Hiob to postać historyczna

Od Księgi Rodzaju do Apokalipsy, informacje o datach i miejscach powstania poszczególnych ksiąg i ich autorach

Moderatorzy: kansyheniek, Bobo, booris, Junior Admin, Moderatorzy

ODPOWIEDZ
miferst
Posty: 12
Rejestracja: 02 lip 2012, 13:35

Hiob to postać historyczna

Post autor: miferst »

Popularne jest twierdzenie obecne pośród teologów liberalnych, że Hiob jest postacią zmyśloną na potrzeby konkretnej historii. Nie jest to jednak prawdą. Wzmiankuje o nim chociażby Księga Ezekiela (593-571 p.n.e.) odnosząc się do jego postaci jakby był kimś z zamierzchłych dziejów.
Synu Człowieczy! Jeżeli jaki kraj zgrzeszy przeciwko mnie, dopuszczając się niewierności i Ja wyciągnę swoją rękę przeciwko niemu, i uszczuplę jego zapasy chleba, i ześlę na niego głód, i wytracę z niego ludzi i bydło. To choćby nawet byli z nimi ci trzej mężówie: Noe, Dan-el i Job i wybawiliby przez swoją sprawiedliwość tylko własne dusze – mówi Wszechmocny Pan. (Ez 14, 13-14).
Nie może być przypadkiem, że te postaci są zestawione razem. Nie może być też mowy, że postać Hioba została w jakiś sposób wymyślona, czy historia o nim skomponowana po wyjściu z niewoli, skoro został zestawiony z postaciami historycznymi. Noe według geneologii Księgi Rodzaju żył w XXIII w. p.n.e. (rok potopu to 2344 p.n.e.). Dan-el nie jest tym Danielem, który był namiestnikiem w Babilonie, lecz postacią dużo starszą i kojarzoną z rodem Rafy, od którego wywodzą się Refaim (lub Nefilim), giganci, o których wzmiankuje Księga Rodzaju, II Samuela, Księga Powtórzonego Prawa. Jedyna wzmianka o Dan-elu znajduje się „Opowieści o Aqhatu” odkrytej w Ugarycie w 1930r.
Szybko Dan-elu, człowieku z rodu Rafy,
bez zwłoki Ghazirze, człowieku z rodu Harnamija,
podaj bogom ofiarę do jedzenia.[1]
Fraza ta przewija się przez całe opowiadanie jako hymniczne zawołanie. Ghazir jest innym określeniem, którym określa się Dan-ela (są czasami używane zamiennie). Dan-el jest przedstawiony w tym opowiadaniu jako sługa boga El, któremy wiernie służy, opiekuje się jego świątynią, w zamian za co El błogosławi Dan-ela synem. El określony jest jako ten, który sprowadził potop, co pozwala w przybliżeniu określić okres, w którym Dan-el mógł żyć. W końcowym fragmencie opowiadania Dan-el pełni rolę mędrca, czy sędziego, który siedzi w bramie miasta i do którego przychodzą ludzie po radę, lub by rozsądzić spory. Stąd utożsamienie Dan-ela ze sprawiedliwością i mądrością, które pobrzmiewa jeszcze raz w Księdze Ezekiela:
Rzeczywiście jesteś medrszy niż Dan-el, żadna tajemnica nie jest przed tobą zakryta. (Ez 28, 3)
Określenie, że Dan-el jest człowiekiem z rodu Rafa, niesie ze sobą treść odsyłającą nas bezpośrednio do historii o potopie, w której pojawiają się Nefilim (zamienna nazwa dla Refaim). Według jednej z możliwych interpretacji utożsamia się ich z synami bożymi, pierwszymi ludźmi, którzy chodzili po ziemi; w greckiej mitologii z Tytanami. Nowy Testament zdaje się potwierdzać takie utożsamienie i interpretację pisząc o aniołach które są trzymane w Tartarze, za grzech popełniony przed potopem (2 Ptr 2:4). Tradycja ta była żywa i wyrażana explicite w literaturze apokryficznej, dla przykładu Księga Enocha podaje, że:

