mirek pisze: Zobacz ten werset np.:
Jr 25:11-12 Bw „I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat.(12) A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego i ów naród za ich winę - mówi Pan - i kraj Chaldejczyków i obrócę go w wieczną pustynię.”
Kiedy król babiloński poniósł karę i został zabity? Oczywiście w roku 539, kiedy to Babilon został zdobyty przez Cyrusa! To kiedy zaczął się więc ten okres? Cofając się o 70 lat otrzymamy oczywiście rok 609, kiedy to upadła Asyria a władzę nad światem przejął na 70 lat Babilon. W żadnym wypadku nie otrzymasz więc daty 607, której Strażnica potrzebuje jak powietrza, aby obronić tylko swoje ludzkie nauki. [/quote
W księdze Daniela 9:2 czytamy:
"w pierwszym roku jego /Dariusza/ panowania ja Daniel rozpoznałem na podstawie ksiąg liczbę lat -co do których słowo Jehowy doszło do proroka Jeremiasza -na dopełnienie się spustoszeń Jerozolimy ,mianowicie lat siedemdziesiąt."
Zatem Daniel badał proroctwo Jeremiasza pod kątem spustoszeń Jerozolimy,a nie władzy nad światem mocarstw światowych.
70 lat od zburzenia do powrotu? O czym mówi Biblia?
Moderatorzy: kansyheniek, Bobo, booris, Junior Admin, Moderatorzy
-
tessa
-
tessa
Chronologia świecka podaje,że rok zburzenia Jerozolimy przez Nebukaneccara wypada na 586 pne.mirek pisze:Tessa a skąd ci się wziął ten rok 607 zburzenia Jerozolimy, skoro wszystkie źródła historyczne datują to wydarzenie na rok 586? Jeśli tak przyjmiesz to nie pogodzisz ze sobą chronologii biblijnej. Graficznie można bowiem przedstawić tak rozwój wydarzeń:
Obrazek
Zobacz ten werset np.:
Jr 25:11-12 Bw „I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat.(12) A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego i ów naród za ich winę - mówi Pan - i kraj Chaldejczyków i obrócę go w wieczną pustynię.”
Kiedy król babiloński poniósł karę i został zabity? Oczywiście w roku 539, kiedy to Babilon został zdobyty przez Cyrusa! To kiedy zaczął się więc ten okres? Cofając się o 70 lat otrzymamy oczywiście rok 609, kiedy to upadła Asyria a władzę nad światem przejął na 70 lat Babilon. W żadnym wypadku nie otrzymasz więc daty 607, której Strażnica potrzebuje jak powietrza, aby obronić tylko swoje ludzkie nauki.
Inny przykład:
Ezd 3:12 Bw „Lecz wielu spośród kapłanów i Lewitów oraz naczelników rodów, ludzi w podeszłym wieku, którzy oglądali jeszcze poprzednią świątynię, głośno płakało, gdy na ich oczach zakładano tę świątynię, wielu innych natomiast wznosiło okrzyki radości,”
Czy wiesz ile ci ludzie, którzy widzieli jeszcze świątynię przed zburzeniem Jerozolimy mieliby lat według nauki Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy? Odpowiedz sobie na pytanie: Czy mogli mieć tyle lat? Nie. Jest to kolejny z wielu dowodów na to, że nauka Ciała Kierowniczego o czasie zburzenia Jerozolimy w roku 607 p.n.e. jest nauką błędną. A ile by mieli lat zgodnie z chronologią świecką?
Rok pokonania Babilonu przez Cyrusa 539 pne.
Zatem okres panowania dynastii babilońskiej jest 47 lat.
Chronologia ta zatem zupełnie nie uwzględnia 70 lat spustoszenia Jerozolimy.
Ludzie którzy widzieli świątynię mogli mieć kilka lub kilkanaście lat.Upłynęło 70 lat niewoli babilońskiej.
Drugą świątynię zaczęto budować po powrocie do Jeruzalem w 537 pne. Mogli mieć zatem
70-80 lat. Czy to tak dużo?
Nawet jakby ktoś miał 30 lat w chwili zburzenia świątyni ,to miał 100 lat w chwili odbudowy świątyni.
Czy według ciebie to jest niemożliwe?
-
mirek
Zaraz, zaraz! A gdzie Biblia podaje, że w roku 539 pne. Cyrus pokonał Babilon? Podaje to przecież chronologia świecka, którą odrzucasz, poniewaz ta sama chronologia świecka datuje zburzenie Jeruzalem na rok 586. Obie te daty zostały wyznaczone w oparciu o dokumenty historyczne i obserwacje astronomiczne. Jeżeli więc odrzucasz rok 586 musisz odrzucić też rok 539, bowiem te daty zostały wyznaczone przez tych samych historyków w oparciu o te same dokumenty. A dlaczego nie przyjąć np. że Jerozolima została zburzona w roku 586 a Cyrus pokonał Babilon w roku 519?Tessa pisze:Ta data jest wyliczona na podstawie Biblii. W roku 539 pne Cyrus pokonał Babilon
Dowody, że Jerozolima została zburzona w roku 586 znajdziesz w wątku: http://www.biblia.webd.pl/forum/viewtopic.php?t=80
Gdzie biblia podaje, że było to w roku 537? Ja twierdzę, że mogło to nawet byc już w roku 538! Więcej na ten temat w wątku: http://www.biblia.webd.pl/forum/viewtopic.php?t=83Tessa pisze:Lud tak zrobił a dotarli na miejsce do Jeruzalem w roku 537 pne w miesiącu siódmym.
Widzę, że przytaczasz werset biblijny nawet go nie rozumiejąc. Jeszcze raz:Tessa pisze:I włąśnie w tym roku skończyło się 70 lat spustoszeń Judy i Jeruzalem zapowiedziane przez proroka Jeremiasza.
Jr 25:11 Bw „I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, inarody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat.”
Z wersetu tego wynika, że to narody miały być poddane królowi babilońskiemu 70 lat! A kiedy narody przestały być poddane królowi babilońskiemu? Oczywiście stało się to w roku 539, kiedy to Babilon został podbity przez Medów i Persów. Cofając się 70 lat do tyłu otrzymujemy rok 609, kiedy to Babilon podbił Asyrię i narody zaczęły mu być poddane. W roku 537 narody nie były już poddane królowi babilońskiemu, ale raczej Medom i Persom! A zatem chronologia Strażnicy nie ma potwierdzenia z chronologią i proroctwami Biblii!
Jerozolima była pustoszona wiele razy podczas panowania babilońskiego (były to lata 606, 597, 586, 582), skąd wiesz więc od którego roku nalezy liczyć? Po za tym nie rozumiesz wersetu z 2 Krn 36:21 i uznajesz błędną interpetację podsuwaną ci przez zwodnicze nauki Strażnicy:Tessa pisze:Kiedy się zaczęło 70 lat spustoszenia Jerozolimy?
2Krn 36:21 Bw „Tak wypełniło się słowo Pana, wypowiedziane przez usta Jeremiasza tej treści: Przez cały czas spustoszenia, dopóki kraj nie odpłaci swoich sabatów, będzie odpoczywał, aby dopełnić siedemdziesiąt lat.”
Proroctwo to bowiem wskazuje ewidentnie na rok 586, jako datę zburzenia Jerozolimy. W jaki sposób? Po pierwsze: kraj miał być spustoszony, aby spłacić sabaty! Zobacz sobie w Bibii ile lat trwał okres sabatowy - 49 + 1 = 50 lat (Kpł 25:8-10)! Po drugie: będzie odpoczywał, aby dopełnić 70 lat! Zauważ: dopełnić! Proroctwo nie mówi, że kraj będzie leżał odłogiem przez 70 lat. Mówi tylko, że ma spłacić swoje sabaty, aby dopełnić 70 lat (dla Babilonu). Spustoszenie Jerozolimy wypełniło proroctwo Jeremiasza. Raz rozpoczęte, trwało nieprzerwanie do kresu 70 lat dla Babilonu. Utrzymało się zatem do skończenia 70 lat, czyli, jak mówi tekst biblijny, aby dopełnić 70 lat. Tekst nie mówi, że zajęło ono całe 70 lat. Nie mówi także, że zakończyło się natychmiast po tym, jak dobiegło one końca. Faktycznie spustoszenie zaczęło się 22 lata po rozpoczęciu tego okresu i trwało jeszcze 2 lata po zakończeniu.
Graficznie można to przedstawić tak:
Zauwazyłaś, że tekst Daniela mówi o spustoszeniach (liczba mnoga) Jerozolimy. Jak wspomniałem wyżej spustoszenia te zaczęły się już w roku 606 pne. Był to pierwszy rok króla Nabuchodonozora. Potwierdza to bardzo wyraźnie bibla mówiąc w Jr 25:1-17, że w pierwszym roku Nabuchodonozora (605 r.p.n.e. według chronologii świeckiej, według chronologii Strażnicy byłby to rok 625 p.n.e.) spustoszenia były już w toku. Jeśli się z tym nie zgadzasz powiedz mi, jak i kiedy, według chronoliogii Straznicy spełniło się proroctwo:Tessa pisze:Zatem Daniel badał proroctwo Jeremiasza pod kątem spustoszeń Jerozolimy,a nie władzy nad światem mocarstw światowych.
Jr 25:11-12 Bw „I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat.(12) A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego i ów naród za ich winę - mówi Pan - i kraj Chaldejczyków i obrócę go w wieczną pustynię.”
W którym roku król babilonski został ukarany? Jak odpowiesz nam na to pytanie, będziemy wiedzieli, kiedy naprawdę rozpoczęło się 70 lat poddaństwa narodów królowi babilońskiemu!
Chronologia ta jak najbardziej uwzględnia wszystkie proroctwa biblijne. To z waszej chronoliogi wynika, że niewola babilońska trwała prawie 90 lat (od 625 do 537). Poprzednio przedstawiałem ci wykres wydarzeń historycznych. Wynika z niego, że okres dynastii Babilońskiej trwał dokładnie 70 lat. Wróc do niego i przeanalizuj te liczby.Tessa pisze:Chronologia świecka podaje,że rok zburzenia Jerozolimy przez Nebukaneccara wypada na 586 pne.
Rok pokonania Babilonu przez Cyrusa 539 pne.
Zatem okres panowania dynastii babilońskiej jest 47 lat.
Chronologia ta zatem zupełnie nie uwzględnia 70 lat spustoszenia Jerozolimy.
Jerozolima została odbudowana około roku 516 pne. Skoro według Agg 2:1-18 byli jeszcze ludzie, którzy pamiętali pierwszą świątynię, musieli by mieć oni według chronologii Straznicy grubo ponad 100 lat. Według chronologii świeckiej mieliby ponad 80 lat. Tylko pytanie jest, gdzie biblia informuje, że ludzie wtedy żyli po tyle lat (Ps 90:10)? Znajdź mi chociaż jeden fragment w Piśmie Świętym, że ludzie w tamtych czasach żyli po tyle lat. I nie byłyby to według Biblii jednostki. Prędzej łatwiej jest przyjąć, że tych wielu miało po ok. 80 lat niż uważać, że mieli po 100 lat. Dziwię się, iż ty w to wierzysz! A próbowałaś kiedyś policzyć ile lat musiałby mieć prorok Daniel aby zgodnie z chronologią Strażnicy dożyć do końca okresu spustoszenia Judy? A ile lat byłby w niewoli babilońskiej? Ciekaw jestem do jakich liczb dojdziesz i czy wyciągniesz z tego jakieś wnioski!Tessa pisze:Ludzie którzy widzieli świątynię mogli mieć kilka lub kilkanaście lat.Upłynęło 70 lat niewoli babilońskiej.
Drugą świątynię zaczęto budować po powrocie do Jeruzalem w 537 pne. Mogli mieć zatem
70-80 lat. Czy to tak dużo?
Zachęcam też do wątku o niewoli babilońskiej: http://www.biblia.webd.pl/forum/viewtopic.php?t=702
-
tessa
Nie czytasz uważnie tekstu tylko wyrywasz go z kontekstu.Ezdrasza 3:12 o jakim okresie mówi,czy o rozpoczęciu budowy czy o zakończeniu?mirek pisze:Tessa napisał/a:
Ludzie którzy widzieli świątynię mogli mieć kilka lub kilkanaście lat.Upłynęło 70 lat niewoli babilońskiej.
Drugą świątynię zaczęto budować po powrocie do Jeruzalem w 537 pne. Mogli mieć zatem
70-80 lat. Czy to tak dużo?
Jerozolima została odbudowana około roku 516 pne. Skoro według Agg 2:1-18 byli jeszcze ludzie, którzy pamiętali pierwszą świątynię, musieli by mieć oni według chronologii Straznicy grubo ponad 100 lat. Według chronologii świeckiej mieliby ponad 80 lat. Tylko pytanie jest, gdzie biblia informuje, że ludzie wtedy żyli po tyle lat (Ps 90:10)? Znajdź mi chociaż jeden fragment w Piśmie Świętym, że ludzie w tamtych czasach żyli po tyle lat. I nie byłyby to według Biblii jednostki. Prędzej łatwiej jest przyjąć, że tych wielu miało po ok. 80 lat niż uważać, że mieli po 100 lat. Dziwię się, iż ty w to wierzysz! A próbowałaś kiedyś policzyć ile lat musiałby mieć prorok Daniel aby zgodnie z chronologią Strażnicy dożyć do końca okresu spustoszenia Judy? A ile lat byłby w niewoli babilońskiej? Ciekaw jestem do jakich liczb dojdziesz i czy wyciągniesz z tego jakieś wnioski!
Czytaj cały tekst Ezdrasza 3:1-13
-
tessa
Jeżeli chcemy ustalić jak chronologia biblijna ma się do chronologii świeckiej to musimy je obie porównać.Nieprawda?mirek pisze:Tessa napisał/a:
Ta data jest wyliczona na podstawie Biblii. W roku 539 pne Cyrus pokonał Babilon
Zaraz, zaraz! A gdzie Biblia podaje, że w roku 539 pne. Cyrus pokonał Babilon? Podaje to przecież chronologia świecka, którą odrzucasz, poniewaz ta sama chronologia świecka datuje zburzenie Jeruzalem na rok 586. Obie te daty zostały wyznaczone w oparciu o dokumenty historyczne i obserwacje astronomiczne. Jeżeli więc odrzucasz rok 586 musisz odrzucić też rok 539, bowiem te daty zostały wyznaczone przez tych samych historyków w oparciu o te same dokumenty. A dlaczego nie przyjąć np. że Jerozolima została zburzona w roku 586 a Cyrus pokonał Babilon w roku 519?
