Albertus pisze:Dlatego że sam się uniżył i przyjął postać sługi. i jest konkretnie napisane do kiedy był sługą:
Flp2: (6) On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, (7) lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, (8) uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej.
W czasie ostatecznym syn będzie podany Bogu.
(28) A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich. [1 Kor 15: 28]
Albertus pisze:(8) lecz do Syna: Tron twój, o Boże, na wieki wieków, Berłem sprawiedliwym berło Królestwa twego. (9) Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość: Dlatego namaścił cię, o Boże, Bóg twój olejkiem wesela jak żadnego z towarzyszy twoich.
Zarówno w wersecie 8 jaki i w wersecie 9 słowo Bóg jest w mianowniku liczny pojedynczej. Dopuszczalne tłumaczenie jest więc takie, jak daje Przekład Nowego Świata. To, że takie tłumaczenie jes dopuszczalne przyznaje nawet Katolicki Komentarz Biblijny (Vocatio) dodając tylko, że kontekst przemawia za pierwszym tłumaczeniem. Nie mniej dopuszcza tłumaczenie "Bóg Twoim tronem".
Dodatkowo autor Listu do Hebrajczyków wziął owe słowa z Psalmu 45
(7) Tron Twój, o Boże, trwa wiecznie, berło Twego królestwa - berło sprawiedliwe. (8) Miłujesz sprawiedliwość, wstrętna ci nieprawość, dlatego Bóg, twój Bóg, namaścił ciebie olejkiem radości hojniej niż równych ci losem [Ps 45: 7-8]
Co ciekawe, tutaj jakoś Biblia Tysiąclecia oddaje werset Ps 45: 8 inaczej, niż oddaje Hbr 1: 9. Mimo że NT i LXX ten fragment mają
identyczny.
LXX: διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεὸς ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου
Septuaginta
NT: διὰ τοῦτο ἔχρισέν σε, ὁ Θεός, ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου.
Interlinia
Za to Biblia Tysiąclecia oddaje Ps 45: 9 tak jak Przekład Nowego Świata oddaje Hbr 1: 9
Dlatego równie poprawny tłumaczeniem dla Hbr 1: 9 (gdzie kluczowy fragment to dokładny cytat z Ps 45: 9 LXX) brzmi: "dlatego Bóg, twój Bóg"
Takie tłumaczenie Hbr 1: 8-9 są o tyle bardziej sensowne, że czerpią bezpośrednio z Ps 45, gdzie psalmista zwraca się do
króla Izraela. Dziwne byłoby, gdyby nazywał go TYM Bogiem.
Albertus pisze:Oraz: Tyś, Panie, na początku ugruntował ziemię, i niebiosa są dziełem rąk twoich;
Słowo
kai znaczy także "i" czy "a". Tak jak np. tłumaczy Biblia Warszawska
I tyś, Panie! na początku ugruntował ziemię, a niebiosa są dziełem rąk twoich. [Hbr 1: 10]
Tutaj wiec autor Listu do Hebrajczyków może zwyczajnie wypowiadać się w swoim imieniu i zwracać do Boga. Zwłaszcza że znowu mamy do czynienia z cytatem z Psalmu (LXX), tym razem ze 102 (werset 26
Septuaginty]). I tam z całą pewnością Psalmista zwraca się do Boga (Ojca).
Lukian pisze:Mt 22:44 pau "Pan powiedział do mojego Pana: Usiądź po mojej prawej stronie, aż położę twych wrogów pod twoje stopy."
Mk 12:36 pau "Przecież sam Dawid z natchnienia Ducha Świętego mówi: Pan powiedział do mojego Pana: Usiądź po mojej prawej stronie, aż położę twych wrogów pod twoje stopy."
Łk 20:42 pau "Przecież sam Dawid mówi w Księdze Psalmów: Pan powiedział do mojego Pana: Usiądź po mojej prawej stronie,"
Dz 2:34 pau "Dawid nie wstąpił do nieba, a jednak mówi: Pan powiedział do mojego Pana: Usiądź po mojej prawej stronie [...]
W cytatach synoptycznych to nie Bóg nazywa Jezusa Panem, a Dawid Psalmista nazywa Panem Syna i Ojca.