Antiochia

Miasta, krainy, rzeki wspomniane w Biblii: Jerozolima, Syjon, Izrael, Jordan

Moderatorzy: kansyheniek, Bobo, booris, Junior Admin, Moderatorzy

ODPOWIEDZ
wit

Antiochia

Post autor: wit »

Miasto (obecnie Antakya) leżące na granicy turecko-syryjskiej. Założył je jeden z wodzów Aleksandra Wielkiego ku czci swego ojca. Antiochia nad rzeką Orontes miała własny port morski. W czasach rzymskich stała się stolicą prowincji Syrii i trzecim co do wielkości miastem cesarstwa. Istniało w niej wielkie skupisko Żydów.
Po śmierci Szczepana, pierwszego męczennika wspomnianego w Dziejach Apostolskich, prześladowani chrześcijanie uciekli z Jerozolimy do oddalonej o ponad 480 km Antiochii. Miasto stało się z czasem drugim najważniejszym ośrodkiem Kościoła chrześcijańskiego. W Antiochii nawróciło się wielu Żydów i pogan. Apsotołowie Paweł i Barnaba spędzili wśród nich więcej niż rok, nim wyruszyli w podróże misyjne. Miasto było główną siedzibą Pawła przez resztę życia.
W roku 526 starożytne miasto zniszczyło trzęsienie ziemi.

Mariusz

Post autor: Mariusz »

" A najpierw w Antiochyi uczniowie nazwani są Chrześcijanami" Dz 11,26 BG No comment :wink:

Awatar użytkownika
Marius Bienius
Posty: 1088
Rejestracja: 09 wrz 2012, 19:47
Lokalizacja: Bielsko-Biała
Kontakt:

Post autor: Marius Bienius »

Może trochę chaotycznie napisane ale była to kiedyś moja pierwsza próba zmierzenia się z tematem Antiochii Syryjskiej. Za chaos przepraszam i mimo to zapraszam do zapoznania się z tekstem :-)


Antiochia Syryjska jest bez wątpienia jednym z ważniejszych miast w dziejach chrześcijaństwa. To w tym mieście, według Dziejów Apostolskich (11,26), wyznawców Jezusa po raz pierwszy nazwano chrześcijanami a dosłownie chrystianami (z gr. christianoi), analogicznie do określeń stronnictw politycznych i nazw zwolenników, takich jak cezarianie, herodianie, pompejanie. Istniał tutaj najważniejszy po Jerozolimskim Kościele-Matce Kościół złożony z poganochrześcijan i judeochrześcijan a dla Pawła z Tarsu Antiochia była bazą wyjściową w pracy misyjnej. Ekonomicznie miasto było ważnym ośrodkiem handlowym leżącym na szlakach do Damaszku, Palestyny i Egiptu, a także punktem wyjścia w kierunku Mezopotamii, Persji i Osroene. Przez Bramę Syryjską odchodził główny trakt w stronę Azji Mniejszej.

Historia Antiochii, to historia pełna konfliktów i podbojów. Miasto zostało założone około 300 r. p.n.e. nad rzeką Orontes u podnóża Góry Silpius (Habib el-Nadżar) . Seleukos I Nikator, uznany oficer armii Aleksandra Macedońskiego wybudował je, jako stolicę państwa Seleucydów i nazwał na cześć swego ojca Antiocha. Ogromne imperium Seleucydów rozciągało się od Azji Mniejszej aż po Indie, jednak targane wewnętrznymi konfliktami stopniowo zmniejszało swoje terytorium.
W 83 r. p.n.e. w wyniku walk dynastycznych o tron Syrii, Syryjczycy poprosili Tigranesa II, króla Armenii, o obronę i przejęcie władzy oferując mu koronę, czym władca podporządkował sobie Syrię, a namiestnikiem Antiochii został wówczas Magadates.
W 66 r. p.n.e. w wyniku porażki poniesionej w wojnie z Rzymem Tigranes II wycofał się z Syrii, a w 64 r. p.n.e. Antiochia została zdobyta przez rzymskiego dowódcę i polityka Pompejusza, stając się stolicą rzymskiej prowincji Syrii.
Miasto zostało rozbudowane i wzbogacone o forum, amfiteatr, bibliotekę, łaźnię i akwedukty, a brzegi Orontesu połączono pięcioma mostami. Antiochia stała się największą metropolią Syrii i trzecim co do wielkości miastem Imperium Rzymskiego. Każda z jego czterech dzielnic (jedna położona na rzecznej wyspie) była otoczona własnym murem, a dodatkowo osobny mur obejmował całe miasto. Starożytny geograf i historyk Strabon nazywał je Tetrapolis.

