Na podstawie „Wcześni świadkowie”- CHARYZMATY W PISMACH PIERWSZYCH WIEKÓW - KS. ANDRZEJ SIEMIENIEWSKI
http://www.apologetyka.katolik.pl/pobie ... tdown&id=1
Didache – czyli „Nauczanie” - proroctwo
Charyzmat proroctwa – „każdy prawdziwy prorok, który by u was osiadł godzien jest swej zapłaty”
- prorok częste zjawisko na przełomie I i II wieku we wspólnotach chrześcijańskich, tak częsta jak i apostoł
- prorok był wędrowny
- prorok jest predysponowany do rozdysponowywania ofiar
- nie każdy, kto mówi pod natchnieniem ducha jest prorokiem Bożym, musi jeszcze żyć na sposób Pana
- prorok musi nauczać tego co Diache czyli ewangelię i tradycję .
Klemens Rzymski – List do Koryntian
- niech zachowa swoją jedność ciało, które tworzymy w Jezusie Chrystusie niech każdy zachowuje posłuszeństwo w stosunku do pasterzy obdarzonych charyzmatami
Pasterz Hermasa
- jeśli człowiek posiadający ducha Bożego, przychodzi do zgromadzenia mężów sprawiedliwych mających wiarę w ducha Bożego i jeśli to zgromadzenie zwróci się z prośbą do Boga, wówczas napełni tego człowieka czuwający nad nim anioł, anioł Ducha proroczego, a człowiek ów napełniony D. Św. przemówi do tłumów tak jak zechce Bóg
- jak można poznać, kto jest prorokiem prawdziwym, a kto fałszywym
Fałszywy - działa pokątnie, w małych grupkach a nie na głównym zgromadzeniu, wśród wątpiących i próżnych, sam się wywyższa, jeśli bierze zapłatę
tyle da się tekstów charyzmatycznych wynaleźć z ojców apostolskich - przyznam, że zadziwiająco mało jak na ten wydawałoby się charyzmatyczny okres
jeśli ktoś ma coś więcej z II wieku to poproszę
oczywiście piszemy tu o chrześcijaństwie a nie gnozie