Re: Dusza ludzka - śmiertelna czy nieśmiertelna?
: 14 paź 2021, 17:45
Tekst książki "Derech HaSzem" (Droga Stwórcy) powstał w oparciu o zwoje BH napisanej starohebrajskim językiem .
Jakiekolwiek tłumaczenie na jakikolwiek język (wyjątkiem jest aramejski ) gubi informacje ukryte w tych starohebrajskich literach .
Jest cztery poziomy rozumienia Pism , ta książka powstała w oparciu z ten czwarty , tajemniczy , ukryty poziom rozumienia Pism .
..........................................................
5) I oto co jeszcze niezbędnym jest wiedzieć. Początkowy, pierwotny stan rodzaju ludzkiego nie jest taki jakim my widzimy go i rozróżniamy go teraz, bowiem zaszła w nim wielka zmiana. W rezultacie grzechu pierwszego człowieka i człowiek, i świat zmienili się w porównaniu z początkowym stanem. Detale tej zmiany i ich porodzenia (ich skutki) są liczne i różnorodne i my jeszcze omówimy je dalej. Wynika z tego, że rozmowa o rodzaju ludzkim jest dwojaka. Można mówić o człowieku i o aspektach jego bytu przed grzechem i po grzechu, jak my jeszcze z Bożą pomocą wyjaśnimy.
8)(....) Grzech człowieka pomnaża niedostatki w nim samym oraz w całym stworzeniu, a naprawa jeszcze bardziej skomplikowała się w porównaniu z tym, co było wcześniej. Czyli na początku człowiekowi było lekko wybawić się od założonego na niego niedostatku i zdobyć doskonałość, bowiem Wyższa Mądrość zbudowała wszystko najbardziej dobrym i sprawiedliwym sposobem. Ponieważ jedyną przyczyną zła i niedostatku w człowieku było to, że tak było założone przy jego stworzeniu to swoim oddaleniem od zła i zwróceniem się do dobra on od razu, natychmiast wybawił by się od niedostatku i zdobyłby doskonałość. Ale po grzechu ukryła się doskonałość bardziej niż wcześniej i pomnożyły się niedostatki i człowiek sam stał się przyczyną własnego zła. I teraz jemu już nie jest tak łatwo wybawić się od niedostatków i zdobyć doskonałość, jak to było wtedy, kiedy nie był on przyczyną swojego niedostatku, ale początkowo był tak stworzony, czyli z takim minimalnym niedostatkiem, który był niezbędny dla osiągnięcia celu stworzenia. Dlatego teraz dla osiągnięcia doskonałości człowiekowi niezbędny jest podwójny wysiłek, bowiem niezbędnym jest, żeby człowiek i świat powróciły na początku do położenia, w którym były przed grzechem, a następnie dopiero po tym, człowiek będzie mógł wznieść się z tego położenia do doskonałości, do której powinien on się podnieść. (pogrubienie moje)
9) Oprócz wszystkiego tego postanowił Sprawiedliwy Sędzia, że od tej pory nie będą mogły ani człowiek, ani świat osiągnąć doskonałości, znajdując się w zepsutej formie, czyli w formie, która jest u nich teraz, w której pomnożyło się zło, ale oni będą zmuszeni przejść poprzez zniszczenie, a mianowicie śmierć dla człowieka i zniszczenie dla wszystkich innych realiów zepsutych razem z nim. Dusza będzie mogła oczyścić ciało tylko po tym, jak na początku wyjdzie z niego i ciało umrze i rozłoży się i wtedy będzie zbudowany ponownie nowy budynek, nowe ciało i wejdzie w niego dusza i oczyści je. Także cała obecna forma świata będzie zburzona i on przyjmie inną formę. Formę odpowiednią dla doskonałości.
Dlatego ustanowione jest dla człowieka umrzeć i ożyć ponownie i jest to wskrzeszenie z martwych. A światu ustanowionym jest rozbić się, zniszczyć się i odnowić się.(...) (podkreślenie moje)
(...)
