YZ nie masz sie czym chlubic ...mozesz sie na mnie wściekac ...KSIĘGA zwalczająca inne księgi
Strony z „Indeksu Ksiąg Zakazanych”
DLACZEGO tak wiele osób jest uprzedzonych do Biblii? W niektórych krajach ma to związek ze stworzonym przez ludzi narzędziem do walki z „herezją” — z Indeksem ksiąg zakazanych. Jak to możliwe?
Kościół katolicki z entuzjazmem zareagował na wynalezienie druku. Niektórzy papieże wychwalali owo rzemiosło, a duchowni nazywali je czasem „boską sztuką”. Wkrótce jednak władze kościelne zrozumiały, że narzędzie to jest wykorzystywane do szerzenia nauk przeciwnych katolicyzmowi. Dlatego pod koniec XV wieku, w wielu europejskich diecezji nałożono restrykcje. Wprowadzono wymóg posiadania imprimatur (zezwolenia druk dzieła), a w roku 1515 podczas piątego soboru laterańskiego uchwalono rozporządzenia, dotyczące kontrolowania wydawnictw. Osoby sprzeciwiające się ustanowionym regułom mogły zostać ekskomunikowane. Nie powstrzymało to jednak — zwłaszcza po zapoczątkowaniu reformacji — zalewu materiałów drukowanych, w tym książek, które Kościół uznawał za niebezpieczne dla wiary i moralności. Dlatego pod koniec XVI wieku w kołach watykańskich wyrażano nadzieję, że „przez wiele lat nie będzie się niczego drukować”.
Aby zatamować „potężną powódź skażonych ksiąg” — jak jeszcze w roku 1951 określił to pewien włoski jezuita — Kościół potrzebował listy zakazanych publikacji, która obowiązywałaby wszystkich katolików.
W 1542 roku utworzono rzymską inkwizycję. Do jej początkowych działań należało ograniczenie wolności słowa w sferze religii. Kiedy w 1555 roku Generalny Inkwizytor, Giovanni Pietro Caraffa, został papieżem Pawłem IV, natychmiast polecił sporządzić wykaz książek, których nie wolno posiadać ani czytać. W ten sposób w roku 1559 po raz pierwszy ukazał się powszechny Indeks ksiąg zakazanych.
Jakie książki objęto zakazem?
Spis ten składał się z trzech części. W pierwszej umieszczono nazwiska pisarzy. Czytanie ich książek — bez względu na treść — było zabronione. Druga zawierała tytuły wybranych dzieł autorów, których pozostałe publikacje nie zostały potępione. Trzecia zaś obejmowała długą listę prac anonimowych. Na indeksie znalazło się 1107 pozycji, zarówno z zakresu religii, jak i z innych dziedzin. Na liście uzupełniającej wymieniono niedozwolone wydania Biblii i wyraźnie zaznaczono, że zakazane są wszelkie przekłady na języki prostego ludu.
Strona z Indeksu Ksiąg Zakazanych
Chociaż na pewnych obszarach podobne ograniczenia nałożono już wcześniej, to — jak wyjaśnia pani Gigliola Fragnito, wykładająca historię współczesną na Uniwersytecie w Parmie — „wprowadzając taki przepis, obowiązujący wszystkich katolików, Kościół po raz pierwszy oficjalnie zabronił drukowania, czytania i posiadania Pisma Świętego w języku ojczystym”.
Indeks spotkał się z ostrym sprzeciwem księgarzy, wydawców i samych rządów, czerpiących z drukarstwa zyski. Między innymi dlatego, po soborze trydenckim w 1564 roku, opublikowano jego nową edycję.
W roku 1571 powołano specjalny urząd, upoważniony do rewidowania owej listy, zwany Kongregacją Indeksu. Swego czasu decyzje o tym, które księgi wciągnąć na listę, podejmowały aż trzy organy: Kongregacja Świętego Oficjum, Kongregacja Indeksu i papieski dygnitarz, pełniący funkcję zwierzchnika świętego pałacu.
Trzecie wydanie Indeksu ukazało się z opóźnieniem.
Spowodowane to było między innymi zazębianiem się ze sobą obowiązków poszczególnych osób oraz różnicami zdań w kwestii, czy więcej władzy przekazać w ręce biskupów, czy lokalnych inkwizytorów. Ostatecznie katalog ten, sporządzony przez Kongregację Indeksu, został publicznie przedstawiony w marcu 1596 roku przez Klemensa VIII. Jednak na prośbę Świętego Oficjum nie był rozpowszechniany, dopóki nie objęto wyraźnym zakazem wszystkich przekładów Biblii na język prostego ludu.
