David77 pisze:tola,
Kod: Zaznacz cały
Doprecyzowac a co i poco?
Skoro czytam ze On to Ojciec WIECZNOSCI
czytam ze On to Pierwszy i Ostatni
oprócz Niego nie ma Boga który Zbawia
co tu precyzowac ? po prostu WIERZE.
Każdy werset powinien być rozważany w oparciu o tekst tekst pierwotny , Ty będąc wprowadzona w błąd nieświadomie posługujesz się bardzo tendencyjnym tłumaczeniem .
Izaj 9:5 Abowiem MALUCZKI NARODZIŁ się nam i syn jest nam dany, i zstało się panowanie na ramieniu jego, i nazową imię jego: Przedziwny, radny, Bóg, mocny,
ociec przyszłego wieku, książę pokoju (Tłumaczenie Ks Wujka]
Analizując ten werset w oparci o tekst heb hebrajski mamy 3 podstawowe terminy
1)
אֵל גִּבּוֹר potężny bohater / Bóg mocny
2)
אֲבִיעַד Ojciec przyszłego wieku
3)
שַׂר-שָׁלוֹם Książe pokoju .
EMET:
We
fragmencie wersetu
Izajasza 9:5/6/ mamy w zapisie
hebrajskim --
‎
וַיִּקְרָ֙א שְׁמ֜וֹ פֶּ֠לֶא יוֹעֵץ֙ אֵ֣ל גִּבּ֔וֹר אֲבִיעַ֖ד שַׂר־שָׁלֽוֹם -- <
văjjĭqrā` šᵊmô pĕlĕ` jô´ēc `ēl gĭbbôr `ªbhî´ădh ŝăr-šālôm > /= <
văjjĭqrā` szᵊmô pĕlĕ` jô´ēc `ēl gĭbbôr `ªwî´ădh ŝăr-szālôm >/, gdzie
fraza <
văjjĭqrā` szᵊmô > = „I_będą_zwać/ew.: I_zostało_nazwane/ imię_jego/ew.: imieniem/”. Ową frazę - identycznie zapisaną - mamy nadto w:
Gen 25:26; 35:8; 38:29, 30;
Exo 17:15;
Rut 4:14. Niemal każda z tych sytuacji [z wyjątkiem
Gen 35:8 i
Exo 17:15] opisuje nadanie konkretnego - wymienionego z
nazwy - ‘imienia własnego’ dla: Jakuba, Pereca, Zeracha; w
Rut 4:14 – dotyczy oględnie ‘imienia
wykupiciela’.
Z kolei,
fraza <
pĕlĕ` jô´ēc > składa się z dwóch [‘2.’] członów, gdzie człon <
pĕlĕ` > mamy nadto w:
Exo 15:11;
Izaj 25:1;
Ps 77:15/14/; 78:12; 88:11/10/. Jest to wyrażenie
rdzenne i oznacza m.in.: „
coś cudownego; cud; cudowne działanie; w Dan 12:6 - dziwne wydarzenie.” [‘Briks’, str. 281]. Zaś człon <
jô´ēc > - też jest formą
rdzenną i oznacza: „doradca; ten, który udziela rad; ten, co zawsze wie, co robić” [‘Leksykon K.-B.’, Vocatio; Tom I, str. 382]; co mamy też w ‘23.’ wersetach ‘BH’. Łącznie, byłoby: „Cudowny Doradca; Ten, Który Udziela Cudownych Rad”.
Fraza składa się również z dwóch [‘2.’] członów - <
`ēl gĭbbôr >, gdzie identyczną - ową - mamy w
Izaj 10:21 i, jak czytamy np. w oddaniu ‘Interlinii Vocatio’: „Reszta wróci, reszta Jakuba
do_Boga Mocnego [po
hebrajsku:
אֶל־אֵ֖ל גִּבּֽוֹר -- <
`ĕl-`ēl gĭbbôr > {zwracam uwagę, iż pierwsze wyrażenie zawiera
odmienną samogłoskę „e” [=
ĕ], aniżeli ta, której użyto w drugim wyrażeniu [=
ē]}]. <
`ĕl >, bowiem, to
przyimek /tutaj: „do”/, natomiast <
`ēl > = m.in.: „Bóg”, chociaż... posiada też i
inne znaczenia: „
potęga; moc; władza; bóstwo; mocarz” [jak to mamy u ‘Briksa’, str. 32]. ‘PNŚ’ oddaje ową
frazę dwuczłonową: „Potężny Bóg”; zaś ‘Int. Voc.’ - jeno
w odwrotnej składni].
Z kolei,
fraza - <
`ªwî´ădh > - jest zapisana łącznie/jednak bez ‘łącznika’/, gdzie mamy człon <
`ªwî > oraz człon <
´ădh >. ‘1.’ wyrażenie pochodzi od formy
rdzennej -- ‎אָב -- <
`ābh > = <
`āw >, czyli „ojciec”. Ma
więcej znaczeń, ale te jest
kluczowe i podstawowe. W identycznym zapisie <
`ªwî >, mamy
w niejednym wersecie w tekście ‘BH’ → w znaczeniach
gramatycznych: „ojciec” [‘danego kogoś’/w l. poj. i l. mn. ], „ojca” [‘tego a tego’, ‘tej a tej’]; „ojcem” [‘tego a tego’, ‘tej a tej’] itp. W zapisie
frazy łącznej [jak w
Izaj 9:5/6/] – tylko tutaj, w /tym/ ‘1.’ miejscu. Tego typu
połączenie fraz - jak w
Izaj 9:5/6/ - mamy np. w przypadku imienia własnego „Abimelek”, a dokładnie - „Awimelech” [
vide wersety w:
Gen 20: i
Gen 21:], gdyż oznacza/owe imię/: „mój ojciec jest królem” [mamy, bowiem, jawnie w
drugim ‘członie’ wyrażenie na „król”, czyli „melech”]. Z kolei, człon <
´ădh > -- jest objaśniany jako: „
wieczność; nieograniczona przyszłość; zawsze; na zawsze; wiecznie” [‘Briks’, str. 251]. Po połączeniu obydwu członów, mamy znaczenie typu: „Ojciec_na_wieki” [‘Int. Voc.’]; „Wiekuisty Ojciec” [‘PNŚ’]. O tyle
nie dziwi koniecznie owe określenie, gdyż nawet ap. Paweł >stał się jakby „ojcem”< –
1Kor 4:15;
Filem 1:10; por. też
Gal 4:19. Zaś co do ‘Jezusa’, to mamy ciekawie w
Hebr 2:13. Por. też:
1Kor 15:22;
Hebr 9:12;
Apok 1:18.
Ostatnia fraza -- z
Izaj 9:5/6/ -- to dwuczęściowy zapis <
ŝăr-szālôm >, który
nie jest trudny do rozstrzygnięcia, bowiem: <
ŝăr > = „
książę; przełożony; dowódca; komendant; wódz; nadzorca; urzędnik; zarządca; dostojnik.” [‘Briks’, str. 344]. Zaś <
szālôm > = „
pokój; stan nienaruszenia; powodzenie; szczęście; pomyślny obrót spraw; dobrobyt; dobro; zdrowie; spokój; bezpieczeństwo; przyjaźń; także jako powitanie.” [‘Briks’, str. 359]. Zatem opcja na „Książę pokoju” → jest
jak najbardziej do przyjęcia! Jak ta - zapisana fraza - w ‘BH’ → tylko w
Izaj 9:5/6/.
To garść przemyśleń i wniknięć.
Stephanos, ps. EMET