11) I ponieważ przeznaczona jest człowiekowi śmierć, jak my mówiliśmy wyżej okazuje się, że to połączenie duszy i ciała powinno rozłączyć się na określony czas i potem ponownie połączyć się. W czasie tego rozdzielenia powinno być miejsce dla duszy i dla ciała odpowiadające celowi tego rozdzielenia. Niezbędnym jest, żeby ciało powróciło do swojej podstawy, żeby rozłożyła się jego struktura i zniszczyła się forma. Ponieważ ciało było stworzone z prochu i do niego powróci. Jak powiedział Błogosławiony człowiekowi w Bereszit, ”bowiem prochem ty jesteś i w proch się obrócisz”. Ale duszy godnej tego, poprzez swoje, czyny niczego nie pozostanie czynić oprócz jak czekać, dopóki z ciałem wydarzy się to, co powinno się wydarzyć. Ono powinno na początku rozłożyć się i zniszczyć się i pozostawać w prochu odpowiedni, potrzebny czas, i następnie powinno być ponownie zbudowanym do tego czasu, kiedy dusza ponownie wejdzie w niego. Jednak niezbędnym jest, żeby istniało w oczekiwaniu tego miejsce dla duszy. I dla tego celu rzeczywiście przygotowany jest świat dusz, dokąd wejdą czyste dusze po wyjściu ich z ciała i będą tam przebywać w miejscu spokoju cały czas, dopóki ciało przechodzi tego, co jest przygotowane dla niego do przejścia. I cały ten czas dusze będą przebywać w godności i nasłodzeniu podobnym do tego, co będzie im dane po tym w czasie, wyżej wspomnianego, prawdziwego obdarowania i wynagrodzenia. Bowiem także i poziom obdarowania w świecie dusz będzie oczywiście wymierzany zgodnie z czynami człowieka jak i też poziom wynagrodzenia i obdarowania po wskrzeszeniu. Ale prawdziwa doskonałość przeznaczona dla tych, którzy będą jej godni, będzie osiągnięta i przez ciało, i przez duszę tylko przy połączeniu ich za drugim razem, po wskrzeszeniu.
12) Oprócz tego, że świat dusz jest miejscem przebywania dusz przez cały czas oczekiwania przez nie na ciała, jest w nim także dopełniająca wielka korzyść dla samych dusz i dla ciała po wskrzeszeniu. Było postanowione, że człowiek będzie mógł osiągnąć doskonałość tylko po śmierci,(po zmartwychwstaniu - mój dopisek) nawet jeśli jego czyny uczyniły go godnym doskonałości i jeszcze przy życiu i jeśli by człowiek nie był godny doskonałości przy życiu to nigdy by nie osiągnął jej, bo przecież czas zdobycia doskonałości jest możliwy tylko w tym świecie, przed śmiercią. Jeszcze wynika z tego postanowienia, że przez cały ten czas przebywania dusz w ciele, w tym świecie zawierającym zło, bowiem nie może być oddalone zło od tego świata do końca, będzie także i dusza ciemna i mętna.
I chociaż z pomocą dobrych czynów które wykonuje człowiek dusza zdobywa doskonałość i godność to nie może odkryć się to dusza nie może zajaśnieć blaskiem, światłem, którym należy jej świecić zgodnie z godnością posiadaną przez nią tak naprawdę i wszystko to pozostaje ukrytym w jej istocie do czasu, kiedy tej doskonałości będzie dane się odkryć. Ale opóźnienie to nie jest ze strony dusz, lecz ze strony ciała i ono samo traci z powodu tego, ponieważ nie otrzymuje przez cały ten czas oczyszczenia, które należałoby jemu otrzymać. Jednak i dusza także traci, dlatego że jest ona zamknięta w samej sobie i nie może wypromieniowywać swojego blasku. I jeszcze dlatego, że nie wypełnia właściwego jej działania, czyli oczyszczenia ciała, a jeśliby wypełniała je to bardzo doskonaliłaby się z tego powodu ze samej istoty tego działania, ponieważ funkcja doskonałości jest to dawać, darować dobro i doskonałość innemu.
I jeszcze oczyszczenie ciała jest działaniem odpowiednim dla duszy według jej natury i prawa, bowiem dlatego ona jest stworzona. I wszelkie stworzenie doskonali się, kiedy wypełnia to, co postanowił dla niego czynić Stwórca i brakuje temu stworzeniu doskonałości przez cały czas, dopóki ono nie wypełnia zadania przeznaczonego dla niego przez Stwórcę. Ale kiedy dusza wychodzi z ciała i przemieszcza się w świat dusz to oddziela się ona i jaśnieje swoim blaskiem, który jest odpowiedni dla niej zgodnie z jej czynami. I tym, co dusza osiąga tam przez cały czas przebywania w świecie dusz ona umacnia się po tym tak, jak osłabiła się w ciele i bardziej przygotowuje się do tego, co należy jej czynić w czasie wskrzeszenia. Takim sposobem, kiedy ona powróci w ciało będzie mogła ona wypełnić w nim właściwe jej działanie a mianowicie wspomniane oczyszczenie.
