FENICJA I FENICJANIE
: 07 lip 2021, 22:17
FENICJANIE - potomkowie Ezawa / Edoma, wnuka Abrahama.
Fenicjan znamy jako wielki lud morski starożytnego świata, byli oni główną potęgą handlową i kolonizacyjną przez wiele setek lat.
Ale kim byli Fenicjanie? Jakie było ich pochodzenie? Z jakiego regionu migrowali i jaki związek, jeśli w ogóle, mają oni i ich osiągnięcia z narracją biblijną?
Jak zobaczymy, odpowiedzi na te pytania są naprawdę zdumiewające.
Jak czytamy w Biblii w Księdze Rodzaju 36, potomkowie Ezawa - Edoma, syna Izaaka, brata Jakuba - Izraela, którzy zamieszkiwali początkowo tak jak i ich przodkowie miasto Hebron, gdzie do dziś znajdują się groby Patryjarchów, nie pozostali na terenach pastwisk Patryjarchów w Hebronie.
Słynna jest biblijna historia jak to Ezaw, jeszcze jako młodzieniec oddał swojemu pazernemu na majątek ojca bratu Jakubowi swoje pierworodztwo - prawo do dziedziczenia majątku po ojcu, za miskę soczewicy.
Jeszcze za życia Izaaka, kiedy już leciwy, osiemdziesięcioletni Jakub szukając dla siebie żony przez 21 lat pasł bydło u swego wuja Labana, Ezaw poślubiając Oholibamę, wnuczkę Horyty Seira, i oddając swoje córki za żony potomkom Seira, wraz z całą swoją rodziną przeniósł się na wyżynę zwaną później Wyżyną Seira, a dziś Wyżyną Judzką, na północny wschód od Hebronu. Do dziś znajduje się tam miasto Seir / Sa’ir, oddalone o 18 km. od Hebronu, a w nim mauzoleum z grobem Ezawa, pierworodnego i umiłowanego syna Izaaka.
Z czasem Ezaw / Edom, jak i jego potomkowie, migrowali do innych obszarów Palestyny, Bliskiego Wschodu jak i całego ówczesnego świata, wywierając potężny wpływ na rozwój społeczeństw i kultur ówczesnych czasów - Wczesnej Epoki Brązu, jak i późniejszych epok.
Jednym z tych szczególnych regionów, w których znajdujemy silną obecność Edomitów, jest sławny lud Fenicji.
Obszar Fenicji był pierwotnie zasiedlony i zamieszkany przez plemiona kananejskich, które wcześniej zajęły i nadały swoją nazwę całej Ziemi Obiecanej, którą Wszechmocny na znak Przymierza dał później w posiadanie Abrahamowi i jego potomkom.
Starożytna Fenicja zajmowała wąski pas lądu o długości około stu pięćdziesięciu mil i szerokości trzydziestu mil. Ląd ten zamknięty jest między Morzem Śródziemnym na zachodzie a wysokim pasmem Libanu na wschodzie i składa się głównie z szeregu wąskich dolin, wąwozów i wzgórz, te ostatnie stopniowo opadają w kierunku morza. Od północy ogranicza go rzeka Orontes i góra Casius, a od południa góra Karmel.
Na tym wąskim pasie ziemi Fenicjanie zbudowali dwadzieścia pięć miast, z których najważniejszymi były Tyr, Sydon, Aradus, Byblos, Marathus i Tripolis. Mniej ważne były Laodycea, Simyra, Arca, Aphaca, Berytus, Ecdippa, Akko, Dor, Joppa, Gabala, Betrys i Sarepta.
Nazwa Fenicja jest greckiego pochodzenia. Pierwotnymi mieszkańcami tego obszaru byli Kananejczycy (hebr. Kenaaniy), czyli potomkowie Kanaana, syna Chama. Hebrajskie słowo Kenaaniy w rzeczywistości oznacza kupca lub handlarza, co jest szczególnie odpowiednie dla tych, którzy zamieszkiwali później Fenicję, ponieważ stali się oni największymi handlarzami morskimi, a ich flota dosłownie przemierzała glob.
