanym na Leo Franku w 1915 roku w mieście Marietta w stanie Georgia. Antysemityzm został wykorzystany do odbudowy nieaktywnego od lat 70 XIX wieku rasistowskiej organizacji Ku Klux Klan znanej z linczów, podpaleń i zabójstw.

W okresie międzywojennym producent samochodów Henry Ford propagował idee antysemickie w swojej gazecie Dearborn Independent. Gazetę wykorzystywał do krytyki nacjonalizmu żydowskiego drukując serie artykułów pt. " Międzynarodowy Żyd najważniejszy problem świata” ( „The International Jew, the World’s Foremost Problem” ). Artykuły były przedrukowywane jako pamflety i rozprowadzane po świecie. Zwróciły one uwagę Adolfa Hitlera, dla którego Ford stał się inspiracją. Po dojściu do władzy Hitlera obaj zostali przyjaciółmi. Ford miał zwyczaj dawać urodzinowy prezent Hitlerowi – czek na 100 tysięcy marek, a Hitler odznaczył go wysokim orderem III Rzeszy – Orderem Orła Niemieckiego.
W latach trzydziestych jezuita Charles Edward Coughlin ( 1891 - 1979 ) wykorzystywał rozgłośnię radiową do szerzenia cotygodniowych antysemickich audycji docierając do 38 milionów słuchaczy. Atakował cykl programów New Deal rozpoczęty przez Franklina Delano Roosvelta jako żydowski spisek finansowy, występując przeciw żydowskim bankierom i popierając politykę Hitlera i Mussoliniego. Audycje jego były znane jako : " a variation of the Fascist agenda applied to American culture".
Natomiast Louis McFadden przewodniczący Amerykańskiej Komisji Izby Reprezentantów ds. Bankowości i Waluty oskarżał Żydów o udział w polityce Roosvelta. W swym biuletynie do wyborców cytując Protokoły Mędrców Syjonu twierdził, że administracja Roosvelta jest kontrolowana przez Żydów. Amerykańska antysemicka, faszystowska organizacja The Silver Legion of America znana jako the Silver Shirts założona przez Williama Dudley'a Pelley'ego popierająca Hitlera chwaliła McFaddena za jego postawę. Pod koniec lat trzydziestych w Nowym Jorku odbyła się parada niemieckiej organizacji faszystowskiej działającej pod nazwą Amerikadeutscher Volksbund w czasie której jej członkowie nosili nazistowskie mundury i prezentowali amerykańskie flagi oraz swastyki. W 1943 roku w Detroit doszło do zamieszek skierowanych przeciwko przedsiębiorcom żydowskim.

Po ujawnieniu zbrodni hitlerowców na Żydach modny przed wojną w wielu kręgach otwarty antysemityzm przestał być społecznie akceptowany w krajach zachodnich. Niemniej treści antysemickie bywały rozprzestrzeniane pod płaszczykiem antysyjonizmu. O ile antysemityzmu nie stanowi sama krytyka Izraela i prowadzonej przez to państwo polityki, to powstanie Izraela w 1945 i konflikt izraelsko-palestyński stały się w niektórych przypadkach jego nowym źródłem.

Antysemityzm muzułmański, pojawił się już w drugiej połowie XIX w., a najbardziej rozprzestrzenił się wraz z osadnictwem żydowskim w tzw. Palestynie w wielu krajach muzułmańskich, powtarzając stereotypy z przeszłości, mechanicznie kopiowane z Zachodu. Wcześniej rozróżniano w tych tekstach izraelitów, syjonistów i Żydów, współcześnie w różnych publikacjach islamskich tym samym potępieniem objęci są wszyscy Żydzi i ludzie żydowskiego pochodzenia. Antysemickie hasła stały się właściwie nieodłączną częścią pro-palestyńskich manifestacji. Palestyńczycy nie mogą pogodzić się z utratą ziem, które niegdyś zamieszkiwali co jest niewątpliwie podłożem postawy jaką zajmują.
Wszytko zaczęło się to od migracji ludności żydowskiej uciekającej przed dyskryminacją. Ok. 40.000 Żydom z Austrii i Niemiec pozwolono osiedlić się w Wielkiej Brytanii przed wojną, w dodatku 50.000 Żydom z Włoch, Polski i innych krajów Europy Wschodniej. Do 1919 r. ludność żydowska powiększyła się do 250 tys. w kolejnych latach ilość emigrantów nadal wzrastała. Pomimo coraz bardziej poważnych ostrzeżeń pochodzących z Niemiec, na konferencji w Evian w 1938 r. Wielka Brytania odmówiła dalszym uchodźcom żydowskim na osiedlenie się w kraju. Chlubnym wyjątkiem dozwolonym przez Parlament był Kindertransport z Niemiec do Wielkiej Brytanii dzięki czemu zostało uratowanych ok.10.000 dzieci.

Pomimo dużej swobody w Wielkiej Brytanii Żydzi nie czuli się tam jednak dobrze i chcieli osiedlić się na terenie t.zw. Palestyny kontrolowanej przez Brytyjczyków, tym bardziej, że taka możliwość się otworzyła. Brytyjczycy jednak po powstaniu palestyńskich Arabów przeciw władzy brytyjskiej i osiedleńcom żydowskim w latach 1936 - 1939, chcąc utrzymać pokój na tych terenach wyraźnie ograniczyli imigrację. Wyrazem tych tendencji była t.zw. Biała Księga z 1939 r. dokument, który miał na celu uspokoić nastroje wśród ludności arabskiej i ograniczyć napływ ludności żydowskiej.
Już w t.zw. Białej Księdze Churchilla ( ang. The Churchill White Paper ) - dokumentu przyjętego przez Izbę Lordów w 1922 r. zapewniano Arabów, że " na posiedzeniu Kongresu Syjonistycznego, najwyższego organu Organizacji Syjonistycznej, który odbył się we wrześniu 1921 roku w Carlsbad, podjęto uchwałę wyrażającą oficjalne stanowisko syjonizmu, którego celem jest „ustanowienie narodu żydowskiego żyjącego z arabskim narodem na zasadach jedności i wzajemnego szacunku. " . Zwrócono także uwagę, że " Komisja Syjonistyczna w Palestynie, obecnie określana jako Syjonistyczny Komitet Wykonawczy w Palestynie, nie chciał posiadać i nie posiada żadnego udziału w administracji państwowej." Dokument został podpisany przez Winstona Churchilla. Ale po kolejnej fali żydowskich imigrantów ( ok. 80 tys. ) w latach 1924 - 1931 Arabowie w 1925 r. ponownie zaatakowali osiedla żydowskie. Rozruchy powstrzymały dopiero wojska brytyjskie przybyłe z Egiptu. Nie powstrzymało to nowych rozruchów do których doszło w latach 1928, 1929, 1930.

