ZBRODNIE IZRAELITÓW na EDOMITACH / ESSEŃCZYKACH

Tematyka krypto biblijna, pozabiblijne proroctwa i objawienia, eschatomania, wszelkiego rodzaju teorie spiskowe, niewyjaśnione zjawiska itd.

Moderatorzy: kansyheniek, Bobo, booris, Junior Admin, Moderatorzy

Awatar użytkownika
Yarpen Zirgin
Posty: 15699
Rejestracja: 22 maja 2006, 10:16
Kontakt:

Post autor: Yarpen Zirgin »

Co ma piernik do wiatraka? Ten fragment dotyczy pobytu św. Pawła w Jerozolimie, a nie w Rzymie.
Udowadnia się winę, a nie niewinność.

Aha... Nie licz na moją odpowiedź na złośliwości, szyderstwa i próby zmiany tematu.

Jachu
Posty: 10663
Rejestracja: 09 lis 2008, 20:55
Lokalizacja: Śląsk

Post autor: Jachu »

Tak jak prawa przyrody są niezmienne,tak i Prawd biblijnych nie wyrugujesz. Już nad tym od wieków kombinowano,a rezultaty widać codziennie w realu. Ściema goni Ściemę i tyle :lol:
(36) Ale powiadam wam, iż z każdego słowa próżnego, które by mówili ludzie, dadzą z niego liczbę w dzień sądny; (37) Albowiem z mów twoich będziesz usprawiedliwiony, i z mów twoich będziesz osądzony. Ew. Mat.12 rozdz.

Awatar użytkownika
Yarpen Zirgin
Posty: 15699
Rejestracja: 22 maja 2006, 10:16
Kontakt:

Post autor: Yarpen Zirgin »

Na ten moment widzę "ściemę" z Twojej strony, bo fragmentem listu, w którym św. Paweł opisywał pobyt w Jerozolimie, próbujesz "udowodnić", że św. Piotr nie był w Rzymie. :-D
Udowadnia się winę, a nie niewinność.

Aha... Nie licz na moją odpowiedź na złośliwości, szyderstwa i próby zmiany tematu.

Jachu
Posty: 10663
Rejestracja: 09 lis 2008, 20:55
Lokalizacja: Śląsk

Post autor: Jachu »

A po co miałby być w Rzymie,skoro został posłany do obrzezanych. W Rzymie byli obrzezani,- Żydzi , :aaa: :aaa: :aaa:
(36) Ale powiadam wam, iż z każdego słowa próżnego, które by mówili ludzie, dadzą z niego liczbę w dzień sądny; (37) Albowiem z mów twoich będziesz usprawiedliwiony, i z mów twoich będziesz osądzony. Ew. Mat.12 rozdz.

Awatar użytkownika
Yarpen Zirgin
Posty: 15699
Rejestracja: 22 maja 2006, 10:16
Kontakt:

Post autor: Yarpen Zirgin »

W Rzymie byłą bardzo duża grupa żydów. Może pora doczytać historię?
Udowadnia się winę, a nie niewinność.

Aha... Nie licz na moją odpowiedź na złośliwości, szyderstwa i próby zmiany tematu.

Jachu
Posty: 10663
Rejestracja: 09 lis 2008, 20:55
Lokalizacja: Śląsk

Post autor: Jachu »

Yarpen Zirgin pisze:W Rzymie byłą bardzo duża grupa żydów.
Pewnie Mszy słuchali :xhehe:
(36) Ale powiadam wam, iż z każdego słowa próżnego, które by mówili ludzie, dadzą z niego liczbę w dzień sądny; (37) Albowiem z mów twoich będziesz usprawiedliwiony, i z mów twoich będziesz osądzony. Ew. Mat.12 rozdz.

Awatar użytkownika
Yarpen Zirgin
Posty: 15699
Rejestracja: 22 maja 2006, 10:16
Kontakt:

Post autor: Yarpen Zirgin »

Kpinami nie zmienisz faktu, że pobyt Piotra w Rzymie jest potwierdzony przez pisarzy starożytnych.
Udowadnia się winę, a nie niewinność.

Aha... Nie licz na moją odpowiedź na złośliwości, szyderstwa i próby zmiany tematu.