Nie sposób przecenić znaczenie ludów fenickich w starożytności, zarówno pod względem ich osiągnięć morskich, kolonizacyjnych, jak i roli jaką odegrali w wewnętrznych sprawach innych wielkich narodów, jeszcze długo po tym, jak przypuszcza się że zniknęli ze sceny światowej .
Najstarsze wiarygodne informacje o Fenicji pochodzą od kananejskiego historyka Sanchaniathona. Poprzedzając nawet erę wielkiego greckiego poety Homera, dostarcza on nam bardzo istotnych i najbardziej pouczających faktów dotyczących pochodzenia Fenicjan.
Według Sanchaniathona lud z obszaru Morza Erytrejskiego / Czerwonego migrował do Galilei, a stamtąd na wybrzeże. Potwierdza to również grecki historyk Herodot.
Słowo 'erytraean' oznacza 'czerwony', fakt, którego nie wolno nam przeoczyć, gdy badamy kim faktycznie byli Fenicjanie.
Według większości starożytnych historyków, w tym Diodora Siculusa, Arystofanesa i Plutarcha, Morze Erytrejskie było w rzeczywistości nazwane Morzem Czerwonym, które otrzymało swoją nazwę nie ze względu na czerwony kolor, ale od Ezawa lub Edomu, syna Izaak, którego niektórzy potomkowie zamieszkiwali wschodni półwysep Synaj, docierając też do niektórych obszarów Arabii.
Zwróćmy uwagę na biblijny fragment który o tym wspomina. 1 Księga Królewska 9:26.
„I król Salomon stworzył flotę okrętów w Eziongeber, który jest obok Eloth, na brzegu Morza Czerwonego, w ziemi EDOM” (1 Krl 9:26).
Tyr, największe ze starożytnych fenickich miast-państw, o którym jest wiele wzmianek w Piśmie Świętym, został według Sanchaniathona skolonizowany przez króla Erytrasa, co dosłownie oznacza króla Czerwonego!
Żydowski uczony rabin Raszi stwierdza w swoim komentarzu do Księgi Rodzaju 25:23, że sam Ezaw był faktycznym założycielem Tyru i ta teza wydaje się całkowicie słuszna!
Nawet nazwa Tyr wywodzi się z hebrajskiego słowa tsur, które oznacza skałę. Istnieje interesująca gra słów w proroctwie przeciwko Tyrowi w Ezechiela 26:4, który mówi:
„I zniszczą mury Tyrusa i zburzą jego wieże; zeskrobę z niej także jej proch i uczynię ją jak wierzchołek SKAŁY”.
Prawie na pewno nie jest zwykłym zbiegiem okoliczności, że przez wieki, przed powstaniem królestwa Nabatejczyków, starożytne miasto Petra z różaną skałą było główną twierdzą Edomitów. Obszar ten słynie na całym świecie nie tylko ze wspaniałych wychodni skalnych i wspaniałych rzeźbionych kamiennych budowli, ale sama nazwa, podobnie jak Tyr, oznacza skałę!
Faktem jest, że Ezaw i Edomici byli bezpośrednio związani z Fenicjanami. Jeden z głównych bogów fenickiego panteonu nosił imię Ousoos, jednoznacznie utożsamiane z Ezawem. Słownik religii i etyki stwierdza:
„Nie ma wątpliwości, że ten Usous (Ousoos) w fenickim panteonie był biblijnym Ezawem” (t. XI, s. 179).
Nawet sam Tyr był kiedyś znany jako Ushu, bez wątpienia etymologicznie związany z imieniem Ezaw. Jak wspomniano wcześniej, to Grecy nazwali mieszkańców Lewantu Fenicjanami. Ale dlaczego taka nazwa? Być może nie powinno dziwić, że definicją słowa Fenicja jest kolor czerwony! Zatem zarówno Edom, jak i Fenicja mają to samo znaczenie!
