Daniel 11 - Kim jest król południa i król północy?
: 24 lis 2014, 11:28
Witam. Prezentuję wam moje własne wyjaśnienie 11 rozdziału księgi Daniela. Jestem ciekaw czy ktoś zna coś lepszego.
Księga Daniela
Fragment 11;5-12 odnosi się do walki Ptolemeuszy z Seleucydami. To, że znów powstanie król północy oznacza, że będzie to inny król i inne królestwo. Chodzi tym razem o imperium rzymskie. Wyrażenie kres czasów, odnosi się do końca panowania potęg helleńskich (por. 7;6-7). Wyruszenie z mocą i wielkim wojskiem oraz taborem, obrazuje przedsięwzięcie jakim były podboje rzymskie. Wystąpienie wielu przeciw królowi południa, to osłabienie władzy króla Egiptu, poprzez ustanowienie w Egipcie administracji rzymskiej oraz wcielenie Egiptu do imperium. Synowie gwałtowników to żydowscy powstańcy. Wypełnienie widzenia - zob. Mt 24;15-22. Warowne miasto to Jerozolima, która nie przyjęła Mesjasza. Siły południa to prawdopodobnie gnostycy. Naród Jego wybrany to naród Boga, czyli chrześcijanie. (11;13-15).
Ten, który wyjdzie przeciw niemu, to prawdziwy Kościół (por. Obj 2;8-11). Traktowanie według swej woli to okres prześladowań. Utrzymanie we wspaniałym mieście oznacza zachowanie autorytetu cesarza wśród chrześcijan. Spustoszenie to wprowadzenie do chrześcijaństwa elementów pogańskich. Królestwo króla południa to król franków. Jedna z kobiet to podległy Rzymowi Kościół frankoński (por. Obj 17;5). Wyspy to niezależne wspólnoty chrześcijańskie. Wódz króla północy to Odoaker, arianin i barbarzyńca. Był on wodzem legionów rzymskich. W roku 476 zdetronizował ostatniego cesarza zachodu, Romulusa Augustusa, i ustanowił w Rzymie panowanie Ostrogotów. Zwrócenie wzroku ku twierdzom, to próba przejęcia terenów imperium przez Ostrogotów, Wizygotów i Wandali. Upadek i zupełne zniknięcie to efekt zniszczenia państw ariańskich. (11;16-19).
Ten, który pośle poborcę daniny to prawdopodobnie Justynian, który kontrolował Rzym zaledwie kilka lat. Ten, który nie otrzymał godności królewskiej to papież. Intrygi dotyczą zapewne sfałszowania dokumentu, który mówi o rzekomym przekazaniu władzy cesarskiej nad imperium rzymskim w ręce papieża. W roku 476, Romulus Augustus przekazał insygnia cesarskie Bizancjum. Insygnia odesłane do Rzymu w roku 538 dawały papieżowi jedynie religijny tytuł Pontifex Maximus. Wojsko to siły bizantyjskie. Książę sprzymierzony to król Longobardów. Wkroczenie do najbogatszych krain to utworzenie Państwa Kościelnego. Między nich - tzn. między biskupów. Warownie to ośrodki pozostające pod panowaniem bizantyjskim. Do czasu - tzn. do podbicia terenów wschodnich przez muzułmanów. (11;20-24).
