Czym jest Imię Boga?

Post autor: **ShadowLady86** » 17 sty 2016, 12:09

No dokładnie aklamacja liturgiczna która oznacza "chwalcie Jahwe" (halal Yahh). Masz więc w Ap 19: 1 użyte imię Boże.

Lukian · Post autor: **Lukian** » 18 sty 2016, 8:29

ShadowLady86 pisze:No dokładnie aklamacja liturgiczna która oznacza "chwalcie Jahwe" (halal Yahh

raczej αλληλουια, gdzie masz uzyty ten wyraz w formie inwokacji?

EMET · Post autor: **EMET** » 18 sty 2016, 12:33

Lukian pisze:
ShadowLady86 pisze:No dokładnie aklamacja liturgiczna która oznacza "chwalcie Jahwe" (halal Yahh
raczej αλληλουια, gdzie masz uzyty ten wyraz w formie inwokacji?

EMET:
Dokładny zapis owej frazy [bo mamy tutaj dwuczęściową postać] greckiej – ἁλληλουϊά – co, wg zasad trans., przekłada się na notację: < hallēlou-ia >. Właśnie owe „dwie kropki” nad grecką literą „i[ota]” są 'rozdzielnikiem' pomiędzy członem < hallēlou > /= < hallēlu >/ a tym na końcu, czyli: < ia >. W edycji fototypicznej przekładu J. Wujka [ed. 1966r., Kraków, PTT] mamy jawnie taki zapis: „Allelu-Ja” [str. 881, tamże].
„H” - na początku - wynika z tzw. 'przydechu mocnego'. Zaś „ja” – to po prostu grecka notacja hebrajskiej formy < jāh >, czyli skrócona forma Imienia Boga, w pełnej formie jako Tetragrammaton – „JHVH” [< j h v h >], rozmaicie - przez różnych biblistów - w pełnej fonematycznej formie oddawany: „Jahwe; Jehowa; Jehwa; Jehoua” /np./ [ew., z ang., przez litery „Y”, „v”; też z dodaniem litery „h” na samym końcu].

Co się tyczy wyjściowej formy hebrajskiej, to -- wg tekstu BH, o czym już było na Forum -- mamy trzy [3] sposoby zapisu trans.: < hălᵊlûjāh >, < hălᵊlû-jāh >, < hălᵊlû jāh > . Wszystko umotywowane stosownym zapisem po hebrajsku.
Wszystkie autorytety poświadczają to, że grecka fraza z 4 miejsc z Apok 19:1, 3, 4, 6 – to jest po prostu TO SAMO znaczenie, co hebrajska forma, znana z Ks. Psalmów; potraktowana transkr.. Mamy ową w LXX, poza Psalmami, także w: Tobiasza 13:18; 3 Machabejska 7:13. Jawnie tam w grece stanowi odpowiednik hebrajskiej formy! Miejsce z Tob 13:18 [w obydwu „recenzjach” tej 'księgi'] poniekąd polecam [mimo, że poza kanonem BH], bo jest wymowne...

Stephanos, ps. EMET

Lukian · Post autor: **Lukian** » 18 sty 2016, 14:44

EMET pisze:Jawnie tam w grece stanowi odpowiednik hebrajskiej formy! Miejsce z Tob 13:18 [w obydwu „recenzjach” tej 'księgi'] poniekąd polecam [mimo, że poza kanonem BH], bo jest wymowne...

ale nadal jest to aklamacja a nie inwokacja

Aklamacja – w liturgii niektórych kościołów chrześcijańskich zawołanie, jakim zgromadzona wspólnota wiernych wyraża swoją aprobatę i współud

ział.

Inwokacja (łac. invocatio - wezwanie) – rozbudowana apostrofa otwierająca utwór literacki, zazwyczaj poemat epicki, w której zwykle autor zwraca się do muzy, bóstwa lub duchowego patrona

gdzie w takim znaczeniu jest użyte alleluja?