Taką ważną datą opisaną w Biblii jest data zdobycia Babilonu przez Cyrusa 539 pne.
Ta data jest pewnea,gdyż jest uznawana przez wszystkich historyków.Inaczej jest z innymi datami.Tu są rozbieżności.
Miesiąc Tiszri to miesiąc na przełomie pażdziernika i września.Był to 7 miesiąc w ówczesnym kalendarzu Żydów.Cyrus wydał dekret powrotu w pierwszym roku swego panowania czyli w 538 pne na wiosnę.,Żydzi by więc nie zdąrzyli powrócić do Jerozolimy w miesiącu siódmym tego samego roku.Ezdrasza 3:1mirek pisze:Lud tak zrobił a dotarli na miejsce do Jeruzalem w roku 537 pne w miesiącu siódmym.
Gdzie biblia podaje, że było to w roku 537? Ja twierdzę, że mogło to nawet byc już w roku 538! Więcej na ten temat w wątku:
Jak długo według ciebie szli? Mieli ze sobą też dzieci,to też uwzględnij.
Zatem powrócili w roku następnym czyli 537 pne.
II Kronik 36:21-22mirek pisze:Tessa napisał/a:
I włąśnie w tym roku skończyło się 70 lat spustoszeń Judy i Jeruzalem zapowiedziane przez proroka Jeremiasza.
Widzę, że przytaczasz werset biblijny nawet go nie rozumiejąc. Jeszcze raz:
Jr 25:11 Bw „I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, inarody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat.”
Z wersetu tego wynika, że to narody miały być poddane królowi babilońskiemu 70 lat! A kiedy narody przestały być poddane królowi babilońskiemu? Oczywiście stało się to w roku 539, kiedy to Babilon został podbity przez Medów i Persów. Cofając się 70 lat do tyłu otrzymujemy rok 609, kiedy to Babilon podbił Asyrię i narody zaczęły mu być poddane. W roku 537 narody nie były już poddane królowi babilońskiemu, ale raczej Medom i Persom! A zatem chronologia Strażnicy nie ma potwierdzenia z chronologią i proroctwami Biblii!
'by się dopełniło słowo Jehowy wypowiedziane ustami Jeremiasza ,az ziemia spłaciła swe sabaty.Przez wszystkie dni swego spustoszenia obchodziła sabat,by się dopełniło siedemdziesiąt lat.A w pierwszym roku Cyrusa króla Persji -aby się spełniło słowo Jehowy wypowiedziane ustami Jeremiasza -Jehowa pobudził ducha Cyrusa ,króla Persji
by po całym swym królestwie kazał ogłosić i to również na piśmie ,co następuje...."
Jak wobec tych słów wynika,że słowo Jehowy wypowiedziane ustami Jeremiasza się nie spełniło za czasów pokonania króla Babilonu ,tylko za czasów Cyrusa .
Też tak uważasz?
-
Yarpen Zirgin
- Posty: 15699
- Rejestracja: 22 maja 2006, 10:16
- Kontakt:
Biblia nie podaje tej daty we współczesnym systemie datowania.tessa pisze:Taką ważną datą opisaną w Biblii jest data zdobycia Babilonu przez Cyrusa 539 pne.
Wobec tego taka zama prosba jak do Miłujacego Prawdę:Ta data jest pewnea,gdyż jest uznawana przez wszystkich historyków.Inaczej jest z innymi datami.Tu są rozbieżności.
Proszę abyś podała naukowe źródło kwestionujące rok 586 jako datę zburzenia Jerozolimy przez Nabuchodonozora.
Udowadnia się winę, a nie niewinność.
Aha... Nie licz na moją odpowiedź na złośliwości, szyderstwa i próby zmiany tematu.
Aha... Nie licz na moją odpowiedź na złośliwości, szyderstwa i próby zmiany tematu.
-
mirek
To ty nie czytasz uważnie wersetów, które podaje. Ezdrasza mówi o rozpoczęciu a Aggeusza o zakończeniu budowy świątyni. Świadkami obydwóch wydarzeń były osoby pamiętające jeszcze Jerozolimę przed zburzeniem. Jednak według chronologii Strażnicy osoby te nie mogły mieć tyle lat.Tessa pisze:Nie czytasz uważnie tekstu tylko wyrywasz go z kontekstu.Ezdrasza 3:12 o jakim okresie mówi,czy o rozpoczęciu budowy czy o zakończeniu?
Czytaj cały tekst Ezdrasza 3:1-13
Takie farmazony wmawia ci oczywiście Strażnica. Obydwie daty są pewne, ponieważ zostały wyznaczone w oparciu o te same dokumenty historyczne czy dzienniki astronomiczne z tamtych czasów. Obydwie daty są oczywiście jednakowo uznawane przez wszystkich historyków. Jeśli się z tym nie zgadzasz, wskaż może jakiegoś historyka, który uważa, że zburzenie Jerozolimy miało miejsce w roku 607. To tylko Strażnica tak twierdzi, aby nie upadła jej niebiblijna teoria o roku 1914 oraz wszystkie konsekwencje wynikające z tej szatańskiej nauki, np. nauka o niewidzialnym zmartwychwstaniu w roku 1917. Ciekaw jestem jak chronologia Straznicy pogodzi nastepującą relację żydowskiego historyka Józefa Flawiusza, który przecież jako historyk najlepiej znał historię swojego kraju. W swoim dziele Przeciwko Apionowi tak on opisuje:Tessa pisze:Jeżeli chcemy ustalić jak chronologia biblijna ma się do chronologii świeckiej to musimy je obie porównać.Nieprawda?
Taką ważną datą opisaną w Biblii jest data zdobycia Babilonu przez Cyrusa 539 pne.
Ta data jest pewnea,gdyż jest uznawana przez wszystkich historyków.Inaczej jest z innymi datami.Tu są rozbieżności.
Nabuchodonozor w osiemnastym roku swego panowania zniszczyl nasz przybytek, ktory przez pięćdziesiąt lat przestał istnieć (1:21,154) .
Te pięćdziesiąt lat to właśnie okres od 587 do 537 (zobacz wykres w moim poprzednim poście).
Cyrus mógł wydać dekret nawet już w roku 539 - to przecież również pierwszy rok jego panowania. Zapraszam jeszcze raz do tego wymienionegfo wcześniej wątku i do interesującego artykułu na sieci: http://brooklyn.org.pl/537607.htmTessa pisze:Miesiąc Tiszri to miesiąc na przełomie pażdziernika i września.Był to 7 miesiąc w ówczesnym kalendarzu Żydów.Cyrus wydał dekret powrotu w pierwszym roku swego panowania czyli w 538 pne na wiosnę.,Żydzi by więc nie zdąrzyli powrócić do Jerozolimy w miesiącu siódmym tego samego roku.Ezdrasza 3:1
Jeremiasz prorokował o wyzwoleniu Izraela i to się spełnilo. Prorokował jednak o 70 letnim jarzmie Babilonu nad narodami, a to się według chronologii Straznicy nie spełniło:Tessa pisze:Jak wobec tych słów wynika,że słowo Jehowy wypowiedziane ustami Jeremiasza się nie spełniło za czasów pokonania króla Babilonu ,tylko za czasów Cyrusa .
Jr 25:11-12 Bw „I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat.(12) A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego i ów naród za ich winę - mówi Pan - i kraj Chaldejczyków i obrócę go w wieczną pustynię.”
Jeśli według ŚJ siedemdziesiąt lat skończyło się na Cyrusie w roku 537 to nasuwają się następujące pytania: czy Cyrus był królem Babilonu i czy Cyrus został ukarany? Na obydwa pytania odpowiedź brzmi: NIE. To król babiloński został zabity przez Cyrusa w roku 539. A zatem 70 lat zaczęły się w roku 609 pne.
Jr 29:10 Bw „Bo tak mówi Pan: Gdy upłynie dla Babilonu siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i spełnię na was swoją obietnicę, że sprowadzę was z powrotem na to miejsce.”
Jeśli dla Babilonu 70 lat skończyło się w roku 539, to oznacza, że te 70 lat zaczęły się w roku 609. Jaki okres czasu upłynął dla Babilonu według chronologii Straznicy? Strażnica nr 10 z 15 maja 2003 roku tak to przedstawia graficznie:
Dlaczego według ŚJ było to tylko 68 lat? PŚ mówi przecież o 70 latach!
Przychylam się również do prośby Yarpena: Proszę abyś podała naukowe źródło kwestionujące rok 586 jako datę zburzenia Jerozolimy przez Nabuchodonozora!
-
tessa
Było to jednak tylko tak samo w drugim roku Dariusza.mirek pisze:Tessa napisał/a:
Nie czytasz uważnie tekstu tylko wyrywasz go z kontekstu.Ezdrasza 3:12 o jakim okresie mówi,czy o rozpoczęciu budowy czy o zakończeniu?
Czytaj cały tekst Ezdrasza 3:1-13
To ty nie czytasz uważnie wersetów, które podaje. Ezdrasza mówi o rozpoczęciu a Aggeusza o zakończeniu budowy świątyni. Świadkami obydwóch wydarzeń były osoby pamiętające jeszcze Jerozolimę przed zburzeniem. Jednak według chronologii Strażnicy osoby te nie mogły mieć tyle lat.
Czytaj Aggeusza 2:10 czyli na początku budowy.
Wolisz polegać na żródłach świeckich,twoja sprawa masz do tego prawo.mirek pisze:abuchodonozor w osiemnastym roku swego panowania zniszczyl nasz przybytek, ktory przez pięćdziesiąt lat przestał istnieć (1:21,154) .
Te pięćdziesiąt lat to właśnie okres od 587 do 537 (zobacz wykres w moim poprzednim poście).
-
mirek
tessa, ja polegam przede wszystkim na PŚ a chronologia świecka jak najbardziej potwierdza wypełnienie się proroctw biblijnych. Przytoczyłem ci masę dowodów, że chronologia Straznicy jest wymysłem ludzkim i nie ma potwierdzenia zarówno w chronologii świeckiej jak i wypełnieniu proroctw biblijnych. Co ty z tym zrobisz - Twoja sprawa. Ja ci otwieram oczy, ale czy ty zechcesz zdjąć z nich łuski, to już oczywiście Twoja prywatna sprawa.
Nie wiem, czy wiesz, ale również i lata panowania poszczególnych królów babilońskich potwierdzają świecką chronologię. Kolejni władcy panowali odpowiednio:
Nabuchodonozor - 43 lata
Ewil-Merodak - 2 lata
Neriglissar - 4 lata
Labashi-Marduk - ok. 9 miesięcy
Nabonid - 17 lat
Liczby te potwierdza np. żydowski historyk Józef Flawiusz w swoim dziele Przeciw Apionowi (rozdział 20 i 21). Można je też znaleźć w dowolnej pierwszej lepszej encyklopedii. Jak się teraz te lata doda do roku 539, kiedy to Babilon przestał istnieć oraz uwzględni, iż w 19 roku swego panowania Nabuchodonozor zburzył Jerozolimę, to otrzyma się:
539 + 17 + 9/12 + 4 + 2 + 43 - 19 = 586
czyli dokładnie datę zburzenia Jerozolimy zgodną z chronologią świecką.
Liczby te potwierdza również wymieniony już przeze mnie Józef Flawiusz. Co ciekawe Strażnica też zgadza się z długościami panowania tych krółów. Jednak jeżeli przyjmiemy datę 607 p.n.e. to dostaniemy 19-letnią lukę (między rokiem 581 a 560/562) jaka wytworzyła się pomiędzy panowaniem królów Nabuchodonozora i Marduka (który był następcą tego pierwszego), i której nie można zapełnić zgodnie ze znanymi faktami!
Jak wyjaśnisz więc 20-letnią lukę w chronologii Straznicy? Na 20 lat nie ma żadnych krółów, co pozwala wyciągnąć wniosek, że chronologia panowania królów babilońskich w wydaniu Towarzystwa Strażnica jest jednym wielkim oszustwem. A powiem rzecz wręcz sensacyjną, mianowicie, że chronologia babilońska rozrysowana wedle danych podawanych w publikacjach Świadków Jehowy jest tak wadliwa i nieprawidłowa, że nawet samym Świadkom Jehowy się ona „rozjeżdża”, nie dając się „ustawić”. Już tylko po tym widać, że coś jest nie tak z chronologią Strażnicy. Problemów tego typu jest w chronologii Świadków Jehowy o wiele więcej, z czego ty może nawet nie zdajesz sobie sprawy.
A dlaczego ŚJ sfałszowali Biblię w Jer 29:10 i Dan 1:2, rzekomo potwierdzając swoją niebiblijną chronologię?
Tutaj więcej na ten temat:
http://watchtower.org.pl/forum/index.php?showtopic=1111
http://watchtower.org.pl/forum/index.php?showtopic=1112
Nie wiem, czy wiesz, ale również i lata panowania poszczególnych królów babilońskich potwierdzają świecką chronologię. Kolejni władcy panowali odpowiednio:
Nabuchodonozor - 43 lata
Ewil-Merodak - 2 lata
Neriglissar - 4 lata
Labashi-Marduk - ok. 9 miesięcy
Nabonid - 17 lat
Liczby te potwierdza np. żydowski historyk Józef Flawiusz w swoim dziele Przeciw Apionowi (rozdział 20 i 21). Można je też znaleźć w dowolnej pierwszej lepszej encyklopedii. Jak się teraz te lata doda do roku 539, kiedy to Babilon przestał istnieć oraz uwzględni, iż w 19 roku swego panowania Nabuchodonozor zburzył Jerozolimę, to otrzyma się:
539 + 17 + 9/12 + 4 + 2 + 43 - 19 = 586
czyli dokładnie datę zburzenia Jerozolimy zgodną z chronologią świecką.
Liczby te potwierdza również wymieniony już przeze mnie Józef Flawiusz. Co ciekawe Strażnica też zgadza się z długościami panowania tych krółów. Jednak jeżeli przyjmiemy datę 607 p.n.e. to dostaniemy 19-letnią lukę (między rokiem 581 a 560/562) jaka wytworzyła się pomiędzy panowaniem królów Nabuchodonozora i Marduka (który był następcą tego pierwszego), i której nie można zapełnić zgodnie ze znanymi faktami!
