Forum biblijne

[EMET]

[RN]

[RN]

[RN]

[BoaDusiciel]

[efroni]

Krystian napisał/a:

Cytat:

Zrozum człowieku, że Biblia nie zna pojęcia " dusza nieśmiertelna " To wymysł pogański.

"Śmiertelna dusza" , "śmiertelny Bóg" , to dopiero wymysły pogańskie

W Biblii człowiek jest duszą i ma Duszę
"Dusza, która grzeszy, ta umrze” (Ez 18, 4)
tzn. Człowiek który grzeszy , ten umrze .

Jeżeli jest powiedziane że z powodu przewrotnego , kłamliwego języka
dusza umiera tzn. że z powodu kłamstwa , przewrotności zamiera , umiera
w człowieku coś Dobrego ("jeno Bóg jest DOBRY") ta emanacja Boskości w nas

Zarodek człowieka umieszczony w łonie kobiety rośnie i rozwija się
i gdy jest już w pełni ukształtowany rodzi się do życia w tym świecie
i tak samo jest z naszą Duszą , ten zarodek Boskości w człowieku ,
człowiek powinien pielęgnować i sprawiać by rozwijał się i rósł
gdyż dopiero , gdy jest w pełni ukształtowany , jest gotowy do Życia w Przyszłym Świecie .

Gdy człowiek , jako dusza , umiera nie rozwinąwszy Duszy (Boskości w człowieku),
to ciało wraca do "prochu ziemi" skąd zostało wzięte a Dusza (cząstka Boskości)
wraca tam skąd wyszła .

[Vandersky]

[RN]

[BoaDusiciel]

[Vandersky]

[Jachu]

Koh 3:17-22
17. Powiedziałem sobie: Zarówno sprawiedliwego jak i bezbożnego będzie sądził Bóg: na każdą bowiem sprawę i na każdy czyn jest czas wyznaczony.
18. Powiedziałem sobie: Ze względu na synów ludzkich tak się dzieje. Bóg chce ich bowiem doświadczyć, żeby wiedzieli, że sami przez się są tylko zwierzętami.
19. Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierząt; los ich jest jeden: jaka śmierć jednego, taka śmierć drugiego, i oddech życia ten sam. W niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt, bo wszystko jest marnością.
20. Wszystko idzie na jedno miejsce: powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca.
21. Któż pozna, czy siła życiowa synów ludzkich idzie w górę, a siła życiowa zwierząt zstępuje w dół, do ziemi?
22. Zobaczyłem więc, że nie ma nic lepszego nad to, że się człowiek cieszy ze swych dzieł, gdyż taki jego udział. Bo któż mu pozwoli widzieć, co stanie się potem?
(BT)
Nawet przekład preferowany przez Vandersky'ego jasno sprawę stawia.

[BoaDusiciel]

[Krystian]

[Curiel333]

Przepraszam najmocniej Panie EMET! Zwracam HONOR
Otóż posłużyłem się skrótem Ctrl C i omylnie wkleiłem Pański nick. Miałem jednocześnie włączoną 2 stronę i czytałem Pańskie cenne komentarze. Jeszcze raz najmocniej PRZEPRASZAM! Pozdrawiam :)

[Curiel333]

Biblia mówi o śmierci 1. i smierci 2. Smierć pierwsza jest śmiercią ciała. Śmierć druga jest śmiercią duszy. Śmierć duszy nie jest jej unicestwieniem. Śmierć duszy jest potepieniem, tzn. pozbawieniem jej jakiegokolwiek kontaktu z Bogiem!
Proszę zauważyć, ze Adam w momencie grzechu pierworodnego umarł od razu dla Boga, choć jeszcze żył na tej ziemi, by potem umrzeć biologicznie.

