Forum biblijne

[Henryk]

A może warto totalnie ignorować posty Jerzego Mariana i Zamosa?
Może kiedyś zmęczą się?
Bo dyskutować z Nimi nie da się...

[George]

[nesto]

Jerzy Marian, czy znasz historię Polski? Tę prawdziwą. Taką od najstarszych przedchrześcijańskich źródeł?
Zajmij się tym, zamiast badać historię Żydów... Zrobiłbyś coś bardzo pożytecznego, bo tego typu publikacji jest bardzo mało.

[George]

[Jachu]

No nie Jan o tym też pisał??? A gdzie ?

[George]

[Jachu]

Cytat:

LEKCJA W POZAFIGURZE „Bo cokolwiek przedtem napisano, ku naszej nauce napisano” – powiada apostoł Paweł. Jaka więc nauka byłaby pokazana w rozważanej historii? W dwóch synach Izaaka Bóg pokazał dwa przeciwstawne usposobienia i postępowanie ludzi wierzących w wieku Ewangelii. Po sprzedaniu pierworodztwa przez Ezawa zmieniono mu imię na Edom, co znaczy „czerwony”. Z niego poszedł szczep mieszkający na południe od granic Izraela – Edomici ze stolicą Bocrah i górą Seir, o której często wspomina Biblia. Ezaw w pierwszym rzędzie przedstawia Izrael, który podobnie jak on okazał się lekkomyślny. Za pierwszego przyjścia Jezusa na ziemię Izraelici wzgardzili przywilejami ofiarowanymi przez Boga. Przecież to z Żydów miał być wybrany Kościół Chrystusowy, lecz oni odrzucając swego Mesjasza odrzucili wszelkie ofiarowane im przez Boga przywileje i błogosławieństwa. Pan Jezus wykazał lekkomyślność Żydów w dwóch przypowieściach. Pierwsza zapisana u Mateusza 22:2-14 o weselu królewskiego syna i druga zapisana u Łukasza 14:15-24 o wielkiej wieczerzy. Oto wyjątek z tej przypowieści: „I posłał swego sługę w godzinę wieczerzy, aby powiedział zaproszonym: Przyjdźcie, bo już wszystko gotowe. I poczęli się wszyscy jedni po drugich wymawiać. Pierwszy mu rzekł: Kupiłem pole i muszę pójść je zobaczyć; proszę cię, miej mnie za wytłumaczonego. A drugi rzekł: Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, miej mnie za wytłumaczonego. A inny rzekł: Żonę pojąłem i dlatego nie mogę przyjść”. Z wypowiedzi wynika wyższa ocena ziemskich dóbr nad zaproszenie królewskie. Tak postąpić mogli tylko ludzie przyziemni. W czasie misji Jezusa uwaga tłumów skierowana była bardziej na rzeczy ziemskie – doczesne niż na przyszłe – duchowe. Swoim postępowaniem udowadniali, że są lekkomyślni, nie doceniają obietnic zawartych w przymierzu Abrahamowym. Swoje pierwszeństwo sprzedali za symboliczną miskę soczewicy, to znaczy za rzeczy mało znaczące, czyli za korzyści doczesne, uciechy tego świata (p. Jan 6:26-27). Apostoł Paweł stwierdza: „Albowiem Królestwo Boże to nie pokarm i napój, lecz sprawiedliwość i pokój, i radość w Duchu Świętym” Rzym. 14:17. Apostoł Paweł i Barnaba powiedzieli Żydom: „Wam to najpierw miało być opowiadane Słowo Boże, skoro jednak je odrzucacie i uważacie się za niegodnych życia wiecznego, przeto zwracamy się do pogan” Dzieje Ap. 13:46. Życie wieczne, przywilej należenia do Kościoła Chrystusowego są wspaniałymi błogosławieństwami, które miały być udziałem cielesnego Izraela, lecz brak wiary w Boskie obietnice i odrzucenie Mesjasza pozbawiło ich łaski Bożej i wszystkich duchowych błogosławieństw. W Ezawie również jest pokazane całe nominalne chrześcijaństwo, które wzorem cielesnego Izraela wzgardziło dobrami duchowymi, zawartymi w Słowie Bożym. Wiarę swą opierają oni bardziej na tradycji, tj. podaniu ustnym tzw. ojców kościoła i soborów niż na Biblii. Gardząc Słowem Bożym i zawartymi w nich obietnicami pozbywają się błogosławieństw z niego płynących. Zaniechali czekania na Królestwo Chrystusowe, które wkrótce ma być ustanowione, założyli sami królestwo pod panowaniem papiestwa i tym sposobem wrócili do rzeczy ziemskich, przemijających. Swoim postępowaniem jakby mówili: „Cóż mi pierworodztwo, gdyżem bliski śmierci”. Jakubowi za wiarę i mocowanie się z Aniołem zostało zmienione imię na Izrael, co oznacza „Możny u Boga”. Jakub po zmianie imienia przedstawia wszystkich prawdziwie wierzących, lud poświęcony – zupełnie oddanych Bogu w Wieku Ewangelii, czyli duchowego Izraela. Są to ci, którzy zupełnie zaufali Bożym obietnicom, tym sposobem stają się przez wiarę dziećmi Abrahamowymi (Gal. 3:9). Wszyscy posiadający wiarę Abrahamową są na wzór Jakuba ludźmi spokojnymi. Zainteresowani są wgłębianiem się w Słowo Boże – tym się karmią i rozkoszują na codzień. Pozbywają się ziemskich korzyści i uciech, które daje świat, gardzą nimi, natomiast cenią pierworodztwo i wszystkie przywileje odnoszące się do przyszłości i duchowego życia. Postępują zgodnie z wypowiedzią ap. Pawła: „Ale wszystko to, co mi było zyskiem, uznałem ze względu na Chrystusa za szkodę” Filip. 3:7.