Jachu
Posty: 10663
Rejestracja: 09 lis 2008, 20:55
Lokalizacja: Śląsk

Post autor: Jachu »

Yarpen Zirgin pisze:jest potwierdzony przez pisarzy starożytnych.
Dawaj Yarpen,dawaj. Cytaty,dużo cytatów proszę.
(36) Ale powiadam wam, iż z każdego słowa próżnego, które by mówili ludzie, dadzą z niego liczbę w dzień sądny; (37) Albowiem z mów twoich będziesz usprawiedliwiony, i z mów twoich będziesz osądzony. Ew. Mat.12 rozdz.

Awatar użytkownika
Yarpen Zirgin
Posty: 15699
Rejestracja: 22 maja 2006, 10:16
Kontakt:

Post autor: Yarpen Zirgin »

Zerknij do tego artykułu .
Udowadnia się winę, a nie niewinność.

Aha... Nie licz na moją odpowiedź na złośliwości, szyderstwa i próby zmiany tematu.

Awatar użytkownika
George
Posty: 1727
Rejestracja: 02 paź 2014, 22:16

Post autor: George »

Jachu pisze:Piotr nie był w Rzymie :
Gal. 2:7-9
7. Raczej przeciwnie, gdy zobaczyli, że została mi powierzona ewangelia między nieobrzezanymi, jak Piotrowi między obrzezanymi -
8. Bo Ten, który skutecznie działał przez Piotra w apostolstwie między obrzezanymi, skutecznie działał i przeze mnie między poganami -
9. Otóż, gdy poznali okazaną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy są uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na dowód wspólnoty, abyśmy poszli do pogan, a oni do obrzezanych;
(BW)
A gdzie uczeń Faryzeusz Pawła - Sylwan, spisywał list Apostołą Piotra, jak nie podczas jego uwięzienia w Rzymie ?
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go że został oszukany".
Mark Twain

Awatar użytkownika
George
Posty: 1727
Rejestracja: 02 paź 2014, 22:16

Post autor: George »

POPPEA SABINA - współtwórca Pawłowego Żydo-Chrześcijańskiego Kościoła


Tekst jest fragmentem książki „Dynastia julijsko-klaudyjska w świetle dzieł Tacyta i Swetoniusza”:

Autorka: Violetta Fułat-Światowska
Tytuł: „Dynastia julijsko-klaudyjska w świetle dzieł Tacyta i Swetoniusza”
rok wydania: 2015
stron: 158
ISBN: 978-83-935016-4-9
wydawca: Fundacja Nauki i Kultury na Śląsku Opole
Cena: 25 zł
Kup książkę bezpośrednio od Autorki!


———————-

„Neron znalazł sobie nowy obiekt westchnień. Była nim Sabina Poppea, która wywodziła się z wysokich kręgów arystokratycznych i otwarcie dążyła do małżeństwa z cesarzem. Na drodze do realizacji wyznaczonego przez siebie celu stały Oktawia i Agryppina Młodsza. Wyzwolenica Akte widząc co się dzieje, poprzestała na statusie konkubiny i usunęła się w cień.

Za namową Sabiny Poppei w III 59 r. n. e. Neron przy pomocy swoich przyjaciół zamordował swoją matkę. Kolejnym krokiem Nerona było usunięcie Oktawii. Jak się okazało nie było to wcale takie proste, ponieważ Oktawia cieszyła się wielką miłością mieszkańców Rzymu, a to z kolei wzbudzało jeszcze większą zazdrość w Sabinie Poppei. Oboje z cesarzem, zaczęli głosić, że Oktawia „jest niepłodna”, co było przygotowaniem do rozwodu. Następnie Poppea „skłoniła jednego ze sług Oktawii, aby jej miłostki z niewolnikiem zarzucił. Jako winowajcę upatrzono niejakiego Eucerusa, Aleksandryjczyka z pochodzenia, biegłego w grze na flecie”. Przeprowadzono dochodzenie, w którym Oktawia została oficjalnie upokorzona i winna cudzołóstwa z fletnistą. Podczas dochodzenia przesłuchiwano jej niewolnice, które zmuszano torturami do potwierdzenia tego fałszywego faktu. Tylko nieliczne się załamały. Większość twardo broniła Oktawii i jej niewinności. Jedna z niewolnic podczas przesłuchania „nalegającemu na nią Tygellinowi odpowiedziała, że części rodne Oktawii czystsze są od jego ust”. Pomimo tego oddalono Oktawię, naprzód pod pozorem cywilnego rozwodu, przy czym otrzymała dom Burrusa i dobra Plautusa – złowieszcze dary; później wygnano ją do Kampanii i oddano jej straż wojskową”. Neron pojął za żonę Sabinę Poppeę „zaraz dwunastego dnia po rozwodzie z Oktawią”.