Po raz kolejny Sanchaniathon informuje nas, że to bóg Usous (Ezaw) nauczył Fenicjan sztuki budowy statków i nawigacji, dwóch umiejętności, z których ostatecznie stali się sławni na całym świecie. Historycy na ogół utrzymują, że Fenicjanie byli pierwszą cywilizacją, która stworzyła pełny alfabet, i nic dziwnego, że temu samemu Usousowi przypisuje się również wynalezienie i przekazanie Fenicjanom pierwszego standardowego zbioru znaków pisma - Linear A, na którym opiera się większość zachodnich alfabetów .
Euzebiusz, słynny historyk wczesnego kościoła, opowiada fenicką legendę dotyczącą pochodzenia wielkiego miasta-państwa Tyru. Obejmuje ona braci bliźniaków, Samemroumosa, wytwórcę namiotów, oraz Ousoos, który zasłynął jako myśliwy. Dwaj bracia pokłócili się, a Ousoos został zmuszony do szukania szczęścia na morzu; znajdujemy w ten sposób Fenicjanie na morzach świata. Ta starożytna historia jest oczywiście opisem rywalizacji między Jakubem a Ezawem, a jednak stanowi znaczną część mitologii fenickiej.
Abyśmy nie zapomnieli, przypomnijmy sobie proszę że pierworodny syn Izaaka, Ezaw, ożenił się z kobietami z terenów Kananu, biorąc za żony córki potomków Heta, protoplasty potężnego Imperium Hetytow / Hurrytow.
Nie można postrzegać małżeństw Ezawa jako zwykły przypadek, te małżeństwa zostały starannie i specjalnie zaaranżowane przez Boga dla Ezawa, który oddając swoje pierworództwo pazernemu na majątek ojca Jakubowi, otrzymał korzystne więzi z Hetytami, aby zapewnić sobie i swemu potomstwu liczne posiadłości. Niektóre gałęzie Edomitów zakładały porty morskie w Akabie i innych miejscach nad Morzem Czerwonym i Zatoką Perską. Edomici posiedli wszystkie niezbędne umiejętności żeglarskie, dzięki czemu naród Edomitów, który wyemigrował do Fenicji, przybył już dobrze wykształcony w sposobach podróży oceanicznych i w handlu.
W mitologii greckiej, a także rzymskiej Uran był uważany za pierwszego z bogów. Jego potomkowie byli znani jako Tytani, a wśród nich był Kronus (Cronus), znany również jako Saturn, a wcześniej jako Tyfon. Kronus został również zidentyfikowany jako bóstwo kananejskie Baal-Zefon (nazwa nadana obszarowi w pobliżu Morza Czerwonego, gdzie Bóg rozdzielił wody na słynną przeprawę Izraelitów - Wyj. 14:2).
Egipcjanie kojarzyli Baal-Cefona z ich własnym bogiem Setem, który został wprowadzony do egipskiego panteonu przez Hyksosów, którzy w rzeczywistości byli potomkami Ezawa - Edomitami; starożytny egipski historyk Manetho odnosi się do Hyksosów jako do Arabów i Fenicjan – dwa obszary geograficzne powiązane z Edomitami.
Wygląda na to, że Set może korelować z patriarchą Abrahamem, którego potomkowie Ezawa - Hykosi, przekazali Egipcjanom podczas ich panowania nad tym imperium.
Ponadto Kronos (Saturn) następnie zdetronizował Urana i stał się głównym bóstwem. Według Sanchoniathana Kronos podróżował po całym świecie, zakładając kolonie. W niesamowitym stwierdzeniu historyk odnotowuje, że:
„Cronus złożył w ofierze swojego jedynego syna i obrzezał się, zmuszając swoich sojuszników do tego samego”.