Z upływem stuleci, pomimo ciągłego uaktualniania, Indeks pozostawał mniej więcej w tej samej formie. Wielu protestantów, których dzieła umieszczono na owej liście, określało ją mianem „najlepszego przewodnika po najwartościowszej lekturze”. Trzeba jednak przyznać, że w tamtym czasie protestanci mieli podobny stosunek do cenzury słowa drukowanego, co katolicy.
Zakazany przez Kościół XVI-wieczny, włoskojęzyczny przekład Biblii.
Jak oświadczył historyk Antonio Rotondò, Indeks wywarł fatalny wpływ na kulturę, a w krajach takich jak Włochy — radykalnie przyhamował jej rozwój. Zdaniem innego historyka, Guida Dall'Olia, wykaz ten stanowił „jedną z głównych przyczyn ogromnego zacofania kulturalnego Włoch, w porównaniu z większością pozostałych krajów europejskich”. Jak na ironię, niektóre książki przetrwały, ponieważ w wielu kościelnych bibliotekach trzymano je w tak zwanym piekle, specjalnie wydzielonym miejscu służącym do przechowywania niedozwolonej literatury pod kluczem.
Jednakże w okresie oświecenia, odgrywająca coraz znaczniejszą rolę opinia publiczna w pewnej mierze przyczyniła się do upadku tego „najsurowszego w dziejach narzędzia walki z wolnością słowa”. W 1766 roku pewien włoski wydawca napisał: „O wartości książek nie decydują zakazy Rzymu, lecz społeczeństwo”. Katalog stopniowo tracił na znaczeniu, a w roku 1917 rozwiązano Kongregację Indeksu. Od roku 1966 Indeks „nie ma już mocy prawa kościelnego”.
Biblia w językach prostego ludu
Historia Indeksu ujawnia, że spośród „skażonych ksiąg” władze kościelne szczególnie obawiały się jednej — Pisma Świętego w języku prostego ludu. Jak wyjaśnia specjalista w tej dziedzinie Jesús Martinez de Bujanda, w XVI wieku Indeks obejmował „około 210 wydań całej Biblii lub Nowego Testamentu”. W owym czasie Włosi byli znani jako zapaleni czytelnicy Biblii. Jednakże Indeks, surowo zabraniający jej czytania, gruntownie zmienił ich stosunek do Słowa Bożego. „Pismo Święte, zakazane i tępione, jako groźne dla Włochów źródło herezji, zaczęło w końcu mylić z dziełami heretyków” — zauważyła Gigliola Fragnito, po czym dodała: „Katolicy na południu Europy budowali swą wiarę na katechizmie”, a „naiwny lud był bardziej pożądany niż ludzie dojrzali pod względem religijnym”.
.Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata, w sercach wielu ludzi na nowo roznieciło miłość do Słowa Bożego.
Dopiero w roku 1757 papież Benedykt XIV zezwolił na czytanie „zatwierdzonych przez Stolicę Apostolską Biblii w językach ojczystych”. Możliwe stało się wreszcie opracowanie nowego przekładu włoskiego, opartego na łacińskiej Wulgacie. W gruncie rzeczy dopiero w roku 1958 włoscy katolicy doczekali się pierwszego kompletnego tłumaczenia Biblii z języków oryginału.
Obecnie — zauważa pani Fragnito — zwłaszcza niekatolicy gorliwie „udostępniają wszędzie Pismo Święte”. Do najbardziej zaangażowanych z pewnością można zaliczyć Świadków Jehowy, którzy rozpowszechnili przeszło cztery miliony egzemplarzy włoskojęzycznego wydania Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata. W ten sposób w sercach setek tysięcy ludzi na nowo rozniecili miłość do Słowa Bożego (Psalm 119:97). Czy nie warto więc bliżej poznać tej niezwykłej Księgi?
Z Encyklopedii ONET'u
Index librorum prohibitorum (1599-1967), łacińskie określenie urzędowego wykazu dzieł zakazanych do czytania przez Kościół rzymskokatolicki, pod sankcjami ekskomuniki. Potępienie i zakazywanie lektur określonych książek, a także ich publiczne palenie, było praktykowane w Kościele od IV w. — dzieła Ariusza zostały potępione przez sobór nicejski.
