1. Eschatologia - układ chronologiczny

Nauczania o czasach i rzeczach ostatecznych, czyli o śmierci i zmartwychwstaniu, o powtórnym przyjściu Chrystusa i sądzie, o niebie, zatraceniu wiecznym.

Moderatorzy: kansyheniek, Bobo, booris, Junior Admin, Moderatorzy

ODPOWIEDZ
Awatar użytkownika
Quster
Posty: 3417
Rejestracja: 26 maja 2006, 23:37
Kontakt:

1. Eschatologia - układ chronologiczny

Post autor: Quster »

ESCHATOLOGIA – UKŁAD CHRONOLOGICZNY

B. Dyspensacje

1. Dyspensacja:

Biblijne określenie przetłumaczone jako „dyspensacja” nie oznacza przedziału czasowego [ery]. W teologii dyspensacjonalnej termin „dyspensacja” jest definiowany jako pewien przedział czasowy [era], w czasie którego następuje próba posłuszeństwa człowieka względem objawionej woli Bożej. Definicja ta nie odpowiada jednak biblijnemu znaczeniu tego terminu.

Wyraz przekładany jako „dyspensacja” [oiko-nomia] oznacza dokładnie „prawo domostwa” i odnosi się do sposobu zarządzania domem. Innym jego tłumaczeniem na język [polski] jest „szafarstwo” [Łuk. 16:2-4]. Człowiek, któremu powierzono „szafarstwo” jest nazywany „szafarzem” [oiko-nomoz] [Łuk. 12:42; 16:1,3,8; I Kor. 4:1-2; Tyt. 1:7; I Piotra 4:10]. „I rzekł zarządca [oiko-nomoz] do siebie samego: Cóż pocznę, skoro pan mój odbiera mi szafarstwo [oiko-nomia]? Nie mam sił, aby kopać, a żebrać się wstydzę” [Łuk. 16:3].

Paweł pisze: „Albowiem jeśli to czynię dobrowolnie, mam zapłatę; jeśli zaś niedobrowolnie, to sprawuję tylko powierzone mi szafarstwo [oiko-nomia]” [I Kor. 9:17; por. Ef. 3:2; Kol. 1:25].

Podział historii zbawienia na przedziały czasowe [ery] zwane „dyspensacjami” jest fundamentalnym założeniem teologii dyspensacjonalnej. Koncepcja „ery Kościoła” wypływa właśnie z owego podziału. Podobnie jak pogląd, że Izrael został odsunięty na czas trwania „ery Kościoła”. Jednakże taka definicja dyspensacji nie wynika z nauczania zawartego w Biblii.

„Erę Kościoła” należy rozumieć bardziej jako określony sposób działania Boga, który następuje w określonym przedziale czasu.

2. Eschatologia (nauczanie o czasach i rzeczach ostatecznych) rozpoczyna się wraz z „dyspensacją łaski”. Od moentu Pięćdziesiątnicy rozpoczęła się „Era Kościoła” (co nie oznacza, że Izrael został odstawiony na bok).

3. „Dyspensacja łaski” dzieli się na 2 etapy: „Era Kościoła” i „Wielki ucisk”

4. Po okresie „Wielkiego ucisku” nastąpi 75-dniowy okres przerwy, potem 1000-letnie Królestwo, potem krótki okres pomiędzy, a potem wieczność.

C. Wczesny Kościół i Eschatologia

Wczesny Kościół żył w oczekiwaniu na Przyjście Pana i wypełnienie obietnic eschatologicznych:

Rzym. 13:8-12 (zbawienie jest teraz bliższe)
I Kor. 7:29-31 (przemija kształt tego świata)
Jak. 5:7-9 (przyjście Pana jest bliskie i sądu możemy uniknąć)
I Piotra 3:7 (koniec wszystkiego się przybliżył)
II Piotra 3:1-15 (dzień Pański, oczekujemy nowych niebios i nowej Ziemi)
I Tes. 4:17-18 (spotkamy Pana, zawsze będziemy z Panem)

D. Oddzielenie Kościoła od świata wiązało się i wiąże z poczuciem obcości w świecie

Jan 17:16 (jesteśmy „w świecie” ale nie „ze świata”)
I Jana 2:15-17 (nie powinniśmy miłować świata ani się do niego przywiązywać)
II Piotra 3:10 (wszystkie dzieła ludzkie spłoną wraz z ziemią – stoicheia [rozpad materii])

E. W obliczu prześladowań i pokus tego świata eschatologia pomaga nam spojrzeć w górę

Kol. 3:1-4 (co oznacza ten tekst?)