Lukian · Post autor: **Lukian** » 18 sty 2016, 14:46

http://swjozef.com/msza_swieta_krok_po_ ... a/478.html

EMET · Post autor: **EMET** » 18 sty 2016, 16:56

EMET:
Bywa, że mamy w Piśmie podaną jakąś formę oraz objaśnienie znaczeniowe owej formy.
Czytamy:
„A spojrzawszy w niebo, westchnął głęboko i powiedział doń: „Effata”, to jest: „Otwórz się”.” – wg Marka 7:34, PNŚ. Mamy zatem objaśnienie po grecku niegreckiej formy podanej w tekście w trans. greckiej: ἐφφαθά – < effatha >.
„I przyprowadzili go na miejsce Golgota, co w tłumaczeniu znaczy Miejsce Czaszki.” – wg Marka 15:22, PNŚ.
„[...] tak że rola ta została nazwana Hakeldamach, to znaczy pole krwi.” - Dzieje Ap 1:19, 'B.Pozn.'.

Dlatego też, jakkolwiek Ks. Nowego Przymierza mamy w wersji zredagowanej po grecku [greka koine], to jednak: o ile mamy użyte niekiedy w tekście wyrażenia pozareckie, to bywają owe objaśnione: po grecku, rzecz jasna.
Jeśli my zatem chcemy wniknąć w wyrażenie zanotowanew Apok 19:1, 3,4, 6 oraz mamy świadomość, że typowo nie jest owe greckim /jako takim/, to i rozeznajemy, że jest owe - < hallēlou-ia > - jedynie wg greckiej trans. - z wyjściowej frazy hebrajskiej. Jest to sprawa bezdyskusyjna i bezsporna: można przywoływać dziesiątki wypowiedzi z najrozmaitszych opracowań!

Jednak, jeśli ktoś - z sobie wiadomych względów – upiera się przy wyłącznym pisaniu /i wymowie/ wg jeno trans., to praktycznie raczej... zaciemnia, niż rozjaśnia. Czyż wiele osób nie używa owego wyrażenia “Alleluja”, “Halleluja”, “Hallelujah” – bynajmniej nie tyle w intencji 'wychwalania Jah', co po prostu jako... rymowankę, hasło-odzew [typu: “Alleluja! I do przodu!”] itp. Ileż piosenek z owym wyrażeniem etc. U ilu ludzi mamy pełną świadomość, że faktycznie mamy w owym “Alleluja” Imię Boże [wprawdzie w formie skróconej - “Jah”, ale jednak]??? Ileż rymowanych przyśpiewek nawet w sensie wulgarnym: tak, tak...

Czyżby u co niektórych upór wynikał z tego, że: za wszelką cenę chcą wybronić tezy, jak twierdzą, że: “w Nowym Testamencie nie ma Imienia Boga”?

Oto, jak oddano tekst 3 Machabejskiej [apokryf] 7:13 w tłum. prof. Wojciechowskiego: “[…] I cały tłum wykrzykując “Alleluja”³¹⁶ z radością się oddalili.” - str. 94, dz. cyt.
W przypisie '316' czytamy: “³¹⁶ W Biblii 23 razy w Ps 104-150; por. w transkrypcji greckiej w Tb 13,18; Ap 19,1,3,4,6.”. Pozycja pt.: “Apokryfy z Biblii Greckiej”, Oficyna Vocatio, Michał Wojciechowski, ed. 2001r.