Jak wyjaśnisz więc 20-letnią lukę w chronologii Straznicy? Na 20 lat nie ma żadnych krółów, co pozwala wyciągnąć wniosek, że chronologia panowania królów babilońskich w wydaniu Towarzystwa Strażnica jest jednym wielkim oszustwem. A powiem rzecz wręcz sensacyjną, mianowicie, że chronologia babilońska rozrysowana wedle danych podawanych w publikacjach Świadków Jehowy jest tak wadliwa i nieprawidłowa, że nawet samym Świadkom Jehowy się ona „rozjeżdża”, nie dając się „ustawić”. Już tylko po tym widać, że coś jest nie tak z chronologią Strażnicy. Problemów tego typu jest w chronologii Świadków Jehowy o wiele więcej, z czego ty może nawet nie zdajesz sobie sprawy.
A dlaczego ŚJ sfałszowali Biblię w Jer 29:10 i Dan 1:2, rzekomo potwierdzając swoją niebiblijną chronologię?
Tutaj więcej na ten temat:
http://watchtower.org.pl/forum/index.php?showtopic=1111
http://watchtower.org.pl/forum/index.php?showtopic=1112
-
vamos_a_bailar
Chronologia biblijna wskazuje, że Jeruzalem zostało zburzone w roku 607 p.n.e., a wiele świeckich źródeł podaje rok 587/586 p.n.e. Skąd ta różnica?
Zdaniem historyków wojska Cyrusa zdobyły Babilon w październiku 539 roku p.n.e. Królem Babilonu był wtedy Nabonid, ale wspólnie z nim rządził jego syn Belsazar (Baltazar). Niektórzy uczeni sporządzili wykaz władców nowobabilońskich i okresów ich rządów, cofając się od ostatniego roku panowania Nabonida aż do Nabopolassara, który był ojcem Nabuchodonozora (Nebukadnesara).
Według tej chronologii nowobabilońskiej Nabuchodonozor, będąc jeszcze następcą tronu, pokonał Egipcjan w bitwie pod Karkemisz w 605 roku p.n.e. (Jeremiasza 46:1,2). Po śmierci Nabopolassara wrócił do Babilonu, by objąć tron. Pierwszy rok jego władzy królewskiej zaczął biec wiosną następnego roku (604 p.n.e.).
Biblia podaje, że Babilończycy pod wodzą Nabuchodonozora zburzyli Jeruzalem w 18 pełnym roku jego władzy królewskiej (jeżeli uwzględnić rok wstąpienia na tron, zburzenie nastąpiło w 19 roku jego rządów (Jeremiasza 52:5, 12, 13, 29). Jeśli więc przyjąć powyższą chronologię nowobabilońską, to Jeruzalem zostało spustoszone w roku 587/586 p.n.e. Na czym jednak oparto tę rachubę czasu i jak wypada jej porównanie z chronologią biblijną?
Oto kilka głównych świadectw stanowiących podstawę chronologii świeckiej:
Kanon Ptolemeusza: Klaudiusz Ptolemeusz, egipski astronom z II wieku n.e., sporządził spis królów związany z opracowanym przez siebie dziełem astronomicznym. Większość nowożytnych historyków akceptuje podane przez niego informacje dotyczące królów nowobabilońskich i długości ich panowania (chociaż brak wśród nich wzmianki o panowaniu Labaszi-Marduka). Ptolemeusz najwyraźniej oparł swe informacje historyczne na źródłach z okresu Seleucydów, który rozpoczął się z górą 250 lat po zdobyciu Babilonu przez Cyrusa. Nic więc dziwnego, że liczby podawane przez Ptolemeusza zgadzają się z danymi Berossosa, kapłana babilońskiego żyjącego w czasach Seleucydów.
Stela Nabonida znaleziona w Haranie (NABON H1,B): Tę pokrytą inskrypcjami stelę, czyli słup, pochodzącą z omawianego okresu, znaleziono w roku 1956. Wspomina ona o panowaniu nowobabilońskich królów Nabuchodonozora, Ewil-Mero-dacha i Neriglissara. Liczby dotyczące tych trzech władców zgadzają się z podanymi w Kanonie Ptolemeusza.
VAT 4956: Jest to tabliczka zapisana pismem klinowym. Zawiera dane astronomiczne umożliwiające określenie dat aż do roku 568 p.n.e. Wyjaśnia, że obserwacje pochodzą z 37 roku rządów Nabuchodonozora. Pasowałoby to do chronologii, według której 18 rokiem jego panowania był rok 587/586 p.n.e. Tabliczkę tę uznano jednak za kopię sporządzoną w III wieku p.n.e., jest więc możliwe, że po prostu zawiera ona takie informacje historyczne, jakie uznawano w okresie Seleucydów.
Tabliczki handlowe: Znaleziono tysiące tabliczek z pismem klinowym pochodzących z okresu nowobabilońskiego i dokumentujących zwykłe transakcje handlowe. Jako datę podają rok panowania aktualnego króla Babilonu. Znaleziono tabliczki dla każdego roku panowania znanych władców nowobabilońskich, pozostające w zgodności z przyjętą chronologią tego okresu.
Ze świeckiego punktu widzenia taki ciąg dowodów zdaje się uzasadniać chronologię nowobabilońską, według której 18 rok panowania Nabuchodonozora (oraz zburzenia Jeruzalem) to 587/586 rok p.n.e. Ale żaden historyk nie może ręczyć, że obecny obraz dziejów Babilonu nie jest błędny lub nieścisły. Wiadomo na przykład, że starożytni kapłani i królowie dla własnych celów czasami przerabiali zapiski. A nawet jeśli posiadane świadectwa są dokładne, mogły zostać mylnie zinterpretowane przez nowożytnych uczonych, albo są niekompletne i nie odnalezione jeszcze materiały mogą radykalnie zmienić chronologię omawianego okresu.
Profesor Edward F. Campbell junior najwidoczniej zdawał sobie z tego sprawę, toteż pewną tabelę, przedstawiającą między innymi nowobabilońską rachubę czasu, poprzedził następującą uwagą: „Nie ulega wątpliwości, że tabele te są prowizoryczne. Im wnikliwiej się studiuje zawiłości chronologii starożytnego Bliskiego Wschodu, tym mniej jest się skłonnym do uważania jakichkolwiek rozwiązań za ostateczne. Z tego względu wyrazu circa [około] można używać jeszcze swobodniej niż dotąd" (The Bible and the Ancient Near East, wydanie 1965, strona 281).
Chrześcijanie ufający Biblii raz po raz przekonywali się, że jej wypowiedzi wytrzymują próbę krytyki i okazują się dokładne i wiarogodne. Uznają, iż jako natchnione Słowo Boże może ona służyć za wzorzec przy ocenianiu świeckich poglądów i teorii historycznych (2 Tymoteusza 3:16, 17). Wspomina na przykład o władcy Babilonu imieniem Belsazar, czym przez setki lat wprawiała uczonych w zakłopotanie, ponieważ żadne pozabiblijne dokumenty nie poświadczały jego istnienia, tożsamości ani stanowiska. W końcu jednak archeolodzy znaleźli świeckie zapiski, które potwierdziły doniesienie biblijne. Istotnie, wewnętrzna harmonia tej Księgi oraz widoczna sumienność jej pisarzy - również w sprawach chronologii - jest dla chrześcijan tak silnym argumentem na jej korzyść, że przedkładają jej autorytet nad wciąż zmieniające się opinie historyków świeckich.
Ale jak Pismo Święte pomaga określić datę zburzenia Jeruzalem i co można o niej powiedzieć w porównaniu z chronologią pozabiblijną?
Prorok Jeremiasz przepowiedział, że Babilończycy zburzą Jeruzalem i całkowicie spustoszą miasto oraz kraj (Jeremiasza 25:8, 9). Podał też następującą informację: „l cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat" (Jeremiasza 25:11). Okres ten upłynął wtedy, gdy Cyrus Wielki w pierwszym roku swego panowania uwolnił Żydów i zezwolił im na powrót do ojczyzny (2 Kronik 36:17-23). Naszym zdaniem najbardziej bezpośrednie odczytanie Jeremiasza 25:11 i innych wersetów wskazuje, iż owych 70 lat należy liczyć od chwili zburzenia Jeruzalem i spustoszenia Judy przez Babilończyków (Jeremiasza 52:12-15, 24-27; 36:29-31).
Jednakże osoby polegające głównie na informacjach pozabiblijnych, stanowiących podstawę chronologii świeckiej tego okresu, zdają sobie sprawę, że jeśliby Jeruzalem zostało zburzone w roku 587/586 p.n.e., to do zdobycia Babilonu przez Cyrusa i umożliwienia Żydom powrotu do ojczyzny nie mogłoby minąć 70 lat. Usiłują zatem jakoś dopasować te fakty i twierdzą, iż proroctwo Jeremiasza zaczęło się spełniać w roku 605 p.n.e. Późniejsi pisarze powołują się na Berossosa, według którego Nabuchodonozor po bitwie pod Karkemisz rozciągnął wpływy Babilończyków na cały obszar Syrii i Palestyny, a wracając do Babilonu (w roku wstąpienia na tron, czyli w 605 p.n.e.), wziął jeńców żydowskich. Uważają więc wspomniane siedemdziesięciolecie za okres podlegania dominacji Babilonu, liczony od roku 605 p.n.e. Oznaczałoby to, że upłynął on w 535 roku p.n.e.
Niemniej jednak taka interpretacja nasuwa szereg trudności:
Wprawdzie Berossos twierdzi, że Nabuchodonozor uprowadził jeńców żydowskich w pierwszym roku swego panowania, ale informacji tej nie poświadcza żadna inskrypcja klinowa. Co ważniejsze, Księga Jeremiasza 52:28-30 skrupulatnie podaje, iż Nabuchodonozor wziął do niewoli Żydów w 7, 18 i 23 roku swych rządów, ale nie w roku wstąpienia na tron. Żydowski historyk Józef Flawiusz zaznacza, że w roku bitwy pod Karkemisz Nabuchodonozor zawładnął całą Syrią i Palestyną „oprócz Judei", a to przeczy relacji Berossosa oraz twierdzeniu, jakoby 70 lat niewoli żydowskiej zaczęło się w pierwszym roku panowania Nabuchodonozora (Dawne dzieje Izraela, księga dziesiąta, VI, 1).
Co więcej, po wzmiankach o zburzeniu Jeruzalem przez Babilończyków Józef Flawiusz dodaje, że „cała Judea, Jerozolima i świątynia stały pustką przez siedemdziesiąt lat" (Dawne dzieje Izraela, księga dziesiąta, IX, 7). Wyraźnie też oświadcza, że „miasto pozostało wyludnione przez siedemdziesiąt lat aż do czasu króla Persów Cyrusa" (Przeciw Apionowi, księga l, 19). Zgodne jest to z informacjami z 2 Kronik 36:21 i Daniela 9:2, z których wynika, iż chodziło o całkowite spustoszenie kraju trwające 70 lat. Również Teofil z Antiochii, który żył w II wieku n.e., podaje, że owo siedemdziesięciolecie rozpoczęło się zburzeniem świątyni po 11 latach panowania Sedekiasza (zob. też 2 Królewską 24:18 do 25:21).
Jednakże sama Biblia zawiera jeszcze bardziej wymowny dowód przeciwko twierdzeniu, jakoby 70 lat zaczęło się w 605 roku p.n.e., a Jeruzalem zostało zburzone w roku 587/586 p.n.e. Jak już wspomniano, 70 lat liczonych od roku 605 musiałoby się zakończyć w roku 535. Tymczasem natchniony pisarz biblijny Ezdrasz donosi, iż okres ten biegł do 'pierwszego roku panowania Cyrusa, króla perskiego', który wydał dekret zezwalający Żydom na powrót do ojczyzny (Ezdrasza 1:1-4; 2 Kronik 36: 21-23). Historycy są zgodni co do tego, że Cyrus podbił Babilon w październiku 539 roku p.n.e. i że pierwszy pełny rok jego władzy królewskiej zaczął się wiosną roku 538. Jeżeli wydał wspomniany dekret w późniejszym okresie pierwszego roku swego panowania, Żydzi mogli wrócić do kraju w miesiącu siódmym (Tiszri), czyli w październiku 537 roku p.n.e., jak to wynika z Księgi Ezdrasza 3:1 (BT).
Tymczasem nie ma żadnego rozsądnego sposobu rozciągnięcia pierwszego roku panowania Cyrusa od roku 538 aż do 535. Niektórzy usiłują jakoś usunąć tę trudność: naciągają fakty i utrzymują, iż Ezdrasz i Daniel, mówiąc o „pierwszym roku Cyrusa", stosowali jakąś szczególną, żydowską rachubę czasu, różną od oficjalnej chronologii panowania Cyrusa. Twierdzenie to jest bezpodstawne, gdyż zarówno świadectwo nieżydowskiego namiestnika, jak i dokument znaleziony w archiwach perskich potwierdzają, że wspomniany dekret został wydany w pierwszym roku panowania Cyrusa, o czym dokładnie i ściśle informują pisarze biblijni (Ezdrasza 5:6, 13; 6:1-3; Daniela 1:21; 9:1-3).
Z przepowiedzianym 70-letnim okresem jest związana „pomyślna zapowiedź" Jehowy: „To jednak mówi Jahwe: Gdy dla Babilonu upłynie siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i wypełnię na was swoją pomyślną zapowiedź, by was znów przyprowadzić na to miejsce" (Jeremiasza 29:10, BT). Daniel wierzył tej zapowiedzi, ufając, że owych 70 lat nie podano w zaokrągleniu, lecz jest to dokładna liczba, na której można polegać (Daniela 9:1, 2). l rzeczywiście się nie zawiódł.
My również wolimy kierować się raczej Słowem Bożym niż chronologią, która opiera się głównie na dowodach świeckich albo jest sprzeczna z Pismem Świętym. Wydaje się rzeczą bezsporną, że najprostsze i najoczywistsze zrozumienie różnych wersetów biblijnych prowadzi do wniosku, iż 70 lat rozpoczęło się całkowitym spustoszeniem Judy po zburzeniu Jeruzalem (Jeremiasza 25:8-11; 2 Kronik 36:20-23; Daniela 9:2). Jeżeli więc odliczymy 70 lat od roku 537 p.n.e., gdy Żydzi powrócili do swego kraju, to jako 18 rok panowania Nabuchodonozora otrzymamy rok 607 p.n.e., kiedy to zburzono Jeruzalem, pozbawiono Sedekiasza władzy królewskiej oraz położono kres dynastii królów judzkich zasiadających na tronie w ziemskim Jeruzalem (Ezechiela 21:24-32).
vamos
Zdaniem historyków wojska Cyrusa zdobyły Babilon w październiku 539 roku p.n.e. Królem Babilonu był wtedy Nabonid, ale wspólnie z nim rządził jego syn Belsazar (Baltazar). Niektórzy uczeni sporządzili wykaz władców nowobabilońskich i okresów ich rządów, cofając się od ostatniego roku panowania Nabonida aż do Nabopolassara, który był ojcem Nabuchodonozora (Nebukadnesara).