Ta historia jest natychmiast rozpoznawalna jako oparta na życiu Abrahama i jego syna Izaaka. Kronos był w rzeczywistości samym Abrahamem, którego życie, podobnie jak wielu starożytnych postaci biblijnych, zostało wplecione w mit i legendę przez liczne późniejsze społeczeństwa na całym świecie.
I rzeczywiście, tak jak Kronos był wielkim kolonizatorem, tak Abraham wysłał dwunastu synów Izmaela, swego pierworodnego, na tereny na południe i wschód od Palestyny, a później jego sześciu synów z Ketury do kraju wschodniego, aby się tam osiedlili (Gen. 25:1-18).
Co ciekawe, raz deifikowany Kronos związał się z planetą Saturn, której świętym dniem była sobota, siódmy dzień tygodniowego cyklu, najbardziej odpowiedni dla patriarchy Abrahama, który był posłuszny wszystkim prawom Boga (Rdz 26:5). Ponadto słowo Saturn oznacza ukryty, co jest identyczne z terminem Zefon (jak w Baal-Cefon, wspomnianym wcześniej w związku z Kronosem, Tyfonem i Amalekickim / Egipskim bogiem Setem, które były identycznymi bytami).
Słynny fenicki bóg Baal był często przedstawiany jako bóstwo o dwóch rogach, a greckie imię Kronus (Kronus) pochodzi od hebrajskiego Keren, co oznacza róg! Rzeczywiście bardzo interesujące jest jak wszystkie te pozornie drobne fragmenty i fragmenciki starożytnej historii pasują do siebie, tworząc obraz który dociekliwy umysł nadal można odtworzyć tysiące lat później!
Jednym z wnuków Kronosa był słynny Zeus z mitologii greckiej (rzymski Jowisz). Według legendy Zeus został wysłany na Kretę, a stamtąd wraz z częścią jego potomstwa udał się do Troi, a następnie wędrował po całej Grecji. Mówi się, że jego potomkami byli słynni Spartanie i Trojanie ze starożytnej Grecji.
Rzeczywiście, w czasach Mesjasza mocno wierzono, a nawet odnotowano w I Księdze Machabejskiej 12 i w Historii Starożytności Żydów Józefa Flawiusza, że Spartanie na kontynencie greckim byli bezpośrednio spokrewnieni z Abrahamem.
To, że ta historia powinna zainteresować nas, wierzących, nie jest aż tak zaskakujące, gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że Kreta i wyspy Morza Egejskiego były w starożytności zasiedlane przez ludy semickie z Fenicji, i z regionów w których Ezaw i duża część jego potomków osiedliła się!
Taka informacja nie powinna nas szokować ani powodować, że wątpimy w jej prawdziwość, ponieważ zostało przepowiedziane przez Boga, że wielcy królowie ziemi wyjdą z lędźwi Abrahama. W Księdze Rodzaju 17 czytamy:
Istnieje też połączenie postaci historycznej Ezawa z postacią mitologiczną Herkulesa. Z czasem dowiadujemy się, że wielu, jeśli nie większość bogów i bogiń, bohaterów i bohaterek starożytnej mitologii babilońskiej, egipskiej, asyryjskiej, greckiej, rzymskiej i nordyckiej, pierwotnie opierało się na mężczyznach, kobietach i wydarzeniach zapisanych w Pismach Hebrajskich.
Greckie imię Herkulesa to Herakles, co w rzeczywistości oznacza chwalebny dar Hery, czyli syna uwielbionego przodka (Hera).
Faktem jest, że Ezaw posiadał wartości Mesjasza i postępował zgodnie z niemi.
Jego przeznaczeniem, jako Syna Pierworodnego Izaaka, było spełnienie wielkich obietnic danych jego dziadkowi Abrahamowi, i chociaż Ezaw oddał pazernemu na majątek bratu prawo do majątku Izaaka to zachował on Boże Błogosławieństwo, i poświęcił swoje życie na dzielenie się nim z tymi którzy o nie zabiegali.
