O czym tu się mówi? Anowi założyła temat i chyba niechcący wskazła kierunek na inny temat. O Dniu Pańskim wiele jest mowy i wersetów w Biblii. I raczej termin ten nie nawiązuje do zapodanego,- przeszłego,lecz przyszłego i jest mocno wyeksponowany.
Żeby zaoszczędzić czasu,a i dać możliwośc zapoznania się z tematem,dokonam przytoczenia,moim zdaniem dobrego i kompetentnego opracowania:
DZIEŃ PAŃSKI
Wyrażenie „dzień Pański”, jest dobrze znane z uwagi na bogate jego użycie w Słowie Bożym, tak w Starym jak i w Nowym Testamencie. Przyjrzyjmy się jednak bliżej i temu terminowi.
Wyrażenie „dzień Pański” w Starym Testamencie pojawia się w czasach proroka Amosa:
Amos 5:18,20: „Biada wam, którzy z utęsknieniem oczekujecie dnia Pana! Na cóż wam ten dzień Pana? Wszak jest on ciemnością, a nie światłością. Zaiste, dzień Pana jest ciemnością, a nie światłością, mrokiem, a nie jasnością”, i 8:2-3 – jest to wyrażenie na określenie przyjścia, nawiedzenia Jahwe lub Mesjasza. Choć to Pańskie nawiedzenie łączone jest czasem z jakimś wydarzeniem historycznym, mniej lub bardziej odległym, to jednak zwykle odnosi się do czasów ostatecznych.
Idea „dnia Pańskiego” jest Izraelitom tak dobrze znana, że często mówi się o nim jako o „owym dniu”: Amos 8:3,9,13; 2:16; Izaj. 2:20; Mich. 2:4; lub tylko o „dniu” – Mal. 4:1.
„Dzień Pański” – to dzień gniewu i kary dla grzeszników: Amos 5:18-20; 6:1-3; 9:10; Mich. 2:7; 3:11; Izaj. 5:19; Jer. 5:12; 7:4; 8:8; 14:9; 21:2; Sof. 1:15-18; 2:2; Ezech. 7:7, a jednocześnie dzień zbawienia i błogosławieństwa dla sprawiedliwych: Amos 9:8-11; Oze. 2:16; Izaj. 1:26; 11:9; Jer. 30:8-11; 16:24; 31:31; Sof. 3:8-20. Należy tu zwrócić uwagę, że obydwa znaczenia spotykamy u proroków przed niewolą babilońską. Już prorok Amos zapowiada, że Jahwe nie wygładzi doszczętnie ludu swego, ale część jego ocali i „dnia owego” podniesie z gruzów przybytek Dawidowy i pobuduje go jak za dni dawnych (Amos 9:8-11).
Prorok Izajasz oznajmia, że Jahwe nazwie Syjon miastem sprawiedliwości, miastem wiernych (Izaj. 1:26), ziemia wypełniona będzie znajomością Pańską. Stanie się to „owego dnia” - Izaj. 11:9. Oto „dni idą” – wieści Jeremiasz, kiedy Jahwe zawrze z Izraelem i Juda Przymierze Nowe, da Prawo Swoje do wnętrzności ich i wypisze je na ich sercu, będzie Bogiem ich, a oni będą Jego ludem (Jer. 31:31-34).
„Dzień Pański” jest dniem gniewu i dniem zbawienia nie tylko dla Izraela, ale i dla pogan – całej ludzkości. Bóg Jahwe wkracza w historię, aby wziąć w opiekę i pomścić Swój lud wybrany. Dzień Pański jest również i dla całej ludzkości dniem zbawienia. Już przed niewolą babilońską prorocy Pańscy zapowiadają zbawienie i błogosławieństwo tym, którzy Boga słuchają. Głoszą oni, że winni będą ukarani (Izaj. 19:1-18), ale sprawiedliwi nawrócą się do Pana, a On da się ubłagać i uzdrowi ich (Izaj. 19:22). „i Egipcjanie poznają w owym dniu Pana i będą przynosić ofiary krwawe i ofiary z pokarmów, i będą składać Panu śluby i spełniać je” – Izaj. 19:21.
Prorok Sofoniasz zwiastuje, że „na ten czas” Pan przywróci poganom wargi czyste, którymi wzywać będą wszyscy imienia Pańskiego i służyć Mu będą jednomyślnie (Sof. 3:9).
„Dnia Pańskiego” oczekuje całe stworzenie. Nastanie pokój pośród ludzi i zwierząt, tak pięknie opisany przez Izajasza w znanym proroctwie Izaj. 2:2-4, a zwłaszcza 11:6-9.
Takie zrozumienie znaczenia „dnia Pańskiego” oddaje istotę czasów mesjańskich. To Mesjasz – Chrystus będzie zwycięskim oswobodzicielem Izraela. Przyniesie On pokój i bezpieczeństwo ludowi wybranemu i światu. Izraelici spodziewali się tego dnia przed „końcem świata „, w „owym czasie „, w wielkim ucisku.