Według tej chronologii nowobabilońskiej Nabuchodonozor, będąc jeszcze następcą tronu, pokonał Egipcjan w bitwie pod Karkemisz w 605 roku p.n.e. (Jeremiasza 46:1,2). Po śmierci Nabopolassara wrócił do Babilonu, by objąć tron. Pierwszy rok jego władzy królewskiej zaczął biec wiosną następnego roku (604 p.n.e.).
Biblia podaje, że Babilończycy pod wodzą Nabuchodonozora zburzyli Jeruzalem w 18 pełnym roku jego władzy królewskiej (jeżeli uwzględnić rok wstąpienia na tron, zburzenie nastąpiło w 19 roku jego rządów (Jeremiasza 52:5, 12, 13, 29). Jeśli więc przyjąć powyższą chronologię nowobabilońską, to Jeruzalem zostało spustoszone w roku 587/586 p.n.e. Na czym jednak oparto tę rachubę czasu i jak wypada jej porównanie z chronologią biblijną?
Oto kilka głównych świadectw stanowiących podstawę chronologii świeckiej:
Kanon Ptolemeusza: Klaudiusz Ptolemeusz, egipski astronom z II wieku n.e., sporządził spis królów związany z opracowanym przez siebie dziełem astronomicznym. Większość nowożytnych historyków akceptuje podane przez niego informacje dotyczące królów nowobabilońskich i długości ich panowania (chociaż brak wśród nich wzmianki o panowaniu Labaszi-Marduka). Ptolemeusz najwyraźniej oparł swe informacje historyczne na źródłach z okresu Seleucydów, który rozpoczął się z górą 250 lat po zdobyciu Babilonu przez Cyrusa. Nic więc dziwnego, że liczby podawane przez Ptolemeusza zgadzają się z danymi Berossosa, kapłana babilońskiego żyjącego w czasach Seleucydów.
Stela Nabonida znaleziona w Haranie (NABON H1,B): Tę pokrytą inskrypcjami stelę, czyli słup, pochodzącą z omawianego okresu, znaleziono w roku 1956. Wspomina ona o panowaniu nowobabilońskich królów Nabuchodonozora, Ewil-Mero-dacha i Neriglissara. Liczby dotyczące tych trzech władców zgadzają się z podanymi w Kanonie Ptolemeusza.
VAT 4956: Jest to tabliczka zapisana pismem klinowym. Zawiera dane astronomiczne umożliwiające określenie dat aż do roku 568 p.n.e. Wyjaśnia, że obserwacje pochodzą z 37 roku rządów Nabuchodonozora. Pasowałoby to do chronologii, według której 18 rokiem jego panowania był rok 587/586 p.n.e. Tabliczkę tę uznano jednak za kopię sporządzoną w III wieku p.n.e., jest więc możliwe, że po prostu zawiera ona takie informacje historyczne, jakie uznawano w okresie Seleucydów.
Tabliczki handlowe: Znaleziono tysiące tabliczek z pismem klinowym pochodzących z okresu nowobabilońskiego i dokumentujących zwykłe transakcje handlowe. Jako datę podają rok panowania aktualnego króla Babilonu. Znaleziono tabliczki dla każdego roku panowania znanych władców nowobabilońskich, pozostające w zgodności z przyjętą chronologią tego okresu.
Ze świeckiego punktu widzenia taki ciąg dowodów zdaje się uzasadniać chronologię nowobabilońską, według której 18 rok panowania Nabuchodonozora (oraz zburzenia Jeruzalem) to 587/586 rok p.n.e. Ale żaden historyk nie może ręczyć, że obecny obraz dziejów Babilonu nie jest błędny lub nieścisły. Wiadomo na przykład, że starożytni kapłani i królowie dla własnych celów czasami przerabiali zapiski. A nawet jeśli posiadane świadectwa są dokładne, mogły zostać mylnie zinterpretowane przez nowożytnych uczonych, albo są niekompletne i nie odnalezione jeszcze materiały mogą radykalnie zmienić chronologię omawianego okresu.
Profesor Edward F. Campbell junior najwidoczniej zdawał sobie z tego sprawę, toteż pewną tabelę, przedstawiającą między innymi nowobabilońską rachubę czasu, poprzedził następującą uwagą: „Nie ulega wątpliwości, że tabele te są prowizoryczne. Im wnikliwiej się studiuje zawiłości chronologii starożytnego Bliskiego Wschodu, tym mniej jest się skłonnym do uważania jakichkolwiek rozwiązań za ostateczne. Z tego względu wyrazu circa [około] można używać jeszcze swobodniej niż dotąd" (The Bible and the Ancient Near East, wydanie 1965, strona 281).
Chrześcijanie ufający Biblii raz po raz przekonywali się, że jej wypowiedzi wytrzymują próbę krytyki i okazują się dokładne i wiarogodne. Uznają, iż jako natchnione Słowo Boże może ona służyć za wzorzec przy ocenianiu świeckich poglądów i teorii historycznych (2 Tymoteusza 3:16, 17). Wspomina na przykład o władcy Babilonu imieniem Belsazar, czym przez setki lat wprawiała uczonych w zakłopotanie, ponieważ żadne pozabiblijne dokumenty nie poświadczały jego istnienia, tożsamości ani stanowiska. W końcu jednak archeolodzy znaleźli świeckie zapiski, które potwierdziły doniesienie biblijne. Istotnie, wewnętrzna harmonia tej Księgi oraz widoczna sumienność jej pisarzy - również w sprawach chronologii - jest dla chrześcijan tak silnym argumentem na jej korzyść, że przedkładają jej autorytet nad wciąż zmieniające się opinie historyków świeckich.
Ale jak Pismo Święte pomaga określić datę zburzenia Jeruzalem i co można o niej powiedzieć w porównaniu z chronologią pozabiblijną?
Prorok Jeremiasz przepowiedział, że Babilończycy zburzą Jeruzalem i całkowicie spustoszą miasto oraz kraj (Jeremiasza 25:8, 9). Podał też następującą informację: „l cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat" (Jeremiasza 25:11). Okres ten upłynął wtedy, gdy Cyrus Wielki w pierwszym roku swego panowania uwolnił Żydów i zezwolił im na powrót do ojczyzny (2 Kronik 36:17-23). Naszym zdaniem najbardziej bezpośrednie odczytanie Jeremiasza 25:11 i innych wersetów wskazuje, iż owych 70 lat należy liczyć od chwili zburzenia Jeruzalem i spustoszenia Judy przez Babilończyków (Jeremiasza 52:12-15, 24-27; 36:29-31).
Jednakże osoby polegające głównie na informacjach pozabiblijnych, stanowiących podstawę chronologii świeckiej tego okresu, zdają sobie sprawę, że jeśliby Jeruzalem zostało zburzone w roku 587/586 p.n.e., to do zdobycia Babilonu przez Cyrusa i umożliwienia Żydom powrotu do ojczyzny nie mogłoby minąć 70 lat. Usiłują zatem jakoś dopasować te fakty i twierdzą, iż proroctwo Jeremiasza zaczęło się spełniać w roku 605 p.n.e. Późniejsi pisarze powołują się na Berossosa, według którego Nabuchodonozor po bitwie pod Karkemisz rozciągnął wpływy Babilończyków na cały obszar Syrii i Palestyny, a wracając do Babilonu (w roku wstąpienia na tron, czyli w 605 p.n.e.), wziął jeńców żydowskich. Uważają więc wspomniane siedemdziesięciolecie za okres podlegania dominacji Babilonu, liczony od roku 605 p.n.e. Oznaczałoby to, że upłynął on w 535 roku p.n.e.
Niemniej jednak taka interpretacja nasuwa szereg trudności:
Wprawdzie Berossos twierdzi, że Nabuchodonozor uprowadził jeńców żydowskich w pierwszym roku swego panowania, ale informacji tej nie poświadcza żadna inskrypcja klinowa. Co ważniejsze, Księga Jeremiasza 52:28-30 skrupulatnie podaje, iż Nabuchodonozor wziął do niewoli Żydów w 7, 18 i 23 roku swych rządów, ale nie w roku wstąpienia na tron. Żydowski historyk Józef Flawiusz zaznacza, że w roku bitwy pod Karkemisz Nabuchodonozor zawładnął całą Syrią i Palestyną „oprócz Judei", a to przeczy relacji Berossosa oraz twierdzeniu, jakoby 70 lat niewoli żydowskiej zaczęło się w pierwszym roku panowania Nabuchodonozora (Dawne dzieje Izraela, księga dziesiąta, VI, 1).
Co więcej, po wzmiankach o zburzeniu Jeruzalem przez Babilończyków Józef Flawiusz dodaje, że „cała Judea, Jerozolima i świątynia stały pustką przez siedemdziesiąt lat" (Dawne dzieje Izraela, księga dziesiąta, IX, 7). Wyraźnie też oświadcza, że „miasto pozostało wyludnione przez siedemdziesiąt lat aż do czasu króla Persów Cyrusa" (Przeciw Apionowi, księga l, 19). Zgodne jest to z informacjami z 2 Kronik 36:21 i Daniela 9:2, z których wynika, iż chodziło o całkowite spustoszenie kraju trwające 70 lat. Również Teofil z Antiochii, który żył w II wieku n.e., podaje, że owo siedemdziesięciolecie rozpoczęło się zburzeniem świątyni po 11 latach panowania Sedekiasza (zob. też 2 Królewską 24:18 do 25:21).
Jednakże sama Biblia zawiera jeszcze bardziej wymowny dowód przeciwko twierdzeniu, jakoby 70 lat zaczęło się w 605 roku p.n.e., a Jeruzalem zostało zburzone w roku 587/586 p.n.e. Jak już wspomniano, 70 lat liczonych od roku 605 musiałoby się zakończyć w roku 535. Tymczasem natchniony pisarz biblijny Ezdrasz donosi, iż okres ten biegł do 'pierwszego roku panowania Cyrusa, króla perskiego', który wydał dekret zezwalający Żydom na powrót do ojczyzny (Ezdrasza 1:1-4; 2 Kronik 36: 21-23). Historycy są zgodni co do tego, że Cyrus podbił Babilon w październiku 539 roku p.n.e. i że pierwszy pełny rok jego władzy królewskiej zaczął się wiosną roku 538. Jeżeli wydał wspomniany dekret w późniejszym okresie pierwszego roku swego panowania, Żydzi mogli wrócić do kraju w miesiącu siódmym (Tiszri), czyli w październiku 537 roku p.n.e., jak to wynika z Księgi Ezdrasza 3:1 (BT).
Tymczasem nie ma żadnego rozsądnego sposobu rozciągnięcia pierwszego roku panowania Cyrusa od roku 538 aż do 535. Niektórzy usiłują jakoś usunąć tę trudność: naciągają fakty i utrzymują, iż Ezdrasz i Daniel, mówiąc o „pierwszym roku Cyrusa", stosowali jakąś szczególną, żydowską rachubę czasu, różną od oficjalnej chronologii panowania Cyrusa. Twierdzenie to jest bezpodstawne, gdyż zarówno świadectwo nieżydowskiego namiestnika, jak i dokument znaleziony w archiwach perskich potwierdzają, że wspomniany dekret został wydany w pierwszym roku panowania Cyrusa, o czym dokładnie i ściśle informują pisarze biblijni (Ezdrasza 5:6, 13; 6:1-3; Daniela 1:21; 9:1-3).
Z przepowiedzianym 70-letnim okresem jest związana „pomyślna zapowiedź" Jehowy: „To jednak mówi Jahwe: Gdy dla Babilonu upłynie siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i wypełnię na was swoją pomyślną zapowiedź, by was znów przyprowadzić na to miejsce" (Jeremiasza 29:10, BT). Daniel wierzył tej zapowiedzi, ufając, że owych 70 lat nie podano w zaokrągleniu, lecz jest to dokładna liczba, na której można polegać (Daniela 9:1, 2). l rzeczywiście się nie zawiódł.
My również wolimy kierować się raczej Słowem Bożym niż chronologią, która opiera się głównie na dowodach świeckich albo jest sprzeczna z Pismem Świętym. Wydaje się rzeczą bezsporną, że najprostsze i najoczywistsze zrozumienie różnych wersetów biblijnych prowadzi do wniosku, iż 70 lat rozpoczęło się całkowitym spustoszeniem Judy po zburzeniu Jeruzalem (Jeremiasza 25:8-11; 2 Kronik 36:20-23; Daniela 9:2). Jeżeli więc odliczymy 70 lat od roku 537 p.n.e., gdy Żydzi powrócili do swego kraju, to jako 18 rok panowania Nabuchodonozora otrzymamy rok 607 p.n.e., kiedy to zburzono Jeruzalem, pozbawiono Sedekiasza władzy królewskiej oraz położono kres dynastii królów judzkich zasiadających na tronie w ziemskim Jeruzalem (Ezechiela 21:24-32).
vamos
-
vamos_a_bailar
Czy chronologia Babilońska jest niezawodna?
PRACE niektórych współczesnych historyków i archeologów wywołują w obecnym dwudziestym wieku wrażenie, jakoby istniała ściśle ustalona chronologia babilońska, mocno podważająca wiarogodność rachuby czasu podanej w Biblii. Czy rzeczywiście znane są jakieś poważne powody do powątpiewania o tej rachubie? Czy chronologia babilońska jest naprawdę niezawodna? Czy jest oparta na solidnych podstawach? Czy dane na których jest zbudowana ta chronologia, są bardziej godne zaufania niż fakty opisane w Biblii?
Na widowni dziejów narodu żydowskiego Babilon pobawił się zwłaszcza za czasów Nabuchodonozora [inaczej: Nebokadnezara]. Panowanie ojca tego monarchy, Nabopolassara, określane bywa jako “początek państwa nowobabilońskiego”. Era ta skończyła się za rządów Nabonida i jego syna Baltazara [Balszazara], gdy Babilon upadł pod ciosami Cyrusa Persa.
Dla badaczy Biblii ten okres jest szczególnie interesujący, ponieważ obejmuje zburzenie Jeruzalem przez Babilończyków oraz większą część siedemdziesięciolecia, podczas którego kraj pokonanych Żydów leżał opustoszały odłogiem.
