Forum biblijne Strona Główna Forum biblijne
FORUM ZOSTAŁO PRZENIESIONE. ZAPRASZAMY www.biblia.webd.pl

FAQFAQ  SzukajSzukaj  UżytkownicyUżytkownicy  GrupyGrupy
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj  DownloadDownload

Poprzedni temat «» Następny temat
Paweł - Apostoł czy oszust?
Autor Wiadomość
.Cyprian. 


Pomógł: 87 razy
Dołączył: 26 Lut 2012
Posty: 1295
Wysłany: 2018-05-18, 18:07   

RM napisał/a:
Cyprian napisał/a:
To, co piszę nie piszę przeciwko Tobie; tylko po to, byś pewne rzeczy wziął pod uwagę.


Pisma nie są zbiorem oderwanych fragmentów i przypadkowych sformułowań.
....


Zdaję sobie z tego sprawę. Niestety nie jestem w stanie przekopiować wszystkich istotnych fragmentów lub większych całości, gdyż byłoby to nieczytelne, bądź baza tego forum takiego ogromu informacji by nie zniosła. Na Forum Biblijnym - cytujemy Biblię.

RM napisał/a:

Zawierają ściśle określoną treść i przekaz, będące źródłem prawdy. Pisma nie są same w sobie prawdą, ale zawierają w sobie prawdę, którą trzeba oddzielić od fałszu.


Aha, fałszu. Czyli, jeśli dobrze zrozumiałem, Pisma zawierają też fałsz?! Czyli trzeba poprawiać? Samemu?

efroni w innym temacie napisał/a:

Jest wiedzą powszechną że pisma NT (w tym i pisma Pawła) to nie oryginały a trzecie czy czwarte kopie , nie wolne od przeinaczeń .


Efroni wokoło nazywa niezgadzających się z nim 'pouczaczami'. To teraz, być może, Was trzeba nazwać "poprawiaczami"?

Ja rozumiem prosto. Bo tu nie trzeba filozofii. Nie będę odpowiadał na każdą myśl przedstawioną w Twojej odpowiedzi, bo Henryk odpowiedział i ja zasadniczo się pod tym podpisuję, bo główne znaczące myśli są w jego odpowiedzi zawarte, poparte Pismem.

Ty tak: wiesz, że nie znam Pawła ergo nie znam jego Pism i wiesz, że tkwię w dualizmie. To, co teraz napiszę - uważam, że muszę napisać:

- czyli nie tylko że masz zasadniczo inne zdanie, ale pokazujesz nawet przyczynę mojej niemożności wspięcia się na wyżyny, na które Tobie udało się wejść. Dokonałeś psychoanalizy po całości. Wszystko Ci się udało, ale w tym zapale jednego nie potrafisz - zorientować się w strukturze forum - bowiem prowadziłem z Tobą dysputę nie w tym temacie, tylko w temacie Pieśń nad pieśniami a Ty, ni stąd ni zowąd odpowiadasz mi tutaj.

Ale nic, mimo wszystko w miarę miło się rozmawiało. Na koniec, pozdrawiam.
_________________
Jestem na forum. Nie nauczam, bo jeszcze mało wiem.
Nie nauczam, tylko dyskutuję.
 
 
RM 

Wyznanie: Unitarianizm jest błędem
Pomógł: 157 razy
Dołączył: 20 Mar 2012
Posty: 3253
Wysłany: 2018-05-18, 19:17   

Henryku,
Ty jesteś z innej "bajki". W tym, co napisałeś, nie znajduję niczego , co wzbudzałoby we mnie jakąkolwiek "namiętność" do pisania. Nie mam się o co "zaczepić". Będę konsekwentny w tym, co wcześniej Ci napisałem i nie będę z Tobą rozmawiał. Pomyślności.

Cyprian.
Jedyne, co mnie zainteresowało w Twojej wcześniejszej wypowiedzi, był fragment z l. do Rzymian. Dlatego odpowiedziałem w temacie dotyczącym Pawła. To, że dyskutowałeś ze mną w innym temacie, nie oznacza, że ma to cokolwiek wspólnego z Pnp. Szkoda, że unosisz się dumą i "strzelasz focha", bo taka postawa może okazać się docelowo zgubna. Niemniej obydwaj zdajemy sobie sprawę z tego, że żaden z nas nie jest drugiemu do niczego potrzebny i spokojnie możemy się bez siebie obyć. Na koniec również pozdrawiam.

Luba,
jesteś jedyna i niepowtarzalna ;-)
 
 
Henryk 

Pomógł: 453 razy
Dołączył: 10 Lis 2008
Posty: 10237
Wysłany: 2018-05-18, 19:41   

RM napisał/a:
Henryku,
Ty jesteś z innej "bajki".

Ależ drogi "poprawiaczu" Słowa Bożego- faktycznie tworzysz zupełnie inne bajki. :-D
Niestety, jesteś jak widać nawet na tym Forum- powtarzalny i wcale nie oryginalny.
Poprawiaczy, tworzących sobie "boga" na swe prywatne podobieństwo było i jest tu wielu. :-(

Cytat:
Nie mam się o co "zaczepić".

Wiem. :lol:
Nie posiadasz żadnych Biblijnych argumentów.
Konwersacja z Tobą także nie sprawia mi frajdy.
Bądź zdrów!
 
 
.Cyprian. 


Pomógł: 87 razy
Dołączył: 26 Lut 2012
Posty: 1295
Wysłany: 2018-05-18, 20:25   

RM napisał/a:


Cyprian.
Jedyne, co mnie zainteresowało w Twojej wcześniejszej wypowiedzi, był fragment z l. do Rzymian. Dlatego odpowiedziałem w temacie dotyczącym Pawła. To, że dyskutowałeś ze mną w innym temacie, nie oznacza, że ma to cokolwiek wspólnego z Pnp. Szkoda, że unosisz się dumą i "strzelasz focha", bo taka postawa może okazać się docelowo zgubna. Niemniej obydwaj zdajemy sobie sprawę z tego, że żaden z nas nie jest drugiemu do niczego potrzebny i spokojnie możemy się bez siebie obyć. Na koniec również pozdrawiam.
...


;-) Nie unoszę się dumą i nie strzelam focha. A w zamierzoną odpowiedź w innym temacie - trudno uwierzyć, ale ... . Porządek forum wymaga precyzyjnego cytowania. Pozdrawiam
_________________
Jestem na forum. Nie nauczam, bo jeszcze mało wiem.
Nie nauczam, tylko dyskutuję.
 
 
Listek 


Pomógł: 551 razy
Dołączył: 31 Mar 2013
Posty: 7852
Skąd: Gdynia
Wysłany: 2018-05-19, 09:17   

_________________
Twa sprawiedliwość to wieczna sprawiedliwość, a Tora Twoja jest prawdą Ps.119,142
"I będzie ci jako znak na ręce twojej i jako przypomnienie między oczyma twoimi, aby prawo Boga było zawsze w ustach twoich." Wj 13:9
 
 
EMET 

Wyznanie: Świadkowie Jehowy w Polsce
Pomógł: 248 razy
Dołączył: 04 Wrz 2006
Posty: 11186
Wysłany: 2018-05-19, 13:18   

Listek napisał/a:


EMET:
Negatywny mój odbiór wywodów Gościa na nagraniu. :-(
Pokpiwając z „pastorów” innych ‘Nacji Rel.’, sam się jednak ma za „pastora” – tego lepszego; takiego, z którego tylko „czerpać garściami”. Czyżby… :aaa:
Chełpliwość „pełną gębą”, jako się mawia… :bardzo_smutny:

Stephanos, ps. EMET
_________________
„Wielu będzie biegać tu i tam [po hebrajsku: < jᵊszōṭᵊṭû >], i nastanie obfitość prawdziwej wiedzy” -- Daniela 12:4b; ‘PNŚ/ZW’, Przypis.
 
 
George 


Wyznanie: NAZAREJCZYK
Pomógł: 23 razy
Dołączył: 02 Paź 2014
Posty: 1463
Wysłany: 2018-05-22, 15:24   Faryzeusz Paweł - Apostoł czy Oszust

Takie informacje o 'Św.' Faryzeuszu Pawle podaje nam Wikipedia. Spróbujmy wspólnie zbudować kronikę wydarzeń odnośnie Pawła, i wtedy okaże się czy był on 'Apostołem' czy 'Zwodzicielem' i prześladowcą Kościoła który Chrystus zbudował na Apostole Św. Piotrze.


Może ustalmy wpierw kiedy Paweł został ścięty na rozkaz Cesarza Nerona.

Czy był to rok 64, czy 67/68 AD ?