Król południa to król frankijski z dynastii Merowingów. Ci, którzy jedli z jego stołu to sprzymierzeni z papiestwem majordomowie. Kłamstwo mówione przy jednym stole, odnosi się do wydarzeń z 25 grudnia 800 roku, kiedy to Karol Wielki został ukoronowany przez Leona III na cesarza Rzymu. Leon III twierdził, że robi z wdzięczności za przywrócenie mu władzy papieskiej. Bizancjum, dopiero po trzynastu latach uznało tytuł Karola. Stało się to dzięki wspomnianemu wyżej fałszerstwu. Wyrażenie kres czasu - odnosi się do czasu ustanowienia systemu polityczno-religijnego, systemem tym jest Szkarłatna Bestia. Wielki łup to zapoczątkowanie cezaro-papizmu, systemu, w którym papież rościł sobie prawo do zwierzchności nad władzą świecką. Kiedy Kościół Katolicki zaczął głosić z ambon ideę cezaro-papizmu, Karol Wielki uznał, że zgoda na koronację z rąk papieża była błędem. Przyczyniło się to bowiem do upadku autorytetu cesarza wśród niższych, podatnych na propagandę duchowieństwa, warstw społeczeństwa. (11;25-28).
Ponowne wkroczenie to koronowanie w Akwizgranie Ludwika Pobożnego, syna Karola Wielkiego. Niepowodzenie polegało na tym, że tym razem władca odebrał koronę z rąk papieża i sam włożył ją sobie na głowę. Okręt symbolizuje potęgę handlową. Okręty kittejskie to rosnące w siłę: Wenecja, Florencja, Genua, Piza i Mediolan. Ci, co opuścili święte przymierze to ludzie zwracający się ku bałwochwalstwu. Wojsko to teolodzy. Świątynia-twierdza to święci Najwyższego (zob. Obj 13;7). Wieczna ofiara z 8;12, zamiast której składany jest występek, dotyczy święcenia Sabatu. Tutaj mowa jest o codziennej ofierze, ofiara ta symbolizuje zachowywanie drugiego przykazania. Jego zniesienie nastąpiło w roku 787. Ohyda ziejąca pustką to kult przedmiotów i obrazów. Wydarzenia te były drugim wypełnieniem przepowiedni z Mt 24;15-22. Trzecie nastąpi w czasach ostatecznych. Ludzie znający Boga to między innymi Waldensi i Albigensi, którzy zbiegli w tym czasie w góry. Miecz, ogień i łupiestwa, to wymierzone w heretyków krucjaty. Podstępne przyłączanie to inkwizycyjna infiltracja. Oczyszczenie i wybielenie upadłych mędrców zob. Obj 6;9-11.
(11;29-35).
To co zostało postanowione - zob. Obj 13;1-10. Bóg przodków to system władzy oparty na ściąganiu podatków. Kobiety symbolizują Kościoły. Ulubieniec kobiet to system stworzony według Bożego zamysłu. Bóg twierdz to system feudalny. Twierdze to zamki feudałów (11;36-39).
Czas ostatni rozpoczyna się w roku 1798. Król południa to Napoleon. Zalanie oznacza laicyzację. Wspaniały kraj to chrześcijaństwo. Polegli to ludzie, którzy stracili wiarę. Libijczycy i Kuszyci to sprzymierzeńcy ateistów. Możliwe, że chodzi tu o wyznawców religii orientalnych. Wschód symbolizuje początek panowanie Bożego. Północ to odstępstwo. Wieści ze wschodu to działalność Prawdziwego Kościoła. Wieści z północy to plany utworzenia Szkarłatnej Bestii. Morze to symbol krnąbrnej Europy. Góra świętej wspaniałości to Królestwo Boże. Dojście do końca oznacza koniec ateizmu. (11;40-45) *
Wystąpienie Michała jest równoznaczne z przywróceniem Izraelowi (chrześcijanom) królestwa. Ucisk to islamizacja. Zapisani w księdze to członkowie Nowego Kościoła, którzy zgromadzą się na Syjonie. Czasy ostateczne to okres trwający od roku 1798. Ci, którzy dociekali, to adwentyści. Rzeka symbolizuje krnąbrność ludów Europy. Dwa brzegi to początek i koniec jej trwania. Dwie postacie symbolizują królestwo Izraela i królestwo Syjonu. Obwieszczenie końca nieprawości z 12;7 - por. Obj 10;5-7. Trwanie do czasu, czasów i połowy czasu oznacza, że będzie trwało to do roku 1798, czyli do czasu ostatecznego. Nie jest jednak powiedziane, że wtedy się skończy. Przeciwnie, powiedziane jest, że: wszystko dokona się, kiedy dobiegnie końca moc niszczyciela świętego narodu. Moc papieża dobiegnie końca dopiero po zniszczeniu papiestwa i imperium muzułmańskiego. Usłyszenie i niezrozumienie oznacza, że w czasie ostatecznym funkcjonować będzie mylna interpretacja tego proroctwa. Obłożenie pieczęcią do czasu ostatecznego oznacza, że proroctwo to odczytane zostanie dopiero w czasie powstania Nowego Kościoła. Oczyszczeni, wybieleni i wypróbowani - zob. Obj 3;4. Przewrotni to adwentyści przeciwni Nowemu Kościołowi. Roztropni to ludzie przyjmujący wiarę Nowego Kościoła. (12;5-10).