Przypisy:
1 Swetoniusz, Żywoty Cezarów, przeł. J. Niemirska – Pliszczyńska, Wrocław 1987, Boski Klaudiusz 27.
2 Tacyt, Dzieła, tłum. S. Hammer, Warszawa 1957, XII 58.
3 Swetoniusz, Nero 33.
4 Tamże.
5 Tacyt, XIII 16.
6 Tacyt,XIII 12
7 Swetoniusz, Nero 35.
8 Tacyt XIV 60.
9 Tamże.
10 Tamże.
11 Tamże
12 Swetoniusz, Nero 35.

Oskarżenie Oktawii o cudzołóstwo, oraz jej wygnanie wstrząsnęło mieszkańcami Rzymu., gdyż jak pisze Tacyt i Swetoniusz – Oktawia uchodziła za wzór bogobojnej i cnotliwej Rzymianki, czego nie można było powiedzieć o Sabinie Poppei. Z tego powodu wybuchły liczne zamieszki, podczas których domagano się odwołania Oktawii z wygnania. Wystraszony cesarz postanowił rozpuścić wieści, że żałuje szczerze swojego występku, a następnie „Oktawię w charakterze małżonki odwołał”. Uradowany tłum, któremu wydawało się, że dopiął swego wyruszył na Kapitol, aby tam podziękować i złożyć ofiary bogom. Tak opisał to Tacyt: „obala się posągi Poppei, wizerunki Oktawii obnosi się na ramionach, obsypuje kwiatami i ustawia na forum i w świątyniach. Zabierają się także wysławiać cesarza wśród hałaśliwych dowodów czci”. Wieści te jednak okazały się fałszywe, a wybuch spontanicznego poparcia dla Oktawii przyspieszył wyrok śmierci na jej osobie. Sabina Poppea poczuła się urażona i zatrwożona całą tą sytuacją. Ona, która „zawsze nieukrócona w nienawiści, a teraz także w obawie, żeby się jeszcze gwałtowniej przemoc gminu nie wywarła, albo żeby skłonność ludu Nerona nie odmieniła”, błagała Nerona, aby zaczął działać zdecydowanie, i zatroszczył się bardziej o ich małżeństwo, o bezpieczeństwo jej życia, oraz żeby jej bronił przed rozruchami.