Widać to wyraźnie u proroka Daniela – Dan. 7:13,27 – „I widziałem w widzeniach nocnych: Oto na obłokach niebieskich przyszedł ktoś, podobny do Syna Człowieczego, ...a wszystkie moce Jemu służyć będą i Jemu będą poddane” – 12:1-2, „Wowym to czasie wybawiony będzie twój lud”. W apokaliptyce żydowskiej wieszczący koniec świata „ów dzień”, budzący grozę, wiąże się z ulubioną tematyką, jaką jest przyjście Pańskie – Mesjasza, sąd ostateczny ludzi niewiernych i wiernych oraz aniołów, przeobrażenie świata i życie wieczne. Zatem, w pojęciu Izraelitów „dzień Pański”, podobnie jak „paruzja Pańska” – obecność Chrystusa, posiada znaczenie eschatologiczne.
W tym tez sensie wyrażenia „dzień Pański”, „on dzień”, przyjął nasz Pan Jezus. Mat. 7:22 – „W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu Twoim” - Łuk. 6:23; „Radujcie się i weselcie się w tym dniu”, oraz Łuk. 10:12, 21:34.
Również w tym samym znaczeniu używają wyrażenia „dzień Pański” pozostali pisarze Nowego Testamentu, poza apostołem Pawłem: 2 Piotra 3:12 – dzień Boga, Obj. 16:14 – dzień Pana, Łuk. 17:24 – dzień sądu, Mat. 11:22; 2 Piotra 2:9; 3:7; Jan 4:17 – dzień ostateczny, 6:39 i następne, 11:24; 12:48, Juda wiersz 6 – wielki dzień.
Najczęściej tymi wyrażeniami posługuje się apostoł Paweł we wszystkich swoich listach. „Dzień Pański” u św. Pawła to zawsze DZIEŃ CHRYSTUSA, niezależnie od tego, czy apostoł używa określenia dłuższego -„dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa” – 1 Kor. 1:8, lub „dzień naszego Pana Jezusa” - 2 Kor. 1:14 albo „dzień Chrystusa” – 1 Tes. 5:2; 2 Tes 2:2; 1 Kor 5:5; czy tylko „dzień” – 1 Tes. 5:4; 1 Kor 3:13; Rzym. 2:16. Oznacza ON „dzień sądu” nie tylko nad wiernymi, ale i nad niewiernymi (1 Kor. 1:8; Filip. 1:6,10), w tym nad apostołami (2 Kor. 1:14; Filip. 2:16, również „dzień przyjścia Chrystusa” w czasie Jego „paruzji” (1 Tes. 5:2; 2 Tes. 2:2) jako „dzień gniewu” dla bezbożnych, a chwały dla sprawiedliwych.
Jak już wspomnieliśmy, celem tego opracowania jest przybliżenie wyrazów i wyrażeń, określających „Obecność Pana” – Jego wtóre przyjście; z jakich greckich wyrazów określenia dotyczące tego zagadnienia przetłumaczono i jak użyte są w Biblii.
Jak już wiemy, apostoł Paweł używa czterech wyrazów na określenie chwalebnego przyjścia Pana, a mianowicie:
1. Paruzja – jako osobista obecność, tj. przeciwieństwo nieobecności;
2. Epifania – jako ukazanie się, światło, objawienie;
3. Apokalipsa, jako objawienie nadprzyrodzonych tajemnic Bożych;
4. Dzień Pański, dzień gniewu i chwały.
Pełne znaczenie tych określeń wynika z kontekstu, w jakim są użyte. W listach Pawłowych są one określeniami, oznaczającymi CHWALEBNE PRZYJŚCIE I OBECNOŚĆ PAŃSKĄ, JEZUSA CHRYSTUSA.
Pominęliśmy tu sprawy oczekiwania „paruzji Pańskiej” przez lud Boży – czasu, sposobu i celu „paruzji”, a także apostazji, jako pierwszego znaku wyprzedzającego „paruzję Pana”. Każdy z tych punktów stanowiłby osobny temat, toteż zachęcamy do studiowania Słowa Bożego w zakresie i tego przedmiotu dla utwierdzenia swej wiary.
„Czuwajcie tedy, ponieważ nie wiecie, której godziny Pan wasz przyjdzie”, „a co wam mówię, mówię wszystkim (wierzącym) – czuwajcie” – tak nas napomina Pan w Ewangelii – Mat. 24:42, Mar. 13:37, a apostoł Paweł mówi: „albowiem sami dostatecznie wiecie, iż ON DZIEŃ PAŃSKI jako złodziej w nocy tak przyjdzie”.
„Oto stoję u drzwi (jestem obecny) i kołaczę, jeśliby kto usłyszał głos mój i otworzy drzwi, wnijdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną” – Obj. 3:20.
Poza Chrystusem, w nikim innym nie ma zbawienia!
Czesław Kniaziew
uwazam,że bardzo mądrze i ja się z tym zgadzam
