Forum biblijne

[rykiw]

Widzę ten temat nie tyle jako pole dyskusji, co raczej jako miejsce zamieszczania definicji różnych terminów biblijnych, które dawałyby możliwość budowania wspólnej płaszczyzny porozumienia się poprzez ujednolicenie pojęć jakimi się tu posługujemy.
Podejrzewam, że definicje tu zamieszczane nie będą ani ostateczne, ani pełne, ani bezbłędne, zatem będą podlegały nieustannemu „ulepszeniu” w miarę jak przybywać będzie lepszych opracowań.
Zachęcam do składania własnych wpisów i do stworzenia w ten sposób „bazy danych” pojęć biblijnych, z której będzie można korzystać w celu polepszenia komunikatywności w dalszych dyskusjach.

1. Pierwszy człowiek: to dusza ludzka zrodzona z człowieka tzn z dwojga osobników ludzkich odmiennej płci, zrodzona z krwi, z woli ciała, z woli mężczyzny (patrz John 1:13).
Synonimy: człowiek ziemski, człowiek z niskości, człowiek cielesny.
Termin ten odnosi się zarówno do jednostki jak też do całego rodzaju ludzkiego.
O tym do czego konkretnie odnosi się ten termin w danym tekście decyduje kontekst.
Przy okazji omawiania człowieka „pierwszego” warto zwrócić uwagę na fakt, że istnienie terminów
„pierwszy” i „drugi” implikuje, że istnieją dwa rodzaje ludzi, czyli dwa rodzaje dusz żyjących z których każda „występuje” w ciele ziemskim, które jest podstawową cechą bytu zwanego człowiekiem.
Samo pojęcie „człowiek” ma bardzo głębokie znaczenie o czym informuje nas tekst Genesis 2:7: Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi, i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żywiącą.
Nie trudno sobie wyobrazić, że aby coś mogło się stać czymś innym, to coś wcześniej musi istnieć. Inaczej mówiąc, musiał istnieć człowiek, aby mógł się on następnie stać duszą żyjącą, o czym dokładnie mówią słowa Pisma: „i stał się człowiek duszą żyjącą.”
Zatem opis stworzenia człowieka, a ściślej duszy żyjącej, zwanej potocznie człowiekiem, objawia nam głęboką prawdę o „preegzystencji” człowieka jako tej części duszy żyjącej, która dopiero gdy została tchnięta w proch ziemi, „utworzyła” z nim związek zwany duszą żyjącą.
Pismo informuje nas, że tym co zostało tchnięte w proch ziemi był duch, który ożywił proch, nieożywioną materię tj złączył się z nią w nierozerwalnym w kategoriach życia ziemskiego związku co skutkowało powstaniem tzw „żywego” ciała, które jest nierozłączną „częścią” duszy ludzkiej.
Widzimy zatem, że z punktu widzenia Biblii, człowiek to duch, który wyszedł z Ojca w akcie twórczym i zainicjował powstanie rasy ludzkiej łącząc się z materią w związku zwanym dusza ludzka.

Widzę ten temat nie tyle jako pole dyskusji, co raczej jako miejsce zamieszczania definicji różnych terminów biblijnych, które dawałyby możliwość budowania wspólnej płaszczyzny porozumienia się poprzez ujednolicenie pojęć jakimi się tu posługujemy.
Podejrzewam, że definicje tu zamieszczane nie będą ani ostateczne, ani pełne, ani bezbłędne, zatem będą podlegały nieustannemu „ulepszeniu” w miarę jak przybywać będzie lepszych opracowań.
Zachęcam do składania własnych wpisów i do stworzenia w ten sposób „bazy danych” pojęć biblijnych, z której będzie można korzystać w celu polepszenia komunikatywności w dalszych dyskusjach.