Ta „urozmaicona przemowa i na to obliczona, aby obawę i gniew obudzić, przeraziła i zarazem podnieciła słuchającego [Nerona–V.F.Ś]”. Postanowiono ostatecznie zamknąć i zakończyć sprawę Oktawii. Ponieważ wcześniejsze oskarżenie jej o cudzołóstwo z fletnistą Eucenusem okazało się fałszywe i wywołało zamieszki wśród ludności rzymskiej, postanowiono tym razem „postarać się o zeznanie człowieka, któremu można by także winę rewolucji przypisać”. Wykorzystano do tego prefekta pretorianów floty w Mizenum – Anicetusa, który wcześniej w marcu 59 r. n. e. zabił na zlecenie Nerona – jego matkę. To właśnie jego wezwano do cesarza, gdzie został namówiony do zeznania, że był kochankiem Oktawii. Neron przyrzekł mu „nagrody i miłe ustronie, a na wypadek odmowy grozi mu śmiercią”. Anicetus nie odmówił cesarzowi, a jego samooskarżenie nie było do podważenia. Po przyznaniu się do winy został zesłany na Sardynię, „gdzie dostatnie znosił wygnanie i naturalną zmarł śmiercią”. Tymczasem Neron wydał oświadczenie. „że Oktawia uwiodła prefekta w nadziei pozyskania współudziału floty, a zapominając o tym, że krótko przedtem zarzucił jej niepłodność, dodaje, że w poczuciu swego wyuzdania spędziła płód, o czym on dokładne ma wiadomości”. Następnie skazał ją, w wyniku fałszywych oskarżeń na wygnanie na wyspę Pandaterię, a po kilku dniach kazał zamordować. Opis śmierci Oktawii zawarty w XIV księdze „Dzieł” Tacyta jest jednym z najbardziej wstrząsających obrazów, który charakteryzuje się wyjątkowym okrucieństwem i nawet dzisiaj napawa strachem. Jego przebieg tak przedstawił Tacyt:„Nakładają jej więzy i otwierają żyły na wszystkich członkach; a ponieważ skrzepła wskutek strachu krew zbyt powoli uchodziła, duszą ją parą nadmiernie gorącej kąpieli. Dodają jeszcze potworniejsze okrucieństwo, bowiem uciętą jej głowę zanoszą do stolicy, aby ją oglądała Poppea”.
Ten fakt mówi nam sam za siebie o tym, jak duży był w tym mordzie udział Sabiny Poppei, drugiej żony cesarza Nerona. Sabina Poppea, następczyni Oktawii i wyzwolenicy Akte w uczuciach Nerona, nie zyskała sobie w historii tak dobrej opinii jak jej poprzedniczki. Poppea Sabina urodziła się około 30 r. n. e. Jej ojcem był Tytus Olliusz, „lecz przybrała ona imię swego dziadka po matce, jako że sławna była pamięć triumfu”. Sabina Poppea była kobietą, która „posiadała wszystko prócz uczciwej duszy. Wszak po matce, która górowała pięknością nad niewiastami swej epoki, odziedziczyła zarówno sławę, jak urodę; jej majątek odpowiadał świetności rodu; jej mowa była imponująca, a dowcip nie od rzeczy. Skromność miała na pokaz, a rozwiązłość na użytek; rzadko wychodziła z domu, a zawsze z licem na poły zakwefionym, aby niczyich spojrzeń nie nasycić albo ponieważ tak jej było do twarzy. Nigdy nie oszczędzała swego dobrego imienia i nie odróżniała małżonków od gachów; nie ulegając zaś ani własnemu, ani cudzemu uczuciu, tam przenosiła swe kaprysy, gdzie korzyść swą widziała”. Poppea prowadziła także bardzo wystawny tryb życia. Była zakochaną w sobie, piękną, a zarazem wyrachowana kobietą. Jej niektóre zabiegi kosmetyczne, takie jak np. kąpiele w oślim mleku, zyskały wielki rozgłos, sławę i zostały zapisane w kartach historii starożytnego Rzymu. Prawdą jest bowiem to, iż codziennie dojono około pięćset oślic, aby Poppea mogła się kąpać w ich mleku, twierdząc że działa ono ożywczo na jej skórę.
Pierwszym mężem Sabiny Poppei był członek stanu rycerskiego Rubriusz Kryspin. Poppea wyszła za mąż za niego będąc bardzo młodą dziewczyną i najprawdopodobniej już wtedy była jego trzecią żoną. Żyjąc „w małżeństwie z rycerzem rzymskim Rubriuszem Kryspinem, miała z nim syna”. Syn ten został zamordowany z rozkazu Nerona kilkanaście lat później, kiedy był już mężem jego matki. Został utopiony z rozkazu Nerona przez jego niewolników „w morzu, gdy łowił ryby, tylko za to, że podobno w czasie zabawy udawał wodza, sprawując rozkazy”. Małżeństwo Poppei z Kryspinusem nie trwało zbyt długo, ponieważ Sabina Poppea szybko „dała się uwieść Othonowi dla jego młodości i rozrzutności, a także dlatego, że uchodził za najbardziej uprzywilejowanego z przyjaciół Nerona”.