Derech HaSzem (Droga Stwórcy)
Jakiekolwiek tłumaczenie na jakikolwiek język (wyjątkiem jest aramejski ) gubi informacje ukryte w tych starohebrajskich literach .
Jest cztery poziomy rozumienia Pism , ta książka powstała w oparciu z ten czwarty , tajemniczy , ukryty poziom rozumienia Pism .
..........................................................
5) I oto co jeszcze niezbędnym jest wiedzieć. Początkowy, pierwotny stan rodzaju ludzkiego nie jest taki jakim my widzimy go i rozróżniamy go teraz, bowiem zaszła w nim wielka zmiana. W rezultacie grzechu pierwszego człowieka i człowiek, i świat zmienili się w porównaniu z początkowym stanem. Detale tej zmiany i ich porodzenia (ich skutki) są liczne i różnorodne i my jeszcze omówimy je dalej. Wynika z tego, że rozmowa o rodzaju ludzkim jest dwojaka. Można mówić o człowieku i o aspektach jego bytu przed grzechem i po grzechu, jak my jeszcze z Bożą pomocą wyjaśnimy.
8)(....) Grzech człowieka pomnaża niedostatki w nim samym oraz w całym stworzeniu, a naprawa jeszcze bardziej skomplikowała się w porównaniu z tym, co było wcześniej. Czyli na początku człowiekowi było lekko wybawić się od założonego na niego niedostatku i zdobyć doskonałość, bowiem Wyższa Mądrość zbudowała wszystko najbardziej dobrym i sprawiedliwym sposobem. Ponieważ jedyną przyczyną zła i niedostatku w człowieku było to, że tak było założone przy jego stworzeniu to swoim oddaleniem od zła i zwróceniem się do dobra on od razu, natychmiast wybawił by się od niedostatku i zdobyłby doskonałość. Ale po grzechu ukryła się doskonałość bardziej niż wcześniej i pomnożyły się niedostatki i człowiek sam stał się przyczyną własnego zła. I teraz jemu już nie jest tak łatwo wybawić się od niedostatków i zdobyć doskonałość, jak to było wtedy, kiedy nie był on przyczyną swojego niedostatku, ale początkowo był tak stworzony, czyli z takim minimalnym niedostatkiem, który był niezbędny dla osiągnięcia celu stworzenia. Dlatego teraz dla osiągnięcia doskonałości człowiekowi niezbędny jest podwójny wysiłek, bowiem niezbędnym jest, żeby człowiek i świat powróciły na początku do położenia, w którym były przed grzechem, a następnie dopiero po tym, człowiek będzie mógł wznieść się z tego położenia do doskonałości, do której powinien on się podnieść. (pogrubienie moje)
9) Oprócz wszystkiego tego postanowił Sprawiedliwy Sędzia, że od tej pory nie będą mogły ani człowiek, ani świat osiągnąć doskonałości, znajdując się w zepsutej formie, czyli w formie, która jest u nich teraz, w której pomnożyło się zło, ale oni będą zmuszeni przejść poprzez zniszczenie, a mianowicie śmierć dla człowieka i zniszczenie dla wszystkich innych realiów zepsutych razem z nim. Dusza będzie mogła oczyścić ciało tylko po tym, jak na początku wyjdzie z niego i ciało umrze i rozłoży się i wtedy będzie zbudowany ponownie nowy budynek, nowe ciało i wejdzie w niego dusza i oczyści je. Także cała obecna forma świata będzie zburzona i on przyjmie inną formę. Formę odpowiednią dla doskonałości.
Dlatego ustanowione jest dla człowieka umrzeć i ożyć ponownie i jest to wskrzeszenie z martwych. A światu ustanowionym jest rozbić się, zniszczyć się i odnowić się.(...) (podkreślenie moje)
(...)