IV. ZAŚLUBINY ŻYDOWSKIE A WYDARZENIA ESCHATOLOGICZNE

Nauczanie Jezusa i apostołów odbywało się w konkretnym kontekście historycznym i kulturowym, czyli bezpośredni słuchacze doskonale rozumieli, do jakich ilustracji odwoływali się ówcześni nauczyciele. Jedną z napiękniejszych ilustracji nauczania eschatologicznego jest motyw zaślubin hebrajskich.

A. ZARĘCZYNY

Pierwszym krokiem w żydowskim porządku zaślubin były zaręczyny. Ojciec oblubieńca lub sam oblubieniec płacił ojcu oblubienicy tzw. „cenę wykupu”. Często było tak, że zapłacenie tej ceny odbywało się jeszcze zanim oblubieniec i oblubienica poznali się nawzajem.

Bóg Ojciec zapłacił cenę za Oblubienicę – jest to cena krwi Jego Syna:
Ef. 5:25
I Piotra 1:18-19

B. PRZYGOTOWANIE

W tym okresie oblubienica była przygotowywana do roli dobrej żony dla oblubieńca. Była również pod ścisłą kontrolą, jeśli chodzi o jej czystość – dlatego okres ten trwał minimum 9 miesięcy do 1 roku.

Kościół jest teraz w stadium przygotowań do spotkania z Oblubieńcem, którym jest Chrystus.
II Kor. 11:2
Ef. 5:26-27

C. PORWANIE (POCHWYCENIE) OBLUBIENICY

W dniu ślubu oblubieniec opuszczał dom i udawał się do domu oblubienicy, aby ją „porwać”. Wszystko działo się nagle i niespodziewanie (najczęściej w nocy). Oblubienica miała być przygotowana wraz z orszakiem panien towarzyszących.

Kościół ma być gotowy na pochwycenie w każdej chwili, dbając o czystość szat i przygotowując się do roli Małżonki dla Oblubieńca – Chrystusa.
Mat. 25:1-13
I Tes. 4:13-18

Datę pochwycenia oblubienicy przez oblubieńca wyznaczał zawsze ojciec oblubieńca i tylko on wiedział, kiedy to ma nastąpić.
Mat. 24:36

D. RYTUALNE OBMYCIE

Przed ślubem panna młoda przechodziła rytualne obmycie (oczyszczenie).
Kościół podczas pochwycenia otrzyma nowe, uwielbione ciała, a po pochwyceniu nastąpi sąd przed Trybunałem Chrystusowym, podczas którego spłonie wszystko to, co budowaliśmy z materiałów kiepskiej jakości. Wszystkie nasze grzechy, dokonane w ciele, a nie wyznane do tej pory, zostaną ujawnione i oczyszczone.
I Kor. 3:10-15
II Kor. 5:1-10
Rzym. 14:10

E. UROCZYSTOŚĆ ZAŚLUBIN

Uroczystość odbywała się w domu oblubieńca. Uczestniczyła w niej najbliższa rodzina i dwaj świadkowie.