Przypisy:
13 Tacyt, XIV 60.
14 Tacyt, XIV 61.
15 Tamże.
16 Tacyt, XIV 62.
17 Tamże
18 Tamże.
19 Tamże.
20 Tacyt, XIV 63.
21 Tacyt, XIV 64.
22 Tacyt, XIII 45.
23 Tamże.
24 Tamże.
25 Swetoniusz, Nero 35.
26 Tacyt, XIII 45.
Tekst ma więcej niż jedną stronę. Przejdź do pozostałych poniżej.
Page 3 of 4
1 2 3 4
W ten oto sposób Sabina Poppea została żoną Othona. Według Tacyta Otho poślubił Poppeę z dwóch powodów. Pierwszym było to, „aby w razie posiadania przez obu tej samej kobiety ten również węzeł przyczynił mu wpływów”. Według drugiej wersji, Neron nie znał wcześniej w ogóle Poppei. Zwrócił na nią uwagę i swoje zainteresowanie dopiero wtedy, kiedy „Otho, być może nieostrożny wskutek miłości, począł wychwalać urodę i wytworność swej żony przed cesarzem”. Wielokrotnie podczas spotkań z Neronem, kiedy wychodził, mówił, że „idzie do tej, która jest jemu przyznanym szlachectwem, pięknością, przedmiotem pragnień wszystkich ludzi, a rozkoszą szczęśliwych”. Wobec takich zabiegów i podstępów Sabina Poppea szybko została przedstawiona cesarzowi, a tym samym szybko uzyskała dostęp do dworu, gdzie „stara się naprzód umizgami i sztuczkami stanowisko swe umocnić, udając, że nie może oprzeć się miłości ku Neronowi, którego uroda ją ujęła”. Otho niemal natychmiast został odsunięty od Poppei, której ambicje i plany były bardziej dalekosiężne niż się wówczas wydawało. Kiedy udało jej się w sobie rozkochać Nerona, przybrała postawę dumnej i ambitnej kobiety. Podczas wielokrotnych próśb i propozycji od cesarza, aby została na jedną, lub dwie noce w pałacu cesarskim, Sabina Poppea odpowiadała: „że jest mężatką i nie może swego małżeństwa się wyrzec, gdyż Otho przywiązał ją do siebie takim trybem życia, w jakim nikt mu nie dorówna”. Twierdziła, że Otho jest człowiekiem wielkiej ogłady i kultury. Neronowi zaś zarzucała, „że mając za nałożnicę służebną i stosunkiem z Akte związany, z niewolniczego związku przyswoił sobie tylko to, co niskie i podłe”.

Agrypina Młodsza (fot. Luis Garcia; CC BY-SA 3.0)
Intrygi i zabiegi Sabiny Poppei powiodły się. W 59 r .n. e. jej mąż Otho, został wysłany do Luzytanii, gdzie powierzono mu zwierzchnictwo nad tą prowincją, „aby nie mógł w stolicy roli rywala odgrywać”. Następnie Poppea będąc kochanką cesarza, bardzo łatwo odsunęła od niego Akte, która zgodnie ze swoim charakterem i wierna swoim zasadom nie podjęła żadnej walki. Usunęła się w cień. Jak podają nam źródła Akte wraz z upływem czasu pomnożyła swój skromny majątek, który systematycznie przez lata powiększała. Posiadała również dość liczne posiadłości w Sardynii, Italii, oraz Egipcie. Te informacje zostały potwierdzone nam przez znaleziska, takie jak np. cegły, przewody wodne, oraz amforę z jej imieniem. Akte pozostał wierna Neronowi do samego końca. Swetoniusz w „Żywotach Cezarów” pisze, że to „Akte w rodzinnym grobowcu Domicjuszów” pomogła pochować Nerona, którego w chwili śmierci opuścili prawie wszyscy. „Jej nagrobek odnaleziony został w Velitrae”.
Sądzę, podobnie jak wielu historyków, że Akte była kobietą o silnej osobowości i niezwykłym charakterze. Świadczy o tym przede wszystkim fakt, że umiała się wycofać bez walki z roli kochanki Nerona, oraz to, że o niej – wyzwolenicy zachowała się do dnia dzisiejszego pamięć. Matce Nerona – Agryppinie Młodszej, oraz kochance Sabinie Poppei, również nie udało się doprowadzić do jej śmierci.