Te są imiona ich przywódców: Szemihaza, ich dowódca, Urakiba, Ramiel, Kokabiel, Tamiel, Ramiel, Dan-el, Ezekiel, Barakiel, Asael, Armaros, Batriel, Ananiel, Zakiel, Samsiel, Sartael(...), Turiel, Jomiel, Arazie (Enoch 6,7)
Zatem zarówno Noe jak i Dan-el są postaciami z okresu biblijnego potopu, dlatego zasadne jest poszukiwanie historycznego Hioba w tym samym okresie, a przynajmniej zbliżonym.
Pierwszymi informacjami, które możemy rozważać w kontekście historycznym są określenia trzech przyjaciół Hioba. Są oni opisani bardzo dokładnie i nie ma żadnych względów, dla których mielibyśmy traktować ich symbolicznie. Co więcej opisy ich pochodzenia dają się zsynchronizować z przekazem reszty Starego Testamentu co uprawdopodobnia ich rzeczywiste pochodzenie. Trzej przyjaciele, który odwiedzili Hioba to:
1. Elifaz z Temanu,
2. Bildad z Szuach i
3. Sofar z Naama (Hi 2,11)

Pierwszy przyjaciel ma na imię Elifaz i pochodzi z Temanu, nie wiemy czy jest to określenie geograficzne czy może rodowe. Poszukując występowania nazwy Teman odnajdujemy ją w geneaologii Ezawa (Rdz. 36,4 i 10; 1Krn. 1,36). Teman był synem Elifaza, a Elifaz synem Ezawa, brat Izraela (Jakuba). Początkowo Ezaw i Jakub mieszkali na jednej ziemii, w Kanaanie. Jednak gdy ich majątek zaczął się rozrastać musieli się rozejść. Ezaw udał się do kraju Seira (Rdz. 36,6), który leżał na południowy-wschód od Kanaanu. Krajem tym rządził Seir, który był Horytą (Rdz. 36,20). Kraj Seira zostaje potem nazwany także Edom. Teman, syn Elifaza, dał początkem Temanitom, którzy byli ludźmi posiadającymi wielką mądrość – świadczy o tym Księga Jeremiasza 49,7, która zawiera proroctwo o zniszczeniu Edomu, krainy Ezawa, oraz Księga Abdiasza 8.

czytaj dalej

Awatar użytkownika
George
Posty: 1727
Rejestracja: 02 paź 2014, 22:16

Re: Hiob to postać historyczna

Post autor: George »

miferst pisze:Popularne jest twierdzenie obecne pośród teologów liberalnych, że Hiob jest postacią zmyśloną na potrzeby konkretnej historii. Nie jest to jednak prawdą. Wzmiankuje o nim chociażby Księga Ezekiela (593-571 p.n.e.) odnosząc się do jego postaci jakby był kimś z zamierzchłych dziejów.
Synu Człowieczy! Jeżeli jaki kraj zgrzeszy przeciwko mnie, dopuszczając się niewierności i Ja wyciągnę swoją rękę przeciwko niemu, i uszczuplę jego zapasy chleba, i ześlę na niego głód, i wytracę z niego ludzi i bydło. To choćby nawet byli z nimi ci trzej mężówie: Noe, Dan-el i Job i wybawiliby przez swoją sprawiedliwość tylko własne dusze – mówi Wszechmocny Pan. (Ez 14, 13-14).
Nie może być przypadkiem, że te postaci są zestawione razem. Nie może być też mowy, że postać Hioba została w jakiś sposób wymyślona, czy historia o nim skomponowana po wyjściu z niewoli, skoro został zestawiony z postaciami historycznymi. Noe według geneologii Księgi Rodzaju żył w XXIII w. p.n.e. (rok potopu to 2344 p.n.e.). Dan-el nie jest tym Danielem, który był namiestnikiem w Babilonie, lecz postacią dużo starszą i kojarzoną z rodem Rafy, od którego wywodzą się Refaim (lub Nefilim), giganci, o których wzmiankuje Księga Rodzaju, II Samuela, Księga Powtórzonego Prawa. Jedyna wzmianka o Dan-elu znajduje się „Opowieści o Aqhatu” odkrytej w Ugarycie w 1930r.
Szybko Dan-elu, człowieku z rodu Rafy,
bez zwłoki Ghazirze, człowieku z rodu Harnamija,
podaj bogom ofiarę do jedzenia.[1]
Fraza ta przewija się przez całe opowiadanie jako hymniczne zawołanie. Ghazir jest innym określeniem, którym określa się Dan-ela (są czasami używane zamiennie). Dan-el jest przedstawiony w tym opowiadaniu jako sługa boga El, któremy wiernie służy, opiekuje się jego świątynią, w zamian za co El błogosławi Dan-ela synem. El określony jest jako ten, który sprowadził potop, co pozwala w przybliżeniu określić okres, w którym Dan-el mógł żyć. W końcowym fragmencie opowiadania Dan-el pełni rolę mędrca, czy sędziego, który siedzi w bramie miasta i do którego przychodzą ludzie po radę, lub by rozsądzić spory. Stąd utożsamienie Dan-ela ze sprawiedliwością i mądrością, które pobrzmiewa jeszcze raz w Księdze Ezekiela:
Rzeczywiście jesteś medrszy niż Dan-el, żadna tajemnica nie jest przed tobą zakryta. (Ez 28, 3)
Określenie, że Dan-el jest człowiekiem z rodu Rafa, niesie ze sobą treść odsyłającą nas bezpośrednio do historii o potopie, w której pojawiają się Nefilim (zamienna nazwa dla Refaim). Według jednej z możliwych interpretacji utożsamia się ich z synami bożymi, pierwszymi ludźmi, którzy chodzili po ziemi; w greckiej mitologii z Tytanami. Nowy Testament zdaje się potwierdzać takie utożsamienie i interpretację pisząc o aniołach które są trzymane w Tartarze, za grzech popełniony przed potopem (2 Ptr 2:4). Tradycja ta była żywa i wyrażana explicite w literaturze apokryficznej, dla przykładu Księga Enocha podaje, że:

Te są imiona ich przywódców: Szemihaza, ich dowódca, Urakiba, Ramiel, Kokabiel, Tamiel, Ramiel, Dan-el, Ezekiel, Barakiel, Asael, Armaros, Batriel, Ananiel, Zakiel, Samsiel, Sartael(...), Turiel, Jomiel, Arazie (Enoch 6,7)
Zatem zarówno Noe jak i Dan-el są postaciami z okresu biblijnego potopu, dlatego zasadne jest poszukiwanie historycznego Hioba w tym samym okresie, a przynajmniej zbliżonym.
Pierwszymi informacjami, które możemy rozważać w kontekście historycznym są określenia trzech przyjaciół Hioba. Są oni opisani bardzo dokładnie i nie ma żadnych względów, dla których mielibyśmy traktować ich symbolicznie. Co więcej opisy ich pochodzenia dają się zsynchronizować z przekazem reszty Starego Testamentu co uprawdopodobnia ich rzeczywiste pochodzenie. Trzej przyjaciele, który odwiedzili Hioba to:
1. Elifaz z Temanu,
2. Bildad z Szuach i

3. Sofar z Naama (Hi 2,11)[


Pierwszy przyjaciel ma na imię Elifaz i pochodzi z Temanu, nie wiemy czy jest to określenie geograficzne czy może rodowe. Poszukując występowania nazwy Teman odnajdujemy ją w geneaologii Ezawa (Rdz. 36,4 i 10; 1Krn. 1,36). Teman był synem Elifaza, a Elifaz synem Ezawa, brat Izraela (Jakuba). Początkowo Ezaw i Jakub mieszkali na jednej ziemii, w Kanaanie. Jednak gdy ich majątek zaczął się rozrastać musieli się rozejść. Ezaw udał się do kraju Seira (Rdz. 36,6), który leżał na południowy-wschód od Kanaanu. Krajem tym rządził Seir, który był Horytą (Rdz. 36,20). Kraj Seira zostaje potem nazwany także Edom. Teman, syn Elifaza, dał początkem Temanitom, którzy byli ludźmi posiadającymi wielką mądrość – świadczy o tym Księga Jeremiasza 49,7, która zawiera proroctwo o zniszczeniu Edomu, krainy Ezawa, oraz Księga Abdiasza 8.

czytaj dalej
Sofara z Naama znamy z Biblii Chrześcijańskiej - Septuaginta LXX - jako krola Minejczyków a Minejczycy to przeciez Minojczycy znani nam z wysp na morzu Egejskim - Kreta, Santorini.

