Forum biblijne

[Trawa]

Co o tym sądzicie czy wszystkich świętych to Lemuriada?:

Cytat:

Cytat: Lemuralia (Lemuria) – święto obchodzone 9, 11 i 13 maja w starożytnym Rzymie ku czci Lemurów, złych duchów zmarłych.W ostatnim dniu Lemuraliów, 13 maja w 609 albo w 610 roku - dzień ten odnotowano skrupulatniej, niż rok - papież Bonifacy IV poświęcił pogańską świątynię - Panteon w Rzymie - Najświętszej Marii Panny od Męczenników i odtąd święto tego poświęcenia Sanctae Mariae ad Martyres (Najświętszej Marii Panny od Męczenników), było obchodzone w Rzymie. Według historyków ten starożytny zwyczaj został schrystianizowany na Święto Wszystkich Świętych. Ustanowiono go pierwotnie w Rzymie 13 maja, chcąc w ten sposób zmienić pogański charakter tego święta, jakie obchodzono właśnie w tym mieście. W ósmym wieku, gdy obchody Lemuraliów coraz bardziej bladły, dzień Wszystkich Świętych przeniesiono na dzień 1 listopada, który pokrywa się z podobnym przebłaganiem duchów podczas dnia Samhain. http://pl.wikipedia.org/wiki/Lemuralia

Lemuriada cd:

Cytat:

Cytat: Święto wszystkich zmarłych męczenników w Rzymie zostało oficjalnie ustanowiono w 609 lub 610 roku przez papieża Bonifacego IV (608-615). Odbyło się to przy okazji konsekracji Panteonu, który został poświęcony w kościół Matki Bożej Męczenników. Bizantyjski cesarz Fokas przekazał dawny pogański przybytek katolikom. Przy czym ustanowione przez Bonifacego IV święto przypadało nie 1 listopada, a 13 maja. Ten dzień w oczywisty sposób kojarzył się w Rzymie ze świętem duchów. Tego dnia przypadały jedne z najstarszych rzymskich świąt, czyli lemuria. Były one jednym z kilku, podczas których wspominano zmarłych w Rzymie (obok Parentalia, Feralia, Caristia). Według Owidiusza ustanowiono je zanim powstały Feralia. Praktycznie wszystko, co wiemy o tym święcie zawdzięczamy temu autorowi. Lemuria byłym świętem zarówno publicznym jak prywatnym. Niestety nie wiemy, na czym polegał kult publiczny, gdyż Owidiusz go nie opisał. Ułożył on jedynie kilkanaście wersów dotyczących prywatnego obchodzenia tych świąt. Wymienione przez niego ryty miały charakter atropaiczny i ich rola polegała na odpędzeniu złych duchów. Były to cienie ludzi, którzy zginęli gwałtowną śmiercią (umbras vagantes), nazywane albo Larvae, lub Lemures. Według św. Augustyna traktuje on Larvae i Lemures jako synonimy, ale mogło to wynikać z jego ignorancji. Starsi autorzy przedstawiali Larvae jako blade potwory o ściągniętej twarzy, lub szkielety lub groteskowe marionetki. Zarówno Lemures jak Larvae były groźnymi nocnymi duchami, które polowały na ludzi. Nazywano je powracającymi. Część badaczy doszukuje się w Larvae i Lemures pierwowzorów średniowiecznych i nowożytnych wampirów. Kiedy odkryto Madagaskar, to łacińska nazwa złowrogich duchów posłużyła dla nazwania występujących tam rodziny małpiatek. Aby odegnać rzymskie Lemures to ojciec rodziny, pan domu (pater familias) o północy czynili znak kciukiem i środkowym palcem, myje potem ręce w źródlanej wodzie, odwraca się i rzuca czarny bób, mówiąc dziewięć razy, że wykupuje siebie i bliskich, przed Lemures. W przeciwnym wypadku złe duchy mogłyby zaatakować jego rodzinę. Tak więc tworząc nowe święto dotyczące zmarłych męczenników papież ustanowił je w dniu odpędzania złych duchów. Być może zawdzięczamy więc nasze święta zmarłych strachowi Rzymian przed duchami zmarłych, które przyczyniły się do stworzenia legend o wampirach. Dzień zmarłych męczenników 13 maja świętowany był ponad wiek. W 731 roku Grzegorz III przeniósł je na 1 listopada. Powód był bardzo prozaiczny. Na święto przybywało do Rzymu sporo pielgrzymów i na przednówku był problem z ich wykarmieniem. W 835 roku Grzegorz IV na prośbę (czyli rozkaz) cesarza Ludwika Pobożnego rozszerzył święto męczenników w Rzymie na wszystkich świętych i cały świat chrześcijański. Dzień zaduszny obchodzony dziś 2 listopada ma młodszą genezę. Związany był on Odilonem opatem Cluny (zm. 1048) i rozpowszechnił się po świecie chrześcijańskim dzięki mnichom. Na jego obchodzenie nałożyły się dawne lokalne pogańskie obyczaje dotyczące zmarłych i ich powrotów na ziemie. Tak zwyczaj palenia świec zmarłym 2 listopada nie jest powszechny w chrześcijaństwie a dotyczy terenów, w których w czasach przedchrześcijańskich palono ogniska, które miały pomóc odegnać złe duchy (ziemie germańskie i słowiańskie). źródło