W związku z tym lord Sidney Webb Passfield opublikował w imieniu rządu Wielkiej Brytanii t.zw. Drugą Białą Księgę ( ang.The Passfield White Paper ), która w znacznym stopniu ograniczyła oficjalną żydowską imigrację napływającą do Mandatu Palestyny. Ton dokumentu był zdecydowanie anty-syjonistyczny, ponieważ krytycznie odnosił się do Agencji Żydowskiej i żydowskiej Powszechnej Federacji Robotników ( t.zw. Histadrut ). Biała Księga uznawała, że działalność ruchu syjonistycznego jest szkodliwa dla rozwoju gospodarczego i społecznego ludności arabskiej. W latach 1931 - 1940 nasiliła się nowa fala imigrantów żydowskich. Przybyło ok. 250 tys. Żydów z czego ok. 100 tys. uciekło przed prześladowaniami z Niemiec. Ponieważ istniało ograniczenie napływu ludności w latach 1934 - 1948 nasiliła się nielegalna żydowska imigracja – ha’apalah ( alija bet ).
W listopadzie 1935 r. Arabowie przedstawili Brytyjczykom memorandum, domagając się utworzenia demokratycznego rządu arabskiego w Palestynie, wprowadzenia całkowitego zakazu żydowskiej migracji oraz zakazu sprzedaży ziemi Żydom. Równocześnie konferencja znawców Koranu zagroziła klątwą każdemu Arabowi, który sprzeda ziemię Żydom. Napięcie rosło i ze względu na niespełnienie żądań 21 kwietnia 1936 r. wybuchły z wielką siłą rozruchy antyżydowskie. Napadano na osady i kibuce żydowskie. Arabowie dokonali ok. 10 tys. akcji zbrojnych w tym 1,3 tys. przeciwko placówkom brytyjskiego wojska. Ostatecznie osądzono, że jedynym wyjściem jest podział Palestyny na część żydowską i arabską z pozostawieniem Jerozolimy i nadbrzeżnego korytarza granicznego pod panowaniem brytyjskim. Ale kraje arabskie odrzuciły propozycję podziału Palestyny. Pod wpływem nacisków ze strony arabskiej Brytyjczycy 17 maja 1939 r. opublikowali tzw. Trzecią Białą Księgę ( ang. White Paper of 17 May 1939 ) zezwalającą na wyjazd do t.zw. Palestyny zaledwie 15 tys. żydowskich imigrantów. Biała Księga praktycznie zamknęła bramy dla uchodźstwa co w konsekwencji równało się wyrokowi śmierci dla milionów Żydów z rąk nazistów. XXI Kongres Syjonistyczny w Genewie odrzucił postanowienia brytyjskiej trzeciej Białej Księgi. Brytyjska blokada morska uniemożliwiała uciekinierom z Europy dopłynięcie do brzegów t.zw. Palestyny, choć niektórym statkom udało się jakoś przedrzeć.

W czasie II wojny światowej 1940 - 1941 włoskie bombowce przeprowadziły naloty na Hajfę i Tel Awiw i chociaż było to w niewielkim zakresie przypominało, że ten teren nie jest wolny od działań wojennych oraz tego co działo się w Europie. W 1943 r. muzułmański wielki mufti Jerozolimy Al-Hadżdż Muhammad Amin al-Hussajni wystosował do ministra spraw zagranicznych Joachima von Ribbentropa list z prośbą o interwencję na Bałkanach w celu powstrzymania dalszego napływu uchodźców żydowskich. Próby porozumienia się Arabów z nazistami zaniepokoiły Brytyjczyków, ale nie wyciągnęli z tego żadnych konstruktywnych wniosków. Żydzi mieli dosyć Brytyjczyków i 12 lutego 1944 r. żydowska organizacja zbrojna Irgun ( Ecel ) rozpoczęła walkę z brytyjską władzą mandatową w tzw. Palestynie. W 1945 r. Liga Arabska ( Egipt, Arabia Saudyjska, Liban, Syria, Irak ) wywarły nacisk na Wielką Brytanię, aby utrzymać limit żydowskiej imigracji. Kolejne blokowanie napływu uchodźców do 18 tys. rocznie stało się powodem zbrojnego powstania przeciw Brytyjczykom. Rząd brytyjski zdawał sobie sprawę, że sytuacja w Mandacie Palestyny wymyka się spod kontroli, dlatego 2 kwietnia 1947 r. oficjalnie przekazał sprawę Palestyny do Organizacji Narodów Zjednoczonych. 13 maja 1947 powołano komisję UNSCOP, która zaleciła zakończenie brytyjskiego mandatu nad Palestyną i utworzenie dwóch państw: żydowskiego oraz arabskiego. 29 listopada 1947 Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Rezolucję nr. 181. Była to decyzja dotycząca podziału Palestyny. Podawała ona datę zakończenia brytyjskiego mandatu w Palestynie na 14 maja 1948 r. Żydzi przyjęli postanowienie ONZ, natomiast Arabowie odrzucili rozpoczynając wojnę domową. 14 maja 1948 r. o godz. 16.00 Dawid Ben-Gurion odczytał na posiedzeniu Rady Ludowej ( Mo’ecet Ha-Am ) w Tel-Awiwie Deklarację Niepodległości głoszącą o ustanowieniu Państwa Izrael.

Deklaracja Niepodległości stwierdzała m.in., że Państwo Izrael : " zbudowane będzie na podstawach wolności, sprawiedliwości i pokoju – tak jak je widzieli prorocy Izraela. Państwo żydowskie zapewni wszystkim swoim mieszkańcom równość społeczną i polityczne prawa niezależnie od wyznania, rasy i płci. Gwarantować będzie wolność wyznania, sumienia, słowa, edukacji i kultury. Chronić będzie miejsca święte wszystkich religii …" Już więc w samych założeniach tkwi sprzeczność, gdyż nie można budować państwa na takich podstawach jak je widzieli prorocy i jednocześnie pozwalać na istnienie kultów sprzecznych z zasadami Bożymi opisanymi w Torze.

Kolejna sprzeczność widoczna jest na fladze Izraela. Jest to sześcioramienna gwiazda ( heksagram ) złożona z dwóch zachodzących na siebie trójkątów równoramiennych obróconych względem siebie. Uważana jest za gwiazdę Dawida i zwana również tarczą Dawida ( Magen David ). Główną rolę w pracach nad zaprojektowaniem flagi izraelskiej przypisuje się Dawidowi Wolfsohnowi, wyróżniającemu się przywódcy syjonistycznemu, który w 1905 roku, jako następca Teodora Herzla, został przewodniczącym Światowej Organizacji Syjonistycznej. Wpadł mu do głowy pomysł, aby niebiesko-białą szatę modlitewną ( tałes ) służącą do okrywania się podczas modlitwy wykorzystać jako sztandar z namalowaną na niej gwiazdą Dawida.
Ale prof. Gershom Scholem w swojej książce pt. Magen David – History of a Symbol, która ukazała się 27 lat po śmierci autora napisał : " Gwiazda Dawida nie jest żydowskim symbolem i wobec tego nie jest symbolem judaizmu " [ ang. The Magen David is not a Jewish symbol, and therefore not the 'symbol of Judaism' ]. Hexagram nie był używany przez Żydów przed 1648 r. jako ich identyfikator z wyjątkiem między 700 r. i 400 r. p.n.e. kiedy był używany do zaklęć magicznych. Po wojnie trzydziestoletniej ( 1618 - 1648 ) król Habsburg Ferdynand III nadał znak wyróżniający Żydom z Pragi w podziękowaniu za ich pomoc w walce przeciwko protestantom. Charakterystyczne jest to, że flagę, na której był hexagram zaprojektowali jezuici. Oni zawsze spiskowali przeciw Żydom i byli ich wrogami. Po przekazaniu flagi Żydom praskim symbol ten wbrew protestom rabinów zaczął się rozpowszechniać w synagogach i na uroczystościach. Encyclopaedia Britannica podaje m.in. : " Ten symbol - który historycznie nie był ograniczony do użycia przez Żydów - wziął początek w starożytności, gdy obok siebie z pięcioramienną gwiazdą, służył jako magiczny znak lub jako dekoracja ". Hexagram używany był przez masonów, spotykany w kultach pogańskich całego świata. Heksagram był symbolem gwiazdy Saturn i błędnie jest nazwany gwiazdą Dawida ( t.zw. Magen Dawid ), ponieważ Dawid nigdy nie miał z tym nic wspólnego. Hexagram był używany już w Babilonii jako symbol Ninurty, którego kult wiązano z planetą Saturn. W Mezopotamii Ninurta był nazwany Panem Ziemi. Zarówno Diodor Sycylijski jak i Plutarch wymieniają, że stał się on głównym bóstwem Kartaginy i jemu spalano na ofiarę małe, bezbronne dzieci. Wiele analiz z zakresu religioznawstwa porównawczego pokazuje, że Saturn to Moloch. Nawet dzisiaj używany jest w magii, w kabale i kartach Tarota. O gwieździe Saturna mówił niesprawiedliwie kamienowany Szczepan - Dz.Ap. 7 : 43 powołując się na proroctwo Amosa 5 : 26. W tekście hebrajskim użyto nazwy Kijun, która jest odpowiednikiem Kajmanu lub Kajwanu z akadyjskich inskrypcji, gdzie tak nazywano Saturna. W greckiej Septuagincie ( LXX ) zostało to oddane terminem Raifan, które było jednym z imion egipskiego Seba będącego odpowiednikiem Saturna.
Dlatego zdumiewać musi osoby znające historię, że dzisiaj widnieje na flagach Izraela jako symbol narodowy. Papiescy Rycerze Maltańscy i bankierzy Watykanu - Rothschildowie postarali się o to, aby ten symbol stał się symbolem Izraela pomimo protestu wielu Żydów. Na szczęście nie wszyscy Żydzi identyfikują się z tym symbolem. Od przeszło 3000 lat symbolem Izraela była zawsze menora - czyli siedmioramienny świecznik. Potwierdza to księga Apokalipsy w odniesieniu do Izraela Bożego.

