Autor Tadeusz Wiśniewski
TOWARZYSZKA STWÓRCY – ODWIECZNA MĄDROŚĆ
Księga Przypowieści 8:22-36
22 Pan mnie uczynił [rzecz sławna]
Początkiem swojego stworzenia,
Na wstępie swych dzieł, od dawna,
Powołał mnie do istnienia.
23 Od wieków jestem stworzona,
Od najdawniejszych początków,
Nim ziemia w twórczym porządku
Została [z wód] wyłoniona.
24 Nie było morskich otchłani,
A ja już byłam zrodzona,
Nim jeszcze z ziemskiego łona
Źródła trysnęły wodami;
25 Choć góry dawno powstały,
Przeróżne wzgórza i skały,
Zostałam [stworzenia wyjątek]
Zrodzona jeszcze przed nimi –
26 Nim ziemię i pola uczynił
I pyłu na ziemi początek;
27 Gdy niebios umacniał przestrzenie,
Byłam tam [wraz z aniołami], Hiob 38:7
Gdy krąg rozmierzał sklepienia
Nad bezmiernymi wodami,
28 Gdy w górze utwierdzał obłoki,
Umacniał źródła otchłani,
29 Gdy morza wody głębokie
Oznaczał w krąg granicami,
By z brzegów nie wyszły odmęty;
Gdy ziemi kładł fundamenty.
30 Ja byłam przed Nim mistrzynią,
Rozkoszy wciąż Mu przydając,
Każdego dnia nim upłynął
Czas cały przed Nim igrając,
31 Igrając na ziemi okręgu
Pląsem radości i wdzięku,
Gdzie moim jest wielkim kochaniem
Wśród synów ludzkich mieszkanie.
Najwyższe zaproszenie
32 A zatem słuchajcie, synowie!
Co w chwili obecnej wam powiem:
Z was ci są błogosławieni,
Co dróg mych strzegą sumiennie.
33 Przestrogi mojej słuchajcie
Byście mądrości nabyli
I w żadnej życiowej chwili
Mych nauk nie odrzucajcie!
34 Szczęśliwy jest los człowieka,
Gdy jest w me słowa wsłuchany,
Gdy co dzień u drzwi mych czeka,
By czuwać u progu mej bramy.
35 Bo kto nareszcie mnie znalazł,
Ten przez to znalazł swe życie,
I to mu doznawać pozwala
Łaski od Pana obficie.
36 Lecz kto mnie pomija – „nie widzi",
Gwałt własnej duszy zadaje;
Każdy, kto mnie nienawidzi,
Śmierć kocha !
Logos – Pan Jezus Chrystus – odwieczną Mądrością
Cóż to za szczególna nauka się mieści
W powyższym fragmencie Księgi Przypowieści?
Któż był aż do tego stopnia zaszczycony,
Że najpierw przez Jehowę został uczyniony?
Kimże jest ta Mądrość, która w tym wyjątku
Świadczy, że ją Pan Bóg stworzył na początku?
Nim cokolwiek było, ona już istniała
I wdzięcznym pląsaniem rozkosz Mu sprawiała.
A gdy mówi, że pląsa po okręgu ziemi,
Gdzie jest w bliskiej łączności z synami ludzkimi,
Cóż może oznaczać Mądrości wyznanie,
Że sprawia jej rozkosz wśród ludzi mieszkanie?
Ci, którzy wnikają w myśli Pism natchnionych,
Pojmą, kto jest w taki sposób przedstawiony,
Kim jest owa Mądrość, pierwszy twór Jehowy –
W pismach Apostołów temat podstawowy!
Ewangelia według Apostoła Jana, Jan 1:1-3
Jasno odpowiada na takie pytania,
W pierwszych bowiem słowach twierdzi z całą siłą,
Że u Boga „Słowo" na początku było.