_____________________

Paweł z Tarsu



https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Paweł_z_Tarsu

Paweł z Tarsu, Paweł Apostoł, Szaweł, Saul, Szaul, hebr. שאול התרסי Szaul ha-Tarsi (ur. ok. 5–10 w Tarsie w Cylicji, zm. ok. 64–67 w Rzymie) – Żyd z Tarsu, święty chrześcijański, męczennik. Zwany Apostołem Narodów, choć nie należał do grona dwunastu apostołów, ani nawet do szerszej grupy uczniów Jezusa Chrystusa towarzyszących Mistrzowi w czasie jego publicznej działalności. Był nawróconym faryzeuszem, który wcześniej prześladował chrześcijan. Czczony razem ze św. Piotrem Apostołem. Autor listów wchodzących w skład Nowego Testamentu. Jest wymieniany w modlitwie eucharystycznej Kanonu rzymskiego.
Święty
Paweł Apostoł
Szaul ha-Tarsi
apostoł, męczennik, Apostoł Narodów


Próba przedstawienia twarzy św. Pawła
Data imiejsce urodzenia
5–10
Tars, Cylicja
Data imiejsce śmierci
64–67
Rzym
Czczony przez
Kościół katolicki
Cerkiew prawosławną
Wspomnienie
25 stycznia i 29 czerwca (kat.)
29 czerwca/12 lipca (praw.) (razem ze św. Piotrem)
Atrybuty
miecz




Štefan Šubic, Męczeństwo św. Szczepana, za św. diakonem młodzieniec, u którego stóp leżą szaty kamienujących, identyfikowany jako Paweł z Tarsu
ŻyciorysEdytuj
Wykształcony w Jerozolimie faryzeusz; początkowo prześladowca chrześcijan. Pod wpływem wydarzenia w drodze do Damaszku około 35/36 roku, nawrócił się i przyjął chrzest. Po krótkim pobycie w Arabii rozpoczął działalność w Damaszku. Później, odwiedziwszy przełożonych gminy w Jerozolimie, wrócił do rodzinnej Cylicji. Za sprawą Barnaby pracował w Antiochii.
Odbył trzy podróże misyjne. W czasie pierwszej (ok. 45–49) odwiedził Cypr oraz środkową część Azji Mniejszej. Po powrocie wziął udział w tzw. soborze jerozolimskim, gdzie rozstrzygnięto kwestię przyjmowania przez chrześcijan pochodzenia pogańskiego przepisów Prawa mojżeszowego. W czasie drugiej podróży misyjnej (50–52) działał na terenie Azji Mniejszej, Macedonii i Grecji, a głównym terenem działalności w czasie trzeciej podróży (53–58) był Efez.
Aresztowany w Jerozolimie w 58 roku, przez dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei. W czasie procesu jako obywatel rzymski odwołał się do cesarza. Do Rzymu wyruszył jesienią 60 roku. Po trzymiesięcznym pobycie na Malcie dotarł do stolicy Cesarstwa, gdzie przebywał w areszcie domowym do 63 roku.
Później został przypuszczalnie uwolniony i kontynuował działalność misyjną w Hiszpanii, Efezie i Macedonii. Uwięziony w czasie prześladowania chrześcijan rozpętanego po pożarze Rzymu (64) został skazany na śmierć i ścięty w Rzymie zapewne w 64 lub 67 roku.
Przypisuje mu się autorstwo 13 listów wchodzących w skład Nowego Testamentu, z czego autorstwo siedmiu uchodzi za pewne, zaś pozostałych sześciu za dyskusyjne. Paweł wywarł wielki wpływ na wczesnochrześcijańską doktrynę, będąc zwolennikiem rozszerzenia misji na pogan, niezależnie od ich pochodzenia i stanu społecznego. Z tego względu nazwany został przez tradycję Apostołem Narodów (Apostołem Pogan).
Podstawowym źródłem informacji o losach Pawła z Tarsu – oprócz jego Listów – są Dzieje Apostolskie.
Młodość i nawrócenieEdytuj
<img alt="" src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b9/Caravaggio-The_Conversion_on_the_Way_to_Damascus.jpg/180px-Caravaggio-The_Conversion_on_the_Way_to_Damascus.jpg" width="180" height="237" class="thumbimage" data-file-width="2309" data-file-height="3034">

Caravaggio – Nawrócenie Pawła z Tarsu
Urodził się jako Szaweł (Saul) w Tarsie (obecnie Tarsus) w Cylicji w żydowskiej rodzinie, posiadającej rzymskie obywatelstwo. Był synem faryzeusza z pokolenia Beniamina. Według Hieronima ze Strydonu jego rodzice pochodzili z Giskali (współczesny Dżisz) w Galilei.
Nie jest znany sposób, w jaki przodkowie Pawła uzyskali obywatelstwo rzymskie. Jednym ze sposobów nabycia obywatelstwa było jego nadanie jednostce lub grupie ludzi z uwagi na zasługi lub ze względów politycznych. Drugim sposobem było wyzwolenie niewolnika – wyzwoleniec z reguły otrzymywał obywatelstwo. Joachim Gnilka ten drugi sposób uważa za bardziej prawdopodobny.
Dokładna data urodzenia Szawła nie jest znana. Określa się ją na lata między 5 a 10 rokiem, niektórzy badacze podają tylko, że urodził się przed rokiem 10. Dwie przesłanki co do daty urodzenia, na których opierają się badacze to:
* fragment Dziejów Apostolskich, który mówi, że w momencie śmierci Szczepana Szaweł był „młodzieńcem” (gr. neanias), mógł mieć najwyżej dwadzieścia kilka lat.
* wypowiedź Pawła z Listu do Filemona, w której nazywa siebie presbytes, czyli „stary”; tak wówczas określano ludzi po 50. roku życia.
Został obrzezany ósmego dnia po narodzeniu. Wychowywał się w środowisku żydowskiej diaspory, która w tym rejonie stykała się z kulturą hellenistyczną. Znał język aramejski i grecki. Jako młody faryzeusz, niezależnie od swojej pozycji społecznej, musiał nauczyć się jakiegoś rzemiosła – w przypadku Szawła była to umiejętność tkania płacht namiotowych.
Między 18 a 20 rokiem albo około 28–30 roku przybył do Jerozolimy, gdzie studiował Torę w szkole Gamaliela Starszego.
Jako młody faryzeusz był przeciwnikiem chrześcijan. Około 35 roku był przy ukamienowaniu Szczepana, jednego z siedmiu diakonów. Później osobiście zaangażował się w prześladowanie chrześcijan w Jerozolimie. Około 35 roku wyposażony w listy polecające od Sanhedrynu, udał się do Damaszku z nakazem aresztowania zwolenników nowej drogi.
Jak podają Dzieje Apostolskie

Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?” „Kto jesteś Panie?” – powiedział. A On: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić”. Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo. Szaweł podniósł się z ziemi, a kiedy otworzył oczy, nic nie widział. Wprowadzili go więc do Damaszku, trzymając za ręce. Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił[8].
W Nowym Testamencie znajdują się trzy różne opisy tego wydarzenia. W Dz 9,3-7 ludzie, którzy mu towarzyszyli, słyszeli głos, lecz nikogo nie widzieli. W Dz 22,9 Paweł opowiadał, że jego towarzysze nie słyszeli głosu rozmawiającego z Pawłem, za to widzieli światło. Komentatorzy biblijni tłumaczą, że towarzysze Pawła słyszeli głos, ale nie słyszeli artykułowanej mowy. Kolejny opis tego wydarzenia zapisany w Dz 26,13-18 podał Paweł, relacjonując zdarzenie przed Herodem Agryppą II, królem żydowskim.
Niektórzy teolodzy zwracają uwagę, że określanie wizji w drodze do Damaszku mianem nawrócenia nie jest najszczęśliwsze. Wskazują na to, że Paweł nie przechodził drogi z obojętności religijnej do gorliwości bądź z niewiary w Boga do wiary, lecz z gorliwej służby Bożej, z której zawsze był dumny, do życia w łasce, do poznania Jezusa Chrystusa i służenia bez podziału Jego Ewangelii (Henryk Fros). O nawróceniu mówią m.in. J.L. Lilly, U. Wilckens, W. Rakocy, A. Paciorek, E. Hirsch i H.W. Hollander, o powołaniu wolą mówić K. Stendhal, J. Gnilka, C. Dietzfelbinger, G. Pani czy R. Orłowski. Niemal wszyscy teolodzy, skłaniając się ku jednemu terminowi, uznają drugi za, przynajmniej w pewnym sensie, uprawniony.
Początek działalnościEdytuj
W Damaszku został ochrzczony przez Ananiasza. Po chrzcie udał się na krótko do „Arabii” (kraju Nabatejczyków). Powróciwszy do Damaszku, przez trzy lata w synagogach głosił, że Jezus Chrystus jest Mesjaszem. Gdy część Żydów postanowiła go zgładzić, na początku 37 roku albo około 39 roku sytuacja stała się zbyt niebezpieczna. Namiestnik nabatejskiego króla Aretasa IV rozkazał pilnować miasta, chcąc pojmać Pawła, lecz jemu udało się zbiec. Uczniowie spuścili go nocą w koszu z okna przez mur i udał się do Jerozolimy.
W Jerozolimie przebywał piętnaście dni. Chrześcijanie, pamiętający go jako prześladowcę, traktowali go nieufnie. Dopiero dzięki Barnabie udało mu się poznać dwóch z grona apostolskiego: Piotra i Jakuba, „brata Pańskiego”. Gdy Pawłowi zaczęło grozić niebezpieczeństwo, udał się przez Cezareę do rodzinnego Tarsu. W Cylicji i Syrii spędził kilka lat, dopóki nie zjawił się Barnaba, który ściągnął go do Antiochii nad Orontesem. Miało to miejsce w 43 albo około 44 roku.
<img alt="" src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b8/Conversi%C3%B3n_de_San_Pablo.jpg/220px-Conversi%C3%B3n_de_San_Pablo.jpg" width="220" height="315" class="thumbimage" data-file-width="422" data-file-height="605">

<img alt="" src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3e/Saint_Paul_in_Holy_Stavronikita_Monastery.jpg/220px-Saint_Paul_in_Holy_Stavronikita_Monastery.jpg" width="220" height="274" class="thumbimage" data-file-width="399" data-file-height="497">