W państwie Izrael, które powstało, syjonizm stworzył nową świecką tożsamość narodową opartą nie na Przymierzu z Bogiem i zasadach Tory, ale na podobnych politycznych fundamentach jakie mają pozostałe państwa. Stąd było to od samego początku ciosem w żydowską tożsamość. Takiego zdania są nie tylko chasydzi, mitnagdim, ale wszyscy którzy zdają sobie sprawę, że Ziemia Obiecana wiązała się ściśle z Przymierzem z Bogiem i szanowaniem Prawa Bożego - 3 Moj. 20 : 22 - 26; 5 Moj.4 : 1- 2; 6 : 17 - 19. Ponadto na ziemi izraelskiej był zakaz tolerowania jakiegokolwiek bałwochwalstwa i jakiegokolwiek innego kultu poza Bogiem Izraela opisanym w Torze. - 2 Moj. 20 : 1 - 11; 5 Moj. 4 : 15 - 16; 5 : 5 - 15; 3 Moj. 19 : 2. Powrót zaś do Ziemi Obiecanej wiązał się ściśle z przyjściem Mesjasza - Ps.2 : 6 - 12; Mich. 4 : 1- 4; Iz. 11 : 1 - 10; Ez.21 : 32; 48 : 30 - 35; Dan 12 : 1; Am. 9 : 11 - 15; Zach. 14 : 8 - 9.
Stąd też zdaniem tych Żydów, którzy bardziej biorą sobie do serca to co mówili prorocy Izraela, powstanie państwa Izrael jest przedwczesne, niezgodne z zasadami Tory, nie wiąże się z pokojem ( Iz. 2 : 1 - 4; 9 : 5 - 6; Mich. 4 : 1 - 4 ), lecz z ustawiczną wojną co nie zapowiada niczego dobrego.

I tak też było i jest w istocie. Natychmiast po proklamacji niepodległości Izraela rozpoczęła się wojna Arabów z Izraelem. Zapoczątkowało to serię wojen izraelsko-arabskich, które trwają do dziś. Pierwsza wybuchła następnego dnia po ogłoszeniu niepodległości. Liga Państw Arabskich wyraziła swój sprzeciw wobec podziału Palestyny. 15 maja armie Egiptu, Jordanii, Syrii, Libanu, Arabii Saudyjskiej, Iraku i milicja palestyńska, liczące łączne 60 tysięcy żołnierzy, zaatakowały nowo powstałe państwo Izrael. Plan ONZ nie został więc zrealizowany, ponieważ żydowska organizacja paramilitarna - Hagana i jordański Legion rozpoczęły walki o przejęcie kontroli nad Jerozolimą. Dnia 28 maja 1948 Jordańczycy zdobyli Stare Miasto i wygnali stamtąd wszystkich Żydów ( część została jeńcami, część przekazano Międzynarodowemu Czerwonemu Krzyżowi, a część wygnano do zachodnich dzielnic miasta kontrolowanych przez Izraelczyków ).
Kolejny konflikt dotyczył Kanału Sueskiego, który 26 lipca 1956 został przez Arabów odcięty dla izraelskiej żeglugi co wywołało kolejną wojnę 29 października. Następny konflikt to wojna sześciodniowa 1967 r. między Izraelem a Egiptem, Jordanią i Syrią, do których dołączył Irak, Arabia Saudyjska, Kuwejt i Algieria. Prowadziło to do kolejnej wojny w latach 1969 - 1970 miedzy Izraelem a Egiptem, którego wspierał ZSRR. W 1967 r. wojska izraelskie zajęły Jerozolimę ( która od 30 sierpnia 1980 r. stała się stolica Izraela ).
Tymczasem dostawy najnowszego radzieckiego uzbrojenia pozwalały przywódcom Egiptu Anwarowi Sadatowi i Syrii - Hafezowi Assadowi - snuć plany odzyskania ziem utraconych podczas wojny sześciodniowej. Dla uzyskania efektu zaskoczenia, przygotowania pozorowano jako ćwiczenia. Sam atak wyznaczono na dzień największego żydowskiego święta - Yom Kippur ( hebr. 5743 r. ) 6 października 1973 r. Rozpoczęła się egipsko-syryjska operacja Badr, której nazwa związana była z piątym dniem arabskiego Ramadanu i rocznicą zwycięstwa Mahometa pod Badr. Wojska syryjskie zaatakowały wzgórza Golan, jednak zostały powstrzymane i następnie pobite. 14 października wojskom izraelskim udało się przełamać linie egipskie na północ od Wielkiego Jeziora Gorzkiego. Ufna w swą potęgę pancerną armia egipska wdarła się w głąb umocnień izraelskich na Synaju, ale jednostki te zostały przez lotnictwo izraelskie odcięte od zaplecza i okrążone. Wtedy pod wpływem nacisków ZSRR na USA i w wyniku rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ działania wojenne zostały przerwane.