Słowem [greckie „Logos"], Jan zwie twór wspaniały,
Który z woli Boga wszechświat stworzył cały;
Cokolwiek zamierzył Bóg w chwalebnym Planie,
Przez Słowo jedynie było wypełniane.
Przypowieść do wniosku takiego nie skłania,
Że gdy Bóg był czynny w swym dziele stwarzania,
Mądrość, choć obecna, trwała w bezczynności –
Bezczynność nikomu nie sprawia radości.
Jej taniec radosny i wdzięczne pląsanie
To serdeczne z Bogiem – Stwórcą współdziałanie.
Mądrość więc i Słowo dotyczy Istoty,
Co wypełnia Bożą wolę co do joty.
Rodzaju też Księga myśl pewną zawiera,
Która tę możliwość dowodami wspiera. 1 Moj. 1:3-24
Każde dzieło twórcze poprzedza tam zdanie:
"I rzekł Bóg: Niech będzie...", lub: "Niechaj się stanie...",
Ale gdy człowieka stworzyć miał Jehowa,
Inaczej niż zwykle brzmią opisu słowa: 1 Moj.1:26
"I rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka [ziemskiego] 1 Kor. 15:47
Na nasz obraz, do nas także podobnego".
Słowa te dowodzą, że Stwórca nie jeden
Powołał człowieka do istnienia w Eden.
To z opisem Jana związek sugeruje
I takie pytania na umysł kieruje:
Kogo dotyczyło wspomniane wezwanie?
Kogo Bóg zaszczycił twórczym współdziałaniem?
Słowo to "uczyńmy" niezbicie dowodzi,
Że o Mądrość, Słowo (Logosa) tu chodzi!
Jan twierdzi, że Słowo to ciałem się stało, Jan 1:14
Że na świecie było – wśród ludzi mieszkało, 1 Jan 1:1
Że on chwałę Jego widział wraz z drugimi;
Chwałę, jaką Syn ma – Ojca Syn jedyny.
Świadczy także o tym, że Jednorodzony,
Łaską był i Prawdą Bożą napełniony.
Któż więc był tym Słowem? Któż był tą Mądrością?
To Pan Jezus Chrystus był z całą pewnością!
Nadzwyczajne narodzenie Jezusa
Oto przypomnienie tych okoliczności,
W jakich na świat przyszło Słowo z wysokości:
Maria, matka Jego, jako przyszła żona
Z Józefem została prawnie zaręczona.
Nim się jednak zeszli jako państwo młodzi,
Anioł jej zwiastował, że Syna urodzi, Łuk. 1:27-35
Że nazwie imieniem Jezus Syna swego,
Że będzie On Synem Boga Najwyższego,
Że On na stolicy Dawida zasiędzie,
A kresu tych rządów wspaniałych nie będzie.
Pewna, że moc Boża rzecz tę sprawić może,
Maria na te słowa odrzekła w pokorze:
"Otom służebnica Pana [Boga mego],
Niechaj mi się stanie według słowa twego".
I stała się Maria brzemienna wnet potem. Mat. 1:18
A gdy Józef, mąż jej, dowiedział się o tym,
Nie chcąc jej zniesławić, prawością wiedziony
Zamierzał tajemnie odejść od swej żony.
Lecz mu anioł Pański we śnie się objawił
I wnet go z dręczącej rozterki wybawił:
Co się w niej poczęło – rzekł – to nie człowiecze,
Ale dzieło Ducha Świętego jest przecież.
Niech zatem się żony przyjąć nie obawia,
Gdy czas na to przyjdzie w myśl ludzkiego prawa.*)
Imię Jezus będzie miał Syn narodzony,
Bo Przezeń lud z grzechu będzie wybawiony.
Tak oto się spełnia treść proroczej wieści,
Co się w Izajasza starej księdze mieści,
Że to panna pocznie i porodzi Syna,
A gdy owa szczęsna nastanie godzina,
Imię Emanuel – Bóg z nami – Mu nada;
Tak właśnie to święte imię się wykłada.