Dalej podane są daty zakończenia wiecznej ofiary, związanej z małym rogiem, oraz zgubnej nieprawości związanej z południem, czyli ateizmem. Data końca przybytku i podeptanych zastępów związanych ze wschodem i wspaniałym krajem, została już podana w rozdziale ósmym, jest to rok 1844. (8;9-14).
O obrzydliwości spustoszenia mówi również fragment 9;27. Skrzydło świątyni symbolizuje tam Kościół Katolicki. To, że ohyda spustoszenia przetrwa do końca czasu, dowodzi że katolickie bałwochwalstwo dotrwa co najmniej do czasu utworzenia Nowego Kościoła. (9;27).
Zniesienie codziennej ofiary, czyli drugiego przykazania, nastąpiło w roku 787. Rok 2077 byłby zatem datą ostatecznego zniesienia wiecznej ofiary występku, czyli zlikwidowaniem kultu przedmiotów i obrazów. 1335 dni prowadzi z kolei do roku 2122. Jest to prawdopodobnie data zniszczenia zgubnej nieprawości, reprezentowanej przez wrogów atakujących w tym czasie Syjon. (12;11-13).
Księga Daniela
Fragment 11;5-12 odnosi się do walki Ptolemeuszy z Seleucydami. To, że znów powstanie król północy oznacza, że będzie to inny król i inne królestwo. Chodzi tym razem o imperium rzymskie. Wyrażenie kres czasów, odnosi się do końca panowania potęg helleńskich (por. 7;6-7). Wyruszenie z mocą i wielkim wojskiem oraz taborem, obrazuje przedsięwzięcie jakim były podboje rzymskie. Wystąpienie wielu przeciw królowi południa, to osłabienie władzy króla Egiptu, poprzez ustanowienie w Egipcie administracji rzymskiej oraz wcielenie Egiptu do imperium. Synowie gwałtowników to żydowscy powstańcy. Wypełnienie widzenia - zob. Mt 24;15-22. Warowne miasto to Jerozolima, która nie przyjęła Mesjasza. Siły południa to prawdopodobnie gnostycy. Naród Jego wybrany to naród Boga, czyli chrześcijanie. (11;13-15).
Ten, który wyjdzie przeciw niemu, to prawdziwy Kościół (por. Obj 2;8-11). Traktowanie według swej woli to okres prześladowań. Utrzymanie we wspaniałym mieście oznacza zachowanie autorytetu cesarza wśród chrześcijan. Spustoszenie to wprowadzenie do chrześcijaństwa elementów pogańskich. Królestwo króla południa to król franków. Jedna z kobiet to podległy Rzymowi Kościół frankoński (por. Obj 17;5). Wyspy to niezależne wspólnoty chrześcijańskie. Wódz króla północy to Odoaker, arianin i barbarzyńca. Był on wodzem legionów rzymskich. W roku 476 zdetronizował ostatniego cesarza zachodu, Romulusa Augustusa, i ustanowił w Rzymie panowanie Ostrogotów. Zwrócenie wzroku ku twierdzom, to próba przejęcia terenów imperium przez Ostrogotów, Wizygotów i Wandali. Upadek i zupełne zniknięcie to efekt zniszczenia państw ariańskich. (11;16-19).