W I w. n.e. prócz chrześcijaństwa istniały i mieszały się w Antiochii różne religie pogańskie. Sprawowano nadal stare kulty syryjskie, m.in. święto Mai, kult Adonisa i Izydy, a grecką boginię Tyche czczono jako boską opiekunkę miasta. Dominował język grecki, w szczególności wśród ludzi uczonych, zaś lud z przyległych wiosek posługiwał się językiem syryjskim. Miasto zamieszkiwało około pół miliona mieszkańców, z czego 45–60 tys. stanowiła ludność żydowska. Żydzi Antiocheńscy byli ludźmi bardzo otwartymi. Józef Flawiusz pisze o nich w Wojnie Żydowskiej: „Zawsze zapraszali wielu Greków do udziału w swych nabożeństwach i w ten sposób przyłączali ich niejako do siebie” (Flawiusz, Wojna Żydowska, 7, 43). W czasie prześladowań hellenistów w Jerozolimie wielu z nich uciekło, jak zaświadczają Dzieje Apostolskie, do Fenicji, na Cypr i właśnie do Antiochii (Dz 11, 19) i to tutaj chrześcijanie helleńscy głosili Grekom Dobrą Nowinę o Panu Jezusie (Dz 11, 20n). Swobodne przyjmowanie pogan do Kościoła Antiocheńskiego dotarło „do uszu Kościoła w Jerozolimie”. Stamtąd wysłano do Antiochii Barnabę, który wprowadził do Kościoła Pawła z Tarsu. Praktykowano tu wspólne posiłki judeochrześcijan z poganochrześcijanami, co stało się powodem konfliktu pomiędzy Pawłem a przybyłym do Antiochii Piotrem (ów spór nazwano później konfliktem antiocheńskim (Ga 2,11-14). Według tradycji, pierwsi chrześcijanie gromadzili się na peryferiach miasta w grocie (Sen Piyer Kilisesi), w której przebywali Paweł, Barnaba, Łukasz i być może Piotr. Za czasów cesarstwa Bizantyjskiego postawiono tu kaplicę, a w czasie pierwszej krucjaty krzyżowcy zbudowali Kościółek.

W 256 r. n.e. Antiochię najechał i zdobył Szapur I, wielki władca Persji, wkrótce jednak miasto zostało odbite przez prowadzącego prorzymską politykę Odenatusa, króla Palmyry. Pod koniec III wieku, gdy Imperium Romanum rozpadło się na cesarstwo zachodniorzymskie i cesarstwo bizantyjskie, Antiochia znalazła się pod panowaniem Bizancjum. Prócz rujnujących w skutkach działań wojennych miasto i jego port w Seleucia Pieria zostały poważnie uszkodzone przez trzęsienia ziemi w 526 i 528 r. Po drugim trzęsieniu bizantyjski cesarz Justynian I Wielki przemianował nazwę na Theopolis (Miasto Boga) i przywrócił sporą część budynków do użyteczności, jednak w 540 roku pod wodzą Chosroesa I Anoszirwana Persowie ponownie najechali i zburzyli Antiochię, w której zginęło wtedy ok. 300 tysięcy ludzi. Justynian I poprosił Chosroesa o pokój ofiarowując mu znaczną kwotę pieniędzy i odbudował miasto, jednak było ono już mniejsze niż przedtem. Za panowania Chosroesa II, w 611 r. Miasto Boga po raz kolejny ugięło się Persji, jednak bizantyjski władca Herakliusz odbił Antiochię i zadał cios Persom, pokonując ostatecznie Chosroesa II, który nie zgadzał się na pokój.