Ikona św. ap. Pawła z monasteru Stavronikita (święta Góra Athos) autorstwa Teofana Kreteńczyka (1546)
Pierwsza podróż misyjna (45–48)Edytuj
<img alt="" src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/63/Broad_overview_of_geography_relevant_to_paul_of_tarsus.png/400px-Broad_overview_of_geography_relevant_to_paul_of_tarsus.png" width="400" height="195" class="thumbimage" data-file-width="1569" data-file-height="764">

Mapa obejmująca najważniejsze miasta odwiedzone przez apostoła Pawła
Pierwszą podróż misyjną Pawła z Tarsu datuje się na lata 45–48.
Barnaba i Paweł zostali wysłani przez działających w Antiochii chrześcijańskich nauczycieli i proroków do Seleucji. Stamtąd skierowali się na Cypr; w podróży towarzyszył im Jan Marek. Prowadzili działalność w synagogach w Salaminie. W Pafos zostali wezwani przez rzymskiego prokonsula Sergiusza Pawła. Przed jego obliczem starli się z Elimasem Bar Jezusem, „fałszywym prorokiem żydowskim”, który obawiał się, że straci wpływy w wypadku przyjęcia przez prokonsula chrześcijaństwa. Paweł, oburzony postępowaniem Elimasa, zesłał na niego czasową ślepotę.
Po opuszczeniu Pafos udali się drogą morską do Perge. Tam Jan Marek podjął decyzję o powrocie do Jerozolimy, z kolei Paweł i Barnaba udali się do Antiochii Pizydyjskiej, by po kilku tygodniach pójść do Ikonium. Prowadzili działalność w tamtejszych synagogach. Gdy jednak w Ikonium część Żydów podburzyła przeciwko nim znaczniejszych obywateli, zagrożeni ukamienowaniem misjonarze uciekli do Listry. Gdy Paweł uzdrowił człowieka cierpiącego na bezwład nóg, został ogłoszony przez tłum wcieleniem Hermesa, zaś Barnaba – Zeusa. Z trudem powstrzymali ludzi od złożenia im ofiar. Do Listry dotarli jednak przeciwnicy Pawłowego nauczania z Antiochii Pizydyjskiej i Ikonium, którzy podburzyli tłum przeciwko apostołowi. Wywlekli go za miasto i ukamienowali, jednak apostoł przeżył i powrócił do miasta, a następnego dnia wraz z Barnabą odszedł do Derbe.
Udział w tzw. soborze jerozolimskimEdytuj
Osobny artykuł: Sobór jerozolimski.
W tym czasie poważniej zarysował się konflikt między chrześcijanami pochodzenia żydowskiego a nawróconymi poganami. Pierwsi uważali, że aby zostać chrześcijaninem, najpierw należy przyjąć zasady i wymogi prawa mojżeszowego; drudzy, iż nie jest to wymagane. Do drugiej grupy zaliczał się m.in. Paweł z Tarsu.
Z tą kwestią związany jest tzw. konflikt antiocheński, opisany przez Pawła w Liście do Galatów: Piotr spożywał w Antiochii posiłki razem z poganami, dopóki nie zjawili się chrześcijanie z Judei, którzy spowodowali odsunięcie się Piotra (a nawet Barnaby) od chrześcijan nie-Żydów. Spowodowało to ostrą reakcję Pawła, który zganił Piotra.
W celu rozwiązania sporu Paweł i Barnaba udali się do Jerozolimy na tzw. sobór jerozolimski. Potwierdzono tam stanowisko Pawła; postanowiono, że jedyne przepisy Prawa obowiązujące pogan to powstrzymywanie się od: ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego co uduszone i od nierządu (rozpusty) – Dzieje Apostolskie 15:29.
Paweł i Barnaba powrócili do Antiochii z dekretem wydanym przez apostołów i starszych odnośnie spornej kwestii.
Druga podróż misyjna (50–52)Edytuj
Drugą podróż misyjną Pawła z Tarsu datuje się na lata 50–52,.
Paweł zamierzał wraz z Barnabą odwiedzić chrześcijańskie gminy, w których działali w czasie pierwszej podróży misyjnej. Barnaba chciał zabrać ze sobą Jana Marka, czemu sprzeciwiał się Paweł, mając w pamięci, że ten opuścił ich w Pamfilii. W efekcie Barnaba zabrał Marka i udał się z nim na Cypr, z kolei Paweł w drugą podróż misyjną wyruszył w towarzystwie Sylasa.
Przez Syrię i Cylicję dotarli do Derbe. Następnie odwiedzili Listrę, gdzie dołączył do nich Tymoteusz. Później przeszli Frygię, Galację i Myzję. Zrezygnowawszy z planów odwiedzenia Bitynii, zjawili się w porcie w Troadzie. Przypuszcza się, że tam dołączył do nich Łukasz, gdyż od tego momentu relacja w Dziejach Apostolskich utrzymana jest w pierwszej osobie liczby mnogiej.
Z Troady popłynęli do Samotraki, a już następnego dnia do Neapoli (obecna Kawala). W Filippi spędzili kilka dni; wtedy Paweł ochrzcił Lidię, handlarkę purpury z Tiatyry. Tam też Paweł uzdrowił opętaną niewolnicę. Ściągnął tym na siebie gniew jej właścicieli (dziewczyna przynosiła im spore zyski jako medium spirytystyczne), którzy oskarżyli jego i Sylasa przed pretorami. Ci kazali zbić rózgami misjonarzy, a następnie wtrącić ich do więzienia. Nocne trzęsienie ziemi przyniosło wolność Pawłowi i Sylasowi; następnego dnia zostali uwolnieni przez pretorów.
Przez Amfipolis i Apolonię dotarli do Tessalonik, gdzie Paweł – zgodnie ze swoim zwyczajem – zaczął działalność od wystąpień w żydowskiej synagodze. Po trzech tygodniach zdołał pozyskać dla chrześcijaństwa grupkę Żydów, a także Greków. Część gminy żydowskiej jednak otwarcie wystąpiła przeciwko Pawłowi i Sylasowi; w tej sytuacji skierowali się do Berei.
Pozostawiwszy tam Sylasa i Tymoteusza, Paweł udał się do Aten, gdzie przemawiał na Areopagu. Tam udało mu się skłonić ku chrześcijaństwu nieliczne osoby, m.in. Dionizego Areopagitę i Damaris. Z Aten udał się do Koryntu, gdzie przebywał przez mniej więcej półtora roku.
W Koryncie do Pawła dołączyli Pryscylla i Akwila. Przybyli też do miasta Sylas i Tymoteusz. Pawłowi udało się nawrócić m.in. Kryspusa, przełożonego synagogi, jednak nieprzychylna mu część Żydów oskarżyła go przed nowym prokonsulem Achai – Gallionem. Ten uznał, że charakter sporu jest wyłącznie religijny i pozostawił go do rozwiązania samym Żydom.
Paweł, opuściwszy Korynt w towarzystwie małżeństwa Akwili i Pryscylli, popłynął w stronę Syrii. W Kenchrach, zgodnie z wcześniej złożonym ślubowaniem, ogolił głowę. Następnie zatrzymał się w Efezie, gdzie zostawił Akwilę i Pryscyllę. Sam nie chciał pozostać dłużej w mieście, ale zapewniał, że postara się jeszcze tam wrócić. Wrócił do Antiochii, lecz nie zatrzymał się tam zbyt długo.
Trzecia podróż misyjna (53–58)Edytuj
Trzecią podróż misyjną Pawła z Tarsu datuje się na lata 53–58.
Po krótkim pobycie w Antiochii Paweł odwiedził gminy chrześcijańskie w Galacji i Frygii, skąd skierował się do Efezu. W Efezie przebywał przez dwa lata. Najpierw udało mu się pozyskać zwolenników Apollosa z Aleksandrii, ucznia Jana Chrzciciela. Przez trzy miesiące nauczał w synagodze, jednak wobec sprzeciwu części Żydów przeniósł się do szkoły Tyrannosa. Zaniepokojony sytuacją w gminie w Koryncie skierował do niej niezachowany list (tzw. przedkanoniczny list do Koryntian). Dalsze wieści o sporach między korynckimi chrześcijanami sprawiły, że wiosną 55 roku Paweł napisał tzw. Pierwszy List do Koryntian. Wreszcie Apostoł Narodów sam udał się do Koryntu, ale nic tam nie osiągnął. Znieważony przez jednego z tamtejszych starszych, powrócił końcem 57 roku do Efezu, skąd wysłał kolejny list do Koryntian (niezachowany). Przypuszcza się, że w tym czasie napisał także List do Filipian.
Planował udać się do Rzymu i w celu przygotowania podróży wysłał do Macedonii swoich dwóch pomocników – Tymoteusza i Erasta. Wtedy w Efezie doszło do poważnych rozruchów. Sukcesy misyjne Pawła spowodowały drastyczny spadek kupna srebrnych świątynek Artemidy Efeskiej. Na czele niezadowolonych stanął kupiec Demetriusz. Sytuację zdołał uspokoić miejscowy sekretarz, a Paweł wyruszył do Macedonii. W czasie pobytu w Macedonii, pod koniec 57 roku, napisał Drugi List do Koryntian.
Z Macedonii udał się do Grecji, gdzie przebywał przez trzy miesiące. Następnie chciał drogą morską udać się do Syrii. Paweł dowiedział się, że niektórzy Żydzi planowali go zabić przy tej okazji, dlatego wybrał drogę lądową. W drodze do Azji Mniejszej, która wiodła przez Macedonię, towarzyszyli mu Sopater, Arystarch, Sekundus, Gajus z Derbe, Tymoteusz, Tychik, Trofim i Łukasz.
Po drodze Paweł zatrzymał się w Troadzie. Gdy przemawiał do wiernych do późnych godzin nocnych, zmorzony snem młodzieniec imieniem Eutych spadł z trzeciego piętra i zabił się. Pawłowi udało się przywrócić go do życia.
Paweł udał się pieszo do Assos, skąd skierował się prosto do Miletu. Ominął Efez, ponieważ chciał zdążyć do Jerozolimy na Święto Pięćdziesiątnicy. Wezwał do Miletu starszych z Efezu i wygłosił do nich mowę pożegnalną. Zasmucił zebranych, mówiąc, że go więcej nie zobaczą.
UwięzienieEdytuj