Ten, który pośle poborcę daniny to prawdopodobnie Justynian, który kontrolował Rzym zaledwie kilka lat. Ten, który nie otrzymał godności królewskiej to papież. Intrygi dotyczą zapewne sfałszowania dokumentu, który mówi o rzekomym przekazaniu władzy cesarskiej nad imperium rzymskim w ręce papieża. W roku 476, Romulus Augustus przekazał insygnia cesarskie Bizancjum. Insygnia odesłane do Rzymu w roku 538 dawały papieżowi jedynie religijny tytuł Pontifex Maximus. Wojsko to siły bizantyjskie. Książę sprzymierzony to król Longobardów. Wkroczenie do najbogatszych krain to utworzenie Państwa Kościelnego. Między nich - tzn. między biskupów. Warownie to ośrodki pozostające pod panowaniem bizantyjskim. Do czasu - tzn. do podbicia terenów wschodnich przez muzułmanów. (11;20-24).
Król południa to król frankijski z dynastii Merowingów. Ci, którzy jedli z jego stołu to sprzymierzeni z papiestwem majordomowie. Kłamstwo mówione przy jednym stole, odnosi się do wydarzeń z 25 grudnia 800 roku, kiedy to Karol Wielki został ukoronowany przez Leona III na cesarza Rzymu. Leon III twierdził, że robi z wdzięczności za przywrócenie mu władzy papieskiej. Bizancjum, dopiero po trzynastu latach uznało tytuł Karola. Stało się to dzięki wspomnianemu wyżej fałszerstwu. Wyrażenie kres czasu - odnosi się do czasu ustanowienia systemu polityczno-religijnego, systemem tym jest Szkarłatna Bestia. Wielki łup to zapoczątkowanie cezaro-papizmu, systemu, w którym papież rościł sobie prawo do zwierzchności nad władzą świecką. Kiedy Kościół Katolicki zaczął głosić z ambon ideę cezaro-papizmu, Karol Wielki uznał, że zgoda na koronację z rąk papieża była błędem. Przyczyniło się to bowiem do upadku autorytetu cesarza wśród niższych, podatnych na propagandę duchowieństwa, warstw społeczeństwa. (11;25-28).
Ponowne wkroczenie to koronowanie w Akwizgranie Ludwika Pobożnego, syna Karola Wielkiego. Niepowodzenie polegało na tym, że tym razem władca odebrał koronę z rąk papieża i sam włożył ją sobie na głowę. Okręt symbolizuje potęgę handlową. Okręty kittejskie to rosnące w siłę: Wenecja, Florencja, Genua, Piza i Mediolan. Ci, co opuścili święte przymierze to ludzie zwracający się ku bałwochwalstwu. Wojsko to teolodzy. Świątynia-twierdza to święci Najwyższego (zob. Obj 13;7). Wieczna ofiara z 8;12, zamiast której składany jest występek, dotyczy święcenia Sabatu. Tutaj mowa jest o codziennej ofierze, ofiara ta symbolizuje zachowywanie drugiego przykazania. Jego zniesienie nastąpiło w roku 787. Ohyda ziejąca pustką to kult przedmiotów i obrazów. Wydarzenia te były drugim wypełnieniem przepowiedni z Mt 24;15-22. Trzecie nastąpi w czasach ostatecznych. Ludzie znający Boga to między innymi Waldensi i Albigensi, którzy zbiegli w tym czasie w góry. Miecz, ogień i łupiestwa, to wymierzone w heretyków krucjaty. Podstępne przyłączanie to inkwizycyjna infiltracja. Oczyszczenie i wybielenie upadłych mędrców zob. Obj 6;9-11.