CDN
Fenicjan znamy jako wielki lud morski starożytnego świata, byli oni główną potęgą handlową i kolonizacyjną przez wiele setek lat.
Ale kim byli Fenicjanie? Jakie było ich pochodzenie? Z jakiego regionu migrowali i jaki związek, jeśli w ogóle, mają oni i ich osiągnięcia z narracją biblijną?
Jak zobaczymy, odpowiedzi na te pytania są naprawdę zdumiewające.
Jak czytamy w Biblii w Księdze Rodzaju 36, potomkowie Ezawa - Edoma, syna Izaaka, brata Jakuba - Izraela, którzy zamieszkiwali początkowo tak jak i ich przodkowie miasto Hebron, gdzie do dziś znajdują się groby Patryjarchów, nie pozostali na terenach pastwisk Patryjarchów w Hebronie.
Słynna jest biblijna historia jak to Ezaw, jeszcze jako młodzieniec oddał swojemu pazernemu na majątek ojca bratu Jakubowi swoje pierworodztwo - prawo do dziedziczenia majątku po ojcu, za miskę soczewicy.
Jeszcze za życia Izaaka, kiedy już leciwy, osiemdziesięcioletni Jakub szukając dla siebie żony przez 21 lat pasł bydło u swego wuja Labana, Ezaw poślubiając Oholibamę, wnuczkę Horyty Seira, i oddając swoje córki za żony potomkom Seira, wraz z całą swoją rodziną przeniósł się na wyżynę zwaną później Wyżyną Seira, a dziś Wyżyną Judzką, na północny wschód od Hebronu. Do dziś znajduje się tam miasto Seir / Sa’ir, oddalone o 18 km. od Hebronu, a w nim mauzoleum z grobem Ezawa, pierworodnego i umiłowanego syna Izaaka.
Z czasem Ezaw / Edom, jak i jego potomkowie, migrowali do innych obszarów Palestyny, Bliskiego Wschodu jak i całego ówczesnego świata, wywierając potężny wpływ na rozwój społeczeństw i kultur ówczesnych czasów - Wczesnej Epoki Brązu, jak i późniejszych epok.
Jednym z tych szczególnych regionów, w których znajdujemy silną obecność Edomitów, jest sławny lud Fenicji.
Obszar Fenicji był pierwotnie zasiedlony i zamieszkany przez plemiona kananejskich, które wcześniej zajęły i nadały swoją nazwę całej Ziemi Obiecanej, którą Wszechmocny na znak Przymierza dał później w posiadanie Abrahamowi i jego potomkom.
Starożytna Fenicja zajmowała wąski pas lądu o długości około stu pięćdziesięciu mil i szerokości trzydziestu mil. Ląd ten zamknięty jest między Morzem Śródziemnym na zachodzie a wysokim pasmem Libanu na wschodzie i składa się głównie z szeregu wąskich dolin, wąwozów i wzgórz, te ostatnie stopniowo opadają w kierunku morza. Od północy ogranicza go rzeka Orontes i góra Casius, a od południa góra Karmel.
Na tym wąskim pasie ziemi Fenicjanie zbudowali dwadzieścia pięć miast, z których najważniejszymi były Tyr, Sydon, Aradus, Byblos, Marathus i Tripolis. Mniej ważne były Laodycea, Simyra, Arca, Aphaca, Berytus, Ecdippa, Akko, Dor, Joppa, Gabala, Betrys i Sarepta.
Nazwa Fenicja jest greckiego pochodzenia. Pierwotnymi mieszkańcami tego obszaru byli Kananejczycy (hebr. Kenaaniy), czyli potomkowie Kanaana, syna Chama. Hebrajskie słowo Kenaaniy w rzeczywistości oznacza kupca lub handlarza, co jest szczególnie odpowiednie dla tych, którzy zamieszkiwali później Fenicję, ponieważ stali się oni największymi handlarzami morskimi, a ich flota dosłownie przemierzała glob.