—————
*) Po roku od zaręczyn
I przyszła dla Marii ta szczęsna godzina,
Że pierworodnego porodziła Syna.
A dziecię jej rosło i sił nabierało,
Mądrością szczególną wciąż się napełniało,
A łaska Jehowy na nim spoczywała
I wpływ dobroczynny na nie wywierała.
Mądrość Jezusa jako chłopca
A rodzice Jego, którzy szli rokrocznie
Czcić w Jeruzalemie Święto wielkanocne,
Po skończeniu Przezeń dwunastego roku, Łuk. 2:41-51
Chcieli, by na święto dotrzymał im kroku.
Dzień drogi przebyli, wracając, do chwili,
Gdy w gronie podróżnych brak Syna stwierdzili.
Gdy Go nie znaleźli, wrócić się musieli,
Aż wreszcie po trzech dniach w mieście Go ujrzeli.
Jak się okazało siedział On w świątyni
Między doktorami w Zakonie biegłymi,
Słuchał ich nauki i pytania wstawiał,
Czym wszystkich słuchaczy w zadziwienie wprawiał –
Wprost się zdumiewali, z nauki wszak znani,
Nad mądrością Jego i odpowiedziami.
Cd.
Gdy ujrzeli Syna między doktorami,
Zdziwili się Jego nie pojmując czynu.
Matka zaś do niego powiedziała: "Synu!
Cóżeś nam uczynił? Oto wciąż oboje,
Twój ojciec i ja z nim, z wielkim niepokojem,
Szukaliśmy Ciebie do obecnej chwili".
Na to On rzekł do nich: „Czyście [moi mili]
Aż do tego czasu nie pojęli tego,
Że w tym ja być muszę co jest Ojca mego?"
Oni jednakowoż wcale nie pojęli
Tego wyjaśnienia jakiego udzielił.
Potem poszedł z nimi, do domu wrócili,
I był im poddany nadal od tej chwili.
Lecz matka w swym sercu wciąż zachowywała
Wszystkie słowa Syna, które usłyszała...
On zaś rósł w mądrości (czym podziw w krąg budził),
Rósł w latach i w łasce u Boga i ludzi.
Mądrość Jezusa w wieku dojrzałym
Gdy Jezus osiągnął lata dojrzałości, 1 Kor. 15:22
Chcąc wypełnić zamiar Ojcowskiej miłości,
By odkupić ludzkość umarłą w Adamie,
Z rąk Jana Chrzciciela przyjął chrzest w Jordanie.
Ów chrzest był symbolem poświęcenia Jego
Na czynienie woli Ojca niebieskiego.
(Jego poświęcenie w chrzcie początek miało,
Na krzyżu Golgoty zaś się dokonało). Jan. 19:30
Gdy wystąpił Jezus z Jordanu ochrzczony,
Duchem Świętym Bożym został napełniony.
Duch ten, który wówczas na Jezusie spoczął,
Jako gołębica był widoczny oczom.
Był to znak wyłącznie dla Chrzciciela Jana, Jan 1:33
Że Ten jest Chrystusem – Pomazańcem Pana,
Nie pod miarą Jezus wziął Ducha Świętego – Jan 3:34
Cuda wielkie czynił mocą Ducha tego. Dz.Ap. 10:38
Jego poświęcenie, Duchem pomazanie,
Pomnożyły mądrość Jego niesłychanie.
Gdy począł przemawiać mocą tegoż Ducha,
W całej Galilei lud Go chętnie słuchał,
Mądrość Jego słowa i siła rozumu
Niezmiennie uwagę przykuwała tłumów.
Ujmujące wdziękiem były mowy Jego –
Tak jak On przemawiał nie było drugiego.