1. Pierwszy człowiek: to dusza ludzka zrodzona z człowieka tzn z dwojga osobników ludzkich odmiennej płci, zrodzona z krwi, z woli ciała, z woli mężczyzny (patrz John 1:13).
Synonimy: człowiek ziemski, człowiek z niskości, człowiek cielesny.
Termin ten odnosi się zarówno do jednostki jak też do całego rodzaju ludzkiego.
O tym do czego konkretnie odnosi się ten termin w danym tekście decyduje kontekst.
Przy okazji omawiania człowieka „pierwszego” warto zwrócić uwagę na fakt, że istnienie terminów
„pierwszy” i „drugi” implikuje, że istnieją dwa rodzaje ludzi, czyli dwa rodzaje dusz żyjących z których każda „występuje” w ciele ziemskim, które jest podstawową cechą bytu zwanego człowiekiem.
Samo pojęcie „człowiek” ma bardzo głębokie znaczenie o czym informuje nas tekst Genesis 2:7: Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi, i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żywiącą.
Nie trudno sobie wyobrazić, że aby coś mogło się stać czymś innym, to coś wcześniej musi istnieć. Inaczej mówiąc, musiał istnieć człowiek, aby mógł się on następnie stać duszą żyjącą, o czym dokładnie mówią słowa Pisma: „i stał się człowiek duszą żyjącą.”
Zatem opis stworzenia człowieka, a ściślej duszy żyjącej, zwanej potocznie człowiekiem, objawia nam głęboką prawdę o „preegzystencji” człowieka jako tej części duszy żyjącej, która dopiero gdy została tchnięta w proch ziemi, „utworzyła” z nim związek zwany duszą żyjącą.
Pismo informuje nas, że tym co zostało tchnięte w proch ziemi był duch, który ożywił proch, nieożywioną materię tj złączył się z nią w nierozerwalnym w kategoriach życia ziemskiego związku co skutkowało powstaniem tzw „żywego” ciała, które jest nierozłączną „częścią” duszy ludzkiej.
Widzimy zatem, że z punktu widzenia Biblii, człowiek to duch, który wyszedł z Ojca w akcie twórczym i zainicjował powstanie rasy ludzkiej łącząc się z materią w związku zwanym dusza ludzka.

[Anowi]

[rykiw]

[Anowi]

[rykiw]

[rykiw]

2. Drugi człowiek: kto taka dusza ludzka, która rodzi się ponownie z Ducha.
Co jest niezwykle ważne w przypadku drugiego człowieka, a z czego niewielu ludzi zdaje sobie do końca sprawę to fakt, że drugi człowiek jest przypadkiem występowania zupełnie nowej osoby w ciele „starego”, powstałej w procesie totalnej odnowy ducha pierwszego człowieka. Aby do końca pojąć głębię przemiany która się dokonuje wewnątrz człowieka w rezultacie nowego narodzenia należy pamiętać o szczegółach procesu stworzenia pierwszego człowieka.
Na przykładzie stworzenia pierwszego człowieka widać jasno, że duch boży, tchnięty w nieożywioną materię jest jedynym źródłem/nośnikiem tych wszystkich przymiotów, które czynią człowieka osobą, z wszystkimi jej indywidualnymi cechami.
I to jest właśnie istotą nowego narodzenia czyli powstania, zrodzenia się drugiego człowieka.
To nie wola pierwszego człowieka, nie jego wybór, ani jego decyzja czyni go nowym, drugim człowiekiem, lecz to nowy duch z jego zupełnie nowymi pragnieniami sprawia, że ze zrodonej w ten sposób nowej duszy ( nowego człowieka) emanują wartości, które są odzwierciedleniem rodzaju ducha z którego się to nowe stworzenie poczęło.


pozdrawiam

2. Drugi człowiek: kto taka dusza ludzka, która rodzi się ponownie z Ducha.
Co jest niezwykle ważne w przypadku drugiego człowieka, a z czego niewielu ludzi zdaje sobie do końca sprawę to fakt, że drugi człowiek jest przypadkiem występowania zupełnie nowej osoby w ciele „starego”, powstałej w procesie totalnej odnowy ducha pierwszego człowieka. Aby do końca pojąć głębię przemiany która się dokonuje wewnątrz człowieka w rezultacie nowego narodzenia należy pamiętać o szczegółach procesu stworzenia pierwszego człowieka.
Na przykładzie stworzenia pierwszego człowieka widać jasno, że duch boży, tchnięty w nieożywioną materię jest jedynym źródłem/nośnikiem tych wszystkich przymiotów, które czynią człowieka osobą, z wszystkimi jej indywidualnymi cechami.
I to jest właśnie istotą nowego narodzenia czyli powstania, zrodzenia się drugiego człowieka.
To nie wola pierwszego człowieka, nie jego wybór, ani jego decyzja czyni go nowym, drugim człowiekiem, lecz to nowy duch z jego zupełnie nowymi pragnieniami sprawia, że ze zrodonej w ten sposób nowej duszy ( nowego człowieka) emanują wartości, które są odzwierciedleniem rodzaju ducha z którego się to nowe stworzenie poczęło.


pozdrawiam

[rykiw]

3. Człowiek cielesny- to termin który, określa cechy charakterystyczne pierwszego człowieka, a więc duszy zrodzonej z ciała. To ważne, termin „człowiek cielesny” nie definiuje samego rodzaju pierwszego człowieka, a tylko określa jego charakterystykę, która wynikają z rodzaju jaki ten człowiek reprezentuje. Człowiek cielesny to taki którego postawa odzwierciedla zachowanie zgodne z pożądliwościami ciała, które dominują nad osobowością takiego człowieka.
4. Człowiek duchowy- pojęcie to definiuje, podobnie jak w przypadku człowieka cielesnego, cechy charakterystyczne drugiego człowieka, człowieka zrodzonego z ducha, określa takiego człowieka, którego postawa, myśli, działanie odzwierciedla zamysły ducha.