Przez Kos, Rodos, Patarę, Tyr i Ptolemaidę Paweł z grupką współpracowników dotarł do Cezarei, gdzie zatrzymał się u diakona Filipa. W czasie pobytu w Cezarei prorok Agabos przepowiedział Pawłowi, że w Jerozolimie zostanie uwięziony przez Żydów i wydany w ręce pogan. Mimo zaklinań ze strony uczniów, Apostoł Narodów zdecydował się kontynuować podróż.
Wiosną 58 roku Paweł dotarł do Jerozolimy, gdzie spotkał się z Jakubem i innymi starszymi z gminy jerozolimskiej oraz zdał szczegółową relację ze swojej działalności misyjnej.
Po kilku dniach pobytu, Paweł został rozpoznany na terenie świątyni jerozolimskiej przez wrogich mu Żydów z Azji. Jako że widziano go wcześniej w mieście w towarzystwie Trofima z Efezu, sądzono, że wprowadził go (nie-Żyda) do świątyni. Żydzi próbowali dokonać samosądu, zostali jednak rozpędzeni przez rzymskich żołnierzy pod wodzą trybuna Klaudiusza Lizjasza. Ten kazał go skuć łańcuchami, biorąc Pawła za Egipcjanina, który niedawno wszczął rozruchy w Judei.
Po wyjaśnieniu kim jest Paweł, rzymski trybun kazał przesłuchać go Sanhedrynowi pod przewodnictwem arcykapłana Ananiasza, syna Nebedeusza. Paweł stwierdził, że jedyną przyczyną postawienia go przed sądem jest fakt bycia faryzeuszem i wiara w Zmartwychwstanie. W efekcie faryzeusze żądali uwolnienia Pawła, z kolei saduceusze zajęli stanowisko przeciwne.
Do kolejnego przesłuchania Pawła przez Sanhedryn nie doszło, ponieważ grupka Żydów planowała go zabić przy tej okazji. W takiej sytuacji Lizjasz pod eskortą odesłał Apostoła Narodów do Cezarei.
Kilka dni później arcykapłan Ananiasz wraz z kilkoma starszymi i retorem Tertullosem oskarżył Pawła przed rzymskim prokuratorem Antoniuszem Feliksem. Ten odroczył proces i przetrzymywał go przez dwa lata w więzieniu, licząc na łapówkę.
W 58 roku Feliks został odwołany i kolejnym prokuratorem Judei został Porcjusz Festus. Niemal natychmiast wyżsi kapłani oskarżyli Pawła przed nowym namiestnikiem. Paweł widząc, że Festus okazuje się ustępliwy wobec żydowskich przywódców i obawiając się kolejnego pobytu w Jerozolimie, jako obywatel rzymski odwołał się do cesarza.
Jeszcze przed wyjazdem Paweł miał okazję wygłosić mowę przed Herodem Agryppą II i jego siostrą Bereniką. Autor Pierwszego Listu do Koryntian wywarł spore wrażenie na słuchaczu. Agryppa II komentował przemowę: Niewiele brakuje, a przekonałbyś mnie i zrobił ze mnie chrześcijanina. Król stwierdził, że gdyby Apostoł wcześniej nie odwołał się do cesarza, mógłby zostać zwolniony.
Jesienią 60] roku Paweł wraz z innymi więźniami wyruszył drogą morską w kierunku Rzymu. Z uczniów towarzyszyli mu Arystarch i Łukasz. Statek, którym podróżowali, rozbił się w czasie burzy morskiej u wybrzeży Malty. Wszyscy rozbitkowie zdołali ocaleć; ze względu na martwy sezon w żegludze śródziemnomorskiej Paweł, jak i pozostali podróżujący, musiał pozostać na wyspie przez trzy miesiące. W czasie pobytu na Malcie uzdrowił ojca Publiusza, namiestnika wyspy.
Po przybyciu do Rzymu Paweł został osadzony w areszcie domowym, ale w łagodnych warunkach. Mógł swobodnie przyjmować gości i prowadzić korespondencję.
Ostatnie lataEdytuj
Dzieje Apostolskie, będące głównym źródłem do dziejów Pawła, urywają się na roku 63. Przypuszcza się, że w tym roku Apostoł Narodów został uwolniony. Wskazują na to informacje z listów do Tymoteusza (pierwszy i 2. List do Tymoteusza) i Tytusa (List do Tytusa; tzw. listów pasterskich), które wspominają o późniejszej działalności misyjnej Pawła, jednak ich autentyczność bywa kwestionowana. O takiej działalności donoszą jednak Klemens Rzymski w „Liście do Koryntian” oraz pochodzący z II wieku Kanon Muratoriego.
Po uwolnieniu, jak wskazują źródła, odwiedził Hiszpanię. Klemens podaje, że „dotarł do kresu Zachodu”, co zwykle u rzymskich autorów oznaczało Hiszpanię; Kanon Muratoriego wprost podaje, że Paweł odwiedził Hiszpanię. Sam Apostoł Narodów w Liście do Rzymian wspominał o planie takiej podróży.
Z tzw. listów pasterskich wynika, że później odwiedził Kretę, Efez, Macedonię, Nikopolis w Epirze, Korynt, Milet i Troadę.
Męczeńska śmierćEdytuj
Gdy latem 64 roku Rzym nawiedził pożar, winą za jego spowodowanie opinia publiczna obarczyła Nerona. Ten, chcąc uwolnić się od oskarżeń, jako winnych wskazał chrześcijan. Tradycja jednogłośnie stwierdza, że Paweł zginął w Rzymie właśnie za panowania Nerona, jest jednak wątpliwe, czy jego męczeństwo można łączyć bezpośrednio z prześladowaniami rzymskich chrześcijan po pożarze Rzymu w 64 roku. Z treści 2. Listu do Tymoteusza wynika, że Paweł został aresztowany w Azji Mniejszej (prawdopodobnie w Efezie lub Troadzie) na skutek zatargu z brązownikiem Aleksandrem, o którym Paweł wspomina, że wyrządził mi wiele zła: odda mu Pan według jego uczynków (2 Tm 4, 14). Według Klemensa Rzymskiego Paweł został „wskutek zazdrości” uwięziony i skazany na śmierć.
W pierwszej rozprawie Paweł zdołał tak poprowadzić obronę, że udało mu się uniknąć skazania. W oczekiwaniu na drugą Apostoł Narodów miał napisać Drugi List do Tymoteusza – choć jego autentyczność bywa kwestionowana, nawet krytyczni badacze są zgodni, że zawiera reminiscencję prawdziwych wydarzeń. Z listu wynika, że – oprócz Łukasza – opuścili go wszyscy uczniowie. Wspomina jednak, że odwiedził go w więzieniu Onezyfor z Efezu, którego w tym liście pozdrowił.
W wyniku drugiej rozprawy Paweł został skazany na śmierć i ścięty (taki rodzaj egzekucji przysługiwał mu ze względu na rzymskie obywatelstwo). Data i miejsce śmierci Pawła nie są pewne.
Co do daty wydarzenia, to wiadomo, że nastąpiło ono jeszcze za panowania cesarza Nerona (zmarł w 68 roku). Zwykle datuje się je na rok 66 lub 67. Data przekazana przez apokryficzne Dzieje Piotra i Pawła – 29 czerwca 67 – nie ma historycznej wartości.
Według tradycji kościelnej Paweł został stracony za Bramą Ostyjską. Pod ołtarzem znajdującej się tam Bazyliki świętego Pawła Za Murami odnaleziono inskrypcję z IV wieku (PAVLO APOSTOLO MART.). Oprócz tego taką lokalizację ma potwierdzać brak jakiejkolwiek tradycji konkurencyjnej. 28 czerwca 2009 roku papież Benedykt XVI ogłosił, że odnaleziono szczątki Pawła w jednej z bocznych ścian grobowca w Bazylice świętego Pawła Za Murami.
Pisma Pawła z TarsuEdytuj
Osobny artykuł: Listy Pawła.
Paweł z Tarsu uważany jest za autora trzynastu listów, wchodzących w skład Nowego Testamentu – są to:
* List do Rzymian
* 1. List do Koryntian
* 2. List do Koryntian
* List do Galatów
* List do Efezjan
* List do Filipian
* List do Kolosan
* 1. List do Tesaloniczan
* 2. List do Tesaloniczan
* 1. List do Tymoteusza
* 2. List do Tymoteusza
* List do Tytusa
* List do Filemona
Obecnie większość badaczy zgadza się co do Pawłowego autorstwa siedmiu listów: 1. Listu do Tesaloniczan, 1. i 2. Listu do Koryntian, Listu do Galatów, Listu do Filipian, Listu do Filemona oraz Listu do Rzymian.
Trzy listy zwane „deuterpaulina” (2. List do Tesaloniczan, List do Kolosan, List do Efezjan) część badaczy[potrzebnyprzypis] uznaje za Pawłowe, część przypisuje je jego uczniom.
Jeśli chodzi o listy zwane „pasterskimi” (1. i 2. List do Tymoteusza, List do Tytusa), część teologów zwraca uwagę na niejednoznaczne w tej kwestii stanowisko najstarszych pisarzy chrześcijańskich. Nie wspomina o nich Ignacy Antiocheński. Tacjan – według Hieronima – miał odrzucić Pawłowe autorstwo 1. i 2. Listu do Tymoteusza. Również język, styl i terminologia odbiega od dotychczasowych listów Pawła. W konsekwencji Pawłowe autorstwo wspomnianych listów jest kwestionowane. Większość świadectw wczesnochrześcijańskich przypisuje „listy pasterskie” Pawłowi, a zwolennicy jego autorstwa tłumaczą odrębności stylistyczno-terminologiczne odrębną problematyką listów, ich zdecydowanie duszpastersko-praktycznym charakterem oraz podeszłym wiekiem autora.
Wątpliwości co do Pawłowego autorstwa Listu do Hebrajczyków występowały już w starożytności. Współcześnie poza krytyką ściśle tradycjonalistyczną nie uznaje się go za napisany przez Pawła, a współczesne wydania Biblii umieszczają go anonimowo.
Część listów Pawła nie zachowała się. Są to:
* tzw. przedkanoniczny list do Koryntian, wspomniany w: 1 Kor 5,9.11.
* list do Koryntian, tzw. list we łzach, wysłany między pismami znanymi jako Pierwszy i Drugi List do Koryntian, Wspomniany w: 2 Kor 2,3; 7,8.,