Czy wszystkich świętych to Dziady?:

Cytat:

Cytat: Z tym przekonaniem związany był, obecnie zupełnie zapomniany w Polsce, a dawniej powszechny zwyczaj urządzania uczt cmentarnych na grobach zmarłych, podczas których żyjący ucztowali, a jedzeniem dzielili się z duszami. Zostawiali na mogiłach niewielkie ilości miodu, kaszy, chleba, maku, aby dusze miały się czym posilić. Wśród Łemków była to także kutia, współcześnie kojarzona z wigilią Bożego Narodzenia. "Obrzęd Dziadów nie polegał tylko na wspominaniu zmarłych czy modlitwach za nich, ale było to obcowanie żywych z umarłymi" - podkreśliła Dudek-Młynarska. Jak dodała Dziadami nazywano tylko dusze przodków zmarłych śmiercią naturalną. Obawiano się natomiast zmarłych śmiercią gwałtowną: zamordowanych, samobójców, ofiar wypadków. Wierzono bowiem, że dusze te nie zaznały spokoju wiecznego, że błąkają się po ziemi jako demony, nie mogąc zaznać spokoju i zagrażając żywym. Podobnym do tej starej słowiańskiej tradycji wynoszenia jedzenia i picia na mogiły zmarłych był zwyczaj organizowania dziadowskich zabaw w karczmach. Zapraszano na nie wędrownych żebraków, nazywanych także Dziadami. Według wierzeń ludowych byli oni łącznikami świata żywych ze światem zmarłych m.in. przez swoją mobilność i brak stałego miejsca zamieszkania. Przygotowywano wtedy pierogi z kapustą, barszcz z ziemniakami, małe bochenki chleba, aby najedli się do syta. Dawano też dziadom ofiary pieniężne, aby modlili się za zmarłych. W XVI-XVII wieku w czasie Dziadów dla ogrzania powracających na ziemię dusz palono ognie, zazwyczaj w miejscach, gdzie spodziewano się ich przybycia, czyli na rozstajach dróg, łąkach, nieużytkach, spornych miedzach. Pozostałością po tamtym zwyczaju jest powszechne obecnie palenie zniczy na grobach bliskich; ten z kolei zwyczaj pojawił się dopiero w okresie międzywojennym. W wielu miejscowościach regionu w domach otwierano specjalnie okna i drzwi, aby dusze mogły swobodnie wejść i uczestniczyć w przygotowanej dla nich wieczerzy. Trzeba było jednak uważać, aby wykonując różne czynności w gospodarstwie, nie zakłócić spokoju dusz, albo ich nie uszkodzić. „Wszystkie te obrzędy były wypełnianiem swoistych obowiązków żywych wobec zmarłych. Zapewniano sobie w ten sposób przychylność i opiekę przodków" – dodała etnografka. Wierzenia w przybywanie z zaświatów dusz zmarłych i związane z tym zwyczaje praktykowane były również w niektórych kościołach katolickich. Wierzono, że odwiedzające świat żywych dusze gromadzą się o północy w kościele na nabożeństwach, odprawianych przez zmarłego księdza. Dudek-Młynarska podkreśliła, że przekonanie to było tak mocne, że w wielu kościołach zostawiano mszał i stułę dla zmarłego kapłana. źródło

A może to święto Samhain z którego wywodzi sie także Halloween?
http://pl.wikipedia.org/wiki/Samhain

[meritus]

Uroczystość Wszystkich Świętych to dzien ku czci żyjących w niebie, a nie ku czci zmarłych. Jest to radosne święto przypominające dobrą nowinę o świętych obcowaniu i powszechnym zmartwychwstaniu, potwierdzaną przez Pismo. Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych jest 2 listopada.