pozdrawiam

3. Człowiek cielesny- to termin który, określa cechy charakterystyczne pierwszego człowieka, a więc duszy zrodzonej z ciała. To ważne, termin „człowiek cielesny” nie definiuje samego rodzaju pierwszego człowieka, a tylko określa jego charakterystykę, która wynikają z rodzaju jaki ten człowiek reprezentuje. Człowiek cielesny to taki którego postawa odzwierciedla zachowanie zgodne z pożądliwościami ciała, które dominują nad osobowością takiego człowieka.
4. Człowiek duchowy- pojęcie to definiuje, podobnie jak w przypadku człowieka cielesnego, cechy charakterystyczne drugiego człowieka, człowieka zrodzonego z ducha, określa takiego człowieka, którego postawa, myśli, działanie odzwierciedla zamysły ducha.

pozdrawiam

[Paul]

[borixon]

Jeśli chodzi o terminy, to mi mylą się te jednostki; omer, homer, talent. Talent to jest w dwóch znaczeniach nawet;
1.srebrna moneta
2.jednostka wagi srebra
Tych jednostek jest MNÓSTWO. Jak ludzie się nie mylili?!

[EMET]

[borixon]

Oj chyba się EMET pomyliłeś. W mojej Bibli jest napisane, że CHOMER był też miarą płynów (450litrów)
Nie chodziło mi o wyjaśnienie jednostek, ale raczej o wyjaśnienie dlaczego używano tyle różnych jednostek. Rozumiem, że niektóre jednostki "przyszły" z Rzymu.

[EMET]

[rykiw]

Cytat:

["Paul"] rykiw napisał/a: Tylko że ja napisałem: człowiek to duch, który wyszedł z Ojca w akcie twórczym. A gdzie pisze że duch jest człowiekiem? Bóg tchnął swe 'tchnienie', 'dech' i tak człowiek stał się duszą żywiącą. czyli nie istniał wcześniej, gdyż dopiero "stał" się duszą. Wcześniej nie istniał.

Jest dokładnie odwrotnie , on się nie tyle stał co stał się czymś.
Zastanów się głęboko nad tym co jest napisane.
Nie jest napisane że tak się STAŁ człowiek, lecz że człowiek stał się duszą.
Inaczej mówiąc, to co Bóg tchną w połączeniu z tym w co tchnął stało się duszą.
Bóg tchnął ducha i to ten duch stał się duszą w połączeniu z materią.
Coś co nie istnieje nie może się stać czymś innym, a tu mamy właśnie przypadek stawania się „czegoś” czymś innym.

Cytat:

Psm 104:29 Lecz gdy ukrywasz oblicze twoje, trwożą sobą; gdy odbierasz ducha ich, giną, i w proch się swój obracają. duch, nie jest osobą: Duch działa nie tylko w ludziach ale i w zwierzętach, mamy tego samego ducha co zwierzęta. Rdz 6:17 A Ja oto, Ja przywiodę potop wód na ziemię, ku wytraceniu wszelkiego ciała, w którem jest duch żywota pod niebem; wszystko, cokolwiek jest na ziemi, pozdycha. Rdz 7:22 Wszystko, którego tchnący duch żywota był w nozdrzach jego, ze wszystkiego, co na suszy było, pomarło. Kzn 3:19 Bo przypadek synów ludzkich, i przypadek bydła, jest przypadek jednaki. Jako umiera ono, tak umiera i ten, i ducha jednakiego wszyscy mają, a nie ma człowiek nic więcej nad bydlę; bo wszystko jest marność.

[/quote]To są wszystko dowody tego, że zarówno zwierzęta jak i człowiek są tego samego rodzaju bytem tj takim, którego życie zawiera się w duszy, a nie w duchu, dlatego są bytami śmiertelnymi.
A jeśli naprawdę uważasz że nie ma żadnej różnicy między człowiekiem i zwierzęciem, to podejrzewam że nie sprawiłoby ci żadnej różnicy pojąć za żonę np. …...no ale nie spodziewasz się chyba że będę ci wybierał żonę?


Pozdrawiam

Cytat:

["Paul"] rykiw napisał/a: Tylko że ja napisałem: człowiek to duch, który wyszedł z Ojca w akcie twórczym. A gdzie pisze że duch jest człowiekiem? Bóg tchnął swe 'tchnienie', 'dech' i tak człowiek stał się duszą żywiącą. czyli nie istniał wcześniej, gdyż dopiero "stał" się duszą. Wcześniej nie istniał.