Z nastaniem Islamu rozpoczęły się również arabskie podboje. Arabowie dysponowali wielbłądami, które w przeciwieństwie do armii konnych, mogły pokonywać trudne tereny pustynne, co na dłuższą metę okazało się bardzo skuteczne. Bizancjum osłabione działaniami wojennymi nie było w stanie obronić się przed najazdem arabskiej armii, która w 636 r. zajęła Syrię. Wybitny bizantyjski władca Nicefor II Fokas odbił Antiochię w 969 r., jednak nowe zagrożenie pojawiło się ze strony Turków Seldżuckich, których najazdy zagroziły całemu Wschodniemu chrześcijaństwu.
W 1084 r. miasto zajął wywodzący się od Seldżuków sułtan Sulajman Ibn Kutulmisz. Turcy niedługo zajmowali Antiochię, gdyż wkrótce nastał czas krzyżowców.

21 października 1097 r. rozpoczęło się oblężenie Antiochii przez rycerstwo pierwszej wyprawy krzyżowej (była to tzw. druga fala krucjaty). W odpowiedzi na wezwanie Jaghi Sijana, namiestnika miasta, 3 czerwca 1098 r. z pomocą przybyła około 40–tysięczna armia Turków Seldżuków, jednak Antiochia była już niemal w całości zdobyta; broniła się jeszcze cytadela. Pod dowództwem Kurbughi rozpoczęło się oblężenie, a 28 czerwca krzyżowcy wyszli z miasta i starli się z wojskami tureckimi zmuszając ich do odwrotu. Poddała się także cytadela, a Antiochia ostatecznie została przekazana Boemundowi z Tarentu, jednemu z przywódców krucjaty, który w efekcie utworzył Księstwo Antiochii. Za sprawą regenta Tankreda z Hauteville Księstwo powiększone zostało o Tars i Latakię, podbite miasta należące do Bizancjum.
Po roku 1260 Antiochii zaczęli zagrażać Mamelukowie. Częste wojny osłabiły armie i w efekcie tego w 1268 r. miasto zdobył i złupił Bajbars, sułtan z dynastii Mameluków, doprowadzając tym samym do upadku 170-letniego Księstwa Antiochii.

W wieku XVI Antiochia została włączona do Imperium Ottomańskiego, a dziś znajduje się w południowo-wschodniej Turcji, jednak ze starożytnego miasta nie ostało się zbyt wiele.

Ze starożytnej Antiochii wywodzi się m.in. Ignacy, biskup i jeden z Ojców Kościoła, który w wieku 80 lat poniósł śmierć męczeńską. W IV wieku zawiązała się szkoła antiocheńska, którą była grupa osób zajmujących się teologią i egzegezą biblijną. Odrzucali oni alegoryczne odczytywanie Biblii i poszukiwali sensu historycznego. Do głównych przedstawicieli „szkoły antiocheńskiej” należeli m.in. Diodor z Tarsu, Teodoret z Cyru, Jan Chryzostom, Teodor z Mopsuestii, Polichromiusz, Nestoriusz, Euzebiusz z Nikoedii, Teognis z Nicei.
"Zobaczyć świat w ziarnku piasku, niebiosa w jednym kwiecie z lasu,
W ściśniętej dłoni zamknąć bezmiar, w godzinie nieskończoność czasu"

nike
Posty: 11544
Rejestracja: 05 sie 2006, 23:59

Post autor: nike »

Marius Bienius, Dzieki, uwielbiam Starożytną Historię, na facebooku powiedziałabym LUBIĘ TO :-D

Awatar użytkownika
Marius Bienius
Posty: 1088
Rejestracja: 09 wrz 2012, 19:47
Lokalizacja: Bielsko-Biała
Kontakt:

Post autor: Marius Bienius »

Dzięki :-)
"Zobaczyć świat w ziarnku piasku, niebiosa w jednym kwiecie z lasu,
W ściśniętej dłoni zamknąć bezmiar, w godzinie nieskończoność czasu"

Awatar użytkownika
Eutychus
Posty: 1924
Rejestracja: 21 maja 2009, 17:54
Lokalizacja: Górny Śląsk

Post autor: Eutychus »

Tym razem je się podepnę pod Nike - Dzięki Marius Bienius. :-D
[you] Kim byś się okazał, Gdyby ON, Który Jest Najwyższym Sędzią, Sądził tak ciebie, jak ty sądzisz? (W.Sz.)
[you] Czy śmiertelnik może być sprawiedliwszy niż Bóg, a człowiek czystszy niż jego Stwórca? (Hi 4:17)

wiesia
Posty: 1896
Rejestracja: 01 sty 2009, 11:57

Post autor: wiesia »

:ello: :skok: No i jeszcze ja.