Pierwszy papieski indeks został ogłoszony w 1559, obejmował on m.in. dzieło M. Kopernika. Szczególnie głośnym stał się index librorum prohibitorum z 1564 i tzw. indeks trydencki Leona XIII z 1900. Ostatnie wydanie indeksu obowiązujące w Kościele pochodzi z 1948 z uzupełnieniem w 1959 — indeks Piusa XII.
Na indeksie kościelnym znajdowały się wybitne dzieła zarówno naukowe, jak i literackie, m.in. G. Bruno, M. Kopernika, A. Frycza-Modrzewskiego, Kartezjusza (R.Descartes), Woltera, V.Hugo, I.Kanta, B.Pascala, A.Mickiewicza, J.Słowackiego.
W 1967 wydawanie indexu librorum prohibitorum zostało zniesione wraz z kongregacjąŚw. Oficjum dotychczasowe indeksy nie zostały jednak ani uchylone, ani odwołane. Na miejsce zaś kongregacji Św. Oficjum została powołana rzymska Kongregacja Doktryny Wiary, wyposażona w prawo do publicznego potępienia nowo powstających dzieł, jednak bez sankcji prawno-kościelnych w stosunku do autora i czytelników.
„Klucze Piotrowe”, zamiast otwierać ludziom wrota niebios — zamykały Słowo Boże przed prostym ludem.
Cenzura kościelna: Wraz z umocnieniem swej władzy Kościół katolicki, przyswoił sobie prawo do niszczenia ksiąg niezgodnych z kanonami wiary. Pierwszymi znanymi przypadkami zastosowania cenzury było palenie ksiąg ariańskich (po 325), manichejskich (361-75, 398), nestoriańskich (po 431) i focjańskich (po 867). Innocenty II wydał 1140 nakaz spalenia pism P. Abélarda i Arnolda z Brescii. Aż do poł. XIII w. pisarze przekazywali swoje pisma do akceptacji biskupom lub papieżom, choć brak było jakichkolwiek oficjalnych przepisów w tym względzie.
Dopiero za pontyfikatu papieża Urbana VI (1378-89) wprowadzono przepis, zgodnie z którym można było posługiwać się jedynie książkami będącymi wiernymi kopiami oryginałów i nie zawierającymi treści niezgodnych z dogmatami Kościoła katolickiego. Pierwsze oficjalne przepisy o prewencyjnej cenzurze kościelnej zostały wprowadzone przez Innocentego VIII bullą Inter multiplices z XI 1487.
Na jej podstawie biskup ordynariusz w danej diecezji oraz mistrz pałacu apostolskiego w Rzymie mieli prawo kontrolować wszystkie pisma bez względu na ich temat i treść. Przepisy te powtórzono i rozbudowano 1501 i 1515. Natomiast papież Paweł IV wydał 1559 pierwszy Index librorum prohibitorum; ostatni wydany 1940, obowiązywał aż do 1966. Na mocy konstytucji Soboru Trydenckiego Decretum de editione et usu sacrorum librorum (IV 1546) i De libris prohibitis regulae decem (III 1564) ustanowiono szczegółowe przepisy w sprawie cenzury kościelnej. Reformę cenzury kościelnej przeprowadził Leon XIII bullą Officiorum ac munerum (1897). Obecnie w kwestii cenzury obowiązujące są przepisy dekretu Kongregacji Doktryny Wiary z III 1975 De Ecclesiae pastorum vigilantia circa libros, który ustanowił ogólny nadzór papieża nad sprawami cenzury poprzez Kongregację Doktryny Wiary, a w poszczególnych diecezjach poprzez biskupów i podległych im cenzorów.
Cenzura w Polsce: Kościół katolicki w Polsce po raz pierwszy zastosował cenzurę na przełomie 1491 i 1492, zabraniając drukarzowi krakowskiemu Sz. Fiolowi wydawania ksiąg liturgicznych w języku cerkiewnosłowiańskim. Od 1532 cenzurę kościelną sprawowała Akademia Krakowska. W 1617 po raz pierwszy ukazał się w Polsce Indeks Ksiąg Zakazanych. Późniejszy okres przyniósł zastosowanie przepisów ogólnokościelnych.
.http://docs7.chomikuj.pl/74490571,0,1,I ... anych.docx
i oni maja byc nastepcami Piotra i Jezusa ?!