Biblia dość drobiazgowo opisuje pierwszą wyprawę karną przeciw królowi judzkiemu, podjętą przez Nabuchodonozora w siódmym roku jego panowania (czyli w ósmym roku po wstąpieniu na tron, Jer. 52:28; 2 Król. 24:12). Doniesienie to znajduje potwierdzenie w zapisie klinowym z Kroniki Babilońskie, który brzmi: “W roku siódmym, miesiącu Kislew, król Akkadu [Nabuchodonozor] dokonał przeglądu wojsk i po wkroczeniu do kraju Hatti [Syria i Palestyna] obiegł miasto Judy, a w drugim dniu miesiąca Adar zdobył miasto i wziął do niewoli króla [Joachyna]. Osadził tam króla z własnego wyboru [Sedekiasza] i otrzymawszy wysoki haracz, zestal [zakładników] do Babilonu”. — D.J. Wiseman: Chronicles of Chaldean Kings (626-556 p.n.e.), strony 67, 73.
RZETELNE DONIESIENIE HISTORYCZNE CZY ZESTAWIENIE WĄTPLIWEJ WARTOŚCI?
Uzgodnienie sprawozdania biblijnego z zapiskami babilońskimi rozpoczyna się więc zupełnie pomyślnie. Potem jednak brak jakichkolwiek dalszych informacji z autentycznych źródeł babilońskich. Na przykład, poza pewnym fragmentarycznym napisem, w którym jest mowa o wyprawie Nabuchodonozora do Egiptu w 37 roku panowania, do dziś nie odkryto jeszcze żadnych dokumentów historycznych z ostatnich 33 lat jego rządów. A zatem nie mamy żadnego babilońskiego sprawozdania o zburzeniu Jeruzalem w osiemnastym roku królowania Nabuchodonozora (czyli w dziewiętnastym roku, po objęciu władzy, Jer. 52:29; 2 Król. 25:8-10). Tylko w Biblii znaleźć można rzetelne informacje o tym wydarzeniu.
Jeżeli chodzi o Amel-Marduka (Ewil-Merodacha, 2 Król. 25:27, 28), syna Nabuchodonozora, to odkopano kilka tablic z drugiego roku jego panowania. Zawierają one jednak tylko skąpe wiadomości o Jego rządach i nic nie mówią o okresie ich trwania. Podobnie w odniesieniu do Neriglissara, domniemanego następcy Ewil-Merodacha, odnaleziono tylko jeden dokument historyczny z trzeciego roku jego panowania.
Na pewnej tablicy pamiątkowej, sporządzonej prawdopodobnie dla matki albo babki Nabonida, znajdują się niektóre dane z tego okresu, ale wskutek licznych uszkodzeń napis jest niekompletny, toteż jeśli chodzi o rekonstrukcję całości, wiele zależy od interpretacji i przypuszczeń historyków. Jak bardzo fragmentaryczny jest ten tekst, może się czytelnik sam przekonać; wystarczy podczas czytania niżej podanego tłumaczenia wybranego urywka owego pamiątkowego napisu opuścić wyrazy ujęte w klamry. Tłumaczenie to ukazuje zarazem, jak próbowano odtworzyć części brakujące, uszkodzone lub nieczytelne:
“[Od czasów Assurbanipala], króla Asyrii, [za] którego [panowania] przyszłam na świat — (to znaczy): [przez 21 lat] rządów Assurbanipala, [4 lata rządów Assur]-etillu-ilaniego, Jego syna, [21 lat rządów Nabopola]ssara, 43 lata rządów Nabuchodonozora, [2 lata rządów Ewil-Merodacha], 4 lata rządów Neriglissara, [łącznie przez 95 l]at [bóg był tutaj nieobecny], aż Sin, król bogów, [wspomniał na świątynię] (...) swej [dostojnej] boskości jego posępne oblicze [się rozjaśniło], po czym [wysłuchał] moich modlitw, [zapomniał] o strasznym rozkazie, [który był wydał, i postanowił powrócić d]o świątyni e-hul-hul, do świątyni, [do przybytku] miłego jego sercu, [O bliskim swoim powrocie do] tej [świąt]yni Sin, król [bogów, rzekł] (do mnie); ‚Nabonid, król Babilonu, syn [mego łona], ten nakłoni [mnie] do ponownego wstą[pienia (zajęcia miejsca)] do (w) świątyni e-hul-hul!’ Pil[nie] słuchałam rozkazów, które wydawał [Sin], król bogów, (i dlatego) sama widziałam, [jak] Nabonid, król Babilonu, owoc mego łona, w pełni przywrócił zapomniane obrządki Sina (...)”.
Z dalszej treści tego tekstu wynika, że matka (albo babka) Nabonida uważała właśnie Sina za dawcę swego długiego życia, trwającego “od czasów panowania Assurbanipala, króla Asyrii, aż do szóstego roku panowania Nabonida, króla Babilonu, syna mego łona, to znaczy 104 szczęśliwe lata (...)”. — Pritchard: Ancient Near Eastern Texts, strony 311, 312.
Jak widać, jedynymi liczbami faktycznie występującymi w tym bardzo niekompletnym napisie są 43 lata panowania Nabuchodonozora oraz 4 lata rządów Neriglissara, przy czym jeśli chodzi o tego ostatniego, to tekst, niekoniecznie ogranicza czas jego władzy do 4 lat; jest tylko powiedziane, że coś się wydarzyło w czwartym roku jego rządów. Nie wspomniano ani słowem, w którym roku panowania Assurbanipala przyszła na świat matka (bądź babka) Nabonida, toteż trudno wiedzieć, kiedy się rozpoczęły i kiedy się skończyły owe “104 szczęśliwe lata”. Brak również autentycznych danych o długości okresu królowania Assur-etillu-ilaniego, Nabopolassara i Ewil-Merodacha, a ponadto nie ma żadne, wzmianki o Labaszi-Marduku, który zdaniem większości współczesnych historyków miał panować między Neriglissarem a Nabonidem.
Warto zauważyć, że gdy do wspomnianego “szóstego roku panowania Nabonida” doliczymy domniemaną liczbę lat wstawioną przez nowożytnych historyków na podstawie kanonu Ptolemeusza, otrzymamy w sumie 100 albo 101 lat, a nie 104 lata, o których jest mowa w samym tekście. Zatem powyższy fragmentaryczny dokument dostarcza jedynie skąpych danych chronologicznych co do okresu nowobabilońskiego,
KANON PTOLOMEUSZA
A co to jest kanon Ptolemeusza? Dzieło to, interesuje nas szczególnie, ponieważ stanowi główne oparcie dla historyków przy ustalaniu chronologii okresu nowobabilońskiego. Klaudiusz Ptolomeusz żył w Egipcie w II wiek n.e., czyli ponad 600 lat po upadku państwa nowobabilońskiego. Nie był bynajmniej historykiem i znany jest raczej ze swych prac z dziedziny astronomii oraz geografii. E.R. Thiele pisze: “Kanon Ptolemeusza został opracowany przede wszystkim dla celów astronomii, a nie historii. Nie był wcale pomyślany jako kompletna lista wszystkich władców Babilonu albo Persji, nie zawiera też dokładnych informacji o miesiącu czy dniu rozpoczęcia ich panowania. Miał jedynie umożliwić odpowiednie umiejscowienie pewnych dostępnych wówczas danych astronomicznych w obszernym schemacie chronologicznym”. — The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings, strona 293, uw. marg.
Ptolomeusz przypisał Nabopolassarowi 21 lat rządów, Nabuchodonozorowi — 43 lata, Ewil-Merodachowi — 2 lata, Neriglissarowi — 4 lata i Nabonidowi — 17 lat; daje to łącznie 87 lat. Licząc wstecz od pierwszego roku panowania Cyrusa po obaleniu władzy Babilonu, historycy uznali więc, że początek pierwszego roku rządów Nabopolassara przypada na rok 625 p.n.e., pierwszy rok panowania Nabuchodonozora na rok 604, a zburzenie Jeruzalem na rok 586 lub 587. Zatem według ich zdania wydarzenia te miały miejsce około 20 lat później niż to wynika z chronologii biblijnej, ale współcześni nam historycy wolą przy ustalaniu dat opierać się na kanonie Ptolomeusza.
Choćby nawet podane w kanonie Ptolomeusza okresy panowania królów Babilonu i Persji w zasadzie pokrywały się z prawdą, to jednak nie ma podstaw, żeby uznawać ten kanon za absolutnie ścisły pod każdym względem i w odniesieniu do wszystkich epok. Jak już uprzednio wspomniano, brak jest babilońskich dokumentów historycznych, które by potwierdzały podane przez Ptolomeusza liczby dotyczące okresów panowania pewnych królów lub im zaprzeczały.
Krytycy Biblii twierdzą, że przyjęcie daty zburzenia Jeruzalem opartej na chronologii biblijnej (roku 607 p.n.e.) pozostawia w dziejach Babilonu znaczną lukę. Z drugiej strony jednak historycy trzymający się ściśle obliczeń Ptolomeusza powinni wyjaśnić istnienie innej poważnej luki. Luka ta powstaje, gdy się próbuje zestawić historię babilońską z historią asyryjską, żeby dojść do roku 625 p.n.e. jako początku okresu nowobabilońskiego.
Według Kroniki Babilońskiej stolicę Asyrii Niniwę zdobyły wojska babilońskie w 14 roku sprawowania władzy przez Nabopolassara. Historycy świeccy utrzymują, na podstawie danych zaczerpniętych z dzieła Ptolomeusza, że wydarzenie to miało miejsce w roku 612 p.n.e. Równocześnie na podstawie obliczeń astronomicznych uznają oni za datę absolutnie pewną rok 763 p.n.e. jako dziewiąty rok panowania asyryjskiego króla Assur-dana III. Licząc od tego roku, powinni w takim razie być w stanie wykazać, że asyryjskie rządy w Niniwie trwały do roku 612 p.n.e. Czy to potrafią? Oparłszy się na rejestrach wysokich dostojników (eponimów) i królów, jak również na innych materiałach źródłowych umieją ustalić chronologię sięgającą do roku 668 p.n.e., w której ich zdaniem miało się rozpocząć panowanie Assurbanipala. Ale od tego miejsca już napotykają znaczne trudności.
Wiele rozbieżnych opinii wywołuje zwłaszcza okres rządów samego Assurbanipala. Znane dzieło Encyclopaedia Britannica (wydanie z roku 1959, tom 2, strona 569) podaje na przykład, że panowanie Assurbanipala trwało od roku 668 do 625 p.n.e. Jednakże na stronie 851 tego samego tomu podano, iż trwało ono od roku 669 do 630 p.n.e. A według piątego tomu tegoż wydania (na stronie 655) były to “lata 668 do 638 (?)”. Natomiast w wydaniu z roku 1965 tej samej encyklopedii jest mowa o latach “od 669 do 630 albo 625” (tom 2, strona 573). Poza tym podaje się następujące lata jako koniec okresu panowania Asaurbanipala:
633 John Bright: “A History of Israel” 1964.
631 Georges Roux: “Ancient Iraq”, 1964.
629 “The Interpreter’s Dictionary of the Bible”, 1962.
ok. 631 do 627 “The New Bible Dictionary”, 1962.
626 “Podręczna encyklopedia biblijna”, 1961.
606 “Mała encyklopedia kultury antycznej”, 1966.
Jak nietrudno się domyślić, we wspomnianych dziełach zamieszczone są też sprzeczne dane co do okresu panowania Assur-etillu-ilaniego, domniemanego następcy Assurbanipala, jak również co do panowania Sin-sar-iskuna, który prawdopodobnie dzierżył władzę w chwili upadku Niniwy. Niektórzy historycy rozciągają okres rządów tego ostatniego króla na 18 lat, mimo, że znaleziono tablice datowane jedynie do siódmego roku jego panowania.
Historycy są więc skłonni do znacznej elastyczności, byleby tylko podtrzymać zarówno chronologię Ptolomeusza, jak i swą datę absolutną, rok 763 p.n.e., i przyjmują nawet za pewnik dłuższe okresy panowania ostatnich królów państwa asyryjskiego niż zezwalają na to istniejące dowody. Napotykają nieprzyjemną dla siebie lukę, którą trudno jest im wypełnić. Biblia natomiast podaje nieodparte świadectwo, które w pełni uzasadnia uznanie roku 607 p.n.e. za rok zburzenie Jeruzalem.
BEROSSOS — CZY MOŻNA MU ZAUFAĆ?
Utarło się mniemanie, ze Ptolomeusz przy zestawianiu swego kanonu oparł się na dziełach Berossosa, babilońskiego kapłana z III wieku p.n.e. Profesor Olmstead pisze o jego pracach: “Do naszych czasów przetrwały z nich zaledwie fragmenty, wypisy, czyli nędzne resztki. A najważniejsze z tych fragmentów zostały nam przekazane przez tylu pośredników, że chyba nie ma drugiego przykładu na tak skomplikowaną drogę. Jesteśmy dziś zdani na stosunkowo nowe tłumaczenie łacińskie pewnego armeńskiego przekładu zaginionego greckiego oryginału Kroniki Euzebiusza, który częściowo korzystał z pism Aleksandra Polihistora (który z kolei zawdzięczał swe wiadomości bezpośrednio Berossosowi), a częściowo z pism niejakiego Abidenusa, który prawdopodobnie oparł się na pismach Judy, przy czym dla tego ostatniego źródłem wiedzy były także pisma Aleksandra Polihistora i tym samym Berossosa. Sprawę gmatwa jeszcze bardziej fakt, ze w niektórych wypadkach Euzebiusza nie spostrzegł, iż Abidenus był tylko słabym echem Polihistora, i wtedy bez rozróżnienia przytaczał wyjątki z dzieł to jednego, to drugiego!”
A oto dalszy komentarz profesora Oimsteada: “Tymczasem jeszcze nie to jest najgorsze. Chociaż oparte na Polihistorze doniesienia Euzebiusza są na ogół najbardziej ścisłe, to jednak wydaje się, że Euzebiusz korzystał z nienajlepszego manuskryptu dzieł tego pisarza” (Assyrian Historiography, strony 62, 63). Józef Flawiusz, historyk żydowski z pierwszego wieku n.e., również twierdził, że cytuje z pism Berossosa, ale podane przez niego liczby są sprzeczne i dlatego nie można ich uważać za miarodajne. Jeżeli jeszcze wziąć pod uwagę, że Berossosa dzieli od Ptolomeusza co najmniej 300 lat to trudno zakładać, iż przypuszczalne cytaty Ptolomeusza z pism Berossosa są naprawdę dokładne.