Nawet ci świadectwo takie Mu wydali,
Którym polecono aby Go pojmali. Jan 7:46
Mowa Jego pełna wdzięku i mądrości
Uczyła miłości i sprawiedliwości,
"Trzciny nadłamanej" nie dołamywała – Mat. 12:20
Wiary, co od ducha świata wciąż się chwiała,
"Lnu" też dymiącego "knotka" nie gasiła –
Nie tłumiła wiary co się ledwie tliła,
Wieściła dla wszystkich sąd i zmiłowanie, Izaj. 61:1, 2
Że losu strapionych odmiana nastanie;
Ewangelię ludziom cichym zwiastowała, Łuk. 4:16-19
Rany serc złamanych wciąż opatrywała.
Ogłaszała jeńcom (grzechu) wyzwolenie,
A więźniom ciemnicy (grobu) otworzenie.
Obwieszczała wielki rok łaski Jehowy,
W którym On każdego przyjąć jest gotowy,
Kto czci Jego Syna Jednorodzonego
Na świat ten podległy śmierci posłanego
Ze słowem pociechy – radosnej nowiny,
Że ci, co Weń wierzą liczą się żywymi! Jan 5:24
On to, widząc ludu zgromadzenie duże, Mat. 5:1-7:29
Wygłosił swe słynne kazanie na górze.
Wówczas Jego słowa tchnące pocieszeniem
Niczym deszcz padały na spragnioną ziemię.
Serca pocieszały, smutek ich koiły
I siły zwątlone nauką krzepiły.
W słowach swych Pan gromił nauk ludzkich błędy,
Lecz dla Prawdy wszelkie okazywał względy.
Uczył jak żywotne posiada znaczenie
Przestrzeganie Prawa bądź jego gwałcenie.
Mówił, że grzesznicy z karą się nie miną,
Że w ogniu Gehenny – w śmierci wiecznej zginą.
Kto zaś Ojca Jego wolę czynić będzie,
Królestwo niebieskie z pewnością posiędzie,
Że nie każdy, co Mu powie "Panie, Panie!"
Do niebieskiego się królestwa dostanie,
Ale ten, co czyni wolę Ojca Jego;
Że w dniu owym wielu tak powie do Niego:
"Panie, Panie! czyśmy nie prorokowali
I diabłów w imieniu Twym nie wyganiali?"
Ale On odprawi takich należycie:
"Precz idźcie wy, którzy nieprawość czynicie!"
Mówił, że kto słowa Jego respektuje,
Jest mędrcem, co dom swój na skale buduje.
Deszcz gwałtowny, powódź i wiatry wiejące
Nie przemogą domu, gdyż tkwi na opoce.
Kto zaś Go słucha, lecz z tego, co się dowie,
Nie czyni nic w życiu, jest jak głupi człowiek,
Co dom swój na piasku wzniósł bez fundamentu.
Dom ów do pewnego stał tylko momentu;
Spadł deszcz, przyszła powódź, wichry uderzyły
I w ruinę zaraz dom ten obróciły...
Gdy Jezus dokończył swego przemówienia
Nie posiadał się lud cały ze zdumienia,
Bo nauczał jak ten, który moc posiada;
Tak im nikt z uczonych w Piśmie nie wykładał.
Zazdrość wrogów – zachwyt ludu
Rozliczne dowody Jezusa mądrości Mat. 22:15-46
Pobudzały wrogów Jego do zazdrości.
Dlatego Go z całej nienawidził duszy
Klan faryzeuszy i saduceuszy.
Wraz z Herodianami niecnie spiskowali
I wciąż Go usidlić w mowie się starali.
On zaś cytatami z Pisma wyjętymi
Nadzwyczaj skutecznie rozprawiał się z nimi.
Wciąż zdyskredytować przed ludem Go chcieli,
Lecz mądrości Jego sprostać nie umieli.
A gdy On z kolei stawiał im pytanie,
Nigdy nie umieli odpowiedzieć na nie.
Jak niepyszny przeto każdy odstępował.
