EMET:
Sformułowanie o 'świętym duchu Bożym' [inni: 'Duchu Bożym'] mamy już w Księgach SP; i tak --
(
1) „
11 Nie odrzucaj mnie sprzed swojego oblicza i racz mi nie odbierać swego świętego ducha.” -
Psalm 51:11, 'PNŚ'; inna numeracja –
Ps 51:13.
'Interlinia Vocatio', Tom PISMA, tak oddaje
we fragmencie: „i_ducha świętości_Twojej” -- po
hebrajsku: <
vᵊrûăḥ qŏdhšᵊkhā > /= <
vᵊrûăch qŏdhszᵊchā >/. Tłumaczenie: A. Horodecka i I. Golovanov.
(
2) „
10 Lecz oni się zbuntowali i zasmucili jego świętego ducha. Wtedy przemienił się w ich nieprzyjaciela; toczył z nimi wojnę.
11 I zaczęto wspominać dawne dni, jego sługę Mojżesza: „Gdzie jest Ten, który z morza wyprowadził ich z pasterzami swej trzody? Gdzie jest Ten, który w niego włożył swego świętego ducha?” ” –
Izajasza 63:10, 11; 'PNŚ'.
'Int. Voc.', Tom PROROCY, oddaje
we fragmencie/tach/: /z w.
10/: „**_ducha świętości_jego” -- po
hebrajsku: <
`ĕth-rûăḥ qŏdhšô > /= <
`ĕth-rûăch qŏdhszô >/; /z w.
11/ –
identycznie, jak w.
10. Tłumaczenie: Sławomir Stasiak.
Co się tyczy terminów
rdzennych, to mamy: <
rûăḥ > /= <
rûăch >/ --‎
רוּחַ // <
qōdhĕš > /= <
qōdhĕsz >/ -- ‎
קֹדֶשׁ.
W zapisie
mianownikowym, mamy w
hebrajskich wersjach przekładowych 'Ksiąg NP' -- <
rûăḥ hăqqōdhĕš > /= <
rûăch hăqqōdhĕsz >/ --
רוּחַ הַקֹּדֶשׁ.
Np. w
Łuk 1:35 – 'DHNT'/60 miejsc/, 'S.G.HNT'/55 miejsc/, 'MHT'/62 miejsca/. <
hă > =
rodzajnik; podwojenie litery
q[of] - ma charakter
gramatyczny. Jeśli nawet ktoś pisuje przez literę „k”, to również
powinien podwajać [„kk”] w zapisie
frazy.
Stephanos, ps. EMET