A jak przedstawia się sprawa z autentycznymi tabliczkami pokrytymi pismem klinowym? Czy są one wiarogodne? Czy można na nich polegać? Laikowi może się zdawać, że tabliczki te zawsze były pisane zaraz po wydarzeniach, o których traktują. Tymczasem babilońskie teksty historyczne jak i różne teksty astronomiczne, noszą na sobie wyraźne oznaki tego, iż zostały spisane znacznie później. Zwłaszcza część tak zwanej Kroniki Babilońskiej, dotycząca okresu, który nowożytni historycy uważają za lata od 747 do 648 p.n.e., stanowi jedynie “odpis starszego i uszkodzonego tekstu, sporządzony w dwudziestym drugim roku panowania Dariusza”. — Chronicles of Chaldaean Kings, strona 1.
Zatem dokument ten nie tylko powstał dopiero jakieś 150 do 250 lat po opisanych w nim wydarzeniach, lecz w dodatku sporządzono go na podstawie jakiegoś niekompletnego wcześniejszego napisu. W tym samym, przytaczanym już dziele powiedziano ponadto o tekstach Kroniki Babilońskiej dotyczących czasów od Nabopolassara do Nabonida; “Teksty Kroniki Nowobabilońskiej są nam przekazane drobnym pismem takiego typu, że nie pozwala to na dokładniejsze ustalenie daty ich powstania; mogły być sporządzone w dowolnym czasie od chwili bezpośrednio następującej po danych wydarzeniach aż do końca epoki Achemenidów”, czyli około roku 331 p.n.e. Gdyby więc Ptolomeusz nawet posiadał dokładne odpisy dzieł Berossosa, co jednak jest bardzo wątpliwe, to i tak pozostawałoby do wyjaśnienia kilka poważnych kwestii dotyczących wieku i autentyczności zapisów klinowych, z których korzystał Berossos.
BRAK PODSTAW DO POWAŻNIEJSZYCH WĄTPLIWOŚCI
Możesz teraz, drogi czytelniku, sam osądzić, czy z obliczeń i domysłów nowożytnych historyków istotnie powstała ściśle ustalona chronologia babilońska. Wystarczy powiedzieć, że poniekąd zaprowadzili przez to pewien porządek w chaosie starożytnych dokumentów świeckich. Nasuwa się jednak słuszne pytanie, czy rozsądne jest tak bezwzględne poleganie na datach ustalonych przez Ptolomeusza, jak to robią ci uczeni. Stwierdziliśmy, że ani cel, do którego zmierzał Ptolomeusz przy zestawianiu swego kanonu, ani źródła, z których czerpał, nie mogą wzbudzać zaufania do historycznej ścisłości jego dzieła. Ponadto, choćby istotnie oparł się na pismach Berossosa, to niewątpliwie doszły one do niego przez wielu pośredników i w najlepszym razie były dokumentami wątpliwej jakości. Nawet teksty źródłowe zapisane pismem klinowym, z których korzystano, były niejednokrotnie uszkodzone i ich odtworzenie mogło być zależne od wielu domysłów.
Ponieważ dzisiaj nie ma autentycznych babilońskich zapisków historycznych z tamtych czasów, a daty przyjęte w historii świeckiej łatwo ulegają zmianom, więc jest rzeczą zupełnie możliwą, że ten czy ów władca państwa babilońskiego panował dłużej niż to podaje kanon Ptolomeusza. Czy wobec tych wszystkich faktów uzasadnione byłoby przyjmowanie bez zastrzeżeń rekonstrukcji dziejów Babilonu, opracowanej przez nowożytnych historyków? Na pewno można słusznie powiedzieć, że nie ma żadnej przekonywającej podstawy do powątpiewania o wiarogodności sprawozdania biblijnego!
vamos
PRACE niektórych współczesnych historyków i archeologów wywołują w obecnym dwudziestym wieku wrażenie, jakoby istniała ściśle ustalona chronologia babilońska, mocno podważająca wiarogodność rachuby czasu podanej w Biblii. Czy rzeczywiście znane są jakieś poważne powody do powątpiewania o tej rachubie? Czy chronologia babilońska jest naprawdę niezawodna? Czy jest oparta na solidnych podstawach? Czy dane na których jest zbudowana ta chronologia, są bardziej godne zaufania niż fakty opisane w Biblii?
Na widowni dziejów narodu żydowskiego Babilon pobawił się zwłaszcza za czasów Nabuchodonozora [inaczej: Nebokadnezara]. Panowanie ojca tego monarchy, Nabopolassara, określane bywa jako “początek państwa nowobabilońskiego”. Era ta skończyła się za rządów Nabonida i jego syna Baltazara [Balszazara], gdy Babilon upadł pod ciosami Cyrusa Persa.
Dla badaczy Biblii ten okres jest szczególnie interesujący, ponieważ obejmuje zburzenie Jeruzalem przez Babilończyków oraz większą część siedemdziesięciolecia, podczas którego kraj pokonanych Żydów leżał opustoszały odłogiem.
Biblia dość drobiazgowo opisuje pierwszą wyprawę karną przeciw królowi judzkiemu, podjętą przez Nabuchodonozora w siódmym roku jego panowania (czyli w ósmym roku po wstąpieniu na tron, Jer. 52:28; 2 Król. 24:12). Doniesienie to znajduje potwierdzenie w zapisie klinowym z Kroniki Babilońskie, który brzmi: “W roku siódmym, miesiącu Kislew, król Akkadu [Nabuchodonozor] dokonał przeglądu wojsk i po wkroczeniu do kraju Hatti [Syria i Palestyna] obiegł miasto Judy, a w drugim dniu miesiąca Adar zdobył miasto i wziął do niewoli króla [Joachyna]. Osadził tam króla z własnego wyboru [Sedekiasza] i otrzymawszy wysoki haracz, zestal [zakładników] do Babilonu”. — D.J. Wiseman: Chronicles of Chaldean Kings (626-556 p.n.e.), strony 67, 73.
RZETELNE DONIESIENIE HISTORYCZNE CZY ZESTAWIENIE WĄTPLIWEJ WARTOŚCI?
Uzgodnienie sprawozdania biblijnego z zapiskami babilońskimi rozpoczyna się więc zupełnie pomyślnie. Potem jednak brak jakichkolwiek dalszych informacji z autentycznych źródeł babilońskich. Na przykład, poza pewnym fragmentarycznym napisem, w którym jest mowa o wyprawie Nabuchodonozora do Egiptu w 37 roku panowania, do dziś nie odkryto jeszcze żadnych dokumentów historycznych z ostatnich 33 lat jego rządów. A zatem nie mamy żadnego babilońskiego sprawozdania o zburzeniu Jeruzalem w osiemnastym roku królowania Nabuchodonozora (czyli w dziewiętnastym roku, po objęciu władzy, Jer. 52:29; 2 Król. 25:8-10). Tylko w Biblii znaleźć można rzetelne informacje o tym wydarzeniu.
Jeżeli chodzi o Amel-Marduka (Ewil-Merodacha, 2 Król. 25:27, 28), syna Nabuchodonozora, to odkopano kilka tablic z drugiego roku jego panowania. Zawierają one jednak tylko skąpe wiadomości o Jego rządach i nic nie mówią o okresie ich trwania. Podobnie w odniesieniu do Neriglissara, domniemanego następcy Ewil-Merodacha, odnaleziono tylko jeden dokument historyczny z trzeciego roku jego panowania.
Na pewnej tablicy pamiątkowej, sporządzonej prawdopodobnie dla matki albo babki Nabonida, znajdują się niektóre dane z tego okresu, ale wskutek licznych uszkodzeń napis jest niekompletny, toteż jeśli chodzi o rekonstrukcję całości, wiele zależy od interpretacji i przypuszczeń historyków. Jak bardzo fragmentaryczny jest ten tekst, może się czytelnik sam przekonać; wystarczy podczas czytania niżej podanego tłumaczenia wybranego urywka owego pamiątkowego napisu opuścić wyrazy ujęte w klamry. Tłumaczenie to ukazuje zarazem, jak próbowano odtworzyć części brakujące, uszkodzone lub nieczytelne:
“[Od czasów Assurbanipala], króla Asyrii, [za] którego [panowania] przyszłam na świat — (to znaczy): [przez 21 lat] rządów Assurbanipala, [4 lata rządów Assur]-etillu-ilaniego, Jego syna, [21 lat rządów Nabopola]ssara, 43 lata rządów Nabuchodonozora, [2 lata rządów Ewil-Merodacha], 4 lata rządów Neriglissara, [łącznie przez 95 l]at [bóg był tutaj nieobecny], aż Sin, król bogów, [wspomniał na świątynię] (...) swej [dostojnej] boskości jego posępne oblicze [się rozjaśniło], po czym [wysłuchał] moich modlitw, [zapomniał] o strasznym rozkazie, [który był wydał, i postanowił powrócić d]o świątyni e-hul-hul, do świątyni, [do przybytku] miłego jego sercu, [O bliskim swoim powrocie do] tej [świąt]yni Sin, król [bogów, rzekł] (do mnie); ‚Nabonid, król Babilonu, syn [mego łona], ten nakłoni [mnie] do ponownego wstą[pienia (zajęcia miejsca)] do (w) świątyni e-hul-hul!’ Pil[nie] słuchałam rozkazów, które wydawał [Sin], król bogów, (i dlatego) sama widziałam, [jak] Nabonid, król Babilonu, owoc mego łona, w pełni przywrócił zapomniane obrządki Sina (...)”.
Z dalszej treści tego tekstu wynika, że matka (albo babka) Nabonida uważała właśnie Sina za dawcę swego długiego życia, trwającego “od czasów panowania Assurbanipala, króla Asyrii, aż do szóstego roku panowania Nabonida, króla Babilonu, syna mego łona, to znaczy 104 szczęśliwe lata (...)”. — Pritchard: Ancient Near Eastern Texts, strony 311, 312.
Jak widać, jedynymi liczbami faktycznie występującymi w tym bardzo niekompletnym napisie są 43 lata panowania Nabuchodonozora oraz 4 lata rządów Neriglissara, przy czym jeśli chodzi o tego ostatniego, to tekst, niekoniecznie ogranicza czas jego władzy do 4 lat; jest tylko powiedziane, że coś się wydarzyło w czwartym roku jego rządów. Nie wspomniano ani słowem, w którym roku panowania Assurbanipala przyszła na świat matka (bądź babka) Nabonida, toteż trudno wiedzieć, kiedy się rozpoczęły i kiedy się skończyły owe “104 szczęśliwe lata”. Brak również autentycznych danych o długości okresu królowania Assur-etillu-ilaniego, Nabopolassara i Ewil-Merodacha, a ponadto nie ma żadne, wzmianki o Labaszi-Marduku, który zdaniem większości współczesnych historyków miał panować między Neriglissarem a Nabonidem.
Warto zauważyć, że gdy do wspomnianego “szóstego roku panowania Nabonida” doliczymy domniemaną liczbę lat wstawioną przez nowożytnych historyków na podstawie kanonu Ptolemeusza, otrzymamy w sumie 100 albo 101 lat, a nie 104 lata, o których jest mowa w samym tekście. Zatem powyższy fragmentaryczny dokument dostarcza jedynie skąpych danych chronologicznych co do okresu nowobabilońskiego,
KANON PTOLOMEUSZA
A co to jest kanon Ptolemeusza? Dzieło to, interesuje nas szczególnie, ponieważ stanowi główne oparcie dla historyków przy ustalaniu chronologii okresu nowobabilońskiego. Klaudiusz Ptolomeusz żył w Egipcie w II wiek n.e., czyli ponad 600 lat po upadku państwa nowobabilońskiego. Nie był bynajmniej historykiem i znany jest raczej ze swych prac z dziedziny astronomii oraz geografii. E.R. Thiele pisze: “Kanon Ptolemeusza został opracowany przede wszystkim dla celów astronomii, a nie historii. Nie był wcale pomyślany jako kompletna lista wszystkich władców Babilonu albo Persji, nie zawiera też dokładnych informacji o miesiącu czy dniu rozpoczęcia ich panowania. Miał jedynie umożliwić odpowiednie umiejscowienie pewnych dostępnych wówczas danych astronomicznych w obszernym schemacie chronologicznym”. — The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings, strona 293, uw. marg.
Ptolomeusz przypisał Nabopolassarowi 21 lat rządów, Nabuchodonozorowi — 43 lata, Ewil-Merodachowi — 2 lata, Neriglissarowi — 4 lata i Nabonidowi — 17 lat; daje to łącznie 87 lat. Licząc wstecz od pierwszego roku panowania Cyrusa po obaleniu władzy Babilonu, historycy uznali więc, że początek pierwszego roku rządów Nabopolassara przypada na rok 625 p.n.e., pierwszy rok panowania Nabuchodonozora na rok 604, a zburzenie Jeruzalem na rok 586 lub 587. Zatem według ich zdania wydarzenia te miały miejsce około 20 lat później niż to wynika z chronologii biblijnej, ale współcześni nam historycy wolą przy ustalaniu dat opierać się na kanonie Ptolomeusza.
Choćby nawet podane w kanonie Ptolomeusza okresy panowania królów Babilonu i Persji w zasadzie pokrywały się z prawdą, to jednak nie ma podstaw, żeby uznawać ten kanon za absolutnie ścisły pod każdym względem i w odniesieniu do wszystkich epok. Jak już uprzednio wspomniano, brak jest babilońskich dokumentów historycznych, które by potwierdzały podane przez Ptolomeusza liczby dotyczące okresów panowania pewnych królów lub im zaprzeczały.
Krytycy Biblii twierdzą, że przyjęcie daty zburzenia Jeruzalem opartej na chronologii biblijnej (roku 607 p.n.e.) pozostawia w dziejach Babilonu znaczną lukę. Z drugiej strony jednak historycy trzymający się ściśle obliczeń Ptolomeusza powinni wyjaśnić istnienie innej poważnej luki. Luka ta powstaje, gdy się próbuje zestawić historię babilońską z historią asyryjską, żeby dojść do roku 625 p.n.e. jako początku okresu nowobabilońskiego.
Według Kroniki Babilońskiej stolicę Asyrii Niniwę zdobyły wojska babilońskie w 14 roku sprawowania władzy przez Nabopolassara. Historycy świeccy utrzymują, na podstawie danych zaczerpniętych z dzieła Ptolomeusza, że wydarzenie to miało miejsce w roku 612 p.n.e. Równocześnie na podstawie obliczeń astronomicznych uznają oni za datę absolutnie pewną rok 763 p.n.e. jako dziewiąty rok panowania asyryjskiego króla Assur-dana III. Licząc od tego roku, powinni w takim razie być w stanie wykazać, że asyryjskie rządy w Niniwie trwały do roku 612 p.n.e. Czy to potrafią? Oparłszy się na rejestrach wysokich dostojników (eponimów) i królów, jak również na innych materiałach źródłowych umieją ustalić chronologię sięgającą do roku 668 p.n.e., w której ich zdaniem miało się rozpocząć panowanie Assurbanipala. Ale od tego miejsca już napotykają znaczne trudności.
