Lukian pisze:
a teraz specjalnie dla ciebie zagadka:
słowo Szeol pojawia się w BH ponad 60-razy zawsze bez rodzajnika
- co z tego wynika ?
EMET:
Oto, gdzie w tekście 'BH' mamy miejsca
na bazie rdzennej formy <
šᵊ`ôl > /= <
szᵊ`ôl >/ [w
uproszczeniu: < szeol >] –
hebr. postać zapisu:
שְׁאוֹל ---
Gen 37:35*; 42:38**; 44:29*, 31*;
Liczb 16:30*, 33*;
Powt 32:22***;
1Sam 2:6***;
2Sam 22:6***;
1Król 2:6****, 9***;
Hio 7:9***; 11:8***; 14:13***; 17:13***, 16****; 21:13***; 24:19***; 26:6***;
Psalm 6:5/6/***; 9:17/18/**; 16:10***; 18:5/6/***; 30:3/4/***; 31:17/18/***; 49:14/15/[2x]***, 15/16/***; 55:15/16/***; 86:13***; 88:3/4/***; 89:48/49/***; 116:3***; 139:8***; 141:7***;
Przys 1:12***; 5:5***; 7:27***; 9:18***; 15:11***, 24***; 23:14***; 27:20***; 30:16***;
Qoh 9:10***;
Pnp 8:6***;
Izaj 5:14***; 14:9***, 11***, 15***; 28:15***, 18***; 38:10***, 18***; 57:9***;
Ezech 31:15**, 16**, 17**; 32:21***, 27***;
Oze 13:14[2x]***;
Amo 9:2***;
Jon 2:2/3/***;
Hab 2:5***. Razem:
65 miejsc – na bazie 'Konkordancji do BH'.
PNŚ uwzględnia ponadto miejsce z
Izaj 7:11, kierując się racjami gramatyczno-biblistycznymi, napiszę tak.
Oznaczenia „gwiazdkowe” [*] --
* – zapis w BH: <
szᵊ`ōlā(h) >; ** – zapis w BH: <
szᵊ`ôlā(h) >; *** – zapis w BH: <
szᵊ`ôl >; **** – zapis w BH: <
szᵊ`ōl >.
Wśród wymienionych miejsc mamy takie, gdzie pospołu z
przyimkiem/ami/ [wg postaci
rdzennej] – <
mĭn >; <
bᵊ >; <
lᵊ >; <
kᵊ >. Uwzględniłem jedynie zapis w jednym 'członie' [bez układu z 'kreseczką'].”
W żadnym miejscu /z owych 55. miejsc/ nie znalazłem notacji z
rodzajnikiem [gram.
particle article]. Ciekawe, iż
mamy w
grece NP miejsca z
rodzajnikiem pospołu z wyrażeniem na bazie
rdzennego greckiego “hades”:
Łuk 10:15; 16:23;
Apok 1:18; a w
3 miejscach w zapisie - <
ho hadēs > -
Apok 6:8; 20:13, 14. Co ciekawe,
hebrajskie wersje przekładowe „NT” uwzględniają niekiedy ów niuans z
rodzajnikiem <
hă >. Mamy w:
Apok 1:18 [w 'SGHNT'];
Apok 20:13, 14 [w 'DHNT'] – wszędzie w zapisie: <
vᵊhăszᵊ`ôl > [<
vᵊ =
spójnik].
Bezsprzeczną sprawą jest
tożsamość „Szeol/u/” [
hebr.] oraz „Hades/u/” [
gr.]; co nietrudno znaleźć również u komentatorów katolickich. Owszem, pisują translacyjnie – zwłaszcza przy 'Hadesie' – „Otchłań”, lecz b. często w przypisach oznajmiają, iż chodzi o
greckie <
hadēs >.
Interesującą sprawą w komentarzach biblistów katolickich jest to, iż pisują /w opiniach/ co do Księgi Apokalipsy, iż chodzi wręcz o... personifikację [sic!] owego 'Hadesu' ['Otchłani']. Ba, mamy nawet w komentarzu 'Biblii Lubelskiej' do
Apok 20:13: „
Śmierć i Otchłań przedstawione są jako osobowe potwory demoniczne.” [str. 200, dolny komentarz, Hugolin Langkammer, Wyd KUL, ed. 2010r.]. Podobnie personifikację pojęciu przypisuje A. Jankowski w Tomie XII [wielotomowej edycji], w komentarzu KUL-Pallottinum, ed, 1959r.. Uosabia również „Śmierć” pospołu [str. 271, kom., prawa kolumna, na samym dole].
W przypisie do
Apok 6:8, w Przekładzie 'Biblii Poznańskiej' [Tom 3, edycja III-tomowa; ed. 1987r.], mamy: „
8. Otchłań (gr. Hades) — to uosobienie szeolu z ST.” [str. 633]. W tymże tomie 3, mamy w komentarzu do
Apok 20:14: „
14. Śmierć i Otchłań — obie te personifikacje muszą mieć w sobie jakiś pierwiastek demoniczny, skoro podlegają wspólnej karze z szatanem (20,10).” [str. 670, u dołu; tamże].
Jednak komentarz w wielotomowej Edycji Pawła
nie podziela poglądu o
personifikacji…
Odn.
Apok 1:18, czytamy m.in.: „
Wbrew opinii części badaczy, nie są [„Śmierć i otchłań (czyli hebr. šᵉ`ôl Szeol, w gr. przekładzie Hades)” - jak3 linijki wyżej] tu personifikowane (por. 6, 8; 20, 13-14).” – str. 121, Tom XX, Michał Wojciechowski, ed. 2012. Tenże komentator optuje również za 'stanem niż konkretnym miejscem' [str. 121, tamże].
Na tym tutaj Forum pisywał User, który uosabiał /personifikował/… „śmierć” [ew. „Śmierć”] i serio to traktował [tak!]...
ŚJ traktują 'Szeol' jako: „
Wspólny grób wszystkich ludzi w odróżnieniu od pojedynczego grobowca”; „
Szeol jest miejscem (a nie stanem), które prosi czy domaga się o każdego bez wyjątku, gdyż trafiają tam wszyscy zmarli ludzie (Rdz 37:35)” – Krótka treść z 'Leksykonu ŚJ', Tom II.
Tak też i ja [E.] nie stosuję retoryki personifikującej - tudzież demonologicznej - przy rozważaniach o 'Szeolu', 'Hadesie' czy nawet 'Śmierci'. Stąd też, również, użycie /czy nie użycie/
rodzajnika -- przy owych terminach -- niczego takiego nie sprawia.
Stephanos, ps. EMET
