Pierwszy Powszechny Sobór w Nicei w 325r i wpływ Konstantyna

[Dezerter]

Na soborze nie było brytyjskich kapłanów, ale zjawiło się wielu delegatów z Grecji.

w 325 roku nie było raczej ani jednego biskupa w Anglii więc nie mogli być na Soborze ...Polaka żadnego też nie zaprosili - skandal

Mowa jest tu o kapłanach różnych religii, a z kontekstu przecież wynika, że nie mogło wręcz być biskupów, w takim rozumieniu, jak to pojmowane jest dziś w kręgach chrześcijańskich, bo nie było jeszcze żadnego, (a przynajmniej ujednoliconego), chrześcijaństwa. Nie mogło więc być biskupów.

Przykro mi ale albo z niewiedzy, albo z chęci zaciemniania tematu - mijasz się z prawdą
Już Biblia daje nam przykłady np Jakuba biskupa kościoła matki w Jerozolimie, z przełomu I i II wieku potrafimy wymienić kilku ważnych biskupów i znamy ich listy:
http://biblia.webd.pl/forum/viewtopic.php?t=8154
Poczytaj, albo obejrzyj chociaż jakiś film o historii chrześcijaństwa i się nie kompromituj publicznie
http://biblia.webd.pl/forum/viewtopic.php?t=8149

Synody - czyli spotkania regionalne biskupów odbywały się od II wieku są na to dokumenty, uchwały, czasami spisy imiona biskupów i skąd pochodzili
bardzo prosze byś nie żył w nieświadomości podaje listę poniżej:

Sycylia (II w.): przeciwko gnostykowi Herakleonowi (?) . . . . . . . . . . . . . . . . . 2*
Rzym (II w.): przeciwko adopcjoniście Teodorowi z Bizancjum (?) . . . . . . . . . 2*
Pergamon (152) przeciwko gnostykowi imieniem Colorbasus (?) . . . . . . . . . . 2*
Rzym (154/155): o dacie Wielkanocy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2*
Hierapolis (ok. 150-170): przeciw montanistom . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2*
Azja Mniejsza (189-199): o dacie Wielkanocy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2*
Rzym (193) o dacie Wielkanocy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2*
Mezopotamia (ok. 196): o dacie Wielkanocy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2*
Osroena ze stolicą w Edessie (ok. 196): o dacie Wielkanocy . . . . . . . . . . . . . . 2*
Pont (197): o dacie Wielkanocy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2*
Lyon (197?): o dacie Wielkanocy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2*
Cezarea Palestyńska (ok. 198): o dacie Wielkanocy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3*
Kartagina (?220): chrzest udzielony przez heretyków jest nieważny . . . . . . . . 4*
Ikonium (230-235): chrzest udzielony przez heretyków jest nieważny . . . . . . . 4*
Aleksandria (231): przeciw Orygenesowi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4*
Rzym (231)?: przeciw Orygenesowi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4*
Sinnada (ok. 235): o chrzcie heretyków; replika Ikonium (230-235) . . . . . . . . 4*
Aleksandria (235)?: przeciw Ammoniosowi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4*
Bostra (ok. 240): o bóstwie Chrystusa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4*
Lambesa w Numidii (240): przeciwko błędom biskupa Privatusa . . . . . . . . . . 4*
Azja Mniejsza (245): potępiono monarchianizm Noetosa . . . . . . . . . . . . . . . . 4*
Arabia Petrea (Bostra?) (ok. 246-250): o duszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5*
Euzebiusz z Cezarei, HE VI, 373 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5*
Kartagina (ok. 249): o testamentach . . . . .. . . . . . . . . . 5*
Achaja (250): przeciw samokastracji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5*
Rzym (250): o upadłych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6*
Rzym (maj 251): o upadłych; przeciw Nowacjanowi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6*
Kartagina (15 V 251): o upadłych; w sprawie Felicissimusa i Nowacjana . . . 6*
Kartagina (15 marca 252): o upadłych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8*
Antiochia (252): o upadłych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12*
Kartagina (jesień 253): o chrzcie dzieci . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12*
Kartagina (254): w sprawie Bazylidesa i Marcjalisa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15*
Cyprian z Kartaginy, List 67 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15*
Kartagina (jesień 255): o chrzcie heretyków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21*
Rzym (255/256): o chrzcie heretyków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24*
Synod rzymski za papieża Stefana . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24*
Kartagina (wiosna 256): o chrzcie heretyków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25*
Kartagina (1 września 256): o chrzcie heretyków Orzeczenia 87 biskupów. 27*
Ikonium (256?): o chrzcie heretyków (montanistów) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41*
Aleksandria (258): przeciw Nowacjanowi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41*
Aleksandria (pierwszy: ok. 260) (?): przeciw sabelianom . . . . . . . . . . . . . . . . 41*
Aleksandria (drugi: ok. 260) (?): przeciw millenarystom . . . . . . . . . . . . . . . . 41*
Rzym (ok. 263): przeciw tryteistom i sabelianom; w sprawie Dionizego Aleksandryjskiego 41*
Antiochia (ok. 263/264): w sprawie Pawła z Samosaty . . . . . . . . . . . . . . . . . 43*
Euzebiusz z Cezarei, HE VII, 27-284 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43*
Antiochia (ok. 266/267?): w sprawie Pawła z Samosaty . . . . . . . . . . . . . . . . . 44*
Antiochia (268/269): w sprawie Pawła z Samosaty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44*
Cyrta (305): synod apostatów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48*
Elwira (Grenada) (ok. 306): synod dyscyplinarny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 49*
Aleksandria (ok. 306): przeciw Melecjuszowi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62*
Kartagina (312): synod donacjański . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62*
Rzym (2-4 października 313): przeciw donatystom . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62*
Ancyra (314): o upadłych i w sprawach dyscyplinarnych . . . . . . . . . . . . . . . 62*
Arles (1 sierpnia 314): w sprawie donatystów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68*
Cezarea Kapadocka (ok. 314): przyjęcie synodu z Ancyry (314). . . . . . . . . . . 75*
Neocezarea (314-319): w sprawach dyscyplinarnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75*
Rzym (315?): dysputa z Żydami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77*
Aleksandria (ok. 323): przeciw Ariuszowi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78*
Rzym (324?): w sprawach herezji i obyczajów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82*
Bitynia (ok. 324): w obronie Ariusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82*
Cezarea Palestyńska (ok. 324): w obronie Ariusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82*
Aleksandria (324/325): w sprawie schizmy melecjańskiej . . . . . . . . . . . . . . . 82*
Antiochia (wiosna 325): wybór Eustatiosa i redakcja Credo . . . . . . . . . . . . . 83*
NICEA (325): PIERWSZY SOBÓR POWSZECHNY. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90*

cytat spisu treści Acta synodaliaab anno 50 ad annum 381
Pierwszy powszechny synod został nazwany Sobór, ale był 30 z kolei - wcześniej 1000 biskupów już zmarło
Tyle się zachowało akt synodów a ile się nie zachowało....

Zamiast się oburzać, spójrz na to obiektywnie:
Kompilację pism obecnie nazywanych Nowym Testamentem autoryzował brytyjski z urodzenia Konstantyn I Wielki

Obiektywnie na co? - gdzie tu jakieś fakty, źródła daty?
Konstantyn nic nie "autoryzował"
kto i kiedy autoryzował swym autorytetem poszczególna pisma NT a które nie autoryzował znajdziesz np tu:
http://www.ntcanon.org/table.shtml
i tu
http://www.kosciol.pl/forum/viewtopic.p ... =30&page=3
ale próżno tam szukać Konstantyna

Czyż nie brzmi to logicznie?