Wiesław
Posty: 243
Rejestracja: 15 kwie 2013, 18:05
Lokalizacja: Dolny Śląsk

Post autor: Wiesław »

nike pisze:Marius Bienius, Dzieki, uwielbiam Starożytną Historię, na facebooku powiedziałabym LUBIĘ TO :-D

[/b]Naprawdę lubisz historię starożytną? to coś Ci jeszcze dorzucę:ANTIOCHIA
1. Miasto w Syrii założone przez Seleukosa I (Nikatora) krótko po tym, jak w r. 301 p.n.e. razem z Kasandrem i Lizymachem odniósł decydujące zwycięstwo w bitwie pod Ipsos we Frygii w Azji Mniejszej. Seleukos wybrał miejsce o strategicznym położeniu i nazwał miasto od imienia swego ojca, Antiocha. Założył je na pd. brzegu żeglownej rzeki Orontes, przy zakręcie, w odległości ok. 32 km od Morza Śródziemnego. Miasto to leży dziś w Turcji i nosi nazwę Antakya. Znajdowało się w takim miejscu, że łatwo można było kontrolować z niego cały handel w pn.-zach. Syrii oraz przewóz towarów między Eufratem a Morzem Śródziemnym. Szybko stało się kosmopolitycznym ośrodkiem handlu, a wytwarzane w nim przedmioty zbytku przysparzały mu bogactw i dostatku. Seleukos założył też na wybrzeżu port dla Antiochii i nazwał go od swego imienia Seleucją. Zanim zamordowano go w r. 281 p.n.e., przeniósł swą stolicę z Babilonu właśnie do Antiochii w Syrii, skąd dynastia Seleucydów panowała do r. 64 p.n.e., gdy rzymski wódz Pompejusz Wielki podbił Syrię i uczynił ją rzymską prowincją. Antiochia nie tylko została stolicą tej prowincji, ale była też trzecim co do wielkości miastem w całym imperium, po Rzymie i Aleksandrii.
Miasto wytyczono według planu Aleksandrii, z szerokimi, przecinającymi się ulicami, wzdłuż których stały kolumny, co przydawało piękna i świetności okolicznym budynkom. Nazywano je „Królową Wschodu”, „Piękną Antiochią” lub „trzecią metropolią imperium rzymskiego”, a ulice w mieście posiadały oświetlenie, co w owych czasach było czymś niezwykłym. Pomimo powierzchownego wrażenia piękna i zamożności miało jednak opinię zepsutego pod względem moralnym z powodu plugawych praktyk i orgiastycznych rytuałów religijnych. Juwenalis powiedział, że ‛Orontes wpływał do Tybru, zalewając Rzym wschodnimi przesądami i niemoralnością’ (Juvenal and Persius, „Satire III”, 62-65).
Wzmianki biblijne i późniejsza historia. Józef Flawiusz donosi, że Seleucydzi zachęcali Żydów do osiedlania się w Antiochii, przyznając im pełne prawa obywatelskie, i w ten sposób pojawiła się tam spora społeczność żydowska. Pierwsza wzmianka o Antiochii w Biblii ma związek z Nikolausem, który pochodził z tego miasta i był nawróconym na judaizm prozelitą, a później został chrześcijaninem (Dz 6:5). Gdy po śmierci Szczepana rozpętały się prześladowania, uczniowie rozproszyli się i niektórzy z nich dotarli aż do Antiochii, gdzie rozpoczęli chrześcijańską działalność (Dz 11:19, 20). Kiedy zbór w Jerozolimie dowiedział się, że wielu ludzi mówiących po grecku zaczyna wierzyć, posłano do Antiochii Barnabasa, a ten, widząc tam żywe zainteresowanie, sprowadził z Tarsu Pawła (Dz 11:21-26). Mieszkali tam przez rok i nauczali ludzi, a Paweł właśnie z Antiochii wyruszał później w swe podróże misjonarskie. To w Antiochii dzięki Boskiej