Trudniejszą sprawą było dla Sabiny Poppei usunięcie matki Nerona, która nie tylko nie była zachwycona nową przyjaciółką syna, ale także otwarcie jej nie lubiła. Dlatego też, Sabina Poppea, która „nie spodziewając się za życia Agryppiny małżeństwa z Neronem i jego rozwodu z Oktawią, wśród częstych posądzeń, a niekiedy w żartach, robiła cesarzowi wyrzuty i nazywała go niedorostkiem, który podległy cudzym rozkazom, nie tylko władzy lecz nawet wolności nie posiada”. Często dokuczała mu i miała za złe, że odkłada z nią małżeństwo na później nie argumentując tego w żaden sposób. Pytała przy tym, czy przestała mu się podobać jako kobieta, lub czy sądzi, że jest za zbyt niskiego rodu. Mówiła cesarzowi, że jeżeli „Agryppina innej synowej, jak tylko synowi wrogiej, znieść nie może, niech ją zwrócą jej mężowi Othonowi; pójdzie sobie dokądkolwiek, gdzie by raczej ze słuchu dowiadywała się o zniewagach wyrządzanych imperatorowi, niż tu na nie patrzyła, uwikłana w jego niebezpieczeństwa”.
Agryppina Młodsza nie cieszyła się w tym czasie, w najbliższym otoczeniu syna zbyt dobrą opinią. Jej upór, wrogość, oraz żądza utrzymania się przy władzy, „zaszła tak daleko, że w południe, w której to porze Neron czuł się podniecony winem i jadłem, nieraz się pijanemu narzucała, wystrojona i gotowa do kazirodztwa”. Neron unikał jednak spotkań z matką na osobności. W końcu po licznych namowach Sabiny Poppei „doszedł do przekonania, że gdziekolwiek by przebywała, jest mu ciężarem, i postanowił ją zabić”. Nikt nie próbował przeciwdziałać knowaniom i intrygom Sabiny Poppei, oraz planom Nerona. Wszyscy bowiem pragnęli osłabienia wpływów Agryppiny Młodszej. Nikt nie przypuszczał także, że cesarz posunie się aż do zbrodni.
Ostatecznie, pod wpływem nalegań swojej kochanki Sabiny Poppei, „za konsulatu Gajusza Wipstanusa i Gajusza Fontejusza Neron nie zwlekał dłużej z wykonaniem zbrodni, o której od dawna przemyśliwał”. W marcu 59 r. n. e. Neron doprowadził do śmierci swojej matki. Opis jej śmierci tak przedstawił nam Swetoniusz: „Na oko pojednawszy się z Agryppiną, najczulszym listem wezwał ją do Baj celem jakoby wspólnego uczczenia Kwinkwatrów. Dowódcom floty dał polecenie, aby roztrzaskali, jakby w przypadkowym zderzeniu, statek liburnijski, którym przyjechała. Tymczasem ucztę przeciągnął, a powracającej do Baul zamiast zdruzgotanego statku ofiarował do użytku ów sztucznie urządzony, radośnie odprowadził na pokład i nawet ucałował przy rozstaniu w brodawki piersi. Przez resztę czasu oczekiwał w najwyższym popłochu, oczekując wyniku swych poczynań”. Kiedy dowiedział się, że matka wydostała się na brzeg, a jego plany nie powiodły się , ogarnęła go panika. „Tymczasem L. Agermus, jej wyzwoleniec, przybywa z radosną nowiną, że matka się uratowała i wyszła bez szwanku. Nero ukradkiem podrzuca mu sztylet i natychmiast rozkazuje chwycić, zakuć w kajdany, jako podstawionego mordercę, matkę zabić, stwarzając pozór, jakoby ona sama popełniła samobójstwo, schwytana na zbrodniczym działaniu”. Sam osobiście pobiegł, aby obejrzeć ciało zamordowanej matki i upewnić się, czy jego zamiary udały się. Po przybyciu na miejsce zbrodni „obmacywał jej członki, jedne ganił, inne chwalił, a poczuwszy pragnienie napił się czegoś”. W podobny sposób śmierć Agryppiny Młodszej opisuje także w swych „Dziełach” Tacyt.