Wiele rozbieżnych opinii wywołuje zwłaszcza okres rządów samego Assurbanipala. Znane dzieło Encyclopaedia Britannica (wydanie z roku 1959, tom 2, strona 569) podaje na przykład, że panowanie Assurbanipala trwało od roku 668 do 625 p.n.e. Jednakże na stronie 851 tego samego tomu podano, iż trwało ono od roku 669 do 630 p.n.e. A według piątego tomu tegoż wydania (na stronie 655) były to “lata 668 do 638 (?)”. Natomiast w wydaniu z roku 1965 tej samej encyklopedii jest mowa o latach “od 669 do 630 albo 625” (tom 2, strona 573). Poza tym podaje się następujące lata jako koniec okresu panowania Asaurbanipala:
633 John Bright: “A History of Israel” 1964.
631 Georges Roux: “Ancient Iraq”, 1964.
629 “The Interpreter’s Dictionary of the Bible”, 1962.
ok. 631 do 627 “The New Bible Dictionary”, 1962.
626 “Podręczna encyklopedia biblijna”, 1961.
606 “Mała encyklopedia kultury antycznej”, 1966.
Jak nietrudno się domyślić, we wspomnianych dziełach zamieszczone są też sprzeczne dane co do okresu panowania Assur-etillu-ilaniego, domniemanego następcy Assurbanipala, jak również co do panowania Sin-sar-iskuna, który prawdopodobnie dzierżył władzę w chwili upadku Niniwy. Niektórzy historycy rozciągają okres rządów tego ostatniego króla na 18 lat, mimo, że znaleziono tablice datowane jedynie do siódmego roku jego panowania.
Historycy są więc skłonni do znacznej elastyczności, byleby tylko podtrzymać zarówno chronologię Ptolomeusza, jak i swą datę absolutną, rok 763 p.n.e., i przyjmują nawet za pewnik dłuższe okresy panowania ostatnich królów państwa asyryjskiego niż zezwalają na to istniejące dowody. Napotykają nieprzyjemną dla siebie lukę, którą trudno jest im wypełnić. Biblia natomiast podaje nieodparte świadectwo, które w pełni uzasadnia uznanie roku 607 p.n.e. za rok zburzenie Jeruzalem.
BEROSSOS — CZY MOŻNA MU ZAUFAĆ?
Utarło się mniemanie, ze Ptolomeusz przy zestawianiu swego kanonu oparł się na dziełach Berossosa, babilońskiego kapłana z III wieku p.n.e. Profesor Olmstead pisze o jego pracach: “Do naszych czasów przetrwały z nich zaledwie fragmenty, wypisy, czyli nędzne resztki. A najważniejsze z tych fragmentów zostały nam przekazane przez tylu pośredników, że chyba nie ma drugiego przykładu na tak skomplikowaną drogę. Jesteśmy dziś zdani na stosunkowo nowe tłumaczenie łacińskie pewnego armeńskiego przekładu zaginionego greckiego oryginału Kroniki Euzebiusza, który częściowo korzystał z pism Aleksandra Polihistora (który z kolei zawdzięczał swe wiadomości bezpośrednio Berossosowi), a częściowo z pism niejakiego Abidenusa, który prawdopodobnie oparł się na pismach Judy, przy czym dla tego ostatniego źródłem wiedzy były także pisma Aleksandra Polihistora i tym samym Berossosa. Sprawę gmatwa jeszcze bardziej fakt, ze w niektórych wypadkach Euzebiusza nie spostrzegł, iż Abidenus był tylko słabym echem Polihistora, i wtedy bez rozróżnienia przytaczał wyjątki z dzieł to jednego, to drugiego!”
A oto dalszy komentarz profesora Oimsteada: “Tymczasem jeszcze nie to jest najgorsze. Chociaż oparte na Polihistorze doniesienia Euzebiusza są na ogół najbardziej ścisłe, to jednak wydaje się, że Euzebiusz korzystał z nienajlepszego manuskryptu dzieł tego pisarza” (Assyrian Historiography, strony 62, 63). Józef Flawiusz, historyk żydowski z pierwszego wieku n.e., również twierdził, że cytuje z pism Berossosa, ale podane przez niego liczby są sprzeczne i dlatego nie można ich uważać za miarodajne. Jeżeli jeszcze wziąć pod uwagę, że Berossosa dzieli od Ptolomeusza co najmniej 300 lat to trudno zakładać, iż przypuszczalne cytaty Ptolomeusza z pism Berossosa są naprawdę dokładne.
A jak przedstawia się sprawa z autentycznymi tabliczkami pokrytymi pismem klinowym? Czy są one wiarogodne? Czy można na nich polegać? Laikowi może się zdawać, że tabliczki te zawsze były pisane zaraz po wydarzeniach, o których traktują. Tymczasem babilońskie teksty historyczne jak i różne teksty astronomiczne, noszą na sobie wyraźne oznaki tego, iż zostały spisane znacznie później. Zwłaszcza część tak zwanej Kroniki Babilońskiej, dotycząca okresu, który nowożytni historycy uważają za lata od 747 do 648 p.n.e., stanowi jedynie “odpis starszego i uszkodzonego tekstu, sporządzony w dwudziestym drugim roku panowania Dariusza”. — Chronicles of Chaldaean Kings, strona 1.
Zatem dokument ten nie tylko powstał dopiero jakieś 150 do 250 lat po opisanych w nim wydarzeniach, lecz w dodatku sporządzono go na podstawie jakiegoś niekompletnego wcześniejszego napisu. W tym samym, przytaczanym już dziele powiedziano ponadto o tekstach Kroniki Babilońskiej dotyczących czasów od Nabopolassara do Nabonida; “Teksty Kroniki Nowobabilońskiej są nam przekazane drobnym pismem takiego typu, że nie pozwala to na dokładniejsze ustalenie daty ich powstania; mogły być sporządzone w dowolnym czasie od chwili bezpośrednio następującej po danych wydarzeniach aż do końca epoki Achemenidów”, czyli około roku 331 p.n.e. Gdyby więc Ptolomeusz nawet posiadał dokładne odpisy dzieł Berossosa, co jednak jest bardzo wątpliwe, to i tak pozostawałoby do wyjaśnienia kilka poważnych kwestii dotyczących wieku i autentyczności zapisów klinowych, z których korzystał Berossos.
BRAK PODSTAW DO POWAŻNIEJSZYCH WĄTPLIWOŚCI
Możesz teraz, drogi czytelniku, sam osądzić, czy z obliczeń i domysłów nowożytnych historyków istotnie powstała ściśle ustalona chronologia babilońska. Wystarczy powiedzieć, że poniekąd zaprowadzili przez to pewien porządek w chaosie starożytnych dokumentów świeckich. Nasuwa się jednak słuszne pytanie, czy rozsądne jest tak bezwzględne poleganie na datach ustalonych przez Ptolomeusza, jak to robią ci uczeni. Stwierdziliśmy, że ani cel, do którego zmierzał Ptolomeusz przy zestawianiu swego kanonu, ani źródła, z których czerpał, nie mogą wzbudzać zaufania do historycznej ścisłości jego dzieła. Ponadto, choćby istotnie oparł się na pismach Berossosa, to niewątpliwie doszły one do niego przez wielu pośredników i w najlepszym razie były dokumentami wątpliwej jakości. Nawet teksty źródłowe zapisane pismem klinowym, z których korzystano, były niejednokrotnie uszkodzone i ich odtworzenie mogło być zależne od wielu domysłów.
Ponieważ dzisiaj nie ma autentycznych babilońskich zapisków historycznych z tamtych czasów, a daty przyjęte w historii świeckiej łatwo ulegają zmianom, więc jest rzeczą zupełnie możliwą, że ten czy ów władca państwa babilońskiego panował dłużej niż to podaje kanon Ptolomeusza. Czy wobec tych wszystkich faktów uzasadnione byłoby przyjmowanie bez zastrzeżeń rekonstrukcji dziejów Babilonu, opracowanej przez nowożytnych historyków? Na pewno można słusznie powiedzieć, że nie ma żadnej przekonywającej podstawy do powątpiewania o wiarogodności sprawozdania biblijnego!
vamos
-
mirek
Właśnie chronologia biblijna i świecka współgrają ze sobą i obaj potwierdzają zburzenie Jeruzalem w roku 587/586 p.n.e. Zapraszam do zapoznania się z dowodami pod wieloma wątkami w dziale wydarzenia. Według chronologii Straznicy okres dominacji Babilonu trwałby tylko 68 lat, a nie jak mówi chronologia biblijna i świecka - 70 lat.vamos_a_bailar pisze:Chronologia biblijna wskazuje, że Jeruzalem zostało zburzone w roku 607 p.n.e., a wiele świeckich źródeł podaje rok 587/586 p.n.e. Skąd ta różnica?
Dziwne, że nawet sami Żydzi twierdzą, że ich świątynia została zburzona w roku 586! A oni chyba najlepiej znają swoją historię, co nie?vamos_a_bailar pisze:Prorok Jeremiasz przepowiedział, że Babilończycy zburzą Jeruzalem i całkowicie spustoszą miasto oraz kraj (Jeremiasza 25:8, 9). Podał też następującą informację: „l cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat" (Jeremiasza 25:11). Okres ten upłynął wtedy, gdy Cyrus Wielki w pierwszym roku swego panowania uwolnił Żydów i zezwolił im na powrót do ojczyzny (2 Kronik 36:17-23). Naszym zdaniem najbardziej bezpośrednie odczytanie Jeremiasza 25:11 i innych wersetów wskazuje, iż owych 70 lat należy liczyć od chwili zburzenia Jeruzalem i spustoszenia Judy przez Babilończyków (Jeremiasza 52:12-15, 24-27; 36:29-31).
http://www.jerusalem.muni.il/english/to ... 6/586.html
Pytanie: A gdzie Biblia naucza po pierwsze, że okres niewoli babilońskiej ma trwać 70 lat? i po drugie, że należy go liczyć od zburzenia Jerozolimy, a nie na przykład od pierwszej deportacji Żydów?
Jr 25:11-12 Bw „I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat.(12) A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego i ów naród za ich winę - mówi Pan - i kraj Chaldejczyków i obrócę go w wieczną pustynię.”
Jr 29:10 Bw „Bo tak mówi Pan: Gdy upłynie dla Babilonu siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i spełnię na was swoją obietnicę, że sprowadzę was z powrotem na to miejsce.”
Czy ty czytelników tego forum masz za idiotów??? Proste pytanie do tekstu, o jakie narody chodzi i okazuje się, że proroctwo mówi o Judzie i okolicznych narodach, a nie tylko o Żydach. Następne pytanie, komu będą poddani przez 70 lat i odpowiedź, królowi babilońskiemu.
Jeżeli jest tam napisane: „i narody te (liczba mnoga) będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat” to nie pisz mi, że dotyczy to proroctwo Żydów. Ponieważ w tej części proroctwa jest mowa też o okolicznych narodach, nie wmawiaj mi, że dotyczy tylko ono 70 lat niewoli babilońskiej. Poza tym w tym proroctwie czytam tylko o tym, że narody będą służyć królowi babilońskiemu przez 70 lat, a nie o tym, że od zburzenia Jerozolimy i uprowadzenia do niewoli, aż do powroty z niewoli ma upłynąć 70 lat. Świadczy o tym też dalsza część proroctwa, którą ty tak chętnie omijasz: „A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego" Te słowa oznaczają, że król babiloński nie mógł być usunięty z tronu przed upływem 70 lat.
Panowanie królów babilońskich skończyło się w 539 r. p.n.e., co oznacza, że musiało się zacząć w 609 roku p.n.e. Jeśli połączyć to tak jak chcesz z tym, że początek panowania musi się wiązać ze zburzeniem Jerozolimy (jak to też naucza Ciało kierownicze – dalej CK), oznacza to, że Jerozolima została zburzona w 609 r. p.n.e., a nie w 607 r. p.n.e. jak naucza CK. Inaczej proroctwo zostałoby naruszone, gdyż panowanie króla babilońskiego trwałoby tylko 68 lat. Tym samym „niewolnik wierny i rozumny", okazuje się fałszywym sługą nauczając, że Jerozolima została zburzona w 607 r. p.n.e., a powtórne przyjście Pana Jezusa nastąpiło w związku z tym w 1914 r. n.e. (zamiast w 1912 jak powinno wynikać z tej wyliczanki).
http://www.brooklyn.org.pl/chronologia01.htm
Jak poczytasz powyższy artykuł, to dowiesz się, że o wiele lepiej świecka historia pokazuje, jak dosłownie wypełniły się proroctwa dotyczące panowania Babilonu wypowiedziane ustami Jeremiasza, niż mętne przeinaczanie Biblii i historii poprzez CK. Tyle tylko, że musiałbyś wtedy stanąć przed dylematem, czy lepiej zaufać Bogu i Biblii, czy samozwańczym „pośrednikom” z CK nie trzymającym się prawdy i manipulującym wersetami z Biblii aby zwodzić ludzi. Ale to wymaga odwagi i samodzielnego myślenia – czy stać ciebie na to?
Nie tylko Berossos tak twierdzi, ale nawet sama Biblia:vamos_a_bailar pisze:Wprawdzie Berossos twierdzi, że Nabuchodonozor uprowadził jeńców żydowskich w pierwszym roku swego panowania, ale informacji tej nie poświadcza żadna inskrypcja klinowa. Co ważniejsze, Księga Jeremiasza 52:28-30 skrupulatnie podaje, iż Nabuchodonozor wziął do niewoli Żydów w 7, 18 i 23 roku swych rządów, ale nie w roku wstąpienia na tron. Żydowski historyk Józef Flawiusz zaznacza, że w roku bitwy pod Karkemisz Nabuchodonozor zawładnął całą Syrią i Palestyną „oprócz Judei", a to przeczy relacji Berossosa oraz twierdzeniu, jakoby 70 lat niewoli żydowskiej zaczęło się w pierwszym roku panowania Nabuchodonozora (Dawne dzieje Izraela, księga dziesiąta, VI, 1).