opatrzności po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami (Dz 11:26). Około 46 r. n.e. miejscowy zbór okazał szczodrość i przesłał przez Pawła i Barnabasa doraźną pomoc na ręce ciała kierowniczego w Jerozolimie (Dz 11:29). Zdarzyło się to za panowania Klaudiusza w czasie wielkiego głodu, który przepowiedział prorok Agabus (Dz 11:27, 28). Gdy Paweł i Barnabas wrócili do Antiochii, duch święty kazał oddzielić ich do specjalnego dzieła i ok. 47-48 r. n.e. wyruszyli w pierwszą podróż misjonarską. Kiedy ok. 49 r. przed rozpoczęciem swej drugiej podróży Paweł znów przebywał w Antiochii, wyłoniła się kwestia obrzezania pogan; później Paweł z Barnabasem przekazali tamtejszemu zborowi postanowienie wydane przez ciało kierownicze w Jerozolimie (Dz 15:13-35). Druga podróż misjonarska, którą Paweł odbył w latach 49-52, także rozpoczęła się i zakończyła w Antiochii; tam też Paweł zganił Piotra za to, że inaczej traktował Żydów, a inaczej pogan (Gal 2:11, 12).
2. Antiochię w Pizydii założył również Seleukos I (Nikator) i nazwał ją na cześć swego ojca, Antiocha. Ruiny tego miasta znajdują się niedaleko Yalvaç w dzisiejszej Turcji (ILUSTRACJA, t. 2, s. 748). Usytuowane było na granicy Frygii i Pizydii, więc w różnych okresach należało do jednej lub drugiej prowincji. Dlatego grecki geograf Strabon określa Antiochię jako miasto we Frygii blisko Pizydii (Geografika, 12, VIII, 13, 14), chociaż jak zauważono w dziele Funk and Wagnalls New Standard Bible Dictionary (1936, s. 51), „większość pisarzy nazywa ją Pizydyjską”, podobnie jak Łukasz. W ten sposób odróżniano ją od Antiochii w Syrii (zob. PIZYDIA). Antiochia w Pizydii leżała na szlaku handlowym łączącym Cylicję z Efezem; mieszkali w niej ludzie z różnych narodów, m.in. sporo Żydów, którzy wybudowali tam synagogę. Było to zhellenizowane miasto, w którym mówiono po grecku. Paweł z Barnabasem dwukrotnie odwiedzili je podczas pierwszej podróży misjonarskiej w latach 47-48; głosili w tamtejszej synagodze, a sporo ludzi okazało zainteresowanie (Dz 13:14; 14:19-23). Niektórzy Żydzi zazdrościli jednak, że słuchają ich tłumy, i dlatego podburzyli wpływowych mężczyzn i niewiasty do wyrzucenia Pawła i Barnabasa z miasta (Dz 13:45, 50; 2Tm 3:11).

Awatar użytkownika
Dezerter
Posty: 3631
Rejestracja: 16 sie 2009, 22:50
Lokalizacja: Inowrocław
Kontakt:

Post autor: Dezerter »

To ja nieco dodam o późniejszym rozwoju chrześciajństwa
Około roku 50 miasto było punktem wyjścia dla podróży misyjnych świętego Pawła Apostoła. Jednym z pierwszych biskupów był Ignacy Antiocheński (I/II w.).

Chrystianizacja Antiochii nabrała tempa szczególnie w III w. – tak że pod koniec tego stulecia chrześcijanie stanowili w mieście grupę równie dużą co wyznawcy innych religii. Miasto stało się jednym z ważniejszych ośrodków greckiego chrześcijaństwa. Być może używano także języka syryjskiego. Jednak zasadniczo syryjskie chrześcijaństwo rozwinęło się w sąsiedniej Edessie, dokąd wiara została zaniesiona prawdopodobnie właśnie z Antiochii – według tradycji sukcesja apostolska biskupów Edessy sięga do Serapiona, biskupa Antiochii (190-203)[4].