Kiedy archeolog Artur Evans odkrył "Labirynt" na Krecie, nie wiedząc jaką cywilizację odkrył (ale znając legendę o Królu Minosie), nazwał tą cywilizację Minojską.
Jednak ponad 1800 lat wcześniej, kiedy rzymski polyhistor Plineusz Starszy (zm. w roku 79 n.e.) pisał o potomkach króla Minosa, nie nazywał ich on Minojczykami lecz Minejczykami.

W swoim dziele - Naturalis Historia, w Księgach 6 i 12, opierając się na wiedzy greckich geografów, Plineusz napisał:

“… Minaei, a rege Cretae Minoe, ut existimant, originem trahentes, quorum Carmei; oppidum XIIII p.” (… and the Minaeans, who themselves claim to be the descendants of King Minos of Crete, whose city, Carmei has a circumference of 14 miles.)"
-"... i Minejczycy, którzy uważają siebie za potomków Króla Minosa z Krety, których miasto, Carmei ma obwód 14 mil."

Niewiele się o Minejczykach dziś mówi, ponieważ PRAWDA wyszła by na jaw - nie tylko o tym że Żydzi to NIE 'naród wybrany', ale też że większa część tego (dobrego) co uważamy za religię żydowską, to skradziona historia religii Minejczyków.

W dzisiejszej Biblii o Minejczykach znajdujemy tylko dwie, lub trzy informacje, i to tylko w greckiej Septuagincie lub antycznej Koptyjskiej Biblii, więcej info o ich królu Sefo znajdujemy w Księdze Jaszera.

http://www.ecmarsh.com/lxx/Job/index.htm – Septuaginta LXX

http://khazarzar.skeptik....ic/job_copt.pdf link do – Antycznej Koptyjskiej Biblii.

Jeśli chodzi o Nazarejczyków, to jest to "nazwa wiary", ale muszę dodać że Nie jest to (i nigdy nie była) nazwa wiary Szczepów Izraela, lecz była to Wiara Narodów wywodzących sie od Ezawa / Edoma, starszego bliźniaczego brata Jakuba / Izraela, i dziadka Sefo.

O narodzeniu się i Proroczni Boga, odnośnie tych dwuch osobników, Ezawa i Jakuba, czytamy w Księdze Rodzaju 25.

Król Minejczyków Sefo, który odwiedził Hioba był synem Elifaza, znanego nam też z Księgi Hioba jako Króla Themańczyków. Elifaz, to pierworodny syn Ezawa / Edoma, i jako pierworodny był on przenosicielem Błogosławieństwa Abrahamowego. O nim i o Królu Sefo czytamy w Księdze Rodzaju 36.

Czytając Księgę Hioba, widzimy że wiara HIOBA i ELIFAZA nie pozostawiają żadnej wątpliwości że wierzyli oni w BOGA ABRAHAMA; wyznawali więc oni religię MONOTEISTYCZNĄ, podczas gdy Izrael siedząc w Egipskiej niewoli zapomniał o hebrajskiej kulturze i o BOGU ABRAHAMA.

Elifaz, najstarszy z przyjaciół Hioba, to pierworodny syn Ezawa, i król Adytów / Themańczyków.
Elifaz był synem Ady, z narodu Hatysów, którego stolica Hatti, znajdowała się w Azji Mniejszej.
http://en.wikipedia.org/wiki/Hattians

Hattysowie pochodzili od Jafeta, najmłodszego syna Noego.
Ziemie Hattysów zostały podbite po wybuchu wulkanu Thery, w 1628 pne. przez szczepy azjatyckie którzy przywędrowali na tereny Anatolii i przyjęły nazwę Hetytów. W tym samym czasie Minejczycy przenieśli się z wysp Morza Egejskiego na tereny Arabii Południowej, którą później Rzymianie nazwali Arabią Felix - Szczęśliwą, Błogosławioną Arabią.

Elifaz był więc po ojcu ze szczepu Edomu, a po matce Adzie (która była Hatyską i założycielką narodu Adytów), z narodu Adytów.
Adyci (People of Ad) to potężny naród z okresu Epoki Brązu.

Elifaz to Pierworodny syn Ezawa, i jako Pierworodny był on przenosicielem Błogosławieństwa Abrahama, i Abrahamowej religii. Załważamy to w dialogach Elifaza w Księdze Hioba.