W niebiańskiej uroczystości oprócz Oblubieńca i Kościoła będą mogły brać udział wyłącznie osoby z „najbliższej rodziny”. Ci, którzy są męczenikami Wielkiego Ucisku (a dokładnie ich dusze) dochodzą przez cały ten czas do grupy wielbiącej Boga w Jego niebiańskiej świątyni:
Obj. 6:9-11
Obj. 7:9-17

Nie należą oni do Kościoła (pochwyconego przed Wielkim Uciskiem), lecz są nazywani świętymi, braćmi i sługami. Jeśli ktokolwiek należy do „najbliższej rodziny”, to właśnie oni. Biała szata, jaką otrzymuje każdy z nich, oznacza oczyszczenie i prawo do udziału w Weselu Baranka i uczcie weselnej (dokł. „wieczerza wesela”), która nastąpi po nim.
Oblubienica będzie już oczyszczona. Uroczystość zaślubin odbędzie się tuż przed Powtórnym Przyjściem Pana w chwale wraz z Kościołem. Zostaje również wystosowane zaproszenie na weselną ucztę Baranka.
Obj. 19:6-8
Ps. 45:7-18

F. UCZTA WESELNA

Wprawdzie na samą ceremonię zaślubin zapraszano członków rodziny i świadków, lecz na ucztę weselną zapraszało się o wiele więcej osób – przede wszystkim przyjaciół oblubieńca. Uczta weselna trwała długo (kilka dni).
Iz. 25:6

Uczta weselna odbędzie się na Świętej Górze Pana (o niej więcej potem). Tuż przed rozpoczęciem uczty, w czasie 75 – dniowej przerwy między końcem Wielkiego Ucisku a inauguracją 1000-letniego Królestwa [Dan. 12:1-13], nastąpi zmartwychwstanie świętych Starego Przymierza i męczenników Wielkiego Ucisku.

Oprócz Oblubienicy (Kościół) i najbliższej rodziny (święci Wielkiego Ucisku i święci Starego Przymierza), a uczcie wezmą udział ci poganie, którzy podczas Wielkiego Ucisku wykazywali owoc upamiętania w postaci pomocy prześladowanemu Izraelowi. Jan Chrzciciel określił siebie jako „przyjaciela Oblubieńca” i nie zaliczył siebie do Oblubienicy [Jan 3:29].

G. DOM DLA OBLUBIENICY

Wedle żydowskiego zwyczaju oblubieniec po zapłaceniu ceny wykupu odchodził do domu ojca, by przygotować mieszkanie dla przyszłych małżonków. Czynił to podczas przygotowań oblubienicy.
Jan 14:1-3

Miejsce to jest nazywane Nowym Jeruzalem, które zstąpi z nieba na Nową Ziemię po tym, jak przeminą pierwsze rzeczy.
Obj. 21:9-11
... wiara, która jest czynna ... Gal. 5:6

NIEBO - Chrześcijanie tyle mówią o niebie, ponieważ Nowy Testament głosi niebo jako nadzieję dla wierzących (1 Piotra 1:4; Kolosan 1:5; Hebrajczyków 3:1). Mówienie o niebie nie wyklucza wiary w życie na ziemi, ponieważ niebo jest tam, gdzie jest Bóg. Gdy Bóg zstąpi między ludzi i zamieszka wśród nich, to tam będzie też niebo (Objawienie 21:1-5). Wielu komentatorów uważa, że niebo i ziemia staną się jednym.

DUSZA NIEŚMIERTELNA - Ks. Wincenty Granat napisał: "Tylko Bóg jest nieśmiertelny z całej istoty swego bytu, tj. nigdy nie może przestać istnieć; wszystko poza Nim jest przygodne, może tedy zniknąć, a więc z tej racji jest śmiertelne. Mówiąc o nieśmiertelności duszy ludzkiej mamy na uwadze jej naturę nie zawierającą w sobie pierwiastków wewnętrznego rozkładu, czyli z tego względu nie podlegającą śmierci. Mimo to dusza ludzka jako byt przygodny mogłaby przestać istnieć, jeśli Bóg nie powstrzymywałby jej stale w bytowaniu i działaniu" ("Eschatologia", s. 79).

Obrazek

"Bo wasze myśli nie są moimi myślami (...) jak niebiosa przewyższają ziemie, tak (...) moje myśli – wasze myśli." Izajasza 55:8-9

"W (...) dyskusji jest mnóstwo sloganów, które nie powinny zastępować myślenia" LB

ODPOWIEDZ

Wróć do „Eschatologia”