* list do Laodycejczyków, wspomniany w Kol 4,16.; część uczonych identyfikuje go z Listem do Efezjan.
Poza tymi listami przypisywano Pawłowi także i inne pisma apokryficzne:
* List do Aleksandryjczyków – zaginiony,
* 3. List do Koryntian – który jest częścią apokryfu „Dzieje Pawła”,
* Korespondencja św. Pawła z Seneką – apokryf z IV wieku.
Treści nauczania Pawła z TarsuEdytuj
Nauczanie Pawła koncentrowało się wokół krzyża Jezusa Chrystusa. Wśród tych, którym przepowiadał, jednym wydawało się to szaleństwem, innym zgorszeniem (por. 1 Kor 1,23). Apostoł był przekonany, że jest ono częścią oryginalnej, autentycznej tradycji apostolskiego głoszenia zbawienia (por. 1 Kor 15, 3). Odpowiadając na oskarżenia zwłaszcza ze strony judaizantów, przekonywał, że Ewangelia, którą otrzymał przez objawienie Jezusa Chrystusa (Ga 1,12) i którą przedstawił Apostołom, będącym filarami Kościoła w Jerozolimie (Gal 2, 2) jest tożsama z kerygmatem pierwszej chrześcijańskiej wspólnoty.
Królestwo BożeEdytuj
Centralne miejsce Królestwa Bożego w działalności i nauczaniu św. Pawła Apostoła ukazują Dzieje Apostolskie. Paweł w synagogach „przekonywał o królestwie Bożym” (Dz 19,8). W Efezie, podsumowując swoje głoszenie wobec zapowiedzi zbliżającej się śmierci wymienił królestwo jako treść całego jego nauczania: „Wiem teraz, że wy wszyscy, wśród których po drodze głosiłem królestwo, już mnie nie ujrzycie” (Dz 20,25; por. Dz 28,23 i 31; Dz 14,22; 1 Tes 2,12).
ChrzestEdytuj
Zobacz więcej w artykule Chrzest, w sekcji Chrzest w nauczaniu Pawła Apostoła.
Chrzest jako sakrament był dla Pawła wydarzeniem zbawczym. Apostoł nauczał, że „obmycie” chrzcielne daje początek drodze uświęcenia i jest niezbędny dla odziedziczenia Królestwa Bożego (1 Kor 6, 2, por. wers 10). Nauczając o chrzcie w imię Jezusa Paweł ukazywał, że sakrament ten wiąże chrześcijanina z Panem, który został ukrzyżowany, aby wybawić ludzi od wiecznego zniszczenia (1 Kor 1, 13, por. 18). Paweł nauczał także o tym, że we chrzcie człowiek "przyobleka Chrystusa", rozumiejąc przez to, że obrzęd ten zbliża ochrzczonego do tak bliskiej jedności z Jezusem ukrzyżowanym i zmartwychwstałym, że staje się uczestnikiem błogosławieństwa obiecanego Abrahamowi (Ga 3, 27, por. w. 29). W liście do Rzymian Apostoł nauczał, że zanurzając się w wodach chrztu ludzie są "pogrzebani z Chrystusem", aby wraz z Nim powstać do życia (Rz 6, 4, 8, Kol. 2, 12n). To życie otrzyma swą pełnię dopiero na końcu, gdy Chrystus objawi się w chwale (Kol 3, 3n). Paweł nauczał też, że chrzest jest "kąpielą odrodzenia", która obdarza usprawiedliwieniem w łasce i tytułem do niebiańskiego dziedzictwa. Ochrzczony żyje nadzieją życia wiecznego (Tt 3, 5, por. w. 7).
KultEdytuj
Zobacz też kategorie: Świątynie pod wezwaniem św. Pawła, Świątynie pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła.
Dzień obchodów
Bardzo szybko obchodzono wspólnie wspomnienia św. Piotra i św. Pawła. W 285 roku oficjalnie ustanowiono ich wspólne święto – Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Dzień obchodów święta, które ma rangę uroczystości liturgicznej, wyznaczono na dzień 29 czerwca. Z czasem jako dzień wspomnienia Pawła z Tarsu pojawił się także 30 czerwca – wynikało to z faktu, że papież odprawiał uroczystą mszę w Watykanie w dniu 29 czerwca, z kolei następnego dnia udawał się do Bazyliki św. Pawła za Murami.
W Martyrologium Hieronimiańskim jako dzień wspomnienia Pawła początkowo występował 25 stycznia, określany jako pamiątka translacji. Jednak translacja ta nigdy nie miała miejsca, z czasem więc przyjęto 25 stycznia jako pamiątkę nawrócenia Pawła. W Kościele katolickim ma rangę święta liturgicznego.
W 1908 roku ten dzień ogłoszono dniem modlitw o zjednoczenie Kościołów chrześcijańskich, który to od 1964 kończy Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan.
Na drugie millenium narodzin św. Pawła rok 2008 został ogłoszony Rokiem Jubileuszowym.
Od XI wieku Paweł z Tarsu jest wspominany także 16 listopada – tego dnia poświęcono dawne bazyliki rzymskie Piotra i Pawła.
Cerkiew prawosławna wspomina apostoła Pawła (pierwszy wśród zwierzchnich) 29 czerwca/12 lipca, tj. 12 lipca według kalendarza gregoriańskiego.
25 stycznia Kościół Starokatolicki w RP obchodzi Uroczystość Św. Pawła Apostoła, który od 1932 roku jest patronem Kościoła.
Ikonografia
W ikonografii Paweł jest przedstawiany z mieczem, ponieważ został nim ścięty (wykonanie wyroku śmierci przez ścięcie mieczem było przywilejem obywatela rzymskiego). Często występuje wraz z apostołem Piotrem. Wspólne przedstawienia św. Piotra i św. Pawła symbolizują Kościół powszechny. Chętnie przedstawiano także scenę Nawrócenia św. Pawła (Oślepienia) oraz Pożegnania Apostoła Piotra z Apostołem Pawłem.
Teorie pseudonaukoweEdytuj
Zdaniem niektórych historyków, takich jak Douglas J. Del Tondo, Paweł z Tarsu był członkiem dynastii herodiańskiej, a tym samym krewnym Heroda Wielkiego. Piętrowa hipoteza, jak określił tę koncepcję Michael Morys-Twarowski, nie ma oparcia w źródłach i opiera się na błędnej, wewnętrznie sprzecznej analizie. Mimo to zyskała ona pewną popularność.
Źródła wiedzy o PawleEdytuj
Podstawowym źródłem do poznania dziejów Pawła z Tarsu są Dzieje Apostolskie oraz trzynaście listów przez niego napisanych bądź mu przypisywanych. Dzieje i listy momentami pozostają w sprzeczności: przykładem jest liczba wizyt Pawła w Jerozolimie – inna w Dziejach Apostolskich i Liście do Galatów. W tych przypadkach za bardziej zbliżone do prawdy historycznej uznawane są listy, które powstały wcześniej (większość z nich powstała między 50 a 63 rokiem) niż Dzieje (spisane po roku 63).
Wiadomości o Pawle czerpie też się z najstarszej tradycji chrześcijańskiej i pism takich jak: List do Koryntian Klemensa Rzymskiego czy Canon Muratori z II wieku.
Odbiór osoby i myśli PawłaEdytuj
Pierwsze przejawy recepcji myśli Pawła obecne są już w Nowym Testamencie. 2. List Piotra stanowi wczesny przejaw pozytywnej recepcji myśli Pawła, przy podkreśleniu zgodności jego nauczania z nauką pozostałych apostołów. List Jakuba przez biblistów takich jak Martin Hengel czy Friedrich Avemarie jest z kolei interpretowany jako krytyczny wobec Pawłowej nauki o usprawiedliwieniu; inni bibliści, jak Raymond E. Brown czy Ferdinand Hahn, widzą w nim raczej krytykę nadużyć myśli Pawła. Spośród ojców apostolskich Klemens Rzymski wymienia Pawła, obok apostoła Piotra, jako jeden z filarów Kościoła rzymskiego. Generalnie jednak myśl apostoła Pawła nie odgrywała większej roli w teologii ojców apostolskich. Istniały też nurty przeciwstawiające naukę Pawła nauce innych apostołów. Anty-Pawłowy charakter mają pisma Pseudo-Klemensa, które przeciwstawiają mu Jakuba jako prawdziwego apostoła i biskupa Kościoła w Jerozolimie. Kerygmata Petrou przedstawiają Pawła jako oszusta i nauczyciela fałszywej Ewangelii. Z kolei radykalnie pozytywne stanowisko wobec Pawła reprezentował Marcjon, który uznał go za jedynego prawdziwego apostoła; ustanowił on kanon Nowego Testamentu ograniczony do listów Pawła oraz Ewangelii Łukasza „oczyszczonej” z elementów żydowskich. Podobnie na Pawła powoływali się gnostyk Walentyn Egipcjanin i autor Dziejów Pawła i Tekli, przedstawiający Pawła jako propagatora prostej religii promującej ascetyzm. Pisarze głównego nurtu Kościoła tacy jak Ireneusz z Lyonu czy Tertulian podkreślali natomiast zgodność nauki Pawła z nauką pozostałych apostołów; zdaniem Calvina J. Roetzela ich dzieła miały przede wszystkim charakter apologetyczny i nie były wnikliwą analizą myśli Pawła.
Do ożywienia zainteresowania myślą Pawła przyczynili się Orygenes i Klemens Aleksandryjski, którzy podkreślali mistyczne i ascetyczne wątki myśli Pawła oraz jego duchową i alegoryczną egzegezę Pisma. Z kolei zdaniem Oscara Cullmanna Pawłowa nauka o usprawiedliwieniu była właściwie zapomniana przez pierwsze 350 lat historii Kościoła. W teologii dominowała optymistyczna ocena kondycji człowieka, stosująca zaczerpnięte z myśli filozoficznej określenia takie jak autoexousia czy liberum arbitrium (wolna wola). Dodatkowo teologię Kościoła zachodniego cechował surowy moralizm i legalizm. Według Alistera McGratha dopiero Augustyn z Hippony zorientował myśl Kościoła zachodniego ku kategoriom Pawłowym, podkreślając skażenie człowieka grzechem pierworodnym i konieczność łaski Bożej dla zbawienia. Hans von Campenhausen dostrzega natomiast ślady Pawłowej nauki o usprawiedliwieniu już u Ambrożego z Mediolanu, choć nie stanowiła zasadniczego punktu jego teologii.