Elifaz (znaczenie imienia - Bóg jest jego siłą) w Księdze Hioba to bardzo stary człowiek, o wiele starszy od ojca Hioba. Jest on królem Themańczyków, a Themańczycy z Edomu znani byli ze swojej mądrości. (Księga Jeremiasza 49:7; Abadiasza 5; Barucha 3:22)
W Księdze Hioba Elifaz wskazuje na niskaźitelność, i majestat Boga (Księga Hioba
5: 8-16; 15:15-35;)

Nie ulega wątpliwości że Elifaz, pierworodny syn i spadkobierca Ezawa / Edomu, odziedziczył po ojcu wspaniałą wiedzę o Bogu, i że tę wiedzę przekazał swojemu synowi Sofarowi - Królowi Minejczyków, którego też znamy z Księgi Hioba - Rozdział 2 i 42.

W Septugancie, w Księga Hioba 42, czytamy że Elifaz był królem Temańczyków, a Sofar królem Minejczyków, o których Św. Hieronim pisał że są Nazarejczykami.

Sofar król Minejczyków, znanych nam lepiej jako Minojczycy z Krety i Santorini, to jedna z najciekawszych postaci Biblijnych i historycznych. Był on synem Elifaza, i jako dziecko został uprowadzony przez Izraelitów w niewolę do Egiptu. Po śmierci Józefa udaje mu się zbiec na wyspy Morza Egejskiego, a potem dostaje się na Kretę, gdzie po zabiciu Minatura zostaje królem Minojczyków.

Sofar organizuje wyprawę wojenną Hykosów na Egipt, który i tak już jest w stanie upadku spowodowanego wojnami z ościennymi narodami, wszczętymi przez Izraelitów okupujących Egipt.

Hykosi bez trudu podbijają Egipt, zniewalają Izraelitów i zarządzają Egiptem przez ponad 500 lat, jak pisze Manetho, doprowadzając Egipt do niesamowitego rozkwitu, który przypisuje się obecnie 18 Dynastii.

Minejczycy, mając swoje centrum handlowe na wyspie Santorini, prowadzili swoją działalność handlową z całym ówczesnym światem. Żyli oni w koloniach wzdłuż swoich szlaków handlowych, a ich szlaki handlowe wiodły od obecnej Hiszpani po Japonię, od Norwegii po Arabię Południową, od Polski (Szlak Bursztynowy) do Egiptu, i dalej przez Oceany Indyjski i Spokojny do Ameryki, gdzie archeolodzy odnajdują ich Thamudzki alfabet na skałach w Colorado. Z Ameryki sprowadzali zioła które Egiptolodzy odnajdują w grobowcach faraonów. Najciekawsze jest to że ci ludzie nie mieli zbrojnej armii, a prosperowali przez ponad dwa tysiące lat.

Plineusz Starszy, napisał w swojej encyklopedii, że Minojczycy żyli w południowej Arabii przez prawie dwa tysiące lat, hodując i handlując kadzidłem, cenionym na równi ze złotem.

Z Żydowskiej tradycji wiemy że Sofar został królem Kittimczyków znanych nam jako Rzymianie i że od Latinusa, syna Sofara pochodzi język łaciński.


Esseńczycy (Essaoi), to nie sekta żydowska lecz potomkowie Essy / Ezawa (po arabsku Ezaw to Essa). Edomici / Idumejczycy / Esseńczycy, byli podbici w 110 roku p.n.e. przez Żydowskiego przywódzcę Jana Hirkana (pisze o tym Józef Flawiusz) i zmuszeni przez Żydów do obrzezania. Wkrótce jednak, za panowania Dynastii Herodów (którzy sami byli Edomitami), otrzymali oni wolność i zamieszkiwali nawet w Jerozolimie, w Essenes' Quarter. Wiara Nazarejska była też ich religią - religia Esseńczyków.
Błąd w Historii prowadzi do błędu w Doktrynie.

Kłamstwo może zmienić historię, ale tylko Prawda może zmienić Świat.

Łatwiej jest oszukać człowieka, niż przekonać go że został oszukany".
Mark Twain

ODPOWIEDZ

Wróć do „Księgi”