2Krn 36:5-8 Bw „Jehojakim miał dwadzieścia pięć lat, gdy objął władzę królewską, a panował jedenaście lat w Jeruzalemie, czynił zaś to, co złe w oczach Pana, jego Boga.(6) Przeciwko niemu wyruszył Nebukadnesar, król babiloński, kazał go zakuć w spiżowe kajdany, aby go zaprowadzić do Babilonu.(7) Także część naczyń świątyni Pańskiej sprowadził Nebukadnesar do Babilonu i umieścił je w swoim pałacu w Babilonie.(8) Pozostałe zaś sprawy Jehojakima i obrzydliwości, jakie popełnił, i co go potem spotkało, jest zapisane w Księdze Królów Izraelskich i Judzkich. Władzę królewską po nim objął jego syn Jehojachin.”
2Krl 24:1-4 Bw „Za jego czasów wyruszył Nebukadnesar, król babiloński, i Jehojakim był jego lennikiem przez okres trzech lat, potem jednak znów się zbuntował przeciwko niemu.(2) Lecz Pan wyprawił przeciwko niemu hufce Chaldejczyków, hufce Aramejczyków, hufce Moabitów, hufce Ammonitów, wyprawił je przeciwko Judzie, aby ją zniszczyć zgodnie ze słowem Pana, jakie wypowiedział przez usta sług swoich, proroków.(3) Doprawdy, zgodnie ze słowem Pana spotkało to Judę, aby usunąć ją sprzed oblicza jego za grzechy Manassesa, za to wszystko, co uczynił,(4) a także za krew niewinną, którą przelał, napełniając Jeruzalem niewinną krwią; toteż Pan nie chciał odpuścić.”
Kiedy panował król Jehojakim? W latach 609 do 598, a skoro według księgi Daniela 1:1-7 król Nabuchodonozor w trzecim roku jego panowania napadł na Jerozolimę, jak donosi księga Kronik 36:6, więc było to w roku 606. Jerozolima miała więc w swojej historii wiele najazdów wojsk babilońskich, z których najważniejsze to nastepujące, o których wspomina sama wręcz Biblia:
606 - w trzecim roku króla Jehojakima (2 Krl 23:36-24:7; 2 Krn 36:4-8; Dan 1:1-8)
597 - w 7 roku Nabuchodonozora - za panowania króla Jehojahina (2 Krl 24:8-17; 2 Krn 36:9-10; Jer 52:28)
586 - w 18 roku króla Nabuchodnozora - za panowania króla Sedekiasza (2 Krl 24:18-25:17; 2 Krn 36:11-19; Jer 52:29)
582 - w 23 roku króla Nabuchodonozora (Jer 52:30)
O pierwszych trzech najazdach wspomina skrupulatnie księga Królewska i Kronik, o ostatnich trzech najazdach wspomina księga Jeremiasza.
Nieprawdą jest również, że Flawiusz nie wspomina nic o deportacji za czasów króla Jehojakima, którego król Nabuchodonozor zabrał w kajdanach do Babilonu. Otóż czyni to i potwierdza sprawozdanie biblijne (Dawne dzieje Izraela, księga X, rozdział VI:2-3)
Skoro dla Babilonu miało upłynąć 70 lat, to oczywiste jest, że okres ten rozciągał się od roku 609 do 539. Potwierdza to zresztą druga wypowiedź Jeremiasza, którą ty skrzętnie ukryłeś:vamos_a_bailar pisze:Z przepowiedzianym 70-letnim okresem jest związana „pomyślna zapowiedź" Jehowy: „To jednak mówi Jahwe: Gdy dla Babilonu upłynie siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i wypełnię na was swoją pomyślną zapowiedź, by was znów przyprowadzić na to miejsce" (Jeremiasza 29:10, BT). Daniel wierzył tej zapowiedzi, ufając, że owych 70 lat nie podano w zaokrągleniu, lecz jest to dokładna liczba, na której można polegać (Daniela 9:1, 2). l rzeczywiście się nie zawiódł.
Jr 25:12 Bw „A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego i ów naród za ich winę - mówi Pan - i kraj Chaldejczyków i obrócę go w wieczną pustynię.”
Jeśli według ŚJ siedemdziesiąt lat skończyło się na Cyrusie w roku 537 to nasuwają się następujące pytania: czy Cyrus był królem Babilonu i czy Cyrus został ukarany? Na obydwa pytania odpowiedź brzmi: NIE. To król babiloński został zabity przez Cyrusa w roku 539. A zatem 70 lat zaczęły się w roku 609 pne.
Z informacji tej wynika rok 586 zburzenia Jerozolimy. W przeciwnym razie kobieta ta musialaby mieć 121 lat, czemu zaprzecza ta tabliczka Adda-Guppi podając wiek 104 lata. Więcej o tej tabliczce we wspaniałej rozprawie:vamos_a_bailar pisze:Z dalszej treści tego tekstu wynika, że matka (albo babka) Nabonida uważała właśnie Sina za dawcę swego długiego życia, trwającego “od czasów panowania Assurbanipala, króla Asyrii, aż do szóstego roku panowania Nabonida, króla Babilonu, syna mego łona, to znaczy 104 szczęśliwe lata (...)”. — Pritchard: Ancient Near Eastern Texts, strony 311, 312.
http://www.dabhar.org/teksty/Rice_CzasIProroctwa.pdf
Inskrypcja królewska Nabon H1B, podaje długości panowań wszystkich królów nowobabilońskich aż do dziewiątego roku Nabonidusa (pomijając krótkie i nieistotne panowanie Labashi-Marduka). Dane wyryte na steli Adda-Guppi są całkowicie zgodne z przekazami Berossusa i kanonu Ptolemeusza. Ponownie rok 587-586 jako data zniszczenia Jerozolimy jest potwierdzona.
Prace wszystkich współczesnych historyków i archeologów potwierdzają chronologię biblijną i świecką. Wszystkich opróch ŚJ, którzy chronologii tej nie uznają, gdyż nie potwierdza ich nie biblijnej nauki o roku 1914.vamos_a_bailar pisze:PRACE niektórych współczesnych historyków i archeologów wywołują w obecnym dwudziestym wieku wrażenie, jakoby istniała ściśle ustalona chronologia babilońska, mocno podważająca wiarogodność rachuby czasu podanej w Biblii. Czy rzeczywiście znane są jakieś poważne powody do powątpiewania o tej rachubie? Czy chronologia babilońska jest naprawdę niezawodna? Czy jest oparta na solidnych podstawach? Czy dane na których jest zbudowana ta chronologia, są bardziej godne zaufania niż fakty opisane w Biblii?
Zapraszam również do zapoznania się z dowodami, że chronologia haldejska, fenicka i asyryjska również potwierdza zburzenie Jerozolimy w roku 587/586?
http://www.biblia.webd.pl/forum/viewtopic.php?t=80
I tak wszystkie te chronologie zmówiły się przeciwko chronologii Strażnicy?
Tutaj jeszcze parę innych artykułów zajmujących się tematem chronologii Strażnicy:
http://www.brooklyn.org.pl/niekosekwencjajl.htm
http://watchtower.org.pl/iszbin/nabuch08.htm
http://au.geocities.com/doug_mason1940/ ... vitude.pdf
http://user.tninet.se/~oof408u/fkf/english/epage.htm
Ostatnio zmieniony 27 lis 2006, 19:04 przez mirek, łącznie zmieniany 3 razy.
-
tessa
-
mirek
tessa, odpowiedź masz w Biblii:
Jr 25:11-12 Bw „I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat.(12) A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego i ów naród za ich winę - mówi Pan - i kraj Chaldejczyków i obrócę go w wieczną pustynię.”
Jr 29:10 Bw „Bo tak mówi Pan: Gdy upłynie dla Babilonu siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i spełnię na was swoją obietnicę, że sprowadzę was z powrotem na to miejsce.”
I pytania: kiedy skończyło się poddaństwo narodów królowi Babilonu? Kiedy król babiloński został ukarany? Kiedy dla Babilonu upłynęło 70 lat?
Odpowiedź: stało się to w roku 539 pne, kiedy to wojska Cyrusa Persa, pobiły wojska babilońskie, Babilon przestał być mocarstwem światowym, a król babiloński poniósł karę, ponieważ został zabity przez króla perskiego. Cofając się o 70 lat do tyłu otrzymujemy rok 609, kiedy to Asyria została pobita przez Babilon i przestała być mocarstwem światowym, a jej rolę przejął, zgodnie zresztą z Biblią, na 70 lat Babilon. W roku 609 pne odrodzona Babilonia (tzw. państwo nowobabilońskie) zniszczyła wraz z Medami królestwo asyryjskie.
http://207.150.180.135/enc-pl/609_p.n.e.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Asyria
http://www.science.co.il/Maps-Near-East-Empires.asp
Jr 25:11-12 Bw „I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat.(12) A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego i ów naród za ich winę - mówi Pan - i kraj Chaldejczyków i obrócę go w wieczną pustynię.”
Jr 29:10 Bw „Bo tak mówi Pan: Gdy upłynie dla Babilonu siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i spełnię na was swoją obietnicę, że sprowadzę was z powrotem na to miejsce.”
I pytania: kiedy skończyło się poddaństwo narodów królowi Babilonu? Kiedy król babiloński został ukarany? Kiedy dla Babilonu upłynęło 70 lat?
Odpowiedź: stało się to w roku 539 pne, kiedy to wojska Cyrusa Persa, pobiły wojska babilońskie, Babilon przestał być mocarstwem światowym, a król babiloński poniósł karę, ponieważ został zabity przez króla perskiego. Cofając się o 70 lat do tyłu otrzymujemy rok 609, kiedy to Asyria została pobita przez Babilon i przestała być mocarstwem światowym, a jej rolę przejął, zgodnie zresztą z Biblią, na 70 lat Babilon. W roku 609 pne odrodzona Babilonia (tzw. państwo nowobabilońskie) zniszczyła wraz z Medami królestwo asyryjskie.
http://207.150.180.135/enc-pl/609_p.n.e.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Asyria
http://www.science.co.il/Maps-Near-East-Empires.asp
-
tessa
Jednak w Biblii inaczej pisze.
II Kronik 36:21
"Tak się wypełniło słowo Pana ,wypowiedziane przez usta Jeremiasza tej treści:
"Przez cały czas spustoszenia ,dopóki kraj nie odpłaci swych sabatów ,będzie odpoczywał
aby dopełnić 70 lat".
Nie chodziło tutaj o panowanie króla Babilońskiego nad innymi pokonanymi krajami,
tylko o kraj izraelski ,który miał spłacić sabaty i dopełnić 70 lat spustoszenia Jerozolimy i Judy.
Kiedy więc skończyło się owe 70 lat spustoszenia Judy?
Nie w roku pokonania Babilończyków przez Medo-Persów.
Daniela 9:1,2
"W pierwszym roku Dariusza ,syna Achaszwerosza z rodu medyjskiego ,który został królem państwa chaldejskiego ,w pierwszym roku jego panowania ja Daniel zwróciłem uwagę w księgach na liczbę lat ,które miały upłynąć według słowa Pana do proroka Jeremiasza ,nad ruinami Jerruzalemu,to jest 70 lat".
Zauważ ,że Daniel zwrócił uwagę na proroctwo Jeremiasza w pierwszym roku Dariusza,zatem już po pokonaniu Babilończyków przez armię Medo-Perską.Jak Daniel rozumiał proroctwo Jeremiasza?
Tak samo jak autor księgi II Kronik.Wiedział,że owe 70 lat dotyczy spustoszenia Jerozolimy
a nie władzy króla Babilonu nad okolicznymi mocarstwami.
Najpierw Dariusz objął panowanie ,a Izraelici ciągle byli w niewoli,ziemia izraelska dalej leżała odłogiem,a Jerozolima nie była zaludniona.Ziemia dalej dopełniała 70 lat ,gdyż była niezamieszkana i niezagospodarowana.Mury Jerozolimy były zburzone ,a świątynia leżała w gruzach.
Dopiero gdy władzę objął Cyrus ,który wydał dekret powrotu II Kronik 36:22-23
w pierwszym roku swego panowania ,w następnym roku Żydzi powrócili do Jerozolimy
i wtedy zaczęłi zagospodarowywać ziemię .Było to w roku 537 pne.Wtedy skończyło się owe 70 lat spustoszenia Judy i Jerozolimy.
II Kronik 36:21
"Tak się wypełniło słowo Pana ,wypowiedziane przez usta Jeremiasza tej treści:
"Przez cały czas spustoszenia ,dopóki kraj nie odpłaci swych sabatów ,będzie odpoczywał
aby dopełnić 70 lat".
Nie chodziło tutaj o panowanie króla Babilońskiego nad innymi pokonanymi krajami,
tylko o kraj izraelski ,który miał spłacić sabaty i dopełnić 70 lat spustoszenia Jerozolimy i Judy.
Kiedy więc skończyło się owe 70 lat spustoszenia Judy?
Nie w roku pokonania Babilończyków przez Medo-Persów.
Daniela 9:1,2
"W pierwszym roku Dariusza ,syna Achaszwerosza z rodu medyjskiego ,który został królem państwa chaldejskiego ,w pierwszym roku jego panowania ja Daniel zwróciłem uwagę w księgach na liczbę lat ,które miały upłynąć według słowa Pana do proroka Jeremiasza ,nad ruinami Jerruzalemu,to jest 70 lat".
Zauważ ,że Daniel zwrócił uwagę na proroctwo Jeremiasza w pierwszym roku Dariusza,zatem już po pokonaniu Babilończyków przez armię Medo-Perską.Jak Daniel rozumiał proroctwo Jeremiasza?
Tak samo jak autor księgi II Kronik.Wiedział,że owe 70 lat dotyczy spustoszenia Jerozolimy
a nie władzy króla Babilonu nad okolicznymi mocarstwami.
Najpierw Dariusz objął panowanie ,a Izraelici ciągle byli w niewoli,ziemia izraelska dalej leżała odłogiem,a Jerozolima nie była zaludniona.Ziemia dalej dopełniała 70 lat ,gdyż była niezamieszkana i niezagospodarowana.Mury Jerozolimy były zburzone ,a świątynia leżała w gruzach.
Dopiero gdy władzę objął Cyrus ,który wydał dekret powrotu II Kronik 36:22-23
w pierwszym roku swego panowania ,w następnym roku Żydzi powrócili do Jerozolimy
i wtedy zaczęłi zagospodarowywać ziemię .Było to w roku 537 pne.Wtedy skończyło się owe 70 lat spustoszenia Judy i Jerozolimy.