A lud się nad Jego nauką dziwował.
By dowieść podziwu, jaki w sercach ludzi, Łuk. 11:27
Pan Jezus mądrością nauki swej budził,
Można wspomnieć z tłumu niewiastę wzruszoną,
Która zawołała: "Szczęśliwe jest łono,
Co Cię nosiło i piersi, które ssałeś!"
Lecz Pan odpowiedział na tę jej pochwałę:
"Szczęśliwi są raczej ci, którzy słuchają
Słowa Bożego i w czyn je wprowadzają".
Większy niż Salomon
Człowiekiem z mądrości słynnym jak wiadomo
Był król Izraela imieniem Salomon. 1Król.3:11,12; 4:29-34
Bóg go tak obdarzył, i z tego powodu
Przewyższał w mądrości wszystkich ludzi Wschodu.
A tak się rozeszła mądrości tej sława,
Że z Saby królowa przybyła ciekawa,
Czy wieść jego sławy zgodna jest z faktami.
Gdy się zapoznała z króla wywodami,
Ujrzała pałacu jego urządzenie,
Popadła w ogromny zachwyt i zdumienie.
Lecz mądrość Salomona, bez wątpliwości,
Nikła była wobec Chrystusa mądrości. Mat. 12:42
Salomon miał ziemską – Chrystus zaś duchową,
O czym nas świętego Pawła uczy słowo:
"W Nim są, dzięki łasce Boga przeobfitej,
Wszystkie skarby wiedzy i mądrości skryte". Kol. 2:3
Ten sam Paweł mówi wiedziony światłością,
Że On stał się dla nas od Boga mądrością 1 Kor. 1:30
I sprawiedliwością, potem poświęceniem,
A na koniec stał się też oswobodzeniem.
To nasz Mistrz jedyny – z nikim nie zrównany – Mat. 23:10
To nasz Nauczyciel przez Boga posłany! Jan 3:2
Jezus świadczy o Sobie
Podobnie jak Mądrość w Księdze Przypowieści
O swym pochodzeniu odwiecznym wciąż wieści,
Tak sam Pan zaświadczył własnymi ustami,
Że On już u Ojca istniał przed wiekami.
Stąd temu świadectwu zaprzeczyć się nie da,
Że On był Logosem, który przyszedł z nieba.
Był Słowem u Ojca od dziejów zarania,
Nim Pan Bóg przystąpił do dzieła stwarzania.
Był nadal tym Słowem również jako człowiek,
Bo wyrażał myśli Boże w każdym słowie. Jan 4:25; 12:49
Był On więc Prorokiem tym oczekiwanym,
Przez Prawo Mojżesza dawno przewidzianym. 5 Moj.18:18
Co miał Prorok mówić – wszystkie Jego słowa,
Miał Mu w usta włożyć sam Pan Bóg, Jehowa.
Któż z ludzi żyjących na tym ziemskim globie,
Śmiałby takie słowa powiedzieć o sobie,
Jakie On do Żydów wyrzekł w pewnej chwili,
Gdy w Jego przedludzki byt jawnie wątpili?:
"Ja jestem!" – rzekł do nich, już mocno wzburzonych –
"Pierwej niż Abraham został narodzony". Jan 8:58
Słysząc Jego słowa kamienie porwali,
Więc skrył się, by Go nie ukamienowali.
Świadczy także Paweł, uczeń wiarygodny,
Że Jezus jest wszystkich stworzeń pierworodnym. Kol. 1:15
Że obrazem Boga jest niewidzialnego,
Że wszystko stworzone zostało przez Niego:
Rzeczy na niebiosach i rzeczy na ziemi,
Widzialne i te, co nie są widzialnymi,
Trony, Panowania, Władze i Zwierzchności –
"Cokolwiek powstało w swojej kolejności,
Przez Niego stwarzane było i dla Niego –
"Ta jest moc i chwała Logosa Bożego!