(11;29-35).
To co zostało postanowione - zob. Obj 13;1-10. Bóg przodków to system władzy oparty na ściąganiu podatków. Kobiety symbolizują Kościoły. Ulubieniec kobiet to system stworzony według Bożego zamysłu. Bóg twierdz to system feudalny. Twierdze to zamki feudałów (11;36-39).
Czas ostatni rozpoczyna się w roku 1798. Król południa to Napoleon. Zalanie oznacza laicyzację. Wspaniały kraj to chrześcijaństwo. Polegli to ludzie, którzy stracili wiarę. Libijczycy i Kuszyci to sprzymierzeńcy ateistów. Możliwe, że chodzi tu o wyznawców religii orientalnych. Wschód symbolizuje początek panowanie Bożego. Północ to odstępstwo. Wieści ze wschodu to działalność Prawdziwego Kościoła. Wieści z północy to plany utworzenia Szkarłatnej Bestii. Morze to symbol krnąbrnej Europy. Góra świętej wspaniałości to Królestwo Boże. Dojście do końca oznacza koniec ateizmu. (11;40-45) *
Wystąpienie Michała jest równoznaczne z przywróceniem Izraelowi (chrześcijanom) królestwa. Ucisk to islamizacja. Zapisani w księdze to członkowie Nowego Kościoła, którzy zgromadzą się na Syjonie. Czasy ostateczne to okres trwający od roku 1798. Ci, którzy dociekali, to adwentyści. Rzeka symbolizuje krnąbrność ludów Europy. Dwa brzegi to początek i koniec jej trwania. Dwie postacie symbolizują królestwo Izraela i królestwo Syjonu. Obwieszczenie końca nieprawości z 12;7 - por. Obj 10;5-7. Trwanie do czasu, czasów i połowy czasu oznacza, że będzie trwało to do roku 1798, czyli do czasu ostatecznego. Nie jest jednak powiedziane, że wtedy się skończy. Przeciwnie, powiedziane jest, że: wszystko dokona się, kiedy dobiegnie końca moc niszczyciela świętego narodu. Moc papieża dobiegnie końca dopiero po zniszczeniu papiestwa i imperium muzułmańskiego. Usłyszenie i niezrozumienie oznacza, że w czasie ostatecznym funkcjonować będzie mylna interpretacja tego proroctwa. Obłożenie pieczęcią do czasu ostatecznego oznacza, że proroctwo to odczytane zostanie dopiero w czasie powstania Nowego Kościoła. Oczyszczeni, wybieleni i wypróbowani - zob. Obj 3;4. Przewrotni to adwentyści przeciwni Nowemu Kościołowi. Roztropni to ludzie przyjmujący wiarę Nowego Kościoła. (12;5-10).
Dalej podane są daty zakończenia wiecznej ofiary, związanej z małym rogiem, oraz zgubnej nieprawości związanej z południem, czyli ateizmem. Data końca przybytku i podeptanych zastępów związanych ze wschodem i wspaniałym krajem, została już podana w rozdziale ósmym, jest to rok 1844. (8;9-14).
O obrzydliwości spustoszenia mówi również fragment 9;27. Skrzydło świątyni symbolizuje tam Kościół Katolicki. To, że ohyda spustoszenia przetrwa do końca czasu, dowodzi że katolickie bałwochwalstwo dotrwa co najmniej do czasu utworzenia Nowego Kościoła. (9;27).
Zniesienie codziennej ofiary, czyli drugiego przykazania, nastąpiło w roku 787. Rok 2077 byłby zatem datą ostatecznego zniesienia wiecznej ofiary występku, czyli zlikwidowaniem kultu przedmiotów i obrazów. 1335 dni prowadzi z kolei do roku 2122. Jest to prawdopodobnie data zniszczenia zgubnej nieprawości, reprezentowanej przez wrogów atakujących w tym czasie Syjon. (12;11-13).