Księga Rodzaju ukazuje teologiczny wymiar śmierci. Chociaż
nie następuje ona w sposób widoczny po upadku rajskim: Adam żył
jeszcze co najmniej 800 lat od wyroku Bożego (por. Rdz 5, 3. 5), to
jednak na skutek grzechu rajskiego człowiek już umarł dla Boga.
Choć śmierć działa w człowieku nie od razu, lecz etapami, to jest
ona zerwaniem przez grzech relacji z Bogiem.

Rdz 2, 7, informując o tym, iż człowiek otrzymał od Boga życiodajne
tchnienie (nišema-t hạ jjîm), nie mówi o duszy w naszym współczesnym pojęciu. Człowiek dzięki tchnieniu otrzymanemu od
Boga, jest nép¯ eš ḥajjā
h, to znaczy bytem, który żyje, osobą żywą,
jednostką, która egzystuje. Hebrajski rzeczownik nép¯ eš określa mianowicie
całą postać bytu ludzkiego, opisuje całą osobę. Nép¯ eš nie
oznacza tego, co ktoś posiada, lecz orzeka kim ktoś jest, a więc indywidualną
jednostkę, osobę. Rdz 2, 7 mówi zatem, że człowiek jest
nép¯ eš, a nie że człowiek ma nép¯ eš 22.
Tekst o stworzeniu człowieka Rdz 2, 7 jest wyrazem biblijnej
koncepcji człowieka jako jedności. W mentalności hebrajskiej człowiek
jest zawsze rozpatrywany całościowo. W ujęciu niemal wszystkich
ksiąg Starego Testamentu człowiek jest nierozdzielną całością
psychofi zyczną23. Termin nép¯ eš rzeczywiście używane jest w księgach
Starego Testamentu najczęściej w znaczeniu „istota żyjąca”. W obecnym
zwrocie, poprzez dodanie ḥajjāh w Rdz 2, 7 (nép¯ eš ḥajjā
h), podkreśla
się właśnie ten aspekt życia, aby odróżnić stworzonego i ożywionego
przez Boga człowieka od umarłych (por. Kpł 21, 11; Lb 6, 6:
nép¯ eš me¯t- , „osoba zmarła”, „trup”)24.
Z tekstem Księgi Rodzaju (Rdz 2, 7) wyraźnie wiążą się sformułowania
słowne powszechnego i nieuniknionego prawa śmierci:
„Wróci się proch do ziemi, tak jak nią był, a duch (rûaḥ) powróci do
Boga, który go dał” (Koh 12, 7). Słowo rûaḥ przyjmuje w Starym
Testamencie niekiedy znaczenie „tchnienie”: „tchnienie życiodajne”,
„siła żywotna człowieka”. Stąd niektóre tradycje Starego Testamentu
(P) zastępują nišemat- przez rûaḥ. Czasem rûaḥ występuje
w połączeniu z wyrazem ḥajjîm (Rdz 6, 17; 7, 15 P: rûaḥ ḥajjîm). To
wyrażenie rûaḥ ḥajjîm jest identyczne z niš
emat- ḥajjîm (Rdz 2, 7 J). Tak więc, według tradycji jahwistycznej (J) człowiek otrzymał „życiodajne
tchnienie”, według tradycji kapłańskiej (P) „życiodajnego
ducha”. Ten życiodajny pierwiastek pochodzi od Boga: „Wyrocznia
Pana, który (…) ducha (rûaḥ) tchnął we wnętrze człowieka (Za 12, 1;
por. Ha 2, 19; Jr 10, 14 = 51, 17) i do Boga powraca, gdy człowiek
umiera (Koh 12, 7). Gdy Bóg daje tego ducha, umarli powracają
do życia (Ez 37, 6. 14), gdy go zabiera, człowiek wraca do prochu
ziemi (Hi 34, 14n; Ps 146, 4). Od rûaḥ zależy więc życie i śmierć
człowieka25. Podobnie wyraża to autor Księgi Mądrości piszący po
grecku: „Ten, co niedawno powstał z ziemi, i pójdzie niebawem do
tej, z której został wzięty, wezwany do spłacenia długu duszy (tẽs
psychẽs chréos)” (Mdr 15, 8)