Oto, jak oddano w ks. Tobit/a/ 13:18 /poza kanonem BH/ w tłum. B. Poznańskiej [Tom II, edycja3-tomowa]: “18 Bramy Jeruzalem będą rozbrzmiewać pieśniami wesela, a wszystkie domy jego głosić będą: „Alleluja”! Błogosławiony niech będzie Bóg Izraela, a błogosławieni błogosławić będą Imię święte na wieki i na zawsze.” – str. 30, ed. 1984r.
To zaś czytamy w komentarzu pod tekstem: “18. Jest to tzw.doksologia, tj. zakończenie hymnu Tobita, wyrażająca cześć dla Boga. Niektórzy uważają, że pieśń ta była znana Izraelitom z dawien dawna i Autor Księgi włożył ją tylko w usta Tobita. — Alleluja (hebr. hallelu-jah = chwalcie Jahwe). Jest to liturgiczne wezwanie występujące w tej Księdze i w niektórych Psalmach. Stanowiło ono liturgiczny dodatek, w którym kantor rozpoczynał hymn, a lud go powtarzał. W NT występuje ono tylko w Obj. 19,1-5, gdzie stanowi pieśń pochwalną aniołów po wykonaniu sądu nad wielką cudzołożnicą. W słowie tym zawarty jest akcent uniesienia i radości.” [str. 30, tamże].
Przytoczyłem w całości jedynie dla zapodania poglądu komentatora.
Jeszcze raz niezbicie mamy powiedziane, co faktycznie znaczy owe – transkrybowane w Apok 19:1,3, 4, 6 – wyrażenie z hebr. formy wyjściowej. Nawiasem: komentator popełnił lapsus, pisząc “Obj. 19,1-5”…

Stephanos, ps. EMET

kodak27 · Post autor: **kodak27** » 18 sty 2016, 18:32

ShadowLady86 pisze:Masz więc w Ap 19: 1 użyte imię Boże.

Ludzie nadają jakieś imiona swoim dzieciom, nazywają różne rzeczy, ot choćby nazwy ulic? Po co to robią? Często też nadają jakimś przedmiotom, miejscom szczególnie dla nich ważnych rangę świętości. Szczególnie w katolicyzmie przyjęli się tzw. święci patroni: św. Florian, to ten od strażaków, św. Krzysztof to ten od kierowców..., lista jest bardzo obszerna, razem z tytulaturą w formie "święty". Jeżeli ludzie tak czynią to czy Bóg nie miał prawa nadać sobie samemu imienia które by go wyróżniało w sposób najbardziej wyjątkowy i niepowtarzalny? Pan, Bóg, Wszechmocny.., to tylko niektóre Jego tytuły. Magister, inżynier, docent.., jeżeli nie użyje się czyjegoś imienia to nie będzie wiadomo o kogo chodzi, nie inaczej jest z Bogiem Najwyższym który nadał sobie imię własne kiedy się komunikował z ludźmi aby wiedzieli kto z nimi rozmawia, Wtedy jeszcze nie było spisanej Biblii. Imię Boże ma istotne znaczenie. Nawet w BT wyd. II w słowniczku na końcu podano notkę, że to co nie ma imienia nie istnieje, że człowiek bez imienia jest bez znaczenia. Takie moje wnioski. Sam Pan Jezu mówił w swojej wzorcowej modlitwie o uświęcaniu imienia Jego Ojca. Takie moje wnioski

Post autor: **ShadowLady86** » 18 sty 2016, 19:06

Lukian pisze: raczej αλληλουια, gdzie masz uzyty ten wyraz w formie inwokacji?

Poczytaj sobie przypis z Biblii Tysiąclecia - w Ap 19: 1 w formie aklamacji. Ten przypis informuje Cię, że jest tam zawarte imię Boże, a sam wyra oznacza "chwalcie JHWH".

kodak27 pisze:akie moje wnioski. Sam Pan Jezu mówił w swojej wzorcowej modlitwie o uświęcaniu imienia Jego Ojca. Takie moje wnioski

Kodak, witaj na forum po długiej przerwie!

Lukian · Post autor: **Lukian** » 19 sty 2016, 8:13

ShadowLady86 pisze:Poczytaj sobie przypis z Biblii Tysiąclecia - w Ap 19: 1 w formie aklamacji. Ten przypis informuje Cię, że jest tam zawarte imię Boże, a sam wyra oznacza "chwalcie JHWH".

Imię Boże jest też zawarte w Imieniu Jezus,
co nie zmienia faktu że nikt nie uzywał Imienia Jahwe w NT

Post autor: **ShadowLady86** » 19 sty 2016, 11:19

Używano, gdyż wymawiając słowo "Allelujah" wymawiasz słowo "Jah".