Przypisy:
27 Tacyt, XIII 46.
28 Tamże.
29 Tamże.
30 Tamże.
31 Tamże.
32 Tamże.
33 Tamże
34 Swetoniusz, Nero 50.
35 I. Bieżuńska - Małowist, Kobiety antyku. Talenty, ambicje, namiętności, Warszawa 1993, s.128.
36 Tacyt, XIV 1.
37 Tamże
38 Tacyt, XIV 2.
39 Tacyt, XIV 3.
40 Tacyt, XIV 1.
41 Swetoniusz, Nero 34.
42 Tamże
43 Tamże.

Kolejnym krokiem Sabiny Poppei do tego, aby zostać prawowitą małżonką Nerona i Augustą było usunięcie Oktawii. Nie było to łatwe, ponieważ Oktawia, pomimo tego, że była pozbawiona ambicji politycznych, była bardzo lubiana przez lud w Rzymie. Ze względu na jej popularność Neron przez długi czas starał się nie szkodzić Oktawii. Zazdrość ambitnej kochanki cesarza – Sabiny Poppei była jednak silniejsza. W I 62 r. n. e. zdołała przekonać za pomocą swych intryg, aby Neron rozwiódł się z Oktawią. Powodem rozwodu było rzekome cudzołóstwo jego żony. Po rozwodzie Oktawia została zesłana na wygnanie na wyspę Pandaterię. Poppea w dwanaście dni po rozwodzie, którego była sprawczynią, bez żadnych wyrzutów sumienia wyszła za mąż za Nerona. W 63 r. n. e. Sabinna Poppea w Ancjum urodziła córeczkę, która miała na imię Klaudia Augusta. Radość Nerona z narodzin dziecka nie trwała jednak zbyt długo, Klaudię bowiem „utracił jeszcze jako niemowlę”. Senat, aby pocieszyć pogrążonego w bólu cesarza, zaliczył Klaudię Augustę w poczet bogów.
W 65 r. n. e. zmarła niespodziewanie w wyniku gniewu Nerona Sabina Poppea. Cesarz zabił ją „kopnięciem nogi, za to, że po jego zbyt późnym powrocie z wyścigu jako woźnicy wpadła na niego ze złością, zresztą będąc w ciąży i chora”.
Jej zwłok nie spalono tak jak nakazywał zwyczaj rzymski, „lecz na modłę zagranicznych królów napełnione wonnościami zabalsamowano i w grobowcu Juliuszów złożono”. Pogrzeb Sabiny Poppei był publiczny, a mowę pogrzebową wygłosił sam Neron, który „sławił jej piękność i to, że była matką boskiego dziecięcia, i inne jeszcze dary fortuny – zamiast cnót”. Znany nam ze swoich uszczypliwości Tacyt, pisze, że śmierć Sabiny Poppei opłakiwano publicznie, „a sięgając pamięcią wstecz – radowano z powodu jej bezwstydu i okrucieństwa”, jakiego dopuściła się za życia.”
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go że został oszukany".
Mark Twain

Korn
Posty: 637
Rejestracja: 20 kwie 2016, 9:34

Post autor: Korn »

George pisze:
Jachu pisze:Piotr nie był w Rzymie :
Gal. 2:7-9
7. Raczej przeciwnie, gdy zobaczyli, że została mi powierzona ewangelia między nieobrzezanymi, jak Piotrowi między obrzezanymi -
8. Bo Ten, który skutecznie działał przez Piotra w apostolstwie między obrzezanymi, skutecznie działał i przeze mnie między poganami -
9. Otóż, gdy poznali okazaną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy są uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na dowód wspólnoty, abyśmy poszli do pogan, a oni do obrzezanych;
(BW)
A gdzie uczeń Faryzeusz Pawła - Sylwan, spisywał list Apostołą Piotra, jak nie podczas jego uwięzienia w Rzymie ?

Mam świadomość George, że wiele ksiąg i dokumentów zostało celowo ukrytych a nawet zniszczonych. Ciężko zatem jest z nimi dyskutować. Trzeba jednak to robić.

Awatar użytkownika
George
Posty: 1727
Rejestracja: 02 paź 2014, 22:16

Post autor: George »

Korn pisze:
George pisze:
Jachu pisze:Piotr nie był w Rzymie :
Gal. 2:7-9
7. Raczej przeciwnie, gdy zobaczyli, że została mi powierzona ewangelia między nieobrzezanymi, jak Piotrowi między obrzezanymi -
8. Bo Ten, który skutecznie działał przez Piotra w apostolstwie między obrzezanymi, skutecznie działał i przeze mnie między poganami -
9. Otóż, gdy poznali okazaną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy są uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na dowód wspólnoty, abyśmy poszli do pogan, a oni do obrzezanych;
(BW)
A gdzie uczeń Faryzeusz Pawła - Sylwan, spisywał list Apostołą Piotra, jak nie podczas jego uwięzienia w Rzymie ?

Mam świadomość George, że wiele ksiąg i dokumentów zostało celowo ukrytych a nawet zniszczonych. Ciężko zatem jest z nimi dyskutować. Trzeba jednak to robić.
Masz rację Korn, nie tylko usunęli i zniszczyli, ale przekręcając nowe wydania Biblii aby dopasować jej tekst do swojej propagandy i wielbieniu ich Boga - Mocnego Boga Izraela.

Usuwają też strony z internetu gdzie pokazuje im się prawdę i dokumenty.

A ci dyskutanci jak Henryk i jemu podobni, zaśmiecają ciekawe tematy bezwartościowymi postami, nie mającymi nic wspólnego z omawianym tematem, aby czytelnik nie mógł się połapać o co tu właściwie chodzi.

Dzięki za wsparcie, i zapraszam na wspólny letni wypad prawdziwie poszukujących PRAWDY.
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go że został oszukany".
Mark Twain

Awatar użytkownika
George
Posty: 1727
Rejestracja: 02 paź 2014, 22:16

KRONIKA AD 60 - AD 70

Post autor: George »

A może by tak panowie stworzyć Kronikę wydarzeń z tamtych lat.