Te wojny spowodowały masową emigrację Palestyńczyków, której główną siła było OWP mająca swe bazy do 1970 r. w Jordanii, a następnie w Libanie. Anty-izraelska działalność terrorystyczna prowadzona przez OWP stała się przyczyną kolejnych wojen Izraela z Libanem w latach 1978, 1982 - 1985 w wyniku czego OWP zostało zmuszone do wycofania się z Libanu. Na miejsce OWP usuniętego z Libanu pojawił się Hezbollah. Ataki terrorystyczne doprowadziły do drugiej wojny libańskiej w 2006 r.
W dodatku w latach 1987 - 1991 doszło do pierwszej Intifady ( arab. powstania ) ludności palestyńskiej w strefie Gazy wspieranej przez Hamas przeniesione z czasem na zachodni brzeg Jordanu. OWP szukało porozumienia z Irakiem, który rozpoczął inwazję na Kuwejt. Spowodowało to I wojnę w Zatoce Perskiej w wyniku której, na podstawie rezolucji 678 wydanej przez ONZ Stany Zjednoczone i 28 sojuszników użyły siły przeciw wojskom irackim okupującym Kuwejt. Przegrana iracka osłabiła pozycję OWP zmuszając ich do negocjacji pokojowych z Izraelem w wyniku czego powstała Autonomia Palestyńska w 1993. Ale nie zakończyło to problemów z Palestyńczykami.
W 1996 roku Jasir Arafat ogłosił, że Izrael zamierza wysadzić w powietrze meczet Al-Aksa, na co dowodem miały być prace archeologów prowadzone pod Wzgórzem Świątynnym. Marzeniem Żydów bowiem zawsze było odbudować Świątynię ( t.zw. III Świątynia ).
W tym samym czasie Izrael otworzył tunel niedaleko tego miejsca, który miał ułatwić turystom przemieszczanie się po Starym Mieście w Jerozolimie. Arafat wezwał Palestyńczyków do ochrony Wzgórza Świątynnego nadzorowanego przez muzułmański religijny zarząd powierniczy Wakf.
Gdy załamały się rozmowy pokojowe izraelsko-palestyńskie w Camp-David ( 11 - 25 lipca 2000 r. ) społeczeństwo palestyńskie zniechęcone brakiem efektów i rozgoryczone trudnymi warunkami życia wznieciło kolejne powstanie. Bezpośrednim powodem była wizyta Ariela Szarona na Wzgórzu świątynnym w Jerozolimie 28 września 2000 r. i zabicie przez izraelskiego snajpera palestyńskiego nastolatka. Wybuchła druga Intifada wspomagana przez OWP, Hamas, Palestyński Islamski Dżihad oraz Brygady Męczenników Al-Aksy powiązane z organizacją Jasira Arafata - Al-Fatah jako jej odłam. Drugą Intifadę rozpoczęły uliczne walki, następnie Palestyńczycy zaczęli posługiwać się swoją główną bronią, zamachowcami-samobójcami i często detonowano także ładunki wybuchowe w samochodach pułapkach. Antyizraelskie zamachy terrorystyczne radykalnych ugrupowań spowodowały, że Izrael odpowiedział różnego rodzaju represjami, seriami zaplanowanych aresztowań, a także szeroko zakrojonymi anty-palestyńskimi operacjami wojskowymi na terenach Autonomii Palestyńskiej : 29 marca 2002 r. ( operacja " Mur Obronny " ), 22 czerwca 2002 ( Operacja " Zamknięta droga " ), 25 października 2002 r. ( Operacja " Wysunięta straż " ), 30 stycznia 2003 r. ( operacja " Gorąca ziemia " ), w maju 2004 r. ( Operacja " Tęcza " ), w październiku 2004 r. ( Operacja " Dni pokuty " ), w końcu 27 grudnia 2008 r. ( Operacja " Płynny Ołów " ). Operacje wojskowe były wymierzone przeciw organizacjom terrorystycznym, ale w efekcie ucierpiała ludność cywilna i tysiące ludzi straciło życie po obu stronach.

Intifada stopniowo wygasała wraz ze śmiercią palestyńskiego przywódcy Jasira Arafata w 2004 r. Jego następca Mahmud Abbas ( obecnie prezydent Autonomii Palestyńskiej ) wznowił z Izraelem rozmowy pokojowe, ale napotyka poważne trudności ze strony własnych radykalnych ugrupowań bojowych wzywających do Dżihadu i zniszczenia Izraela. Od 2012 roku na mocy zawartych porozumień Żydzi nie prowadzili otwartych działań militarnych wobec Palestyńczyków. Niestety Hamas, który porozumiał się z Fatahem w sprawie utworzenia wspólnego rządu nie znalazł aprobaty u władz izraelskich, przez co doszło 13 czerwca 2014 r. do nowych działań terrorystycznych. Palestyńczyków rozwścieczyła deklaracja izraelskiego rządu, w której zapowiedział przyspieszenie budowy dodatkowego tysiąca mieszkań we Wschodniej Jerozolimie dla żydowskich osadników. Rozpoczął się nowy konflikt. Jeden z przywódców Hamasu oświadczył, że „kolejna Intifada na Zachodnim Brzegu już się rozpoczęła i nikt jej nie powstrzyma”. Stało się jednak widoczne, że intifada służy Palestyńczykom jako narzędzie do realizacji ich roszczeń i do utworzenia niepodległego Państwa Palestyńskiego. Rakiety wystrzeliwane na terytorium Izraela ze strefy Gazy i podjęte działania ze strony Hamasu doprowadziły 8 lipca do kolejnej wojskowej operacji, w której użyto lotnictwo izraelskie przeciw ośrodkom militarnym Hamasu. Ze względu na lokowanie komórek Hamasu w budynkach należących do zwykłych palestyńskich rodzin i montowanie instalacji rakietowych na dachach budynków mieszkalnych, szkół, a nawet szpitali Benjamin Netanjahu wydał zgodę na rozpoczęcie akcji lądowej, której celem miało być zniszczenie tuneli, wykorzystywanych przez palestyńskich bojowników do przedostawania się na tereny Izraela oraz całkowite zniszczenie systemów rakietowych Hamasu. Niestety ofensywa lądowa spowodowała znaczne zwiększenie ofiar wśród palestyńskiej ludności cywilnej. W końcu 29 sierpnia doszło 2014 r. doszło do zawieszenia broni. Tego samego dnia Palestyńczycy wszczęli wieczorem rozruchy na Wzgórzu Świątynnym, a następnie schronili się w meczecie Al-Aksa. Mahmud Abbas 31 sierpnia 2014 r. mówiąc o przyszłym państwie palestyńskim stwierdził m.in. że " państwo bez stolicy w Jerozolimie Wschodniej nie jest rozwiązaniem ". Właśnie do Jerozolimy Wschodniej zgłaszają cały czas pretensje Palestyńczycy uważający ją za stolicę swego przyszłego, niepodległego państwa i siedzibę OWP.

[tropiciel]

c.d.

Rzecz jednak w tym, że Jerozolima była wybranym miastem Boga dla ludu izraelskiego na długo zanim przyszli tam Arabowie - 2 Kron. 6 : 6. Izraelici uważali, że Ziemia Obiecana jest środkiem świata, zaś środkiem tej ziemi jest Jerozolima. Sercem zaś miasta była Świątynia we wschodniej części miasta. W Miejscu Najświętszym znajdowała się Arka Przymierza. Obecność Boga manifestowała się poprzez niezwykłe światło co żydowscy pisarze określali mianem שכינה - Szekina' - od czasownika שכן ( szakan ) - co znaczy - zamieszkiwać, obozować, spoczywać. ( 2 Moj. 40 : 34 - 38; 4 Moj. 9 : 15 - 16 ). Zgodnie z proroctwem Jeremiasza - Jerozolima miała być nazwana - tronem Jehowy i tam w miały się zgromadzić wszystkie narody - Jer. 3 : 16 - 17. O to miejsce toczy się więc największa walka. Ale ta walka zupełnie nie uwzględnia jaka jest wola Boga.