EMET · Post autor: **EMET** » 19 sty 2016, 12:53

ShadowLady86 pisze:Używano, gdyż wymawiając słowo "Allelujah" wymawiasz słowo "Jah".

EMET:
Nietrudno się domyślić, iż w stylu ofensywnym Usera 'Lukiana' chodzi o to, żeby Mu podać w Ks. Nowego Przymierza tekst taki, gdzie mamy wprost użyte brzmieniowo – wg formy zapisu: Imię jako Imię – Imię Boże w zapisie takim, jak to i w przypadku Ks. Starego Przymierza. Jest to kwestia tego typu, że faktycznie formalnie nie znaleziono jak dotąd, mss greckiego NP z Imieniem Boga. Jak dotąd, nie znaleziono…
Gdy jednak wskazuje się na tekst Apok 19:1,3, 4, 6 jako miejsca z użyciem formy „Jah”, to wówczas… 'znaną metodą' próbuje się twierdzić, że: „owe „Hallelujah” powinno być nie tłumaczone, lecz pozostawione wg transkrypcji [czy to w zapisach hebrajskich czy greckich]”. Pomimo, że jawnie i bezapelacyjnie przywołuje się opinie z biblistyki katolickiej [i nie tylko…], co oznacza owa fraza [dwuczęściowa]. I tak nic to nie oznacza w oczach tych, którzy oportunistycznie i stanowczo dalej się domagają: „Pokaż/cie/ miejsce w 'NT', gdzie jest użyte wprost brzmieniowo Imię Boże?”.

Czyż argumentacja typu: „ Ojciec nosi Imię – 'Ojciec' ”; „ Ojciec nosi Imię – 'Bóg' ” /i dalej w tym stylu/ -- nie przypomina nam, jaka pada odpowiedź na pytanie o imię 'Ducha [inni: ducha] Bożego' czy 'Świętego /inni: świętego/'? Ależ, mamy wtedy „odpowiedź”: „Duch Święty ma na imię Duch Święty” + ew. stylizacja w języku hebrajskim czy aramejskim.

A jednak…
Już w słowach samego Jezusa z 'Modlitwy Pańskiej', mamy: „Nasz Ojcze w niebiosach, niech będzie uświęcone twoje imię.” [PNŚ]. Wynika z tego, że Ojciec posiada swoje Imię jako Imię własne, nie zaś, że owym „imieniem” miała by być forma „Ojciec” + stylizacja w jęz. hebrajskim, aramejskim czy greckim.
Co czytamy w wg Jana 5:43: „Ja przyszedłem w imieniu mego Ojca, lecz mnie nie przyjmujecie; gdyby ktoś przybył we własnym imieniu, przyjęlibyście go.” [PNŚ]…? Tak jak Syn Boży miał swoje imię własne, tak też Bóg owe swoje Imię własne - posiada.

Owa fraza: „niech będzie uświęcone twoje imię.” - to w hebrajskich wersjach translacyjnych: < jithqaddasz szemecha >, ew. < jithqaddasz szimcha > [trans. uproszczona]. Gdzie < jithqaddasz > = „niech będzie uświęcone” [ew. „niech się uświęca”], natomiast < szemecha > [ew. < szimcha >] = „twoje imię” [ew. „imię twoje”].
Bezsprzecznie nie mamy tutaj jeno lakoniczności typu: <o imieniu własnym mowa, jednak owego imienia wprost się nie wymienia>, co… Jakież to by miało być 'uświęcanie Imienia', skoro dalej byłaby enigmatyczność niekonkretna? Zaś < szemecha > [ew. szimcha >] - to jawnie w Ks. Starego Przymierza nieenigmatycznie z nielakonicznością użycia jeno „Imię” , lecz owe Imię mamy wprost w formie brzmieniowej [„JHVH”, „Jah”]. Żeby wymienić jedynie tekst z Malachiasza 1:6: „Syn powinien czcić ojca, a sługa swego pana. Lecz skoro Ja jestem Ojcem, gdzież jest cześć moja, a skoro Ja jestem Panem, gdzież szacunek dla Mnie? [To] mówi Jahwe Zastępów do was, o kapłani: Lekceważycie imię moje [hebr.: < szemi >], a jednak pytacie: Czym to okazaliśmy lekceważenie Twemu imieniu [hebr.: < 'eth-szemecha >]?” – BT, II wyd., ed. 1971r.