Myśl Augustyna (z wyjątkiem radykalnej nauki o predestynacji) kontynuowana była przez średniowieczną teologię scholastyczną. Istotną rolę myśli Pawła przyznała reformacja. Teologiczny przełom w myśli Marcina Lutra, który skłonił go do wystąpienia przeciwko ówczesnym autorytetom kościelnym, wynikał z jego lektury Listu do Rzymian i interpretacji Pawłowej nauki o usprawiedliwieniu. Dla Filipa Melanchtona, jednego z przedstawicieli reformacji luterańskiej, teologia Pawła stanowiła wzorzec wszelkiej prawdziwej teologii. Zdaniem teologa dzieła Pawłowe dostarczają najbliższego poznania Chrystusa, co więcej – dokładne poznanie Chrystusa poza pismami Pawła nie jest możliwe.
W okresie nowożytnym odżyły tendencje do przeciwstawiania nauki Pawła innym nurtom wczesnochrześcijańskim. Ferdinand Christian Baur interpretował naukę Pawła w duchu dialektyki heglowskiej jako antytezę judeochrześcijaństwa; późniejsze pisma Nowego Testamentu miały reprezentować zbliżenie stanowisk, a pisma Janowe – syntezę. Negatywne stanowisko wobec Pawła reprezentował np. Robert Eisemann, dla którego to Jakub, brat Jezusa, miał być prawdziwym uczniem Jezusa, a Pawła uważał za jego wroga i przypisywał mu nawet zastosowanie fizycznej przemocy wobec Jakuba. Z kolei pozytywne stanowisko reprezentował luterański teolog Ernst Käsemann, dla którego pisma Pawła stanowiły kanon w kanonie, wyznacznik, według którego osądzać należy wszystkie inne pisma nowotestamentowe; stwierdzenia sprzeczne z Pawłową nauką o usprawiedliwieniu traktował jako przejaw „wczesnego katolicyzmu” (Frühkatholizismus) i odrzucał ich miarodajność dla chrześcijańskiej teologii.
Zobacz teżEdytuj
* męczennicy chrześcijańscy
* modlitwa za pośrednictwem świętego
* święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
* święci prawosławni
* Paweł – inne znane postaci o tym imieniu
* Bazylika św. Pawła za Murami
* Bazylika archikatedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu
PrzypisyEdytuj
1.  H. Fros, F. Sowa, Księga imion i świętych, t. 4, szp. 550-553.
2. JanWierusz-Kowalski, Wczesne chrześcijaństwo I-X wiek, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1985, s. 29-30, ISBN83-03-00985-0, ISBN83-03-00986-9, OCLC69374139.
3. Joachim Gnilka: Paweł z Tarsu. Kraków: Wydawnictwo „M”, 2009, s. 31–33. ISBN978-83-7595-054-0.
4.  P.Cz. Bosak, Postacie Nowego Testamentu, s. 527-531.
5. Dz 7,58
6. Flm 1,9
7. Por. Waldemar Rakocy: Paweł Apostoł. Chronologia życia i pism. Częstochowa: Edycja Świętego Pawła, 2003, s. 15-24. ISBN83-7168-648-X.
8. Dz 9,3-9 (BT).
9. Chuck Smith, Study Guide for Acts oraz Jamieson, Fausset & Brown, The Acts of the Apostles.
10. Mariusz Rosik: Szaweł z Tarsu spotyka Chrystusa. Refleksja na kanwie Dz 9,1-9. Orygenes.org. [dostęp 2011-01-09].
11. Dzieje Apostolskie 9,23-24, 2 List do Koryntian 11,32.
12.  Życie i działalność św. Pawła, artykuł redakcyjny w: Biblia Tysiąclecia. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, wyd. 2, Poznań – Warszawa 1971, s. 1273.
13. Ze źródeł pozabiblijnych wiadomo, że Juniusz Gallio został prokonsulem Achai wiosną 52 roku, co znacznie ułatwia ustalenie dat z poszczególnych wydarzeń z życia Pawła z Tarsu.
14. W prowincjach Azji Mniejszej sekretarz zajmował się przygotowywaniem porządku obrad dla rady związkowej.
15. Przemysław Średziński: Znaleźli szczątki Apostoła Narodów. Dziennik.pl. [dostęp 2016-04-12].
16. Przy założeniu nie liczenia Listu do Hebrajczyków uznanego powszechnie za nie-Pawłowy.
17.  Por. np. Waldemar Rakocy. Paweł Apostoł – Chronologia życia i pism, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2003.
18. W. Gnutek, Wstęp do Pierwszego Listu do Tymoteusza, [w:] Biblia Tysiąclecia, Poznań – Warszawa 1971, s. 1346.
19. , s.105-106.
20. Raymond Deville PSS, Pierre Grelot: Królestwo. W: Słownik teologii biblijnej. X. Léon-Dufour (red.), K. Romaniuk (tłum. i oprac.). Wyd. 4. Poznań: Pallottinum, 1994, s. 405-406. ISBN83-7014-224-9.
21. , s.107.
22. Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. na brewiarz.katolik.pl [Ostatnia aktualizacja: 03.02.2010].
23. 16 listopada: Rzymskie bazyliki świętych Apostołów Piotra i Pawła. – materiały na brewiarz.katolik.pl [Ostatnia aktualizacja: 16.10.2009].
24. Podwójne datowanie.
25. Michael Morys-Twarowski, Chrześcijanie w rodzinie Heroda?, „Histmag.org”, 23 kwietnia 2009, dostęp 10 maja 2009.
26.  Raymond E. Brown: An Introduction to the New Testament. New York: Doubleday, 1997, s. 761–762. ISBN0-385-24767-2.
27. Denis Farkasfalvy: Drugi List św. Piotra Apostoła. W: Międzynarodowy komentarz do Pisma Świętego. William R. Farmer (red.). Warszawa: Verbinum, 2001, s. 1642–1643. ISBN83-7192-122-5.
28. Friedrich Wilhelm Horn: Rechtfertigung (niem.). W: Das wissenschaftliche Bibellexikon im Internet [on-line]. bibelwissenschaft.de. [dostęp 2015-05-01].
29. Raymond E. Brown: An Introduction to the New Testament. New York: Doubleday, 1997, s. 732–734. ISBN0-385-24767-2.
30. Ferdinand Hahn: Theologie des Neuen Testaments. T. I: Die Vielfalt des Neuen Testaments. Tübingen: Mohr Siebeck, 2011, s. 403. ISBN978-3-16-150630-7.
31.  Calvin J. Roetzel: Paul in the second century. W: The Cambridge Companion to Saint Paul. James D.G. Dunn (red.). Cambridge: Cambridge University Press, 2003, s. 227–241. ISBN978-0-521-78694-2.
32. Raymond E. Brown: An Introduction to the New Testament. New York: Doubleday, 1997, s. 727. ISBN0-385-24767-2.
33.  Robert Morgan: Paul’s enduring legacy. W: The Cambridge Companion to Saint Paul. James D.G. Dunn (red.). Cambridge: Cambridge University Press, 2003, s. 242–255. ISBN978-0-521-78694-2.
34.  Alister E. McGrath: Iustitia Dei: A History of the Christian Doctrine of Justification. Cambridge: Cambridge University Press, 2005, s. 33–36. ISBN978-0-521-53389-8.
35.  Hans von Campenhausen: Ojcowie Kościoła. Warszawa: Cyklady, 1998, s. 233–234. ISBN83-86859-34-2.
36. Manfred Uglorz: Od samoświadomości do świadectwa wiary. Warszawa: Chrześcijańska Akademia Teologiczna, 1995, s. 19. ISBN83-901296-6-3.
37. Ferdinand Hahn: Theologie des Neuen Testaments. T. I: Die Vielfalt des Neuen Testaments. Tübingen: Mohr Siebeck, 2011, s. 2–3. ISBN978-3-16-150630-7.
38. Bartosz Adamczewski. Jakub, brat Pański, i jerozolimska wspólnota ubogich. „Collectanea Theologica”. 74 (1), s. 65–82, 2004.
39. Ferdinand Hahn: Theologie des Neuen Testaments. T. I: Die Vielfalt des Neuen Testaments. Tübingen: Mohr Siebeck, 2011, s. 25. ISBN978-3-16-150630-7.
40. Ferdinand Hahn: Theologie des Neuen Testaments. T. II: Die Einheit des Neuen Testaments. Tübingen: Mohr Siebeck, 2011, s. 9. ISBN978-3-16-150630-7.
BibliografiaEdytuj
* Bosak P. Cz., Postacie Nowego Testamentu. Słownik-konkordancja, Poznań – Pelplin 1996, ISBN83-86491-39-6 , s. 527-589.
* Buscemi A. M., San Paolo: vita opera messaggio (Analecta Studium Biblicum Franciscanum 43), Jerusalem 1996.
* DecauxA., Święty Paweł, W.Gadomska-Bounakoff (tłum.), Warszawa: Świat Książki - Bertelsmann Media, 2006, ISBN83-7391-805-1, ISBN978-83-7391-805-4, OCLC77508603.
* Fros H., Sowa F., Księga imion i świętych, t. 4, Kraków 2000, ISBN83-7097-671-9 , szp. 549-553.
* Galbiati E., La Chiesa delle origini negli Atti degli Apostoli e nei loro scritti, Vicenza 1979.
* Rudolf Schnackenburg: Baptism in the Thought of St. Paul. A Study in Pauline Theology. G. R. Beasley-Murray (przekład). Oxford: Basil Blackwell, 1964, s. 207.
* Zaleski W., Święci na każdy dzień, red. nowego wydania i autor ponad 100 nowych biogramów Paweł Janowski, Warszawa 2008, ISBN978-83-7201-353-8 , s. 535-539.
* Życie i działalność św. Pawła, artykuł redakcyjny w: Biblia Tysiąclecia. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, wyd. 2, Poznań – Warszawa 1971, s. 1273-1274.
Źródła internetowe
* Święci Apostołowie Piotr i Paweł – materiały na brewiarz.katolik.pl [Ostatnia aktualizacja: 2009-06-08]
* Apostoł Paweł, pierwszy wśród zwierzchnich na cerkiew.pl (opr. Jarosław Charkiewicz)
Linki zewnętrzneEdytuj
* Filmy o Św. Pawle opracowane przez Opus Dei
_________________
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

”Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go, ze został oszukany"
Mark Twain
 
 
George 


Wyznanie: NAZAREJCZYK
Pomógł: 23 razy
Dołączył: 02 Paź 2014
Posty: 1463
Wysłany: 2018-05-22, 15:58   Kronika Działalności Faryzeusza Pawła z Tarasu

_____________________
Paweł z Tarasu

ur. ok. 5–10 w Tarsie w Cylicji - Żyd

do roku 35-36 AD nie należał do grona dwunastu apostołów, ani nawet do szerszej grupy uczniów Jezusa Chrystusa towarzyszących Mistrzowi w czasie jego publicznej działalności. Był faryzeuszem, który prześladował chrześcijan.


Odbył trzy podróże misyjne. W czasie pierwszej (ok. 45–49) odwiedził Cypr oraz środkową część Azji Mniejszej. Po powrocie wziął udział w tzw. soborze jerozolimskim, gdzie rozstrzygnięto kwestię przyjmowania przez chrześcijan pochodzenia pogańskiego przepisów Prawa mojżeszowego.


W czasie drugiej podróży misyjnej (50–52) działał na terenie Azji Mniejszej, Macedonii i Grecji, a głównym terenem działalności

w czasie trzeciej podróży (53–58) był Efez.

Aresztowany w Jerozolimie w 58 roku, przez dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei.

W czasie procesu jako obywatel rzymski odwołał się do cesarza. Do Rzymu wyruszył jesienią 60 roku.

Po trzymiesięcznym pobycie na Malcie dotarł do stolicy Cesarstwa, gdzie przebywał w areszcie domowym do 63 roku.


Później został przypuszczalnie uwolniony i kontynuował działalność misyjną w Hiszpanii, Efezie i Macedonii.


Uwięziony w czasie prześladowania chrześcijan rozpętanego po pożarze Rzymu (64) został skazany na śmierć i ścięty w Rzymie zapewne w 64 lub 67 roku.

"Tradycja jednogłośnie stwierdza, że Paweł zginął w Rzymie właśnie za panowania Nerona, jest jednak wątpliwe, czy jego męczeństwo można łączyć bezpośrednio z prześladowaniami rzymskich chrześcijan po pożarze Rzymu w 64 roku.

Z treści 2. Listu do Tymoteusza wynika, że Paweł został aresztowany w Azji Mniejszej (prawdopodobnie w Efezie lub Troadzie) na skutek zatargu z brązownikiem Aleksandrem, o którym Paweł wspomina, że wyrządził mi wiele zła: odda mu Pan według jego uczynków (2 Tm 4, 14).

Według Klemensa Rzymskiego Paweł został „wskutek zazdrości” uwięziony i skazany na śmierć.


W pierwszej rozprawie Paweł zdołał tak poprowadzić obronę, że udało mu się uniknąć skazania. W oczekiwaniu na drugą Apostoł Narodów miał napisać Drugi List do Tymoteusza ...

W wyniku drugiej rozprawy Paweł został skazany na śmierć i ścięty (taki rodzaj egzekucji przysługiwał mu ze względu na rzymskie obywatelstwo). Data i miejsce śmierci Pawła nie są pewne.

Co do daty wydarzenia, to wiadomo, że nastąpiło ono jeszcze za panowania cesarza Nerona (zmarł w 68 roku). Zwykle datuje się je na rok 66 lub 67. Data przekazana przez apokryficzne Dzieje Piotra i Pawła – 29 czerwca 67
– nie ma historycznej wartości.


Według tradycji kościelnej Paweł został stracony za Bramą Ostyjską. Pod ołtarzem znajdującej się tam Bazyliki świętego Pawła Za Murami odnaleziono inskrypcję z IV wieku (PAVLO APOSTOLO MART.). Oprócz tego taką lokalizację ma potwierdzać brak jakiejkolwiek tradycji konkurencyjnej. 28 czerwca 2009 roku papież Benedykt XVI ogłosił, że odnaleziono szczątki Pawła w jednej z bocznych ścian grobowca w Bazylice świętego Pawła Za Murami."
_________________
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

”Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go, ze został oszukany"
Mark Twain
 
 
George 


Wyznanie: NAZAREJCZYK
Pomógł: 23 razy
Dołączył: 02 Paź 2014
Posty: 1463
Wysłany: 2018-05-22, 16:09   Faryzeusz Paweł i jego przyjaciele

Wspomnijmy też o przyjaciołach / współpracownikach Faryzeusza Pawła z lat 60’ AD.


Pierwszy z nich to Faryzeusz Józef Flawiusz - postać BARDZO enigmatyczna.


Razem z Faryzeuszem Pawłem,




i żydowską kochanką, a od roku 62 AD żoną Cesarza Nerona - Papieżycą (Pope’ą) Sabiną (POPE w języku angielskim = PAPIEŻ),



w połowie lat 60’ pierwszego wieku n.e. zniszczyli oni w Rzymie Kościół Boga, założony w latach czterdziestych przez Apostoła Piotra,



i w jego miejsce stworzyli mesjanistyczny żydo-chrześcijański kościół, ten który dziś okupuje oryginalny Kościół Boga utworzony przez Apostoła Piotra w Rzymie na początku lat 40’.

Przyjrzyjmy się dokładniej temu Faryzeuszowi.



Józef Flawiusz

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Józef_Flawiusz


Józef Flawiusz (hebr.Josef ben Matatia, stgr.᾿Ιώσηπος Φλαύιος, łac.Iosephus Flavius, ur. 37, zm. po 94) – żydowski historyk pochodzący z rodu kapłańskiego.