Nie sposób zaś zrozumieć tą walkę jeśli się nie zna historii i roli jaka w tym wszystkim odgrywało i odgrywa aktualnie papiestwo. W czasie gdy do władzy doszedł cezar Konstantyn na gruzach Jerozolimy istniała niewielka kilku-tysięczna Aelia Capitolina na miejscu poprzedniego miasta o nazwie Colonia Aelia Capitolina. Plac na którym stała Świątynia został dokładnie zaorany, aby nie pozostał po niej żaden ślad. Do tego miejsca nie mieli wstępu żadni Żydzi. Stąd chrześcijanie, którzy się tam pojawili nie mogli mieć pochodzenia żydowskiego i być kontynuatorami pierwszych uczniów Jezusa. Podobno biskupem istniejącej tam gminy był Makary ( 314 - 333 ), po nim Maksym ( 333 - 348 ), a po nim Cyryl jerozolimski ( 348 - 386 ). Za kadencji tych biskupów pojawiają się zupełnie fantastyczne informacje, które w późniejszych latach urosły do rangi cudownych legend podawanych z ust do ust. Cyryl wykazał się jeszcze większym talentem i fantazją niż jego poprzednicy. Za jego rządów pojawił się ogromny kamień, zasłaniający wejście do grobu Jezusa, nieznany jeszcze Euzebiuszowi i burgundzkiemu pielgrzymowi. Objawił się mu też w cudowny sposób krzyż, na którym zmarł Jezus, najpierw zobaczył go na niebie, na wzór wizji Konstantyna, później w równie cudowny sposób zmaterializował się. Cud musiał nastąpić długo po pobycie anonimowego pielgrzyma z Bordeaux, autora Itinerarium Hierosolymitanum w Jerozolimie, który o istnieniu żadnego krzyża nie słyszał. Euzebiusz też nic o nim nie wiedział, a przecież tak ważnej informacji ani jeden ani drugi by nie przeoczył. Wyklucza to także legendę przypisującą odnalezienie krzyża cesarzowej Helenie - matce cezara Konstantyna. Ona bowiem przebywała w t.zw. Palestynie na kilka lat przed śmiercią w 328 r., a pierwsze informacje o krzyżu pochodzące bezpośrednio od biskupa Cyryla, mogą być zatem datowane nie wcześniej niż na rok 348, a więc na 20 lat po śmierci cesarzowej. Ale summa summarum uwierzono Cyrylowi, że odnalazł krzyż. Kiedy ozdobiono Golgotę drewnianym krzyżem, uznano że to ten prawdziwy i nikt temu nie zaprzeczył. W liście do cesarza Konstancjusza, datowanym na rok 351, biskup stwierdził, że dzięki łasce Bożej miało miejsce odkrycie krzyża. Użyty w tym sformułowaniu rodzaj męski ponownie wyklucza cesarzową Helenę. Z pewnością Cyryl zapoczątkował, tak popularną przez całe wieki średnie, tradycję relikwii. Z jego inicjatywy rozpoczęto rozdawanie wiernym i pielgrzymom fragmentów krzyża, odrastającego w cudowny sposób. Wspomina o tym w swoich katechezach mówiąc: „Cały zamieszkały świat jest pełen relikwii drzewa Krzyża”. Od tego właśnie momentu krzyż stał się tak popularnym symbolem, choć jego kult tak jak każdego innego przedmiotu jest ewidentnie sprzeczny z Bożym Przykazaniem Biblijnego Dekalogu ( 2 Moj. 20 : 4 - 5 ).

Podobnie fantastyczna jest opowieść o odnalezieniu grobu Jezusa. Sozomen Hermiasz, żyjący w pierwszej połowie V wieku, na początku drugiej księgi Historii Kościoła, opowiada w oparciu o pisma Sokratersa Scholastyka historię odkrycia grobu Jezusa, znacznie różniącą się od opowieści Euzebiusza. Przekazuje, że istniało na ten temat kilka odmiennych wersji. Jedna z nich mówiła o odnalezieniu go na podstawie jakiś dokumentów, które miały zaświadczać o tym, gdzie został pochowany Jezus, inna, że miejsce wskazał sam Bóg za pomocą odpowiednich znaków, inna jeszcze, że przecież i tak chrześcijanie wiedzieli gdzie znajdowała się Golgota i że nad nią poganie wybudowali świątynię Afrodyty. Historyk bardzo trafnie interpretuje fakt zastąpienia w tym samym miejscu jednego kultu drugim. Wszystko jednak wskazuje na to, że proces odbył się w odwrotnym niż myślał kierunku, gdyż to właśnie ówcześni chrześcijanie zaczęli wielbić Jezusa w przestrzeni poświęconej Afrodycie. Zwyczaj ten był później praktykowany w wielu innych pogańskich świątyniach, często bez ich wyburzania i jest dobrze udokumentowany. Ułatwił poganom zaakceptowanie nowej religii poprzez ciągłość czczenia ich świętych miejsc, choć w zmienionej już formie. ( W roku 1884 generał Charles Gordon odkrył w Jerozolimie inny grobowiec z I wieku, który uznał z grób Jezusa. Znajduje się w pobliżu Bramy Damasceńskiej, w miejscu nazwanym "Ogród grobu" (ang. Garden tomb ) i przypomina do złudzenia ten opisany w Ewangeliach. Odwiedzają go liczni turyści, głównie z kościołów protestanckich ).


Faktem jest jednak, że od tamtej pory zaczęły się pielgrzymki do " grobu Pańskiego " oraz pozostałych miejsc związanych z życiem Jezusa, których ustalenie było również problematyczne. Pierwsi chrześcijanie nigdy nie czcili takich miejsc ( 2 Kor. 5 : 7 ). Cesarz Konstantyn w dzielnicy chrześcijańskiej Starego Miasta Jerozolimy polecił wybudować Bazylikę Grobu Świętego, która przez 300 lat stała się miejscem kultu grobu Jezusa. Pod koniec tego okresu Żydzi z t.zw. Palestyny zbuntowali się przeciw cesarzowi wschodnio-rzymskiemu Harakliuszowi i poparli władcę Persji z dynastii Sasanidów - Chosrowa II Parwiza. W 614 r. Persowie zdobyli Jerozolimę, którą doszczętnie złupili, a bazyliki i kościoły zniszczyli. W nagrodę za udzieloną pomoc Żydzi mogli w latach 614 - 617 sprawować władzę w mieście. Ale w 629 r. armia bizantyńska cesarza Herakliusza odbiła Jerozolimę. Żydzi zostali wypędzeni z miasta, natomiast zniszczoną bazylikę próbowano odbudować. Wkrótce jednak w latach 636 - 640 t.zw. Palestyna została podbita przez muzułmańskich Arabów. Cały ten obszar wszedł w skład kalifatu Umajjadów. Kalif Omar ogłosił Jerozolimę trzecim co do ważności po Mekce i Medynie świętym miastem muzułmanów. W latach 688- 691 zbudowali na pozostałościach żydowskiej świątyni pierwszą muzułmańską budowlę, t.zw. Kopułę na Skale ( arab. Kubbat as-Sachra ) zwaną czasami meczetem Omara. Nie był to typowy meczet, ale raczej kopuła przykrywająca skałę na której Abraham chciał złożyć w ofierze Izaaka, natomiast według arabskich wierzeń Abraham miał złożyć w ofierze nie Izaaka lecz Izmaela i nie w Jerozolimie, ale w Mekce. Natomiast z tej skały Mahomet miał doznać wniebowstąpienia ( arab. al-mi'rāğ ). Aby uzasadnić swoje przedsięwzięcie budowy meczetu zmieniono nawet w wyrafinowany i zawiły sposób tradycyjną interpretację Koranu chcąc zrobić w nim miejsce dla Jerozolimy. Opisując Nocną Podróż Mahometa ( arab. isra ) Koran podaje: „[Bóg] bierze Swego sługę [Mahometa] nocą ze Świętego Meczetu do najdalszego meczetu”. Istniało wtedy ( ok. 621 r. ) miejsce znane Arabom jako Święte Miejsce w Mekce. Określenie „najdalszy z meczetów" był natomiast zwykłą metaforą, a nie konkretnym miejscem. Niektórzy rozumieli to opacznie i w ten sposób powstała legenda, w którą Arabowie wierzą do dziś upierając się przy tym, że Jerozolima jest ze względu na Mahometa - ich świętym miejscem. W ten sposób w 715 r. Umajjadzi wznieśli w Jerozolimie na Wzgórzu Świątynnym meczet nazwany „Najdalszym z Meczetów” ( arab. al-masjid al aksa, w skrócie Al-Aksa ).