Gdy Jan padł jak martwy przed Pana obliczem, Obj. 1:17, 18
Pan na niego swoją położył prawicę,
A gdy do słuchania uczynił go zdatnym,
Rzekł: "Nie bój się, Jam jest Pierwszy i Ostatni
I żyjący. A [trzy dni] byłem umarły
[Gdy bramy hadesu za mną się zawarły],
Lecz oto znów żyję na wieki, bez kresu,
I klucze mam śmierci i grobu [hadesu]".
Gdy Pan o swym przyjściu tak bliskim przestrzega,
Mówi do Jana: "Jam Alfa i Omega, Obj. 22:13
Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec".
Słowa Pana do Żydów w podobnym brzmią tonie,
Gdy mówi: "Wy wszyscy jesteście z niskości,
Czyli z tego świata, Ja zaś z wysokości". Jan 8:23
On jest lepszą manną, co z nieba zstąpiła, Jan 6:33, 51
On jest chlebem żywym – W Nim życie i siła!
Kto je ten chleb żywy – to jest ciało Jego,
Z pewnością dostąpi żywota wiecznego.
On przyszedł na ziemię swoje życie złożyć Jan 1:29, 36
Za grzech świata, by świat mógł na nowo ożyć.
Kto je ciało Jego, ten ma żywot wieczny, Jan 6:54
A Jezus go wzbudzi w on dzień ostateczny.
Kto spożywa ciało i pije krew Jego,
Dostąpi z pewnością żywota wiecznego.
Wielu z uczniów Jego, słysząc takie słowa,
Mówiło do siebie: "Twarda to jest mowa,
Któż jej słuchać może?! [Już samo mówienie
O takim jedzeniu sprawia obrzydzenie,
Wszak to jawna sprzeczność z tym, co jest w Zakonie!]". 3 Moj. 17:14
Słysząc wypowiedzi w tak krytycznym tonie,
Jezus do szemrzących takie wyrzekł słowa:
"Tak bardzo was wszystkich gorszy moja mowa?
A gdy zobaczycie Syna Człowieczego
[Do nieba] gdzie pierwej był wstępującego?
Tylko duch ożywia [czy tego nie wiecie?] –
Ciało nie pomaga nic [to jasne przecież!].
Słowa moje, które do was powiedziałem,
Duchem są – żywotem [w tym tkwi sedno całe].
Lecz są niewierzący pośród was niektórzy,
Dlategom powiedział wam i chcę powtórzyć, Jan 6:44
Że nikt z ludzi do mnie przyjść nie będzie w stanie,
Jeśli to od Boga nie będzie mu dane".
Wtedy wielu Jego uczniów zawróciło
I od tamtej pory z Nim już nie chodziło.
Jezus uczył także, że Bóg w swej miłości Jan 3:14-17
Posłał Syna swego, by za grzech ludzkości
(Co "jadem wężowym" zatruta została
I w beznadziejności i grzechu niszczała),
Śmierć poniósł – na krzyżu będąc zawieszony,
By każdy, kto wierzy Weń został zbawiony.
Podobnie jak Mojżesz z rozkazu Bożego 4 Moj.21:4-9
Powiesił na drzewcu węża miedzianego,
By ten, co przez węża został ukąszony,
Spojrzawszy nań z wiarą został uzdrowiony.
Tak to bezgrzesznego "grzechem" Bóg uczynił. 2 Kor. 5:21
Abyśmy się stali w Nim sprawiedliwymi. Izaj. 53:4,5
Cytaty z ",- Książki "Odwieczna Mądrość" / w moim posiadaniu
Cyt za " Trzy Biada"
(36) Ale powiadam wam, iż z każdego słowa próżnego, które by mówili ludzie, dadzą z niego liczbę w dzień sądny; (37) Albowiem z mów twoich będziesz usprawiedliwiony, i z mów twoich będziesz osądzony. Ew. Mat.12 rozdz.