Co?! - te wyrwane z kontekstu pojedyncze wyrazy, albo zdania, czy oszczerstwa Celsusa - no proszę cię - takie manipulację to dla dzieci nieznających historii chrześcijaństwa starożytnego a nie dla mnie

(Catholic Encyclopedia, red. Pecci, tom iii, s. 299, passim). Mówiąc wprost, w czasach Konstantyna nie było religii chrześcijańskiej a Kościół przyznaje, że opowieść o jego „nawróceniu” i „chrzcie” są „w pełni legendą” (Catholic Encyclopedia, red. Farley, tom xiv, ss. 370-1).

co to za pseudo encyklopedie ? niemające nic wspólnego ani z książkami historycznymi, ani z historią chrześcijaństwa ani nawet z Wikipedią

Przecież wszystkie ewangelie pisane są "na jedno kopyto" - jakby były tworzone z jednego źródła. I wygląda na to, że były, z tym, że właśnie na tym soborze.

jeszcze raz byś nie pisał więcej bzdur:
http://www.ntcanon.org/table.shtml
i tu
http://www.kosciol.pl/forum/viewtopic.p ... =30&page=3

Przyjrzyj się krytycznie swoim tekstom, które sam wkleiłeś na początku - pisze w nich wyraźnie, że Konstantyn miał dość bałaganu i sam to cytujesz, że:

Dyskusje się przeciągały do tego stopnia, że cesarz sam interweniował dla ich skrócenia, a petycje do rozpatrzenia przywiezione przez biskupów kazał po prostu spalić.

On miał tych wszystkich biskupów w głębokim poważaniu. W tak głębokim, że po prostu w czterech literach.
Czy to tak trudno zrozumieć?

Akurat zachowały się przekazy historyczne, które mówią, że Konstantyn bardzo szanował biskupów i prezbiterów, ale był w końcu Cesarzem i on tu rządził ile można żywić i gościć prawie 300 biskupów, którzy ciągle dyskutują - już 3 miesiąc - ja też bym towarzystwem wstrząsnął i nakazał zmierzać do finału czyli ustalenia Kanonów i Creda - nic w tym dziwnego ... i logiczne

[nesto]

Wiecie co... Nie ma większego znaczenia kto i jak uznał lub nie uznał credo, księgi itp.
W tych księgach jest tyle niedorzeczności, że credo, jako równie niedorzeczne wspaniale do nich pasuje.

Samo "odkupienie" jest mitem i to znanym i dokonanym wcześniej przez innych Bogów, a po przemyśleniach i otwarciu umysłu wydaje się największym szaleństwem. Tak naprawdę nie ma sensu

[ata333]

Postawmy to pytanie inaczej. Czy Jezus w ogóle kiedykolwiek istniał? Obawiam się, że na to pytanie odpowiedzieć mogą ludzie, którzy piją z nim kawę. Na przykład.

[Dezerter]

Ponieważ jeden user, który ma w pogardzie prawdę historyczną i fakty twierdzi, że zebrałem tu klerykalne materiały to postanowiłem zacytować bardzo znanego ateistę antyklerykała, a do tego jednego z najwybitniejszych polskich historyków starożytności Krawczuka