Wraz z upadkiem Umajjadów Jerozolima popadła niemal zupełnie w zapomnienie. Miasto straciło rozgłos na 350 lat, a wzniesiona Kopuła na Skale zawaliła się w wyniku trzęsienia ziemi w niedzielę 4 września 1015 r. ( 17 Elul 4775 r. ), a Jerozolima została doprowadzona do ruiny. W latach 1004 -1014 muzułmanie zniszczyli wiele kościołów, a 1009 r. na polecenie fatymidzkiego kalifa al-Hakima zburzono Bazylikę Grobu Świętego. Wkrótce potem w 1072 r. miasto zdobyli Turcy seldżuccy i zabronili chrześcijańskim pielgrzymom przybywać do miasta. W odpowiedzi na to papież Urban II w 1095 r. wezwał do krucjaty i wyrwania grobu Pańskiego i Ziemi Świętej z rąk pogan. Cztery lata później 15 lipca 1099 r. armia krzyżowców pod dowództwem Gotfryda z Bouillon zdobyła Jerozolimę. Tym razem nie obyło się bez krwawej jatki. Miasto zostało splądrowane, a ludność wymordowana, nie oszczędzono nawet mieszkających tam chrześcijan. Krzyżowcy odbudowali bazylikę i domniemany grób Jezusa. Pod ich opieką wznowiono także pielgrzymki do Jerozolimy i na nowo rozkwitł handel relikwiami. Krzyżowcy utworzyli Królestwo Jerozolimy, które było typowym państwem feudalnym. Dla tego królestwa działał Zakon Templariuszy, Zakon Kawalerów Maltańskich, Zakon Joannitów i Zakon Krzyżacki. Rzymski papież domagał się, aby zdobycze krzyżowców były traktowane jako jego własność. Od wielu wieków było bowiem ( i jest nadal ) marzeniem papieskim, aby ostatecznie Piotr II papież zasiadł na Stolicy Jerozolimskiej jako Zastępca Chrystusa - w czym przeciwnicy papiestwa widzą możliwość spełnienia się 2 Tes. 2 : 1 - 12. Opór feudałów i ich spory o władzę uniemożliwiły jednak wtedy realizacje tego postulatu.

Ok. 1150 r. przywódcy muzułmańscy zaczęli znów podkreślać znaczenie Jerozolimy dla islamu. W 1187 r. Saladyn - sułtan Egiptu i Syrii pokonał krzyżowców i zdobył Jerozolimę. Po odbiciu Jerozolimy zainteresowanie miastem zmalało, a w 1229 r. została ponownie zdobyta przez krzyżowców i ostatecznie wymknęła im się z rąk w 1244 r.
W 1259 r. Jerozolima została splądrowana przez Tatarów. Ok. 1260 r. nastąpił początek panowania egipskich Mameluków w Jerozolimie. Do 1517 r. t.zw. Palestyna była częścią sułtanatu Egiptu. W 1517 roku Jerozolimę zdobyli Turcy Osmańscy i Jerozolima stała się częścią imperium ottomańskiego. Pod rządami sułtana Sulejmana Wspaniałego przeżywała okres pokoju i odnowy, podczas którego w 1538 r. wzniesiono wspaniale mury obronne dzisiaj otaczające Stare Miasto. Rządy Sulejmana i późniejszych sułtanów przyniosły wiek pokoju religijnego, gdyż zarówno Żydzi, muzułmanie jak i chrześcijanie mogli cieszyć się wolnością. Można było znaleźć synagogę, kościół i meczet na tej samej ulicy. Miasto pozostało otwarte dla wszystkich ludzi. W 1700 roku, Juda he-Hasid wprowadził największą zorganizowaną grupę żydowskich imigrantów do Ziemi Izraela. Jego uczniowie zbudowali synagogę zwana Hurba', która była główną synagogą w Jerozolimie od 16 wieku do 1948 roku, kiedy to została zniszczona przez Legion Arabski. Synagoga została odbudowana w 2010 roku.
Za panowania następców Sulejmana nastąpił stopniowy rozkład imperium, które w XVII wieku miało już poważne problemy ekonomiczne.
Podczas I wojny światowej kiedy Brytyjczycy odnieśli zwycięstwo nad Turkami Osmańskimi generał Allenby wraz z wojskami brytyjskimi wmaszerował do Jerozolimy. Na mocy międzynarodowych porozumień powojennych Palestyna weszła w skład brytyjskiego mandatu na Bliskim Wschodzie. Choć już wtedy dochodziło do nieporozumień i zamieszek arabsko-żydowskich, po powstaniu państwa Izrael konflikty stały się niemal codziennością.

Zaraz po proklamowaniu powstania Państwa Izrael nastąpiły liczne ataki od arabskich sąsiadów z zewnątrz oraz z wewnątrz. W dniu 28 maja 1848 r. Jordańczycy zdobyli Stare Miasto i wygnali stamtąd wszystkich Żydów. Koniec wojny arabsko-izraeleskiej 1948-1949 przyniósł podzielenie Jerozolimy na dwie części: wschodnią należącą do Transjordanii i zachodnią - do Izraela. Linia demarkacyjna przecinała centrum miasta. W 1949 Izrael uznał Zachodnią Jerozolimę za swoją stolicę. Natomiast Transjordania złamała warunki Porozumienia o Zawieszeniu Broni z 1949 i odmówiła Żydom prawa dostępu do świętych miejsc judaizmu we Wschodniej Jerozolimie.Wiele z tych miejsc zostało zniszczonych lub sprofanowanych. Ograniczenia dotyczyły także społeczności chrześcijańskiej i miejsc kultu.
Ale sytuacja uległa zmianie 7 czerwca 1967 r. kiedy w wyniku t.zw. wojny sześciodniowej wojska izraelskie zajęły Wschodnią Jerozolimę. Legion Arabski został zmuszony do wycofania się z miasta. 29 czerwca 1967 r. ogłoszono zjednoczenie Jerozolimy Wschodniej i Zachodniej, co oznacza, że Wzgórze Świątynne stało się integralną częścią państwa Izrael. Od tamtej pory pozostaje ono jednym z najbardziej zapalnych punktów na Bliskim Wschodzie.
W 1980 Izraelczycy ogłosili zjednoczenie Jerozolimy jako stolicy państwa Izraela. Jednakże te działania zostały skrytykowane przez wiele państw oraz przez ONZ, które potępiło tę decyzję w Rezolucji nr 478 domagającej się uznania suwerenności Jerozolimy „bez mocy prawnej”[/b]. Palestyńscy Arabowie zaczęli domagać się uznania Wschodniej Jerozolimy za stolicę swojego państwa. Status prawny miasta pozostał nierozstrzygnięty.
30 lipca 1980 izraelski parlament Kneset uchwalił ustawę Podstawowe Prawo Jerozolimy, która stwierdza, że zjednoczona Jerozolima jest stolicą Izraela, co oznacza, że jest ona siedzibą rządu, prezydenta i parlamentu oraz Sądu Najwyższego oraz że święte miejsca wszystkich religii są tu nietykalne, a Izrael zobowiązuje się zapewnić swobodny dostęp do nich. Społeczność międzynarodowa nie uznaje tego aktu i ambasady większości państw znajdują się w tel Awiwie.