Źródło

[George]

[George]

[rol23]

[booris]

[tropiciel]

Wyjaśnienie Prologu Jana 1 : 1 w wersji A. Buzzarda należy zdecydowanie odrzucić.

Jedyne logiczne wyjaśnienie :

https://www.youtube.com/watch?v=ggPTOefjes0


______________________

[tropiciel]

wyjaśnienie to jest logiczne, gdyż takie samo określenie greckie pojawia się w innych miejscach tekstów przypisywanych Janowi oraz w innych miejscach NT w nawiązaniu do początku działalności Mesjasza.

_______________________

[eksplorator]

"Na początku był Słowo. Słowo był u Boga i Słowo był bogiem"

"'Słowo' (po grecku: ho loʹgos - 'ten' Logos, jako osoba). 'Słowo' nie może być Bogiem, bo jest napisane, że "Słowo był u Boga"

W Jana 1:1 dwukrotnie użyto greckiego rzeczownika the·osʹ (bóg). Za pierwszym razem odnosi się on do Boga Wszechmocnego, u którego był Słowo („i Słowo [loʹgos] był u Boga [the·onʹ, forma fleksyjna wyrazu the·osʹ]”). Pierwszy the·osʹ jest poprzedzony wyrazem ton, formą biernikową greckiego rodzajnika, który wskazuje na odrębną tożsamość, w tym wypadku Boga Wszechmocnego („i Słowo był u [tego] Boga”).

Nie ma natomiast rodzajnika przed następnym the·osʹ w Jana 1:1. Dlatego w dosłownym tłumaczeniu powinno to brzmieć: „i bogiem był Słowo”. Część tłumaczy oddaje to drugie the·osʹ (pełniące tu funkcję orzecznika rzeczownikowego) przez „boski”, „boskiego rodzaju” albo „bogiem” [z małej litery].

W greczyźnie 'koine' występuje przy rzeczowniku rodzajnik (coś w rodzaju słowa „ten”) albo się go pomija i wtedy dane określenie nie odnosi się do konkretnego przedmiotu, lecz zależnie od kontekstu, zwłaszcza gdy pełni w zdaniu funkcję orzecznika, wyraża charakter, kategorię"

"Na początku był Słowo. Słowo był u Boga i Słowo był bogiem"

"'Słowo' (po grecku: ho loʹgos - 'ten' Logos, jako osoba). 'Słowo' nie może być Bogiem, bo jest napisane, że "Słowo był u Boga"

W Jana 1:1 dwukrotnie użyto greckiego rzeczownika the·osʹ (bóg). Za pierwszym razem odnosi się on do Boga Wszechmocnego, u którego był Słowo („i Słowo [loʹgos] był u Boga [the·onʹ, forma fleksyjna wyrazu the·osʹ]”). Pierwszy the·osʹ jest poprzedzony wyrazem ton, formą biernikową greckiego rodzajnika, który wskazuje na odrębną tożsamość, w tym wypadku Boga Wszechmocnego („i Słowo był u [tego] Boga”).

Nie ma natomiast rodzajnika przed następnym the·osʹ w Jana 1:1. Dlatego w dosłownym tłumaczeniu powinno to brzmieć: „i bogiem był Słowo”. Część tłumaczy oddaje to drugie the·osʹ (pełniące tu funkcję orzecznika rzeczownikowego) przez „boski”, „boskiego rodzaju” albo „bogiem” [z małej litery].

W greczyźnie 'koine' występuje przy rzeczowniku rodzajnik (coś w rodzaju słowa „ten”) albo się go pomija i wtedy dane określenie nie odnosi się do konkretnego przedmiotu, lecz zależnie od kontekstu, zwłaszcza gdy pełni w zdaniu funkcję orzecznika, wyraża charakter, kategorię"

[Paszko]