Mogę posługiwać się tą Twoją wypowiedzia na innych forach ,Manna z nieba pisze:Kochani, a ja myślę, że zrzucanie winy na diabła za swoje błędy, złe uczynki czy jak to nazwiemy grzechy jest głupie
Np. II WS to nie wina diabla...
Grzech/zły uczynek pochodzi z naszego wnętrza.
Jest to naszą winą, że grzeszymy.
Nawet Biblia mówi, że „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rzymian 6:23).
Mówi, że grzech prowadzi do śmierci.
Jeśli jest to winą diabła, że grzeszymy, to sprawiedliwy Bóg powinien raczej karać diabła zamiast nas
Fakt, że to my jesteśmy sądzeni według Biblii za nasze własne grzechy, wskazuje, iż to my jesteśmy za mnie odpowiedzialni.
„Nie masz nic na zewnątrz poza człowiekiem, co by wchodząc w niego, mogło go skalać... Albowiem z wnętrza, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, wszeteczeństwa, kradzieże morderstwa... Wszystko to złe pochodzi z wewnątrz i kala człowieka." (Marka 7:15-23)
Tak więc pogląd, że istnieje coś grzesznego poza nami, co skłania nas do grzeszenia jest niezgodny z nauką Jezusa nawet
Z wnętrza, z serca człowieka, pochodzą wszystkie złe rzeczy.
Jakub w 1:14 mówi nam w jaki sposób jesteśmy kuszeni:
„Lecz każdy bywa kuszony przez własne pożądliwości, które go pociągają i nęcą”.
Jesteśmy kuszeni przez nasze własne złe pragnienia, nie przez coś poza nami.
„Skadże spory i skąd walki między wami?" pyta Jakub „Czy nie pochodzą one z namiętności waszych?” (Jakuba 4:1).
Każdy z nas ulega pokusom generowanym przez własne pożądliwości.
Paweł również identyfikuje źródło grzechu
„Wiem tedy, że nie mieszka we mnie, to jest w ciele moim, dobro... Albowiem nie czynię dobrego, które chcę. ... A jeśli czynię to , czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który mieszka we mnie.” (Rzymian 7:18-20).
Paweł nie obwinia za swą grzeszność jakiejś zewnętrznej istoty zwanej diabłem.
Daje do zrozumienia, iż to jego własna zła natura jest tym rzeczywistym źródłem grzechu.
„Już nie ja tom czynię, ale grzech, który mieszka we mnie. Znajduję tedy w sobie zakon, że gdy chcę czynić dobrze, trzyma mnie (tj. we mnie) się złe;" (Rzymian 7:20-21).
Tak więc apostoł mówi, że ten sprzeciw aby żyć według ducha pochodzi z tego co nazywa on „grzechem, który w nim mieszka”.
Słowa ‘szatan’ i ‘diabeł’ są użyte metaforycznie aby opisać nasze wewnętrzne wrodzone grzeszne skłonności.
To one są naszym głównym ‘szatanem’ czy też przeciwnikiem.
Są one także personifikowane, i jako takie mogą być określane jako ‘diabeł’ nasz wróg, oszczerca prawdy.
Jest to tym czym jest nasz naturalny ‘człowiek’ czyli samym diabłem.
Związek pomiędzy diabłem i naszymi złymi pragnieniami wewnątrz nas jest ukazany wyraźnie w wielu fragmentach Biblii.
„Skoro zaś dzieci (my sami) mają udział we krwi i w ciele, więc i On (Jezus) również miał w nich udział, aby przez śmierć zniszczyć tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła" (Hebrajczyków 2:14).
Diabeł jest opisany tutaj jako ktoś kto jest odpowiedzialny za śmierć.
Ale list do Rzymian wskazuje, że to grzech ponosi odpowiedzialność za śmierć: „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rzymian 6:23).
Dlatego też grzech i diabeł muszą oznaczać to samo
Podobnie mówi Jakuba 1:14, że to nasze własne pożądliwości kuszą nas, prowadząc nas do grzechu a w konsekwencji do śmierci.
Hebrajczyków 2:14 stwierdza, że to diabeł sprowadza na nas śmierć.
Ten sam werset mówi, iż Jezus był posiadaczem naszej natury po to aby właśnie zniszczyć diabła.
Jezus był kuszony w taki sam sposób jak my wszyscy.
Niezrozumienie metafory o diable prowadzi do absurdów.
A język Biblii jest pełen takich metafor i personifikacji
Dzieje Apostolskie 5:3 są kolejnym przykładem związku pomiędzy diabłem a naszymi grzechami.
Piotr zapytuje Ananiasza: „Czym to omotał szatan twoje serce?”.
Następnie w wersecie 4 Piotr kontynuuje: „Cóż cię skłoniło do tego, żeś tę rzecz dopuścił do serce swego?".
Zrodzenie się czegoś złego w naszym sercu oznacza to samo co działanie szatana wypełniającego nasze serce
Biblia naprawdę mówi jakby diabeł był jakąś osobą.
Tylko, że to środek stylistyczny, metafora, personifikacja.
List do Hebrajczyków 2 :14 mówi o nim jako o tym „który miał władzę nad śmiercią".
Biblia często używa personifikacji, czyli mówienia o abstrakcyjnych ideach tak jakby były realnymi osobami.
W ten sposób Księga Przypowieści 9:1 mówi o kobiecie zwanej „mądrością” budującej dom, Rzymian 6:23 łączy grzech z kimś kto wypłaca karę śmierci.
Nasz diabeł
Nie można mieć do czynienia z abstrakcyjnym diabelstwem.
Złe pragnienia, które rodzą się w ludzkim sercu nie mogą istnieć w separacji od człowieka, dlatego też pojęcie ‘diabła’ jest uosabiane.
Grzech jest często personifikowany jako pan, ale to nie znaczy, że jest jakąś osobą.
Zrozumiałym więc jest, że dla diabła także nadaje się cechy realnych istot, rozumiejąc iż diabeł także odnosi się do grzechu.
W ten sam sposób, Paweł mówi o nas jako posiadających w naszych ciałach dwie istoty (Rzymian 7:15-21)
Człowieka cielesnego czyli diabła.
Walczącego z człowiekiem ducha.
Dla mnie wiadomym jest, iż nie ma w nas żadnych literalnych bytów osobowych, które walczą w naszym wnętrzu
Ta grzeszna część naszej natury jest uosabiana jako ‘ten diabeł’ (Mateusza 6:13)
Biblijny diabłe
Diabeł jest zwykłą ilustracją naszej własnej natury.
Grzech i pokusa mają swój początek wewnątrz nas.
Rzeczywistą areną duchowego konfliktu jest ludzkie serce.
Jeśli zdołamy to pojąć, to będziemy codziennie walczyli aby kontrolować nasz umysł, będziemy usiłowali wypełnić nasze wnętrze dobrymi rzeczami, będziemy cyniczni wobec naszych motywacji, będziemy sami siebie badać, docenimy ukrytą podatność do zła, którą my i wszyscy ludzie posiadamy z natury.
Nie będziemy odnosili słabości innych w postępowaniu wobec nas tak osobiście.
Będziemy postrzegać to jako ich ‘diabła’.
Wiara w osobowego diabła jest tak popularna ponieważ odciąga ona naszą uwagę od osobistej walki z naszą najskrytszą naturą i myślami.
oczywiście zaznaczając , że nie jest to mój tekst ?
)