Od marca 2013 r. można zaobserwować wzmożone wysiłki dyplomacji USA w kierunku reaktywowania idei bezpośrednich negocjacji izraelsko-palestyńskich. Istotnym obciążeniem dla rokowań były – i wciąż pozostają ­–  skrajne różnice poglądów na status prawny Jerozolimy. Izrael uważa miasto za integralną część państwa, a przede wszystkim jego niepodzielną i zjednoczoną stolicę od czasów odzyskania suwerenności. Według izraelskiego punktu widzenia Jerozolima Wschodnia, podobnie jak część zachodnia, została przejęta w wyniku uprawnionej obronnej wojny, zaś podmiot, który ów terytorium utracił – tj. Jordania – nigdy nie miał praw do miasta. Jakiekolwiek więc ustępstwa wobec Palestyńczyków wiążą się z koniecznością uznania izraelskiej suwerenności. Innymi słowy, Izrael jako posiadający prawo do tego, by kreować rzeczywistość prawno-administracyjną czy ustrojową Jerozolimy, ma również możność negocjowania suwerenności względem obszaru miasta. Ale ze względu na zaprowadzenie pokoju z Palestyńczykami Izrael jest gotowy do ustępstw o czym doskonale wiedzą Palestyńczycy, którzy chcą powstrzymać rozbudowę żydowskich osiedli, aby nie dopuścić do dominacji izraelskiej na tym terenie.

Cała przyszłość Jerozolimy a również i Izraela zależy od tego jak zostanie rozegrana kwestia Wzgórza Świątynnego. Centrum Jerozolimy a więc najbardziej istotną jego częścią zawsze było Wzgórze Świątynne, a centrum tego Wzgórza była Świątynia, w której był wielbiony Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba. Watykan doskonale zdaje sobie z tego sprawę dlatego usiłuje wykorzystywać mediację miedzy Palestyną a Izraelem do realizacji swoich celów. Ma w tej sprawie też coś do powiedzenia, gdyż niektóre miejsca od czasu krucjat i przybycia tam krzyżowców stały się własnością papiestwa. Do takich miejsc należy Wieczernik (łac.: Coenaculum), zwany także Salą na górze, gdzie według tradycji odbyła się Ostatnia Wieczerza i nastąpiło zesłanie świętego ducha Bożego w dniu Pięćdziesiątnicy. Według późniejszej tradycji Wieczernik lokalizowany był na wzgórzu nazywanym współcześnie Syjonem – najwyższym punkcie starożytnej Jerozolimy, położonym poza murami Starego Miasta, na zachód od wzgórza Ofel. Biblia jednak nic nie mówi na temat lokalizacji Wieczernika. Budynek, w którym znajduje się Wieczernik jest budowlą średniowieczną. Przyjęto, że górna kondygnacja została prawdopodobnie zbudowana na starszym zrębie pochodzącym z IV wieku, zaś położony na parterze budynku grobowiec króla Dawida jest w najprawdopodobniej fragmentem tamtej budowli. Ale badający historię budowli archeolog Bargil Pixner włoski benedyktyn zwrócił uwagę, że struktura, w której lokalizowany jest rzekomy grób Dawida, pochodzi z okresu rzymskiego i nie może być prawdziwym grobem Dawida. Wskazywałoby to, że symboliczny grobowiec króla Dawida został wzniesiony przez krzyżowców. W 1332 roku franciszkanie za 30.000 dukatów wykupili od egipskiego sułtana An-Nasira Muhammada prawo do Wieczernika na górze Syjon i założyli tam swoją siedzibę. Franciszkanie tzw. Bracia Mniejsi wrócili na stałe do Jerozolimy w 1335 roku. Bulla papieska Klemensa VI z dnia 21 listopada 1342 r. nakazywała wybudowanie dla nich na górze Syjon klasztoru. Budowli na Syjonie nadali kształt, który zachował się do czasów współczesnych.
Syryjski kościół prawosławny ma jednak inną lokalizacje Wieczernika z kamienną inskrypcją znajdującą się w klasztorze św. Marka. Miejsce to jest równie stare jak to, które przyjęte zostało za miejsce Wieczernika przez kościół rzymski. Ale papiestwu nie chodzi tu o biblijną prawdę, lecz o prawo do sprawowania władzy nad tym miejscem, a przez to do władzy nad Wzgórzem Świątynnym.
W dniu 30 grudnia 1993 r. zostały nawiązane stosunki dyplomatyczne między Watykanem - a Państwem Izrael. Po podpisaniu porozumienia między rządem Izraela a papieżem otwarto Nuncjaturę w Izraelu. Pierwszy izraelski ambasador w Watykanie złożył listy uwierzytelniające w dniu 29 września 1994 r. Był to wstęp do dalszych układów.

W 2013 r. Benedykt XVI podpisał umowę z rządem Izraela o prawie do objęcia kontroli nad Wieczernikiem. W ten sposób Watykan stworzył sobie przyczółek do dalszych poczynań. Każdy kto zna ten teren wie, że ulokowanie Wieczernika ma strategiczne znaczenie i jest oddalone tylko o kilkaset metrów od Wzgórza Świątynnego. Od wielu lat papiestwo ma swój dalekosiężny program, aby przejąć Stare Miasto i odebrać Jerozolimę z rąk Izraela. Mediacje z Palestyńczykami stanowią zasłonę dymną dla rzeczywistych celów papiestwa. Jedna z propozycji sugeruje, by Jerozolima stała się miastem międzynarodowym pod kontrolą ONZ.
Dnia 25 maja 2014 r. jezuita Jorge Mario Bergoglio jako papież Franciszek I wybrawszy się do Izraela podczas swej wizyty zaprosił do Watykanu na modlitwę o pokój przywódców stron konfliktu izraelsko-palestyńskiego czekających na jakieś rozwiązanie od wielu lat. Do spotkania papieża Szimona Peresa i Mahmuda Abbasa doszło 8 czerwca 2014 r. Nie doprowadziło to jednak do żadnego pokoju. Taka też wspólna modlitwa jest zaprzeczeniem zasad Tory. Co się za tym wszystkim kryje, nie trudno się domyśleć.
W tym wszystkim zupełnie pominięty jest Bóg, który zakazał jakiejkolwiek ekumenii z osobami nie trzymającymi się Jego Prawa ( 5 Moj. 28 : 14; 2 Kor. 6 : 14 - 18 ). Zarówno rządy izraelskie, palestyńskie jak i wszelkie pozostałe na świecie nie zwracają uwagi na Słowo Boże. Stąd też nie widzą, że wszelkie ich wysiłki do zaprowadzenia prawdziwego pokoju są daremne - ( Izaj. 57 : 20 - 21 ). Hasła pokoju głoszone przez nich nie mają większej wartości. Stworzenie sztucznego pokoju utrzymywanego nawet poprzez międzynarodowe siły zbrojne nie ma i nie może mieć nic wspólnego z pokojem Chrystusowym ( Jana 14 : 27 ).
Bardzo zwodnicze są hasła pokoju deklarowane przez Watykan. Jak wygląda realizacja pokoju w wydaniu papiestwa to pokazała historia kilkunastu wieków. Jeśli ktokolwiek ma jakiekolwiek złudzenia to powinien dokładnie zacząć studiować historię. Rozmowy ekumeniczne są najlepszą przykrywką do rzeczywistych działań papieskich, aby przejąć w atmosferze złudnego porozumienia kontrolę nad określonymi ludźmi i strefą ich zamieszkania.
Prawdziwy pokój możliwy jest tylko wtedy, gdy ludzie szanują Prawo Boże. I tylko wtedy wielbienie Boga ma sens. Stąd też żadne dążenia i zabiegi w celu przejęcia kontroli nad Wzgórzem Świątynnym nie doprowadzą do Bożej przychylności dla którejkolwiek ze stron. Bóg nie jest niczyją własnością, a już na pewno Bóg nie ma nic wspólnego z islamem, i z oficjalnym zinstytucjonalizowanym chrześcijaństwem w każdej postaci. Niestety wyścig o władzę trwa. Kto bowiem zdobędzie władzę nad Wzgórzem Świątynnym, zdobędzie władzę nad całym światem. Przynajmniej takie panuje przekonanie.