Aleksander Krawczuk - Konstantyn Wielki

Przegotowania do soboru
Od czasu zwycięstwa, a więc od jesieni roku 324,
Konstantyn przebywał w Nikomedii, którą znał dobrze
z lat swej młodości. Nosił się jednak z zamiarem dalszej
podróży, aż do Syrii i Egiptu. Poczyniono już pewne
przygotowania, lecz niespodziewanie cesarz zmienił
plany. Powstrzymały go, jak się wydaje, wieści o sytuacji
w Aleksandrii, gdzie spory religijne wciąż przybierały
na sile. Konstantyn obawiał się, że po przybyciu
do stolicy Egiptu będzie musiał oświadczyć się po którejś
ze stron, czego wolał uniknąć; z podobnych powodów
zrezygnował przed laty z odwiedzenia Afryki. Natomiast
wysłał do Egiptu, już jesienią roku 324, swego
doradcę, biskupa Hozjusza; wiózł on list, adresowany
do obu adwersarzy. Pismo, jeśli wierzyć zachowanemu
tekstowi, wzywało do zachowania zgody i jedności,
mimo różnic w poglądach doktrynalnych; potrafią się
na to zdobyć filozofowie, o ileż więc bardziej harmonia
przystoi sługom bożym! Bardzo bezpośrednio brzmią
końcowe słowa: „Przywróćcie pokój moim nocom i beztroskę
moim dniom, abym mógł rozkoszować się odtąd
jasnym światłem i radością cichego życia!"100 Hozjusz
oczywiście nie załatwił niczego; przeciwnie, doszło do
jeszcze gwałtowniejszych rozruchów. Biskup powrócił
głęboko przekonany, że słuszność jest po stronie Aleksandra;
on sam i jego oponent również wnet stawili się
w Nikomedii.
I znowu cesarz postąpił podobnie jak w sprawie donatyzmu.
Uznał, że najlepiej będzie przekazać rzecz
zgromadzeniu biskupów. Arianizm jednak różnił się
str 208
w sposób bardzo istotny od schizmy afrykańskiej,
dotyczył bowiem spraw doktrynalnych i nie ograniczał
się tylko do jednej krainy, lecz poruszył środowiska
chrześcijańskie we wszystkich prowincjach wschodnich.
Wynikało stąd, że nie można poprzestać na zwołaniu
niewielkiej grupy biskupów, lecz należy zorganizować
obrady jak najznaczniejszej liczby dostojników kościelnych.
W ten sposób — zapewne stopniowo — zrodziła
się myśl powołania soboru powszechnego, pierwszego
w dziejach chrześcijaństwa.
Inicjatorem i zwołującym był cesarz. To on wystosował
pełne szacunku zaproszenia do wszystkich biskupów.
Państwo pokrywało koszty podróży i pobytu wszystkich
zaproszonych, a mimo to wielu odmówiło przybycia.
W gruncie rzeczy był to zjazd biskupów tylko
ze wschodniej części Imperium. Z Zachodu przyjechało
zaledwie kilku: po jednym z Afryki, Italii, Galii; Hozjusza
można uważać za reprezentanta Hiszpanii. Sylwester,
biskup Rzymu, wymówił się podeszłym wiekiem;
przysłał dwóch przedstawicieli. Natomiast stawiło się
pięciu biskupów spoza granic Imperium: dwóch z Armenii,
dwóch z Krymu, jeden z Persji. (…)
Pierwsza sesja odbyła się w dniu 20 maja roku 325,
w wielkiej sali pałacu cesarskiego. Konstantyn zjawił
się w całym blasku swego majestatu, ale bez straży
przybocznej. Zebrani powitali go przez powstanie
i usiedli dopiero na znak przezeń dany. Następnie cesarz
wygłosił mowę, która brzmiała jak hymn pochwalny ku czci Kościoła.
Trudno wszakże dojść, w jakiej
mierze wyrażała ona osobiste poglądy władcy; wydaje ,
się, że jak większość przemówień oficjalnych we wszystkich
krajach i czasach, również i ta została napisana i
przez któregoś z doradców; w tym wypadku był nim
chyba Hozjusz. Oczywiście nie zabrakło wezwań do
jedności. Cesarz przemawiał po łacinie, a dopiero później
sekretarz powtórzył rzecz po grecku.
W toku dwumiesięcznych obrad Konstantyn wielokrotnie