Słynne były kościoły Antiochii – szczególnie bazylika powstała, jeszcze w czasach apostolskich, z pogańskiej świątyni Fortuny (Tychaeion) oraz zdobiona niesłychanie bogato bazylika cesarza Konstantyna.

Szkoła antiocheńska


W III w. Antiochia ofiarowała rozwijającej się teologii chrześcijańskiej zaplecze intelektualne i kulturowe porównywalne do tego, jakim była stolica Egiptu Aleksandria. Antiochia kultywowała bardziej tradycję filozoficzną Arystotelesa, dominujący wpływ miał również judaizm rabiniczny. Aleksandria zaś była bardziej zwrócona ku platonizmowi oraz judaizmowi hellenistycznemu. Ta różnica mocno zaznaczyła się w sposobie uprawiania teologii w obydwu ośrodkach. Antiocheńska tradycja teologiczna, nazwana w historii teologii szkołą antiocheńską, nie była związana z jedną instytucją, ukształtowały ją poglądy poszczególnych teologów i grup ich uczniów. Początki są wiązane z Lucjanem (zm. 312 r.). Nie jest pewne czy był on pod wpływem nieco starszego od niego Pawła z Samosaty. Ten ostatni poprzez zbytnie kładzenie nacisku na ludzką naturę Chrystusa naraził się na oskarżenie o odmawianie Mu godności Synostwa Bożego i propagowanie tzw. dynamicznego Monarchianizmu[5], czyli doktryny, która twierdziła, że Jezus otrzymał moc Bożą /(gr.) dynamis/ w czasie chrztu w Jordanie. Zupełnie odmienną postawę miał Eustacjusz, który bardzo ostro krytykował Arianizm. Kolejną, odmienną światopoglądowo postacią, był Diodor z Tarsu. Jego uczniami byli Jan Chryzostom i Teodor z Mopsuestii. Tego ostatniego zaś uczniem był Nestoriusz, późniejszy patriarcha Konstantynopola w latach 428-431, autor potępionej przez Sobór efeski (431) doktryny o rozdzieleniu dwóch natur w Chrystusie. Pod wpływem tradycji antiocheńskiej był także obrońca Nestoriusza, Teodoret z Cyru.

Po Soborze nicejskim

W miarę rozwoju hierarchii kościelnej biskupi Antiochii szybko stali się metropolitami, a następnie patriarchami, rządzącymi kościołem całej Azji Mniejszej. W Soborze nicejskim I (325 r.) uczestniczyło dwudziestu dwóch biskupów z patriarchatu antiocheńskiego.

Mimo tego iż miasto stało się jednym z centrów Chrześcijaństwa starożytnego, jeszcze w połowie IV w., jak wskazują pisma Libaniusza, Antiochia była także jednym z centrum pogańskiej opozycji wobec chrześcijaństwa[6][7]. Są świadectwa, że pogaństwo, wraz z kultem trwało jeszcze w VI wieku[4].

Z Antiochii pochodził i w niej przez szereg lat działał Jan Chryzostom (ur. 347). Zachowały się jego mowy do ludu antiocheńskiego[8]. W jego kazaniach często przejawia się motyw niekorzystnego wpływu moralności pogańskiej na wiernych Antiochii. Zwracał uwagę na wyścigi konne, widowiska cyrkowe i teatralne. Tym ostatnim za jego czasów bardzo daleko było do teatru Sofoklesa. Aktorzy często odgrywali prowokujące sceny miłosne, dlatego Jan określał je jako prawdziwą szkołę nierządu[9]

Do IV wieku w mieście dochodziło do sporów chrześcijańsko-żydowskich, przeradzających się nawet w zamieszki.
tyle za wiki http://pl.wikipedia.org/wiki/Antiochia_%28Turcja%29

Pierwszym "biskupem" Antiochii był apostoł Piotr i trzeba przyznać, że jego pobytu w Antiochii nikt poważny nie kwestionuje, po nim przywództwo Kościoła regionalnego objęli
Ewodiusz
Ewodiusz - żyjący w I wieku pierwszy biskup Antiochii (ok. 53-68), zaliczany do grona Siedemdziesięciu dwóch uczniów Jezusa Chrystusa[1][2], święty Kościoła katolickiego, ormiańskiego i syryjskiego[3].