Nie sposób przecenić znaczenie ludów fenickich w starożytności, zarówno pod względem ich osiągnięć morskich, kolonizacyjnych, jak i roli jaką odegrali w wewnętrznych sprawach innych wielkich narodów, jeszcze długo po tym, jak przypuszcza się że zniknęli ze sceny światowej .
Najstarsze wiarygodne informacje o Fenicji pochodzą od kananejskiego historyka Sanchaniathona. Poprzedzając nawet erę wielkiego greckiego poety Homera, dostarcza on nam bardzo istotnych i najbardziej pouczających faktów dotyczących pochodzenia Fenicjan.
Według Sanchaniathona lud z obszaru Morza Erytrejskiego / Czerwonego migrował do Galilei, a stamtąd na wybrzeże. Potwierdza to również grecki historyk Herodot.
Słowo 'erytraean' oznacza 'czerwony', fakt, którego nie wolno nam przeoczyć, gdy badamy kim faktycznie byli Fenicjanie.
Według większości starożytnych historyków, w tym Diodora Siculusa, Arystofanesa i Plutarcha, Morze Erytrejskie było w rzeczywistości nazwane Morzem Czerwonym, które otrzymało swoją nazwę nie ze względu na czerwony kolor, ale od Ezawa lub Edomu, syna Izaak, którego niektórzy potomkowie zamieszkiwali wschodni półwysep Synaj, docierając też do niektórych obszarów Arabii.
Zwróćmy uwagę na biblijny fragment który o tym wspomina. 1 Księga Królewska 9:26.
„I król Salomon stworzył flotę okrętów w Eziongeber, który jest obok Eloth, na brzegu Morza Czerwonego, w ziemi EDOM” (1 Krl 9:26).
Tyr, największe ze starożytnych fenickich miast-państw, o którym jest wiele wzmianek w Piśmie Świętym, został według Sanchaniathona skolonizowany przez króla Erytrasa, co dosłownie oznacza króla Czerwonego!
Żydowski uczony rabin Raszi stwierdza w swoim komentarzu do Księgi Rodzaju 25:23, że sam Ezaw był faktycznym założycielem Tyru i ta teza wydaje się całkowicie słuszna!
Nawet nazwa Tyr wywodzi się z hebrajskiego słowa tsur, które oznacza skałę. Istnieje interesująca gra słów w proroctwie przeciwko Tyrowi w Ezechiela 26:4, który mówi:
„I zniszczą mury Tyrusa i zburzą jego wieże; zeskrobę z niej także jej proch i uczynię ją jak wierzchołek SKAŁY”.
Prawie na pewno nie jest zwykłym zbiegiem okoliczności, że przez wieki, przed powstaniem królestwa Nabatejczyków, starożytne miasto Petra z różaną skałą było główną twierdzą Edomitów. Obszar ten słynie na całym świecie nie tylko ze wspaniałych wychodni skalnych i wspaniałych rzeźbionych kamiennych budowli, ale sama nazwa, podobnie jak Tyr, oznacza skałę!
Faktem jest, że Ezaw i Edomici byli bezpośrednio związani z Fenicjanami. Jeden z głównych bogów fenickiego panteonu nosił imię Ousoos, jednoznacznie utożsamiane z Ezawem. Słownik religii i etyki stwierdza:
„Nie ma wątpliwości, że ten Usous (Ousoos) w fenickim panteonie był biblijnym Ezawem” (t. XI, s. 179).
Nawet sam Tyr był kiedyś znany jako Ushu, bez wątpienia etymologicznie związany z imieniem Ezaw. Jak wspomniano wcześniej, to Grecy nazwali mieszkańców Lewantu Fenicjanami. Ale dlaczego taka nazwa? Być może nie powinno dziwić, że definicją słowa Fenicja jest kolor czerwony! Zatem zarówno Edom, jak i Fenicja mają to samo znaczenie!
