Ewangelia wg św. Łukasza

[agneess]

Główna myśl: Jezus jako idealny Człowiek.

Ewangelista Łukasz napisał swoją księgę dla niejakiego Teofila, chcą dać mu dokładne i wyraźne przedstawienie powstania chrześcijaństwa. Jego jest Ewangelia i jego jest księga Dziejów Apostolskich. Zawierają one historyczną podstawę nauki ewangelicznej. Ewangelista Łukasz uwypukla w Chrystusie cechy ludzkiej natury, a ewangelista Jan cechy natury Bożej. U Łukasza rodowód Jezusa dochodzi do Adama, jest to rodowód Marii: Józef, jej mąż, jest nazwany synem Heliego, jej ojca, gdyż tak było przyjęte u Żydów. Sądząc po wstępie, ewangelista Łukasz dla swego celu dokładnie przestudiował całą historię chrześcijaństwa na podstawie słów świadków naocznych "od samego początku" - od narodzenia Jana. Wiarygodność świadectw o wydarzeniach i faktach, które miał do dyspozycji ewangelista, potwierdzona jest przez żydow-skiego historyka Józefa Flawiusza, który je przytacza. Ewangelista Łukasz, człowiek wykształcony, z zawodu lekarz, wiąże swoje opowiadanie ze współczesnymi mu historycznymi wydarzeniami, które odnotowane są przez Flawiusza. Grecki język jego ksiąg najbliższy jest klasycznemu z pośród wszystkich innych nowotestamentowych Pism. Jego nawrócenie na chrześcijaństwo mogło mieć miejsce w wyniku kazania apostoła Pawła, pod wpływem gruntownej przemiany byłego prześladowcy chrześcijan. Widzimy Łukasza jako wiernego towarzysza Pawła podczas drugiej podróży misyjnej "apostoła pogan", który nie opuścił go nawet w czasie uwięzienia (Dz.16: 10...; 20:5- 15; 21:1- 18; Kol.4:14; 2Tm.4:10; Flm.23). O jego dalszym życiu i śmierci nic pewnego nie wiadomo.

Przytoczone w Ewangelii według Łukasza przypowieści mają dość bliski ludzkiej naturze charakter i mówią o tym, że "przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło" (19:10). Cała księga ewangelisty Łukasza jest dobrą nowiną o mężu, "którego imię brzmi Latorość" (Zach.6:12).Razem z tym, ewangelista uwidacznia Bożą stronę natury Chrystusa i Jego królewską godność (1:32- 35). Uniwersalny charakter Ewangelii według Łukasza szczególnie przekonywująco świadczy o duchowej bliskości ewangelisty z apostołem pogan Pawłem: Pan Jezus jest Zbawicielem całego świata.

[kato]

Co do Flawiusza to byłbym ostrożny. Zbyt wiele jest niejasności.

[Miłujący prawdę]

Łukasz pisze, iż wszystko od początku dokładnie prześledził i postanowił zanotować w logicznym porządku, by ‘najdostojniejszy Teofil całkowicie poznał, jak jest to pewne’ (1:3,4).
Początkowe lata życia Jezusa (1:5 do 2:52), do sędziwego kapłana Zachariasza przybywa anioł z radosną wieścią, że urodzi mu się syn, któremu ma nadać imię Jan. Jednakże dopóki to nie nastąpi, Zachariasz nie będzie mógł mówić.
Zgodnie z obietnicą jego żona, Elżbieta, choć też jest „w podeszłym wieku”, zachodzi w ciążę. Mniej więcej sześć miesięcy później anioł Gabriel ukazuje się Marii i oznajmia jej, iż „mocą Najwyższego” pocznie i urodzi syna, który ma się nazywać Jezus.
Maria udaje się do Elżbiety i po radosnym powitaniu oświadcza z uniesieniem: „Dusza moja wywyższa Jehowę, a duch mój nie może się powstrzymać od niewymownego radowania się w Bogu, moim Wybawcy”.
Mówi o świętym imieniu Jehowy i Jego wielkim miłosierdziu wobec tych, którzy się Go boją. Po narodzinach Jana Zachariasz odzyskuje mowę i również rozgłasza miłosierdzie Boże; zapowiada też, że Jan będzie prorokiem, który przygotuje drogi Jehowy (1:7,35,46,47).
W odpowiednim czasie w Betlejem rodzi się Jezus, anioł zaś ogłasza tę „dobrą nowinę o wielkiej radości” pasterzom strzegącym w nocy swych stad.
Zgodnie z wymogami Prawa Jezus zostaje obrzezany, a gdy jego rodzice ‘przedstawiają go Jehowie’ w świątyni, na temat niemowlęcia wypowiadają się sędziwy Symeon oraz prorokini Anna.
Po powrocie do Nazaretu dziecko ‘rośnie i nabiera sił, pełne mądrości, a spoczywa na nim łaska Boża’ (2:10,22,40). Podczas pobytu w Jerozolimie 12-letni Jezus zdumiewa nauczycieli swym zrozumieniem i odpowiedziami.