zjawiał się na sali i obejmował przewodnictwo. v
Często też spotykał się z biskupami indywidualnie. *
Wśród tych dochodziło niejednokrotnie do gwałtownych ;
sporów, a każde z ugrupowań starało się przeciągnąć
władcę na swoją stronę wszelkimi sposobami. Zasypywano
go listami, w których świątobliwi mężowie wzajem
oskarżali się o przeróżne występki; Konstantyn nie
czynił użytku z tych materiałów, ale też ich nie niszczył.
Póki trwały sesje, usiłował zachować pozory bezstronności,
choć było oczywiste, że skutkiem namów
Hozjusza sprzyja Aleksandrowi.
Jeśli sobór chciał rozstrzygnąć kwestie doktrynalne,
musiał ułożyć możliwie precyzyjne wyznanie wiary.
W trakcie obrad nad tym punktem biskup Cezarei,
Euzebiusz, przedłożył swój projekt. Uznano go jednak
za zbyt kompromisowy i w końcu zwyciężył tekst przygotowany
przez Hozjusza i Aleksandra; z całą pewnością
wydatnie pomagał im przy tym młody diakon, sekretarz
biskupa Aleksandrii, imieniem Atanazjusz.
Str 210
Właśnie to nicejskie wyznanie wiary powtarzane jest
po dzień dzisiejszy, choć w nieco rozszerzonej formie,
w większości Kościołów chrześcijańskich. Stwierdza ono
wyraźnie, że Chrystus jest „homouzjos", czyli współistotny
Bogu. Termin ten został ponoć zaproponowany
przez, samego Konstantyna, oczywiście z inicjatywy
Hozjusza, który poprzednio przekonsultował to zagadnienie
z Aleksandrem i Atanazjuszem. Jego przyjęcie
w wyznaniu wiary było równoznaczne z potępieniem
doktryny Ariusza; uczyniono to zresztą jeszcze w dodatkowych
punktach.
Sobór zajął się również tymi chrześcijanami, którzy
z różnych powodów odłączyli się w ostatnich czasach
od wspólnoty kościelnej. Potraktowano ich, a zwłaszcza
Melitiosa i jego wyznawców, raczej wyrozumiale.
Z drugiej wszakże strony starano się wzmocnić organizację
przez ścisłe określenie warunków, koniecznych
przy wyborze biskupów; w zasadzie dokonywać się on
powinien przy udziale wszystkich biskupów danej prowincji
kościelnej. Członkom kleru zabroniono przenosić
się z miasta do miasta. Ustalono hierarchię episkopalną,
to jest zależność zwykłych biskupów od tych, którzy
zasiadali w wielkich miastach, metropoliach; odpowiadało
to w znacznym stopniu schematowi administracyjnego
podziału państwa. Potwierdzono wreszcie szczególne
przywileje biskupów Aleksandrii, Rzymu, Antiochii,
a częściowo także Jerozolimy.
Warto zapamiętać, że właśnie sobór nicejski ustalił
datę świąt wielkanocnych na pierwszą niedzielę po tej
pełni księżyca, która następuje po wiosennym zrównaniu
dnia z nocą. Była to praktyka stosowana od dawna
w gminach egipskich i rzymskich; natomiast w wielu
innych pamiątkę zmartwychwstania obchodzono biorąc
za podstawę kalendarz żydowski. Konstantyn, niezbyt
przychylny żydom, przyjął tę uchwałę z satysfakcją.
Str 211
Ciekawe także jest postanowienie dotyczące małżeństw
kapłanów. Ci, co zawarli je przed święceniami,
nie musieli rozstawać się z żonami. Sprawę tę jednak
dyskutowano bardzo żywo. Szale wątpliwości przeważyła
opinia biskupa Pafnucego z Egiptu. Cieszył się on
wielkim szacunkiem, ponieważ w czasie prześladowań
torturowano go i okaleczono. Mimo to nie był on fanatykiem
i zachował dużo zrozumienia dla ułomności
ludzkiej natury.
W dniu 25 lipca cesarz obchodził dwudziestolecie
swego panowania. Z tej okazji wydał w swym pałacu
przyjęcie dla członków soboru. Stanowiło ono zarazem
zamknięcie pierwszego w dziejach chrześcijaństwa soboru
ekumenicznego, Nicaeanum I.