Po raz kolejny Sanchaniathon informuje nas, że to bóg Usous (Ezaw) nauczył Fenicjan sztuki budowy statków i nawigacji, dwóch umiejętności, z których ostatecznie stali się sławni na całym świecie. Historycy na ogół utrzymują, że Fenicjanie byli pierwszą cywilizacją, która stworzyła pełny alfabet, i nic dziwnego, że temu samemu Usousowi przypisuje się również wynalezienie i przekazanie Fenicjanom pierwszego standardowego zbioru znaków pisma - Linear A, na którym opiera się większość zachodnich alfabetów .
Euzebiusz, słynny historyk wczesnego kościoła, opowiada fenicką legendę dotyczącą pochodzenia wielkiego miasta-państwa Tyru. Obejmuje ona braci bliźniaków, Samemroumosa, wytwórcę namiotów, oraz Ousoos, który zasłynął jako myśliwy. Dwaj bracia pokłócili się, a Ousoos został zmuszony do szukania szczęścia na morzu; znajdujemy w ten sposób Fenicjanie na morzach świata. Ta starożytna historia jest oczywiście opisem rywalizacji między Jakubem a Ezawem, a jednak stanowi znaczną część mitologii fenickiej.
Abyśmy nie zapomnieli, przypomnijmy sobie proszę że pierworodny syn Izaaka, Ezaw, ożenił się z kobietami z terenów Kananu, biorąc za żony córki potomków Heta, protoplasty potężnego Imperium Hetytow / Hurrytow.
Nie można postrzegać małżeństw Ezawa jako zwykły przypadek, te małżeństwa zostały starannie i specjalnie zaaranżowane przez Boga dla Ezawa, który oddając swoje pierworództwo pazernemu na majątek ojca Jakubowi, otrzymał korzystne więzi z Hetytami, aby zapewnić sobie i swemu potomstwu liczne posiadłości. Niektóre gałęzie Edomitów zakładały porty morskie w Akabie i innych miejscach nad Morzem Czerwonym i Zatoką Perską. Edomici posiedli wszystkie niezbędne umiejętności żeglarskie, dzięki czemu naród Edomitów, który wyemigrował do Fenicji, przybył już dobrze wykształcony w sposobach podróży oceanicznych i w handlu.
W mitologii greckiej, a także rzymskiej Uran był uważany za pierwszego z bogów. Jego potomkowie byli znani jako Tytani, a wśród nich był Kronus (Cronus), znany również jako Saturn, a wcześniej jako Tyfon. Kronus został również zidentyfikowany jako bóstwo kananejskie Baal-Zefon (nazwa nadana obszarowi w pobliżu Morza Czerwonego, gdzie Bóg rozdzielił wody na słynną przeprawę Izraelitów - Wyj. 14:2).
Egipcjanie kojarzyli Baal-Cefona z ich własnym bogiem Setem, który został wprowadzony do egipskiego panteonu przez Hyksosów, którzy w rzeczywistości byli potomkami Ezawa - Edomitami; starożytny egipski historyk Manetho odnosi się do Hyksosów jako do Arabów i Fenicjan – dwa obszary geograficzne powiązane z Edomitami.
Wygląda na to, że Set może korelować z patriarchą Abrahamem, którego potomkowie Ezawa - Hykosi, przekazali Egipcjanom podczas ich panowania nad tym imperium.
Ponadto Kronos (Saturn) następnie zdetronizował Urana i stał się głównym bóstwem. Według Sanchoniathana Kronos podróżował po całym świecie, zakładając kolonie. W niesamowitym stwierdzeniu historyk odnotowuje, że:
„Cronus złożył w ofierze swojego jedynego syna i obrzezał się, zmuszając swoich sojuszników do tego samego”.
Ta historia jest natychmiast rozpoznawalna jako oparta na życiu Abrahama i jego syna Izaaka. Kronos był w rzeczywistości samym Abrahamem, którego życie, podobnie jak wielu starożytnych postaci biblijnych, zostało wplecione w mit i legendę przez liczne późniejsze społeczeństwa na całym świecie.