Jest dokładnie odwrotnie , on się nie tyle stał co stał się czymś.
Zastanów się głęboko nad tym co jest napisane.
Nie jest napisane że tak się STAŁ człowiek, lecz że człowiek stał się duszą.
Inaczej mówiąc, to co Bóg tchną w połączeniu z tym w co tchnął stało się duszą.
Bóg tchnął ducha i to ten duch stał się duszą w połączeniu z materią.
Coś co nie istnieje nie może się stać czymś innym, a tu mamy właśnie przypadek stawania się „czegoś” czymś innym.

Cytat:

Psm 104:29 Lecz gdy ukrywasz oblicze twoje, trwożą sobą; gdy odbierasz ducha ich, giną, i w proch się swój obracają. duch, nie jest osobą: Duch działa nie tylko w ludziach ale i w zwierzętach, mamy tego samego ducha co zwierzęta. Rdz 6:17 A Ja oto, Ja przywiodę potop wód na ziemię, ku wytraceniu wszelkiego ciała, w którem jest duch żywota pod niebem; wszystko, cokolwiek jest na ziemi, pozdycha. Rdz 7:22 Wszystko, którego tchnący duch żywota był w nozdrzach jego, ze wszystkiego, co na suszy było, pomarło. Kzn 3:19 Bo przypadek synów ludzkich, i przypadek bydła, jest przypadek jednaki. Jako umiera ono, tak umiera i ten, i ducha jednakiego wszyscy mają, a nie ma człowiek nic więcej nad bydlę; bo wszystko jest marność.

[/quote]To są wszystko dowody tego, że zarówno zwierzęta jak i człowiek są tego samego rodzaju bytem tj takim, którego życie zawiera się w duszy, a nie w duchu, dlatego są bytami śmiertelnymi.
A jeśli naprawdę uważasz że nie ma żadnej różnicy między człowiekiem i zwierzęciem, to podejrzewam że nie sprawiłoby ci żadnej różnicy pojąć za żonę np. …...no ale nie spodziewasz się chyba że będę ci wybierał żonę?


Pozdrawiam

[tessa]

Cytat:

Coś co nie istnieje nie może się stać czymś innym, a tu mamy właśnie przypadek stawania się „czegoś” czymś innym.

Czytaj kontekst.

27 I Bóg przystąpił do stworzenia człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył; stworzył ich jako mężczyznę i kobietę.


Jest to akt stwórczy.A stwarzanie następuje właśnie z niczego.

Człowiek nie istniał zanim Bóg go stworzył.

Jakuba 3


Błogosławimy nim Jehowę, samego Ojca, i nim też przeklinamy ludzi, powołanych do istnienia „na podobieństwo Boże”. 10 Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo.

Ludzie powołani do istnienia wcześniej nie istnieli.To chyba oczywiste.

Odnośnie Rodzaju 2:7


7 I Jehowa Bóg przystąpił do kształtowania człowieka z prochu ziemi, i tchnął w jego nozdrza dech życia, i człowiek stał się duszą żyjącą.

Gdy Bóg ulepił ciało człowieka był on martwy,nie żył.Dopiero dech życia ożywił to martwe ciało i stał się człowiek duszą żyjącą.
Bo są też martwe dusze ,czyli ludzie ,którzy utracili ducha i są martwi.

Ezechiela 18:4

[radek]

Hołdujemy pojęciom, lecz nie wszyscy je w ten sam sposób rozumiemy. Dusza jest nadaniem Bożym. Serce natomiast swój ton bierze z dobrego planu swojego właściciela. Świadectwem wartości planu jest Duch

Rdz 2:7 eib "(7) Wtedy to PAN, Bóg, ukształtował z prochu ziemi człowieka, tchnął w jego nozdrza dech życia i człowiek stał się żywą istotą."

Mat 6:21 eib "Bo gdzie jest twój skarb — tam będzie i twoje serce."

Dn 4:12-13 eib "(12) Ale jego korzeń pozostawcie w ziemi, w obręczy z żelaza i miedzi, w polnej trawie! Niech go zrasza rosa niebios, niech się pasie ze zwierzętami! (13) Jego ludzkie serce niech się odmieni i niech stanie się sercem zwierzęcym! I niech to trwa przez siedem pór!"

Rev 19:10 eib "(10) Wtedy upadłem do jego stóp, by mu się pokłonić. Lecz on mnie powstrzymał: Nie rób tego! — powiedział. — Jestem współsługą twoim oraz twoich braci, którzy mają świadectwo Jezusa. Pokłon oddaj Bogu! A tym świadectwem Jezusa jest duch proroctwa."