Ale JEHOWAH Bóg Hebrajczyków nie ma z tym nic wspólnego. On nie jest ani po stronie muzułmanów uwikłanych w fałszywy kult, ani po stronie odstępczych od Chrystusa chrześcijan praktykujących bałwochwalstwo i wszystko co Biblia zakazuje, ani po stronie tych Żydów, którzy zatracili duchowe rozeznanie pogrążając się w literze Prawa przez co nie poznali prawdziwego Mesjasza ( 2 Kor. 3 : 14 - 17 ). A Prawdziwy Mesjasz z pewnością przyjdzie w najmniej oczekiwanym przez ludzkość momencie, jednak nie do uzurpatorów, lecz do Prawdziwego Izraela Bożego. Przyjdzie ku wybawieniu tych, którzy go oczekują ( Łuk. 21 : 27 - 28 ). Będzie to najcięższy okres w dziejach ludzkości - Mt. 24 : 21 - 22 i gdyby JEHOWAH nie przyszedł z pomocą swym chwalcom - to nikt by nie ocalał. Ten Holocaust najgorszy ze wszystkich, który w przyszłości będą chcieli przeciwnicy zgotować Izraelowi Bożemu obróci się przeciw nim - Zach. 14 : 23 - 13.
Kto więc okaże się prawdziwym Żydem czyli zgodnie ze znaczeniem nazwy chwalcą Jehowy - pokaże przyszłość. Pewne jest jednak to, że wszelkie działania nasienia węża zawsze były skierowane przeciw prawdziwym sługom i chwalcom Bożym. Nienawiść do nich skierowana w gruncie rzeczy przeciw jedynemu Prawdziwemu Bogu była rzeczywistym źródłem antysemityzmu.


__________________________________________________

[bartek212701]

Cytat:

Wysłany: Dzisiaj 14:58 Antysemityzm - skąd się wziął ?

Z głupoty ludzi.

[pprawda]

vatican.......

http://www.spirituallysmart.com/croatia2.html

http://www.vaticanassassinsarchive.com/tjw.pdf

http://www.izrael.badacz....kty_arafat.html

---

spotkanie Peres,Abbas, Franciszek i patriarcha Bartomiej .jpg

Plik ściągnięto 131 raz(y) 112,08 KB

[Rethel]

[RM]

Tropicielu,
z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy. Bardzo proszę nie wklejaj wszystkich 10 mln stron. Postaraj się streścić w co najwyżej w 10 tyś stron.

[tropiciel]

W rzeczywistości Jaser Arafat nazywał się Abd al-Rahman abd al-Bauf Arafat al-Qud al-Husseini. Skrócił imię, aby ukryć swoje pokrewieństwo ze złej sławy nazistą i byłym muftim Jerozolimy - Haj Muhammedem Amin al-Husseinim.

Al-Husseini - wielki mufti Jerozolimy, który kombinowal z Hitlerem i Ribbentropem jak zgładzić Żydow - był wujaszkiem Arafata :

http://www.izrael.badacz....kty_arafat.html

http://pl.wikipedia.org/w...Amin_al-Husajni

A tu o innych ciekawych koligacjacjh :

http://www.spirituallysmart.com/nazi.html

________________________________________

http://vaticannewworldorder.blogspot.com

[Listek]

Za 2:12 bw "gdyż tak mówi Pan Zastępów, którego chwała mnie posłała, o narodach, które was złupiły, że kto was dotyka, dotyka źrenicy mojego oka."

Kto dotyka Izraela dotyka źrenicy oka samego Boga.

Każdy antysemita naraża się także na przekleństwo od Boga.

Rdz 12:3 bt "Będę błogosławił tym, którzy tobie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył.


Antysemityzm to zło ,które zaciemnia człowieka,tak,że jest pełen nienawiści, sam nie wiedząc właściwie dlaczego.

Chrystusowy człowiek jest pełny miłości i pokoju.

Iz 2:3 bt "mnogie ludy pójdą i rzekną: Chodźcie, wstąpmy na górę Pańską, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo pochodzi z Syjonu i słowo Pańskie - z Jeruzalem."

Pozdrawiam

[RM]

Poradźcie,
ubolewam nad losem Palestyńczyków. Czy jestem antysemitą?

[jfs300]

RM
Antysemitą prędzej byś był jakbyś nie ubolewał.
Tych co wojują dla własnej korzyści pochwalać
to jest totalny brak miłości i pozwolenie na ich upadek.
(już nie mówiąc o znieczulicy dla drugiej strony)

RM
Antysemitą prędzej byś był jakbyś nie ubolewał.
Tych co wojują dla własnej korzyści pochwalać
to jest totalny brak miłości i pozwolenie na ich upadek.
(już nie mówiąc o znieczulicy dla drugiej strony)

[Maximus Minimus]

Słowo o polskim antysemityzmie.

Większość bogactw polskich Żydów w czasie drugiej wojny światowej trafiło w łapy nazistów.
Świecidełka i dolce to jednak tylko część majątku, którą zazwyczaj łatwo jest odrobić.
Pozostały nieruchomości, których przecież nie dmuchnęli naziści. Po "wyzwoleniu" przez sowietów wszystkie kamienice i inne nieruchomości Żydów trafiły w łapy zasłużonych UB-eków i innych komunistów.
Upada komunizm, a mienia nikt oddać zamiaru nie ma. Do złodziejskiej postawy dorabiana jest maska ideologiczna, kreowana przez zainteresowanych, a którą podłapują wszyscy nieudacznicy życiowi - "żydzi nas okradają i jeszcze przyjdą odebrać naszą ziemię".
To jest polski antysemita - potomek szmalcownika albo stary UB-ek, który boi się oddać tego co ukradł.

Pzdr

[RM]

[RM]

artykuł

Mój angielski is not perfect.
Czy w tym artykule pisze, ze Polska będzie płaciła odszkodowania - zasiłki ofiarom holocaustu?

[Maximus Minimus]