Poza tym… Czy Ks. Nowego Przymierza milczą o Imieniu Bożym jako Imieniu Bożym?
Nie, gdyż takie wypowiedzi, jak: wg Łukasza 1:49; wg Jana 17:6, 11, 12, 16, 26; Dzieje Ap 2:21; 15:14, 17; do Rzymian 2:24; 9:17; 1 do Tymoteusza 6:1; 2 do Tymoteusza 2:19; do Hebrajczyków 2:12; 6:10; 13:15; Jakuba 5:10; 3 Jana 1:7; Apok 3:12; 11:18; 14:1; 15:4; 16:9 -- wyraźnie mówią o Imieniu Boga jako o Imieniu Boga. Rzecz jasna, to niektóre tylko wersety.

Ale i tak usłyszmy: „Pokaż/cie/ mnie werset w Ks. Nowego Przymierza taki, gdzie jest użyte wprost brzmieniowo Imię Boże?” Oczywiście, o ile dany ktoś pisze: „imię Jahwe”, to dlatego, że ten dany ktoś akurat preferuje taką właśnie fonetyczną formę Imienia Boga; nie zaś, że mamy taką właśnie formę w mss hebrajskich BH…

Stephanos, ps. EMET

daglezja77 · Post autor: **daglezja77** » 19 sty 2016, 12:56

Wg. Lukiana, Ojciec, Syn i Duch Święty to imiona. On ma specyficzny tok myślenia. Taki alternatywny.

EMET · Post autor: **EMET** » 19 sty 2016, 13:15

daglezja77 pisze:Wg. Lukiana, Ojciec, Syn i Duch Święty to imiona. On ma specyficzny tok myślenia. Taki alternatywny.

EMET:
Takich 'imion własnych' - jako imion własnych - nie znajdziemy w tekście Biblii Hebrajskiej: łącznie z notacją w językach zapisu oryginału. Polecam, o czym pisałem: konkordancje pełne do Biblii Hebrajskiej czy greckiego Nowego Przymierza.

No, może częściowo mamy taki 'twór' w Dzieje Ap 13:6, gdzie człon "Bar" to po aramejsku "syn"...

Pamiętajmy, że rozmaite [nawet do Boga się tyczące] nazwy, miana, tytuły itp. -- nie stanowią spełniającym kryterium: imię własne jako imię własne.

Stephanos, ps. EMET

kodak27 · Post autor: **kodak27** » 19 sty 2016, 14:20

ShadowLady86 pisze:Kodak, witaj na forum po długiej przerwie!

Hello ShadowLady86. To miłe z Twojej strony, że o mnie pamiętałaś. Długa przerwa potrafi zdziałać wiele dobrego. Faktycznie możesz mieć wiele zalet, choć niektórzy tego nie chcą dostrzec. Myślę żeby nie oceniać ludzi tylko ich poglądy i postępki. Ktoś kto tego nie rozumie, będzie się tylko wykłócał czerpiąc z takich kłótni negatywne emocje. W ogóle nie będzie myślał logicznie tylko personalnie. Czytałem już takie subiektywnie negatywne wpisy. 3maj się ....L

ady86

Lukian · Post autor: **Lukian** » 19 sty 2016, 18:24

EMET pisze:Takich 'imion własnych' - jako imion własnych - nie znajdziemy w tekście Biblii Hebrajskiej:

ale znajdziemy je w NT

a jak emecie miał na imię pierwszy czlowiek?