I rzeczywiście, tak jak Kronos był wielkim kolonizatorem, tak Abraham wysłał dwunastu synów Izmaela, swego pierworodnego, na tereny na południe i wschód od Palestyny, a później jego sześciu synów z Ketury do kraju wschodniego, aby się tam osiedlili (Gen. 25:1-18).
Co ciekawe, raz deifikowany Kronos związał się z planetą Saturn, której świętym dniem była sobota, siódmy dzień tygodniowego cyklu, najbardziej odpowiedni dla patriarchy Abrahama, który był posłuszny wszystkim prawom Boga (Rdz 26:5). Ponadto słowo Saturn oznacza ukryty, co jest identyczne z terminem Zefon (jak w Baal-Cefon, wspomnianym wcześniej w związku z Kronosem, Tyfonem i Amalekickim / Egipskim bogiem Setem, które były identycznymi bytami).
Słynny fenicki bóg Baal był często przedstawiany jako bóstwo o dwóch rogach, a greckie imię Kronus (Kronus) pochodzi od hebrajskiego Keren, co oznacza róg! Rzeczywiście bardzo interesujące jest jak wszystkie te pozornie drobne fragmenty i fragmenciki starożytnej historii pasują do siebie, tworząc obraz który dociekliwy umysł nadal można odtworzyć tysiące lat później!
Jednym z wnuków Kronosa był słynny Zeus z mitologii greckiej (rzymski Jowisz). Według legendy Zeus został wysłany na Kretę, a stamtąd wraz z częścią jego potomstwa udał się do Troi, a następnie wędrował po całej Grecji. Mówi się, że jego potomkami byli słynni Spartanie i Trojanie ze starożytnej Grecji.
Rzeczywiście, w czasach Mesjasza mocno wierzono, a nawet odnotowano w I Księdze Machabejskiej 12 i w Historii Starożytności Żydów Józefa Flawiusza, że Spartanie na kontynencie greckim byli bezpośrednio spokrewnieni z Abrahamem.
To, że ta historia powinna zainteresować nas, wierzących, nie jest aż tak zaskakujące, gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że Kreta i wyspy Morza Egejskiego były w starożytności zasiedlane przez ludy semickie z Fenicji, i z regionów w których Ezaw i duża część jego potomków osiedliła się!
Taka informacja nie powinna nas szokować ani powodować, że wątpimy w jej prawdziwość, ponieważ zostało przepowiedziane przez Boga, że wielcy królowie ziemi wyjdą z lędźwi Abrahama. W Księdze Rodzaju 17 czytamy:
„Co do mnie (Boga), oto moje przymierze jest z tobą, a ty (Abrahamie) będziesz ojcem wielu narodów… I uczynię cię niezmiernie płodnym, i uczynię z ciebie narody, a KRÓLÓW wyjdźcie z was” (Rdz 17:4, 6).
Istnieje też połączenie postaci historycznej Ezawa z postacią mitologiczną Herkulesa. Z czasem dowiadujemy się, że wielu, jeśli nie większość bogów i bogiń, bohaterów i bohaterek starożytnej mitologii babilońskiej, egipskiej, asyryjskiej, greckiej, rzymskiej i nordyckiej, pierwotnie opierało się na mężczyznach, kobietach i wydarzeniach zapisanych w Pismach Hebrajskich.
Greckie imię Herkulesa to Herakles, co w rzeczywistości oznacza chwalebny dar Hery, czyli syna uwielbionego przodka (Hera).
Faktem jest, że Ezaw posiadał wartości Mesjasza i postępował zgodnie z niemi.
Jego przeznaczeniem, jako Syna Pierworodnego Izaaka, było spełnienie wielkich obietnic danych jego dziadkowi Abrahamowi, i chociaż Ezaw oddał pazernemu na majątek bratu prawo do majątku Izaaka to zachował on Boże Błogosławieństwo, i poświęcił swoje życie na dzielenie się nim z tymi którzy o nie zabiegali.
CDN