Józef pochodził z klasy Joariba, pierwszej klasy kapłańskiej w Izraelu. Jego pradziadek, Mattias Garbaty (ur. 135 p.n.e.), był po kądzieli wnukiem Jonatana Machabeusza. Był synem Mattiasa syna Józefa, jerozolimskiego kapłana. Urodził się w Jerozolimie w 37 roku,

a w roku 64 przybył do Rzymu, gdzie przebywał trzy lata.

Do kraju powrócił w roku 66,
w czasie gdy wybuchło powstanie żydowskie... .

Flawiusz przyłączył się do powstania, objął dowództwo nad powstańcami w Galilei, a w roku 67 dostał się do niewoli.

Po dwóch latach uwolnił go Cesarz Wespazjan, który jako jego nowy patron nadał mu nazwisko Flavius, obdarzając go również obywatelstwem rzymskim.

Józef poświęcił się wówczas całkowicie pracy literackiej,

i tworzeniu Żydo-Chrześcijańskiego Mesyjańskiego Kościoła, zwanego od roku 382 - Kościołem Rzymsko Katolickim, z siedzibą w Watykanie .


Hieronim określił go „greckim Liwiuszem”[1]. Jego zagorzałym przeciwnikiem politycznym był inny historyk żydowski, Justus z Tyberiady, z którym Józef polemizuje w swojej Autobiografii (7 - 74)[2]. Data jego śmierci nie jest znana, wiadomo jednak, że żył jeszcze w 94 roku. Był trzykrotnie żonaty i doczekał dwóch synów − Justusa i Symonidesa.

Zenon Kosidowski tak charakteryzuje tę postać: „Józef Flawiusz to postać fascynująca i zarazem enigmatyczna (...) Jego psychika była tak zawiła i znaczona paradoksalnymi sprzecznościami, że do dnia dzisiejszego nikt właściwie nie zdołał jej rozszyfrować do końca, a opinie wydawane o nim przez kolejne pokolenia historyków wahają się od najwyższych pochwał aż do pomawiania go o najszpetniejsze bezeceństwa”[3]. ...

Dzieła Flawiusza

* Ἰουδαϊκὴ ἀρχαιολογία (Iudaike archaiologia – Dawne dzieje Izraela, znane też pod tytułem Starożytności żydowskie – Antiquitates Iudaicae)[4]
* Περὶ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ πολέμου (Peri tu Iudaiku polemu – Wojna żydowska)
* Πρὸς Ἀπίωνα (Pros Apiona – Przeciw Apionowi)
* Βίος (Bios – Autobiografia)
* O wszechświecie (inne tytuły: O przyczynie wszechświata, O istocie wszechrzeczy) – autorstwo wątpliwe. Focjuszomawiający ten traktat jako napisany przez Józefa, informuje, że z marginesowych zapisków wynika, iż autorem jest Gajusz, kapłan z Rzymu (II/III w.)[5][6]

Wkład Flawiusza w rozwój religii

Faryzeusz Józef Flawiusz jako jeden z pierwszychdokonał podziału 22 poleceń relacji Mojżesza na dziesięć przykazań, tworząc pierwszą wersję Dekalogu: "

_______________

Józef Flawiusz, razem z Faryzeuszem Pawłem i żydowską żoną Cesarza Nerona - Papieżycą Sabiną, byli twórcami żydowskiej wersji Chrześcijaństwa, zwalczającego przez pierwsze XII wieków oryginalny Kościół Chrześcijański, utworzony przez Apostołów Chrystusa.
_________________
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

”Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go, ze został oszukany"
Mark Twain
 
 
George 


Wyznanie: NAZAREJCZYK
Pomógł: 23 razy
Dołączył: 02 Paź 2014
Posty: 1463
Wysłany: 2018-05-22, 16:51   Faryzeusz Paweł i jego pierwszy Papież - Linus

ShadowLady podała nam ciekawą informacje o następcy Faryzeusza Pawła w Rzymie - Papieża Linusa.

Czyli że śmierć Faryzeusza Pawła w Rzymie to rok 67 AD., a nie 64.

Faryzeusz Paweł mianuje przed ścięciem swojego następcę - jako pierwszego zwierzchnika swojego Żydo-Chrześcijańskiego Kościoła - swojego pupila - Papieża Linusa.

I jest to rok 67 AD.


Cytat:

"Za pierwszego biskupa Rzymu uważano Linusa. Najwcześniej wspomina o tym Ireneusz z Lyonu w Przeciwko herezjom (190 r.)

Założywszy Kościół, błogosławieni apostołowie złożyli na ręce Linusa godność biskupią.

O Linusie Paweł wspomina w Liście do Tymoteusza. Po nim urząd ten piastował Anakletus, a następnie jako trzeci godność biskupią z rąk apostołów otrzymał Klemens [Przeciw Herezjom: III: 3: 3]


Według Ireneusza ani Piotr, ani Paweł nie pełnili funkcji biskupich w Rzymie. Za to obaj mianowali nimi kolejno Linusa, Anakletusa i w końcu Klemensa.
O tym, że to Linus był pierwszym biskupem (a nie Piotr) mówi też Euzebiusz z Cezarei.

Na biskupstwo kościoła rzymskiego został jako pierwszy po śmierci męczeńskiej Pawła i Piotra wybrany Linus. Paweł piszący z Rzymu do Tymoteusza wspomina o nim wśród pozdrowienia, pod koniec swego Listu [Historia Kościoła III: 2]

Choć oba świadectwa różnią się pod względem, czy mianowanie Linusa odbyło się przez apostołów, czy po ich śmierci to jednak zgadzają się, że pierwszym biskupem Rzymu był Linus. Oba świadectwa mówią też o tym, że w mianowaniu biskupów Rzymu brali udział obaj apostołowie, nie sam Piotr. "
_________________
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

”Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go, ze został oszukany"
Mark Twain
 
 
George 


Wyznanie: NAZAREJCZYK
Pomógł: 23 razy
Dołączył: 02 Paź 2014
Posty: 1463
Wysłany: 2018-05-22, 17:21   Faryzeusz Paweł i jego uczeń Łukasz.

Dodajmy do Kroniki Faryzeusza Pawła ciekawe spostrzeżenie / informację, o jego uczniu - ewangeliście Łukaszu, o której pisał kiedyś BBC Poland.

bbc-poland napisał/a:
ZAMOS napisał/a:
chryzolit napisał/a:
Jezus powiedział do swoich uczniów:

Ja chętnie dowiedziałbym się skąd Łukasz, uczeń faryzeusza Pawła wiedział co i kiedy mówił Jezus? Ani Łukasz, ani Paweł nauk od Jezusa nigdy nie pobierali, więc to co pisze Łukasz jest co najwyżej "plotką" mniej lub dalej oddaloną od PRAWDY o tym co nauczał Jezus.


Skan informacji o Łukaszu z Wikipedii z października 2012 r.


Po moim wpisie na moim blogu "Co razi w Ewangelii Łukasza" nastąpiły w Wikipedii zmiany.

Skan informacji o Łukaszu z Wikipedii z grudnia 2012


Ale dowód został. Wycięto fragment tekstu w nawiasie ... jest autorem trzeciej Ewangelii (pisanej na polecenie i wg wskazówek św. Pawła Apostoła), co potwierdzają Ireneusz (ok.130-ok.202) i Orygenes (185-254).
_________________
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

”Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go, ze został oszukany"
Mark Twain
 
 
George 


Wyznanie: NAZAREJCZYK
Pomógł: 23 razy
Dołączył: 02 Paź 2014
Posty: 1463
Wysłany: 2018-06-01, 17:25   Faryzeusz Paweł

W AD 67, DOPIERO trzy lata po pożarze Rzymu i ukrzyżowaniu Biskupa Rzymu - Apostoła Św. Piotra, Cesarz Neron kiedy zorientował się w co go Żydzi wpuścili, kazał sprowadzić Faryzeusza Pawła z Efezu do Rzymu i ściąć.


Cesarz Neron w roku 67, trzy lata po ukrzyżowaniu Apostoła Piotra, kazał ściąć Faryzeusza Pawła.









Koniec jego był taki jak jego uczynki, ale zanim to się stało, zdążył on mianować swoich pupili Biskupami swojego żydo-chrześcijańskiego Kościoła w Rzymie, Efezie, Patrze, Aleksandrii, Antioch.


” (13) Ci fałszywi apostołowie działają podstępnie i udają apostołów Chrystusa.

(14) I nic dziwnego, ponieważ szatan {ich Ojciec} również udaje anioła światłości.

(15) Nie ma w tym nic wielkiego, że jego słudzy w podobny sposób udają sługi sprawiedliwości.

Koniec ich będzie taki, jak ich uczynki".


B.Pozn. NT. 2Kor.11:10-15
_________________
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

”Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go, ze został oszukany"
Mark Twain
 
 
Jaranek 

Wyznanie: Chrześcijanin Anarcho-Kapitalista
Pomógł: 1 raz
Dołączył: 02 Wrz 2016
Posty: 96
Wysłany: 2018-06-03, 09:13   

Panujące obecnie upały zwiększają aktywność szurów
 
 
tola 


Pomogła: 36 razy
Dołączyła: 31 Maj 2017
Posty: 664
Wysłany: 2018-06-03, 12:39   

moze szczurów ?
 
 
Albertus 

Pomógł: 82 razy
Dołączył: 22 Wrz 2007
Posty: 2588
Wysłany: 2018-06-03, 13:45   

tola napisał/a:
moze szczurów ?


A mówi się o kimś że jest "szczurnięty"?
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group

Strona wygenerowana w 0,14 sekundy. Zapytań do SQL: 10