11) I ponieważ przeznaczona jest człowiekowi śmierć, jak my mówiliśmy wyżej okazuje się, że to połączenie duszy i ciała powinno rozłączyć się na określony czas i potem ponownie połączyć się. W czasie tego rozdzielenia powinno być miejsce dla duszy i dla ciała odpowiadające celowi tego rozdzielenia. Niezbędnym jest, żeby ciało powróciło do swojej podstawy, żeby rozłożyła się jego struktura i zniszczyła się forma. Ponieważ ciało było stworzone z prochu i do niego powróci. Jak powiedział Błogosławiony człowiekowi w Bereszit, ”bowiem prochem ty jesteś i w proch się obrócisz”. Ale duszy godnej tego, poprzez swoje, czyny niczego nie pozostanie czynić oprócz jak czekać, dopóki z ciałem wydarzy się to, co powinno się wydarzyć. Ono powinno na początku rozłożyć się i zniszczyć się i pozostawać w prochu odpowiedni, potrzebny czas, i następnie powinno być ponownie zbudowanym do tego czasu, kiedy dusza ponownie wejdzie w niego. Jednak niezbędnym jest, żeby istniało w oczekiwaniu tego miejsce dla duszy. I dla tego celu rzeczywiście przygotowany jest świat dusz, dokąd wejdą czyste dusze po wyjściu ich z ciała i będą tam przebywać w miejscu spokoju cały czas, dopóki ciało przechodzi tego, co jest przygotowane dla niego do przejścia. I cały ten czas dusze będą przebywać w godności i nasłodzeniu podobnym do tego, co będzie im dane po tym w czasie, wyżej wspomnianego, prawdziwego obdarowania i wynagrodzenia. Bowiem także i poziom obdarowania w świecie dusz będzie oczywiście wymierzany zgodnie z czynami człowieka jak i też poziom wynagrodzenia i obdarowania po wskrzeszeniu. Ale prawdziwa doskonałość przeznaczona dla tych, którzy będą jej godni, będzie osiągnięta i przez ciało, i przez duszę tylko przy połączeniu ich za drugim razem, po wskrzeszeniu.
12) Oprócz tego, że świat dusz jest miejscem przebywania dusz przez cały czas oczekiwania przez nie na ciała, jest w nim także dopełniająca wielka korzyść dla samych dusz i dla ciała po wskrzeszeniu. Było postanowione, że człowiek będzie mógł osiągnąć doskonałość tylko po śmierci,(po zmartwychwstaniu - mój dopisek) nawet jeśli jego czyny uczyniły go godnym doskonałości i jeszcze przy życiu i jeśli by człowiek nie był godny doskonałości przy życiu to nigdy by nie osiągnął jej, bo przecież czas zdobycia doskonałości jest możliwy tylko w tym świecie, przed śmiercią. Jeszcze wynika z tego postanowienia, że przez cały ten czas przebywania dusz w ciele, w tym świecie zawierającym zło, bowiem nie może być oddalone zło od tego świata do końca, będzie także i dusza ciemna i mętna.
I chociaż z pomocą dobrych czynów które wykonuje człowiek dusza zdobywa doskonałość i godność to nie może odkryć się to dusza nie może zajaśnieć blaskiem, światłem, którym należy jej świecić zgodnie z godnością posiadaną przez nią tak naprawdę i wszystko to pozostaje ukrytym w jej istocie do czasu, kiedy tej doskonałości będzie dane się odkryć. Ale opóźnienie to nie jest ze strony dusz, lecz ze strony ciała i ono samo traci z powodu tego, ponieważ nie otrzymuje przez cały ten czas oczyszczenia, które należałoby jemu otrzymać. Jednak i dusza także traci, dlatego że jest ona zamknięta w samej sobie i nie może wypromieniowywać swojego blasku. I jeszcze dlatego, że nie wypełnia właściwego jej działania, czyli oczyszczenia ciała, a jeśliby wypełniała je to bardzo doskonaliłaby się z tego powodu ze samej istoty tego działania, ponieważ funkcja doskonałości jest to dawać, darować dobro i doskonałość innemu.
I jeszcze oczyszczenie ciała jest działaniem odpowiednim dla duszy według jej natury i prawa, bowiem dlatego ona jest stworzona. I wszelkie stworzenie doskonali się, kiedy wypełnia to, co postanowił dla niego czynić Stwórca i brakuje temu stworzeniu doskonałości przez cały czas, dopóki ono nie wypełnia zadania przeznaczonego dla niego przez Stwórcę. Ale kiedy dusza wychodzi z ciała i przemieszcza się w świat dusz to oddziela się ona i jaśnieje swoim blaskiem, który jest odpowiedni dla niej zgodnie z jej czynami. I tym, co dusza osiąga tam przez cały czas przebywania w świecie dusz ona umacnia się po tym tak, jak osłabiła się w ciele i bardziej przygotowuje się do tego, co należy jej czynić w czasie wskrzeszenia. Takim sposobem, kiedy ona powróci w ciało będzie mogła ona wypełnić w nim właściwe jej działanie a mianowicie wspomniane oczyszczenie.
Derech HaSzem (Droga Stwórcy)