Pozwoli nam to obiektywnie ocenić czy Apostoł Piotr, i Faryzeusz Paweł byli w Rzymie, i co oni tam wyprawiali.

Coś w tym stylu:


KRONIKA od AD 60 do AD 70

=======================
Streszczenie
____________________________

=======================
ROK - 60
_____________________________

RZYM

- Apostoł Piotr 'Pasterzem' Kościoła Boga w stolicy Imperium Rzymskiego (od roku 42 do 64)

- Cesarzem Imperium Rzymskiego jest Neron, u władzy od roku 54 do 68 - Dynastia julijsko-klaudyjska, ur. 13 Października 37 - zm. 9 Czerwca 68, syn Agrypiny Młodszej i Lucjusza Domicjusza Ahenobarbusa

- Poppea Sabina, była żona przyszłego cesarza Otona, żydowska Prozelitka, jest kochanką Cesarza Nerona. (od roku 62 zostaje jego żoną )

===============
ROK - 61
_______________________________

RZYM

- Popaea Sabina, żydowska Prozelitka, kochanka Cesarza Nerona nabiera coraz wiekszych wpływow w Rzymie

- Rok 61, Faryzeusz Paweł przybywa do Rzymu, działa i naucza wśród Faryzeuszy. Gdy w roku 61 Pawła powiedziono do Rzymu jako więźnia, wyszło go przywitać kilku Faryzeuszy z jego Rzymskiego Mesjanistycznego Kościoła, wśród nich nie było oczywiście Apostoła Piotra.

- Faryzeusz Paweł napisał z Rzymu wiele listów, w tym do Galacjan, w którym wspomina Piotra, lecz nie jako rzymskiego biskupa. Paweł pisał do kościoła w Rzymie, przebywał w Rzymie dłuższy czas, pisząc stamtąd liczne listy, a jednak ani razu nie wspomniał Piotra, co byłoby niemożliwe, gdyby Apostoł Piotr był biskupem Pawłowego Kościoła od około 20 lat.

===============
ROK - 62
_______________________________

CEZAREA

- Śmierć Porcjusza Festusa (zm. 62) – rzymskiego ekwita i prokuratora prowincji Syryjskiej IUDAEI od ok. 58 do wiosny roku 62. Za następcę Festusa został po 3 miesiącach wyznaczony Albin Lucjusz - zarządza od lata, roku 62 do roku 64.

JUDEA

- Żydowski Arcykapłan Annasz (przyjaciel Faryzeusza Józefa Flawiusza, z którym razem rozpoczęli żydowską rebelię w Judei, Idumei i Galilei w roku 66 AD), podczas nieobecności Prokuratora Rzymskiego, zwołał Sahadren i bez żadnych podstaw uznał winnym Biskupa Kościoła Boga w Jerozolimie - Nazarejczyka Jakuba Sprawiedliwego, przyrodniego brata Chrystusa, i jego ucziów, i wydał ich na ukamienowanie.

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Annasz_syn_Annasza

RZYM

- Cesarz Nero pod namową swojej żydowskiej kochanki Popaey, morduje swoją żonę Oktawię, i poślubia swoją kochankę - żydowską Prozelitkę Popaeę Sabinę.

- Faryzeusz Paweł umacnia swój Mesjański Kościół w Rzymie, przyjmując u siebie Faryzeuszy i pisząc listy, nigdzie nie wspominając o Apostole Piotrze aby ten był w Rzymie.



================
ROK - 63
_______________________________

RZYM

- Popea Sabina nabiera władzy w Rzymie, ustanawia nowego prefekta Rzymu, i wkrótce Florusa Prokuratorem Iudaei, odwołując Albinusa który nie chciał współpracować z Żydami.


IUDAEA


===============
ROK - 64
_______________________________
Ostatnio zmieniony 14 maja 2019, 19:58 przez George, łącznie zmieniany 2 razy.
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go że został oszukany".
Mark Twain

Awatar użytkownika
Yarpen Zirgin
Posty: 15699
Rejestracja: 22 maja 2006, 10:16
Kontakt:

Post autor: Yarpen Zirgin »

A teraz przedstaw źródła, z których zaczerpnąłeś swoje rewelacje.
Udowadnia się winę, a nie niewinność.

Aha... Nie licz na moją odpowiedź na złośliwości, szyderstwa i próby zmiany tematu.

ODPOWIEDZ

Wróć do „Teorie spiskowe itp.”