Następca św. Piotra Apostoła przywodził lokalnej społeczności chrześcijańskiej[2]. Sakrę według Euzebiusza z Cezarei objął w trzy lata po wyjeździe apostoła z Antiochii[2]. Nie ma informacji o tym kiedy jego następcą został Ignacy Antiocheński, a także brak dowodów na jego męczeńską śmierć, czy pozostawienie pism[2].
Po nim biskupem męczennikiem został Ignacy z Antiochii:
Ignacy Antiocheński, zwany Teoforem z gr. Θεοφορος, cs. Swiaszczennomuczenik Ignatij Bogonosiec, jepiskop Antiochijskij[a] (ur. ok. 30, zm. 20 grudnia ok. 107 w Rzymie) – biskup Antiochii, męczennik chrześcijański i święty Kościoła katolickiego oraz prawosławnego, jeden z pierwszych ojców Kościoła, wymieniany w Modlitwie Eucharystycznej Kanonu rzymskiego. Jako pierwszy wprowadził w cerkwi śpiew antyfonalny[1].

Życie

(...)
Ignacy pełnił jako trzeci z kolei (po św. Piotrze Apostole i św. Ewodiuszu) funkcję biskupa Antiochii, prawdopodobnie w latach 70-107.

Około roku 107 podczas panowania cesarza Trajana jako głowa chrześcijan syryjskich 80-letni Ignacy został skazany na śmierć przez namiestnika Syrii. Wysłano go do Rzymu, aby tam rzucić na pożarcie dzikim zwierzętom na igrzyskach. Podczas tej podróży zatrzymano się w Smyrnie, gdzie powitał go z liczną delegacją św. Polikarp. Tam, czekając na okręt Ignacy napisał cztery listy do gmin chrześcijańskich: w Efezie, Magnezji, w Tralles i w Rzymie. Podczas kolejnej przerwy w podróży, w Troadzie, Ignacy napisał listy do Filadelfii, Smyrny i do św. Polikarpa.

Listy przekazują informację o jego życiu i stanowią świadectwo wiary pierwotnego kościoła. Dla chrześcijan Ignacy był przykładem radykalnego naśladowcy cierpień Chrystusa. Naśladowanie Chrystusa aż do oddania własnego życia stało się wręcz ideałem i wzorem świętości i chrześcijańskiego męstwa. Szczególnie list do chrześcijan w Rzymie daje dobitne świadectwo tęsknoty Ignacego za cierpieniem, za męczeństwem. Naśladując Chrystusa chciał Ignacy cierpieć i żyć aż do poniesienia najboleśniejszych konsekwencji swojej wiary. Dlatego też z największą tęsknotą myślał on o męczeńskiej śmierci. W swoich cierpieniach i drodze do męczeństwa widział on wyraz wybraństwa oraz łaski Boga (List Ignacego do Magnezjan 1,2; List Ignacego do Rzymian. II,2). Tylko wówczas, gdy umrze z Chrystusem, może być uważany za prawdziwego Jego ucznia (...do Rzymian IV,2; V,3).

Zmarł śmiercią męczennika 20 grudnia. Jego ciało przewieziono z Rzymu do Antiochii i pochowano na cmentarzu kościelnym za bramą Dafnicką (Dafne - dziś Harbiye w Turcji). Ciało męczennika po jakiś czasie z powrotem przeniesiono do Rzymu i złożono w kościele św. Klemensa obok ciała papieża[2].
oba życiorysy za wiki
Antiochia (po upadku Jerozolimy) była jednym z trzech najważniejszych miast chrześcijaństwa starożytnego Patriarchatem
Nie czyńcie tak jak ci przeciw którym występujecie
http://zchrystusem.pl/

ODPOWIEDZ

Wróć do „Miejsca”